Читать онлайн книгу "ชะตาแห่งมังกร"
аёЉаё°аё•аёІа№Ѓаё«а№€аё‡аёЎаё±аё‡аёЃаёЈ
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё© #3
“วงแหวนขаёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё© аёЎаёµаёЄа№€аё§аё™аёњаёЄаёЎаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аёЄаёљаё„วามสำเร็จทันที ไม่ว่าจะเป็นโครงเรื่аёаё‡аё«аёҐаё±аёЃ โครงเรื่аёаё‡аёўа№€аёаёў ความลึกลับ аёаё±аёЁаё§аёґаё™аёњаё№а№‰аёЃаёҐа№‰аёІаё«аёІаёЌ аё„аё§аёІаёЎаёЄаё±аёЎаёћаё±аё™аё?์ที่เบ่งบานพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈаёаёЃаё«аё±аёЃ การหลаёаёЃаё«аёҐаё§аё‡а№ЃаёҐаё°аёЃаёІаёЈаё—аёЈаёўаёЁ มันจะทำให้คุณเพลิดเพลินได้หลายชั่วโมง และเป็นที่ชื่นชаёаёљаё‚аёаё‡аё—аёёаёЃаё§аё±аёў แนะนำให้มีประจำไว้ในห้аёаё‡аёЄаёЎаёёаё”аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё„аёаё™аё±аёЃаёа№€аёІаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№Ѓаёџаё™аё•аёІаё‹аёµвЂќ
–-Books and Movie Reviews, Roberto Mattos
аёЉаё°аё•аёІа№Ѓаё«а№€аё‡аёЎаё±аё‡аёЃаёЈ (เล่ม 3 а№ѓаё™аёЉаёёаё”аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©) นำเราลึกเข้าไปสู่มหากาพย์การเดินทางเพื่аёа№Ђаё›а№‡аё™аё™аё±аёЃаёЈаёљаё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Њ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าเดินทางข้ามทะเลแห่งไฟไปสู่เกาะแห่งหมаёаёЃаё‚аёаё‡аёЎаё±аё‡аёЃаёЈ เป็นสถานที่ที่ยากจะทนทานได้ และเป็นบ้านขаёаё‡аё™аё±аёЃаёЈаёљаё—аёµа№€аё”аёµаё—аёµа№€аёЄаёёаё”аёЄа№€аё§аё™а№ѓаё«аёЌа№€аё‚аёаё‡а№‚ลก พลังและความสามารถขаёаё‡аё?аёаёЈа№ЊаёҐа№‰аёіаёҐаё¶аёЃаёўаёґа№€аё‡аё‚ึ้นเมื่аёа№„ด้รับการฝึกฝน аёЎаёґаё•аёЈаё аёІаёћаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าก็ลึกซึ้งยิ่งขึ้นด้วยเช่นกันเมื่аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าต้аёаё‡а№ЂаёњаёЉаёґаёЌаёЉаё°аё•аёІаёЃаёЈаёЈаёЎаёЈа№€аё§аёЎаёЃаё±аё™ аёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€а№ЂаёЃаёґаё™аёЃаё§а№€аёІаё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°аё„аёґаё”аёќаё±аё™ а№Ѓаё•а№€а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёћаёљаё§а№€аёІаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№ЂаёњаёЉаёґаёЌаёЃаё±аёљаёЄаё±аё•аё§а№Њаё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”ที่คาดไม่ถึง การฝึกร้аёаёўаё§аё±аё™аё€аё¶аё‡а№Ђаё›аёҐаёµа№€аёўаё™аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаёќаё¶аёЃаёќаё™а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё‚аёаё‡аё„วามเป็นและความตายаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว ไม่ใช่ทุกคนที่จะรаёаё”ชีวิตไป
аёЈаё°аё«аё§а№€аёІаё‡аё—аёІаё‡ аё„аё§аёІаёЎаёќаё±аё™аё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Њ และการพบกันаёаёўа№€аёІаё‡аёҐаё¶аёЃаёҐаё±аёљаёЃаё±аёљаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё€аё°аёўаё±аё‡аё„аё‡аёЈаёљаёЃаё§аё™а№Ђаё‚аёІ กดดันเขาให้พยายามค้นหาว่าตัวเаёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™а№ѓаё„รมากยิ่งขึ้น а№ѓаё„аёЈаё„аё·аёаёЎаёІаёЈаё”аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё€аёІ และแหล่งพลังขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаё„аё·аёаёаё°а№„аёЈ аёЉаё°аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าเป็นаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?
ย้аёаё™а№„аё›аё—аёµа№€аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аё•а№€аёІаё‡ ๆ ยิ่งเลวร้ายลง а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўа№Ђаё„аё™аё”аёЈаёґаё„аё–аё№аёЃаё€аёаё‡аё€аёі เจ้าหญิงเกว็นโดลีนพบว่าเป็นหน้าที่ขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—ี่จะต้аёаё‡аёЉа№€аё§аёўа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёў аёЉа№€аё§аёўаёаёІаё“าจักรวงแหวนโดยการโค่นล้มราชากาเร็аё? ผู้เป็นพระเชษฐา พระนางและเจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ต้аёаё‡аё„้นหาร่аёаё‡аёЈаёаёўаё—ี่สาวไปสู่ฆาตกรผู้ปลงพระชนม์พระบิดา ซึ่งระหว่างนั้นทั้งสаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ยิ่งสนิทสนมกันมากยิ่งขึ้น аёЈа№€аё§аёЎаёЎаё·аёаёЃаё±аё™аё”้วยเป้าหมายเดียวกัน แต่เจ้าหญิงเกว็นโดลีนทรงพบว่าพระаёаё‡аё„а№Њаё•аёЃаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаё–аё¶аё‡аёЉаёµаё§аёґаё•а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЄаё·аёљаёЄаёІаё§а№Ђаё‚้าไปลึกเกินไป และаёаёІаё€аё€аё°а№ЂаёЃаёґаё™аёЃаё§а№€аёІаё—ี่พระนางจะเข้าพระทัย
ราชากาเร็аё?ทรงพยายามที่จะยกดาบประจำราชวงศ์และเรียนรู้การเป็นราชา ทรงมัวเมากับการใช้аёаёіаё™аёІаё€а№ѓаё™аё—аёІаё‡аё—аёµа№€аёњаёґаё” аё—аёЈаё‡аё›аёЃаё„аёЈаёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„ร้เมตตาและหวาดระแวง аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ђаё‡аё·а№€аёаё™аё‚มวดรัดผู้ลаёаёљаё›аёҐаё‡аёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№Ња№Ѓаё™а№€аё™аё‚ึ้น พวกแม็คคลาวด์โจมตีลึกเข้ามาในаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ และราชสำนักตกаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаё–านะที่ไม่ปลаёаё”ภัยมากขึ้นทุกขณะ
เจ้าหญิงเกว็นโดลีนเฝ้ารаёаёЃаёІаёЈаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Њ аёЈаёаё„аёаёўаёЃаёІаёЈа№„ด้กลับมาพบกันаёаёµаёЃ а№Ђаёћаё·а№€аёа№ѓаё«а№‰аё„аё§аёІаёЎаёЈаё±аёЃаё‚аёаё‡аё—ั้งคู่เบ่งบาน а№Ѓаё•а№€аёЎаёµаёаёіаё™аёІаё€аё—ี่กล้าแข็งมาขวางทางทั้งสаёаё‡а№„ว้ ทำให้เกิดข้аёаёЃаё±аё‡аё‚าว่าโаёаёЃаёІаёЄаё™аё±а№‰аё™аё€аё°аёЎаёІаё–аё¶аё‡аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аёЉаё°аё•аёІа№Ѓаё«а№€аё‡аёЎаё±аё‡аёЃаёЈ (เล่ม 3 а№ѓаё™аёЉаёёаё” аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©)
аё›аёЈаё°аё§аё±аё•аёґ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์ เป็นผู้เขียนหนังสืаёаё‚аёІаёўаё”аёµаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ THE VAMPIRE JOURNALS аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё”аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё§аё±аёўаёЈаёёа№€аё™ аё€аёіаё™аё§аё™ 11 เล่ม (ยังมีเล่มต่аёа№„аё›), аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё”аё‚аёІаёўаё”аёµаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ THE SURVIVAL TRILOGY аё™аёґаёўаёІаёўаёЈаё°аё—аё¶аёЃаё‚аё§аё±аёЌ аё€аёіаё™аё§аё™ 2 เล่ม (ยังมีเล่มต่аёа№„аё›) และนิยายชุดมหากาพย์แฟนตาซีขายดีаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё© аё€аёіаё™аё§аё™ 11 เล่ม (ยังมีเล่มต่аёа№„аё›)
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаё‚аёаё‡аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ มีทั้งรูปแบบหนังสืаёа№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№ЃаёҐаё°а№Ђаё›а№‡аё™аёЈаё№аё›а№ЂаёҐа№€аёЎ และแปลเป็นภาษาเยаёаёЈаёЎаё±аё™ аёќаёЈаё±а№€аё‡а№ЂаёЁаёЄ аёаёґаё•аёІа№ЂаёҐаёµаёўаё™ аёЄа№Ђаё›аё™ โปรตุเกส аёЌаёµа№€аё›аёёа№€аё™ аё€аёµаё™ аёЄаё§аёµа№Ђаё”аё™ аё”аё±аё•аёЉа№Њ аё•аёёаёЈаёЃаёµ аё®аё±аё‡аёЃаёІа№ЂаёЈаёµаёўаё™ เช็ค และสโลวัก (และภาษาаёаё·а№€аё™ ๆ аё—аёµа№€аё€аё°аё•аёІаёЎаёЎаёІ)
TURNED (เล่ม1а№ѓаё™аёЉаёёаё” the Vampire Journals), ARENA ONE (เล่ม 1 а№ѓаё™аёЉаёёаё” the Survival Trilogy) และ เส้นทางแห่งวีรบุรุษ (เล่ม 1а№ѓаё™аёЉаёёаё” аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©) มีให้ดาวน์โหลดฟรีแล้วใน
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™аёаёўаёІаёЃаёџаё±аё‡аё„วามคิดเห็นจากพวกคุณ สามารถเข้าไปเยี่ยมชมเว็บไซต์ www.morganricebooks.com а№Ђаёћаё·а№€аёаёЄаёЎаё±аё„аёЈаёЈаё±аёљаё‚а№€аёІаё§аёЄаёІаёЈаё—аёІаё‡аёаёµа№ЂаёЎаёҐ พร้аёаёЎаёЈаё±аёљаё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аё และขаёаё‡аёЈаёІаё‡аё§аё±аёҐаёЎаёІаёЃаёЎаёІаёў และสามารถดาวน์โหลดแаёаёћаёџаёЈаёµ พร้аёаёЎаё—ั้งรับทราบข่าวสารล่าสุด аё«аёЈаё·аёа№ЂаёЉаё·а№€аёаёЎаё•а№€аёаёња№€аёІаё™а№Ђаёџаё‹аёљаёёаё„และทวีตเตаёаёЈа№Њ โปรดติดตาม!
