Читать онлайн книгу "คำปฏิญาณแห่งศักดิ์ศรี"
аё„аёіаё›аёЏаёґаёЌаёІаё“а№Ѓаё«а№€аё‡аёЁаё±аёЃаё”аёґа№ЊаёЁаёЈаёµ
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё© #5
а№ѓаё™ аё„аёіаё›аёЏаёґаёЌаёІаё“а№Ѓаё«а№€аё‡аёЁаё±аёЃаё”аёґа№ЊаёЁаёЈаёµ (เล่ม 5 а№ѓаё™аёЉаёёаё”аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©) аё?аёаёЈа№ЊаёҐаё‡а№ЂаёЈаё·аёа№„ปพร้аёаёЎаёЃаё±аёља№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё—аё«аёІаёЈаёўаёёаё§аёЉаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ а№ѓаё™аёЃаёІаёЈа№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡аёаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аёЎаё«аёІаёЃаёІаёћаёўа№ЊаёЄаё№а№€а№Ѓаё”аё™а№Ђаё–аё·а№€аёаё™аёаё±аё™аёЃаё§а№‰аёІаё‡а№ѓаё«аёЌа№€аё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ а№Ђаёћаё·а№€аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё„้นหาดาบแห่งโชคชะตาаёаё±аё™а№ЂаёЃа№€аёІа№ЃаёЃа№€ และช่วยаёаёІаё“าจักรวงแหวนให้รаёаё” аёЎаёґаё•аёЈаё аёІаёћаё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Њаёўаёґа№€аё‡аёҐа№‰аёіаёҐаё¶аёЃаё‚ึ้นเมื่аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าต้аёаё‡а№Ђаё”ินทางไปยังสถานที่ใหม่ เผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่ไม่คาดคิด และต่аёаёЄаё№а№‰а№Ђаё„ียงบ่าเคียงไหล่กันในศึกที่คาดไม่ถึง ทุกย่างก้าวขаёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡аёЎаёµаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаёЎаёІаёЃаё‚ึ้นเรื่аёаёў ๆ พวกเขาต้аёаё‡а№ѓаёЉа№‰аё—аё±аёЃаё©аё°аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€аёЎаёµ หากต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЈаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё• а№ѓаё™аёЃаёІаёЈа№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡аё•аёІаёЎаёЈаёаёўа№‚จรขโมยดาบ ลึกเข้าไปในดินแดนจักรวรรดิ การเดินทางครั้งนี้จะนำพวกเขาไปจนถึงใจกลางใต้พิภพ หนึ่งในเจ็ดаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈа№Ѓаё«а№€аё‡аё™аёЈаёЃ аё‹аё¶а№€аё‡аёћаё§аёЃаёњаёµаё”аёґаёљаё›аёЃаё„аёЈаёаё‡аёаёўаё№а№€ และเต็มไปด้วยทุ่งโครงกระดูก а№ЂаёЎаё·а№€аёаё?аёаёЈа№Њаё•а№‰аёаё‡а№ЂаёЈаёµаёўаёЃаёћаёҐаё±аё‡аёћаёґа№ЂаёЁаё©аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёаёЃаёЎаёІа№ѓаёЉа№‰аёЎаёІаёЃаёўаёґа№€аё‡аё‚ึ้น เขาต้аёаё‡аё”ิ้นรนที่จะเข้าใจตัวตนขаёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё“ аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ เจ้าหญิงเกว็นโดลีนต้аёаё‡аё—аёЈаё‡аё™аёіаё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃа№„ปยังซิเลเซีย ปราการด้านตะวันตก а№ЂаёЎаё·аёаё‡а№‚บราณที่ตั้งаёаёўаё№а№€аёљаё™аё‚аёаёља№Ђаё«аё§аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€аёЎаёІаё–аё¶аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аёћаё±аё™аё›аёµ ป้аёаёЎаё›аёЈаёІаёЃаёІаёЈаёаё±аё™а№Ѓаё‚็งแกร่งขаёаё‡аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёўаё—ำให้มันรаёаё”พ้นจากการโจมตีมาได้ทุกครั้งตลаёаё”หลายร้аёаёўаё›аёµ แต่มันยังไม่เคยรับมืаёаёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈа№‚аё€аёЎаё•аёµаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ และกаёаё‡аё—หารนับล้านขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ เจ้าหญิงเกว็นโดลีนทรงเรียนรู้การเป็นราชินีเมื่аёаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё•а№‰аёаё‡аёЈаё±аёљаё«аё™а№‰аёІаё—ี่เป็นผู้นำ โดยมีสร็аёаёЃ аё„аёаёҐа№Њаё„ аёљаёЈаёаёЎ аёЄа№Ђаё•аёџа№Ђаёџаё™ เจ้าชายเคนดริคและเจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้าง และเตรียมพร้аёаёЎаё—ี่จะป้аёаё‡аёЃаё±аё™а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё€аёІаёЃаёЁаё¶аёЃа№ѓаё«аёЌа№€аё—ี่กำลังจะมาถึง ระหว่างนั้นราชากาเร็аё?ทรงถลำลึกลงสู่ความวิกลจริตมากขึ้น และต้аёаё‡аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёЃаё§аёІаё”ล้างการปฏิวัติที่аёаёІаё€аё€аё°аё—ำให้พระаёаё‡аё„์ต้аёаё‡аёЄаёґа№‰аё™аёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№Ња№ѓаё™аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃ аёЄа№€аё§аё™аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ต้аёаё‡аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аё–аё§аёІаёўаёЉаёµаё§аёґаё•а№Ђаёћаё·а№€аёаёЉа№€аё§аёўаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њ аёўаёаё”аёЈаё±аёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ และท่านดยุคแห่งซาวาเรีย а№ЂаёЎаё·а№€аёа№‚ล่พลังไม่ทำงาน ทำให้สัตว์ร้ายจากแดนเถื่аёаё™аёљаёёаёЃа№Ђаё‚้ามา ขณะที่เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё—аёµа№€аё—аёЈаё‡аёЎаё±аё§а№ЂаёЎаёІаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёЄаёёаёЈаёІ ต้аёаё‡аё•аё±аё”аёЄаёґаё™аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์พร้аёаёЎаё—ี่จะละทิ้งаёаё”ีตและเปลี่ยนแปลงตัวเаёаё‡а№ѓаё«а№‰а№Ђаё›а№‡аё™аё„аё™аё—аёµа№€аё„аёЈаёаёљаё„รัวต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё«аёЈаё·аёа№„ม่ทุกคนต่างต้аёаё‡аё•а№€аёаёЄаё№а№‰а№Ђаёћаё·а№€аёа№ЂаёаёІаёЉаёµаё§аёґаё•аёЈаёаё” และทุกаёаёўа№€аёІаё‡аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№ЂаёҐаё§аёЈа№‰аёІаёўаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่สุดแล้ว а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аё€аёљаёҐаё‡а№‚аё”аёўаёЎаёµаёЃаёІаёЈаё«аё±аёЃаёЎаёёаёЎаё—аёµа№€аё™а№€аёІаё•аёЃа№ѓаё€аёЄаёаё‡а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™а№‚ดลีนจะทรงรаёаё”พ้นจากการโจมตีหรืаёа№„аёЎа№€? аё?аёаёЈа№Њаё€аё°аёЈаёаё”ชีวิตในจักรวรรด์ไหม? ดาบแห่งโชคชะตาจะถูกตามคืนมาได้หรืаёа№„аёЎа№€? ด้วยการสร้างสรรค์ตัวละครและเนื้аёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—ี่เป็นผลงานระดับโลก ทำให้ аёЉаё°аё•аёІа№Ѓаё«а№€аё‡аёЎаё±аё‡аёЃаёЈ เป็นมหากาพย์เรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё‚аёаё‡а№Ђаёћаё·а№€аёаё™а№ЃаёҐаё°аё„аё№а№€аёЈаё±аёЃ คู่แข่งและคู่แค้น аёаё±аёЁаё§аёґаё™а№ЃаёҐаё°аёЎаё±аё‡аёЃаёЈ а№Ѓаёњаё™аё—аёІаё‡аёЃаёІаёЈа№ЂаёЎаё·аёаё‡а№ЃаёҐаё°а№ЂаёҐа№€аё«а№Ња№Ђаёћаё—аёёаёљаёІаёў การเติบโต аёЃаёІаёЈаёаёЃаё«аё±аёЃ การหลаёаёЃаёҐаё§аё‡ аё„аё§аёІаёЎаё—аё°а№Ђаёўаёаё°аё—ะยานและการทรยศ และยังเป็นเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§а№Ѓаё«а№€аё‡а№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаёўаёЁа№ЃаёҐаё°аё„วามกล้าหาญ โชคชะตา วาสนาและเวทมนต์ เป็นนิยายแฟนตาซีที่จะนำเราไปสู่โลกที่เราจะไม่มีวันลืม ซึ่งเหมาะกับทุกเพศและวัย ด้วยความยาว 75,000 аё„аёі
аё„аёіаё›аёЏаёґаёЌаёІаё“а№Ѓаё«а№€аё‡аёЁаё±аёЃаё”аёґа№ЊаёЁаёЈаёµ
(เล่ม 5 а№ѓаё™аёЉаёёаё”аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©)
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аё›аёЈаё°аё§аё±аё•аёґ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์ เป็นผู้แต่งหนังสืаёаё‚аёІаёўаё”аёµаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 และเป็นผู้แต่งมหากาพย์แฟนตาซีที่ขายดีที่สุดใน USA Today аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё”аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё© аё€аёіаё™аё§аё™ 17 เล่ม аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё”аё‚аёІаёўаё”аёµаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ аё€аёіаё™аё§аё™ 11 เล่ม (และยังมีเล่มต่аёа№„аё›) аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё”аё‚аёІаёўаё”аёµаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ THE SURVIVAL TRILOGY а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аёЈаё°аё—ึกขวัญหลังวันโลกาวินาศ аё€аёіаё™аё§аё™ 2 เล่ม (และยังมีเล่มต่аёа№„аё›) และนิยายชุดเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§а№Ѓаёџаё™аё•аёІаё‹аёµа№ѓаё«аёЎа№€аёҐа№€аёІаёЄаёёаё” กษัตริย์และผู้วิเศษ аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаё‚аёаё‡ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ มีทั้งรูปแบบเสียงและสิ่งพิมพ์ และได้รับการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІ 25 аё аёІаё©аёІ
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ยินดีรับฟังความคิดเห็นขаёаё‡аё„аёёаё“ โปรดเยี่ยมชมเว็บไซต์ www.morganricebooks.com а№Ђаёћаё·а№€аёаёЄаёЎаё±аё„аёЈаёЈаё±аёљаё‚а№€аёІаё§аёЄаёІаёЈаё—аёІаё‡аёаёµа№ЂаёЎаёҐ พร้аёаёЎаёЈаё±аёљаё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаёџаёЈаёµа№ЃаёҐаё°аё‚аёаё‡аёЈаёІаё‡аё§аё±аёҐаёЎаёІаёЃаёЎаёІаёў สามารถดาวน์โหลดแаёаё›аёџаёЈаёµ а№Ђаёћаё·а№€аёаёЈаё±аёљаё‚่าวสารล่าสุด аё«аёЈаё·аёа№ЂаёЉаё·а№€аёаёЎаё•а№€аёаёЃаё±аёљ Facebook และ Twitter โปรดติดตาม!
аё„аёіаё™аёґаёўаёЎаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
“วงแหวนขаёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё© аёЎаёµаёЄа№€аё§аё™аёњаёЄаёЎаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аёЄаёљаё„วามสำเร็จทันที ไม่ว่าจะเป็นโครงเรื่аёаё‡аё«аёҐаё±аёЃ โครงเรื่аёаё‡аёўа№€аёаёў ความลึกลับ аёаё±аёЁаё§аёґаё™аёњаё№а№‰аёЃаёҐа№‰аёІаё«аёІаёЌ аё„аё§аёІаёЎаёЄаё±аёЎаёћаё±аё™аё?์ที่เบ่งบานพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈаёаёЃаё«аё±аёЃ การหลаёаёЃаё«аёҐаё§аё‡а№ЃаёҐаё°аёЃаёІаёЈаё—аёЈаёўаёЁ มันจะทำให้คุณเพลิดเพลินได้หลายชั่วโมง และเป็นที่ชื่นชаёаёљаё‚аёаё‡аё—аёёаёЃаё§аё±аёў แนะนำให้มีประจำไว้ในห้аёаё‡аёЄаёЎаёёаё”аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё„аёаё™аё±аёЃаёа№€аёІаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№Ѓаёџаё™аё•аёІаё‹аёµвЂќ
--Books and Movie Reviews, Roberto Mattos
“นิยายมหากาพย์แฟนตาซีที่น่าสนุกสนาน”
--Kirkus REviews
“จุดเริ่มต้นขаёаё‡а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аё—ี่น่าดึงดูดใจ”
-- San Francisco Book Review
“аёаё±аё”แน่นไปด้วยการผจญภัย...аё‡аёІаё™а№Ђаё‚аёµаёўаё™аё‚аёаё‡а№„รซ์ช่างเข้มข้นและวางโครงเรื่аёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёµа№Ђаё«аё•аёёаёЎаёµаёњаёҐвЂќ
-- Publishers Weekly
“นิยายแฟนตาซีที่สร้างแรงบันดาลใจ เป็นจุดเริ่มต้นขаёаё‡аёЎаё«аёІаёЃаёІаёћаёўа№Њаё™аёґаёўаёІаёўаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё§аё±аёўаёЈаёёа№€аё™аё—ี่เหมาะสม”
-- Midwest Book Review
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаё‚аёаё‡ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
กษัตริย์และผู้วิเศษ
กำเนิดราชันย์มังกร (เล่ม 1)
กำเนิดความกล้าหาญ (เล่ม 2)
аёЉаёёаё” аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©
เส้นทางแห่งวีรบุรุษ (เล่ม 1)
การเดินทางแห่งราชา (เล่ม 2)
ชะตาแห่งมังกร (เล่ม 3)
เสียงร่ำร้аёаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡а№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаёўаёЁ (เล่ม 4)
คำปฏิญาณแห่งศักดิ์ศรี (เล่ม 5)
หน้าที่ขаёаё‡аёњаё№а№‰аёЃаёҐа№‰аёІ (เล่ม 6)
аёаёіаё™аёІаё€а№Ѓаё«а№€аё‡аё”аёІаёљ (เล่ม 7)
ประทานพรแห่งสรรพาวุ� (เล่ม 8)
นภาแห่งเวทมนตร์ (เล่ม 9)
ท้аёаё‡аё—ะเลแห่งโล่ (เล่ม 10)
аёЃаёІаёЈаё„аёЈаёаё‡аёЈаёІаёЉаёўа№Ња№Ѓаё«а№€аё‡а№Ђаё«аёҐа№‡аёЃаёЃаёҐа№‰аёІ (เล่ม 11)
ดินแดนแห่งเปลวเพลิง (เล่ม 12)
บัญญัติแห่งราชินี (เล่ม 13)
аё„аёіаёЄаёІаёљаёІаё™аё‚аёаё‡аёћаёµа№€аё™а№‰аёаё‡ (เล่ม 14)
ความฝันแห่งมรณะ (เล่ม 15)
аёЃаёІаёЈа№Ѓаё‚а№€аё‡аё‚аё±аё™аё‚аёаё‡аёаё±аёЁаё§аёґаё™ (เล่ม 16)
аё‚аёаё‡аё‚аё§аё±аёЌаё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰ (เล่ม 17)
ไตรภาคแห่งหนทางการаёаёўаё№а№€аёЈаёаё”
аёЄаё™аёІаёЎаё—аёµа№€аё«аё™аё¶а№€аё‡ ปลดปล่аёаёўаё„วามเป็นทาส (เล่ม 1)
аёЄаё™аёІаёЎаё—аёµа№€аёЄаёаё‡ (เล่ม 2)
аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ
กลายร่าง (เล่ม 1)
ความรัก (เล่ม 2)
การทรยศ (เล่ม 3)
พรหมลิขิต (เล่ม 4)
ความปรารถนา (เล่ม 5)
การหมั้นหมาย (เล่ม 6)
คำสาบาน (เล่ม 7)
การค้นหา (เล่ม 8)
ฟื้นคืนชีพ (เล่ม 9)
การโหยหา (เล่ม 10)
โชคชะตา (เล่ม 11)
аёџаё±аё‡ аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё” аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё© а№ѓаё™аёЈаё№аё›а№Ѓаёљаёљаё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёЄаёµаёўаё‡!
ลิขสิทаё?аёґа№Њ В© 2013 โดย аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
สงวนลิขสิทаё?аёґа№Њ ยกเว้นที่ได้รับаёаё™аёёаёЌаёІаё•аё•аёІаёЎаёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаёљаё±аёЌаёЌаё±аё•аёґаёҐаёґаё‚аёЄаёґаё—аё?аёґа№Њ аё‚аёаё‡аёЄаё«аёЈаё±аёђаёЇ аёћ.аёЁ. 2519 ห้ามนำส่วนใดขаёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаёњаёўа№ЃаёћаёЈа№€аё™аёµа№‰а№„ปทำซ้ำ а№Ѓаё€аёЃаё€а№€аёІаёўаё«аёЈаё·аёаё–а№€аёІаёўаё—аёаё”а№ѓаё™аёЈаё№аё›а№Ѓаёљаёља№ѓаё” ๆ аё«аёЈаё·аёа№‚аё”аёўаё„аё§аёІаёЎаё«аёЎаёІаёўа№ѓаё” ๆ аё«аёЈаё·аёа№ЂаёЃа№‡аёљаёљаё±аё™аё—ึกเป็นข้аёаёЎаё№аёҐ аё«аёЈаё·аёаёЈаё°аёљаёљаёЄаё·аёљаё„้น โดยไม่ได้รับаёаё™аёёаёЌаёІаё•аё€аёІаёЃаёњаё№а№‰а№Ђаё‚аёµаёўаё™
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аё ebook นี้ аёаё™аёёаёЌаёІаё•а№Ђаёћаё·а№€аёаё„аё§аёІаёЎаёљаё±аё™а№Ђаё—аёґаё‡аёЄа№€аё§аё™аё•аё±аё§аё‚аёаё‡аё„ุณเท่านั้น และ ebook เล่มนี้ไม่аёаёІаё€аё™аёіа№„ปขายซ้ำ аё«аёЈаё·аёаёўаёЃа№ѓаё«а№‰аёњаё№а№‰аёаё·а№€аё™ หากคุณต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ѓаёља№€аё‡аё›аё±аё™аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰аёЃаё±аёљаёњаё№а№‰аёаё·а№€аё™ аё‚аёаё„วามกรุณาซื้аёа№Ђаёћаёґа№€аёЎа№ѓаё«аёЎа№€а№Ђаё›а№‡аё™аёЄа№€аё§аё™аё•аё±аё§ หากคุณกำลังаёа№€аёІаё™аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰ และไม่ได้ซื้ภหรืаёа№„ม่ได้ซื้аёа№ѓаё™аё™аёІаёЎаё‚аёаё‡аё„аёёаё“ аё‚аёаё„วามกรุณาส่งคืนและดำเนินการซื้аёа№ѓаё™аё™аёІаёЎаё‚аёаё‡аё„аёёаё“ аё‚аёаёљаё„ุณที่ให้ความเคารพในการทำงานаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё™аё±аёЃаё‚аёаё‡аёњаё№а№‰а№Ђаё‚аёµаёўаё™
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—ี่แต่งขึ้น ชื่ภตัวละคร аё?аёёаёЈаёЃаёґаё€ аёаё‡аё„а№ЊаёЃаёЈ аёЄаё–аёІаё™аё—аёµа№€ аёЄаё–аёІаё™аёЃаёІаёЈаё“а№Њ และเหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นจากจินตนาการขаёаё‡аёњаё№а№‰а№Ђаё‚аёµаёўаё™ аё«аёЈаё·аёа№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёІаёЈа№Ѓаё•а№€аё‡аё‚ึ้น ความคล้ายคลึงใด ๆ ที่เกี่ยวข้аёаё‡аёЃаё±аёљаёљаёёаё„คลจริง ทั้งที่ยังมีชีวิตหรืаёа№ЂаёЄаёµаёўаёЉаёµаё§аёґаё•а№„ปแล้ว เป็นความบังเаёаёґаёЌаё—ั้งสิ้น
Jacket image Copyright RazoomGame, used under license from Shutterstock.com.
аёЄаёІаёЈаёљаё±аёЌ
аёљаё—аё—аёµа№€ аё«аё™аё¶а№€аё‡ (#uaa470bcb-83ff-502d-a8fd-5ded69dd37fe)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёаё‡ (#u7c83f360-9675-5706-bcc9-fcb9877e7dd3)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёІаёЎ (#ub27e0562-1816-51b5-b1f5-b0e78aa84ff3)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёµа№€ (#u22d4d2c5-f72b-514f-a6cc-142b59488a3d)
บทที่ ห้า (#ufaaec7f6-d660-5fab-ad07-b2102b55e42c)
аёљаё—аё—аёµа№€ аё«аёЃ (#uae1fd8d4-054f-5d6b-84ac-f16a9e32c2aa)
บทที่ เจ็ด (#u9ac989c2-edd7-5d49-91c7-d55cfcb7cca6)
аёљаё—аё—аёµа№€ а№Ѓаё›аё” (#litres_trial_promo)
บทที่ เก้า (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёґаёљ (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёґаёља№Ђаёа№‡аё” (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёґаёљаёЄаёаё‡ (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёґаёљаёЄаёІаёЎ (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёґаёљаёЄаёµа№€ (#litres_trial_promo)
บทที่ สิบห้า (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёґаёљаё«аёЃ (#litres_trial_promo)
บทที่ สิบเจ็ด (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёґаёља№Ѓаё›аё” (#litres_trial_promo)
บทที่ สิบเก้า (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёўаёµа№€аёЄаёґаёљ (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёўаёµа№€аёЄаёґаёља№Ђаёа№‡аё” (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёўаёµа№€аёЄаёґаёљаёЄаёаё‡ (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёўаёµа№€аёЄаёґаёљаёЄаёІаёЎ (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёўаёµа№€аёЄаёґаёљаёЄаёµа№€ (#litres_trial_promo)
บทที่ ยี่สิบห้า (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёўаёµа№€аёЄаёґаёљаё«аёЃ (#litres_trial_promo)
บทที่ ยี่สิบเจ็ด (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€ аёўаёµа№€аёЄаёґаёља№Ѓаё›аё” (#litres_trial_promo)
“มนุษย์ทุกคนต่างรักชีวิต แต่ผู้ที่น่ายกย่аёаё‡аё€аё°аёўаё¶аё”аё–аё·аёа№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаёўаёЁа№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёґа№€аё‡аёЎаёµаё„่ายิ่งกว่าชีวิต”
วิลเลียม เช็คสเปียร์
аё—аёЈаёаёўаёҐаё±аёЄаёЃаё±аёља№Ђаё„аёЈаёЄаёЄаёґаё”аёІ
аёљаё—аё—аёµа№€ аё«аё™аё¶а№€аё‡
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงม้าаёаёўа№€аёІаё‡аё าคภูมิไปยังใจกลางเมืаёаё‡аё«аёҐаё§аё‡аё‚аёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ ขนาบด้วยแม่ทัพหลายร้аёаёўаё™аёІаёўаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ โดยลากราชาแม็คคลาวด์ซึ่งเป็นเหมืаёаё™аё–้วยรางวัลแห่งชัยชนะมาด้วยด้านหลัง ราชาแม็คคลาวด์ทรงถูกปลดฉลаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№ЂаёЃаёЈаёІаё° а№ЂаёЃаё·аёаёљаё€аё°аё—รงเปลืаёаёў พระวรกายที่เต็มไปด้วยพระโลมาเป็นลаёаё™аё”้วยไขมัน аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงถูกมัดข้аёаёћаёЈаё°аёЃаёЈаё”้วยเชืаёаёЃаёўаёІаё§а№ЃаёҐаё°а№‚ยงผูกกับหลังаёаёІаё™аёЎа№‰аёІаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงม้าไปช้า ๆ เพลิดเพลินกับชัยชนะขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ทรงลากราชาแม็คคลาวด์ไปตามท้аёаё‡аё–นนที่เป็นดินและกรวด ทำให้เกิดฝุ่นฟุ้งขึ้น аёЉаёІаё§а№ЂаёЎаё·аёаё‡аёЎаёІаёЉаёёаёЎаё™аёёаёЎаёЃаё±аё™а№ЃаёҐаё°аё•аёЃа№ѓаё€аё€аё™аёа№‰аёІаё›аёІаёЃаё„้าง а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงได้ยินราชาแม็คคลาวด์ร้аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІа№ЃаёҐаё°аё”ิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด ขณะที่ทรงแห่ราชาไปตามถนนในเมืаёаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡ а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงแย้มสรวลกว้าง аёЉаёІаё§а№ЂаёЎаё·аёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ต่างมีสีหน้าหวาดกลัว аё™аёµа№€аё„аё·аёаёаё”аёµаё•аёЈаёІаёЉаёІаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёЃаёҐаёІаёўа№Ђаё›а№‡аё™аё—าสที่ต่ำต้аёаёўаё—аёµа№€аёЄаёёаё” มันเป็นช่วงเวลาที่ดี่ที่สุดช่วงเวลาหนึ่งที่แаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё€аё°аё—аёЈаё‡аё€аё”аё€аёі
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงประหลาดพระทัยที่การยึดครаёаё‡а№ЂаёЎаё·аёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ช่างง่ายดายเสียเหลืаёа№ЂаёЃаёґаё™ аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё§а№€аёІаёЉаёІаё§а№ЂаёЎаё·аёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์จะหมดกำลังใจไปก่аёаё™аё—ี่จะทรงเริ่มโจมตีเสียаёаёµаёЃ аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–а№ЂаёаёІаёЉаё™аё°а№„ด้ภายในแวบเดียว аёЃаёаё‡аё—หารหลายพันคนจู่โจมเข้ามาและจัดการทหารจำนวนหยิบมืаёаё—аёµа№€аёаёІаё€аё«аёІаёЌаё‚аё±аё”аё‚аё·аё™ แล้วเคลื่аёаё™аёћаёҐа№Ђаё‚้ามาในเมืаёаё‡а№„ด้ในพริบตาเดียว พวกมันคงรู้ตัวว่าไม่มีประโยชน์ที่จะขัดขืน аё—аёёаёЃаё„аё™аё•а№€аёІаё‡аё„аёґаё”аё§а№€аёІаё„аё§аёЈаё§аёІаё‡аёаёІаё§аёёаё? аё«аёІаёЃаёўаёаёЎаёЁаёґа№‚аёЈаёЈаёІаёљ а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสคงจะทรงจับพวกมันเป็นเชลย
แต่พวกมันไม่รู้จักแаёаё™а№‚ดรนิคัสผู้ยิ่งใหญ่ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงดูแคลนการยаёаёЎа№Ѓаёћа№‰ และไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ЂаёЉаёҐаёўаёЁаё¶аёЃ аёЃаёІаёЈаё—аёµа№€аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёўаёаёЎаё§аёІаё‡аёаёІаё§аёёаё?นั้นยิ่งทำให้ง่ายขึ้นสำหรับพระаёаё‡аё„а№Њ
ท้аёаё‡аё–аё™аё™а№ѓаё™а№ЂаёЎаё·аёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์นаёаё‡а№„ปด้วยโลหิต а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสบุกไปตามตรаёаёЃаё‹аёаёЃаё‹аёаёўаё•а№€аёІаё‡ และสังหารทุกคนที่พบ สตรีและเด็กถูกนำไปเป็นทาส เช่นที่ทรงเคยทำเสมภและบุกปล้นสะดมบ้านเรืаёаё™а№„ปทีละหลัง
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงม้าไปตามถนนช้า ๆ พลางมаёаё‡аёЄаёіаёЈаё§аё€аёЉаё±аёўаёЉаё™аё°аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ทรงเห็นซากศพаёаёўаё№а№€аё—аёёаёЃаё«аё™аё—аёёаёЃа№Ѓаё«а№€аё‡ аё—аёЈаё±аёћаёўа№ЊаёЄаёЎаёљаё±аё•аёґаё—аёµа№€аёЃаёаё‡а№„ว้ บ้านเรืаёаё™аё—ี่ถูกทำลาย аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงหันไปพยักพระพักตร์กับแม่ทัพคนหนึ่ง ซึ่งชูคบไฟขึ้นทันที ส่งสัญญาณให้ทหารหลายร้аёаёўаё™аёІаёўаёЃаёЈаё°аё€аёІаёўаёЃаё±аё™а№„аё›аё—аё±а№€аё§а№ЂаёЎаё·аёаё‡ และลงมืаёаё€аёёаё”ไฟเข้าที่หลังคามุงจาก เปลวเพลิงลุกโชนขึ้นรаёаёљ ๆ аё•аё±аё§аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ และพวยพุ่งขึ้นสู่ท้аёаё‡аёџа№‰аёІ а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงเริ่มรู้สึกถึงความร้аёаё™а№„ด้แม้จากตรงนี้
“ไม่!” ราชาแม็คคลาวด์ทรงร้аёаё‡аё•аё°а№‚аёЃаё™ ดิ้นรนаёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™аё”้านหลังพระаёаё‡аё„а№Њ
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสแย้มสรวลกว้างขึ้นและทรงเร่งฝีเท้าม้า มุ่งหน้าไปยังก้аёаё™аё«аёґаё™а№ѓаё«аёЌа№€аёЃа№‰аёаё™аё«аё™аё¶а№€аё‡ а№ЂаёЃаёґаё”а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЃаёЈаё°а№Ѓаё—аёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё™а№€аёІаёћаёа№ѓаё€аё”ังขึ้น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้ว่าร่างขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ครูดไปบนก้аёаё™аё«аёґаё™аё™аё±а№‰аё™
а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё—аёЈаё‡аёћаёаёћаёЈаё°аё—аё±аёўаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡аё—ี่ได้ทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈа№ЂаёЎаё·аёаё‡аё™аёµа№‰аёҐаёёаёЃа№„หม้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะทรงเผาบ้านเมืаёаё‡а№ѓаё«а№‰аёЈаёІаёља№Ђаё›а№‡аё™аё«аё™а№‰аёІаёЃаёҐаёаё‡ а№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аёљаё—аёµа№€аё—аёЈаё‡аё—аёіаёЃаё±аёљаё—аёёаёЃа№ЂаёЎаё·аёаё‡аё—ี่พิชิตได้ในจักรวรรดิ แล้วจึงสร้างขึ้นมาใหม่ ด้วยทหารขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡ а№ЃаёЎа№€аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ และจักรวรรดิขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡ аё™аёµа№€аё„аё·аёаё§аёґаё–аёµаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЈа№€аёаё‡аёЈаёаёўаё€аёІаёЃа№ЂаёЎаё·аёаё‡а№ЂаёЃа№€аёІ ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЄаёЈа№‰аёІаё‡а№‚ลกใหม่ขึ้น โลกขаёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ
аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё›а№‡аё™аё”аёґаё™а№Ѓаё”аё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์แล้ว аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аёаё±аё™аёЁаё±аёЃаё”аёґа№ЊаёЄаёґаё—аё?аёґа№Њаё—аёµа№€аёЈаёаё”พ้นเงื้аёаёЎаёЎаё·аёаё‚аёаё‡аёљаёЈаёЈаёћаёљаёёаёЈаёёаё©аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์มาได้ตลаёаё” а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสแทบไม่ทรงเชื่ภพระаёаё‡аё„์ทรงหายพระทัยเข้าลึก พลางสงสัยในความยิ่งใหญ่ขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ในไม่ช้าพระаёаё‡аё„์จะข้ามเขตภูเขาสูงไป และมีชัยเหนืаёаё”аёґаё™а№Ѓаё”аё™аёаёµаёЃаё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё”้วยเช่นกัน จากนั้นจะไม่มีสถานที่ใดบนโลกใบนี้ที่พระаёаё‡аё„์ยังไม่ทรงเหยียบย่างไป
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงม้าไปยังรูปปั้นราชาแม็คคลาวด์ที่ตั้งตระหง่านаёаёўаё№а№€аё—ี่ใจกลางจัตุรัสขаёаё‡а№ЂаёЎаё·аёаё‡а№ЃаёҐаё°аё«аёўаёёаё”ลงตรงหน้า มันตั้งаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аёЈаёІаё§аёЃаё±аёља№Ѓаё—а№€аё™аёљаё№аёЉаёІаё—аёіаё€аёІаёЃаё«аёґаё™аёа№€аёаё™аёЄаё№аё‡аё–ึงห้าสิบฟุต เป็นรูปปั้นราชาแม็คคลาวด์ในแบบที่แаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงไม่รู้จัก ราชาแม็คคลาวด์ที่ยังหนุ่ม แข็งแรงและกำยำ ชูดาบขึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аёаё‡аёаёІаё€ แสดงถึงความหลงตัวเаёаё‡ аё‹аё¶а№€аё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё—аёЈаё‡аёЉаё·а№€аё™аёЉаёЎа№ѓаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰ а№ѓаё€аё«аё™аё¶а№€аё‡аё—аёЈаё‡аёаёўаёІаёЃаё—ี่จะนำรูปปั้นนี้กลับไปตั้งไว้ที่พระราชวังขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё›а№‡аё™аё–้วยรางวัล
а№Ѓаё•а№€аёаёµаёЃа№ѓаё€аё«аё™аё¶а№€аё‡аё—รงรังเกียจเกินไป а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё—аёЈаё‡а№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаё«аёўаёґаёљаё«аё™аё±аё‡аёЄаё•аёґа№ЉаёЃаё‚ึ้นมาโดยไม่ต้аёаё‡аё„аёґаё” เป็นหนังสติ๊กที่ใหญ่กว่าขаёаё‡аё„นทั่วไปสามเท่า а№ѓаё«аёЌа№€аёћаёаё—ี่จะใช้ก้аёаё™аё«аёґаё™аёњаёІаё‚аё™аёІаё”аёўа№€аёаёЎ ๆ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเงื้аёа№ЃаёҐаё°аёўаёґаё‡аёаёаёЃа№„ปด้วยพละกำลังทั้งหมด
ก้аёаё™аё«аёґаё™аёҐаё№аёЃаёўа№€аёаёЎ ๆ а№Ѓаё«аё§аёЃаёаёІаёЃаёІаёЁа№„ปและกระแทกเข้าที่ศีรษะขаёаё‡аёЈаё№аё›аё›аё±а№‰аё™ аёЁаёµаёЈаё©аё°аё—аёµа№€аё—аёіаё€аёІаёЃаё«аёґаё™аёа№€аёаё™аё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์แตกаёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡ ๆ หลุดаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёҐаёіаё•аё±аё§ จากนั้นแаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงตะโกนก้аёаё‡ аёўаёЃаёЃаёЈаё°аёљаёаё‡аёЄаёаё‡аёЎаё·аёаё‚ึ้น ทรงควบม้าเข้าใส่และฟาดไปด้วยพระกำลังทั้งหมด
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงฟาดใส่ลำตัวขаёаё‡аёЈаё№аё›аё›аё±а№‰аё™ จนรูปปั้นหินаёа№€аёаё™а№‚งนเงนและล้มลงกับพื้น а№Ѓаё•аёЃаёЃаёЈаё°аё€аёІаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё”аё±аё‡аёЄаё™аё±а№€аё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงชักม้าและทรงทำให้แน่ใจว่าขณะที่ขี่ม้าไปนั้นร่างขаёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์จะครูดไปบนเศษหินที่กระจายаёаёўаё№а№€
“เจ้าจะต้аёаё‡аёЉаё”ใช้สำหรับเรื่аёаё‡аё™аёµа№‰!” ราชาแม็คคลาวด์ผู้เจ็บปวดร้аёаё‡аё‚ึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аёа№€аёаё™а№ЃаёЈаё‡
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงพระสรวล аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเผชิญหน้ากับมนุษย์มามากมายตลаёаё”аёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№ЊаёЉаёµаёћ แต่เจ้าคนนี้น่าจะเป็นคนที่น่าสมเพชที่สุดในบรรดาพวกนั้น
“аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™аё«аёЈаё·аё?” а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงตะโกน
ราชาแม็คคลาวด์คนนี้โง่เขลาเกินไป มันยังไม่ซาบซึ้งถึงаёаёіаё™аёІаё€аё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสผู้ยิ่งใหญ่ มันคงจะต้аёаё‡а№„ด้รับบทเรียนเป็นครั้งสุดท้าย
а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаё”аё№аёЈаёаёља№ЂаёЎаё·аёаё‡ และสายพระเนตรไปหยุดที่สถานที่ซึ่งน่าจะเป็นปราสาทขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเตะม้า กระตุ้นให้аёаёаёЃаё„аё§аёљ аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ตามมาด้านหลัง ขณะที่ทรงลากราชาแม็คคลาวด์ไปบนลานคลุ้งฝุ่น
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงควบม้าขึ้นไปตามขั้นบันไดหินаёа№€аёаё™аё«аёҐаёІаёўаёЄаёґаёљаё‚ั้น аёЈа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์กระแทกกระทั้นаёаёўаё№а№€аё”้านหลัง ส่งเสียงร้аёаё‡аё„รวญครางด้วยความเจ็บปวดเมื่аёаёЃаёЈаё°а№Ѓаё—กเข้ากับบันไดแต่ละขั้น จากนั้นแаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงขี่ม้าตรงไปยังประตูหินаёа№€аёаё™ аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ยืนเฝ้าระวังаёаёўаё№а№€аё—ี่ประตูแล้ว และแทบเท้าขаёаё‡аёћаё§аёЃаё™аё±а№‰аё™аёЎаёµаёЁаёћаё™аёаё‡а№‚ลหิตขаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаёўаёІаёЎаё‚аёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์นаёаё™а№ЂаёЃаёҐаё·а№€аёаё™аёаёўаё№а№€ а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงแย้มสรวลด้วยความพаёаёћаёЈаё°аё—ัยที่ได้เห็นว่าทุกซаёаёЃаёЎаёёаёЎаё‚аёаё‡а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё™аёµа№‰а№Ђаё›а№‡аё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์แล้ว
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงม้าต่аёа№„аё› ตรงเข้าประตูปราสาทบานใหญ่ สู่โถงทางเดินหลังคาโค้งสูงที่ล้วนสร้างจากหินаёа№€аёаё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёћаёґаёЁаё§аё‡аёЃаё±аёљаё„аё§аёІаёЎаёџаёёа№€аёЎа№Ђаёџаё·аёаёўаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ เห็นได้ชัดว่าราชาаёаё‡аё„์นี้ไม่ได้เก็บสำรаёаё‡а№Ђаё‡аёґаё™аё—аёаё‡а№„ว้บำรุงบำเรаёаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№ЂаёҐаёў
аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё–ึงเวลาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์แล้ว а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสยังทรงม้าต่аёа№„ปตามโถงทางเดินกว้างขวาง มุ่งหน้าไปยังห้аёаё‡аё—้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡аё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์аёаёўа№€аёІаё‡аёЉаё±аё”а№Ђаё€аё™ พร้аёаёЎаё”้วยทหารขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ เสียงฝีเท้าม้าดังก้аёаё‡а№„аё›аё—аё±а№€аё§ а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงควบทะยานผ่านประตูไม้โаёа№‰аё„ ตรงไปยังกลางห้аёаё‡ ไปยังบัลลังก์ทаёаё‡аё„ำสลักน่ารังเกียจที่ตั้งаёаёўаё№а№€аёЃаёҐаёІаё‡аё—้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚รงแห่งนี้
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงลงจากหลังม้า เสด็จขึ้นไปตามขั้นบันไดทаёаё‡аё„аёіаёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№‰аёІ ๆ และประทับนั่งลงบนบัลลังก์
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงหายพระทัยเข้าลึกขณะหันมаёаё‡аёЄаёіаёЈаё§аё€аёЃаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ แม่ทัพหลายสิบคนนั่งаёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аёҐаё±аё‡аёЎа№‰аёІ аёЈаёаё„аёаёўаёЈаё±аёљаёЄаё±а№€аё‡аё€аёІаёЃаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ที่โลหิตаёаёІаёља№‚аё—аёЈаёЎ аёўаё±аё‡аё–аё№аёЃаёЎаё±аё”аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёЎа№‰аёІаё—аёЈаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аё™аёаё™аёЈа№‰аёаё‡аё„аёЈаё§аёЌаё„аёЈаёІаё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงสำรวจท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚รงแห่งนี้ аё•аёЈаё§аё€аё•аёЈаёІаё”аё№аёЃаёіа№Ѓаёћаё‡ аё?аё‡ ชุดเกาะและаёаёІаё§аёёаё? แล้วทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаё”аё№аёќаёµаёЎаё·аёаёЄаёҐаё±аёЃаёљаё±аёҐаёҐаё±аё‡аёЃа№Њаёаё‡аё„์นี้ และทรงพаёаёћаёЈаё°аё—аё±аёў а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงคิดว่าจะหลаёаёЎаёЎаё±аё™ аё«аёЈаё·аёаёаёІаё€аё€аё°аё™аёіаёЎаё±аё™аёЃаёҐаё±аёља№„ปใช้ส่วนพระаёаё‡аё„а№Њ аёљаёІаё‡аё—аёµаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёаёІаё€аё€аё°аёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаё—านให้แก่แม่ทัพชั้นรаёаё‡аёҐаё‡а№„аё›
а№Ѓаё™а№€аё™аёаё™аё§а№€аёІаёљаё±аёҐаёҐаё±аё‡аёЃа№Њаёаё‡аё„์นี้เทียบไม่ได้เลยกับบัลลังก์ขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡ บัลลังก์аёаё‡аё„а№Ња№ѓаё«аёЌа№€аё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№ѓаё™аё—аёёаёЃаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈ บัลลังก์ที่ต้аёаё‡а№ѓаёЉа№‰аё„นงานยี่สิบคนและเวลาสี่สิบปีในการสร้าง เริ่มสร้างมาตั้งแต่รัชสมัยขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ และเสร็จสมบูรณ์ในวันที่แаёаё™а№‚ดรนิคัสปลงพระชนม์พระบิดาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡ เป็นเวลาที่เหมาะเจาะจริง ๆ
а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё—аёаё”พระเนตรราชาแม็คคลาวด์ มนุษย์ตัวเล็ก ๆ ที่น่าสมเพชคนนี้ แล้วทรงสงสัยว่าวิаё?ีใดจะดีที่สุดที่จะทำให้มันทรมาน аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงสำรวจรูปร่างและขนาดขаёаё‡аёЃаё°а№‚หลก แล้วตัดสินพระทัยว่าพระаёаё‡аё„а№ЊаёаёўаёІаёЃаё€аё°аё™аёіаёЎаё±аё™аёЎаёІаё«аё”แล้วห้аёаёўа№„ว้กับสร้аёаёўаёћаёЈаё°аёЁаё аёЈаё§аёЎаёЃаё±аёљаёЁаёµаёЈаё©аё°аёаё·а№€аё™ ๆ аёЈаёаёљаёћаёЈаё°аёЁаё а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้ว่าก่аёаё™аё—ี่จะประหารราชาแม็คคลาวด์ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะต้аёаё‡а№ѓаёЉа№‰а№Ђаё§аёҐаёІа№ѓаё™аёЃаёІаёЈаёҐаё”ขนาดใบหน้าและโหนกแก้มลง มันจะได้ดูดีขึ้นเวลาที่аёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаёћаёЈаё°аёЁаё аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰а№ѓаёљаё«аё™а№‰аёІаёа№‰аё§аё™аё€а№‰аёіаёЎа№€аёіаёЎаёІаё—ำลายความงดงามขаёаё‡аёЄаёЈа№‰аёаёўаёћаёЈаё°аёЁаёаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสจะทรงปล่аёаёўа№ѓаё«а№‰аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์มีชีวิตаёаёўаё№а№€аёЄаё±аёЃаёћаё±аёЃ และจะทรงทรมานไปพลาง ๆ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงแย้มสรวลกับตัวเаёаё‡ ใช่แล้ว มันช่างเป็นแผนการที่ดีจริง ๆ
“เаёаёІаё•аё±аё§аёЎаё±аё™аёЎаёІа№ѓаё«а№‰аё‚้า” а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё•аёЈаё±аёЄаёЄаё±а№€аё‡а№ЃаёЎа№€аё—аё±аёћаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡ ด้วยพระสุรเสียงห้าวลึกฟังดูโบราณ
แม่ทัพกระโดดลงจากหลังม้าโดยไม่ลังเล แล้วรีบไปหาราชาแม็คคลาวด์ аё•аё±аё”а№ЂаёЉаё·аёаёЃаёаёаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§аёҐаёІаёЃаёЈа№€аёІаё‡а№‚ชกโลหิตมาตามพื้น аёЎаёµаёЈаёаёўа№‚ลหิตเปื้аёаё™а№„аё›аё•аёІаёЎаё—аёІаё‡ แล้ววางร่างราชาแม็คคลาวด์ไว้แทบพระบาทแаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ
“แกไม่มีทางรаёаё”พ้นจากเรื่аёаё‡аё™аёµа№‰!” ราชาแม็คคลาวด์พึมพำаёаёўа№€аёІаё‡аёа№€аёаё™а№ЃаёЈаё‡
а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёЄа№€аёІаёўаёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њ มนุษย์ผู้นี้ไม่รู้จักหลาบจำ
“ข้าก็аёаёўаё№а№€аё™аёµа№€а№„аё‡ аё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аёљаё±аёҐаёҐаё±аё‡аёЃа№Њаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІвЂќ а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё•аёЈаё±аёЄ “ส่วนเจ้าก็аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ аё™аёаё™аёаёўаё№а№€а№Ѓаё—บเท้าข้า ข้าควรจะคิดว่ามันชаёаёљаё”ีแล้วที่จะกล่าวว่าข้าสามารถจะไปไหนก็ได้พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё—ุกสิ่งที่ข้าต้аёаё‡аёЃаёІаёЈ และข้าก็ได้สิ่งที่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ЃаёҐа№‰аё§вЂќ
ราชาแม็คคลาวด์ประทับนаёаё™аёаёўаё№а№€а№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™ ทรงร้аёаё‡аё„รวญครางและดิ้นทุรนทุราย
“ราชโаёаё‡аёЃаёІаёЈа№ЃаёЈаёЃа№Ѓаё«а№€аё‡аё‚้า” а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё•аёЈаё±аёЄ “คืаёа№Ђаё€а№‰аёІаё€аё°аё•а№‰аёаё‡аё–аё§аёІаёўаё„аё§аёІаёЎа№Ђаё„аёІаёЈаёћаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё«аёЎаёІаё°аёЄаёЎа№ЃаёЃа№€аёЈаёІаёЉаёІаёаё‡аё„์ใหม่และนายเหนืаёаё«аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІ จงมาหาข้าเดี๋ยวนี้ แล้วรับเกียรติเป็นคนแรกที่ได้คุกเข่าаёаёўаё№а№€аё•а№€аёаё«аё™а№‰аёІаё‚้าในаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈа№ѓаё«аёЎа№€аё‚аёаё‡аё‚้า เป็นผู้แรกที่ได้จุมพิตหัตถ์และเรียกข้าว่าราชาขаёаё‡аёаёІаё“าจักรที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ที่ฝั่งหนึ่งขаёаё‡аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™вЂќ
ราชาแม็คคลาวด์ทรงเงยพระพักตร์ ลุกขึ้นคลานและยิ้มหยันให้แаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ
“ไม่มีวัน!” аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ตรัสแล้วหันไป аёЃа№€аёаё™аё€аё°аё–่มพระเขฬะลงพื้น
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงพระสรวล аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёћаёаёћаёЈаё°аё—аё±аёўаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡ ด้วยไม่ได้พบมนุษย์ที่มีความมุ่งมั่นเช่นนี้มานานแล้ว
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงหันไปพยักพระพักตร์ ทหารนายหนึ่งเข้ามาคว้าราชาแม็คคลาวด์ไว้จากด้านหลัง аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёаёµаёЃаё„นก้าวаёаёаёЃаёЎаёІа№ЃаёҐа№‰аё§аё€аё±аёљаёћаёЈаё°а№ЂаёЁаёµаёўаёЈа№ѓаё«а№‰аёаёўаё№а№€аё™аёґа№€аё‡ คนที่สามเข้ามาพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё”аёІаёљаёўаёІаё§ ขณะที่เขาเข้ามาใกล้ ราชาแม็คคลาวด์ทรงดิ้นรนด้วยความหวาดกลัว
“เจ้าจะทำаёаё°а№„аёЈ?” ราชาแม็คคลาวด์ตรัสถามด้วยความตระหนก จนพระสุรเสียงหลง
ทหารนายนั้นยื่นมืаёаёҐаё‡аёЎаёІа№ЃаёҐа№‰аё§а№‚аёЃаё™аёћаёЈаё°а№Ђаё„аёЈаёІаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์аёаёаёЃаё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเงยพักตร์ขึ้นด้วยความงุนงง เห็นได้ชัดว่าทรงประหลาดพระทัยที่ทหารไม่ได้ทำร้ายพระаёаё‡аё„а№Њ
а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёћаёўаё±аёЃаёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њ аё—аё«аёІаёЈаёаёµаёЃаё„นก้าวаёаёаёЃаёЎаёІаёћаёЈа№‰аёаёЎаё”้วยเหล็กเขี่ยไฟ ที่ปลายด้านหนึ่งมีเหล็กสลักตราประจำаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ รูปสิงโตคาบนกไว้ในปาก มันเป็นสีส้มเรืаёаё‡аёЈаёаё‡а№ЃаёҐаё°аёЈа№‰аёаё™аё€аё™аё„วันขึ้น ขณะที่ทหารคนหนึ่งกดราชาแม็คคลาวด์ไว้ ทหารคนนั้นก็กดเหล็กเผาไฟต่ำลงไปยังพระปรางเปลืаёаёўа№Ђаё›аёҐа№€аёІаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์
“ไม่!” ราชาแม็คคลาวด์ทรงร้аёаё‡а№‚аё«аёўаё«аё§аё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—รงรู้
แต่ก็สายเกินไป
เสียงร้аёаё‡аё™а№€аёІаёЃаёҐаё±аё§аё”ังไปทั่ว พร้аёаёЎаёЃаё±аёља№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‰а№€аёІа№ЃаёҐаё°аёЃаёҐаёґа№€аё™а№Ђаё™аё·а№‰аёа№„หม้ а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё—аёЈаё‡аё—аёаё”พระเนตรด้วยความสำราญพระทัยเมื่аёа№Ѓаё—่งเหล็กเผาลึกลงไปเรื่аёаёў ๆ аёљаё™аёћаёЈаё°аё›аёЈаёІаё‡аё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ เสียงฉ่าดังยิ่งขึ้น พร้аёаёЎа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЃаёЈаёµаё”ร้аёаё‡аё—ี่แทบจะทนฟังไม่ได้
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” พวกทหารก็ปล่аёаёўаёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ หลังจากผ่านไปสิบวินาทีเต็ม
ราชาแม็คคลาวด์ทรงทรุดลงไปกаёаё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™ สิ้นสติสมประดี พระเขฬะไหลฟูม ขณะที่ควันลаёаёўаёЃаёЈаёёа№€аё™аё‚ึ้นมาจากซีกหนึ่งขаёаё‡аёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њ аё—аёµа№€аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёЎаёµаё•аёЈаёІаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสไหม้аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаёЈаё°аё‰аё§аёµ
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสทรงก้มลงทаёаё”พระเนตรราชาแม็คคลาวด์ที่นаёаё™аёЄаёґа№‰аё™аёЄаё•аёґ а№Ђаёћаё·а№€аёаёЉаё·а№€аё™аёЉаёЎаёњаёҐаё‡аёІаё™
“ขаёаё•а№‰аёаё™аёЈаё±аёљаёЄаё№а№€аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิ”
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёаё‡
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аёљаё™аёўаёаё”а№Ђаё™аёґаё™аё—аёµа№€аёЉаёІаёўаё›а№€аёІ аёЎаёаё‡аё”аё№аёЃаёаё‡аёћаёҐаёўа№€аёаёЎ ๆ เคลื่аёаё™а№ѓаёЃаёҐа№‰а№Ђаё‚้ามา ใจเขาร้аёаё™аёЈаёёа№€аёЎаёЈаёІаё§аёЃаё±аёља№„аёџ а№Ђаё‚аёІа№ЂаёЃаёґаё”аёЎаёІа№Ђаёћаё·а№€аёаё§аё±аё™а№Ђаё§аёҐаёІа№ЂаёЉа№€аё™аё™аёµа№‰ ในการสู้รบบางครั้งก็มีเส้นแบ่งที่ไม่ชัดเจนระหว่างความยุติаё?รรมและаёаёўаёёаё•аёґаё?аёЈаёЈаёЎ แต่ไม่ใช่วันนี้ ลаёаёЈа№Њаё”แห่งบาลัสเตаёаёЈа№Њаё‚โมยเจ้าสาวขаёаё‡а№Ђаё‚าไปаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё™а№‰аёІаё”้าน ๆ аёаёµаёЃаё—ั้งยังวางโตและไม่สำนึก аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ได้บаёаёЃа№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚ารู้ถึงความผิดขаёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡ ให้โаёаёЃаёІаёЄа№Ђаё‚าได้แก้ตัว а№Ѓаё•а№€а№Ђаё‚аёІаё›аёЏаёґа№ЂаёЄаё?ที่จะแก้ไขความผิด เขาเป็นผู้หาเรื่аёаё‡а№Ђаё”аё·аёаё”ร้аёаё™аёЎаёІа№ѓаё«а№‰аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡ ลูกน้аёаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าก็ควรจะปล่аёаёўаё§аёІаё‡а№ЂаёЄаёµаёў โดยเฉพาะเมื่аёаё•аёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё‚าก็ได้ตายไปแล้ว
แต่พวกเขาหลายร้аёаёўаё„นกลับกำลังขี่ม้ามา а№Ђаёћаё·а№€аёаё•аёаёља№Ѓаё—นค่าจ้างให้แก่ลаёаёЈа№Њаё”ผู้ไม่คู่ควรคนนี้ ทุกคนต่างต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„เพียงเพราะชายคนนั้นเป็นนายจ้างขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ ทุกคนสวมชุดเกราะสีเขียวเป็นประกายมุ่งตรงมา และเมื่аёа№Ђаё‚้ามาใกล้ก็ส่งเสียงโห่ร้аёаё‡аё‚а№€аёЎаё‚аё§аё±аёЌ аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё§а№€аёІаёЎаё±аё™аёаёІаё€аё€аё°аё—ำให้аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„กลัวได้
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ไม่ได้หวาดกลัว เขาผ่านศึกเช่นนี้มามากมายนัก หากเขาจะได้เรียนรู้аёаё°а№„รจากการฝึกฝนตลаёаё”หลายปีที่ผ่านมานี้ ก็คืаёаёаёўа№€аёІа№ЂаёЃаёЈаё‡аёЃаёҐаё±аё§а№ЂаёЎаё·а№€аёаё•а№‰аёаё‡аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёќаё±а№€аё‡аё„аё§аёІаёЎаёўаёёаё•аёґаё?аёЈаёЈаёЎ а№Ђаё‚аёІаё–аё№аёЃаёЄаёаё™аёЎаёІаё§а№€аёІаё„аё§аёІаёЎаёўаёёаё•аёґаё?аёЈаёЈаёЎаёаёІаё€аё€аё°а№„аёЎа№€аёЉаё™аё°а№ЂаёЄаёЎаёа№„аё› แต่มันจะทำให้ผู้ที่ยึดถืаёаё„аё§аёІаёЎаёўаёёаё•аёґаё?รรมมีกำลังเท่ากับคนสิบคน
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ไม่ได้รู้สึกกลัวเมื่аёа№Ђаё«а№‡аё™аёЃаёаё‡аёћаёҐаё™аё±аёљаёЈа№‰аёаёўа№Ђаё„ลื่аёаё™а№ѓаёЃаёҐа№‰а№Ђаё‚้ามา และรู้ว่าเขาаёаёІаё€аё€аё°аё•аёІаёўа№ѓаё™аё§аё±аё™аё™аёµа№‰ มันเป็นความคาดหวัง เขาได้รับโаёаёЃаёІаёЄа№ѓаё«а№‰аёћаёљаё„аё§аёІаёЎаё•аёІаёўаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёЎа№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаё—аёµа№€аёЄаёёаё” และนั่นคืаёаё‚аёаё‡аё‚аё§аё±аёЌ เขาได้ทำการปฏิญาณแห่งเกียรติยศแล้ว และในวันนี้คำปฏิญาณขаёаё‡а№Ђаё‚าก็เรียกร้аёаё‡аё—ี่จะแสดงผลขаёаё‡аёЎаё±аё™
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЉаё±аёЃаё”аёІаёљаёаёаёЃаёЎаёІа№ЃаёҐаё°аё§аёґа№€аё‡аёҐаё‡а№Ђаё™аёґаё™а№„аё› พุ่งเข้าใส่กаёаё‡аёћаёҐаё—ี่กำลังมุ่งหน้ามาหาเขา ในเวลาเช่นนี้аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёаёўаёІаёЃа№„ด้วาร์คฟิน ม้าคู่ใจยิ่งกว่าสิ่งใด аёаёўаёІаёЃаё‚ี่มันตะลุยเข้าต่аёаёЄаё№а№‰ แต่เขาก็สบายใจที่รู้ว่ามันกำลังพาаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃаёҐаё±аёља№„аё›аёўаё±аё‡аё‹аёІаё§аёІа№ЂаёЈаёµаёў กลับไปสู่ความปลаёаё”аё аё±аёўа№ѓаё™аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃаё‚аёаё‡аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„
ขณะที่เขาใกล้เข้าไป ห่างเพียงสิบหลา аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ก็เร่งฝีเท้าขึ้น พุ่งเข้าใส่аёаё±аёЁаё§аёґаё™аё•аё±аё§аё«аё±аё§аё«аё™а№‰аёІаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аёЃаёҐаёІаё‡ พวกมันไม่ได้ชะลаёаёЉа№‰аёІаёҐаё‡ а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё‡аёЃа№‡а№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„เตรียมพร้аёаёЎаёЈаё±аёљаёЃаёІаёЈаё›аё°аё—ะที่จะเกิดขึ้น
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„รู้ว่าเขาได้เปรียบаёаёўаё№а№€аё‚้аёаё«аё™аё¶а№€аё‡ аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаё„นสามร้аёаёўаё„นไม่สามารถเข้ามาใกล้พаёаё—ี่จะโจมตีคน ๆ เดียวได้พร้аёаёЎаёЃаё±аё™ เขารู้ได้จากการฝึกฝนว่าทหารบนหลังม้าаёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёІаёЃаё—ี่สุดหกคนจึงจะสามารถเข้าใกล้พаёаё—ี่จะโจมตีชายคนหนึ่งได้พร้аёаёЎаёЃаё±аё™ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЎаёаё‡аё§а№€аёІаёЄаё–аёІаё™аёЃаёІаёЈаё“а№Њаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าไม่ใช่สามร้аёаёўаё•а№€аёаё«аё™аё¶а№€аё‡ แต่เป็นหกต่аёаё«аё™аё¶а№€аё‡ ตราบเท่าที่เขาสามารถสังหารหกคนตรงหน้าได้ตลаёаё” เขาก็มีโаёаёЃаёІаёЄаёЉаё™аё° аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё§а№€аёІа№Ђаё‚аёІаё€аё°аё—аёЈаё«аё”аёћаёаё—ี่จะผ่านมันไปได้หรืаёа№„аёЎа№€
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„พุ่งลงเนินไป а№Ђаё‚аёІаё«аёўаёґаёљаёаёІаё§аёёаё?ชิ้นหนึ่งซึ่งเขารู้ว่าเหมาะที่สุดаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаё‚้างเаёаё§ аёЃаёЈаё°аёљаёаё‡аё—ี่มีโซ่ยาวยี่สิบหลา ปลายด้านหนึ่งมีลูกตุ้มหนาม เป็นаёаёІаё§аёёаё?ที่เหมาะจะใช้วางกับดักบนถนน аё«аёЈаё·аёа№ѓаё™аёЄаё–านการณ์เช่นนี้
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЈаёаё€аё™аё–ึงจังหวะสุดท้าย аё€аё™аёЃаёаё‡аё—หารไม่ทันตаёаёља№‚ต้ аё€аё¶аё‡а№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аёЃаёЈаё°аёљаёаё‡аё‚ึ้นเหนืаёаёЁаёµаёЈаё©аё° และขว้างаёаёаёЃа№„аё›а№ѓаё™аёЄаё™аёІаёЎаёЈаёљ เขาเล็งไปที่ต้นไม้เล็ก ๆ ต้นหนึ่ง โซ่หนามขึงขวางสนามรบ ขณะที่ลูกตุ้มหนามพันรаёаёљаё•а№‰аё™а№„ม้ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ก็เริ่มลงมืаёа№ЃаёҐаё°аё«аёЎаёаёљаёҐаё‡аёЃаё±аёљаёћаё·а№‰аё™ а№Ђаёћаё·а№€аёаё«аёҐаёљаё«аёаёЃаё—ี่กำลังจะถูกขว้างมาใส่เขา พลางยึดกระบаёаё‡а№„ว้แน่นด้วยกำลังทั้งหมด
เขากะเวลาได้เหมาะเหม็ง аёЃаёаё‡аё—หารไม่มีเวลาตаёаёља№‚ต้ พวกนั้นเห็นมันในวินาทีสุดท้ายและพยายามจะหยุดม้า แต่พวกนั้นมาเร็วเกินไปและไม่มีเวลาพаё
พวกแนวหน้าพุ่งเข้าใส่กับดัก โซ่หนามขึงขวางขาม้าทุกตัว ทำให้คนขี่หน้าทิ่มกระแทกพื้น โดยมีม้าล้มทับซ้ำаёаёµаёЃ หลายสิบคนล้มทับกันชุลมุน
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ไม่มีเวลาภูมิใจในผลงานความเสียหายที่เขาได้ทำ аё—аё«аёІаёЈаёаёµаёЃаёЉаёёаё”หันมาและพุ่งมาหาเขาพลางโห่ร้аёаё‡аё‚а№€аёЎаё‚аё§аё±аёЌ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ม้วนตัวลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёаё±аёЁаё§аёґаё™аё„นหัวหน้ายกหลาวขึ้น аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёаёІаёЁаё±аёўаё‚้аёа№„ด้เปรียบที่มี เขาไม่มีม้าและไม่สามารถเผชิญหน้าที่ความสูงระดับเดียวกันได้ а№Ѓаё•а№€а№ЂаёћаёЈаёІаё°а№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€аё•а№€аёі เขาจึงสามารถใช้พื้นดินเบื้аёаё‡аёҐа№€аёІаё‡ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„พุ่งลงไปที่พื้นทันที ม้วนตัวแล้วยกดาบขึ้นฟันขาม้าตัวหนึ่ง аёЎаё±аё™аёЄаё°аё”аёёаё” ทำให้ทหารที่ขี่หน้าทิ่มลงมาก่аёаё™аё—ี่จะมีโаёаёЃаёІаёЄаё›аёҐа№€аёаёўаёаёІаё§аёёаё?
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ยังกลิ้งต่аёа№„аё› และสามารถหลบเท้าม้าที่กำลังตื่นตกใจรаёаёљ ๆ ตัวเขาได้ พวกมันพยายามจะวิ่งหลบม้าที่ล้มаёаёўаё№а№€ แต่หลายตัวทำไม่สำเร็จ สะดุดม้าที่นаёаё™аё•аёІаёў ทำให้มีม้าล้มฟาดลงบนพื้นมากขึ้นหลายสิบตัว เกิดฝุ่นตลบฟุ้งและทำให้เกิดแนวกั้นกаёаё‡аё—หารไว้
เหตุการณ์เป็นไปаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„หวังไว้ เกิดฝุ่นตลบและความชุลวุน มีม้าล้มลงบนพื้นเพิ่มаёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўаёЄаёґаёљаё•аё±аё§
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„กระโดดลุกขึ้นยืน ยกดาบขึ้นรับดาบที่ฟาดใส่ศีรษะ เขาหมุนตัวและรับหลาว аёЃа№€аёаё™аё—ี่จะกั้นทวนและขวานไว้ได้ เขาป้аёаё‡аёЃаё±аё™аёаёІаё§аёёаё?ที่ฟาดฟันใส่เขาจากทุกด้าน แต่ก็รู้ว่าเขาไม่สามารถรับมืаёа№„ด้ตลаёаё”ไป เขาจะต้аёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аёќа№€аёІаёўа№‚аё€аёЎаё•аёµаё«аёІаёЃаёаёўаёІаёЃаё€аё°аёЎаёµа№‚аёаёЃаёІаёЄ
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ม้วนตัวแล้วคุกเข่า а№Ђаё‚аёІаёћаёёа№€аё‡аё”аёІаёљаёаёаёЃа№„аё›а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаё«аёаёЃ аёЎаё±аё™а№Ѓаё«аё§аёЃаёаёІаёЃаёІаёЁа№„аё›аё›аё±аёЃаёаёЃаёЁаё±аё•аёЈаё№аё„аё™аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№ѓаёЃаёҐа№‰аё—аёµа№€аёЄаёёаё” ตามันเบิกโพลง а№Ђаёаёµаёўаё‡аё•аёЃаё€аёІаёЃаё«аёҐаё±аё‡аёЎа№‰аёІаёҐаё‡а№„аё›аё™аёаё™аё•аёІаёў
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёаёІаёЁаё±аёўаё€аё±аё‡аё«аё§аё°аёЃаёЈаё°а№‚ดดขึ้นไปบนหลังม้าและกระชากกระบаёаё‡аёЎаёІаё€аёІаёЃаёЎаё·аёаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аёЃа№€аёаё™аё—аёµа№€аё€аё°аё‚аёІаё”а№ѓаё€аё•аёІаёў มันเป็นกระบаёаё‡аё—аёµа№€аё”аёµ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„เลืаёаёЃаё—หารคนนี้ด้วยเหตุนี้ аёЃаёЈаё°аёљаёаё‡а№Ђаё‡аёґаё™аё”้ามยาวมีโซ่ยาวสี่ฟุตและลูกตุ้มหนามสามลูก เขาเหวี่ยงมันขึ้นเหนืаёаё«аё±аё§а№ЃаёҐа№‰аё§аёџаёІаё”аёаёІаё§аёёаё?หลุดจากมืаёаёЁаё±аё•аёЈаё№аёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўаё„นพร้аёаёЎаёЃаё±аё™ จากนั้นจึงฟาดаёаёµаёЃаё„รั้งส่งศัตรูหล่นจากหลังม้า
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЎаёаё‡аёЄаёіаёЈаё§аё€аёЄаё™аёІаёЎаёЈаёља№ЃаёҐаё°а№Ђаё«а№‡аё™аё§а№€аёІа№Ђаё‚าได้สร้างความเสียหายไปมากทีเดียว аёаё±аёЁаё§аёґаё™а№ЂаёЃаё·аёаёљаёЈа№‰аёаёўаё„นล้มไปแล้ว แต่ที่เหลืаёаёаёµаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаёЄаёаё‡аёЈа№‰аёаёўаё„นกำลังรวมกลุ่มกันและพุ่งมาหาเขาแล้วในตаёаё™аё™аёµа№‰аё”้วยความมุ่งมาด
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ขี่ม้าเข้าหา คนเดียววิ่งเข้าใส่ศัตรูสаёаё‡аёЈа№‰аёаёўаё„аё™ เขาส่งเสียงร้аёаё‡аё‚а№€аёЎаё‚аё§аё±аёЌ аёЉаё№аёЃаёЈаё°аёљаёаё‡аё‚ึ้นสูงยิ่งขึ้น และภาวนาต่аёаёћаёЈаё°а№Ђаё€а№‰аёІаё‚аёа№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚าไม่หมดแรง
*
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЈа№‰аёаё‡а№„ห้ขณะที่เกาะวาร์คฟินไว้แน่นสุดกำลัง มันควบตะบึงพานางไปตามถนนเส้นที่คุ้นเคยดีมากเหลืаёа№ЂаёЃаёґаё™ กลับไปยังซาวาเรีย นางกรีดร้аёаё‡а№ЃаёҐаё°а№Ђаё•аё°аёЎаё±аё™а№„ปตลаёаё”аё—аёІаё‡ аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё—аёіаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаёћаё·а№€аёа№ѓаё«а№‰аёЎаё±аё™аё«аё±аё™аё«аёҐаё±аё‡аёЃаёҐаё±аёља№„аё›аё«аёІаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ แต่มันไม่ยаёаёЎа№ЂаёЉаё·а№€аёаёџаё±аё‡ аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№„ม่เคยพบม้าเช่นนี้มาก่аёаё™ аёЎаё±аё™а№ЂаёЉаё·а№€аёаёџаё±аё‡аё„аёіаёЄаё±а№€аё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё™аёІаёўаёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่ลังเลและจะไม่เปลี่ยนใจ เห็นได้ชัดว่ามันจะพานางไปยังสถานที่ที่аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„สั่งเท่านั้น ในที่สุดนางก็ยаёаёЎаёЈаё±аёљаё„วามจริงว่าไม่สามารถทำаёаё°а№„รได้
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЎаёµаё„วามรู้สึกผสมปนเปกัน ขณะที่นางขี่ม้าผ่านประตูเมืаёаё‡а№Ђаё‚้าไป а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё—ี่นางใช้ชีวิตаёаёўаё№а№€аё™аёІаё™а№ѓаё™аёђаёІаё™аё°аёЄаёІаё§а№ѓаёЉа№‰аёЈаё±аёљаё€а№‰аёІаё‡ ในมุมหนึ่งมันก็ให้ความรู้สึกคุ้นเคย а№Ѓаё•а№€аёаёµаёЃаёЎаёёаёЎаё«аё™аё¶а№€аё‡аёЎаё±аё™аёЃа№‡аё—ำให้คิดถึงเจ้าขаёаё‡а№‚รงแรมผู้กดขี่ข่มเหงนาง аё„аёґаё”аё–аё¶аё‡а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№ЂаёҐаё§аёЈа№‰аёІаёўаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аё—аёµа№€аё™аёµа№€ นางหวังที่จะใช้ชีวิตต่аёа№„аё› ได้аёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃа№ЂаёЎаё·аёаё‡аё™аёµа№‰аёЃаё±аёљаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ และเริ่มต้นชีวิตใหม่กับเขา ขณะที่นางปลаёаё”аё аё±аёўаёаёўаё№а№€аё аёІаёўа№ѓаё™аёЃаёіа№Ѓаёћаё‡а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё™аёµа№‰ นางก็ยิ่งรู้สึกกังวลถึงаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё‚้างนаёаёЃа№Ђаёћаёµаёўаё‡аёҐаёіаёћаё±аё‡ เผชิญหน้ากับทั้งกаёаё‡аё—аё±аёћ ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้นางไม่สบายใจ
а№ЂаёЎаё·а№€аёаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё•аёЈаё°аё«аё™аё±аёЃаё§а№€аёІаё§аёІаёЈа№Њаё„ฟินจะไม่หันหลังกลับ นางรู้ว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่นางจะทำได้ต่аёа№„аё›аё„аё·аёаё«аёІаё—аёІаё‡аёЉа№€аё§аёўаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ а№Ђаё‚аёІаё‚аёа№ѓаё«а№‰аё™аёІаё‡аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€ аё аёІаёўа№ѓаё™аёЃаёіа№Ѓаёћаё‡а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё—ี่ปลаёаё”аё аё±аёў แต่นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่นางจะทำ аё–аё¶аё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„รนางก็เป็นаё?аёґаё”аёІаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІ และนางไม่ใช่คนที่จะวิ่งหนีจากความกลัวหรืаёаёЃаёІаёЈа№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ได้พบคู่ครаёаё‡аё—аёµа№€а№Ђаё«аёЎаёІаё°аёЄаёЎа№ѓаё™аё•аё±аё§аё™аёІаё‡ аё™аёІаё‡а№Ђаёаё‡аёЃа№‡аёЎаёµаёЉаёІаё•аёґаё•аёЈаё°аёЃаё№аёҐа№ЃаёҐаё°аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎа№Ѓаё™а№€аё§а№Ѓаё™а№€а№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аёља№Ђаё‚аёІ และนางคงไม่สามารถаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№„ด้аёаёµаёЃаё«аёІаёЃаёЎаёµаёаё°а№„รเกิดขึ้นกับเขาข้างนаёаёЃаё™аё±а№€аё™
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аё€аё±аёЃа№ЂаёЎаё·аёаё‡аё™аёµа№‰а№Ђаё›а№‡аё™аёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµ นางบังคับวาร์คฟินไปที่ปราสาทขаёаё‡аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„ ขณะนี้เมื่аёаё—ั้งสаёаё‡а№„ด้เข้ามาаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЃаёіа№Ѓаёћаё‡а№ЂаёЎаё·аёаё‡а№ЃаёҐа№‰аё§ аё§аёІаёЈа№Њаё„аёџаёґаё™аё€аё¶аё‡аёўаёаёЎа№ЂаёЉаё·а№€аёаёџаё±аё‡ аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё‚ี่มันไปที่ทางเข้าปราสาท แล้วลงจากหลังม้า แล้ววิ่งผ่านมหาดเล็กที่พยายามจะห้ามนาง นางผลักаёаёІаё§аёёаё?аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าแล้ววิ่งเร็วจี๋ไปตามทางเดินหินаёа№€аёаё™аё—ี่นางคุ้นเคยดีสมัยเป็นสาวใช้
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№ѓаёЉа№‰а№„หล่ดันประตูบานใหญ่ขаёаё‡аё—้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡ กระแทกมันให้เปิดаёаёаёЃ แล้วถลันเข้าไปในท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡аёЄа№€аё§аё™аё•аё±аё§аё‚аёаё‡аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„
สมาชิกสภาหลายคนหันมามаёаё‡аё”аё№аё™аёІаё‡ ทุกคนต่างสวมเสื้аёаё„ลุมเต็มยศ аёЎаёµаё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„аё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аёЃаёҐаёІаё‡ รายล้аёаёЎаё”้วยаёаё±аёЁаё§аёґаё™аё«аёҐаёІаёўаё„аё™ พวกเขาต่างมีสีหน้าประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่านางเข้าไปขัดจังหวะการประชุมสำคัญบางаёаёўа№€аёІаё‡
“เจ้าเป็นใครกัน แม่หญิง?” คนหนึ่งตะโกนถามขึ้น
“ใครกันที่กล้าเข้ามาขัดจังหวะการว่าราชการขаёаё‡аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„?” аёаёµаёЃаё„นตะโกนบ้าง
“ข้ารู้จักนาง” аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„аёљаёаёЃ พลางลุกขึ้นยืน
“ข้าด้วย” а№ЃаёљаёЈаё™аё”а№Њаё—а№Ђаёа№€аёў аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё€аёіа№„ด้ว่าเขาเป็นเพื่аёаё™аё‚аёаё‡аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ “เจ้าคืаёаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њ ใช่ไหม?” а№Ђаё‚аёІаё–аёІаёЎ “เจ้าสาวหมาด ๆ аё‚аёаё‡аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ใช่ไหม?”