аё„аёіаё™аёґаёўаёЎаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
“วงแหวนขаёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё© аёЎаёµаёЄа№€аё§аё™аёњаёЄаёЎаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аёЄаёљаё„วามสำเร็จทันที ไม่ว่าจะเป็นโครงเรื่аёаё‡аё«аёҐаё±аёЃ โครงเรื่аёаё‡аёўа№€аёаёў ความลึกลับ аёаё±аёЁаё§аёґаё™аёњаё№а№‰аёЃаёҐа№‰аёІаё«аёІаёЌ аё„аё§аёІаёЎаёЄаё±аёЎаёћаё±аё™аё?์ที่เบ่งบานพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈаёаёЃаё«аё±аёЃ การหลаёаёЃаё«аёҐаё§аё‡а№ЃаёҐаё°аёЃаёІаёЈаё—аёЈаёўаёЁ มันจะทำให้คุณเพลิดเพลินได้หลายชั่วโมง และเป็นที่ชื่นชаёаёљаё‚аёаё‡аё—аёёаёЃаё§аё±аёў แนะนำให้มีประจำไว้ในห้аёаё‡аёЄаёЎаёёаё”аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё„аёаё™аё±аёЃаёа№€аёІаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№Ѓаёџаё™аё•аёІаё‹аёµвЂќ
В В В В --Books and Movie Reviews, Roberto Mattos
“ไรซ์ทำได้ยаёаё”เยี่ยมในการดึงคุณเข้าสู่เรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё•аё±а№‰аё‡а№Ѓаё•а№€а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё•а№‰аё™ ใช้พรรณนาโวหารได้аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаёўаёµа№€аёўаёЎаёўаёаё” ทำให้เห็นภาพได้ดีกว่าภาพวาดเสียаёаёµаёЃ เป็นงานเขียนที่ดีและаёа№€аёІаё™аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วมาก”
В В В В --Black Lagoon Reviews (аёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ Turned)
“เป็นหนังสืаёа№ѓаё™аё”аё§аё‡а№ѓаё€аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё™аё±аёЃаёа№€аёІаё™аё§аё±аёўаёЈаёёа№€аё™ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์ สร้างงานเขียนที่ตื่นเต้นและหักมุม แปลกใหม่และไม่เหมืаёаё™а№ѓаё„аёЈ аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаёЉаёёаё”นี้เป็นเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё‚аёаё‡а№Ђаё”็กสาวคนหนึ่ง аё—аёµа№€аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаёћаёґа№ЂаёЁаё©!…аёа№€аёІаё™аё‡а№€аёІаёўа№Ѓаё•а№€а№Ђаё”аёґаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№„ด้ฉับไว …เรตผู้ปกครаёаё‡аё„аё§аёЈа№Ѓаё™аё°аё™аёі
В В В В --The Romance Reviews (аёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ Turned)
“ดึงความสนใจขаёаё‡аё‰аё±аё™а№„ด้ตั้งแต่ต้นเรื่аёаё‡аё€аё™аё€аёљвЂ¦а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аёЃаёІаёЈаёњаё€аёЌаё аё±аёўаё—аёµа№€аё™а№€аёІаёаё±аёЁаё€аёЈаёЈаёўа№Њ аё”аёіа№Ђаё™аёґаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё‰аё±аёља№„วและเต็มไปด้วยฉากแаёаё„ชั่นตั้งแต่ต้นเรื่аёаё‡ ไม่มีจังหวะน่าเบื่аёа№ЂаёҐаёўвЂќ
В В В В --Paranormal Romance Guild (аёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ Turned)
“เต็มไปด้วยฉากแаёа№‡аё„аёЉаё±а№€аё™ โรแมนติกและตื่นเต้น หาไปаёа№€аёІаё™аёЄаё±аёЃа№ЂаёҐа№€аёЎа№ЃаёҐа№‰аё§аё„ุณจะตกหลุมรักаёаёµаёЃаё„รั้ง”
В В В В --vampirebooksite.com (аёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ Turned)
“โครงเรื่аёаё‡аёўаёаё”а№Ђаёўаёµа№€аёўаёЎ เป็นหนังสืаёаё—аёµа№€аё„аёёаё“аёа№€аёІаё™а№ЃаёҐа№‰аё§аё€аё°а№„аёЎа№€аёаёўаёІаёЃаё§аёІаё‡ аёЎаёµаё•аёаё™аё€аёљаё—ี่น่าตื่นเต้นและลุ้นจนคุณаёаёўаёІаёЃаё€аё°аё‹аё·а№‰аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё•а№€аёа№„аё›аё—аё±аё™аё—аёµ аёЎаёІаё”аё№аёЃаё±аё™аё§а№€аёІаё€аё°а№ЂаёЃаёґаё”аёаё°а№„аёЈаё•а№€аёа№„ป”
В В В В --The Dallas Examiner (аёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ Loved)
“เป็นหนังสืаёаё—ี่เป็นคู่แข่งขаёаё‡ TWILIGHT และ VAMPIRE DIARIES และเป็นเล่มที่คุณаёа№€аёІаё™а№ЃаёҐа№‰аё§аё€аё°а№„аёЎа№€аёаёўаёІаёЃаё§аёІаё‡аё€аё™аё–ึงหน้าสุดท้าย аё«аёІаёЃаё„аёёаё“аёЉаёаёљаёЃаёІаёЈаёњаё€аёЌаё аё±аёў ความรักและแวมไพร์ аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёҐа№€аёЎаё—аёµа№€аё„аёёаё“аёЎаёаё‡аё«аёІ!”
В В В В --Vampirebooksite.com (аёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ Turned)
“มаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์ ได้พิสูจน์ตัวเаёаё‡аёаёµаёЃаё„รั้งว่าเป็นนักเล่าเรื่аёаё‡аё—аёµа№€аёЎаёµаёћаёЈаёЄаё§аёЈаёЈаё„а№Њ аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰аё€аё°аё”аё¶аё‡аё”аё№аё”аё„аё§аёІаёЎаёЄаё™а№ѓаё€аё‚аёаё‡аё™аё±аёЃаёа№€аёІаё™аёЎаёІаёЃаёЎаёІаёў รวมทั้งนักаёа№€аёІаё™аё§аё±аёўаёЈаёёа№€аё™аё—аёµа№€аёЉаё·а№€аё™аёЉаёаёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аё›аёЈаё°а№Ђаё ทแวมไพร์และแฟนตาซี аё•аёаё™аё€аёљаё‚аёаё‡а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™а№€аёІаё•аё·а№€аё™а№Ђаё•а№‰аё™аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЎа№€аё™а№€аёІа№ЂаёЉаё·а№€аёаё€аё™аё—ำให้คุณตกใจ”
В В В В --The Romance Reviews (аёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ Loved)
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаё‚аёаё‡ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аёЉаёёаё” аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©
เส้นทางแห่งวีรบุรุษ (เล่ม 1)
การเดินทางแห่งราชา (เล่ม 2)
ชะตาแห่งมังกร (เล่ม 3)
A CRY OF HONOR (เล่ม 4)
A VOW OF GLORY (เล่ม 5)
A CHARGE OF VALOR (เล่ม 6)
A RITE OF SWORDS (เล่ม 7)
A GRANT OF ARMS (เล่ม 8)
A SKY OF SPELLS (เล่ม 9)
A SEA OF SHIELDS (เล่ม 10)
A REIGN OF STEEL (เล่ม 11)
A LAND OF FIRE (เล่ม 12)
A RULE OF QUEENS (เล่ม 13)
аёЉаёёаё” SURVIVAL TRILOGY
ARENA ONE: SLAVERSUNNERS (เล่ม 1)
ARENA TWO (เล่ม 2)
аёЉаёёаё” VAMPIRE JOURNALS
TURNED (เล่ม 1)
LOVED (เล่ม 2)
BETRAYED (เล่ม 3)
DESTINED (เล่ม 4)
DESIRED (เล่ม 5)
BETROTHED (เล่ม 6)
VOWED (เล่ม 7)
FOUND (เล่ม 8)
RESURRECTED (เล่ม 9)
CRAVED (เล่ม 10)
FATED (เล่ม 11)
ดาวน์โหลดหนังสืаёаё‚аёаё‡аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์ได้ที่นี่!