นางวิ่งไปหาเขา น้ำตานаёаё‡ แล้วคว้ามืаёа№Ђаё‚าไว้
“ได้โปรด ใต้เท้า ช่วยข้าด้วย аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„!”
“เกิดаёаё°а№„รขึ้น?” ท่านดยุคถามด้วยความตกใจ
“เขากำลังаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўа№ѓаё«аёЌа№€аё«аёҐаё§аё‡ аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё‚ากำลังเผชิญหน้ากับกаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аёЁаё±аё•аёЈаё№а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёҐаёіаёћаё±аё‡ เขาไม่ยаёаёЎа№ѓаё«а№‰аё‚้าаёаёўаё№а№€аё”้วย ได้โปรด! เขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё„วามช่วยเหลืаё!”
аёаё±аёЁаё§аёґаё™аё—ุกคนต่างผุดลุกขึ้นยืนทันทีโดยไม่ได้เаёа№€аёўаёЄаё±аёЃаё„аёі แล้วต่างวิ่งกรูกันаёаёаёЃа№„ปจากท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡ โดยไม่มีผู้ใดลังเลเลย аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё«аё±аё™аё«аёҐаё±аё‡а№ЃаёҐа№‰аё§аё§аёґа№€аё‡аё•аёІаёЎаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าไป
“аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€!” а№ЃаёљаёЈаё™аё”а№Њаё—аёЄаё±а№€аё‡
“ไม่มีทาง!” аё™аёІаё‡аёљаёаёЃ พลางวิ่งตามหลังเขาไป “ข้าจะพาท่านไปหาเขา!”
พวกเขาวิ่งไปตามทางเดิน аёаёаёЃаё€аёІаёЃаё›аёЈаёІаёЄаёІаё—และตรงไปหาม้าฝูงใหญ่ที่กำลังรаёаёаёўаё№а№€ แล้วต่างขึ้นม้าขаёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№‚ดยไม่ลังเลเลย аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃаёЈаё°а№‚ดดขึ้นหลังวาร์คฟิน แล้วเตะมัน ให้นำคณะไป ด้วยความกระวนกระวายเช่นเดียวกับคนаёаё·а№€аё™
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё—аёёаёЃаё„аё™аё„аё§аёљаёња№€аёІаё™а№Ђаё‚аё•аё›аёЈаёІаёЄаёІаё—аё‚аёаё‡аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„ аё—аё«аёІаёЈаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№‚аё”аёўаёЈаёаёља№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё‚ึ้นหลังม้าและร่วมขบวนไปด้วย а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—аёёаёЃаё„аё™аёња№€аёІаё™аё›аёЈаё°аё•аё№а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё‹аёІаё§аёІа№ЂаёЈаёµаёўаёаёаёЃа№„аё› ก็เป็นกаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—ี่เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่аёаёў ๆ аёЎаёµаёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаё«аё™аё¶а№€аё‡аёЈа№‰аёаёўаё„аё™ โดยมีаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё‚ี่ม้านำด้านหน้า ขนาบข้างด้วยแบรนด์ทและท่านดยุค
“หากаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„รู้ว่าเจ้ามากับพวกเราด้วย ข้าหัวขาดแน่” а№ЃаёљаёЈаё™аё”а№Њаё—аёљаёаёЃ ขณะที่ขี่ม้าไปข้างนาง “ได้โปรด аёљаёаёЃа№ЂаёЈаёІаёЎаёІаё§а№€аёІа№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€аё—ี่ไหนก็พภแม่หญิง”
а№Ѓаё•а№€аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЄа№€аёІаёўаёЁаёµаёЈаё©аё°аёаёўа№€аёІаё‡аё”ื้аёаё”аё¶аё‡ กลั้นน้ำตาขณะที่ควบไปเร็วขึ้น ท่ามกลางเสียงаёаё¶аёЃаё—ึกจากเหล่าทหารรаёаёљаё•аё±аё§аё™аёІаё‡
“ข้ายаёаёЎаё•аёІаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё”аёµаёЃаё§а№€аёІаё€аё°аё—аёаё”ทิ้งаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„!”
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёІаёЎ
аё?аёаёЈа№Њаё‚ี่ม้าไปตามทางในป่าด้วยความระแวดระวัง เจ้าชายรีซ โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њ а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็น และคู่แฝดขี่ม้าตามไปข้างเขา โครห์นวิ่งตามมาด้านล่าง а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—ุกคนโผล่พ้นแนวป่าที่ฟากไกลสุดขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ аё«аё±аё§а№ѓаё€аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё•а№‰аё™а№ЂаёЈа№‡аё§аё‚ึ้นด้วยความคาดหวัง а№ЂаёЎаё·а№€аёа№ѓаё™аё—ี่สุดพวกเขาก็มาถึงชายป่าทึบ а№Ђаё‚аёІаёўаёЃаёЎаё·аёаё‚ึ้นเป็นสัญญาณให้คนаёаё·а№€аё™а№Ђаё‡аёµаёўаёља№ЂаёЄаёµаёўаё‡ ทุกคนต่างหยุดนิ่งข้างเขา
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аёаёаёЃа№„ปและสำรวจชายหาดที่ทаёаё”แผ่กว้างไป ท้аёаё‡аёџа№‰аёІа№‚ล่งกว้าง และไกลกว่านั้นคืаёаё—ะเลสีเหลืаёаё‡а№Ѓаёња№€а№„พศาลที่จะนำพวกเขาไปยังดินแดนห่างไกลขаёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ ทะเลทาร์ทูเวียน аё?аёаёЈа№Ња№„ม่ได้เห็นผืนน้ำขаёаё‡аёЎаё±аё™аёЎаёІаё•аё±а№‰аё‡а№Ѓаё•а№€аёЃаёІаёЈа№Ђаё”ินทางไปฝึกร้аёаёўаё§аё±аё™ มันรู้สึกประหลาดที่ได้กลับมาที่นี่аёаёµаёЃ และครั้งนี้ ด้วยภารกิจที่กุมชะตาขаёаё‡аёаёІаё“าจักรวงแหวนไว้
หลังจากที่พวกเขาข้ามสะพานข้ามหุบเขาใหญ่มา การขี่ม้าผ่านป่าระยะสั้น ๆ а№ѓаё™а№Ѓаё”аё™а№Ђаё–аё·а№€аёаё™аёЃа№‡а№Ђаё›а№‡аё™а№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёІаёљаёЈаё·а№€аё™ аё„аёаёҐа№Њаё„และบรаёаёЎаёљаёаёЃа№ѓаё«а№‰аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аё«аёІа№ЂаёЈаё·аёаёҐаёіа№ЂаёҐа№‡аёЃаё—ี่ผูกไว้ที่ชายหาดขаёаё‡аё—ะเลทาร์ทูเวียน аёЎаё±аё™аё–аё№аёЃа№Ѓаёаёљаё‹а№€аёаё™а№„ว้ใต้ร่มเงากิ่งก้านขаёаё‡аё•а№‰аё™а№„ม้ใหญ่ที่ชะโงกаёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаё—ะเล аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёІаё•аёІаёЎаё—аёµа№€аёљаёаёЃа№„ว้ทุกประการ และเมื่аёаёЎаёІаё–аё¶аё‡аёЉаёІаёўаё›а№€аёІ เขาก็สังเกตเห็นเรืภถูกซ่аёаё™а№„ว้аёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµ พร้аёаёЎаё—ี่จะพาพวกเขาไปยังที่ที่ต้аёаё‡а№„аё› аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№‚ล่งаёаёЃ
แต่แล้วเขาก็เห็นทหารลาดตระเวนขаёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаё«аёЃаё„аё™ аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аёІаё”ทรายตรงหน้าเรืภกำลังสำรวจดูมัน ทหารคนหนึ่งปีนขึ้นไปบนเรืаёаё—аёµа№€а№ЂаёЃаёўаёаёўаё№а№€аёљаё™аёЉаёІаёўаё«аёІаё” а№ЂаёЈаё·аёа№‚ยกไกวตามจังหวะคลื่นซัดเบา ๆ ไม่ควรจะมีใครที่นี่
โชคร้ายช่างกระหน่ำซ้ำเติม аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аёаёаёЃа№„ปไกลยังขаёаёљаёџа№‰аёІ เขาเห็นเป็นเงาร่างаёаёўаё№а№€а№„กล ๆ аё‚аёаё‡аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёаё‡а№ЂаёЈаё·аёаё—ั้งหมดขаёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ а№ЂаёЈаё·аёаёЄаёµаё”ำนับพันลำ аёЎаёµаё?аё‡аёЄаёµаё”аёіаё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ โชคดีที่กаёаё‡а№ЂаёЈаё·аёа№„ม่ได้แล่นมาหาаё?аёаёЈа№Њ แต่กำลังมุ่งหน้าไปаёаёµаёЃаё—аёІаё‡ ใช้เส้นทางโค้งаёа№‰аёаёЎаёЈаёаёљаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ ไปยังฝั่งขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ ซึ่งพวกนั้นได้ฝ่าข้ามหุบเขาใหญ่ไปแล้ว โชคดีที่กаёаё‡а№ЂаёЈаё·аёаё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิกำลังวุ่นวายаёаёўаё№а№€аёаёµаёЃа№ЂаёЄа№‰аё™аё—аёІаё‡
ยกเว้นพลลาดตระเวนหน่วยนี้ ทหารทั้งหกคนаёаёІаё€аё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™аё«аё™а№€аё§аёўаёЄаёаё”а№Ѓаё™аёЎаё—аёµа№€аёаёаёЃаё›аёЏаёґаёљаё±аё•аёґаё аёІаёЈаёЃаёґаё€ และаёаёІаё€аё€аё°а№Ђаё”аёґаё™аёЎаёІа№Ђаё€аёа№ЂаёЈаё·аёаё‚аёаё‡аёЃаёаё‡аё—หารยุวชนเข้า จังหวะไม่ดีเаёаёІа№ЂаёЄаёµаёўа№ЂаёҐаёў аё«аёІаёЃаё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ аёЎаёІаё–аё¶аё‡а№ЂаёЈаё·аёаёЃа№€аёаё™аё«аё™а№‰аёІаё™аёµа№‰аёЄаё±аёЃа№„аёЎа№€аёЃаёµа№€аё™аёІаё—аёµ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёІаё€аё€аё°а№„ด้ขึ้นเรืаёа№ЃаёҐаё°а№ЃаёҐа№€аё™аёаёаёЃаё€аёІаёЃаёќаё±а№€аё‡а№„ปแล้ว аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёћаё§аёЃа№Ђаё‚ากลับต้аёаё‡аёЎаёІа№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІ ไม่มีทางที่จะหลบไปได้
аё?аёаёЈа№ЊаёЃаё§аёІаё”аё•аёІаёЎаёаё‡а№„аё›аё•аёІаёЎаёЉаёІаёўаё«аёІаё” ไม่เห็นว่ามีกаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаёаё·а№€аё™аёаёµаёЃ аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаё—ี่สุดพวกเขาก็ได้เปรียบ น่าจะเป็นหน่วยลาดตระเวนที่มาลำพัง
“ข้าคิดว่าเรืаёаё„аё§аёЈаё€аё°аё–аё№аёЃаё‹а№€аёаё™а№„ว้аёаёўа№€аёІаё‡аё”ี” โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Ња№Ђаёа№€аёў
“เห็นชัดว่ายังไม่ดีพаёвЂќ а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นตั้งข้аёаёЄаё±аё‡а№ЂаёЃаё•
พวกเขาทั้งหกคนนั่งаёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аёҐаё±аё‡аёЎа№‰аёІ аёЎаёаё‡аё”аё№а№ЂаёЈаё·аёаёҐаёіаё™аё±а№‰аё™а№ЃаёҐаё°аёЃаёҐаёёа№€аёЎаё—аё«аёІаёЈ
“คงจะไม่นานก่аёаё™аё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°а№Ђаё•аё·аёаё™аё—аё«аёІаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаё«аё™а№€аё§аёўаёаё·а№€аё™ ๆ” аё„аёаё™а№Ђаё§аё™аёаёаёЃаё„วามเห็น
“และจากนั้น เราจะต้аёаё‡а№Ђаё€аёаёЁаё¶аёЃаё«аё™аё±аёЃвЂќ аё„аёаё™аё§аёаёҐаёЃаёҐа№€аёІаё§а№ЂаёЄаёЈаёґаёЎ
аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёћаё№аё”аё–аё№аёЃ และพวกเขาไม่аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡а№ѓаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰
“โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊвЂќ аё?аёаёЈа№ЊаёљаёаёЃ “เจ้ายิงแม่นที่สุดในบรรดาพวกเรา ข้าเคยเห็นเจ้ายิงจากระยะห้าสิบหลา เห็นคนที่ถืаёаё„аё±аё™аё?นูไหม? เรามีโаёаёЃаёІаёЄаё„รั้งเดียวเท่านั้น เจ้าทำได้ไหม?”
โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њаёћаёўаё±аёЃаё«аё™а№‰аёІа№Ѓаё‚็งขัน สายตาจับจ้аёаё‡аёаёўаё№а№€аё—ี่กลุ่มทหารจักรวรรดิ а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёаё‚้ามไหล่ไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё°аё§аё±аё‡ аёўаёЃаё„аё±аё™аё?นูขึ้นมา แล้วประทับลูกаё?аё™аё№ ง้างสายเตรียมพร้аёаёЎ
аё—аёёаёЃаё„аё™аё•а№€аёІаё‡аёЎаёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€аё?аёаёЈа№Њ และเขารู้สึกพร้аёаёЎаё—аёµа№€аё€аё°аё™аёі
“โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њ аёўаёґаё‡а№ЂаёЎаё·а№€аёаё‚้าให้สัญญาณนะ แล้วพวกเราจะเข้าโจมตีคนаёаё·а№€аё™ ๆ ด้านล่าง аё—аёёаёЃаё„аё™ ใช้аёаёІаё§аёёаё?ขว้างขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё€а№‰аёІа№ЂаёЎаё·а№€аёа№ЂаёЈаёІа№Ђаё‚้าไปใกล้ พยายามเข้าไปใกล้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่аёаё™а№‚จมตี”
аё?аёаёЈа№ЊаёЄа№€аё‡аёЄаё±аёЌаёЌаёІаё“มืภแล้วโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аёўаёґаё‡аёаёаёЃа№„аё›аё—аё±аё™аё—аёµ
ลูกаё?аё™аё№аёћаёёа№€аё‡а№Ѓаё«аё§аёЃаёаёІаёЃаёІаёЁа№„ปพร้аёаёЎа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё«аё§аё·аё มันเข้าเป้าаёаёўа№€аёІаё‡аё€аё±аё‡ หัวโลหะขаёаё‡аёҐаё№аёЃаё?นูเสียบทะลุหัวใจขаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаё„аё™аё—аёµа№€аё–аё·аёаё„аё±аё™аё?аё™аё№ аёЎаё±аё™аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ ตาเบิกโพลงаёаёўаё№а№€аё„аёЈаё№а№€аё«аё™аё¶а№€аё‡ ราวกับไม่เข้าใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้น аёЃа№€аёаё™аё€аё°аёЃаёІаё‡а№Ѓаё‚аё™аёаёаёЃаёЃаё§а№‰аёІаё‡ หน้าทิ่ม พุ่งหลาวลงมากระแทกชายหาดยู่แทบเท้าเพื่аёаё™аё—аё«аёІаёЈ โลหิตไหลนаёаё‡аёћаё·а№‰аё™аё—аёЈаёІаёў
аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°а№Ђаёћаё·а№€аёаё™ ๆ บุกเข้าไปพร้аёаёЎаёЃаё±аё™ аёЈаёІаё§аёЃаё±аёља№Ђаё„аёЈаё·а№€аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё—аёµа№€аё«аёўаёаё”น้ำมันаёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµ เสียงฝีเท้าม้าเปิดเผยตัวพวกเขา аё—аё«аёІаёЈаёаёµаёЃаё«аёЃаё„аё™аё«аё±аё™аёЎаёІаё«аёІ พวกมันกระโดดขึ้นหลังม้า แล้วควบเข้ามา เตรียมพร้аёаёЎаё—ี่จะปะทะกันตรงกลาง
аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°а№Ђаёћаё·а№€аёаё™ ๆ ยังคงได้เปรียบจากความประหลาดใจ เขาง้างแล้วยิงลูกหินаёаёаёЃа№„ปโดนขมับพวกมันคนหนึ่งจากระยะยี่สิบหลา ขณะกำลังจะขึ้นหลังม้า มันหล่นลงมานаёаё™аё•аёІаёў โดยมืаёаёўаё±аё‡аёЃаёёаёЎаёЄаёІаёўаёљаё±аё‡а№Ђаё«аёµаёўаё™аёаёўаё№а№€
а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—ุกคนเข้าไปใกล้ เจ้าชายรีซทรงขว้างพระแสงขวานขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นขว้างหаёаёЃ ส่วนคู่แฝดขว้างมีดสั้นขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ หาดทรายที่ไม่สม่ำเสมภทำให้ม้าลื่น การใช้аёаёІаё§аёёаё?ขว้างจึงยากกว่าปกติ аёћаёЈаё°а№ЃаёЄаё‡аё‚аё§аёІаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаё‹а№Ђаё‚้าเป้า аёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаё—аё«аёІаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡ а№Ѓаё•а№€аёаёІаё§аёёаё?аё‚аёаё‡аё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ พลาดเป้า
ทหารจักรวรรดิเหลืаёаёЄаёµа№€аё„аё™ คนหัวหน้าแยกаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёЃаёҐаёёа№€аёЎ พุ่งเข้าใส่เจ้าชายรีซ ผู้ทรงไร้аёаёІаё§аёёаё? аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงขว้างขวานаёаёаёЃа№„аё› แต่ยังไม่ทันมีเวลาหยิบพระแสงดาบ เจ้าชายทรงเตรียมระวังพระаёаё‡аё„а№Њ และในวินาทีสุดท้าย โครห์นกระโจนไปข้างหน้า กัดขาม้าขаёаё‡аё—หารคนนั้น จนม้าล้มลง ทหารที่ขี่มันร่วงลงมาด้วย สามารถช่วยเจ้าชายรีซไว้ได้ในจังหวะสุดท้าย
เจ้าชายรีซทรงชักพระแสงดาบแล้วแทงศัตรู สังหารมันได้ก่аёаё™аё—ี่จะลุกขึ้นยืนаёаёµаёЃаё„รั้ง
พวกมันเหลืаёаёЄаёІаёЎаё„นแล้ว คนหนึ่งเข้ามาหาเаёаёҐа№Ђаё”็นพร้аёаёЎаё”้วยขวาน มันเหวี่ยงมาโดยหมายหัวขаёаё‡а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็น ซึ่งเขากันไว้ได้ด้วยโล่ และเหวี่ยงดาบฟันด้ามขวานขาดสаёаё‡аё—а№€аёаё™а№ѓаё™аё€аё±аё‡аё«аё§аё°а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™ จากนั้นเаёаёҐа№Ђаё”็นจึงใช้โล่ฟาดเข้าที่ศีรษะขаёаё‡аёЁаё±аё•аёЈаё№ กระแทกมันหล่นจากหลังม้า
аё—аё«аёІаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаёаёµаёЃаё„аё™аё«аёўаёґаёљаёЃаёЈаё°аёљаёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃа№Ђаёаё§ แล้วเหวี่ยงสายโซ่ยาว ฟาดลูกตุ้มหนามเข้าใส่โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њаё—аё±аё™аё—аёµ มันเกิดขึ้นเร็วมากจนโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Ња№„ม่มีเวลาตаёаёља№‚ต้
аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё«а№‡аё™а№Ђаё«аё•аёёаёЃаёІаёЈаё“а№Њ เขาพุ่งเข้าไปทางด้านข้างขаёаё‡а№Ђаёћаё·а№€аёаё™ ยกดาบขึ้นแล้วฟันสายโซ่ขาดจากกระบаёаё‡ аёЃа№€аёаё™аё—ี่มันจะฟาดโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њ มีเสียงดาบตัดผ่านเหล็ก аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаёћаёґаёЁаё§аё‡аёЃаё±аёљаё„аё§аёІаёЎаё„аёЎаё‚аёаё‡аё”าบเล่มใหม่ขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ ลูกตุ้มหนามหล่นลงไปบนพื้น แล้วฝังตัวаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё—аёЈаёІаёўаёаёўа№€аёІаё‡а№„ร้พิษสง โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёЈаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё• ขณะนั้นคаёаё™аё§аёаёҐаё‚ี่ม้าขึ้นไปและใช้หаёаёЃа№Ѓаё—аё‡аё—аё«аёІаёЈаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡ สังหารมันได้аёаёµаёЃаё„аё™
ทหารจักรวรรดิคนสุดท้ายเห็นแล้วว่ามันเสียเปรียบกำลังคนаёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёІаёЃ เกิดความหวาดกลัวในดวงตา มันหันหลังแล้วควบม้าหนีไปตามชายหาดทันที аёЈаёаёўаёЃаёµаёља№Ђаё—้าม้าขаёаё‡аёЎаё±аё™аё›аёЈаё°аё—ับลึกในพื้นทราย
ทุกคนจับจ้аёаё‡аё—аёµа№€аёЁаё±аё•аёЈаё№аё—аёµа№€аё–аёаёўаё«аё™аёµ аё?аёаёЈа№Ња№ѓаёЉа№‰аё«аё™аё±аё‡аёЄаё•аёґа№ЉаёЃаёўаёґаё‡аёҐаё№аёЃаё«аёґаё™ โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёўаёЃаё„аё±аё™аё?นูขึ้นมาแล้วยิงаёаёаёЃа№„аё› ส่วนเจ้าชายรีซทรงขว้างหаёаёЃ แต่ทหารคนนั้นขี่ม้าไปไม่аёаёўаё№а№€аё™аёґа№€аё‡ ม้าขаёаё‡аёЎаё±аё™аёҐаё·а№€аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёњаё·аё™аё—аёЈаёІаёў ทำให้ทุกคนพลาดเป้า
а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นชักดาบаёаёаёЃаёЎаёІ аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё«а№‡аё™аё§а№€аёІа№Ђаё‚ากำลังจะตามทหารคนนั้นไป аё€аё¶аё‡аёўаё·а№€аё™аёЎаё·аёаёаёаёЃа№„ปห้ามไว้
“аёаёўа№€аёІ!” аё?аёаёЈа№Њаё•аё°а№‚аёЃаё™
а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นหันมามаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
“ถ้ามันรаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё• аёЎаё±аё™аё€аё°аёЄа№€аё‡аё„аё™аёаё·а№€аё™аёЎаёІаё€аё±аё”аёЃаёІаёЈа№ЂаёЈаёІ!” а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นประท้วง
аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™аёЃаёҐаё±аёља№„аё›аёЎаёаё‡аё”ูเรืภและรู้ว่ามันจะเสียเวลาаёаё±аё™аёЎаёµаё„่าในการตามล่าทหารคนนั้น เวลาที่พวกเขาไม่มีจะเสีย
“จักรวรรดิจะมาจัดการเราаёаёўаё№а№€аё”ี” аё?аёаёЈа№ЊаёљаёаёЃ “เราไม่มีเวลาจะเสีย аёЄаёґа№€аё‡аёЄаёіаё„аё±аёЌаё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё„аё·аёаёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё€аё°аё•а№‰аёаё‡а№„ปให้ไกลจากที่นี่ ไปที่เรืаё!”
พวกเขาลงจากหลังม้า а№ЂаёЎаё·а№€аёа№„аё›аё–аё¶аё‡а№ЂаёЈаё·аё аё?аёаёЈа№ЊаёҐа№‰аё§аё‡а№Ђаё‚้าไปในаёаёІаё™аёЎа№‰аёІ หยิบสัมภาระทั้งหลายแหล่аёаёаёЃаёЎаёІ аё„аё™аёаё·а№€аё™аёЃа№‡аё—аёіа№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™ аё‚аё™аёаёІаё§аёёаё?аёЃаё±аёљаё–аёёаё‡аёЃаёЈаё°аёЄаёаёљаёаёІаё«аёІаёЈа№ЃаёҐаё°аё™а№‰аёіаёаёаёЃаёЎаёІ ใครจะรู้ว่าการเดินทางจะยาวนานเพียงใด จะนานแค่ไหนกว่าที่พวกเขาจะได้เห็นแผ่นดินаёаёµаёЃаё„รั้ง...หากพวกเขาจะมีโаёаёЃаёІаёЄа№„ด้เห็นแผ่นดินаёаёµаёЃ аё?аёаёЈа№Њаёўаё±аё‡а№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаёаёІаё«аёІаёЈаёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№‚ครห์นมาด้วย
พวกเขาโยนกระสаёаёљаё‚้ามราวลูกกรงเรืаёа№„аё› มันหล่นตุ้บไปกаёаё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аё”าดฟ้าเรืаё
аё?аёаёЈа№Њаё„ว้าเชืаёаёЃа№ЂаёЄа№‰аё™а№ѓаё«аёЌа№€ มัดเป็นปมที่แขวนаёаёўаё№а№€аё”้านข้าง แล้วลаёаё‡аё”аё¶аё‡ а№ЂаёЉаё·аёаёЃа№ЂаёЄа№‰аё™аё«аёўаёІаёљаёљаёІаё”аёЎаё·аёа№Ђаё‚аёІ เขายกโครห์นพาดบนบ่าแล้วดึงตัวเаёаё‡аё‚ึ้นไปบนดาดฟ้าเรืภน้ำหนักขаёаё‡а№Ђаё‚าและมันทดสаёаёљаё„วามแข็งแรงขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ โครห์นร้аёаё‡аё„аёЈаёІаё‡аёаёўаё№а№€аё‚้างหู ใช้กรงเล็บคมกаёаё”เขาไว้แน่น
ในไม่ช้าаё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аё‚้ามราวลูกกรงไปได้ โครห์นกระโจนจากตัวเขาลงไปบนดาดฟ้าเรืภคนаёаё·а№€аё™аё•аёІаёЎаё«аёҐаё±аё‡аёЎаёІаё•аёґаё” ๆ аё?аёаёЈа№ЊаёЉаё°а№‚аё‡аёЃаёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„ปดูม้าที่аёаёўаё№а№€аёљаё™аёЉаёІаёўаё«аёІаё” аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёЎаёаё‡аё‚ึ้นมาราวกับกำลังรаёаёџаё±аё‡аё„аёіаёЄаё±а№€аё‡
“แล้วจะทำаёаёўа№€аёІаё‡а№„รกับพวกมันล่ะ?” เจ้าชายรีซตรัสถาม พลางเสด็จมาประทับаёаёўаё№а№€аё‚้างเขา
аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™а№„аё›аёЎаёаё‡аёЄаёіаёЈаё§аё€аё”ูเรืภมันยาวประมาณยี่สิบฟุตและกว้างราวครึ่งหนึ่งขаёаё‡аё„аё§аёІаёЎаёўаёІаё§ аёЎаё±аё™а№ѓаё«аёЌа№€аёћаёаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าทั้งเจ็ดคน แต่ไม่มีที่พаёаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёЎа№‰аёІаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ หากเขาจะลаёаё‡аёћаёІаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™а№„ปด้วย аёЎаё±аё™аёаёІаё€аё€аё°аёЃаёЈаё°аё—ืบพื้นไม้ аё—аёіа№ЂаёЈаё·аёаёћаё±аё‡ พวกเขาจำต้аёаё‡аё—ิ้งมันไว้ที่นี่
“เราไม่มีทางเลืаёаёЃвЂќ аё?аёаёЈа№ЊаёљаёаёЃ аёЎаёаё‡аё”аё№аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё”аёІаёў “เราคงต้аёаё‡а№„ปหาม้าใหม่”
โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёЉаё°а№‚аё‡аёЃаё•аё±аё§а№Ђаё«аё™аё·аёаёЈаёІаё§аёЃаё±а№‰аё™
“พวกมันเป็นม้าที่ฉลาด” โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёљаёаёЃ “ข้าฝึกพวกมันมาаёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµ มันจะกลับไปบ้านตามที่ข้าสั่ง”
โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њаёњаёґаё§аё›аёІаёЃа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё”аё±аё‡
ม้าทั้งหมดหันหลังแล้ววิ่งจากไปаёаёўа№€аёІаё‡аёћаёЈа№‰аёаёЎа№ЂаёћаёЈаёµаёўаё‡аёЃаё±аё™ พวกมันวิ่งข้ามหาดทราย แล้วหายเข้าไปในป่า มุ่งหน้ากลับไปที่аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™
аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаё«аёІа№Ђаёћаё·а№€аёаё™ ๆ аё”аё№а№ЂаёЈаё·аёа№ЃаёҐаё°аё—ะเลตรงหน้าพวกเขา аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё—ุกคนถูกปล่аёаёўа№ЂаёЃаёІаё°а№ЃаёҐа№‰аё§ ไม่มีม้า ไม่มีทางเลืаёаёЃаёаё·а№€аё™ аё™аёаёЃаё€аёІаёЃа№„аё›аё•а№€аёаё‚้างหน้า ความเป็นจริงกำลังซึมซาบเข้ามา аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€аёЃаё±аё™аёҐаёіаёћаё±аё‡аё€аёЈаёґаё‡ ๆ แล้ว ไม่มีสิ่งใดนаёаёЃаё€аёІаёЃа№ЂаёЈаё·аёаёҐаёіаё™аёµа№‰ และกำลังจะไปจากชายหาดขаёаё‡аёаёІаё“าจักรวงแหวนตลаёаё”ไป ไม่มีทางหันหลังกลับаёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§
“แล้วเราจะเаёаёІа№ЂаёЈаё·аёаёҐаёіаё™аёµа№‰аёҐаё‡аё™а№‰аёіа№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?” аё„аёаё™аё§аёаёҐаё–ามขึ้น аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„ปที่ลำเรืаёаёЄаёґаёљаё«а№‰аёІаёџаёёаё•а№Ђаёљаё·а№‰аёаё‡аёҐа№€аёІаё‡ มีเพียงส่วนน้аёаёўаё‚аёаё‡а№ЂаёЈаё·аёаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„ลื่นโยกไกวขаёаё‡аё—ะเลทาร์ทูเวียน แต่ลำเรืаёаёЄа№€аё§аё™а№ѓаё«аёЌа№€аёўаё±аё‡аёќаё±аё‡а№Ѓаё™а№€аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёћаё·а№‰аё™аё—аёЈаёІаёў
“ทางนี้!” аё„аёаё™а№Ђаё§аё™аёљаёаёЃ
พวกเขารีบไปที่กราบเรืаёаёаёµаёЃаё”้านที่มีโซ่เหล็กเส้นหนาห้аёаёўаёаёўаё№а№€ และที่ปลายโซ่มีลูกตุ้มเหล็กทаёаё”аё•аё±аё§аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™аё—аёЈаёІаёў
аё„аёаё™а№Ђаё§аё™а№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёа№„ปพยายามดึงโซ่ เขาส่งเสียงร้аёаё‡а№ЃаёҐаё°аёћаёўаёІаёўаёІаёЎа№Ђаё•а№‡аёЎаё—аёµа№€ แต่ไม่สามารถยกมันได้
“มันหนักเกินไป” เขาคำราม
аё„аёаё™аё§аёаёҐа№ЃаёҐаё°аё?аёаёЈа№ЊаёЈаёµаёља№Ђаё‚้าไปช่วย ขณะที่ทั้งสามคนจับโซ่แล้วช่วยกันดึง аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аё•а№‰аёаё‡аё•аёЃа№ѓаё€аёЃаё±аёљаё™а№‰аёіаё«аё™аё±аёЃаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™ аё‚аё™аёІаё”аё§а№€аёІаёЉа№€аё§аёўаёЃаё±аё™аё”аё¶аё‡аёЄаёІаёЎаё„аё™ พวกเขายังยกมันขึ้นมาได้แค่ไม่กี่ฟุต ในที่สุดพวกเขาก็ปล่аёаёўаёЎаё·аё โซ่ร่วงกลับลงไปบนพื้นทราย
“ให้ข้าช่วย” а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นบаёаёЃ พลางก้าวมาข้างหน้า
а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นผู้มีรูปร่างใหญ่โต аёўаё·аё™аё•аёЈаё°аё«аё‡а№€аёІаё™аёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаё—аёёаёЃаё„аё™ а№Ђаё‚аёІаёўаё·а№€аё™аёЎаё·аёаёҐаё‡а№„ปแล้วดึงสายโซ่ สามารถยกลูกตุ้มเหล็กขึ้นมาได้ด้วยตัวคนเดียว аё?аёаёЈа№Њаёаё±аёЁаё€аёЈаёЈаёўа№Ња№ѓаё€аёЎаёІаёЃ аё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ กระโดดเข้าไปช่วยกันดึง аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аё”аё¶аё‡аёЄаёЎаёаё‚ึ้นมาได้ครั้งละหนึ่งฟุต และในที่สุดก็สามารถดึงมันข้ามลูกกรง ขึ้นมาบนดาดฟ้าเรืаёа№„ด้
а№ЂаёЈаё·аёа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё‚ยับเคลื่аёаё™аё—аёµа№€ โยกไกวเล็กน้аёаёўаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЃаёЈаё°а№ЃаёЄаё„ลื่น а№Ѓаё•а№€аёўаё±аё‡аё„аё‡аёќаё±аё‡а№Ѓаё™а№€аё™аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™аё—аёЈаёІаёў
“เสานั่น!” เจ้าชายรีซตรัส
аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™а№„ปเห็นเสาไม้สаёаё‡аё•а№‰аё™ аёўаёІаё§а№ЂаёЃаё·аёаёљаёўаёµа№€аёЄаёґаёљаёџаёёаё• аё—аёаё”аёўаёІаё§аё•аёґаё”аёаёўаё№а№€аё”้านข้างเรืภและรู้ว่าพวกมันมีไว้เพื่аёаёаё°а№„аёЈ เขาวิ่งไปพร้аёаёЎа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаё‹ และยกต้นนึงขึ้นมา аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё„аёаё™аё§аёаёҐа№ЃаёҐаё°аё„аёаё™а№Ђаё§аё™аё„ว้าаёаёµаёЃаё•а№‰аё™а№„ว้
“พаёаёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаёњаёҐаё±аёЃа№ЂаёЈаё·аёаёаёаёЃвЂќ аё?аёаёЈа№Њаё•аё°а№‚аёЃаё™аёЄаё±а№€аё‡ “พวกเจ้าก็ช่วยกันกางใบเรืаёвЂќ
พวกเขาชะโงกลงไป ทิ่มเสาไม้ลงไปในพื้นทราย และаёаёаёЃа№ЃаёЈаё‡аё”ันสุดกำลัง аё?аёаёЈа№ЊаёЈа№‰аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё‚аё“аё°аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё”аё±аё™ а№ЂаёЈаё·аёа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё‚ยับช้า ๆ แม้จะเพียงน้аёаёўаё™аёґаё” аё‚аё“аё°а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นและโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аё§аёґа№€аё‡а№„ปที่กลางลำเรืภแล้วดึงเชืаёаёЃа№Ђаёћаё·а№€аёаёўаёЃаёњаё·аё™аёња№‰аёІа№ѓаёљаё‚аёаё‡а№ѓаёља№ЂаёЈаё·аё аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёаёЃа№ЃаёЈаё‡аё”аё¶аё‡ ยกขึ้นไปได้ทีละหนึ่งฟุต โชคดีที่มีกระแสลมแรง а№ЂаёЎаё·а№€аёаё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ ช่วยกันยันเสาไม้กับชายหาด พยายามเต็มที่ที่จะผลักเรืаёаё—аёµа№€аё«аё™аё±аёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё™а№€аёІаё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”ใจนี้аёаёаёЃаё€аёІаёЃаё«аёІаё”аё—аёЈаёІаёў а№ѓаёља№ЂаёЈаё·аёаёЃа№‡аё–ูกยกสูงขึ้นไป และเริ่มกินลม
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” а№ЂаёЈаё·аёаёЃа№‡а№‚аёўаёЃаёаёўаё№а№€а№ѓаё•а№‰а№Ђаё—้าพวกเขา а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЎаё±аё™а№„ถลลงสู่ผืนน้ำ โยกไกวและไร้น้ำหนัก ไหล่ขаёаё‡аё?аёаёЈа№ЊаёЄаё±а№€аё™аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаёаёаёЃа№ЃаёЈаё‡аё”аё±аё™ а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นและโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёўаёЃа№ѓаёља№ЂаёЈаё·аёаё‚ึ้นไปได้สุดเสากระโดง และในไม่ช้าพวกเขาก็ลаёаёўаёҐаёіаёаёаёЃаёЄаё№а№€аё—ะเล
ทุกคนส่งเสียงโห่ร้аёаё‡аёўаёґаё™аё”ีในความสำเร็จ พวกเขาเก็บเสาไม้เข้าที่และวิ่งไปช่วยเаёаёҐа№Ђаё”็นกับโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёЎаё±аё”а№ЂаёЉаё·аёаёЃаё‚ึงใบเรืภโครห์นกระโดดโลดเต้นаёаёўаё№а№€аё‚้าง ๆ ตื่นเต้นไปกับเรื่аёаё‡аё—ั้งหมด
а№ЂаёЈаё·аёаёҐаёаёўаёҐаёіа№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡а№„ร้จุดหมาย аё?аёаёЈа№ЊаёЈаёµаёља№„аё›аё–аё·аёаёћаё§аё‡аёЎаёІаёҐаё±аёўа№ЂаёЈаё·аё โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њаёаёўаё№а№€аё‚้างเขา
“аёаёўаёІаёЃаё–аё·аёаёћаё§аё‡аёЎаёІаёҐаё±аёўа№„аё«аёЎ?” аё?аёаёЈа№Њаё–ามโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њ
โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њаёўаёґа№‰аёЎаёЃаё§а№‰аёІаё‡
“аёаёўаёІаёЃаёЎаёІаёЃа№ЂаёҐаёўаёҐа№€аё°вЂќ
พวกเขาเริ่มเพิ่มความเร็ว แล่นผ่านผืนน้ำสีเหลืаёаё‡аё‚аёаё‡аё—ะเลทาร์ทูเวียน โดยมีสายลมหนุนส่ง ในที่สุดพวกเขาก็เคลื่аёаё™аё—ี่แล้ว аё?аёаёЈа№ЊаёЄаё№аё”หายใจลึก аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёаёЃа№Ђаё”ินทางแล้ว
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёёа№€аё‡аё«аё™а№‰аёІа№„ปยังหัวเรืภเจ้าชายรีซเสด็จไปพร้аёаёЎа№Ђаё‚аёІ โดยมีโครห์นวิ่งไปตรงกลาง แล้วเบียดแข้งเบียดขาаё?аёаёЈа№Њ а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёаёҐаё‡а№„ปลูบขนสีขาวฟูนุ่มขаёаё‡аёЎаё±аё™ โครห์นเаёаёµаёўаё‡а№Ђаё‚้าหาแล้วเลียเขา аё?аёаёЈа№ЊаёҐа№‰аё§аё‡аёҐаё‡а№„ปในถุงเล็ก ๆ แล้วหยิบเนื้аёаёЉаёґа№‰аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аёЎаёІа№ѓаё«а№‰а№‚аё„аёЈаё«а№Њаё™ ที่รีบงับไป
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аёаёаёЃа№„ปที่ทะเลกว้างเบื้аёаё‡аё«аё™а№‰аёІ аё‚аёаёљаёџа№‰аёІаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№„กลаёаёаёЃа№„аё›аёЎаёµаё€аёёаё”аёЄаёµаё”аёіаё‚аёаё‡аёЃаёаё‡а№ЂаёЈаё·аёаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёЈаё°аё«аё§а№€аёІаё‡аёЎаёёа№€аё‡аё«аё™а№‰аёІа№„ปยังดินแดนแม็คคลาวด์ที่аёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё‚аёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ โชคดีที่พวกมันมีเป้าหมาย และไม่สามารถаёаёаёЃаёЎаёІаё•аёІаёЎаё«аёІа№ЂаёЈаё·аёаёҐаёіаё«аё™аё¶а№€аё‡аё—ี่กำลังมุ่งหน้าไปยังดินแดนขаёаё‡аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™ ท้аёаё‡аёџа№‰аёІа№ѓаёЄаёЃаёЈаё°аё€а№€аёІаё‡ มีสายลมแรงพัดหนุนаёаёўаё№а№€аё”้านหลัง พวกเขายังคงเพิ่มความเร็วขึ้น
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аёаёаёЃа№„аё› พลางสงสัยว่ามีаёаё°а№„аёЈаёЈаёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€ а№Ђаё‚аёІаёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІаёаёµаёЃаё™аёІаё™а№Ђаёћаёµаёўаё‡а№ѓаё”กว่าที่พวกเขาจะไปถึงดินแดนจักรวรรดิ аё€аё°аёЎаёµаёаё°а№„аёЈаёЈаёаё•а№‰аёаё™аёЈаё±аёљаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€ аё?аёаёЈа№Њаёўаё±аё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°аёћаёљаё”аёІаёљаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€ แล้วเรื่аёаё‡аё—ั้งหมดนี้จะลงเаёаёўаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ เขารู้ว่าโаёаёЃаёІаёЄа№„ม่เข้าข้างพวกเขา แต่ก็ยังรู้สึกเบิกบานใจที่ในที่สุดก็ได้аёаёаёЃа№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡аёЎаёІ เขาตื่นเต้นที่ทุกคนมาได้ไกลถึงขนาดนี้ และปรารถนาที่จะกู้ดาบคืนมาให้ได้
“ถ้ามันไม่аёаёўаё№а№€аё—ี่นั่นล่ะ?” เจ้าชายรีซตรัสถาม
аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™аёЎаёІаёЎаёаё‡аё”аё№аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
“ดาบเล่มนั้น” เจ้าชายรีซตรัสต่ภ“หากว่ามันไม่ได้аёаёўаё№а№€аё—ี่นั่นล่ะ? аё«аёЈаё·аёаё«аёІаёЃаёЎаё±аё™аёЄаё№аёЌаё«аёІаёўа№„ปแล้ว? аё«аёЈаё·аёаё–ูกทำลายไปแล้ว? аё«аёЈаё·аёаё–้าเราหามันไม่พบล่ะ? จักรวรรดิกว้างใหญ่จะตายไป”
“หรืаёаё–้าหากจักรวรรดิหาวิаё?ีใช้มันได้ล่ะ?” а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นถามด้วยเสียงทุ้มต่ำขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ พลางก้าวเข้ามายืนข้าง ๆ
“หากเราพบมันแต่ไม่สามารถนำมันกลับไปได้ล่ะ?” аё„аёаё™а№Ђаё§аё™аё–аёІаёЎ
аё„аё“аё°аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ กังวลกับสิ่งที่รаёаёаёўаё№а№€аё‚้างหน้า กับห้วงแห่งคำถามที่ไม่มีคำตаёаёљ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аё”ีว่าการเดินทางครั้งนี้มันบ้าสิ้นดี
บ้าคลั่ง
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёµа№€
ราชากาเร็аё?ทรงดำเนินกลับไปกลับมาаёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™аё«аёґаё™а№ѓаё™аё«а№‰аёаё‡аё—аёЈаё‡аёћаёЈаё°аёаё±аёЃаё©аёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ ห้аёаё‡а№ЂаёҐа№‡аёЃаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёљаё™аёЉаё±а№‰аё™аёљаё™аёЄаёёаё”аё‚аёаё‡аё›аёЈаёІаёЄаёІаё—аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё«аё§аё‡а№Ѓаё«аё™ แล้วทรงทำลายมันลงทีละเล็กทีละน้аёаёў
ราชากาเร็аё?ทรงเดินจากชั้นหนังสืаёаё«аё™аё¶а№€аё‡а№„аё›аёўаё±аё‡аёаёµаёЃаёЉаё±а№‰аё™ аёЃаёЈаё°аёЉаёІаёЃаё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаёЉаёёаё”аё—аёµа№€аёЎаёµаё„а№€аёІ аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаё›аёЃаё«аё™аё±аё‡а№ЂаёЃа№€аёІа№‚аёљаёЈаёІаё“аё—аёµа№€аё•аёЃаё—аёаё”มาในราชวงศ์หลายศตวรรษ ทรงดึงปกแล้วฉีกหน้าหนังสืаёаёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аёЉаёґа№‰аё™а№ЂаёҐа№‡аёЃаёЉаёґа№‰аё™аё™а№‰аёаёў แล้วเหวี่ยงขึ้นไปในаёаёІаёЃаёІаёЁ аёЎаё±аё™аёЈа№€аё§аё‡аёЃаёЈаёІаё§а№ѓаёЄа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ราวกับเกล็ดหิมะ аё•аёґаё”аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёў และติดที่พระเขฬะที่ไหลаёаёўаё№а№€аё‚้างพระปราง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ตั้งพระทัยที่จะทำลายทุกสิ่งที่พระบิดาทรงหวงแหนในห้аёаё‡аё™аёµа№‰ ทำลายหนังสืаёаё—ีละเล่ม
ราชากาเร็аё?รีบดำเนินไปที่โต๊ะเข้ามุมตัวหนึ่ง ทรงคว้ากล้аёаё‡аёўаёІаёќаёґа№€аё™аё‚ึ้นมาด้วยพระหัตถ์สั่นเทา แล้วสูบแรง ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЃаёҐа№‰аёаё‡аёўаёІаёўаёґа№€аё‡аёЃаё§а№€аёІаё—аёµа№€а№Ђаё„аёў аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё•аёґаё”аёќаёґа№€аё™ ทรงสูบมันทุกนาทีที่ทรงทำได้ ด้วยทรงปรารถนาที่จะให้ฤทаё?аёґа№Њаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аёЉа№€аё§аёўаё‚วางกั้นภาพขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”าที่ตามหลаёаёЃаё«аёҐаёаё™аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎаёќаё±аё™ และตаёаё™аё™аёµа№‰а№ЃаёЎа№‰аёЃаёЈаё°аё—ั่งเวลาที่ทรงตื่น
ขณะที่ราชากาเร็аё?ทรงวางกล้аёаё‡аёўаёІаёќаёґа№€аё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเห็นพระบิดาประทับยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё«аё™а№‰аёІаёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њ เป็นซากศพเน่าเปื่аёаёў แต่ละครั้งซากศพนี้ก็ยิ่งเน่าเปื่аёаёўаёЎаёІаёЃаё‚ึ้น เป็นโครงกระดูกมากกว่าเนื้аёаё«аё™аё±аё‡ ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аё«аё±аё™аё«аё™аёµаё аёІаёћаёЄаёўаё”аёЄаёўаёаё‡аё™аё±а№‰аё™
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเคยพยายามโจมตีภาพหลаёаё™аё™аёµа№‰ แต่ทรงเรียนรู้ว่าไม่มีประโยชน์ ดังนั้นตаёаё™аё™аёµа№‰аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё€аё¶аё‡аё—аёЈаё‡аё«аё±аё™аё«аё™аёµ аё—аёЈаё‡аёЎаёаё‡а№„аё›аё—аёІаё‡аёаё·а№€аё™а№ЂаёЄаёЎаё มันเกิดขึ้นเหมืаёаё™а№Ђаё”аёґаёЎа№ЂаёЄаёЎаё аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЄаё§аёЎаёЎаё‡аёЃаёёаёЏаёЄаё™аёґаёЎа№Ђаё‚аёЈаёаё° พระโаёаё©аёђа№Њаёа№‰аёІ พระเนตรจับจ้аёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўа№€аёІаё‡аё«аёўаёІаёЎаё«аёўаё±аё™ ทรงชี้ดัชนีมาที่พระаёаё‡аё„а№Њаёаёўа№€аёІаё‡аёЃаёҐа№€аёІаё§аё«аёІ สายพระเนตรน่ากลัวนั้น ทำให้ราชากาเร็аё?ทรงรู้สึกว่าเวลาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёЎаёµаё€аёіаёЃаё±аё” รู้สึกว่าขึ้นаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёља№Ђаё§аёҐаёІа№Ђаё—่านั้นก่аёаё™аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะได้ไปаёаёўаё№а№€аёЈа№€аё§аёЎаёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเกลียดพระบิดายิ่งกว่าสิ่งใด аё«аёІаёЃаё€аё°аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаё”аёµаё‡аёІаёЎаёЄаё±аёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё›аёҐаё‡аёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№ЊаёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ นั่นก็คืаёаёЃаёІаёЈаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะไม่ทรงเห็นพระพักตร์ขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаёаёµаёЃ а№Ѓаё•а№€аёЉа№€аёІаё‡аё™а№€аёІаё‚аё±аё™аё—аёµа№€аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กลับต้аёаё‡аёЎаёІа№Ђаё«а№‡аё™аёља№€аёаёўаё‚ึ้นกว่าเมื่аёаёЃа№€аёаё™
ราชากาเร็аё?ทรงหันหลัง แล้วปากล้аёаё‡аёўаёІаёќаёґа№€аё™а№„ปที่ภาพหลаёаё™аё™аё±а№‰аё™ ทรงหวังว่าหากทรงปาได้เร็วพаёаёЃа№‡аёаёІаё€аё€аё°а№‚ดนได้จริง ๆ
แต่กล้аёаё‡аёўаёІаёЃаёҐаё±аёљаёҐаёаёўаёња№€аёІаё™аёаёІаёЃаёІаёЁа№„аё›а№Ђаё‰аёў ๆ และกระแทกเข้ากับกำแพง а№Ѓаё•аёЃаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёЃаё±аё™ аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаёўаё±аё‡аё›аёЈаё°аё—аё±аёљаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™ และทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёІаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
“ตаёаё™аё™аёµа№‰аёўаёІаё™аё±а№€аё™а№„ม่ช่วยเจ้าหรаёаёЃвЂќ аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё—аёЈаё‡аё•аёіаё«аё™аёґ
ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аё—аё™аё•а№€аёа№„ปไม่ไหว аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์พุ่งเข้าหาภาพหลаёаё™ аёўаё·а№€аё™аёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–а№ЊаёаёаёЃа№„аё› аё«аё§аё±аё‡аё€аё°аё‚а№€аё§аё™аёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№ЊаёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ แต่ก็เหมืаёаё™а№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё„аёў аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёћаёља№Ђаёћаёµаёўаё‡аёаёІаёЃаёІаёЁ และครั้งนี้ทรงถลันข้ามห้аёаё‡а№„аё› ชนเข้ากับโต๊ะทรงพระаёаё±аёЃаё©аёЈа№„ม้ขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ จนล้มคว่ำไปกับพื้นพร้аёаёЎаёЃаё±аё™
ราชากาเร็аё?ทรงกลิ้งไปบนพื้น เจ็บจุก และเมื่аёа№Ђаё‡аёўаёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№ЊаёЃа№‡аё—รงเห็นรаёаёўа№ЃаёњаёҐаёљаё™аёћаёЈаё°аёћаёІаё«аёІ พระโลหิตหยดใส่ฉลаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ทรงสังเกตเห็นว่าพระаёаё‡аё„์ยังทรงสวมฉลаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ตัวในที่ทรงสวมบรรทมมาหลายวันแล้ว аё—аёµа№€аё€аёЈаёґаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่ได้เปลี่ยนมาหลายสัปดาห์แล้ว аёЈаёІаёЉаёІаё—аёЈаё‡аё—аёаё”พระเนตรดูเงาสะท้аёаё™ และทรงเห็นว่าพระเกศายุ่งฟู аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёћаё§аёЃаё™аё±аёЃа№ЂаёҐаё‡аё«аё±аё§а№„ม้аё?аёЈаёЈаёЎаё”аёІ аёЄа№€аё§аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์แทบไม่ทรงเชื่аёаё§а№€аёІаё€аё°аё—รงตกต่ำถึงเพียงนี้ а№Ѓаё•а№€аёаёµаёЃаё”้านหนึ่งกลับไม่ทรงสนพระทัย สิ่งเดียวที่หลงเหลืаёаёаёўаё№а№€аё аёІаёўа№ѓаё™аёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёўаё„аё·аёаё„วามปรารถนาที่จะทำลาย ทำลายสิ่งใดก็ตามที่เคยเป็นขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёаёўаёІаёЃаё—ำลายปราสาทหลังนี้ให้ราบ รวมทั้งราชสำนัก а№Ђаёћаё·а№€аёа№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёІаёЈа№ЃаёЃа№‰а№Ѓаё„้นสำหรับสิ่งที่ได้รับเมื่аёаё—аёЈаё‡аёћаёЈаё°а№ЂаёўаёІаё§а№Њ аё„аё§аёІаёЎаё—аёЈаё‡аё€аёіаё—аёµа№€аёќаё±аё‡а№Ѓаё™а№€аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёћаёЈаё°аё«аё—аё±аёў เป็นเหมืаёаё™аё«аё™аёІаёЎаё—ี่ไม่สามารถบ่งаёаёаёЃаёЎаёІа№„ด้
ประตูห้аёаё‡аё—аёЈаё‡аёћаёЈаё°аёаё±аёЃаё©аёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІа№Ђаё›аёґаё”аёаёаёЃаёЃаё§а№‰аёІаё‡ มหาดเล็กคนหนึ่งขаёаё‡аёЈаёІаёЉаёІаёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё?วิ่งพรวดเข้ามา ท่าทางตื่นกลัว
“ฝ่าบาท” มหาดเล็กทูล “ข้าได้ยินเสียงกระแทก аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЄаёљаёІаёўаё”аёµаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€? аёќа№€аёІаёљаёІаё— аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงมีพระโลหิตไหล!”
ราชากาเร็аё?аё—аёаё”พระเนตรดูเด็กหนุ่มด้วยความชิงชัง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงพยายามลุกขึ้นยืน а№Ђаёћаё·а№€аёаё—аёµа№€аё€аё°аё•аёµа№Ђаё‚аёІ แต่ทรงเหยียบลื่น และหงายหลังลงไปบนพื้น аёўаё±аё‡аё—аёЈаё‡аёЎаё¶аё™аё‡аё‡аёЃаё±аёљаё¤аё—аё?аёґа№Њаё‚аёаё‡аёќаёґа№€аё™аёЈаё°аёҐаёаёЃаёЄаёёаё”ท้าย
“ฝ่าบาท ข้าจะช่วยพระаёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡!”
เด็กหนุ่มรีบเข้ามาคว้าพระพาหา аё‹аё¶а№€аё‡аёњаёаёЎаёљаёІаё‡ มีเพียงหนังหุ้มกระดูก
แต่ราชากาเร็аё?ยังทรงมีพระพละกำลังเหลืаёаёаёўаё№а№€ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё”็กหนุ่มแตะพระพาหา аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็ทรงผลักเขาаёаёаёЃ กระเด็นข้ามห้аёаё‡а№„аё›
“หากเจ้าแตะตัวข้าаёаёµаёЃ ข้าจะกุดมืаёа№Ђаё€а№‰аёІа№ЂаёЄаёµаёўвЂќ ราชากาเร็аё?ทรงกริ้ว
เด็กหนุ่มถаёаёўаё«аё™аёµаё”้วยความกลัว ขณะนั้นเаёаё‡аёЎаё«аёІаё”เล็กаёаёµаёЃаё„นได้เข้ามาในห้аёаё‡ พร้аёаёЎаё”้วยชายชราผู้หนึ่งซึ่งราชากาเร็аё?ทรงจำได้รางเลืаёаё™ а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎаёЎаё·аё”аёЎаё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё«аё—аё±аёў аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้จักเขา แต่นึกไม่аёаёаёЃаё§а№€аёІа№Ђаё›а№‡аё™а№ѓаё„аёЈ
“ฝ่าบาท” เสียงแหบพร่าชราดังขึ้น “พวกเรารаёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўаё№а№€аё—ี่ท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚รงมาครึ่งวันแล้ว สมาชิกสภาไม่аёаёІаё€аёЈаёа№„ด้аёаёµаёЃаё•а№€аёа№„аё› พวกเขามีข่าวด่วนที่ต้аёаё‡аё—ูลให้ทรงทราบก่аёаё™аё—ี่จะผ่านวันนี้ไป аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะเสด็จไปหรืаёа№„аёЎа№€?”
ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аё«аёЈаёµа№€аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёаё‡аё”аё№а№Ђаё‚аёІ аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё™аё¶аёЃаё§а№€аёІа№Ђаё‚аёІаё„аё·аёа№ѓаё„аёЈ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงจำได้ราง ๆ ว่าเขารับใช้พระบิดาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡...аёЃаёІаёЈаё§а№€аёІаёЈаёІаёЉаёЃаёІаёЈ...аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё›аё±а№€аё™аё›а№€аё§аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёћаёЈаё°аё«аё—аё±аёў
“ท่านเป็นใคร?” ราชากาเร็�ตรัสถาม
“ฝ่าบาท ข้าคืаёаёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐ ที่ปรึกษาผู้ซื่аёаёЄаё±аё•аёўа№Њаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์” เขาทูล พลางก้าวเข้ามาใกล้
аё„аё§аёІаёЎаё—аёЈаё‡аё€аёіаё„а№€аёаёў ๆ กลับมาช้า ๆ аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐ аёЄаё аёІ аёЃаёІаёЈаё§а№€аёІаёЈаёІаёЉаёЃаёІаёЈ аёћаёЈаё°аё«аё—аё±аёўаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІаёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё?аё—аёЈаё‡аёЄаё±аёљаёЄаё™ аё аёІаёўа№ѓаё™аёћаёЈаё°а№ЂаёЁаёµаёўаёЈаёљаёµаёљаёЈаё±аё” аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёаёўаё№а№€а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёҐаёіаёћаё±аё‡
“аёаёаёЃа№„ป” аё—аёЈаё‡аё•аё§аёІаё” “ข้าจะไปเаёаё‡вЂќ
аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаёћаёўаё±аёЃаё«аё™а№‰аёІ แล้วรีบаёаёаёЃа№„ปจากห้аёаё‡аё—аёЈаё‡аёћаёЈаё°аёаё±аёЃаё©аёЈаёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёљаёЎаё«аёІаё”เล็ก โดยปิดประตูตามหลัง
ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аё„аёёаёЃаёћаёЈаё°аёЉаёІаё™аёёаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ พระหัตถ์กุมพระเศียรไว้ аё—аёЈаё‡аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё„аёґаё” พยายามที่จะนึกให้аёаёаёЃ аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё™аёµа№‰аёЎаё±аё™аёЎаёІаёЃа№ЂаёЃаёґаё™а№„аё› ความทรงจำเริ่มกลับคืนมาสู่พระаёаё‡аё„์ทีละน้аёаёў โล่พลังหายไป จักรวรรดิบุกโจมตี คนครึ่งหนึ่งในราชสำนักได้จากไป аё‚аё™аёґаё©аёђаёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์นำพวกเขาไป ไปยังซิเลเซีย...เกว็นโดลีน...มีเท่านี้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё„аёґаё”аёаёаёЃа№Ђаёћаёµаёўаё‡а№Ђаё—่านี้
เกว็นโดลีน аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเกลียดนางด้วยความรู้สึกที่ไม่аёаёІаё€аё€аё°аёљаёЈаёЈаёўаёІаёўа№„ด้ аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёаёўаёІаёЃаё€аё°аёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаё™аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡аёЃаё§а№€аёІаё„รั้งใด аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะต้аёаё‡аёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаё™аёІаё‡ аё›аё±аёЌаё«аёІаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡а№ѓаё™а№‚ลกนี้ ล้วนเกิดจากนางทั้งสิ้น ราชากาเร็аё?จะทรงหาทางแก้แค้นนางให้ได้ แม้จะต้аёаё‡аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё€аё™аё•аёІаёўаёЃа№‡аё•аёІаёЎ และจากนั้นพระаёаё‡аё„์จะทรงสังหารพี่น้аёаё‡аё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ аё•а№€аёа№„аё›
ราชากาเร็аё?ทรงรู้สึกดีขึ้นเมื่аёаё„аёґаё”а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงลุกขึ้นยืนได้โดยใช้ความพยายามаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡аёўаё§аё” แล้วกระแทกพระบาทаёаёаёЃа№„аё› โดยชนโต๊ะเล็กล้มลงเมื่аёа№ЂаёЄаё”็จผ่านไป а№ЂаёЎаё·а№€аёа№ѓаёЃаёҐа№‰аё–аё¶аё‡аё›аёЈаё°аё•аё№ ราชากาเร็аё?ทรงเห็นพระรูปปั้นครึ่งพระаёаё‡аё„а№Њаё—аёіаё€аёІаёЃаё«аёґаё™аёаёҐаёІаёљаёІаёЄа№Ђаё•аёаёЈа№Њаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ รูปปั้นที่พระบิดาทรงโปรดปราน ราชากาเร็аё?จึงทรงยื่นพระหัตถ์ไปคว้าส่วนพระเศียรไว้และขว้างใส่กำแพง
มันแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้аёаёў ราชากาเร็аё?ทรงแย้มสรวลаёаёаёЃаёЎаёІа№„ด้เป็นครั้งแรกขаёаё‡аё§аё±аё™аё™аёµа№‰ บางทีวันนี้аёаёІаё€аё€аё°а№„ม่ได้เลวร้ายนักหรаёаёЃ
*
ราชากาเร็аё?ทรงเยื้аёаё‡аёЃаёЈаёІаёўа№Ђаё‚้าไปในท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡ โดยมีมหาดเล็กหลายคนตามเสด็จ ทรงใช้ฝ่าพระหัตถ์กระแทกประตูไม้โаёа№‰аё„аёљаёІаё™а№ѓаё«аёЌа№€а№Ђаё›аёґаё”аёаёаёЃ ทำให้ทุกคนที่แаёаёаё±аё”аёЃаё±аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«а№‰аёаё‡аёЄаё°аё”ุ้งเมื่аёа№Ђаё«а№‡аё™аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ทุกคนต่างลุกขึ้นยืนรับเสด็จаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว
หากเป็นเวลาปกติแล้วราชากาเร็аё?аё„аё‡аё€аё°аё—аёЈаё‡аёћаёаёћаёЈаё°аё—аё±аёў แต่ในวันนี้พระаёаё‡аё„์กลับไม่ใส่พระทัย аё—аёЈаё‡аёЈаёіаё„аёІаёЌаёћаёЈаё°аё—аё±аёўа№ЂаёћаёЈаёІаё°аё›аёґаёЁаёІаё€аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ และยังทรงกริ้วที่ขนิษฐาจากไป аёћаёЈаё°аёаёІаёЈаёЎаё“а№Њаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё›аё±а№€аё™аё›а№€аё§аё™аёаёўаё№а№€аё аёІаёўа№ѓаё™ และทรงаёаёўаёІаёЃаё€аё°аёЈаё°аёљаёІаёўаёаёаёЃаёЎаёІа№ѓаёЄа№€а№‚ลก
ราชากาเร็аё?ทรงดำเนินโซเซเข้าไปในท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚รงกว้างใหญ่ด้วยยังทรงมึนเมากับฤทаё?аёґа№Њаё‚аёаё‡аёќаёґа№€аё™ ทรงดำเนินไปตามทางเดินตรงกลางที่ทаёаё”ไปยังบัลลังก์ขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ สมาชิกสภาหลายสิบคนยืนเฝ้าаёаёўаё№а№€аё”้านข้างเมื่аёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เสด็จผ่าน ในท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚รงมีคนเพิ่มจำนวนมากขึ้น และวันนี้ดูจะมีความตื่นตระหนก а№ЂаёћаёЈаёІаё°аёЎаёµаё„аё™аё—аёўаёаёўа№Ђаё‚้ามาในห้аёаё‡аёЎаёІаёЃаё‚ึ้นเรื่аёаёў ๆ จากข่าวการจากไปขаёаё‡аёњаё№а№‰аё„аё™аё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡а№ѓаё™аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃ และข่าวโล่พลังสลายไป аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё„аё™аё—аёµа№€аёўаё±аё‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё«аёҐаё±а№€аё‡а№„หลกันเข้ามาเพื่аёаё«аёІаё„аёіаё•аёаёљ
аё‹аё¶а№€аё‡а№Ѓаё™а№€аё™аёаё™аё§а№€аёІаёЈаёІаёЉаёІаёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё?ทรงไม่มีคำตаёаёљ
ขณะที่ราชากาเร็аё?ทรงเยื้аёаё‡аёЃаёЈаёІаёўаё‚ึ้นไปตามบันไดงาช้างสู่บัลลังก์ขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเห็นลаёаёЈа№Њаё”คัลตินยืนаёаёўа№€аёІаё‡аёаё”аё—аё™аёаёўаё№а№€аё”้านหลังบัลลังก์ เขาเป็นหัวหน้าทหารรับจ้างขаёаё‡аёЃаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЄа№€аё§аё™аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ คนเดียวที่เหลืаёаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะทรงไว้วางพระทัยได้ а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё™аё±аёЃаёЈаёљаё«аёҐаёІаёўаёЄаёґаёљаё„аё™ аё—аёµа№€аё•а№€аёІаё‡аёўаё·аё™аё™аёґа№€аё‡а№Ђаё‡аёµаёўаёљ аёЎаё·аёаё€аё±аёљаё—аёµа№€аё”аёІаёљ พร้аёаёЎаё—аёµа№€аё€аё°аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аё€аё™аё•аё±аё§аё•аёІаёўа№Ђаёћаё·а№€аёаёЈаёІаёЉаёІаёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё? เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พระаёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЄаёљаёІаёўаёћаёЈаё°аё—аё±аёў
ราชากาเร็аё?ประทับนั่งบนบัลลังก์และสำรวจดูภายในห้аёаё‡ มีผู้คนมากหน้าหลายตา มีเพียงไม่กี่คนที่พระаёаё‡аё„์ทรงจำได้ และส่วนมากทรงไม่รู้จัก аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่ไว้ใจใคร ทรงกำจัดคนไปจากราชสำนักทุกวัน ราชาทรงสั่งขังคนมากมายในคุกใต้ดิน และยังสั่งประหารไปаёаёµаёЃаёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаё™аё±а№‰аё™ ไม่มีวันไหนที่พระаёаё‡аё„์ไม่ได้ประหารคนаёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаёЄаёґаёљаё„аё™ ราชากาเร็аё?ทรงคิดว่าเป็นนโยบายที่ดี มันช่วยให้ทุกคนаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё—аёµа№€ และป้аёаё‡аёЃаё±аё™аёЃаёІаёЈаёЃа№€аёаёЃаёљаёЏ
ภายในท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡аё™аёґа№€аё‡а№Ђаё‡аёµаёўаёљ аё—аёёаёЃаё„аё™аё•а№€аёІаё‡аёЎаёаё‡аё”аё№аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ด้วยความสงสัย พวกเขาดูหวาดกลัวเกินกว่าจะพูดаёаёаёЃаёЎаёІ аё‹аё¶а№€аё‡аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈ ไม่มีаёаё°а№„รจะทำให้พระаёаё‡аё„์ทรงตื่นเต้นไปมากกว่าการสร้างความหวาดกลัวให้แก่ประชาชนขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаёЃа№‡аёЃа№‰аёІаё§аёЎаёІаё”้านหน้า เสียงไม้เท้าขаёаё‡а№Ђаё‚าสะท้аёаё™аёЃа№‰аёаё‡аёћаё·а№‰аё™аё«аёґаё™ а№Ђаё‚аёІаёЃаёЈаё°а№ЃаёаёЎ
“ฝ่าบาท” เขาเริ่มทูลด้วยเสียงชรา “พวกเรากำลังยืนаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЉа№€аё§аё‡а№Ђаё§аёҐаёІа№Ѓаё«а№€аё‡аё„аё§аёІаёЎаёЄаё±аёљаёЄаё™а№ѓаё™аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃ ข้าไม่รู้ว่าพระаёаё‡аё„์ทรงทราบข่าวใดแล้วบ้าง ทั้งเรื่аёаё‡аё—ี่โล่พลังไม่ทำงาน เจ้าหญิงเกว็นโดลีนทรงไปจากราชสำนัก พร้аёаёЎаё”้สนคаёаёҐа№Њаё„ аёљаёЈаёаёЎ เจ้าชายเคนดริค а№Ѓаёа№‡аё—аёЎаёµ аёЃаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™ аёЃаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаёўаёёаё§аёЉаё™ และครึ่งหนึ่งขаёаё‡аёЃаёаё‡аё—аё±аёћ และยังมีข้าราชบริพารаёаёµаёЃаё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡а№ѓаё™аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃ คนที่ยังเหลืаёаёаёўаё№а№€аё€аё¶аё‡аёЎаёІаё«аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёћаё·а№€аёаё‚аёаё„аёіа№Ѓаё™аё°аё™аёі และаёаёўаёІаёЃаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё„аё§аёЈаё€аё°аё—аёіаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈаё•а№€аёа№„аё› ประชาชนต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё„аёіаё•аёаёљ ฝ่าบาท”
“นаёаёЃаё€аёІаёЃаё™аёµа№‰вЂќ аёЄаёЎаёІаёЉаёґаёЃаёЄаё аёІаёаёµаёЃаё„นทูลขึ้น ราชากาเร็аё?ทรงจำเขาได้ราง ๆ “มีข่าวแพร่มาว่าหุบเขาใหญ่ถูกตีแตกแล้ว ข่าวลืаёаёљаёаёЃаё§а№€аёІа№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสได้บุกดินแดนแม็คคลาวด์ที่аёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё‚аёаё‡аёаёІаё“าจักรวงแหวนด้วยกаёаё‡аё—หารนับล้าน”
а№ЂаёЃаёґаё”а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё®аё·аёаё®аёІа№„ปทั่วห้аёаё‡ นักรบผู้กล้าหาญหลายสิบคนกระซิบกระซาบกัน ทั้งห้аёаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎа№„ปด้วยความหวาดกลัว และความตื่นตระหนกแพร่กระจายเหมืаёаё™а№„аёџаё›а№€аёІ
“มันไม่น่าจะเป็นความจริง!” ทหารคนหนึ่งร้аёаё‡аёаёёаё—านขึ้น
“มันเป็นความจริง!” สมาชิกสภาคนนั้นยืนยัน
“เช่นนั้นก็หมดหวังแล้ว!” аё—аё«аёІаёЈаёаёµаёЃаё„นตะโกนขึ้น “หากแม็คคลาวด์ถูกยึดครаёаё‡ จักรวรรดิก็จะมาที่ราชสำนักนี้เป็นที่ต่аёа№„аё› ไม่มีทางที่พวกเราจะต้านทานได้”
“เราจะต้аёаё‡аё«аёІаёЈаё·аёаёЃаё±аё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЃаёІаёЈаёўаёаёЎаё€аёіаё™аё™ ฝ่าบาท” аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаё—ูลราชากาเร็аё?