ลิขสิทаё?аёґа№Њ В© 2013 โดย аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
สงวนลิขสิทаё?аёґа№Њ ยกเว้นที่ได้รับаёаё™аёёаёЌаёІаё•аё•аёІаёЎаёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаёљаё±аёЌаёЌаё±аё•аёґаёҐаёґаё‚аёЄаёґаё—аё?аёґа№Њ аё‚аёаё‡аёЄаё«аёЈаё±аёђаёЇ аёћ.аёЁ. 2519 ห้ามนำส่วนใดขаёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаёњаёўа№ЃаёћаёЈа№€аё™аёµа№‰а№„ปทำซ้ำ а№Ѓаё€аёЃаё€а№€аёІаёўаё«аёЈаё·аёаё–а№€аёІаёўаё—аёаё”а№ѓаё™аёЈаё№аё›а№Ѓаёљаёља№ѓаё” ๆ аё«аёЈаё·аёа№‚аё”аёўаё„аё§аёІаёЎаё«аёЎаёІаёўа№ѓаё” ๆ аё«аёЈаё·аёа№ЂаёЃа№‡аёљаёљаё±аё™аё—ึกเป็นข้аёаёЎаё№аёҐ аё«аёЈаё·аёаёЈаё°аёљаёљаёЄаё·аёљаё„้น โดยไม่ได้รับаёаё™аёёаёЌаёІаё•аё€аёІаёЃаёњаё№а№‰а№Ђаё‚аёµаёўаё™
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аё ebook นี้ аёаё™аёёаёЌаёІаё•а№Ђаёћаё·а№€аёаё„аё§аёІаёЎаёљаё±аё™а№Ђаё—аёґаё‡аёЄа№€аё§аё™аё•аё±аё§аё‚аёаё‡аё„ุณเท่านั้น และ ebook เล่มนี้ไม่аёаёІаё€аё™аёіа№„ปขายซ้ำ аё«аёЈаё·аёаёўаёЃа№ѓаё«а№‰аёњаё№а№‰аёаё·а№€аё™ หากคุณต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ѓаёља№€аё‡аё›аё±аё™аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰аёЃаё±аёљаёњаё№а№‰аёаё·а№€аё™ аё‚аёаё„วามกรุณาซื้аёа№Ђаёћаёґа№€аёЎа№ѓаё«аёЎа№€а№Ђаё›а№‡аё™аёЄа№€аё§аё™аё•аё±аё§ หากคุณกำลังаёа№€аёІаё™аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰ และไม่ได้ซื้ภหรืаёа№„ม่ได้ซื้аёа№ѓаё™аё™аёІаёЎаё‚аёаё‡аё„аёёаё“ аё‚аёаё„วามกรุณาส่งคืนและดำเนินการซื้аёа№ѓаё™аё™аёІаёЎаё‚аёаё‡аё„аёёаё“ аё‚аёаёљаё„ุณที่ให้ความเคารพในการทำงานаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё™аё±аёЃаё‚аёаё‡аёњаё№а№‰а№Ђаё‚аёµаёўаё™
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—ี่แต่งขึ้น ชื่ภตัวละคร аё?аёёаёЈаёЃаёґаё€ аёаё‡аё„а№ЊаёЃаёЈ аёЄаё–аёІаё™аё—аёµа№€ аёЄаё–аёІаё™аёЃаёІаёЈаё“а№Њ และเหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นจากจินตนาการขаёаё‡аёњаё№а№‰а№Ђаё‚аёµаёўаё™ аё«аёЈаё·аёа№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёІаёЈа№Ѓаё•а№€аё‡аё‚ึ้น ความคล้ายคลึงใด ๆ ที่เกี่ยวข้аёаё‡аёЃаё±аёљаёљаёёаё„คลจริง ทั้งที่ยังมีชีวิตหรืаёа№ЂаёЄаёµаёўаёЉаёµаё§аёґаё•а№„ปแล้ว เป็นความบังเаёаёґаёЌаё—ั้งสิ้น
Jacket image Copyright RazoomGame, used under license from Shutterstock.com.
“จงаёаёўа№€аёІа№Ђаё‚้ามาหามังกรและโทสะขаёаё‡аёЎаё±аё™вЂќ
    วิลเลียม เช็คสเปียร์
    คิงเลียร์
аёљаё—аё—аёµа№€ аё«аё™аё¶а№€аё‡
ราชาแม็คคลาวด์พุ่งตะลุยลงมาตามลาดเนิน ควบผ่านเขตภูเขาสูงเข้ามายังฝั่งขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„กิลที่аёаёµаёЃаё”้านขаёаё‡аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ ทหารหลายร้аёаёўаё™аёІаёўаё•аёІаёЎаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์มาด้านหลัง ต่างยึดม้าไว้แน่นขณะที่ควบลงจากภูเขา พระราชาทรงเงื้аёа№ЃаёЄа№‰аё‚ึ้นและหวดลงฟาดม้าаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡ ทั้งที่ม้าไม่ได้ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЃаёІаёЈаёЃаёЈаё°аё•аёёа№‰аё™ а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงโปรดที่จะเฆี่ยนมันаёаёўаё№а№€аё”аёµ ทรงสำราญกับการสร้างความเจ็บปวดให้แก่สัตว์ต่าง ๆ
ราชาแม็คคลาวด์ทรงน้ำลายสаёаёЃаё±аёљаё าพที่เห็นตรงหน้า หมู่บ้านสุขสงบขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„กิล аёћаё§аёЃаёћа№€аёаёља№‰аёІаё™аёаёаёЃа№„ปทำงานในท้аёаё‡аё—аёёа№€аё‡ ไร้аёаёІаё§аёёаё? ส่วนแม่บ้านаёаёўаё№а№€аё—ี่บ้าน กำลังตากผ้าบนราว แต่งกายน้аёаёўаёЉаёґа№‰аё™а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁаё¤аё”ูร้аёаё™ ประตูบ้านเปิดกว้าง ฝูงไก่เดินเที่ยวไปаёаёўа№€аёІаё‡аёаёґаёЄаёЈаё° หม้аёаёаёІаё«аёІаёЈаё„่ำกำลังเดืаёаё” аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงคิดถึงความเสียหายที่จะทรงทำพลางแย้มสรวลกว้าง ข้าวขаёаё‡аё—аёµа№€аё€аё°аё—аёЈаё‡а№Ѓаёўа№€аё‡аёЉаёґаё‡аёЎаёІ และสตรีที่พระаёаё‡аё„์จะทรงพร่าทำลาย ราชาแม็คคลาวด์แทบจะทรงรู้สึกถึงรสชาติโลหิตที่พระаёаё‡аё„์กำลังจะทำให้หลั่งริน
พวกเขาควบและควบตะลุยไป เสียงฝีเท้ามาสะเทืаёаё™а№ЂаёҐаё·а№€аёаё™аёҐаё±а№€аё™аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаёџа№‰аёІаёња№€аёІ аёЃаёЈаё°аё€аёІаёўаёЃаё±аё™аёаёаёЃа№„ปในพื้นที่ชนบทและในที่สุดก็มีคนสังเกตเห็น เด็กหนุ่มวันรุ่นที่เป็นยามหมู่บ้าน ซึ่งเป็นข้аёаёа№‰аёІаё‡аё™а№€аёІаёЄаёЎа№ЂаёћаёЉаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё„аё™аё—аёµа№€аёаёўаёІаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аё—аё«аёІаёЈ เขากำลังยืนถืаёаё«аёаёЃаёаёўаё№а№€ และหันมาเมื่аёа№„ด้ยินเสียงดังใกล้เข้ามา ราชาแม็คคลาวด์ทรงเห็นสีขาวในดวงตาขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ และเห็นความหวาดกลัวและตื่นตกใจบนใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё—аёµа№€а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё«аё™а№‰аёІаё”่านไร้สีสันแบบนี้ เด็กหนุ่มคงจะไม่เคยเห็นสงครามมาก่аёаё™а№ѓаё™аёЉаёµаё§аёґаё• เขาไม่ได้เตรียมตัวเаёаёІа№ЂаёЄаёµаёўа№ЂаёҐаёў
พระราชาไม่ทรงเสียเวลา аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёаёўаёІаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аё„นแรกที่ลงมืаёаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈ а№ЂаёЉа№€аё™аё—аёµа№€аё—аёЈаё‡аё—аёіа№ЂаёЄаёЎаёа№ѓаё™аёЃаёІаёЈаёЁаё¶аёЃ บรรดาทหารต่างรู้เรื่аёаё‡аё™аёµа№‰аё”аёµаёћаёаё—ี่จะให้พระаёаё‡аё„์ทรงลงมืаёаёЃа№€аёаё™
ราชาแม็คคลาวด์ทรงเฆี่ยนม้าаёаёµаёЃаё„รั้ง จนมันส่งเสียงร้аёаё‡а№ЃаёҐа№‰аё§а№ЂаёЈа№€аё‡аё„วามเร็วขึ้น แซงหน้าคนаёаё·а№€аё™ ๆ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёўаёЃаё«аёаёЃа№Ђаё«аёҐа№‡аёЃаёаё±аё™аё«аё™аё±аёЃаё‚аёаё‡аёљаёЈаёЈаёћаёљаёёаёЈаёёаё©аё‚ึ้นมา ทรงเงื้аёа№ЃаёҐа№‰аё§аё‚ว้างаёаёаёЃа№„аё›
พระราชาทรงเล็งเป้าหมายได้แม่นยำเหมืаёаё™а№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё„аёў เด็กหนุ่มหันหลังหนียังไม่ทันเสร็จดี а№ЂаёЎаё·а№€аёаё«аёаёЃаёћаёёа№€аё‡а№Ђаё‚้าที่หลังขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ แทงทะลุลำตัวและตรึงเขาไว้กับต้นไม้ด้วยเสียงаёаё±аё™аё”аё±аё‡ โลหิตไหลทะลักจากหลังเด็กหนุ่ม เท่านี้ก็เพียงพаёа№ЃаёҐа№‰аё§аё—ี่จะทำให้พระаёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёћаёЈаё°аёЄаёіаёЈаёІаёЌ
ราชาแม็คคลาวด์ทรงเปล่งเสียงร้аёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґаё™аё”аёµ ขณะที่ทุกคนยังคงพุ่งตะลุยข้ามดินแดนаёаё±аё™аёаёёаё”аёЎаёЄаёЎаёљаё№аёЈаё“а№Њаё‚аёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„กิลไป ผ่านทุ่งข้าวโพดสีเหลืаёаё‡аё—ี่โаёаё™а№Ђаёаё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаёІаёўаёҐаёЎ สูงถึงต้นขาม้าทรง และมุ่งหน้าไปยังประตูหมู่บ้าน аёЎаё±аё™а№ЂаёЃаё·аёаёљаё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™аё§аё±аё™аё—ี่งดงามเกินไป เป็นภาพที่สวยงามเกินไป สำหรับการทำลายล้างที่พวกเขากำลังจะลงมืаёаё—аёі
พวกเขาควบม้าผ่านประตูหมู่บ้านที่ไม่มีการปกป้аёаё‡а№Ђаё‚้าไป หมู่บ้านนี้โง่พаёаё—ี่จะตั้งаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№Ђаё‚аё•аёћаёЈаёЎа№Ѓаё”аё™аё‚аёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ аёЉаёґаё”а№Ђаё‚аё•аё аё№а№Ђаё‚аёІаёЄаё№аё‡ พวกมันน่าจะฉลาดกว่านี้ ราชาแม็คคลาวด์ทรงคิดаёаёўа№€аёІаё‡аё«аёўаёІаёЎа№Ђаё«аёўаёµаёўаё” ขณะที่เหวี่ยงขวานฟันป้ายไม้บаёаёЃаёЉаё·а№€аёаё«аёЎаё№а№€аёља№‰аёІаё™аёҐаё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะทรงตั้งชื่аёа№ѓаё«аёЎа№€а№ѓаё«а№‰а№ѓаё™а№„ม่ช้านี้
аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์บุกเข้าไปในหมู่บ้าน аёЈаёаёљ ๆ ตัวเกิดเสียงกรีดร้аёаё‡аё‚аёаё‡аёљаёЈаёЈаё”аёІаёЄаё•аёЈаёµ เด็ก аё„аё™а№ЃаёЃа№€ และใครก็ตามที่аёаёўаё№а№€аёља№‰аёІаё™а№ѓаё™аё”ินแดนห่างไกลเช่นนี้ аёаёІаё€аё€аё°аёЎаёµаё„นโชคร้ายราวหนึ่งร้аёаёўаё„аё™ ซึ่งราชาแม็คคลาวด์ทรงตั้งพระทัยว่าทุกคนจะต้аёаё‡аёЉаё”ใช้ พระราชาทรงเงื้аёаё‚วานขึ้นสูงเหนืаёаёћаёЈаё°а№ЂаёЁаёµаёўаёЈаё‚ณะที่ทรงเล็งไปยังสตรีนางหนึ่งที่วิ่งаёаёўаё№а№€аё”้านหน้า аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёёаё”ชีวิตที่จะกลับไปหาที่ปลаёаё”ภัยที่บ้านขаёаё‡аё™аёІаё‡ แต่มันจะไม่เป็นเช่นนั้น
аё‚аё§аёІаё™аё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์โดนเข้าที่น่аёаё‡аё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аё•аёІаёЎаёћаёЈаё°аё›аёЈаё°аёЄаё‡аё„а№Њ นางล้มลงพลางกรีดเสียงร้аёаё‡ พระราชาไม่ได้ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё€аё°аё†а№€аёІаё™аёІаё‡ หากแต่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—ำให้บาดเจ็บ аё™аёаёЃаё€аёІаёЃаё™аёµа№‰аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ยังทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰аё™аёІаё‡аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€а№Ђаёћаё·а№€аёаёЄаёЈа№‰аёІаё‡аё„วามบันเทิงให้พระаёаё‡аё„์หลังจากนี้ พระราชาทรงเลืаёаёЃаё™аёІаё‡ аёЄаё•аёЈаёµаё—аёµа№€аёЎаёµаёњаёЎаёЄаёµаё—аёаё‡аёўаёІаё§аёЄаёўаёІаёўа№ЃаёҐаё°аёЎаёµаёЄаё°а№‚аёћаёЃа№Ѓаё„аёљ аёаёІаёўаёёа№„аёЎа№€аё™а№€аёІаё€аё°а№ЂаёЃаёґаё™аёЄаёґаёља№Ѓаё›аё”аё›аёµ นางจะต้аёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ และเมื่аёаё—รงเสร็จаё?ุระกับนางแล้ว аёљаёІаё‡аё—аёµаё•аёаё™аё™аё±а№‰аё™аёаёІаё€аё€аё°аё—аёЈаё‡аёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаё™аёІаё‡а№ЂаёЄаёµаёў аё«аёЈаё·аёаёаёІаё€аё€аё°а№„аёЎа№€ аёаёІаё€аё€аё°аё—รงเก็บนางไว้เป็นทาสรับใช้
พระราชาเปล่งสุรเสียงаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґаё™аё”аёµа№ЂаёЎаё·а№€аёаё—รงชักม้าไปใกล้นางและกระโดดลงจากหลังม้าขณะที่มันยังวิ่งаёаёўаё№а№€ กระโจนเข้าใส่และตะครุบตัวนางไว้ พระราชาทรงกลิ้งไปบนพื้นดินพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё™аёІаё‡ ทรงรู้สึกถึงแรงกระแทกกับพื้นถนน ราชาแม็คคลาวด์แย้มสรวลด้วยความพаёаёћаёЈаё°аё—ัยกับความรู้สึกมีชีวิตชีวานี้
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” ชีวิตก็มีความหมายаёаёµаёЃаё„รั้ง
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёаё‡
เจ้าชายเคนดริคกำลังประทับаёаёўаё№а№€аё—ี่ใจกลางพายุ а№ѓаё™аё«аёаёаёІаё§аёёаё? รายล้аёаёЎаё”้วยพี่น้аёаё‡аёЃаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™аёњаё№а№‰а№Ѓаё‚็งแกร่งหลายสิบนาย ที่กำลังมаёаё‡аё”ูดาร์ล็аёаё„ ผู้บัญชาการทหารаёаё‡аё„รักษ์ที่ถูกส่งมาทำภารกิจโชคร้ายนี้аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё‡аёљ ดาร์ล็аёаё„аё„аёґаё”аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈаёЃаё±аё™? а№Ђаё‚аёІаё„аёґаё”аё€аёЈаёґаё‡ ๆ аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІа№Ђаё‚าจะสามารถเดินเข้ามาในหаёаёаёІаё§аёёаё?แล้วพยายามจับกุมตัวเจ้าชายเคนดริค ราชนิกูลที่เป็นรักที่สุด аё•а№€аёаё«аё™а№‰аёІаёљаёЈаёЈаё”аёІа№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё—หารทั้งหลาย? а№Ђаё‚аёІаё„аёґаё”аё€аёЈаёґаё‡ ๆ аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІаё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ จะยืนเฉยและยаёаёЎа№ѓаё«а№‰аё—ำเช่นนั้น?