“ยаёаёЎа№Ѓаёћа№‰аё«аёЈаё·аё!?” аёЉаёІаёўаёаёµаёЃаё„นตะโกน “พวกเราไม่มีทางยаёаёЎа№Ѓаёћа№‰!”
“หากเราไม่ยаёаёЎвЂќ аё—аё«аёІаёЈаёаёµаёЃаё„นตะโกน “พวกเราจะถูกบดขยี้ а№ЂаёЈаёІаё€аё°аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёЈаё±аёљаёЎаё·аёаёЃаё±аёљаёЃаёаё‡аё—ัพนับล้านได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?”
เกิดเสียงพึมพำด้วยความโกรаё?แค้นดังไปทั่วห้аёаё‡ ทหารและสมาชิกสภาโต้เถียงกัน เกิดชุลมุนไปทั่ว
ผู้นำสภากระแทกไม้เท้าเหล็กขаёаё‡а№Ђаё‚ากับพื้นหิน แล้วตะโกนขึ้น
“เป็นระเบียบหน่аёаёў!”
ภายในห้аёаё‡аё„а№€аёаёўа№Ђаё‡аёµаёўаёља№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёҐаё‡аё—ีละน้аёаёў аё—аёёаёЃаё„аё™аё«аё±аё™аёЎаёІаёЎаёаё‡аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІ
“เรื่аёаё‡а№Ђаё«аёҐа№€аёІаё™аёµа№‰а№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёІаёЈаё•аё±аё”аёЄаёґаё™аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІ ไม่ใช่พวกเรา” สมาชิกสภาคนหนึ่งกล่าวขึ้น “ราชากาเร็аё?ทรงเป็นราชาโดยชаёаёљаё?аёЈаёЈаёЎ และไม่ใช่พวกเราที่จะต้аёаё‡аёЎаёІаё«аёІаёЈаё·аёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№Ђаё‡аё·а№€аёаё™а№„аё‚аёЃаёІаёЈаёўаёаёЎаё€аёіаё™аё™...аё«аёЈаё·аёаё€аё°аёўаёаёЎаё€аёіаё™аё™аё«аёЈаё·аёа№„ม่”
ทุกคนต่างหันไปหาราชากาเร็�
“ฝ่าบาท” аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаё—ูล น้ำเสียงเหน็ดเหนื่аёаёў “พระаёаё‡аё„а№Њаё€аё°а№ЂаёЄаё™аёа№ѓаё«а№‰аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё€аё±аё”аёЃаёІаёЈаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈаёЃаё±аёљаёЃаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ?”
ภายในท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡а№Ђаё‡аёµаёўаёљаёЄаё™аёґаё—
ราชากาเร็аё?аё›аёЈаё°аё—аё±аёљаёаёўаё№а№€а№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™ аё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаё”аё№аё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аё—аёЈаё‡аёаёўаёІаёЃаё€аё°аё•аёаёљ แต่มันยิ่งยากมากขึ้นที่จะทำสมаёаё‡а№ѓаё«а№‰аё›аёҐаёаё”โปร่ง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงได้ยินพระสุรเสียงขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІа№ѓаё™аёћаёЈаё°а№ЂаёЁаёµаёўаёЈ ทรงตะโกนใส่พระаёаё‡аё„а№Њ а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№ЂаёЉа№€аё™аё„รั้งที่ยังทรงพระเยาว์ มันทำให้พระаёаё‡аё„์ทรงคลั่ง และเสียงนั้นก็ไม่ยаёаёЎаё«аёІаёўа№„аё›
ราชากาเร็аё?ทรงจับเท้าพระกรขаёаё‡аёљаё±аёҐаёҐаё±аё‡аёЃа№Ња№ЃаёҐа№‰аё§аё„รูดมันครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงพระนขาข่วนเท้าพระกรเป็นเสียงเดียวภายในห้аёаё‡
аёЄаёЎаёІаёЉаёґаёЃаёЄаё аёІаё•а№€аёІаё‡аёЎаёаё‡аё”ูกันด้วยความกังวล
“ฝ่าบาท” аёЄаёЎаёІаёЉаёґаёЃаёЄаё аёІаёаёµаёЃаё„นทูลขึ้นทันที “หากพระаёаё‡аё„์เลืаёаёЃаё—ี่จะไม่ยаёаёЎаё€аёіаё™аё™ เช่นนั้นเราก็จะต้аёаё‡аё›а№‰аёаё‡аёЃаё±аё™аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃа№ѓаё«а№‰а№Ѓаё‚็งแกร่งทันที เราจะต้аёаё‡аёЈаё°аё§аё±аё‡аё—างเข้าทุกแห่ง аё–аё™аё™аё—аёёаёЃаёЄаёІаёў аё›аёЈаё°аё•аё№аё—аёёаёЃаёљаёІаё™ เราจะต้аёаё‡аёЈаё°аё”มพลทั้งหมดเพื่аёа№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаёЃаёІаёЈаё›а№‰аёаё‡аёЃаё±аё™ พวกเราจะต้аёаё‡а№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаёЃаёІаёЈа№‚аё€аёЎаё•аёµ аёЃаёІаёЈаё›аё±аё™аёЄа№€аё§аё™аёаёІаё«аёІаёЈ การคุ้มครаёаё‡аё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё‚аёаё‡а№ЂаёЈаёІ аёЎаёµа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё•а№‰аёаё‡аё—аёіаёаёµаёЃаёЎаёІаёЃ ได้โปรด аёќа№€аёІаёљаёІаё— аё‚аёаё—аёЈаё‡аёЎаёµаё„аёіаёЄаё±а№€аё‡ аёљаёаёЃаёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё§а№€аёІаё„аё§аёЈаё€аё°аё—аёіаёаёўа№€аёІаё‡а№„ร”
ทั้งห้аёаё‡а№Ђаё‡аёµаёўаёљаёЄаё™аёґаё—аёаёµаёЃаё„รั้ง สายตาทุกคู่จับจ้аёаё‡аёаёўаё№а№€аё—ี่ราชากาเร็аё?
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็เงยพระพักตร์ขึ้นและทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈ
“พวกเราจะไม่ต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิ” аёЈаёІаёЉаёІаё—аёЈаё‡аё›аёЈаё°аёЃаёІаёЁ “และจะไม่ยаёаёЎаё€аёіаё™аё™вЂќ
аё—аёёаёЃаё„аё™аё•а№€аёІаё‡аёЎаёаё‡аёЃаё±аё™аё”้วยความสับสน
“เช่นนั้นเราควรจะทำаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ аёќа№€аёІаёљаёІаё—?” аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаё—ูลถาม
ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аёЃаёЈаё°а№ЃаёаёЎ
“เราจะสังหารเกว็นโดลีน!” аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё›аёЈаё°аёЃаёІаёЁ “นั่นคืаёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—аёµа№€аёЄаёіаё„аё±аёЌа№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰вЂќ
เกิดความเงียบด้วยความตื่นตกใจ
“เจ้าหญิงเกว็นโดลีนหรืаё?” สมาชิกสภาร้аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё”้วยความประหลาดใจ เกิดเสียงพึมพำไปทั่วаёаёµаёЃаё„รั้ง
“เราจะส่งกаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—ั้งหมดไปตามล่านาง สังหารนางและคนที่ติดตามไป аёЃа№€аёаё™аё—ี่พวกมันจะไปถึงซิเลเซีย” ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аё›аёЈаё°аёЃаёІаёЁ
“แต่ฝ่าบาท а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰аёЎаё±аё™аё€аё°аёЉа№€аё§аёўа№ЂаёЈаёІа№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?” สมาชิกสภาคนหนึ่งร้аёаё‡аё–ามขึ้น “หากเราเสี่ยงаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаёаёаёЃа№„ปโจมตีนาง นั่นจะทำให้กаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡а№ЂаёЈаёІа№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаё›а№‰аёІ พวกเขาจะถูกทหารจักรวรรดิล้аёаёЎа№ЃаёҐаё°аёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈвЂќ
“และมันยังทำให้ราชสำนักเปิดโล่งรับการโจมตี!” аёаёµаёЃаё„นร้аёаё‡аё‚ึ้น “หากเราจะไม่ยаёаёЎаё€аёіаё™аё™ พวกเราก็จะต้аёаё‡аёЄаёЈа№‰аёІаё‡аё„วามแข็งแกร่งให้ราชสำนักในทันที!”
กลุ่มคนโห่ร้аёаё‡аё‚ึ้นаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё”้วย
ราชากาเร็аё?ทรงหันไปทаёаё”พระเนตรสมาชิกสภาด้วยสายพระเนตรเย็นชา
“เราจะใช้ทุกคนที่จำเป็นเพื่аёаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаё™а№‰аёаё‡аёЄаёІаё§аё‚аёаё‡аё‚้า!” аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё•аёЈаё±аёЄаёаёўа№€аёІаё‡а№‚หดเหี้ยม “เราจะไม่เหลืаёа№„ว้สักคนเดียว!”
ในท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡аё•аёЃаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎа№Ђаё‡аёµаёўаёља№ЂаёЎаё·а№€аёаёЄаёЎаёІаёЉаёґаёЃаёЄаё าคนหนึ่งผลักเก้าаёаёµа№‰аё€аё™аё„รูดไปกับพื้นหิน แล้วยืนขึ้น
“ข้าจะไม่ทนเห็นราชสำนักถูกทำลายเพื่аёаё„วามต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЄа№€аё§аё™аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ข้าคนหนึ่งล่ะที่จะไม่ทำตามพระаёаё‡аё„а№Њ!”
“ข้าด้วย!” คนครึ่งหนึ่งในห้аёаё‡а№Ђаёа№€аёўаё‚ึ้นพร้аёаёЎаёЃаё±аё™
ราชากาเร็аё?ทรงรุ่มร้аёаё™аё”้วยความกริ้ว และกำลังจะประทับยืนเมื่аёаё€аё№а№€ ๆ ประตูก็ถูกกระแทกเปิดаёаёаёЃ а№ЃаёЎа№€аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аёЄа№€аё§аё™аё—ี่เหลืаёаёаёўаё№а№€аё‚аёаё‡аёЃаёаё‡аё—ัพพรวดพราดเข้ามา สายตาทุกคู่หันไปดูเขา เขาลากแขนชายคนหนึ่งเข้ามา ท่าทางเป็นนักเลงหัวไม้ผมเผ้ามันเยิ้ม หนวดเคราไม่ได้โกน ถูกมัดที่ข้аёаёЎаё·аё แม่ทัพลากเขามาจนถึงกลางท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡ และหยุดลงตรงหน้าราชา
“ฝ่าบาท” แม่ทัพทูลаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаёўа№‡аё™аёЉаёІ “นаёаёЃаё€аёІаёЃаёћаё§аёЃаё«аё±аё§аё‚โมยหกคนที่ถูกประหารไปแล้วจากข้аёаё«аёІаё‚โมยดาบแห่งโชคชะตา ชายคนนี้คืаёаё„นที่เจ็ด คนที่หนีไป เขาได้เล่าเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё—ี่มหัศจรรย์ที่สุดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น”
“พูด!” แม่ทัพกระตุ้น พลางเขย่าตัวหัวขโมย
เจ้าหัวขโมยมаёаё‡а№„аё›аёЈаёаёљ ๆ ด้วยความกังวล ท่าทางไม่มั่นใจ ผมเป็นมันเยิ้มระаёаёўаё№а№€аё‚้างแก้ม ในที่สุดมันก็ตะโกนаёаёаёЃаёЎаёІ
“พวกเราถูกสั่งให้ขโมยดาบนั่น!”
ภายในท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚รงเกิดเสียงพึมพำด้วยความขุ่นเคืаёаё‡
“พวกเรามีกันสิบเก้าคน!” หัวขโมยเล่าต่ภ“สิบสаёаё‡аё„นเป็นผู้นำดาบไป พลางตัวไปในความมืด ข้ามสะพานหุบเขาใหญ่ไปยังแดนเถื่аёаё™ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё‹а№€аёаё™аёЎаё±аё™а№„ว้ในเกวียน และคุ้มกันมันข้ามสะพานไป ทหารที่เฝ้ายามаёаёўаё№а№€аё—ี่สะพานจึงไม่รู้ว่ามีаёаё°а№„аёЈаёаёўаё№а№€аё”้านใน аё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ аёаёµаёЃа№Ђаё€а№‡аё”คนถูกสั่งให้รаёаёаёўаё№а№€аё—ี่นี่หลังจากการขโมยดาบ аёЎаёµаё„аё™аёљаёаёЃаё§а№€аёІа№ЂаёЈаёІаё€аё°аё–ูกคุมขังเป็นการแสดง แล้วเราจะถูกปล่аёаёўаё•аё±аё§ แต่แทนที่จะเป็นเช่นนั้น а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё‚аёаё‡аё‚้ากลับถูกประหารทั้งหมด ข้าเаёаё‡аёЃа№‡аё„งจะโดนด้วยถ้าข้าไม่หนีไปก่аёаё™вЂќ
เกิดความปั่นป่วนเซ็งแซ่ยาวนานขึ้น
“แล้วพวกนั้นเаёаёІаё”าบไปไว้ที่ไหน?” а№ЃаёЎа№€аё—аё±аёћаёЈаёёаёЃаё–аёІаёЎ
“ข้าไม่รู้ ที่ไหนสักแห่งลึกเข้าไปในจักรวรรดิ”
“แล้วใครเป็นคนสั่งการเรื่аёаё‡аё™аёµа№‰?”
“พระаёаё‡аё„а№Њ!” หัวขโมยบаёаёЃ หันไปหาและชี้นิ้วผаёаёЎ ๆ ไปที่ราชากาเร็аё? “ราชาขаёаё‡аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІ! аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงสั่งให้พวกเราทำ!”
ภายในท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚รงมีเสียงเซ็งแซ่ด้วยความตื่นตระหนก มีเสียงตะโกนดังขึ้น จนในที่สุดสมาชิกสภาต้аёаё‡аёЃаёЈаё°а№Ѓаё—กไม้เท้าเหล็กขаёаё‡а№Ђаё‚าหลายครั้งและตะโกนสั่งให้เงียบ
ทั้งห้аёаё‡а№Ђаё‡аёµаёўаёљаёҐаё‡а№Ѓаё•а№€а№Ђаёћаёµаёўаё‡а№ЂаёҐа№‡аёЃаё™а№‰аёаёў
ราชากาเร็аё?ทรงตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวและความกริ้ว ทรงประทับยืนขึ้นจากบัลลังก์ช้า ๆ ภายในห้аёаё‡а№Ђаё‡аёµаёўаёља№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёҐаё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЄаёІаёўаё•аёІаё—ุกคู่จับจ้аёаё‡аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงก้าวลงมาตามบันไดงาช้างทีละก้าว เสียงพระบาทดังก้аёаё‡ ความนิ่งเงียบหนาหนักจนแทบจะสามารถใช้มีดฟันได้
ราชาเสด็จไปจนถึงเจ้าหัวขโมยในที่สุด аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёЎаё±аё™аё”้วยความเย็นชา аё—аёЈаё‡аёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡а№Ђаёћаёµаёўаё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аёџаёёаё• ชายหัวขโมยดิ้นรนаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№Ђаё‡аё·а№‰аёаёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№ЃаёЎа№€аё—аё±аёћ аёЎаёаё‡а№„аё›аё—аёІаё‡аёаё·а№€аё™аё—ี่ไม่ใช่ราชา
“หัวขโมยและคนโกหกต้аёаё‡а№„ด้รับการจัดการด้วยวิаё?ีเดียวเท่านั้นในаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё‚аёаё‡аё‚้า” ราชากาเร็аё?аё•аёЈаё±аёЄа№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№ЂаёљаёІ
ทันใดนั้นพระаёаё‡аё„์ทรงชักมีดสั้นаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаёљаё±а№‰аё™аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์แล้วแทงเข้าที่หัวใจขаёаё‡аё«аё±аё§аё‚โมย
ชายหัวขโมยร้аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё”้วยความเจ็บปวด ดวงตาเหลืаёаёЃаё–ลน аёЃа№€аёаё™аё€аё°аё—รุดลงไปกаёаё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™ สิ้นใจตาย
а№ЃаёЎа№€аё—аё±аёћаёЎаёаё‡аё”ูราชากาเร็аё?ด้วยใบหน้าถมึงทึง
“พระаёаё‡аё„์ทรงสังหารพยานที่ให้การกล่าวหาพระаёаё‡аё„์” แม่ทัพทูล “ทรงไม่รู้หรืаёаё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё€аё°аёўаёґа№€аё‡аё—ำให้พระаёаё‡аё„а№Њаё”аё№аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаёњаёґаё”?”
“พยานаёаё°а№„аёЈаёЃаё±аё™?” ราชากาเร็аё?ตรัสถามพลางแย้มสรวล “คนตายพูดไม่ได้หรаёаёЃвЂќ
แม่ทัพหน้าแดงก่ำ
“เพื่аёа№„ม่ให้พระаёаё‡аё„์ทรงลืม ข้าคืаёа№ЃаёЎа№€аё—аё±аёћа№Ѓаё«а№€аё‡аё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡аёЃаёаё‡аё—аё±аёћ ข้าจะไม่ยаёаёЎаё–ูกปั่นหัวเป็นคนโง่ аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаёЃаёЈаё°аё—аёіаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ข้าสันนิษฐานได้เพียงว่าพระаёаё‡аё„์ทรงมีความผิดตามที่เขากล่าวหา และเช่นนั้นข้าและกаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аё‚้าไม่аёаёІаё€аёЈаё±аёља№ѓаёЉа№‰аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ได้аёаёµаёЃаё•а№€аёа№„аё› ที่จริงแล้วข้าจะนำพระаёаё‡аё„์ไปคุมขังในข้аёаё«аёІаё—аёЈаёўаёЁаё•а№€аёаёаёІаё“าจักรวงแหวน”
แม่ทัพพยักหน้าสั่งทหารขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё—аё«аёІаёЈаёЈаёІаё§аёЄаёґаёљаё„аё™аёЉаё±аёЃаё”аёІаёљаёаёаёЃаёЎаёІаёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аё™а№ЃаёҐаё°аёЃа№‰аёІаё§а№Ђаё‚้ามาเพื่аёаё€аё±аёљаёЃаёёаёЎаёЈаёІаёЉаёІаёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё?
ลаёаёЈа№Њаё”คัลตินก้าวаёаёаёЃаёЎаёІаёћаёЈа№‰аёаёЎаё”้วยกำลังคนมากกว่าสаёаё‡а№Ђаё—а№€аёІ ที่ต่างชักดาบและเดินไปยืนด้านหลังราชากาเร็аё?
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёўаёґа№€аё‡ เผชิญหน้ากับทหารขаёаё‡а№ЃаёЎа№€аё—аё±аёћ โดยมีราชากาเร็аё?аё›аёЈаё°аё—аё±аёљаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аёЃаёҐаёІаё‡
ราชากาเร็аё?ทรงแย้มสรวลให้แม่ทัพаёаёўа№€аёІаё‡аёњаё№а№‰аёЎаёµаёЉаё±аёў เขามีคนน้аёаёўаёЃаё§а№€аёІаёЃаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аёћаёґа№ЂаёЁаё©аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ และเขารู้ตัวดี
“ข้าจะไม่ถูกใครจับกุมหรаёаёЃвЂќ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё«аёўаё±аё™ “ไม่ใช่ด้วยน้ำมืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІа№Ѓаё™а№€ аёћаёІаё„аё™аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІа№„аё›аё€аёІаёЃаёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃаё‚аёаё‡аё‚้าเสีย...аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™аёЃа№‡аёћаёљаёЃаё±аёљаё„วามเกรี้ยวกราดขаёаё‡аёЃаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё‚аёаё‡аё‚้า”
ในที่สุดแม่ทัพก็หันหลังและส่งสัญญาณให้ทหารขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё—аёёаёЃаё„аё™аёўаёаёЎаёҐа№€аёІаё–аёаёўа№„ปพร้аёаёЎа№ЂаёћаёЈаёµаёўаё‡аёЃаё±аё™ หลังจากตึงเครียดกันаёаёўаё№а№€аё«аёҐаёІаёўаё§аёґаё™аёІаё—аёµ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№Ђаё”аёґаё™аё–аёаёўаё«аёҐаё±аё‡аёаёаёЃа№„ปจากท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡ аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё°а№Ѓаё§аё”аёЈаё°аё§аё±аё‡ โดยถืаёаё”าบไว้ในมืаё
“นับตั้งแต่วันนี้ไป” แม่ทัพตะโกนบаёаёЃ “ขаёа№ѓаё«а№‰а№Ђаё›а№‡аё™аё—ี่ประจักษ์ว่าพวกเราไม่ได้รับใช้พระаёаё‡аё„а№ЊаёаёµаёЃ! аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะต้аёаё‡а№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аёљаёЃаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิด้วยพระаёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡ ข้าหวังว่าพวกนั้นจะดูแลพระаёаё‡аё„а№Њаёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµ аё”аёµаёЃаё§а№€аёІаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё›аёЏаёґаёљаё±аё•аёґаё•а№€аёаёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ!”
аё—аё«аёІаёЈаё—аёёаёЃаё„аё™аёаёаёЃа№„ปจากท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚รงพร้аёаёЎаё”้วยเสียงเกราะกระทบกัน
аёљаёЈаёЈаё”аёІаёЄаёЎаёІаёЉаёґаёЃаёЄаё аёІ มหาดเล็กและขุนนางหลายสิบคนที่ยังаёаёўаё№а№€ ต่างยืนนิ่งและกระซิบกระซาบกัน
“аёаёаёЃа№„аё›!” ราชากาเร็аё?ทรงตะโกน “พวกเจ้าทุกคน!”
คนที่เหลืаёаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё—้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡аё•а№€аёІаё‡аёЈаёµаёљаёаёаёЃа№„аё› รวมทั้งกаёаё‡аёЈаёљаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
เหลืаёа№Ђаёћаёµаёўаё‡аё„аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёЈаё±а№‰аё‡аё—้าย
ลаёаёЈа№Њаё”คัลติน
มีเพียงเขาและราชากาเร็аё?аёаёўаё№а№€аё•аёІаёЎаёҐаёіаёћаё±аё‡а№ѓаё™аё—้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡ เขาเดินมาหาราชากาเร็аё? และหยุดยืนห่างไปราวสаёаё‡аёЄаёІаёЎаёџаёёаё• พลางมаёаё‡аёЄаёіаёЈаё§аё€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ราวกับกำลังพิจารณาพระаёаё‡аё„а№Њ ใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚าปราศจากความรู้สึกใดเหมืаёаё™а№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё„аёў เป็นใบหน้าขаёаё‡аё—หารรับจ้างаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё—้จริง
“ข้าไม่สนใจว่าพระаёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё—аёіаёаё°а№„аёЈаё«аёЈаё·аёаё—ำไม” เขาทูลด้วยเสียงแหบพร่า “ข้าไม่สนใจเรื่аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ЂаёЎаё·аёаё‡ ข้าเป็นนักรบ ข้าสนเพียงเงินที่พระаёаё‡аё„์ทรงจ่ายให้ข้าและคนขаёаё‡аё‚้า”
а№Ђаё‚аёІаё«аёўаёёаё”
“แต่ข้าаёаёўаёІаёЃаёЈаё№а№‰ а№Ђаёћаё·а№€аёаё„аё§аёІаёЎаёћаёа№ѓаё€аё‚аёаё‡аё‚้าเаёаё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงสั่งให้คนพวกนั้นขโมยดาบไปจริงหรืаёа№„аёЎа№€?”
ราชากาเร็аё?аё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аёЎаёµаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№ѓаё™а№Ѓаё§аё§аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้จักในตัวพระаёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡ ความเย็นชา โหดเหี้ยม аё—аё°а№Ђаёўаёаё—аё°аёўаёІаё™
“แล้วถ้าข้าทำล่ะ?” ราชากาเร็�ตรัสถามกลับ
ลаёаёЈа№Њаё”คัลตินมаёаё‡аё•аёаёљаёЎаёІаё™аёґа№€аё‡аё™аёІаё™
“เพราะаёаё°а№„аёЈ?” เขาทูลถาม
ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аёЎаёаё‡аё•аёаёљ พลางนิ่งเงียบ
аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡аёҐаёаёЈа№Њаё”คัลตินเบิกกว้างаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё‚้าใจ
“เมื่аёаё—่านไม่สามารถครаёаё‡аёЎаё±аё™а№„ด้ ก็ต้аёаё‡а№„ม่มีใครได้аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™аё«аёЈаё·аё?” ลаёаёЈа№Њаё”คัลตินทูลถาม “เป็นเช่นนั้นหรืаё?” เขาพิจารณาความเป็นไปได้ “แต่ถึงаёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™вЂќ ลаёаёЈа№Њаё”คัลตินทูลต่ภ“พระаёаё‡аё„์ก็ทรงทราบดีว่าการส่งดาบаёаёаёЃа№„ปจะทำให้โล่พลังงานสลาย ทำให้พวกเราаёа№€аёаё™а№Ѓаёаё•а№€аёаёЃаёІаёЈа№‚จมตี”
аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡аёҐаёаёЈа№Њаё”คัลตินเบิกกว้างมากขึ้น
“พระаёаё‡аё„์ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё–ูกโจมตี а№ѓаёЉа№€аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€? аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃаё–ูกทำลาย” เขาทูลаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё‚้าใจในทันที
ราชากาเร็аё?แย้มสรวลตаёаёљ
“ไม่ใช่ทุกแห่งหรаёаёЃвЂќ ราชากาเร็аё?аё•аёЈаё±аёЄаёљаёаёЃаёЉа№‰аёІ ๆ “ที่ควรจะаёаёўаё№а№€а№„ปตลаёаё”กาล”
บทที่ ห้า
เจ้าหญิงเกว็นโดลีนเสด็จไปพร้аёаёЎаё”้วยผู้ติดตามขบวนใหญ่ มีทั้งทหาร аё—аёµа№€аё›аёЈаё¶аёЃаё©аёІ มหาดเล็ก аёЄаёЎаёІаёЉаёґаёЃаёЄаё аёІ аёЃаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™ аёЃаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаёўаёёаё§аёЉаё™ และคนаёаёµаёЃаё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё€аёІаёЃаёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃ ขณะที่ทุกคนเดินทางไปจากราชสำนัก เป็นกลุ่มใหญ่ аёЈаёІаё§аёЃаё±аёља№ЂаёЎаё·аёаё‡аё—ี่กำลังเคลื่аёаё™аё—аёµа№€ เจ้าหญิงเกว็นทรงเต็มตื้นไปด้วยพระаёаёІаёЈаёЎаё“์หลากหลาย ใจหนึ่งพระนางทรงตื่นเต้นที่เป็นаёаёґаёЄаёЈаё°аё€аёІаёЃаёЈаёІаёЉаёІаёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё? พระเชษฐาได้ในที่สุด ได้аёаёаёЃаёЎаёІаёћа№‰аё™аё€аёІаёЃа№Ђаё‡аё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ แวดล้аёаёЎа№„ปด้วยนักรบผู้ซื่аёаёЄаё±аё•аёўа№Њаё‹аё¶а№€аё‡аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–คุ้มครаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№„ด้ และไม่ต้аёаё‡а№ЂаёЃаёЈаё‡аёЃаёҐаё±аё§а№ЂаёҐа№€аё«а№Ња№Ђаёћаё—аёёаёљаёІаёўаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІаёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё? аё«аёЈаё·аёаёЈаё°а№Ѓаё§аё‡аё§а№€аёІаё€аё°аё–ูกส่งตัวไปแต่งงานกับใครаёаёµаёЃ ในที่สุดพระนางจะไม่ต้аёаё‡аё„аёаёўаёЈаё°а№Ѓаё§аё‡аё”้านหลังเวลาที่ตื่นบรรทม กลัวว่าจะมีใครมาลаёаёљаё›аёҐаё‡аёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№Њ
เจ้าหญิงเกว็นทรงรู้สึกมีกำลังใจและเจียมตัวที่ได้รับเลืаёаёЃа№ѓаё«а№‰аё›аёЃаё„аёЈаёаё‡ ให้นำขบวนผู้คนกลุ่มใหญ่นี้ ขบวนใหญ่ที่ติดตามพระนางราวกับทรงเป็นศาสดาаёаё°а№„аёЈаёЄаё±аёЃаёаёўа№€аёІаё‡ ทุกคนเดินไปตามถนนที่ไม่สิ้นสุด มุ่งหน้าสู่ซิเลเซีย аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аё§а№€аёІаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаё€а№‰аёІа№Ђаё«аё™аё·аёаё«аё±аё§ และมаёаё‡аёЎаёІаё”้วยความคาดหวัง...аё—аёЈаё‡аёљаёаёЃа№„ด้จากแววตาขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё—аёёаёЃаё„аё™ เจ้าหญิงเกว็นทรงรู้สึกผิด аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёаёўаёІаёЃа№ѓаё«а№‰аёћаёµа№€аё™а№‰аёаё‡аё„นไหนสักคนเป็นผู้ได้รับเกียรตินี้ ใครก็ได้ที่ไม่ใช่พระนาง แต่ก็ทรงเห็นว่าการมีผู้นำที่ดีและยุติаё?รรมให้ความหวังแก่ทุกคนมากเพียงใด และนั่นทำให้พระนางทรงมีความสุข หากเจ้าหญิงทรงสามารถทำหน้าที่นั้นเพื่аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าได้ พระนางก็จะทรงทำ โดยเฉพาะในช่วงเวลาаёаё±аё™аёЎаё·аё”มนนี้
เจ้าหญิงเกว็นทรงคิดถึงаё?аёаёЈа№Њ คิดถึงการจากลาทั้งน้ำตาที่หุบเขาใหญ่แล้ว ทำให้พระนางใจสลาย аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аё—аёаё”พระเนตรเขาลับสายตาไป а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё”ินข้ามสะพานข้ามหุบเขาใหญ่ เข้าไปสู่มวลหมаёаёЃ ไปสู่การเดินทางที่แทบจะแน่นаёаё™аё§а№€аёІаё€аё°аё™аёіа№Ђаё‚าไปสู่ความตาย เป็นการเดินทางที่กล้าหาญและสูงส่ง ซึ่งพระนางไม่аёаёІаё€аё›аёЏаёґа№ЂаёЄаё?เขาได้ และเป็นการเดินทางที่ต้аёаё‡а№„аё›а№Ђаёћаё·а№€аёаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈ а№Ђаёћаё·а№€аёаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ แต่เจ้าหญิงก็ทรงเฝ้าถามตัวเаёаё‡аё§а№€аёІа№Ђаё«аё•аёёа№ѓаё”จึงต้аёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаё‚аёІ พระนางทรงปรารถนาให้เป็นคนаёаё·а№€аё™ аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё—аёЈаё‡аёаёўаёІаёЃа№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚аёІаёЎаёІаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างยิ่งกว่าคราใด ในช่วงเวลาแห่งความวุ่นวาย และการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ที่พระนางถูกทิ้งให้ปกครаёаё‡аёаёўаё№а№€а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёҐаёіаёћаё±аё‡ และทรงพระครรภ์ลูกขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€ เจ้าหญิงเกว็นทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€ พระนางทรงเป็นห่วงเขายิ่งกว่าสิ่งใด และไม่аёаёІаё€аё„ิดถึงชีวิตที่ต้аёаё‡аёаёўаё№а№€а№‚ดยไม่มีเขา มันทำให้ทรงаёаёўаёІаёЃаёЃаёЈаёЈа№ЃаёЄаё‡
เจ้าหญิงเกว็นทรงสูดลมหายพระทัยเข้าลึกและพยายามเข้มแข็ง ทรงรู้ว่าสายตาทุกคู่จับаёаёўаё№а№€аё—ี่พระนางขณะที่เดินทางไป аёЃаёаё‡аё„าราวานยาวเหยียดบนถนนคลุ้งฝุ่น มุ่งหน้าไปทางเหนืภสู่เมืаёаё‡аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёўаёаё±аё™аё«а№€аёІаё‡а№„กล
เจ้าหญิงเกว็นยังคงตกพระทัยที่ต้аёаё‡аёћаёЈаёІаёЃаё€аёІаёЃа№Ѓаёња№€аё™аё”аёґаё™а№ЂаёЃаёґаё” พระนางทรงแทบไม่аёаёўаёІаёЃа№ЂаёЉаё·а№€аёаё§а№€аёІа№‚ล่พลังงานаёаё±аё™а№ЂаёЃа№€аёІа№ЃаёЃа№€а№„ด้หายไปแล้ว และหุบเขาใหญ่ถูกตีฝ่ามาได้ ข่าวลืаёаё€аёІаёЃаёЄаёІаёўаёҐаё±аёља№ѓаё™а№Ѓаё”นไกลบаёаёЃаё§а№€аёІа№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสได้ยกผลขึ้นบกที่ชายฝั่งขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์แล้ว พระนางทรงไม่มั่นพระทัยว่าควรจะเชื่аёаёЄаёґа№€аё‡а№ѓаё” ทรงทำใจให้เชื่аёа№„ด้ยากว่ามันได้เกิดขึ้นแล้วаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว аё–аё¶аё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈа№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสก็จะส่งกаёаё‡аё—аё±аёћа№ЂаёЈаё·аёаё‚้ามมหาสมุทรมาаёаёўаё№а№€аё”аёµ เว้นเสียแต่ว่าราชาแม็คคลาวด์аёаёўаё№а№€а№Ђаёљаё·а№‰аёаё‡аё«аёҐаё±аё‡аёЃаёІаёЈаё‚โมยดาบ และทำให้โล่พลังสลายไป а№Ѓаё•а№€аёаёўа№€аёІаё‡а№„รกันเล่า? เขาจัดการขโมยมันไปได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ? เขานำมันไปที่ไหน?