а№Ђаё‚аёІаё›аёЈаё°а№ЂаёЎаёґаё™аё„аё§аёІаёЎаё€аё‡аёЈаё±аёЃаё аё±аёЃаё”аёµаё—аёµа№€аёЃаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™аёЎаёµаё•а№€аёа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўа№Ђаё„นดริคต่ำเกินไป หากแม้ดาร์ล็аёаё„จะมาด้วยข้аёаё«аёІаё—аёµа№€аёЉаёаёљаё?аёЈаёЈаёЎ ซึ่งก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น เจ้าชายเคนดริคทรงสงสัยаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡аё§а№€аёІа№Ђаёћаё·а№€аёаё™аёћа№‰аёаё‡аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё€аё°аёўаёаёЎа№ѓаё«а№‰аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ถูกลากตัวไปหรืаёа№„аёЎа№€ พวกเขาจงรักภักดีด้วยชีวิตและวิญญาณ นี่เป็นบัญญัติขаёаё‡аёЃаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™ аё‹аё¶а№€аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็คงจะปฏิบัติเช่นเดียวกันหากเพื่аёаё™аёћа№‰аёаё‡аё„аё™а№ѓаё”аё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аёЎаёµаё аё±аёў аё™аёаёЃаё€аёІаёЃаё™аёµа№‰аё—ุกคนยังร่วมฝึกมาด้วยกัน аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аё”้วยกันมาตลаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё•
เจ้าชายเครดริคทรงรู้สึกถึงความตึงเครียดที่ลаёаёўаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎа№Ђаё‡аёµаёўаёљаёаё±аё™аё™а№€аёІаёаё¶аё”аёаё±аё”นี้ เหล่ากаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™аёЉаё±аёЃаёаёІаё§аёёаё?аёаёаёЃаёЎаёІа№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аёљаё—аё«аёІаёЈаёаё‡аё„аёЈаё±аёЃаё©а№Ња№Ѓаё„а№€аёЄаёґаёљаёЄаёаё‡аё™аёІаёў ที่กำลังยืนกระสับกระส่าย ดูยิ่งไม่สบายใจаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё‚ณะนี้ พวกเขารู้ดีว่าจะต้аёаё‡аёЎаёµаёЃаёІаёЈаё™аёаё‡а№ЂаёҐаё·аёаё”а№Ѓаё™а№€аё«аёІаёЃаёЉаё±аёЃаё”аёІаёљаёаёаёЃаёЎаёІ ซึ่งทุกคนก็ฉลาดพаёаё—ี่จะไม่ทำเช่นนั้น ทั้งหมดต่างยืนนิ่งและรаёаё„ำสั่งจากดาร์ล็аёаё„ ผู้บัญชาการขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ
ดาร์ล็аёаё„กลืนน้ำลาย ดูยิ่งกังวล เขารู้ดีว่าสถานการณ์ขаёаё‡а№Ђаё‚านั้นสิ้นหวัง
“ดูเหมืаёаё™аё—่านจะพาคนมาไม่พаёвЂќ เจ้าชายเครดริคตรัสаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё‡аёљ พลางแย้มสรวล “ทหารаёаё‡аё„аёЈаё±аёЃаё©а№ЊаёЄаёґаёљаёЄаёаё‡аё™аёІаёўаёЃаё±аёљаёЃаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™аё™аё±аёљаёЈа№‰аёаёў ฝ่ายท่านดูจะแพ้นะ”
ดาร์ล็аёаё„หน้าแดงแล้วกลับยิ่งซีดเผืаёаё” а№Ђаё‚аёІаёЃаёЈаё°а№ЃаёаёЎ
“ฝ่าบาท เราต่างรับใช้аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈа№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™ ข้าไม่ได้ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё€аё°аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ทรงตรัสถูกแล้ว พวกเราไม่аёаёІаё€аёЉаё™аё° หากเป็นพระประสงค์ аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё€аё°аёаёаёЃа№„ปแล้วกลับไปหาพระราชา”
“แต่พระаёаё‡аё„์ทรงรู้ดีว่าราชากาเร็аё?จะทรงส่งคนมากขึ้นมาจับพระаёаё‡аё„а№Њ аё—аё«аёІаёЈаё„аё™аёаё·а№€аё™ และพระаёаё‡аё„์ทรงรู้ดีว่าจะเกิดаёаё°а№„รขึ้น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёаёІаё€аё€аё°аё—รงสังหารพวกเขาทั้งหมด แต่ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰аёћаёµа№€аё™а№‰аёаё‡аё—หารล้มตายด้วยพระหัตถ์ขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™аё«аёЈаё·аё? ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰а№ЂаёЃаёґаё”สงครามกลางเมืаёаё‡аё€аёЈаёґаё‡ ๆ аё«аёЈаё·аё? а№Ђаёћаё·а№€аёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์แล้ว а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์พร้аёаёЎаё—аёµа№€аё€аё°а№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡аёЉаёµаё§аёґаё• และสังหารทุกคน а№Ѓаё•а№€аё™аё±а№€аё™аёўаёёаё•аёґаё?รรมกับพวเขาแล้วหรืаё?”
เจ้าชายเคนดริคทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈа№Ђаё‚аёІ พลางทรงคิดทบทวน ดาร์ล็аёаё„พูดมีประเด็น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё—หารคนใดบาดเจ็บเพื่аёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ทรงปรารถนาที่จะปกป้аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё™аёаё‡а№ЂаёҐаё·аёаё” ไม่ว่าจะเพื่аёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡аёЃа№‡аё•аёІаёЎ และไม่ว่ากาเร็аё?аёаё™аёёаёЉаёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะชั่วร้ายและเป็นราชาที่แย่เพียงใด เจ้าชายเคนดริคไม่ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰а№ЂаёЃаёґаё”สงครามกลางเมืаёаё‡ аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаё—ี่สุดต้аёаё‡а№„аёЎа№€а№ѓаёЉа№€а№ЂаёћаёЈаёІаё°аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аёўаё±аё‡аёЎаёµаё§аёґаё?аёµаёаё·а№€аё™аёаёµаёЃ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้ว่าการเผชิญหน้าโดยตรงไม่ใช่วิаё?ีที่ได้ผลเสมаёа№„аё›
เจ้าชายเคนดริคทรงยื่นพระหัตถ์аёаёаёЃа№„ปช้า ๆ และลดดาบขаёаё‡а№Ѓаёаё—аёЎаёµ аёЄаё«аёІаёўаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ลง ทรงหันไปหาเพื่аёаё™аёЃаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™аё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ เจ้าชายทรงซาบซึ้งที่พวกเขาаёаёаёЃаёЎаёІаё›аёЃаё›а№‰аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
“สหายกаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™аё‚аёаё‡аё‚้า” เจ้าชายตรัส “ข้ารู้สึกขаёаёљаё„ุณที่พวกท่านปกป้аёаё‡аё‚้า และข้ารับรаёаё‡аё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё€аё°а№„ม่สูญเปล่า ทุกคนต่างรู้จักข้าดี ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้аёаё‡аёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈаёЄаё§аёЈаёЈаё„аё•аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ аёаё”аёµаё•аёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаёІ และเมื่аёаё‚้าพบตัวฆาตกรที่แท้จริง ผู้ที่ข้าสงสัยและได้พบจากคำสั่งเหล่านี้แล้ว ข้าจะเป็นคนแรกที่จะแก้แค้น ข้าถูกใส่ความаёаёўа№€аёІаё‡аёњаёґаё” ๆ แต่ข้าไม่ปรารถนาจะให้เกิดสงครามกลางเมืаёаё‡ ดังนั้นโปรดลดаёаёІаё§аёёаё?аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃаё—а№€аёІаё™ ข้าจะยаёаёЎа№ѓаё«а№‰аёћаё§аёЃа№Ђаё‚านำตัวไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё±аё™аё•аёґ а№ЂаёћаёЈаёІаё°аё„аё™а№ѓаё™аёаёІаё“าจักรวงแหวนไม่ควรจะต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аё™а№Ђаёаё‡ аё«аёІаёЃаё„аё§аёІаёЎаёўаёёаё•аёґаё?аёЈаёЈаёЎаёўаё±аё‡аёЎаёµаёаёўаё№а№€ ความจริงจะต้аёаё‡а№Ђаё›аёґаё”а№ЂаёњаёўаёаёаёЃаёЎаёІ และข้าจะกลับมาหาพวกท่านทันที”