เจ้าหญิงเกว็นทรงรู้สึกว่าผู้คนรаёаёљаё•аё±аё§аёњаёґаё”аё«аё§аё±аё‡а№Ђаёћаёµаёўаё‡а№ѓаё” ซึ่งพระนางไม่аёаёІаё€а№‚ทษพวกเขาได้ ความสิ้นหวังแผ่กระจายไปทั่วขบวน а№ЂаёЎаё·а№€аёа№„ม่มีโล่ พวกเขาก็ไม่มีที่พึ่ง ขึ้นаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёља№Ђаё§аёҐаёІа№Ђаё—่านั้น หากไม่ใช่วันนี้ ก็ต้аёаё‡аёћаёЈаёёа№€аё‡аё™аёµа№‰аё«аёЈаё·аёаё§аё±аё™аёЎаё°аёЈаё·аё™аё—аёµа№€а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё€аё°аёљаёёаёЃаёЎаёІ และเมื่аёаё™аё±а№‰аё™аёЃа№‡а№„ม่มีทางที่พวกเขาจะต้านทานทหารขаёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสได้ ในไม่ช้าเมืаёаё‡аё™аёµа№‰ และทุกสิ่งที่พระนางทรงรักและเทิดทูนก็จะถูกทำลาย รวมถึงทุกคนที่ทรงรักก็จะต้аёаё‡аё–аё№аёЃаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈ
ขณะที่พวกเขาเดินไป а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё”ินไปสู่ความตาย а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสไม่ได้аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€ แต่มันก็เหมืаёаё™аё–ูกจับตัวไปแล้ว аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аё„аёґаё”аё–аё¶аё‡аёЄаёґа№€аё‡аё‹аё¶а№€аё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІа№Ђаё„аёўаё•аёЈаё±аёЄ аёЉаё™аё°а№ѓаё€аёЃаёаё‡аё—ัพได้ ก็ชนะศึกไปแล้ว
เจ้าหญิงเกว็นทรงรู้ว่าพระนางต้аёаё‡а№ѓаё«а№‰аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№ѓаё€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ ทำให้พวกเขารู้สึกปลаёаё”аё аё±аёў аёЎаё±а№€аё™а№ѓаё€ аё«аёЈаё·аёа№ЃаёЎа№‰а№Ѓаё•а№€аёЎаёаё‡а№‚ลกในแง่ดี พระนางตั้งพระทัยที่จะทำเช่นนั้น ทรงไม่аёаёІаё€аё›аёҐа№€аёаёўа№ѓаё«а№‰аё„วามหวาดกลัวหรืаёаёЃаёІаёЈаёЎаёаё‡а№‚ลกในแง่ร้ายขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёЎаёµаёЉаё±аёўа№„ด้ในเวลาเช่นนี้ และพระนางจะไม่ยаёаёЎаё«аёЎаёЃаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё„วามรู้สึกเวทนาตัวเаёаё‡ а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰а№„аёЎа№€а№ѓаёЉа№€а№Ѓаё„а№€аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёаёµаёЃаё•а№€аёа№„ปแล้ว แต่เกี่ยวกับประชาชนเหล่านี้ ชีวิตและครаёаёљаё„аёЈаё±аё§аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ พวกเขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ ทุกคนต่างต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё„วามช่วยเหลืаёаё€аёІаёЃаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡
เจ้าหญิงเกว็นทรงคิดถึงพระบิดาและสงสัยว่าพระаёаё‡аё„а№Њаё€аё°аё—аёЈаё‡аё—аёіа№ЂаёЉа№€аё™а№ѓаё” มันทำให้พระนางทรงแย้มสรวลаёаёаёЃаёЎаёІа№ЂаёЎаё·а№€аёаё„аёґаё”аё–аё¶аё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะทรงแสดงพระพักตร์กล้าหาญ ไม่ว่าจะเกิดаёаё°а№„รขึ้น และจะสаёаё™аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёаёўаё№а№€а№ЂаёЄаёЎаёа№ѓаё«а№‰аё‹а№€аёаё™аё„วามกลัวไว้ภายใต้เสียงคำราม а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡аё—รงนึกย้аёаё™аё”аё№ พระบิดาดูจะไม่เคยหวาดกลัวเลย ไม่เลยสักครั้ง аёаёІаё€аё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёЃаёІаёЈа№ЃаёЄаё”аё‡ แต่ก็เป็นการแสดงที่ดี ในฐานะผู้นำ พระบิดาทรงรู้ว่าพระаёаё‡аё„์จะต้аёаё‡а№ЃаёЄаё”аё‡аёаёўаё№а№€аё•аёҐаёаё”เวลา ทรงรู้ว่าเป็นการแสดงที่ประชาชนต้аёаё‡аёЃаёІаёЈ аёаёІаё€аё€аё°аё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаё„วามเป็นผู้นำเสียด้วยซ้ำ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเห็นแก่ผู้аёаё·а№€аё™аёЎаёІаёЃа№ЂаёЃаёґаё™аёЃаё§а№€аёІаё€аё°аёћа№€аёІаёўа№Ѓаёћа№‰а№ЃаёЃа№€аё„วามกลัว เจ้าหญิงเกว็นทรงเรียนรู้จากพระบิดา พระนางก็จะไม่ยаёаёЎа№Ѓаёћа№‰а№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™
เจ้าหญิงเกว็นทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаё”аё№аёЈаёаёљ ๆ และเห็นเจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё—аёЈаё‡аё”аёіа№Ђаё™аёґаё™аёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างพระนาง โดยมีаёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІ аё«аёЎаёаёўаёІаёаёўаё№а№€аё‚้างเขา ทั้งสаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЄаё™аё—аё™аёІаёЃаё±аё™ พระนางสังเกตว่าทั้งสаёаё‡аё„นดูจะสนิทสนมกันมากขึ้น นับตั้งแต่ที่аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІа№„ด้ช่วยชีวิตเจ้าชายไว้ เจ้าหญิงเกว็นทรงปรารถนาให้พี่น้аёаё‡аё„аё™аёаё·а№€аё™аёЎаёІаёаёўаё№а№€аё—ี่นี่ด้วย แต่เจ้าชายรีซเสด็จไปกับаё?аёаёЈа№Њ ราชากาเร็аё?นั้นแน่นаёаё™аё§а№€аёІа№„ด้ไปจากชีวิตขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё•аёҐаёаё”กาลแล้ว ส่วนเจ้าชายเคนดริคยังทรงประจำการаёаёўаё№а№€аё‚้างนаёаёЃ ที่ไหนสักแห่งทางตะวันаёаёаёЃ аёўаё±аё‡аё„аё‡аёЉа№€аё§аёўаё‹а№€аёаёЎа№Ѓаё‹аёЎа№ЂаёЎаё·аёаё‡аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡а№„กล พระนางทรงส่งข้аёаё„วามไปถึงพระаёаё‡аё„์แล้ว เป็นสิ่งแรกที่ทรงทำ และทรงภาวนาให้มันไปถึงเชษฐาทันเวลา ให้เขาเดินทางไปพบพระนางที่ซิเลเซีย และช่วยกันปกป้аёаё‡аёЎаё±аё™ аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаё—ี่สุดเชษฐาทั้งสаёаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ เจ้าชายเคนดริคและเจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ก็สามารถมาลี้ภัยаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёўаёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№„ด้ а№Ѓаё™а№€аё™аёаё™аё§а№€аёІа№Ђаё«аёҐаё·аёа№Ѓаё•а№€а№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡аёҐаё№аёаё±аё™аё”аёІ а№ЂаёЉаё©аёђаё аё„аёґаё™аёµаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡
เจ้าหญิงเกว็นทรงคิดถึงเจ้าหญิงลูаёаё±аё™аё”าเป็นครั้งแรกหลังจากที่ผ่านมานานมาก เจ้าหญิงและพระพี่นางเป็นคู่แข่งกันаёаёўаё№а№€аёља№‰аёІаё‡ พระนางทรงไม่ประหลาดพระทัยเลยที่เจ้าหญิงลูаёаё±аё™аё”าทรงคว้าโаёаёЃаёІаёЄаё—ี่จะไปจากราชสำนัก а№Ђаёћаё·а№€аёа№ЂаёЄаёЃаёЄаёЎаёЈаёЄаёЃаё±аёљаёЈаёІаёЉаё§аё‡аёЁа№Ња№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ аёћаёЈаё°аёћаёµа№€аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аё—аё°а№Ђаёўаёаё°аё—ะยานและมักจะต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё›а№‡аё™аё—аёµа№€аё«аё™аё¶а№€аё‡аёаёўаё№а№€а№ЂаёЄаёЎаё เจ้าหญิงเกว็นโดลีนทรงรักพระนาง а№Ђаё„аёўа№Ђаё—аёґаё”аё—аё№аё™аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№ЂаёЎаё·а№€аёаё„รั้งยังทรงพระเยาว์ แต่เจ้าหญิงลูаёаё±аё™аё”าไม่เคยมีความรักตаёаёљ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аё„аёґаё”а№Ѓаё•а№€а№Ѓаё‚а№€аё‡аё‚аё±аё™ หลังจากนั้นไม่นานเจ้าหญิงเกว็นจึงทรงเลิกพยายาม
а№Ѓаё•а№€аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™аё—รงรู้สึกไม่ดีแทนพระพี่นาง аё—аёЈаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІаё€аё°а№ЂаёЃаёґаё”аёаё°а№„รขึ้นกับพระนาง а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ถูกแаёаё™а№‚ดรนิคัสบุกโจมตี พระพี่นางจะสิ้นพระชนม์ไปแล้วหรืаёа№„аёЎа№€? а№ЂаёЎаё·а№€аёаё„ิดเช่นนั้นก็ทรงตัวสั่น แม้จะทรงเป็นคู่แข่งกันแต่สุดท้ายก็ยังทรงเป็นพี่น้аёаё‡ เจ้าหญิงทรงไม่аёаёўаёІаёЃа№Ђаё«а№‡аё™аёћаёЈаё°аёћаёµа№€аё™аёІаё‡аёЄаёґа№‰аё™аёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№ЊаёЃа№€аёаё™аё§аё±аёўаёаё±аё™аё„аё§аёЈ
เจ้าหญิงเกว็นทรงคิดถึงพระมารดา аёЄаёЎаёІаёЉаёґаёЃа№ѓаё™аё„аёЈаёаёљаё„аёЈаё±аё§аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаё”аёµаёўаё§аё—аёµа№€аёўаё±аё‡аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™ ถูกทิ้งаёаёўаё№а№€аё—ี่ราชสำนักกับราชากาเร็аё?และยังทรงประชวร а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—รงคิดแล้วก็ตัวสั่น แม้จะยังทรงกริ้วพระมารดา แต่พระนางก็ไม่аёаёўаёІаёЃа№ѓаё«а№‰аёћаёЈаё°аёЎаёІаёЈаё”าทรงลงเаёаёўа№ЂаёЉа№€аё™аё™аёµа№‰ аё€аё°а№ЂаёЃаёґаё”аёаё°а№„รขึ้นหากราชสำนักถูกโจมตี? аёћаёЈаё°аёЎаёІаёЈаё”аёІаё€аё°аё–аё№аёЃаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€?
เจ้าหญิงเกว็นทรงаёаё”ไม่ได้ที่จะรู้สึกราวกับชีวิตที่สร้างขึ้นมาаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё°аёЎаё±аё”аёЈаё°аё§аё±аё‡ ต้аёаё‡аёћаё±аё‡аё—ลายลงรаёаёљаё•аё±аё§ аёЎаё±аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЉа№€аё§аё‡аёЃаёҐаёІаё‡аё¤аё”ูร้аёаё™а№Ђаёћаёґа№€аё‡а№ЂаёЃаёґаё”ขึ้นเมื่аёаё§аёІаё™аё™аёµа№‰а№Ђаёаё‡ аё‡аёІаё™аёћаёґаё?аёµа№ЂаёЄаёЃаёЄаёЎаёЈаёЄаё‚аёаё‡аёҐаё№аёаё±аё™аё”аёІ งานเลี้ยงฉลаёаё‡аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€ ราชสำนักเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย พระนางและครаёаёљаё„аёЈаё±аё§аёўаё±аё‡аёаёўаё№а№€аё”้วยกัน กำลังเฉลิมฉลаёаё‡ และаёаёІаё“าจักรวงแหวนไม่มีใครฝ่าเข้ามาได้ аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЎаё±аё™аё€аё°аё„аё‡аёаёўаё№а№€аё•аёҐаёаё”ไป
аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё—ุกสิ่งแตกกระจายเป็นเสี่ยง ไม่มีสิ่งใดเหมืаёаё™а№Ђаё”аёґаёЎаёаёµаёЃаё•а№€аёа№„ปแล้ว
สายลมเย็นขаёаё‡аё¤аё”ูใบไม้ร่วงพัดโชยมา เจ้าหญิงเกว็นทรงกระชับฉลаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กันหนาวขนแกะสีฟ้าที่คลุม аёћаёЈаё°аёаё±аё‡аёЄаёІаёаёўаё№а№€а№ѓаё«а№‰аёЃаёЈаё°аёЉаё±аёља№Ѓаё™а№€аё™аё‚ึ้น ฤดูใบไม้ร่วงปีนี้สั้นเกินไป ฤดูหนาวมาถึงแล้ว พระนางทรงรู้สึกถึงสายลมเย็นยะเยืаёаёЃ ที่หนักมากขึ้นด้วยความชุ่มชื้น ขณะที่ทุกคนกำลังมุ่งหน้าขึ้นเหนืаёа№ЂаёҐаёІаё°а№ЂаёҐаёµаёўаёља№„аё›аё•аёІаёЎаё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ ท้аёаё‡аёџа№‰аёІа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё«аёЎа№€аё™аёЎаёІаёЃаё‚ึ้น บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงใหม่ เสียงร้аёаё‡аё‚аёаё‡аё§аёґаё«аё„а№Ѓаё«а№€аё‡аё¤аё”аё№аё«аё™аёІаё§ นกแร้งสีแดงดำที่บินวนаёаёўаё№а№€аё•а№€аёіа№ЂаёЎаё·а№€аёаёаёёаё“หภูมิลดต่ำลง พวกมันส่งเสียงร้аёаё‡аёаёўаё№а№€аё•аёҐаёаё”เวลา เป็นเสียงที่บางครั้งทำให้เจ้าหญิงเกว็นทรงรำคาญ аёЎаё±аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аё„วามตายที่กำลังคืบคลานมา
นับตั้งแต่ที่ทุกคนได้บаёаёЃаёҐаёІаё?аёаёЈа№Њ พวกเขาก็เดินทางมุ่งหน้าไปทางทิศเหนืภเลียบหุบเขาใหญ่ โดยรู้ว่ามันจะพาพวกเขาไปยังซิเลเซีย а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё—аёІаё‡аё•аё°аё§аё±аё™аё•аёЃаёЄаёёаё”а№ѓаё™аё аёІаё„аё•аё°аё§аё±аё™аё•аёЃаё‚аёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ ขณะที่พวกเขาเดินทางไป аё«аёЎаёаёЃаё™а№€аёІаё‚นลุกขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚าใหญ่ม้วนตัวเป็นคลื่น ลаёаёўаёа№‰аёаёўаёаёґа№€аё‡аёаёўаё№а№€аё—ี่ข้аёаёћаёЈаё°аёљаёІаё—аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™
“เราаёаёўаё№а№€а№„ม่ไกลแล้ว เจ้าหญิง” มีเสียงทูลขึ้น
เจ้าหญิงเกว็นทรงหันมาเห็นสร็аёаёЃаё—аёµа№€аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аёаёµаёЃаё‚้างขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ แต่งกายด้วยชุดเกราะสีแดงที่มีลักษณะเฉพาะขаёаё‡аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёў ขนาบด้วยนักรบขаёаё‡а№Ђаё‚าหลายคน ซึ่งต่างแต่งชุดเกราะและสวมรаёаё‡а№Ђаё—้าบู้ทสีแดง เจ้าหญิงเกว็นทรงประทับใจกับความมีน้ำใจขаёаё‡аёЄаёЈа№‡аёаёЃаё—аёµа№€аёЎаёµаё•а№€аёаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ аё„аё§аёІаёЎаё€аё‡аёЈаё±аёЃаё аё±аёЃаё”аёµаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаё—аёµа№€аёЎаёµаё•а№€аёаёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ และข้аёа№ЂаёЄаё™аёа№ѓаё«а№‰аё—รงมาลี้ภัยที่ซิเลเซีย เจ้าหญิงเกว็นทรงไม่รู้ว่าหากไม่มีเขา พระนางและผู้คนเหล่านี้จะทำเช่นไร аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё—аёёаёЃаё„аё™аёаёІаё€аё€аё°аёўаё±аё‡аё•аёґаё”аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃ аёЈаёаё„аё§аёІаёЎа№ЂаёЎаё•аё•аёІаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІаёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё?ผู้ชั่วร้าย
สร็аёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аё‚аёёаё™аё™аёІаё‡аё—аёµа№€аёЎаёµа№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаё—аёµа№€аёЄаёёаё”аё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ђаё„аёўаёћаёљ สร็аёаёЃаёЎаёµаё—หารหลายพันคนในаёаёІаё“аё±аё•аёґаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ และครаёаёљаё„аёЈаёаё‡аё›а№‰аёаёЎаё›аёЈаёІаёЃаёІаёЈаё—аёµа№€аёЎаёµаёЉаё·а№€аёа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё—аёµа№€аёЄаёёаё”аё‚аёаё‡аё•аё°аё§аё±аё™аё•аёЃ เขาไม่จำเป็นต้аёаё‡аёЃа№‰аёЎаё«аё±аё§а№ѓаё«а№‰а№ѓаё„รเลย แต่เขากลับจงรักภักดีต่аёаёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ เป็นการคานаёаёіаё™аёІаё€аё—ี่ละเаёаёµаёўаё”аёа№€аёаё™ а№ѓаё™аёЈаё±аёЉаёЄаёЎаё±аёўаё‚аёаё‡а№ЂаёЄаё”็จปู่ ซิเลเซียจำเป็นต้аёаё‡аёћаё¶а№€аё‡аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃ а№Ѓаё•а№€а№ѓаё™аёЈаё±аёЉаёЄаёЎаё±аёўаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ ความจำเป็นก็ลดน้аёаёўаёҐаё‡ และยิ่งในสมัยขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™а№ЃаёҐа№‰аё§ ไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ЂаёҐаёўаё”้วยซ้ำ ที่จริงแล้วการที่โล่พลังสลายไปและมีเหตุวุ่นวายในราชสำนัก ทำให้ทุกคนต่างหากที่เป็นฝ่ายต้аёаё‡аёћаё¶а№€аё‡аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёў
а№Ѓаё™а№€аё™аёаё™аё§а№€аёІаёЃаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™а№ЃаёҐаё°аёЃаёаё‡аё—หารยุวชนเป็นนักรบที่ดีที่สุด รวมทั้งทหารหลายพันคนที่เดินทางมาพร้аёаёЎа№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™ аё‹аё¶а№€аё‡аёЎаёµаё‚аё™аёІаё”аё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡аёЃаёаё‡аё—ัพหลวง สร็аёаёЃаё€аё°аё—аёіа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёҐаёаёЈа№Њаё”аё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ ก็ได้ а№Ђаёћаёµаёўаё‡а№Ѓаё„а№€аё›аёґаё”аё›аёЈаё°аё•аё№а№ЂаёЎаё·аёаё‡а№ЃаёҐаё°аё”ูแลคนขаёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№Ђаё—่านั้น
แต่เขากลับตามหาพระนาง และแสดงความจงรักภักดี ทั้งยังยืนกรานที่จะต้аёаё™аёЈаё±аёљаё—аёёаёЃаё„аё™ เป็นน้ำใจซึ่งเจ้าหญิงเกว็นทรงตั้งพระทัยที่จะตаёаёља№Ѓаё—นให้ได้สักวัน аё«аёІаёЃаё§а№€аёІаё—аёёаёЃаё„аё™аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёЈаёаё”ชีวิตไปได้
“ท่านไม่ต้аёаё‡аёЃаё±аё‡аё§аёҐвЂќ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё•аёЈаё±аёЄаёа№€аёаё™а№‚аёўаё™ พลางแตะข้аёаёЎаё·аёа№Ђаё‚аёІ “เราจะเดินไปจนสุดขаёаёља№‚ลกเพื่аёа№„аё›аёўаё±аё‡а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё‚аёаё‡аё—а№€аёІаё™ พวกเราโชคดีมากที่ได้รับน้ำใจจากท่านในเวลาทุกข์ยากเช่นนี้”
สร็аёаёЃаёўаёґа№‰аёЎ นักรบวัยกลางคนผู้มีริ้วรаёаёўаёљаё™а№ѓаёљаё«аё™а№‰аёІаё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаёЃаёЈаёіаёЁаё¶аёЃ ผมสีน้ำตาลแดง สันขากรรไกรแข็งแรง และไม่มีเครา เขาเป็นชายชาตรี ที่ไม่เพียงแต่เป็นลаёаёЈа№Њаё”เท่านั้น แต่ยังเป็นนักรบที่แท้จริงด้วย
“เพื่аёаёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё‚аёаё‡аё—а№€аёІаё™ ข้ายินดีเดินเข้ากаёаё‡а№„ฟ” เขาทูล “ไม่ต้аёаё‡аё‚аёаёља№ѓаё€аё‚้า аё–аё·аёа№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡аё—ี่ข้าสามารถตаёаёља№Ѓаё—аё™аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё‚аёаё‡аё—่านได้ โดยการได้ถวายรับใช้แก่аё?аёґаё”аёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аё™аёаёЃаё€аёІаёЃаё™аёµа№‰аёўаё±аё‡а№Ђаё›а№‡аё™аёћаёЈаё°аё›аёЈаё°аёЄаё‡аё„а№Њаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ที่ให้ท่านเป็นผู้สืบทаёаё”ราชบัลลังก์ ดังนั้นการที่ข้าจงรักภักดีต่аёаё—а№€аёІаё™ ก็เหมืаёаё™аёЃаё±аёљаё€аё‡аёЈаё±аёЃаё аё±аёЃаё”аёµаё•а№€аёаёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„กิล”
аё„аёаёҐа№Њаё„และบรаёаёЎа№Ђаё”ินมาเดินตามมาใกล้เจ้าหญิงเกว็น และที่ด้านหลังพวกเขาเป็นกаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаё—аёµа№€аёЎаёµа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё”аё±аё‡аё€аёІаёЃа№Ђаё”аё·аёаёўаёЈаёаё‡а№Ђаё—้านับพันคู่ а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё”аёІаёљаёЃаёЈаё°аё—аёљаёЃаё±аёљаёќаё±аёЃаё”аёІаёљ เสียงโล่กระทบกับชุดเกราะ เป็นเสียงเซ็งแซ่ผสมปนเปกันที่กำลังเคลื่аёаё™аё—ี่มุ่งหน้าไปทางเหนืаёа№ЂаёҐаёІаё°а№ЂаёҐаёµаёўаёља№„аё›аё•аёІаёЎаё‚аёаёља№Ђаё«аё§аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€
“ฝ่าบาท” аё„аёаёҐа№Њаё„ทูล “ข้ารู้สึกผิด เราไม่ควรปล่аёаёўа№ѓаё«а№‰аё?аёаёЈа№Њ เจ้าชายรีซ และคนаёаё·а№€аё™ ๆ ไปที่จักรวรรดิตามลำพัง аё„аё§аёЈаё€аё°аёЎаёµаё„аё™аёаёІаёЄаёІа№„ปกับพวกเขามากกว่านั้น аё«аёІаёЃаёЎаёµаёаё°а№„รเกิดขึ้นกับพวกเขา มันเป็นความผิดขаёаё‡аё‚้าเаёаё‡вЂќ
“นั่นเป็นการเดินทางที่พวกเขาได้เลืаёаёЃвЂќ เจ้าหญิงเกว็นตรัส “เป็นการเดินทางแห่งเกียรติยศ ใครก็ตามที่ถูกกำหนดให้ไป ก็ต้аёаё‡а№„аё› การรู้สึกผิดไม่ได้ช่วยให้аёаё°а№„รดีขึ้น”
“แล้วจะเกิดаёаё°а№„รขึ้นหากพวกเขานำดาบกลับมาไม่ทันเวลา?” สร็аёаёЃаё—ูลถาม “คงไม่นานนักหรаёаёЃаёЃа№€аёаё™аё—аёµа№€аёЃаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё€аё°аёЎаёІаё–аё¶аё‡аё›аёЈаё°аё•аё№а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё‚аёаё‡а№ЂаёЈаёІвЂќ
“เช่นนั้นเราก็ควรยืนหยัดสู้” เจ้าหญิงเกว็นตรัสด้วยความมั่นพระทัย ทรงเปล่งน้ำเสียงแสดงความมั่นพระทัยมากที่สุดเท่าที่จะทรงทำได้ ทรงหวังว่าจะช่วยให้คนаёаё·а№€аё™аёња№€аёаё™аё„ลาย พระนางทรงสังเกตเห็นแม่ทัพคนаёаё·а№€аё™ ๆ аё«аё±аё™аёЎаёІаёЎаёаё‡
“เราจะสู้จนถึงที่สุด” พระนางตรัสต่ภ“จะไม่มีการถаёаёўаё«аё™аёµ аё«аёЈаё·аёаёўаёаёЎа№Ѓаёћа№‰вЂќ
เจ้าหญิงทรงรู้ว่าบรรดาแม่ทัพต่างประทับใจ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ђаёаё‡аёЃа№‡аё—аёЈаё‡аё›аёЈаё°аё—аё±аёља№ѓаё€аёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёЄаёёаёЈа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ђаёаё‡ ความเข้มแข็งปะทุขึ้นในพระวรกาย аё€аё™аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ђаёаё‡аёЃа№‡аё—รงประหลาดพระทัย มันเป็นความเข้มแข็งขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ аё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„กิลตลаёаё”เจ็ดรัชสมัย
а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าเดินไปตามทางที่โค้งหักศаёаёЃа№„ปทางซ้าย เจ้าหญิงเกว็นทรงเลี้ยวไปตามทาง แล้วก็ต้аёаё‡аёЉаё°аё‡аё±аёЃаё™аёґа№€аё‡ ลืมหายพระทัยกับภาพที่ทรงเห็น
ซิเลเซีย
เจ้าหญิงเกว็นทรงจำได้ว่าพระบิดาเคยพาพระนางมาที่นี่ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё„รั้งยังทรงพระเยาว์ เป็นสถานที่ที่аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎаёќаё±аё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёЎаёІаё™аё±аёљаё•аё±а№‰аё‡а№Ѓаё•а№€аё™аё±а№‰аё™ а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё—аёµа№€аё”аё№аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаёЎаёµа№Ђаё§аё—аёЎаё™аё•а№Њ аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№„ด้มаёаё‡аёЎаё±аё™аёаёµаёЃаё„รั้งในฐานะผู้ใหญ่ มันก็ยังคงทำให้ลืมหายพระทัยได้аёаёўаё№а№€аё”аёµ
ซิเลเซียเป็นเมืаёаё‡аё—ี่พิเศษที่สุดที่เจ้าหญิงเกว็นเคยทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈ аёаёІаё„ารบ้านเรืаёаё™ ป้аёаёЎаё›аёЈаёІаёЃаёІаёЈ ก้аёаё™аё«аёґаё™аё—ุกก้аёаё™ ทุกสิ่งล้วนสร้างจากหินโบราณสีแดงเป็นประกาย а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёўаё”้านบน аёаёўаё№а№€аёЄаё№аё‡ ตั้งฉากกับขаёаёљаёџа№‰аёІ เต็มไปด้วยป้аёаёЎаё›аёЈаёІаёЃаёІаёЈа№ЃаёҐаё°аёўаёаё”แหลมขаёаё‡аё«аёаё„аёаёў สร้างаёаёўаё№а№€аёљаё™а№Ѓаёња№€аё™аё”аёґаё™а№ѓаё«аёЌа№€ аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё•аё±аё§а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё”้านล่างสร้างลงไปตามด้านข้างขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ аё«аёЎаёаёЃа№ѓаё™аё«аёёаёља№Ђаё‚าม้วนตัวลаёаёўаёња№€аёІаё™аёЎаёІа№ЃаёҐаё°аёња№€аёІаё™а№„аё› โаёаёљаёҐа№‰аёаёЎа№ЂаёЎаё·аёаё‡а№„ว้ ทำให้เป็นประกายสีแดงระยิบระยับаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№ЃаёЄаё‡ และยิ่งทำให้มันดูเหมืаёаё™аёЄаёЈа№‰аёІаё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аёЃа№‰аёаё™а№ЂаёЎаё†
ป้аёаёЎаё›аёЈаёІаёЃаёІаёЈаёЄаё№аё‡аёЈа№‰аёаёўаёџаёёаё• а№ЂаёЄаёµаёўаё”аёаёўаё№а№€аёљаё™а№ЂаёЉаёґаё‡а№Ђаё—аёґаё™ มีแนวกำแพงเหยียดยาวไม่สิ้นสุดаёаёўаё№а№€аё”้านหลัง а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё™аёµа№‰аё„аё·аёаё›а№‰аёаёЎаё›аёЈаёІаёЃаёІаёЈ แม้กаёаё‡аё—аё±аёћа№ѓаё”аё€аё°аёќа№€аёІаёЃаёіа№Ѓаёћаё‡а№ЂаёЎаё·аёаё‡а№Ђаё‚้ามาได้ มันก็ยังคงต้аёаё‡аёҐаё‡а№„ปยังครึ่งล่างขаёаё‡а№ЂаёЎаё·аёаё‡ ตรงลงไปตามหน้าผา และต่аёаёЄаё№а№‰аёљаё™аё‚аёаёља№Ђаё«аё§аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ เป็นศึกที่กаёаё‡аё—ัพผู้รุกรานไม่аёаёўаёІаёЃаё€аё°а№ЂаёЈаёґа№€аёЎ аё™аё±а№€аё™аё€аё¶аё‡аёЄаёІа№Ђаё«аё•аёёаё—аёµа№€а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё™аёµа№‰аёўаё·аё™аё«аёўаё±аё”มาได้นับพันปี
คนที่ติดตามมาต่างหยุดและаёа№‰аёІаё›аёІаёЃаё„้าง เจ้าหญิงเกว็นทรงรู้สึกว่าพวกเขารู้สึกเกรงขามด้วย
เจ้าหญิงเกว็นทรงรู้สึกมаёаё‡а№‚ลกในแง่ดีขึ้นมาเป็นครั้งแรก аё™аёµа№€аё„аё·аёаёЄаё–านที่ที่พวกเขาจะได้аёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡а№„กลจากเงื้аёаёЎаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–а№Њаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІаёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё? เป็นสถานที่ที่พวกเขาจะปกป้аёаё‡ ที่ซึ่งพระนางจะได้ปกครаёаё‡ และаёаёІаё€аё€аё°...а№Ѓаё„а№€аёаёІаё€аё€аё°...аё—аёµа№€аёаёІаё“าจักรแม็คกิลจะได้ผงาดขึ้นมาаёаёµаёЃаё„รั้ง
สร็аёаёЃаёўаё·аё™аё™аёґа№€аё‡ аёўаёЃаёЎаё·аёаё‚ึ้นเท้าสะโพก ซึมซับภาพตรงหน้าราวกับเพิ่งเห็นมันเป็นครั้งแรก аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าเป็นประกายด้วยความภาคภูมิใจ
“ขаёаё•а№‰аёаё™аёЈаё±аёљаёЄаё№а№€аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёўвЂќ
аёљаё—аё—аёµа№€ аё«аёЃ
аё?аёаёЈа№ЊаёҐаё·аёЎаё•аёІаё•аё·а№€аё™а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЈаёёа№€аё‡аёЄаёІаё‡ มาเห็นคลื่นม้วนตัวเป็นระลаёаёЃ ยกตัวขึ้นสูงแล้วหดกลับลงเป็นแนวยаёаё”คลื่นขนาดใหญ่ในมหาสมุทร โаёаёљаёҐа№‰аёаёЎаё”้วยแสงแดดаёа№€аёаё™аё‚аёаё‡аёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њаё”аё§аё‡а№ЃаёЈаёЃ ท้аёаё‡аё™а№‰аёіаёЄаёµа№Ђаё«аёҐаё·аёаё‡аё‚аёаё‡аё—ะเลทาร์ทูเวียนเป็นประกายаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«аёЎаёаёЃаёўаёІаёЎа№ЂаёЉа№‰аёІ а№ЂаёЈаё·аёа№‚аёўаёЃаё•аё±аё§аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЃаёЈаё°а№ЃаёЄаё™а№‰аёіаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё‡аёµаёўаёљ ๆ มีเพียงเสียงคลื่นซัดกระแทกลำเรืаёа№Ђаё—่านั้น
аё?аёаёЈа№ЊаёҐаёёаёЃаё‚ึ้นนั่งแล้วมаёаё‡аё”аё№аёЈаёаёљ ๆ аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёўаё±аё‡аё«аёЈаёµа№€аё›аёЈаё·аёаё”้วยความเหนื่аёаёўаёа№€аёаё™ ที่จริงแล้วเขาไม่เคยรู้สึกเหนื่аёаёўаёҐа№‰аёІа№Ђаё—่านี้มาก่аёаё™а№ЂаёҐаёў พวกเขาแล่นเรืаёаёЎаёІаё«аёҐаёІаёўаё§аё±аё™а№ЃаёҐа№‰аё§ และทุกสิ่งที่аёаёµаёЃаёџаёІаёЃа№‚ลกนี้ช่างแตกต่างไป аёаёІаёЃаёІаёЁаё«аё™аёІаё«аё™аё±аёЃаё”้วยความชื้น аёаёёаё“аё«аё аё№аёЎаёґаёаёёа№€аё™аёЃаё§а№€аёІаёЎаёІаёЃ аёЎаё±аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаё«аёІаёўа№ѓаё€а№ЂаёаёІа№„аёаё™а№‰аёіа№Ђаё‚้าไป ทำให้เขารู้สึกเฉื่аёаёўаёЉаёІ а№Ѓаё‚аё™аё‚аёІаё«аё™аё±аёЃаёаё¶а№‰аё‡ เขารู้สึกเหมืаёаё™аё¤аё”ูร้аёаё™аёЎаёІаё–ึงแล้ว
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аё”аё№аёЈаёаёљ ๆ และเห็นว่าเพื่аёаё™аё—аёёаёЃаё„аё™аё‹аё¶а№€аё‡аё›аёЃаё•аёґаё€аё°аё•аё·а№€аё™аёЃа№€аёаё™аёџа№‰аёІаёЄаёІаё‡ аёўаё±аё‡аё™аёаё™аё‚аё”аёаёўаё№а№€аёљаё™аё”าดฟ้าเรืภแม้แต่โครห์นซึ่งมักจะตื่นаёаёўаё№а№€а№ЂаёЄаёЎаё ก็นаёаё™аё«аёҐаё±аёљаёаёўаё№а№€аё‚้างเขา аёаёІаёЃаёІаёЁа№Ђаё‚ตร้аёаё™аёЎаёµаёњаёҐаёЃаё±аёљаё—аёёаёЃаё„аё™ ไม่มีใครสนใจจะบังคับพวงมาลัยเรืаёаёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§ พวกเขาเลิกทำเมื่аёаё«аёҐаёІаёўаё§аё±аё™аёЎаёІа№ЃаёҐа№‰аё§ มันไม่มีประโยชน์аёаё°а№„аёЈ а№ѓаёља№ЂаёЈаё·аёаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚ากางใบรับลมตะวันตกที่ช่วยพัดส่งаёаёўаё№а№€аё•аёҐаёаё” และกระแสน้ำวิเศษขаёаё‡аёЎаё«аёІаёЄаёЎаёёаё—รแห่งนี้ก็ดันเรืаёаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าไปทิศทางเดียวเสมภมันเหมืаёаё™аёЃаё±аёљаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าถูกดึงไปยังจุดหมายหนึ่ง แม้พวกเขาจะพยายามหลายครั้งที่จะบังคับหรืаёа№Ђаё›аёҐаёµа№€аёўаё™а№ЂаёЄа№‰аё™аё—аёІаё‡ แต่มันก็เปล่าประโยชน์ аё—аёёаёЃаё„аё™аёўаёґаё™аёўаёаёЎа№ѓаё«а№‰аё—ะเลทาร์ทูเวียนพาพวกเขาไป
аё?аёаёЈа№Ња№ѓаё„аёЈа№€аё„аёЈаё§аёЌаё§а№€аёІаё–аё¶аё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„รพวกเขาก็ไม่รู้ทางไปจักรวรรดิаёаёўаё№а№€аё”аёµ เขาคิดว่าตราบเท่าที่กระแสน้ำพาพวกเขาไปยังพื้นดินได้ นั่นก็ดีพаёа№ЃаёҐа№‰аё§
โครห์นลุกขึ้น ร้аёаё‡аё„аёЈаёІаё‡ แล้วเаёаё™аёЎаёІа№ЂаёҐаёµаёўаё«аё™а№‰аёІаё?аёаёЈа№Њ аё?аёаёЈа№ЊаёҐа№‰аё§аё‡а№Ђаё‚้าไปในถุงที่เกืаёаёљаё§а№€аёІаё‡а№Ђаё›аёҐа№€аёІ แล้วหยิบเนื้аёаё•аёІаёЃа№Ѓаё«а№‰аё‡аёЉаёґа№‰аё™аёЄаёёаё”ท้ายให้โครห์น แต่เขากลับต้аёаё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”ใจที่มันไม่รีบงับไปจากมืаёа№Ђаё‚аёІа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё„аёў มันกลับมаёаё‡а№Ђаё‰аёў แล้วมаёаё‡аё”ูในถุงที่ว่างเปล่า аёЃа№€аёаё™аё€аё°аё«аё±аё™аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаёЎаёаё‡аё?аёаёЈа№Њаёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаё«аёЎаёІаёў มันลังเลที่จะกินаёаёІаё«аёІаёЈ аё‹аё¶а№€аё‡аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІа№‚ครห์นไม่аёаёўаёІаёЃа№ЂаёаёІаёаёІаё«аёІаёЈаёЉаёґа№‰аё™аёЄаёёаё”ท้ายไปจากเขา
аё?аёаёЈа№Њаё›аёЈаё°аё—аё±аёља№ѓаё€аёЃаё±аёљаёаёІаёЃаёІаёЈаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™ แต่เขายืนกรานโดยยัดเนื้аёа№Ђаё‚้าปากเพื่аёаё™аёЈаё±аёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าจะไม่มีаёаёІаё«аёІаёЈа№ѓаё™а№„ม่ช้า และภาวนาให้ไปถึงชายฝั่ง เขาไม่รู้ว่าจะต้аёаё‡а№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡аёаёµаёЃаё™аёІаё™а№Ђаёћаёµаёўаё‡а№ѓаё” ถ้ามันกินเวลาหลายเดืаёаё™а№ЂаёҐа№€аёІ? аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°аёЃаёґаё™аёаё°а№„аёЈаёЃаё±аё™?
аё”аё§аё‡аёаёІаё—ิตย์เคลื่аёаё™аёЄаё№аё‡аё‚ึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว แสงแดดสาดแสงแรงกล้าเร็วเกินไป аё?аёаёЈа№ЊаёҐаёёаёЃаё‚ึ้นยืนเมื่аёаёЄаёІаёўаё«аёЎаёаёЃа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё€аёІаё‡аё«аёІаёўа№„ปจากผิวน้ำ จากนั้นจึงเดินไปที่หัวเรืаё
аё?аёаёЈа№Њаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ และมаёаё‡аёаёаёЃа№„аё› ดาดฟ้าเรืаёаё‚ยับโยกเบา ๆ аёаёўаё№а№€а№ѓаё•а№‰а№Ђаё—้าเขาขณะมаёаё‡аё”аё№аёЄаёІаёўаё«аёЎаёаёЃаёЄаёҐаёІаёў аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаё°аёћаёЈаёґаёљаё•аёІ พลางสงสัยว่าเขากำลังเห็นบางаёаёўа№€аёІаё‡аёаёўаё№а№€аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё›аёЈаёІаёЃаёЏа№‚аё„аёЈаё‡аёЈа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡а№Ѓаёња№€аё™аё”аёґаё™аёаёўаё№а№€а№„กล ๆ ที่เส้นขаёаёљаёџа№‰аёІ ชีพจรเขาเต้นเร็วขึ้น аёЎаё±аё™аё„аё·аёа№Ѓаёња№€аё™аё”аёґаё™ а№Ѓаёња№€аё™аё”аёґаё™аё€аёЈаёґаё‡ ๆ!
а№Ѓаёња№€аё™аё”аёґаё™аё—аёµа№€аё›аёЈаёІаёЃаёЏаёаёўаё№а№€аё™аё±а№‰аё™аёЎаёµаёҐаё±аёЃаё©аё“ะที่ประหลาดมาก а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ѓаё«аёҐаёЎа№Ѓаё„บและยาวสаёаё‡аё”้านโผล่ขึ้นมาในทะเล аёЎаёаё‡аё„ล้ายปลายคราดสаёаё‡аё”้าน และเมื่аёаё«аёЎаёаёЃаёЄаёҐаёІаёўа№„ปแล้ว аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аё”ูทางซ้ายและขวาก็ต้аёаё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”ใจที่ได้เห็นแผ่นดินทаёаё”ยาวไปสаёаё‡аё”้าน ๆ ละประมาณห้าสิบหลา พวกเขากำลังถูกดูดเข้าไปตรงกลางช่аёаё‡аё›аёІаёЃаё™а№‰аёі
аё?аёаёЈа№Њаёњаёґаё§аё›аёІаёЃ а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё—аё«аёІаёЈаёўаёёаё§аёЉаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าตื่นขึ้น ทุกคนตะกายลุกขึ้นยืนแล้วรีบไปหาаё?аёаёЈа№Њ аёўаё·аё™аёаёаёЃаё±аё™аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё«аё±аё§а№ЂаёЈаё·аё аёЎаёаё‡аёаёаёЃа№„ปข้างหน้า
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аё™аёґа№€аё‡ ลืมหายใจกับภาพที่เห็น เป็นชายฝั่งที่แปลกตาที่สุดที่เขาเคยเห็น аёЎаёµаё›а№€аёІаё—аё¶аёљаёаёўаё№а№€аё«аё™аёІа№Ѓаё™а№€аё™ ต้นไม้แทงยаёаё”สูงตลаёаё”а№Ѓаё™аё§аёЉаёІаёўаёќаё±а№€аё‡ аёЈаёЃа№Ѓаё™а№€аё™аё€аё™аёўаёІаёЃаё—аёµа№€аё€аё°аёЎаёаё‡аёња№€аёІаё™а№„ปได้ аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™а№ЂаёџаёґаёЈа№Њаё™аё•а№‰аё™а№ѓаё«аёЌа№€ аёЄаё№аё‡аёЄаёІаёЎаёЄаёґаёљаёџаёёаё• ชะโงกаёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаёњаё·аё™аё™а№‰аёі ต้นไม้สีเหลืаёаё‡а№ЃаёҐаё°аёЎа№€аё§аё‡аё”ูสูงเสียดฟ้า มีเสียงดังเซ็งแซ่ขаёаё‡аёЄаё±аё•аё§а№Њ аё™аёЃ แมลงและตัวаёаё°а№„รที่เขาไม่รู้ аёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„аёіаёЈаёІаёЎ ร้аёаё‡а№ЃаёҐаё°аёЈа№‰аёаё‡а№ЂаёћаёҐаё‡
аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐаё·аё™аё™а№‰аёіаёҐаёІаёўаё«аё™аё±аёЃ เขารู้สึกราวกับกำลังเข้าไปสู่аёаёІаё“าจักรสัตว์ที่เข้าถึงยาก аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่นี่ให้ความรู้สึกแตกต่าง аёаёІаёЃаёІаёЁаёЃа№‡аёЎаёµаёЃаёҐаёґа№€аё™а№Ѓаё›аёҐаёЃа№„аё› ไม่มีаёаё°а№„аёЈа№Ђаё•аё·аёаё™а№ѓаё«а№‰аё™аё¶аёЃаё–аё¶аё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ аё«аё±аё™аёЎаёаё‡аё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аё™ аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё«а№‡аё™а№Ѓаё§аё§аё•аёІаёҐаё±аё‡а№ЂаёҐаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ аё—аёёаёЃаё„аё™аё•а№€аёІаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІаёЎаёµаёЄаё±аё•аё§а№Њаёаё°а№„аёЈаёЈаёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€аё ายในป่านั้น
แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลืаёаёЃ กระแสน้ำพาพวกเขามาที่นี่ เห็นได้ชัดว่าสถานที่นี้เป็นที่ที่พวกเขาจะต้аёаё‡аё‚ึ้นฝั่งไปสู่ดินแดนขаёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ
“ทางนี้!” โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њаё•аё°а№‚аёЃаё™
พวกเขารีบวิ่งไปทางราวลูกกรงด้านโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њ ขณะที่เขาชะโงกаёаёаёЃа№„ปและชี้ลงไปในน้ำ มีแมลงขนาดใหญ่ตัวหนึ่งกำลังว่ายน้ำаёаёўаё№а№€аё—ี่ด้านข้างเรืภมันมีสีม่วงเรืаёаё‡а№ЃаёЄаё‡ аёўаёІаё§аёЄаёґаёљаёџаёёаё• มีขานับร้аёаёў аёЎаё±аё™а№ЂаёЈаё·аёаё‡аёЈаёаё‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё•а№‰аёњаёґаё§аё™а№‰аёі аёЃа№€аёаё™аё€аё°аёЈаёµаёљаё§а№€аёІаёўа№„ปบนผิวน้ำ ขณะนั้นปีกเล็ก ๆ นับพันส่งเสียงกระพืภจนมันลаёаёўаё‚ึ้นเหนืаёаё™а№‰аёі จากนั้นจึงกลับลงไปที่ผิวน้ำ แล้วมุดลงไปใต้น้ำ аёЃа№€аёаё™аё€аё°аё—ำซ้ำเช่นนั้นаёаёµаёЃаё„รั้ง
ขณะที่พวกเขากำลังมаёаё‡аё”аё№ аё€аё№а№€ ๆ มันก็กระโจนขึ้นสูงในаёаёІаёЃаёІаёЁ аё—аёµа№€аёЈаё°аё”аё±аёљаёЄаёІаёўаё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё”็กหนุ่มทุกคน аёљаёґаё™аёЈа№€аёаё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁ аёЎаёаё‡аёЎаёІаё—ี่พวกเขาด้วยดวงตาโตสีเขียวสี่ดวง ส่งเสียงฟ่ภทุกคนกระโดดถаёаёўаё«аёҐаё±аё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่ตั้งใจ พลางจับดาบขаёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡
а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นก้าวไปข้างหน้า แล้วฟันใส่มัน а№Ѓаё•а№€аё”аёІаёљаё‚аёаё‡а№Ђаё‚ากลับสัมผัสเพียงаёаёІаёЃаёІаёЁ มันกลับลงไปаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё™а№‰аёіа№ЃаёҐа№‰аё§
аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ กระเด็นลаёаёўа№„ปบนดาดฟ้าเรืภเมื่аёа№ЂаёЈаё·аёаё«аёўаёёаё”аёЃаё°аё—аё±аё™аё«аё±аё™ аёЃаёЈаё°а№Ѓаё—аёЃа№ЂаёЃаёўаёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аёІаё”аё—аёЈаёІаёў
аё?аёаёЈа№Ња№ѓаё€а№Ђаё•а№‰аё™а№ЂаёЈа№‡аё§а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าชะโงกลงไปดู ด้านล่างเป็นชายหาดแคบ ๆ ที่เกิดจากหินขรุขระเล็ก ๆ аё™аё±аёљаёћаё±аё™аёЄаёµаёЎа№€аё§аё‡аёЄаё§а№€аёІаё‡
а№Ѓаёња№€аё™аё”аёґаё™ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЎаёІаё–аё¶аё‡а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”
а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นนำไปที่สมภพวกเขาช่วยกันยกแล้วหย่аёаё™аёҐаё‡а№„аё› ทุกคนปีนลงไปตามโซ่ аёЃа№€аёаё™аё€аё°аёЃаёЈаё°а№‚ดดลงไปบนชายหาด аё?аёаёЈа№ЊаёЄа№€аё‡а№‚ครห์นให้เаёаёҐа№Ђаё”็นขณะที่ลงไป
аё?аёаёЈа№Њаё–аёаё™аё«аёІаёўа№ѓаё€а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё—้าสัมผัสพื้น มันช่างรู้สึกดีที่ได้เหยียบพื้นดิน แห้ง และมั่นคง а№Ђаё‚аёІаё„аё‡аё€аё°аёћаёа№ѓаё€аё–้าจะไม่ต้аёаё‡а№ЃаёҐа№€аё™а№ЂаёЈаё·аёаёаёаёЃа№„ปที่ไหนаёаёµаёЃ
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЉа№€аё§аёўаёЃаё±аё™аё”аё¶аё‡а№ЂаёЉаё·аёаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§аёҐаёІаёЃа№ЂаёЈаё·аёаё‚ึ้นมาบนหาดให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เจ้าคิดว่ากระแสน้ำจะพัดมันไปไหม?” เจ้าชายรีซตรัสถาม аё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаё”аё№а№ЂаёЈаё·аё
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аё•аёІаёЎ аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№ЂаёЈаё·аёаё€аё°а№ЂаёЃаёўаёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аёІаё”а№Ѓаё™а№€аё™аё«аё™аёІаё”аёµ
“ทаёаё”аёЄаёЎаёа№ЃаёҐа№‰аё§ คงพัดไปไม่ได้” а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นกล่าว
“กระแสน้ำคงไม่พามันไปหรаёаёЃвЂќ โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёЃаёҐа№€аёІаё§ “คำถามคืаёаё€аё°аёЎаёµа№ѓаё„аёЈа№ЂаёаёІаёЎаё±аё™а№„аё›аё«аёЈаё·аёа№„ม่”
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аё”аё№а№ЂаёЈаё·аёаёаёўаё№а№€аё™аёІаё™а№Ђаё›а№‡аё™аё„รั้งสุดท้าย และรู้ว่าเพื่аёаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёћаё№аё”аё–аё№аёЃ аё«аёІаёЃаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёћаёљаё”аёІаёљ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёІаё€аё€аё°аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІа№Ђаё€аёаёЉаёІаёўаё«аёІаё”ว่างเปล่า
“แล้วเช่นนั้นเราจะกลับกันаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?” аё„аёаё™аё§аёаёҐаё–аёІаёЎ
аё?аёаёЈа№Њаёаё”ไม่ได้ที่จะรู้สึกราวกับว่าทุกขั้นตаёаё™аё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡ พวกเขาได้ตัดหนทางที่จะถаёаёўаё«аёҐаё±аё‡аёЃаёҐаё±аёљ
“เราคงจะหาทางได้” аё?аёаёЈа№ЊаёљаёаёЃ “ถึงаёаёўа№€аёІаё‡а№„รก็น่าจะมีเรืаёаёҐаёіаёаё·а№€аё™а№ѓаё™аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิใช่ไหม?”
аё?аёаёЈа№ЊаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё—ี่จะทำน้ำเสียงน่าเชื่аёаё–аё·аё а№Ђаёћаё·а№€аёа№ѓаё«а№‰аё„аё§аёІаёЎаёЎаё±а№€аё™а№ѓаё€а№ЃаёЃа№€а№Ђаёћаё·а№€аёаё™ ๆ แต่ลึกลงไปเขาก็ไม่มั่นใจนัก เขารู้สึกว่าการเดินทางครั้งนี้เริ่มаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаёЎаёІаёЃаё‚ึ้นเรื่аёаёў ๆ
ทุกคนหันไปยังป่า แล้วจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аё”аё№ กำแพงใบไม้ และความมืดมิดด้านหลัง เสียงสัตว์ป่าดังเซ็งแซ่ขึ้นรаёаёљаё•аё±аё§ аё”аё±аё‡аё€аё™аё?аёаёЈа№Ња№„ม่ได้ยินเสียงตัวเаёаё‡аё„аёґаё” รู้สึกเหมืаёаё™аёЃаё±аёљаёЄаё±аё•аё§а№Њаё•а№€аёІаё‡ ๆ ในจักรวรรดิกำลังส่งเสียงร้аёаё‡аё•а№‰аёаё™аёЈаё±аёљаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ
аё«аёЈаё·аёаёаёІаё€аё€аё°а№Ђаёћаё·а№€аёа№Ђаё•аё·аёаё™аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ
*
аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°а№Ђаёћаё·а№€аёаё™ ๆ เดินไปพร้аёаёЎаёЃаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё°а№Ѓаё§аё”аёЈаё°аё§аё±аё‡ аё—аёёаёЃаё„аё™аё•а№€аёІаё‡аёЈаё°аё§аё±аё‡аё•аё±аё§ เดินผ่านป่าทึบเขตร้аёаё™а№„аё› аё?аёаёЈа№Ња№Ѓаё—บจะไม่ได้ยินเสียงตัวเаёаё‡аё„аёґаё” เพราะเสียงร้аёаё‡аё‚аёаё‡а№ЃаёЎаёҐаё‡а№ЃаёҐаё°аёЄаё±аё•аё§а№Њаё—ี่ประสานเสียงกันเซ็งแซ่аёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаё•аё±аё§а№Ђаё‚аёІ а№Ѓаё•а№€а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЎаёаё‡а№Ђаё‚้าไปในความมืดขаёаё‡аё«аёЎаё№а№€а№„ม้ เขากลับไม่เห็นพวกมัน
โครห์นเดินаёаёўаё№а№€а№Ѓаё—บเท้าเขา аёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„аёіаёЈаёІаёЎ ขนบนหลังตั้งชัน аё?аёаёЈа№Ња№„ม่เคยเห็นมันตื่นตัวแบบนี้มาก่аёаё™ а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аё”аё№а№Ђаёћаё·а№€аёаё™ ๆ และเห็นว่าแต่ละคนก็เป็นเหมืаёаё™а№Ђаё‚аёІ аёЎаё·аёаё€аё±аёљаёаёўаё№а№€аё—ี่ด้ามดาบ аё—аёёаёЃаё„аё™аё•а№€аёІаё‡аёЈаё°аё§аё±аё‡аё•аё±аё§а№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™
พวกเขาเดินกันมาหลายชั่วโมงแล้ว ลึกเข้าไปในป่าเรื่аёаёў ๆ аёаёІаёЃаёІаёЁа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЈа№‰аёаё™а№ЃаёҐаё°аё«аё™аё±аёЃаё‚ึ้น ชื้นมากขึ้นจนยากที่จะหายใจ ทุกคนเดินไปตามรаёаёўаё—ี่ครั้งหนึ่งน่าจะเป็นทางเดิน аёЈаёаёўаёЃаёґа№€аё‡а№„ม้หักหลายแห่งบаёаёЃа№ѓаё«а№‰аёЈаё№а№‰аё§а№€аёІа№ЂаёЄа№‰аё™аё—างนี้มีกลุ่มคนที่มาถึงที่นี่เคยผ่านมาแล้ว аё?аёаёЈа№Њаё«аё§аё±аё‡аё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™аё—างเดียวกับที่พวกขโมยดาบใช้
аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё‡аёўаё«аё™а№‰аёІаёЎаёаё‡аё”аё№аё?аёЈаёЈаёЎаёЉаёІаё•аёґаёаё±аё™аё™а№€аёІа№ЂаёЃаёЈаё‡аё‚аёІаёЎ ทุกสิ่งดูมีขนาดใหญ่โตเกินไป ใบไม้ใหญ่ขนาดเท่าตัวเขา аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё›а№‡аё™а№ЃаёЎаёҐаё‡а№ѓаё™аё”аёґаё™а№Ѓаё”аё™аёўаё±аёЃаё©а№Њ เขาเห็นบางаёаёўа№€аёІаё‡аёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№ЃаёЃаёЈаёЃаёЃаёЈаёІаёЃаёаёўаё№а№€аё«аёҐаё±аё‡а№ѓаёља№„ม้ แต่ไม่รู้ว่าคืаёаёаё°а№„аёЈ เขารู้สึกไม่ดีว่าพวกเขากำลังถูกจับตามаёаё‡
ทางตรงหน้าสิ้นสุดลงที่กำแพงใบไม้ทึบแห่งหนึ่ง พวกเขาหยุดและมаёаё‡аё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аё™аё”้วยความประหลาดใจ
“ทางมันจะหายไปเฉย ๆ แบบนี้ได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ!” โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёљаёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё«аёЎаё”аё«аё§аё±аё‡
“ไม่หรаёаёЃвЂќ เจ้าชายรีซตรัส ทรงสำรวจดูกำแพงใบหม้ “ป่ามันโตกลับขึ้นมาเท่านั้นเаёаё‡вЂќ
“ถ้าаёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™а№ЂаёЈаёІаё€аё°а№„ปทางไหนดีเล่าตаёаё™аё™аёµа№‰вЂќ аё„аёаё™аё§аёаёҐаё–ามขึ้น
аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™а№„аё›аёЎаёаё‡аё”аё№аёЈаёаёљ ๆ พลางนึกสงสัยในสิ่งเดียวกัน ทุกทิศทางมีแต่ใบไม้หนาทึบ และดูเหมืаёаё™аё€аё°а№„аёЎа№€аёЎаёµаё—аёІаё‡аёаёаёЃ аё?аёаёЈа№Ња№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё—้аёа№Ѓаё—้ และรู้สึกаёаё±аёљаё€аё™аё«аё™аё—างขึ้นทุกที
แต่แล้วเขาก็เกิดความคิด
“โครห์น” а№Ђаё‚аёІаёљаёаёЃаёћаёҐаёІаё‡аё„ุกเข่าลง กระซิบข้างหูโครห์น “ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ аёЎаёаё‡аё”ูให้เราที аёљаёаёЃа№ЂаёЈаёІаё«аё™а№€аёаёўаё§а№€аёІаё„วรจะไปทางไหน”
โครห์นเงยหน้ามаёаё‡а№Ђаё‚าด้วยดวงตามีชีวิตชีวาขаёаё‡аёЎаё±аё™ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІаёЎаё±аё™а№Ђаё‚้าใจที่เขาบаёаёЃ
โครห์นวิ่งไปที่ต้นไม้ต้นมหึมา ลำต้นใหญ่เท่าคนสิบคน แล้วกระโจนขึ้นไปโดยไม่ลังเล มันตะกายปีนป่ายขึ้นไป ตรงขึ้นไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว аёЃа№€аёаё™аё€аё°аёЃаёЈаё°а№‚จนไปยังกิ่งไม้ที่สูงที่สุดกิ่งหนึ่ง มันเดินไปยังปลายกิ่งแล้วมаёаё‡аёаёаёЃа№„аё› หูตั้งชัน аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаёЎаёІаё•аёҐаёаё”ว่าโครห์นเข้าใจเขา аё‹аё¶а№€аё‡аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё‚ามั่นใจแล้วว่ามันเข้าใจจริง ๆ
โครห์นหมаёаёља№ЃаёҐаё°аёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„รางแปลก ๆ ในลำคภก่аёаё™аё€аё°аёЈаёµаёљаё›аёµаё™аёЃаёҐаё±аёљаёҐаё‡аёЎаёІаё•аёІаёЎаёҐаёіаё•а№‰аё™ แล้วกระโจนไปทางหนึ่ง เด็กหนุ่มมаёаё‡аё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аё™аё”้วยความสงสัย аёЃа№€аёаё™аё€аё°аё•аёІаёЎа№‚ครห์นไป มุ่งหน้าไปยังทางนั้นขаёаё‡аё›а№€аёІ ใช้มืаёаёњаёҐаё±аёЃа№ѓаёља№„ม้หนาให้พ้นทาง
หลังจากผ่านไปหลายนาที аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№‚ล่งаёаёЃаё—ี่เห็นรаёаёўаё—างกลับมาаёаёµаёЃаё„รั้ง กิ่งไม้และใบไม้ที่หักบаёаёЃа№ѓаё«а№‰аёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаёЃаёҐаёёа№€аёЎаё„аё™аёЃа№€аёаё™аё«аё™а№‰аёІаёња№€аёІаё™аёЎаёІаё—างนี้ аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‰аёЎаёҐаё‡а№„аё›аё•аёља№ЂаёљаёІ ๆ และจุมพิตโครห์นที่หัว
“ข้าไม่รู้ว่า аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё€аё°аё—аёіаёаёўа№€аёІаё‡а№„รดีถ้าไม่มีมัน” เจ้าชายรีซตรัส
“ข้าก็เช่นกัน” аё?аёаёЈа№Њаё—ูลตаёаёљ
โครห์นส่งเสียงครางаёаёўа№€аёІаё‡аёћаёа№ѓаё€ และภาคภูมิใจ
а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡аё•а№€аёаёҐаё¶аёЃа№Ђаё‚้าไปในป่า ตามเส้นทางคดเคี้ยว ในที่สุดก็ไปถึงแนวใบไม้แผ่аёаёаёЃ аёЎаёµаё”аёаёЃа№„ม้аёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаё•аё±аё§аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ аё”аёаёЃаёЎаё«аё¶аёЎаёІаё‚аё™аёІаё”а№Ђаё—а№€аёІаё•аё±аё§аё?аёаёЈа№Њ а№Ђаёља№€аё‡аёљаёІаё™аёаёўаё№а№€аё—аёёаёЃаёЄаёµаёЄаё±аё™ ต้นไม้аёаё·а№€аё™аёЎаёµаёњаёҐа№ѓаё«аёЌа№€аё‚นาดก้аёаё™аё«аёґаё™аёњаёІаё«а№‰аёаёўаёаёўаё№а№€аё•аёІаёЎаёЃаёґа№€аё‡аёЃа№‰аёІаё™
พวกเขาหยุดชะงักด้วยความประหลาดใจ аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё„аёаё™аё§аёаёҐа№Ђаё”ินไปหาผลไม้ผลหนึ่ง สีแดงเป็นประกาย а№Ђаё‚аёІаёўаё·а№€аё™аёЎаё·аёаё‚ึ้นไปสัมผัสมัน
ทันใดนั้น มีเสียงคำรามดังขึ้น
аё„аёаё™аё§аёаёҐаё‚аёўаё±аёљаё–аёаёўаё«аёҐаё±аё‡ พลางจับดาบ аё„аё™аёаё·а№€аё™аёЎаёаё‡аё”аё№аёЃаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аёЃаё±аё‡аё§аёҐ
“มันаёаё°а№„аёЈаё™а№€аё°?” аё„аёаё™аё§аёаёҐаё–аёІаёЎ
“มันมาจากตรงนั้น” เจ้าชายรีซตรัส ชี้ไปยังаёаёµаёЃаё”้านขаёаё‡аё›а№€аёІ
ทุกคนหันไปมаёаё‡ а№Ѓаё•а№€аё?аёаёЈа№Ња№„ม่เห็นаёаё°а№„аёЈаё™аёаёЃаё€аёІаёЃа№ѓаёља№„ม้ โครห์นคำรามใส่มัน
เสียงนั้นดังขึ้นเรื่аёаёў ๆ ไม่หยุด จนในที่สุดกิ่งไม้ก็เริ่มส่งเสียงสวบสาบ аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аё„аё™аёаё·а№€аё™аёЃа№‰аёІаё§аё–аёаёўаё«аёҐаё±аё‡ аёЉаё±аёЃаё”аёІаёљаёаёаёЃаёЎаёІа№ЃаёҐаё°аёЈаёаё„аёаёўаёЄаёґа№€аё‡а№ЂаёҐаё§аёЈа№‰аёІаёўаё—ี่คาดว่าจะเกิดขึ้น
สิ่งที่กำลังก้าวаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаё›а№€аёІаё™аё±а№‰аё™а№ЂаёЃаёґаё™аё„аё§аёІаёЎаё„аёІаё”аё«аё§аё±аё‡аё—аёµа№€а№Ѓаёўа№€аё—аёµа№€аёЄаёёаё”аё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Њ แมลงตัวมหึมาที่ยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ а№ѓаё«аёЌа№€аёЃаё§а№€аёІаё?аёаёЈа№Њаё«а№‰аёІа№Ђаё—а№€аёІ ดูคล้ายตั๊กแตนตำข้าวที่ขาหลังสаёаё‡аё‚аёІ ขาหน้าที่เล็กกว่าสаёаё‡аё‚аёІаёЃаё§аё±аё”а№ЃаёЃаё§а№€аё‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁа№ЃаёҐаё°аёЎаёµаёЃа№‰аёІаёЎаёўаёІаё§аёаёўаё№а№€аё—ี่ปลายทั้งสаёаё‡аё‚้าง ลำตัวขаёаё‡аёЎаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёµа№Ђаё‚аёµаёўаё§а№ЂаёЈаё·аёаё‡а№ЃаёЄаё‡ เต็มไปด้วยเกล็ดและมีปีกเล็ก ๆ аёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё«аё¶а№€аё‡ ๆ а№ѓаё™аёЎаёµаёЄаёаё‡аё•аёІаёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аё±аё§ และตาที่สามаёаёўаё№а№€аё—ี่ปลายจมูก มันขยับไปรаёаёљ ๆ เผยให้เห็นก้ามаёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўаёаё±аё™аё‹а№€аёаё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё•а№‰аёҐаёіаё„аё аё‚аёўаё±аёљаёЄаё±а№€аё™аё”аё±аё‡аёЃаё¶аёЃаёЃаё±аёЃ
аёЎаё±аё™аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ สูงค้ำทุกคน аё€аё№а№€ ๆ ก็มีก้ามаёаёµаёЃаёаё±аё™а№‚ผล่มาจากท้аёаё‡аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™ เป็นแขนยาวผаёаёЎаёўаё·а№€аё™аёаёаёЃаёЎаёІ รวดเร็วเกินกว่าพวกเขาจะตаёаёља№‚ต้ได้ทัน аёЎаё±аё™аёўаё·а№€аё™аёаёаёЃаёЎаёІаё„ว้าโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Ња№„ว้ ก้ามสามаёаё±аё™аёЃаёІаё‡аёаёаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§аё«аё™аёµаёљаёЈаёаёља№Ђаёаё§а№Ђаё‚аёІ มันยกเขาขึ้นสูงไปบนаёаёІаёЃаёІаёЁ ราวกับเขาเป็นใบไม้สักใบ
โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Ња№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аё”าบแต่ยังไม่เร็วพаёаё€аё°аёџаё±аё™а№‚ดนเลย สัตว์ร้ายเขย่าตัวเขาหลายหน ทันใดนั้นมันก็аёа№‰аёІаё›аёІаёЃ เห็นฟันคมเรียงกันหลายแถว มันจับโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Ња№Ђаёаёµаёўаё‡а№ЃаёҐаё°а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё«аёўа№€аёаё™а№Ђаё‚าลงไป
โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёЈа№‰аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІа№ЂаёЎаё·а№€аёаё§аёґаё™аёІаё—ีแห่งความเจ็บปวดและความตายปรากฏให้เห็น
аё?аёаёЈа№Ња№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёҐаё‡аёЎаё·аёа№‚ดยไม่ต้аёаё‡аё„аёґаё” เขาหยิบลูกหินใส่หนังสติ๊ก เล็งแล้วยิงไปที่ตาดวงที่สามตรงปลายจมูกขаёаё‡аёЎаё±аё™
มันเข้าเป้าаёаёўа№€аёІаё‡аё€аё±аё‡ สัตว์ร้ายส่งเสียงร้аёаё‡а№‚аё«аёўаё«аё§аё™ аё”аё±аё‡аёћаёаё—ี่จะล้มต้นไม้ลงได้ มันปล่аёаёўаё•аё±аё§а№‚аёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њ ที่กลิ้งตกลงมากระแทกพื้นป่านุ่ม
เจ้าสัตว์ประหลาดโกรаё?аё€аё±аё” аёЃа№€аёаё™аё€аё°аё«аё±аё™а№„аё›аё«аёІаё?аёаёЈа№Њ
аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаёЃаёІаёЈаё›аё±аёЃаё«аёҐаё±аёЃаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёЄаё±аё•аё§а№Њаё•аё±аё§аё™аёµа№‰аё„งไม่มีประโยชน์ а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаё«аё™аё¶а№€аё‡аё„аё™аё„аё‡аё€аё°аё–аё№аёЃаёЎаё±аё™аё†а№€аёІаё•аёІаёў และаёаёІаё€аё€аё°а№‚ครห์นด้วย และมันคงจะเปลืаёаё‡а№ЃаёЈаё‡аёаё±аё™аёЎаёµаё„а№€аёІаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёІаё€аё€аё°а№„ปล้ำаёаёІаё“аёІа№Ђаё‚аё•аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™а№Ђаё‚้า аё«аёІаёЃаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аё«аё™аёµаёаёаёЃа№„ปได้เร็วพภมันаёаёІаё€аё€аё°аё›аёҐа№€аёаёўаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าไป
“วิ่ง!” аё?аёаёЈа№Њаё•аё°а№‚аёЃаё™
ทุกคนหันหลังแล้ววิ่งหนี สัตว์ร้ายเริ่มไล่ตามหลังมา
аё?аёаёЈа№Ња№„ด้ยินเสียงเล็บขаёаё‡аёЎаё±аё™аё•аё±аё”ใบไม้หนาด้านหลังพวกเขา а№Ђаё‰аё·аёаё™аёња№€аёІаё™аёаёІаёЃаёІаёЁ เฉี่ยวหัวเขาไปเพียงไม่กี่ฟุต เศษใบไม้ลаёаёўаё‚ึ้นไปในаёаёІаёЃаёІаёЁ аёЃа№€аёаё™аё€аё°а№‚ปรยปรายลงรаёаёљаё•аё±аё§а№Ђаё‚аёІ ทุกคนวิ่งไปพร้аёаёЎаёЃаё±аё™ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІаё«аёІаёЃаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าสามารถทิ้งระยะห่างได้มากพภพวกเขาน่าจะหาที่กำบังได้ аё«аёЈаё·аёаё–้าหาไม่ได้ พวกเขาก็จะปักหลักสู้
แต่ทันใดนั้นเจ้าชายรีซทรงลื่นล้มลงข้างเขา ล้มลงใส่กิ่งไม้ หน้าทิ่มใส่ใบไม้หนา аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์คงจะลุกขึ้นมาไม่ทันแน่ а№Ђаё‚аёІаё€аё¶аё‡аё«аёўаёёаё” аёЉаё±аёЃаё”аёІаёљаёаёаёЃаёЎаёІ แล้วยืนขวางระหว่างเจ้าชายกับสัตว์ร้าย
“วิ่งต่аёа№„аё›!” аё?аёаёЈа№Њаё•аё°а№‚กนข้ามไหล่ไปบаёаёЃаё„аё™аёаё·а№€аё™ ขณะที่เขาปักหลัก เตรียมพร้аёаёЎаё›аёЃаё›а№‰аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаё‹
สัตว์ร้ายพุ่งเข้าใส่เขา ส่งเสียงร้аёаё‡а№ЃаёҐаё°а№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аёЃа№‰аёІаёЎа№ѓаёЄа№€аё«аё™а№‰аёІаё?аёаёЈа№Њ เขาก้มหลบแล้วเหวี่ยงดาบไปพร้аёаёЎаёЃаё±аё™ สัตว์ร้ายส่งเสียงร้аёаё‡аё™а№€аёІаёЃаёҐаё±аё§а№ЂаёЎаё·а№€аёаё?аёаёЈа№Њаёџаё±аё™аёЃа№‰аёІаёЎаёЎаё±аё™аё‚าดไปข้างหนึ่ง аё‚аёаё‡а№Ђаё«аёҐаё§аёЄаёµа№Ђаё‚ียวกระจายไปทั่วตัวаё?аёаёЈа№Њ เขาเงยหน้าดู ก็ต้аёаё‡аё•аёЃа№ѓаё€а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё«а№‡аё™аёЃа№‰аёІаёЎаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЄаё±аё•аё§а№ЊаёЈа№‰аёІаёўаё‡аёаёЃаё‚ึ้นมาใหม่аёаёµаёЃаё„รั้งเร็วพаёаёЃаё±аёљаё•аёаё™аё—ี่โดนฟัดขาดไป аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё?аёаёЈа№Ња№„ม่เคยทำร้ายมันเลย
аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐаё·аё™аё™а№‰аёіаёҐаёІаёў มันคงจะเป็นสัตว์ที่ฆ่าไม่ตาย และตаёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё‚าทำให้มันโกรаё?