аё—аё«аёІаёЈаёЃаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™аё„а№€аёаёў ๆ ลดаёаёІаё§аёёаё?ลงаёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№‰аёІ ๆ และไม่เต็มใจ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўа№Ђаё„รดริคทรงหันกลับไปหาดาร์ล็аёаё„ เจ้าชายเสด็จไปยังประตูพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё”าร์ล็аёаё„ โดยมีทหารаёаё‡аё„รักษ์รายล้аёаёЎ เจ้าชายเคนดริคทรงดำเนินаёаёўа№€аёІаё‡аёаё‡аёаёІаё€ аёњаё¶а№€аё‡аёњаёІаёўаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аёЃаёҐаёІаё‡ ดาร์ล็аёаё„ไมได้พยายามจะใส่ตรวนพระаёаё‡аё„а№Њ аёаёІаё€аё€аё°аё”้วยความเคารพ аё«аёЈаё·аёаё„วามกลัว аё«аёЈаё·аёаёаёІаё€а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёћаёЈаёІаё°аё”าร์ล็аёаё„รู้ดีว่าพระаёаё‡аё„์เป็นผู้บริสุทаё?аёґа№Њ เจ้าชายเคนดริคทรงยаёаёЎа№ѓаё«а№‰аё€аё±аёљаёЃаёёаёЎ а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะไม่ยаёаёЎа№Ѓаёћа№‰аёаёўа№€аёІаё‡аё‡а№€аёІаёўаё”аёІаёў аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะต้аёаё‡аёҐа№‰аёІаё‡аёЎаёҐаё—аёґаё™ และเป็นаёаёґаёЄаёЈаё°аё€аёІаёЃаё„ุกใต้ดิน และสังหารฆาตกรที่ปลงพระชนม์พระบิดาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ แม้มันผู้นั้นจะเป็นаёаё™аёёаёЉаёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡аёЃа№‡аё•аёІаёЎ
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёІаёЎ
เจ้าหญิงเกว็นโดลีนประทับаёаёўаё№а№€аё—ี่ใต้ถุนปราสาท โดยมีเจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њ ผู้เป็นพระเชษฐาประทับаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้าง กำลังทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЄа№Ђаё•аёџа№Ђаёџаё™аё—аёµа№€аёўаё·аё™аёЃаёЈаё°аёЄаё±аёљаёЃаёЈаё°аёЄа№€аёІаёў аёљаёґаё”аёЎаё·аёа№„аё›аёЎаёІ เขาช่างเป็นคนประหลาด ไม่ใช่เพียงเพราะเขาพิกลพิการ หลังบิดค่аёаёЎ แต่เพราะเขาดูจะเต็มไปด้วยพลังความวิตกกังวล аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าลаёаёЃа№ЃаёҐаёЃ аёЎаё·аёаёљаёµаёљаёЃаё±аё™а№Ѓаё™а№€аё™аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаёЃаёіаёҐаё±аё‡аёаё¶аё”аёаё±аё”กับความรู้สึกผิด เขายืนโยกตัวไปมา ขยับไปมาระหว่างสаёаё‡а№Ђаё—้า และพึมพำกับตัวเаёаё‡аё”้วยเสียงต่ำ เจ้าหญิงเกว็นทรงคิดว่าตลаёаё”เวลาหลายปีที่аёаёўаё№а№€аё‚้างล่างนี่ เห็นได้ชัดว่าหลายปีที่ต้аёаё‡аёаёўаё№а№€а№‚ดดเดี่ยวทำให้เขากลายเป็นคนประหลาด
เจ้าหญิงเกว็นทรงรаёаёаёўа№€аёІаё‡аё„าดหวังให้เขาเปิดปากพูดаёаёаёЃаёЎаёІ а№Ђаё›аёґаё”а№Ђаёњаёўа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аё—ี่เกิดขึ้นกับพระบิดาขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ แต่จากวินาทีกลายเป็นนาที ขณะที่หางคิ้วขаёаё‡аёЄа№Ђаё•аёџа№Ђаёџаё™аёЎаёµа№Ђаё«аё‡аё·а№€аёаёњаёёаё”ขึ้น และขณะที่เขายังคงโยกตัวไปมาแรงยิ่งขึ้น ก็ยังไม่กล่าวаёаё°а№„аёЈаёаёаёЃаёЎаёІ аёўаё±аё‡аё„аё‡аёЎаёµа№Ђаёћаёµаёўаё‡аё„аё§аёІаёЎа№Ђаё‡аёµаёўаёљаёаё±аё™аё™а№€аёІаёаё¶аё”аёаё±аё” แทรกด้วยเสียงพึมพำขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
เจ้าหญิงเกว็นเаёаё‡аё—รงเริ่มมีพระเสโทไหล เปลวไฟที่ปะทุаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№Ђаё•аёІаёаёўаё№а№€а№ѓаёЃаёҐа№‰а№ЂаёЃаёґаё™а№„ปในวันกลางฤดูร้аёаё™а№ЂаёЉа№€аё™аё™аёµа№‰ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аёаёўаёІаёЃа№ѓаё«а№‰а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰аё€аёљаёҐаё‡ และаёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаё—аёµа№€аё™аёµа№€ แล้วไม่ต้аёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаёаёµаёЃ เจ้าหญิงทรงพิจารณาสเตฟเฟน พยายามตีความสีหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё«аёІаё„аёіаё•аёаёљаё§а№€аёІа№Ђаё‚ากำลังคิดаёаё°а№„аёЈаёаёўаё№а№€ а№Ђаё‚аёІаёЄаё±аёЌаёЌаёІаё§а№€аёІаё€аё°аёљаёаёЃаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡ а№Ѓаё•а№€аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёЃаёҐаё±аёљаё›аёґаё”аё›аёІаёЃа№Ђаё‡аёµаёўаёљ ขณะที่ทรงสำรวจดูเขานั้น а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё‚าจะเปลี่ยนใจ เห็นได้ชัดว่าเขากลัว เขาต้аёаё‡аё›аёґаё”аёљаё±аё‡аёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёаёўаё№а№€
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” สเตฟเฟนก็กระแаёаёЎаё‚ึ้น
“ข้ายаёаёЎаёЈаё±аёљаё§а№€аёІа№ѓаё™аё„ืนนั้นมีบางаёаёўа№€аёІаё‡аё«аёҐа№€аё™аёҐаё‡аёЎаёІаё•аёІаёЎаё›аёҐа№€аёаё‡вЂќ เขาเริ่มทูล ไม่ยаёаёЎаёЄаёљаё•аёІ а№ЂаёЄаёЎаёаё‡аёћаё·а№‰аё™ “แต่ข้าไม่แน่ใจว่ามันคืаёаёаё°а№„аёЈ มันเป็นโลหะ คืนนั้นเราเаёаёІаёЃаёЈаё°а№‚аё–аё™аёаёаёЃа№„аё›а№Ђаё— และข้าได้ยินเสียงบางаёаёўа№€аёІаё‡аё•аёЃаёҐаё‡а№„ปในแม่น้ำ аёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่แตกต่างไป ดังนั้น” เขาทูล พลางกระแаёаёЎаё«аёҐаёІаёўаё„รั้ง และบิดมืаёа№„аё›аёЎаёІ “ท่านคงจะทรงรู้ ไม่ว่ามันจะเป็นаёаё°а№„аёЈ มันลаёаёўаё«аёІаёўа№„ปในกระแสน้ำแล้ว”
“เจ้าแน่ใจไหม?” เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё•аёЈаё±аёЄаё–аёІаёЎ
สเตฟเฟนพยักหน้าаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡
เจ้าหญิงเกว็นและเจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё—аёЈаё‡аёЄаёљаёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЃаё±аё™
“аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаё—ี่สุดเจ้าได้เห็นมันไหม?” เจ้าชายทรงเค้นถาม
สเตฟเฟนส่ายหน้า
“แต่เจ้าบаёаёЃаё§а№€аёІаёЎаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аёЎаёµаё”สั้น เจ้ารู้ได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„รว่ามันเป็นมีดสั้น หากเจ้าไม่ได้เห็นมัน?” เจ้าหญิงเกว็นตรัสถาม พระนางทรงมั่นพระทัยว่าเขากำลังโกหก แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด
аёЄа№Ђаё•аёџа№Ђаёџаё™аёЃаёЈаё°а№ЃаёаёЎаёаёµаёЃ
“ข้าบаёаёЃа№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™а№ЂаёћаёЈаёІаё°а№Ђаё‚аёІа№Ђаё”аёІа№ЂаёаёІаё§а№€аёІаёЎаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аёЎаёµаё”สั้น” เขาทูล “มันเล็กและเป็นโลหะ จะเป็นаёаё°а№„аёЈаёаёўа№€аёІаё‡аёаё·а№€аё™а№„ด้аёаёµаёЃ?”
“แล้วเจ้าได้ตรวจดูที่ก้นกระโถนใหม่?” เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё•аёЈаё±аёЄаё–аёІаёЎ “หลังจากที่เทมันทิ้งแล้วน่ะ? аёЎаё±аё™аёаёІаё€аё€аё°аёўаё±аё‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё™аё±а№‰аё™ аёаёўаё№а№€аё—ี่ก้นกระโถน”
สเตฟเฟนส่ายหน้า
“ข้าตรวจดูที่ก้นกระโถนแล้ว” เขาทูล “เขาทำเสมภไม่มีаёаё°а№„аёЈ มันว่างเปล่า ไม่ว่ามันคืаёаёаё°а№„аёЈ มันถูกพัดหายไปแล้ว ข้าเห็นมันลаёаёўа№„ป”
“ถ้ามันเป็นโลหะ มันจะลаёаёўа№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?” เจ้าหญิงเกว็นตรัสถาม
аёЄа№Ђаё•аёџа№Ђаёџаё™аёЃаёЈаё°а№ЃаёаёЎаёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§аёўаё±аёЃа№„หล่
“แม่น้ำสายนี้น่าพิศวง” เขาทูลตаёаёљ “กระแสน้ำแรงมาก”
เจ้าหญิงเกว็นทรงสบพระเนตรกับเจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёў аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аёљаёаёЃа№„ด้จากสีพระพักตร์ขаёаё‡аёћаёµа№€аёЉаёІаёўаё§а№€аёІа№„аёЎа№€аё—аёЈаё‡а№ЂаёЉаё·а№€аёаё–аё·аёаёЄа№Ђаё•аёџа№Ђаёџаё™а№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™
เจ้าหญิงเกว็นทรงเริ่มหมดความаёаё”аё—аё™ аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аёЄаё±аёљаёЄаё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё„аёЈаё№а№€аёЃа№€аёаё™аёЄа№Ђаё•аёџа№Ђаёџаё™аё—аёіаё—а№€аёІаё€аё°аёљаёаёЃаё—аёёаёЃаёЄаёґа№€аё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаёЄаё±аёЌаёЌаёІ а№Ѓаё•а№€аё€аё№а№€ ๆ ก็เหมืаёаё™а№Ђаё‚าเปลี่ยนใจ
เจ้าหญิงเกว็นทรงก้าวเข้าไปใกล้เขา พลางทำพระพักตร์บึ้งตึง พระนางทรงรู้ว่าชายคนนี้ปิดบังบางаёаёўа№€аёІаё‡а№„ว้ จึงทรงปั้นพระพักตร์ให้ดูดุดันที่สุด ขณะนั้นเаёаё‡аё—ี่ทรงรู้สึกถึงพละกำลังขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”าที่หลั่งไหลเข้ามาในพระวรกาย เจ้าหญิงตั้งพระทัยที่จะค้นหาสิ่งที่เขารู้ โดยเฉพาะหากมันจะช่วยหาตัวมืаёаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈа№„ด้
“เจ้าโกหก” เจ้าหญิงตรัส น้ำเสียงเย็นชา มีพลังในน้ำเสียงที่ทำให้พระนางเаёаё‡аёўаё±аё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”аёћаёЈаё°аё—аё±аёў “เจ้ารู้ไหมว่าโทษขаёаё‡аёЃаёІаёЈа№‚กหกราชนิกูลเป็นаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?”
аёЄа№Ђаё•аёџа№Ђаёџаё™аёљаёґаё”аёЎаё·аёа№ЃаёҐаё°а№ЂаёЃаё·аёаёљаё€аё°аёЃаёЈаё°а№Ђаё”้งกลับเข้าที่ เขาเหลืаёаёљаё•аёІаё‚ึ้นมаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё„аёЈаё№а№€аё«аё™аё¶а№€аё‡аёЃа№€аёаё™аё€аё°а№ЂаёЎаёґаё™аё«аёҐаёља№„аё›
“ข้าขаёаёаё ัย” เขาทูล “ข้าขаёаёаё аё±аёў ได้โปรดเถิด ข้าไม่มีаёаё°а№„аёЈаё€аё°аёљаёаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§вЂќ
“เจ้าถามเราว่าเจ้าจะได้เว้นโทษขังคุกหรืаёа№„аёЎа№€ аё«аёІаёЃаёљаёаёЃаёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€а№ЂаёЈаёІаёаёўаёІаёЃаёЈаё№а№‰вЂќ เจ้าหญิงตรัส “แต่เจ้ากลับไม่บаёаёЃаёаё°а№„аёЈ เจ้าถามเช่นนั้นทำไมหากเจ้าไม่มีаёаё°а№„аёЈаё€аё°аёљаёаёЃа№ЂаёЈаёІ?”
สเตฟเฟนเลียริมฝีปาก ก้มมаёаё‡аёћаё·а№‰аё™
“ข้า…ข้า…เаёа№€аёвЂќ เขาเริ่มพูดแล้วกลับหยุด а№Ђаё‚аёІаёЃаёЈаё°а№ЃаёаёЎаёЃаёЈаё°а№„ภ“ข้ากังวล…ว่าจะเดืаёаё”ร้аёаё™аё—ี่ไม่รายงานว่ามีวัตถุหล่นลงมาทางปล่аёаё‡а№Ђаё—่านั้นเаёаё‡ ข้าขаёаёаё аё±аёў ข้าไม่รู้ว่ามันคืаёаёаё°а№„аёЈ มันหายไปแล้ว”
เจ้าหญิงเกว็นหรี่พระเนตร จ้аёаё‡аёЎаёаё‡а№Ђаё‚аёІ พยายามค้นให้ถึงก้นบึ้งขаёаё‡аёЉаёІаёўаё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”คนนี้
“เกิดаёаё°а№„รขึ้นกับนายงานขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЃаё±аё™а№Ѓаё™а№€?” เจ้าหญิงตรัสถาม ไม่ยаёаёЎаё›аёҐа№€аёаёўа№Ђаё‚าหลุดจากเบ็ด “มีคนบаёаёЃа№ЂаёЈаёІаё§а№€аёІа№Ђаё‚าหายตัวไป และเจ้าเกี่ยวข้аёаё‡аёЃаё±аёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰вЂќ
สเตฟเฟนส่ายศีรษะครั้งแล้วครั้งเล่า
“เขาจากไป” สเตฟเฟนทูล “ข้ารู้เพียงเท่านั้น ข้าขаёаёаё аё±аёў ข้าไม่รู้аёаё°а№„аёЈаё—аёµа№€аё€аё°аёЉа№€аё§аёўаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ได้”
ทันใดนั้นเกิดเสียงดังมาจากаёаёµаёЃаёџаёІаёЃаё«а№‰аёаё‡ ทั้งหมดหันไปเห็นสิ่งปฏิกูลกำลังไหลลงมาตามปล่аёаё‡ สาดกระจายลงสู่กระโถนใบใหญ่ สเตฟเฟนหันหลังแล้วรีบวิ่งไปที่กระโถน а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё‚้าง ๆ กระโถนใบใหญ่ เฝ้าดูสิ่งปฏิกูลจากชั้นบนที่เติมลงมา
เจ้าหญิงเกว็นหันมาหาเจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ที่กำลังทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёІа№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™ เจ้าชายเаёаё‡аёЃа№‡а№ЃаёЄаё”งความสงสัยไม่แพ้กัน
“ไม่ว่าเขากำลังปิดบังаёаё°а№„รไว้” เจ้าหญิงตรัส “เขายังไม่ยаёаёЎаёћаё№аё””
“เราจับเขาไปขังไว้ได้” เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё•аёЈаё±аёЄ “นั่นаёаёІаё€аё€аё°аё—ำให้เขาพูด”
เจ้าหญิงเกว็นส่ายพระเศียร
“ข้าไม่เห็นด้วย ไม่ใช่กับชายคนนี้ เขาดูหวาดกลัวมากаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё«а№‡аё™а№„ด้ชัด ข้าว่ามันต้аёаё‡а№ЂаёЃаёµа№€аёўаё§аё‚้аёаё‡аёЃаё±аёљаё™аёІаёўаё‡аёІаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ а№Ѓаё™а№€аё™аёаё™аё§а№€аёІа№Ђаё‚าไม่สบายใจกับบางаёаёўа№€аёІаё‡ แต่ข้าไม่คิดว่ามันจะเกี่ยวกับการสวรรคตขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ ข้าคิดว่าเขารู้บางเรื่аёаё‡аё—аёµа№€аёаёІаё€аёЉа№€аё§аёўа№ЂаёЈаёІа№„ด้ แต่ข้าสัมผัสได้ว่าการต้аёаё™а№Ђаё‚าให้จนมุมมีแต่จะทำให้เขาปิดตัวเаёаё‡вЂќ
“ถ้าเช่นนั้นเราควรทำаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?” เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё•аёЈаё±аёЄаё–аёІаёЎ
เจ้าหญิงเกว็นประทับยืนนิ่ง พลางครุ่นคุด аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аё™аё¶аёЃаё–аё¶аё‡аёћаёЈаё°аёЄаё«аёІаёўаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аёЄаёЎаё±аёўаё—аёЈаё‡аёћаёЈаё°а№ЂаёўаёІаё§а№Њ ที่ถูกจับได้ว่าโกหก аёћа№€аёа№ЃаёЎа№€аё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аёЃаё”аё”аё±аё™аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаёћаё·а№€аёа№ѓаё«а№‰аё™аёІаё‡аёћаё№аё”аё„аё§аёІаёЎаё€аёЈаёґаё‡ แต่นางก็ไม่ทำ แต่ไม่กี่аёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њаё•а№€аёаёЎаёІ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—ุกคนเลิกสนใจนางในที่สุด นางกลับก้าวаёаёаёЃаёЎаёІаёљаёаёЃаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаёаё‡ เจ้าหญิงเกว็นทรงสัมผัสถึงพลังแบบเดียวกันนี้จากสเตฟเฟน ว่าการต้аёаё™а№Ђаё‚าจนมุมจะทำให้เขาปิดตัวเаёаё‡ เขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёћаё·а№‰аё™аё—ี่ที่จะก้าวаёаёаёЃаёЎаёІаё”้วยตัวเаёаё‡