สัตว์ร้ายเหวี่ยงแขนаёаёµаёЃаё‚้าง аё—аёµа№€аёўаё·а№€аё™аёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаёЄа№€аё§аё™а№„аё«аё™аёЄаё±аёЃа№Ѓаё«а№€аё‡аёљаё™аёЈа№€аёІаё‡аёЃаёІаёўаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™ ฟาดเข้าใส่ซี่โครงаё?аёаёЈа№Њаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡ ทำให้เขาลаёаёўа№„ปกระแทกกับแนวต้นไม้ สัตว์ร้ายยื่นก้ามаёаёµаёЃаёаё±аё™аёЎаёІаё«аёІаё?аёаёЈа№Њ ซึ่งเขารู้แล้วว่าเขากำลังลำบาก
а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็น โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њ และคู่แฝดรีบวิ่งมา аё•аёаё™аё—ี่เจ้าแมลงยักษ์ยื่นก้ามมาหาаё?аёаёЈа№Њ โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аёўаёґаё‡аёҐаё№аёЃаё?นูโดนปากขаёаё‡аёЎаё±аё™ เสียบทะลุไปถึงหลังคภทำให้มันร้аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё”аё±аё‡ а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นใช้ขวานสаёаё‡аёЎаё·аёаёџаё±аё™а№ѓаёЄа№€аё«аёҐаё±аё‡аёЎаё±аё™ аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё„аёаё™а№Ђаё§аё™а№ЃаёҐаё°аё„аёаё™аё§аёаёҐаё‚ว้างหаёаёЃа№ѓаёЄа№€аёЎаё±аё™ ปักเข้าที่ลำคаёаёЎаё±аё™аё„นละข้าง เจ้าชายรีซทรงลุกขึ้นยืนแล้วแทงพระแสงดาบเข้าที่ท้аёаё‡аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™ аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаё°а№‚จนขึ้นแล้วเหวี่ยงดาบใส่แขนаёаёµаёЃаё‚้างขаёаё‡аёЎаё±аё™ аёџаё±аё™аёЎаё±аё™аё‚аёІаё” โครห์นเข้ามาช่วยด้วย มันเผ่นทะยานขึ้นบนаёаёІаёЃаёІаёЁа№ЃаёҐа№‰аё§аёќаё±аё‡а№Ђаё‚ี้ยวลงที่ลำคаёаё‚аёаё‡аёЄаё±аё•аё§а№ЊаёЈа№‰аёІаёў
แมลงยักษ์ร้аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё”ังครั้งแล้วครั้งเล่า พวกเขาทำร้ายมันได้มากกว่าที่аё?аёаёЈа№Њаё„ิดว่าจะเป็นไปได้ แต่ไม่น่าเชื่аёаё—аёµа№€аёЎаё±аё™аёўаё±аё‡аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€а№„ด้ аё›аёµаёЃаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аёўаё±аё‡аё„аё‡аё‚аёўаё±аёљаёЄаё±а№€аё™ เจ้าสัตว์ร้ายจะไม่ตาย
аё—аёёаёЃаё„аё™аё•а№€аёІаё‡аёЎаёаё‡аё”ูด้วยความพรั่นพรึง แมลงยักษ์ดึงหаёаёЃ ดาบและขวานаёаёаёЃаё—ีละаёаё±аё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЎаё±аё™аё—ำเช่นนั้นบาดแผลทั้งหมดก็สมานเหมืаёаё™а№Ђаё”аёґаёЎаё•а№€аёаё«аё™а№‰аёІаё•а№€аёаё•аёІаё—аёёаёЃаё„аё™
สัตว์ร้ายตัวนี้เаёаёІаёЉаё™аё°а№„ม่ได้
аёЎаё±аё™а№Ђаёаё™аё•аё±аё§а№ЃаёҐаё°аёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„аёіаёЈаёІаёЎ а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аё”ูด้วยความตกใจ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё—аёіаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёҐа№‰аё§ а№Ѓаё•а№€аёўаё±аё‡аё—аёіаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаёЎаё±аё™а№„ม่ได้
สัตว์ร้ายเตรียมพุ่งเข้าใส่аёаёµаёЃаё„รั้ง พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёџаё±аё™а№ЃаёҐаё°аёЃа№‰аёІаёЎаё„аёЎаёЈаёІаё§аёЃаё±аёља№ѓаёљаёЎаёµаё” аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІа№„аёЎа№€аёЎаёµаёаё°а№„аёЈаё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°аё—аёіаёаё°а№„รได้аёаёµаёЃ ทุกคนกำลังจะตาย
“หลีกไป!” аё€аё№а№€ ๆ ก็มีเสียงร้аёаё‡аё‚ึ้น
เสียงนั้นมาจากด้านหลังขаёаё‡аё?аёаёЈа№Њ ฟังดูยังเด็ก аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™а№„ปเห็นเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่ง аёаёІаёўаёёаёЈаёІаё§аёЄаёґаёља№Ђаёа№‡аё” วิ่งมาจากด้านหลังขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ аё–аё·аёаёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё«аёўаё·аёаёЃа№ѓаёЄа№€аё™а№‰аёіаёЎаёІаё”้วย аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‰аёЎаё«аёҐаёљ เด็กชายสาดน้ำใส่ทั่วหน้าขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІа№ЃаёЎаёҐаё‡аёўаё±аёЃаё©а№Њ
สัตว์ร้ายถаёаёўаё«аё™аёµа№ЃаёҐаё°аёЈа№‰аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«аёҐаёЎ มีควันลаёаёўаё‚ึ้นจากหน้ามัน มันยกก้ามขึ้นทึ้งแก้ม аё•аёІ และหัวขаёаё‡аёЎаё±аё™ แมลงยักษ์ส่งเสียงร้аёаё‡аё„รั้งแล้วครั้งเล่า аё”аё±аё‡аё€аё™аё?аёаёЈа№Њаё•а№‰аёаё‡аёўаёЃаёЎаё·аёаё‚ึ้นаёаёёаё”หูไว้
ในที่สุดมันก็หันหลังแล้ววิ่งหนีไป กลับเข้าไปในป่า หายไปหลังใบไม้รกทึบ
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё«аё±аё™аёЎаёІаёЎаёаё‡а№Ђаё”็กชายด้วยความรู้สึกประหลาดใจและขаёаёљаё„аёёаё“ เด็กชายแต่งตัวมаёаё‹аё มีผมยาวสีน้ำตาล มีดวงตาสีเขียวดูฉลาดเฉลียว เนื้аёаё•аё±аё§а№Ђаё›аё·а№‰аёаё™аё”аёґаё™аёЎаёаёЎа№ЃаёЎаёЎ аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё‚аёІаё€аё°аёаёІаёЁаё±аёўаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё›а№€аёІаё™аёµа№‰ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё›аёЈаё°а№ЂаёЎаёґаё™аё€аёІаёЃа№Ђаё—้าเปล่าและมืаёаёЄаёЃаё›аёЈаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
аё?аёаёЈа№Ња№„ม่เคยซาบซึ้งใจใครแบบนี้มาก่аёаё™
“аёаёІаё§аёёаё?аё—аёіаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаёЃаёІаё?аёаёЈа№ЊаёљаёµаёЄаё—์ไม่ได้หรаёаёЃвЂќ เด็กชายบаёаёЃаёћаёҐаёІаё‡аёЃаёЈаёаёЃаё•аёІ “พวกท่านโชคดีที่ข้าได้ยินเสียงร้аёаё‡а№ЃаёҐа№‰аё§аёЃа№‡аёаёўаё№а№€а№„ม่ไกล ไม่аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™ เจ้าคงตายกันไปแล้ว พวกเจ้าไม่รู้หรืаёаё§а№€аёІа№„ม่ควรจะเผชิญหน้ากับกาаё?аёаёЈа№ЊаёљаёµаёЄаё—а№Њ?”
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аё”аё№а№Ђаёћаё·а№€аёаё™ ๆ ทุกคนพูดไม่аёаёаёЃ
“เราไม่ได้เผชิญหน้ากับมัน” а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นบаёаёЃ “มันต่างหากที่เผชิญหน้ากับเรา”
“พวกมันไม่เผชิญหน้ากับพวกเจ้า” เด็กชายเаёа№€аёў “เว้นแต่พวกเจ้าบุกรุกเข้าไปในаёаёІаё“аёІа№Ђаё‚аё•аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™вЂќ
“แล้วพวกเราควรจะทำаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈаё”аёµ?” เจ้าชายรีซตรัส
“เаёа№€аё ก็аёаёўа№€аёІаё€а№‰аёаё‡аё•аёІаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™вЂќ เด็กชายตаёаёљ “และถ้ามันโจมตี ให้ก้มหน้าไว้จนกว่ามันจะไม่สนใจพวกท่าน และที่สำคัญที่สุด аёаёўа№€аёІаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё§аёґа№€аё‡аё«аё™аёµаёЎаё±аё™вЂќ
аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‰аёІаё§аёЎаёІаё‚้างหน้าแล้ววางมืаёаёҐаё‡аёљаё™аёља№€аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё”็กชาย
“เจ้าช่วยชีวิตพวกเราไว้” а№Ђаё‚аёІаёљаёаёЃ “พวกเราเป็นหนี้เจ้าаёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёІаёЃа№ЂаёҐаёўвЂќ
เด็กชายยักไหล่
“ท่านดูไม่เหมืаёаё™аё—หารจักรวรรดิ” а№Ђаё‚аёІаёљаёаёЃ “ท่านดูเหมืаёаё™аёЎаёІаё€аёІаёЃаёЄа№€аё§аё™аёаё·а№€аё™аё‚аёаё‡а№‚ลก ทำไมข้าจึงจะไม่ช่วยล่ะ? аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё—่านจะมีสัญลักษณ์ขаёаё‡аёЃаёҐаёёа№€аёЎаё—аёµа№€аёЎаёІаёЃаё±аёља№ЂаёЈаё·аёа№ЂаёЎаё·а№€аёаё«аёҐаёІаёўаё§аё±аё™аёЃа№€аёаё™вЂќ
аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ аёЎаёаё‡аё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё¶аёЃаёаёаёЃ แล้วหันไปหาเด็กชาย
“เจ้ารู้ไหมว่าพวกนั้นไปไหน?” аё?аёаёЈа№Њаё–аёІаёЎ
เด็กชายยักไหล่
“พวกนั้นมากันกลุ่มใหญ่ а№ЃаёљаёЃаёаёІаё§аёёаё?ไปด้วย аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЎаё±аё™аё€аё°аё«аё™аё±аёЃаёЎаёІаёЃ พวกเขาทุกคนต้аёаё‡аёЉа№€аё§аёўаёЃаё±аё™а№ЃаёљаёЃаёЎаё±аё™ ข้าตามรаёаёўа№„ปหลายวัน พวกนั้นตามรаёаёўаё‡а№€аёІаёў พวกเขาไปกันได้ช้า แถมยังสะเพร่าและไม่ระวังเลย ข้ารู้ว่าพวกนั้นไปที่ไหน ข้าก็เลยไม่ได้ตามมันมากนักเมื่аёаёћа№‰аё™аё«аёЎаё№а№€аёља№‰аёІаё™а№„аё› ข้าพาพวกท่านไปที่นั่นได้ แล้วจะชี้บаёаёЃаё—างให้ ถ้าพวกท่านต้аёаё‡аёЃаёІаёЈ แต่ยังไม่ใช่วันนี้”
аё„аё™аёаё·а№€аё™аёЎаёаё‡аёЃаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”а№ѓаё€
“ทำไมล่ะ?” аё?аёаёЈа№Њаё–аёІаёЎ
“ราตรีกำลังมา แต่เพียงไม่กี่ชั่วโมง аёћаё§аёЃаё—а№€аёІаё™аёаёўаё№а№€аё‚้างนаёаёЃа№„ม่ได้ตаёаё™аёЃаёҐаёІаё‡аё„ืน”
“แต่ทำไมกันล่ะ?” เจ้าชายรีซตรัสถาม
เด็กชายมаёаё‡аё”аё№аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ราวกับว่าทรงเสียสติไปแล้ว
“พวกаёаёµаё?าบั๊กไง” а№Ђаё‚аёІаёљаёаёЃ
аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‰аёІаё§аёЎаёІаё‚้างหน้า аёЎаёаё‡аё”ูเด็กชาย а№Ђаё‚аёІаёЉаёаёља№Ђаё”็กคนนี้ทันที เด็กชายดูฉลาดเฉลียว аёЃаёЈаё°аё•аё·аёаёЈаё·аёаёЈа№‰аё™ กล้าหาญและมีน้ำใจ
“เจ้าพаёаё€аё°аёЈаё№а№‰аё€аё±аёЃаё—ี่ที่เราจะสามารถพักได้ในคืนนี้ไหม?”
เด็กชายมаёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€аё?аёаёЈа№Њ แล้วยักไหล่ ท่าทางไม่แน่ใจ а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аё‚аёўаёёаёЃаё‚аёўаёґаёЃ
“ข้าไม่คิดว่าข้าควรจะทำ” а№Ђаё‚аёІаёљаёаёЃ “ตาจะต้аёаё‡а№‚аёЃаёЈаё?แน่”
โครห์นโผล่มาจากด้านหลังаё?аёаёЈа№Њ แล้วเดินไปหาเด็กชาย а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าเห็นมัน ดวงตาก็ลุกวาวด้วยความยินดี
“ว้าว!” เด็กชายร้аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІ
โครห์นเลียหน้าเด็กชายหลายครั้ง а№Ђаё‚аёІаё«аё±аё§а№ЂаёЈаёІаё°аё„аёґаёЃаё„аё±аёЃаёаёўа№€аёІаё‡аёћаёа№ѓаё€ แล้วยื่นมืаёа№„ปลูบหัวมัน เขาคุกเข่าลง แล้ววางหаёаёЃ аёЃа№€аёаё™аё€аё°аёЃаёаё”โครห์นไว้ аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЎаё±аё™аё€аё°аёЃаёаё”а№Ђаё‚аёІаё•аёаёљ เด็กชายหัวเราะไม่หยุด
“มันชื่аёаёаё°а№„аёЈаё«аёЈаё·аё?” เด็กชายถาม “มันเป็นตัวаёаё°а№„аёЈ?”
“มันชื่аёа№‚ครห์น” аё?аёаёЈа№ЊаёљаёаёЃ พลางยิ้มให้ “มันเป็นเสืаёаё”аёІаё§аё‚аёІаё§аё—аёµа№€аё«аёІаёўаёІаёЃ аёЎаёІаё€аёІаёЃаёаёµаёЃаёџаёІаёЃаё‚аёаё‡аёЎаё«аёІаёЄаёЎаёёаё—аёЈ аёЎаёІаё€аёІаёЃаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ аё—аёµа№€аё‹аё¶а№€аё‡аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё€аёІаёЃаёЎаёІ аёЎаё±аё™аёЉаёаёља№Ђаё€а№‰аёІаё™аё°вЂќ
เด็กชายจูบมันหลายครั้ง ในที่สุดก็ลุกขึ้นยืน แล้วมаёаё‡а№„аё›аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№Њ
“เаёа№€аёвЂќ เด็กชายเаёа№€аёўаё‚ึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аёҐаё±аё‡а№ЂаёҐ “ข้าคิดว่าข้าน่าจะพาพวกท่านไปที่หมู่บ้านขаёаё‡а№ЂаёЈаёІа№„ด้ หวังว่าตาจะไม่โกรаё?аёЎаёІаёЃаё™аё±аёЃ แต่ถ้าตาโกรаё? ก็ถืаёаё§а№€аёІаёћаё§аёЃаё—่านโชคร้ายแล้วกัน ตามข้ามา พวกเราต้аёаё‡аёЈаёµаёља№ЃаёҐа№‰аё§ มันกำลังจะมืดแล้ว”
เด็กชายหันหลังแล้วนำทางผ่านป่าไป аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°а№Ђаёћаё·а№€аёаё™ ๆ รีบตามไป เขารู้สึกทึ่งกับความคล่аёаё‡а№Ѓаё„ล่วขаёаё‡а№Ђаё”็กชาย และการที่เขารู้จักป่าเป็นаёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµ ทุกคนแทบจะตามไปไม่ทัน
“มีคนผ่านมาที่นี่เป็นบางครั้ง” เด็กชายเล่า “มหาสมุทรและกระแสน้ำนำพวกเขาตรงเข้ามาในаёа№€аёІаё§ บางคนมาจากทะเล กำลังเดินทางไปที่аёаё·а№€аё™ แต่กลับตัดผ่านมาที่นี่ ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาไม่ค่аёаёўаёЈаёаё”аё«аёЈаёаёЃ аё–аё№аёЃаё•аё±аё§аёаё°а№„аёЈаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№ѓаё™аё›а№€аёІаёЃаёґаё™ พวกท่านโชคดีนะ аёўаё±аё‡аёЎаёµаёаё°а№„รที่เลวร้ายกว่าตัวกาаё?аёаёЈа№ЊаёљаёµаёЄаё—а№ЊаёаёµаёЃаёЎаёІаёЃвЂќ
аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐаё·аё™аё™а№‰аёіаёҐаёІаёў
“เลวร้ายกว่าหรืаё? а№ЂаёЉа№€аё™аёаё°а№„รล่ะ?”
เด็กชายส่ายหน้า а№Ђаё”аёґаё™аё•а№€аёа№„аё›
“ท่านไม่аёаёўаёІаёЃаёЈаё№а№‰аё«аёЈаёаёЃ ข้าเคยเห็นаёаё°а№„аёЈа№Ѓаёўа№€ ๆ มากมายที่นี่”
“เจ้าаёаёўаё№а№€аё—ี่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?” аё?аёаёЈа№Њаё–ามด้วยความаёаёўаёІаёЃаёЈаё№а№‰
“ตลаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё•аё‚аёаё‡аё‚้า” เด็กชายบаёаёЃ “ตาขаёаё‡аё‚้าย้ายมาเมื่аёаё•аёаё™аё‚้ายังเด็ก”
“แต่ทำไมถึงเป็นที่นี่ ในป่านี้ล่ะ? аёЎаё±аё™аё™а№€аёІаё€аё°аёЎаёµаё—аёµа№€аёаё·а№€аё™аё—аёµа№€аё™а№€аёІаёаёўаё№а№€аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІвЂќ
“ท่านไม่รู้จักจักรวรรดิใช่ไหม?” เด็กชายถาม “ทหารаёаёўаё№а№€аё—аёёаёЃаё«аё™аё—аёёаёЃа№Ѓаё«а№€аё‡ มันไม่ง่ายหรаёаёЃаё—ี่จะหลบให้พ้นหูพ้นตาพวกมัน ถ้าพวกมันเจаёа№ЂаёЈаёІ มันจะจับไปเป็นทาส แต่พวกทหารไม่ค่аёаёўаёаёаёЃаёЎаёІаё—аёµа№€аё™аёµа№€аё«аёЈаёаёЃ ไม่ใช่ในป่าลึกแบบนี้”
а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าเดินผ่านแนวใบไม้หนา аё?аёаёЈа№Њаёўаё·а№€аё™аёЎаё·аёаё€аё°а№„ปปัดใบไม้ให้พ้นทาง แต่เด็กชายหันมาแล้วผลักมืаёаё?аёаёЈа№Њ พลางร้аёаё‡аё•аё°а№‚аёЃаё™
“аёаёўа№€аёІаё€аё±аёљаёЎаё±аё™!”
аё—аёёаёЃаё„аё™аё«аёўаёёаё”аёЉаё°аё‡аё±аёЃ аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аё”ูใบไม้ที่เขาเกืаёаёљаё€аё°а№Ѓаё•аё°а№‚аё”аё™ มันเป็นใบไม้ใบใหญ่สีเหลืаёаё‡ แล้วดูไม่มีพิษมีภัย
เด็กชายยื่นไม้ไปแตะที่ปลายใบไม้เบา ๆ ทันใดนั้น ใบไม้ก็หุบห่аёаёЈаёаёљаёЃаёґа№€аё‡а№„ม้ด้วยความเร็วаёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่น่าเชื่ภมีเสียงซ่าดังขึ้น а№ЂаёЎаё·а№€аёаё›аёҐаёІаёўаёЃаёґа№€аё‡а№„ม้สลายหายไป
аё?аёаёЈа№Њаё•аёЃа№ѓаё€
“ใบแรนเคิล” เด็กชายบаёаёЃ “มีพิษ ถ้าท่านโดนมัน ป่านนี้ท่านคงต้аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё”аёІаёўаёЎаё·аёа№ЃаёҐа№‰аё§вЂќ
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аё”ูใบไม้รаёаёљ ๆ ตัวด้วยความรู้สึกใหม่ เขายินดีที่ทุกคนโชคดีได้มาเจаёаёЃаё±аёља№Ђаё”็กชายคนนี้
аё—аёёаёЃаё„аё™а№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡аё•а№€аёа№„аё› аё?аёаёЈа№Ња№ЂаёЃа№‡аёљаёЎаё·аёа№„ว้กับตัว аё„аё™аёаё·а№€аё™аёЃа№‡аё—аёіа№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™ พวกเขาพยายามระมัดระวังกับทุกย่างก้าว
“เกาะกลุ่มกันไว้ แล้วเดินตามรаёаёўа№Ђаё—้าข้ามาเลยนะ” เด็กชายบаёаёЃ “аёаёўа№€аёІаё€аё±аёљаёаё°а№„аёЈ аёаёўа№€аёІаёҐаёаё‡аёЃаёґаё™аёњаёҐа№„ม้พวกนั้น และаёаёўа№€аёІаё”аёЎаё”аёаёЃа№„ม้พวกนั้นด้วย เว้นแต่พวกท่านаёаёўаёІаёЃаё€аё°аёЄаёҐаёља№„ป”
“เฮ้ аё™аё±а№€аё™аёаё°а№„аёЈ?” โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њаё–аёІаёЎ หันไปดูผลไม้ใหญ่ที่ห้аёаёўаёаёўаё№а№€аёљаё™аёЃаёґа№€аё‡а№„ม้ ผลยาวและแคบ สีเหลืаёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё›аёЈаё°аёЃаёІаёў โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёЃа№‰аёІаё§а№Ђаё‚้าไปหา аёўаё·а№€аё™аёЎаё·аёаёаёаёЃа№„аё›
“аёаёўа№€аёІ!” เด็กชายตะโกน
แต่ช้าเกินไป а№ЂаёЎаё·а№€аёа№‚аёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Ња№Ѓаё•аё°аёЎаё±аё™ พื้นดินใต้พวกเขาก็เปิดаёаёаёЃ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аёҐаё·а№€аё™а№„ถลลงเนินที่มีโคลนและน้ำไป аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё•аёґаё”аёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№‚คลนถล่ม และไม่สามารถหยุดได้
ทุกคนส่งเสียงร้аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё‚ณะที่ไถลไปในโคลน ลงไปหลายร้аёаёўаёџаёёаё• ตรงลงไปยังความมืดมิดขаёаё‡аё›а№€аёІ
บทที่ เจ็ด
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аёҐаё±аё‡аёЎа№‰аёІ аё«аёаёљаё«аёІаёўа№ѓаё€а№ЃаёЈаё‡ เตรียมตัวสู้กับศัตรูаёаёµаёЃаёЄаёаё‡аёЈа№‰аёаёўаё„аё™аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё«аё™а№‰аёІ а№Ђаё‚аёІаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёаёўа№€аёІаё‡аёЃаёҐа№‰аёІаё«аёІаёЌа№ЃаёҐаё°аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–จัดการไปได้หนึ่งร้аёаёўаё„аё™ а№Ѓаё•а№€аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№„หล่ขаёаё‡а№Ђаё‚าเริ่มล้า аёЎаё·аёа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЄаё±а№€аё™ ใจเขาพร้аёаёЎаё€аё°аёЈаёља№ЂаёЄаёЎаё แต่เขาไม่รู้ว่าร่างกายขаёаё‡а№Ђаё‚าจะทนได้аёаёµаёЃаё™аёІаё™а№Ѓаё„่ไหน аё–аё¶аё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„รเขาก็จะสู้เต็มที่ а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№ЂаёЉа№€аё™аё—ี่ทำมาตลаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё• และปล่аёаёўа№ѓаё«а№‰а№‚аёЉаё„аёЉаё°аё•аёІаё•аё±аё”аёЄаёґаё™аёЉаёµаё§аёґаё•а№Ђаё‚аёІ
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ส่งเสียงร้аёаё‡а№ЃаёҐа№‰аё§аёЃаёЈаё°аё•аёёа№‰аё™аёЎа№‰аёІаё•аё±аё§аё—ี่ไม่คุ้นเคย аё‹аё¶а№€аё‡а№Ђаё‚аёІа№Ѓаёўа№€аё‡аёЎаёІаё€аёІаёЃаёЁаё±аё•аёЈаё№аё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡ аёЃа№€аёаё™аё€аё°аё•аё°аёҐаёёаёўа№Ђаё‚้าใส่กаёаё‡аё—หารตรงหน้า
พวกมันก็บุกเข้าใส่เช่นกัน และส่งเสียงร้аёаё‡аё‚а№€аёЎаё‚аё§аё±аёЌа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ ในทุ่งแห่งนี้มีโลหิตนаёаё‡а№„аё›аё—аё±а№€аё§ เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครยаёаёЎа№Ѓаёћа№‰аё€аё™аёЃаё§а№€аёІаёаёµаёЃаёќа№€аёІаёўаё€аё°аё•аёІаёў
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„บุกไปนั้น เขาหยิบมีดขว้างаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃа№Ђаё‚็มขัด เล็งและขว้างไปยังศัตรูตรงหน้า มันเข้าเป้าаёаёўа№€аёІаё‡аё€аё±аё‡ ปักเข้าที่คภทหารคนนั้นยกมืаёаё‚ึ้นกุมลำคภปล่аёаёўаёЄаёІаёўаёљаё±аё‡а№Ђаё«аёµаёўаё™а№ЃаёҐа№‰аё§аёЈа№€аё§аё‡аёҐаё‡аё€аёІаёЃаё«аёҐаё±аё‡аёЎа№‰аёІ และเป็นไปаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„หวังไว้ มันหล่นลงไปขวางเท้าม้าตัวаёаё·а№€аё™ ๆ ซึ่งสะดุดและล้มคว่ำไปกับพื้นаёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўаё•аё±аё§
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аё–аё·аёаё—วนด้วยมืаёаё«аё™аё¶а№€аё‡ аёаёµаёЃаёЎаё·аёаё–аё·аёа№‚ล่ ลดแผ่นเกราะปิดหน้าลง แล้วพุ่งаёаёаёЃа№„ปเต็มกำลัง เร็วและแรงเท่าที่เขาจะทำได้ กระแทกเข้าใส่ระหว่างตะลุยผ่านไป
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ตะโกนขณะพุ่งเข้าใส่กลุ่มศัตรู ตลаёаё”หลายปีขаёаё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аёҐаёаё‡аёЎаёµаё›аёЈаё°а№‚аёўаёЉаё™а№ЊаёЃаё±аёља№Ђаё‚аёІ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ใช้ทวนได้аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЉаёµа№€аёўаё§аёЉаёІаёЌа№ѓаё™аёЃаёІаёЈаё€аё±аё”การศัตรูไปทีละคน เขาสามารถคว่ำพวกมันลงได้สำเร็จ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аё«аёЎаёаёљаё•а№€аёіа№ЃаёҐаё°а№ѓаёЉа№‰аёЎаё·аёаёаёµаёЃаё‚้างถืаёа№‚ล่กำบังตัวเаёаё‡а№„ว้ เขารู้สึกถึงห่าลูกаё?นูที่พุ่งลงมาใส่จากทุกทิศทาง กระทบโล่ และชุดเกราะขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ เขาถูกฟาดฟันด้วยดาบ аё‚аё§аёІаё™ аё„аё—аёІ аёаёІаё§аёёаё?โลหะกระหน่ำเข้าใส่ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ได้แต่ภาวนาให้ชุดเกราะขаёаё‡а№Ђаё‚าทานทนได้ เขายึดทวนไว้แน่น จัดการพวกมันให้ได้มากที่สุดขณะที่ตะลุยฝ่าเข้าไปในกаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аё™аёІаё”а№ѓаё«аёЌа№€
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ไม่ได้ช้าลง หลังจากขี่ม้าไปได้ราวหนึ่งนาที ในที่สุดเขาก็ผ่านไปที่аёаёµаёЃаё”้าน аёаёаёЃа№„ปสู่ที่โล่ง เขาขี่ม้าฝ่าตะลุยทะลุกลางกаёаё‡аё—аё«аёІаёЈ สามารถจัดการพวกมันไปได้аёаёµаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаёЄаёґаёљаёЃаё§а№€аёІаё„аё™ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё‡аёЃа№‡аёЄаё°аёљаё±аёЃаёЄаё°аёљаёаёЎ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аё«аёаёљаё«аёІаёўа№ѓаё€а№ЃаёЈаё‡ ร่างกายปวดร้าวไปหมด เสียงโลหะกระทบกันยังลั่นаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«аё№ เขารู้สึกราวกับถูกใส่ลงไปในเครื่аёаё‡аёљаё” аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ก้มดูตัวเаёаё‡аёЃа№‡а№Ђаё«а№‡аё™аё§а№€аёІа№Ђаё•а№‡аёЎа№„ปด้วยโลหิต โชคดีที่เขาไม่รู้สึกว่ามีบาดแผลใหญ่ аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°аёЎаёµа№Ђаёћаёµаёўаё‡аёЈаёаёўаё‚่วนและรаёаёўаёљаёІаё”เท่านั้น
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ชักม้าเลี้ยวกลับมา เตรียมเผชิญหน้ากับกаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаёаёµаёЃаё„รั้ง พวกมันก็ชักม้ากลับมาเหมืаёаё™аёЃаё±аё™ กำลังเตรียมบุกมาหาเขาเช่นกัน аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ภูมิใจที่เขาสามารถมีชัยมาได้จนถึงตаёаё™аё™аёµа№‰ แต่เขาเริ่มหายใจไม่ทัน และเขารู้ดีว่าการขี่ม้าตะลุยฝ่าไปаёаёµаёЃаёЈаёаёљаё™аё±а№‰аё™а№Ђаё‚าคงจะไม่รаёаё” аё–аё¶аё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„รเขาก็เตรียมพร้аёаёЎаёљаёёаёЃаёаёµаёЃаё„รั้ง ไม่คิดที่จะถаёаёўаё«аё™аёµаё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰
ทันใดนั้นมีเสียงแปลก ๆ ดังขึ้นที่ด้านหลังกаёаё‡аё—аё«аёІаёЈ аё•аёаё™а№ЃаёЈаёЃаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„а№Ђаёаё‡аёЃа№‡аёЄаё‡аёЄаё±аёўаё—ี่เห็นกаёаё‡аёЈаёљаё«аё™аё¶а№€аё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё‚้าโจมตีที่ด้านหลัง แต่แล้วเขาก็จำชุดเกราะได้ และใจชื้นขึ้น аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёа№ЃаёљаёЈаё™аё”а№Њаё— аёЄаё«аёІаёўаёЄаё™аёґаё—аё€аёІаёЃаёЃаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ พร้аёаёЎаё”้วยท่านดยุคและทหารаёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўаёЄаёґаёљаё„аё™ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„а№ѓаё€аё«аёІаёўа№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё«а№‡аё™аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«аёЎаё№а№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าด้วย а№Ђаё‚аёІаё‚аёа№ѓаё«а№‰аё™аёІаё‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё›аёЈаёІаёЄаёІаё—ที่ปลаёаё”аё аё±аёўаё‚аёаё‡аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„ แต่นางไม่ยаёаёЎаёџаё±аё‡ มันทำให้เขายิ่งรักนางจนเกินจะบรรยาย
аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аё—่านดยุคโจมตีใส่กаёаё‡аёЈаёљаёЁаё±аё•аёЈаё№аё€аёІаёЃаё”้านหลังพร้аёаёЎаёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚а№€аёЎаё‚аё§аё±аёЌаё”аёёаё”аё±аё™ ทำให้เกิดชุลมุนขึ้น аёЃаёаё‡аёЈаёљаё„รึ่งหนึ่งหันไปรับมืаёаёЃаё±аёљаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ เกิดเสียงโลหะกระทบกันดังกราวใหญ่ แบรนด์ทนำหน้ามาพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё‚аё§аёІаё™аёЄаёаё‡аёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ เขาเหวี่ยงขวานใส่ทหารฝ่ายศัตรูที่นำหน้ามา ฟันหัวมันหลุดจากบ่า แล้วหมุนตัวเหวี่ยงขวานไปปักаёаёЃаёЁаё±аё•аёЈаё№аёаёµаёЃаё„аё™
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„มีกำลังใจและมีแรงขึ้นมาаёаёµаёЃаёЈаё°аёҐаёаёЃ а№Ђаё‚аёІаёаёІаёЁаё±аёўа№‚аёаёЃаёІаёЄаё€аёІаёЃаё„วามวุ่นวายนี้ เข้าโจมตีกаёаё‡аёЈаёљаё‚аёаё‡аёЁаё±аё•аёЈаё№аёаёµаёЃаё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡ ขณะที่ควบม้าเข้าไป аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ก้มลงไปหยิบหаёаёЃаё—аёµа№€аё›аё±аёЃаёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™ เงื้аёа№ЃаёҐа№‰аё§аё‚ว้างаёаёаёЃа№„ปด้วยแรงขаёаё‡аёЄаёґаёљаё„аё™ аё«аёаёЃаёћаёёа№€аё‡а№ѓаёЄа№€аёҐаёіаё„аёаё‚аёаё‡аё—аё«аёІаёЈаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аёЃа№€аёаё™аё€аё°аё—ะลุไปแทงаёаёЃаё‚аёаё‡аёаёµаёЃаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ยกดาบขึ้นสูงแล้วฟันใส่ศัตรูคนแรกที่พบ аёџаё±аё™аё„аё—аёІаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аё‚аёІаё”аёЄаёаё‡аё—а№€аёаё™ แล้วหมุนไปаёаёµаёЃаё—аёІаё‡аёџаё±аё™аё«аё±аё§аёаёµаёЃаё„นขาดกระเด็น
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ยังสู้ต่ภวิ่งเข้าใส่กаёаё‡аёЈаёљаё‚аёаё‡аёЁаё±аё•аёЈаё№аё”้วยพละกำลังที่เหลืаёаёаёўаё№а№€аё—ั้งหมด ทั้งฟาดฟัน ตั้งรับ ปัดป้аёаё‡ โจมตี ศัตรูที่รุมเข้ามาหา เขายกโล่ขึ้นรับครั้งแล้วครั้งเล่าและรุกโจมตี ในไม่ช้าทหารศัตรูก็กลุ้มรุมเข้ามาаёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаё•аё±аё§а№Ђаё‚аёІ พวกมันหลายสิบคนโจมตีเขาจากทุกทิศทุกทาง
เขาสังหารศัตรูไปจนนับไม่ถ้วน แต่พวกมันก็ยังเหลืаёаёаёµаёЃаёЎаёІаёЃ แม้จะมีทหารขаёаё‡аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё”аёЉа№€аё§аёўаё€аё±аё”аёЃаёІаёЈаёаёўаё№а№€аё—ี่ด้านหลัง аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡а№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аё„аё—аёІаёџаёІаё”аёња№€аёІаё™аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ ลูกตุ้มหนามกระแทกเข้าที่สันหลังขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ ตรงกลางระหว่างสะบักทั้งสаёаё‡аё‚้าง аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ร้аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё”้วยความเจ็บปวด เขาหล่นจากหลังม้า ลงไปกระแทกพื้นจนจุก
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=43698255) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
Если текст книги отсутствует, перейдите по ссылке
Возможные причины отсутствия книги:
1. Книга снята с продаж по просьбе правообладателя
2. Книга ещё не поступила в продажу и пока недоступна для чтения