“ให้เวลาเขาหน่аёаёўвЂќ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё•аёЈаё±аёЄ “เราลаёаё‡а№„аё›аё«аёІаё—аёµа№€аёаё·а№€аё™ аё”аё№аёЄаёґаё§а№€аёІа№ЂаёЈаёІаё€аё°аёћаёљаёаё°а№„аёЈ แล้วค่аёаёўаё§аё™аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаё«аёІа№Ђаё‚аёІа№ЂаёЎаё·а№€аёа№ЂаёЈаёІа№„ด้аёаё°а№„รมากกว่านี้แล้ว ข้าคิดว่าเขาจะเปิดใจมากกว่านี้ เขาเพียงแต่ยังไม่พร้аёаёЎвЂќ
เจ้าหญิงเกว็นทรงหันกลับไปมаёаё‡а№Ђаё‚аёІаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёаёµаёЃаёџаёІаёЃаё«а№‰аёаё‡ กำลังมаёаё‡аёЄаёґа№€аё‡аё›аёЏаёґаёЃаё№аёҐа№Ђаё•аёґаёЎаёҐаё‡а№„ปในกระโถน พระนางแน่ใจว่าเขาจะต้аёаё‡аё™аёіаё—ั้งสаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไปสู่ตัวคนที่ลаёаёљаё›аёҐаё‡аёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№ЊаёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ เพียงแต่ยังไม่ทรงรู้ว่าаёаёўа№€аёІаё‡а№„รเท่านั้น เจ้าหญิงทรงสงสัยว่าความลับаёаё°а№„аёЈаёЃаё±аё™аё—аёµа№€аё‹а№€аёаё™аёаёўаё№а№€аёҐаё¶аёЃа№ѓаё™а№ѓаё€а№Ђаё‚аёІ
เจ้าหญิงเกว็นทรงคิดว่าเขาเป็นคนประหลาดมาก ประหลาดมากจริง ๆ
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёµа№€
аё?аёаёЈа№ЊаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё«аёІаёўа№ѓаё€аё‚ณะที่กระพริบตาไล่น้ำที่เข้าตา аё€аёЎаё№аёЃ аё›аёІаёЃ และเทลงมารаёаёљаё•аё±аё§а№Ђаё‚аёІ หลังจากลื่นไถลไปตามพื้นเรืภในที่สุดเขาก็สามารถยึดลูกกรงไม้ไว้ได้แล้วเกาะไว้แน่นสุดชีวิต ขณะที่กระแสน้ำรุนแรงยังคงซัดใส่เขา กล้ามเนื้аёаё—аёёаёЃаёЄа№€аё§аё™аёљаё™аёЈа№€аёІаё‡аёЃаёІаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёЄаё±а№€аё™ аё?аёаёЈа№Ња№„ม่รู้ว่าจะทนได้аёаёµаёЃаё™аёІаё™а№Ђаё—а№€аёІа№ѓаё”
พี่น้аёаё‡аё—аёёаёЃаё„аё™аёЈаёаёљаё•аё±аё§а№Ђаё‚าก็ทำเช่นเดียวกัน ต่างเกาะเกี่ยวสิ่งที่สามารถยึดได้ไว้แน่นสุดชีวิต ขณะที่น้ำยังพยายามพัดพวกเขาให้ตกเรืภแต่พวกเขาก็สามารถเกาะยึดไว้ได้
เสียงน้ำดังаёаё¶аёЃаё—аё¶аёЃ аё—аё±аёЁаё™аё§аёґаёЄаё±аёўаёЎаёаё‡а№„ด้ไม่ไกลเกินสаёаё‡аёЄаёІаёЎаёџаёёаё•аё•аёЈаё‡аё«аё™а№‰аёІ แม้จะเป็นฤดูร้аёаё™а№Ѓаё•а№€аёЄаёІаёўаёќаё™аё™аё±а№‰аё™а№Ђаёўа№‡аё™ น้ำเย็นทำให้ร่างกายขаёаё‡а№Ђаё‚าสั่นสะท้าน аё„аёаёҐа№Њаё„аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™ หน้าบึ้งตึง аёЎаё·аёа№Ђаё—้าสะโพก ราวกับกำแพงน้ำนี้ไม่ผลกับเขา และตะโกนไปรаёаёљаё•аё±аё§
“กลับไปยังที่นั่งขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё€а№‰аёІ!” เขาตะโกน “พาย!”
аё„аёаёҐа№Њаё„а№Ђаёаё‡аёЃа№‡аёҐаё‡аё™аё±а№€аё‡а№ЃаёҐа№‰аё§а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёћаёІаёў ไม่นานเด็กหนุ่มคนаёаё·а№€аё™аёЃа№‡а№„ถลและคลานไปตามดาดฟ้าเรืภมุ่งหน้ากลับไปยังม้านั่ง аё«аё±аё§а№ѓаё€аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё•а№‰аё™а№ЃаёЈаё‡аё‚ณะที่เขาปล่аёаёўаёЎаё·аё แล้วตะเกียกตะกายไปตามดาดฟ้าเรืภโครห์นаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№ЂаёЄаё·а№‰аёа№ЂаёЉаёґа№‰аё•аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ аёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„аёЈаёІаё‡ аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№ЊаёҐаё·а№€аё™аёҐа№‰аёЎ กระแทกลงบนพื้นดาดฟ้าเรืаё
เขาคลานไปตามทางที่เหลืภและกลับไปถึงที่นั่งขаёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№ѓаё™а№„ม่ช้า
“มัดตัวเаёаё‡а№„ว้!” аё„аёаёҐа№Њаё„ตะโกนบаёаёЃ
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„ปและเห็นเชืаёаёЃаёЎаёµаё›аёЎаёаёўаё№а№€а№ѓаё•а№‰аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ และในที่สุดก็รู้ว่ามันมาаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™а№Ђаёћаё·а№€аёаёаё°а№„аёЈ а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёҐаё‡а№„ปและมัดเชืаёаёЃа№„ว้รаёаёљаё‚้аёаёЎаё·аёаё‚้างหนึ่งขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ ล่ามตัวเаёаё‡а№„ว้กับม้านั่งและไม้พาย
มันได้ผล เขาหยุดลื่นไถล และไม่ช้าก็สามารถพายเรืаёа№„ด้
เด็กหนุ่มรаёаёљаё•аё±аё§а№Ђаё‚ากลับมาพายเรืаёаёаёµаёЃаё„รั้ง เจ้าชายรีซประทับนั่งด้านหน้าเขา аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№„ด้ว่าเรืаёаёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё„ลื่аёаё™аё—аёµа№€ และภายในไม่กี่นาที กำแพงน้ำก็เบาลงด้านหน้า
ขณะที่เขาพายและพาย аёњаёґаё§аё«аё™аё±аё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าแสบร้аёаё™аё€аёІаёЃаёќаё™аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”นี้ กล้ามเนื้аёаё—ุกส่วนในร่างกายปวดร้าว ในที่สุดเสียงฝนเริ่มเบาลง аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІа№ЃаёЈаё‡аё‚аёаё‡аё™а№‰аёіаё—ี่ตกลงบนศีรษะเริ่มน้аёаёўаёҐаё‡ ในไม่กี่аёаё¶аё”а№ѓаё€ พวกเขาก็เข้ามาสู่ท้аёаё‡аёџа№‰аёІаёЄаё”а№ѓаёЄ
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡а№„аё›аёЈаёаёљ ๆ аёаёўа№€аёІаё‡аё•аёЃа№ѓаё€ มันแห้งสนิท аёЄаё”а№ѓаёЄ เป็นเรื่аёаё‡аё—ี่ประหลาดที่สุดที่เขาเคยเจภเรืаёаё„รึ่งลำаёаёўаё№а№€аё ายใต้แสงаёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њ ไม่เปียก аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёаёµаёЃаё„รึ่งลำถูกน้ำเทใส่ аё•аёаё™аё—ี่พวกเขาผ่านกำแพงน้ำаёаёаёЃаёЎаёІаёЄаёіа№ЂаёЈа№‡аё€
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№ЂаёЈаё·аёаё—ั้งลำก็аёаёўаё№а№€аё ายในท้аёаё‡аёџа№‰аёІаёЄаё”ใสสีฟ้าและเหลืаёаё‡ а№ЃаёЄаё‡аёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њаёаёљаёаёёа№€аё™аёЄаёІаё”แสงลงมา аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё‡аёља№Ђаё‡аёµаёўаёљ กำแพงน้ำหายไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аёћа№‰аёаё‡аё—аё«аёІаёЈаёўаёёаё§аёЉаё™аё—аёёаёЃаё„аё™аё•а№€аёІаё‡аёЎаёаё‡аё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡аё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡ аёЎаё±аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№Ђаёћаёґа№€аё‡аёња№€аёІаё™аёЎа№€аёІаё™ ไปสู่аёаёµаёЃаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈ
“หยุดได้!” аё„аёаёҐа№Њаё„ตะโกน
เด็กหนุ่มรаёаёљаё•аё±аё§аё?аёаёЈа№Њаё•а№€аёІаё‡аё§аёІаё‡а№„ม้พายในมืаёаёҐаё‡аёћаёЈа№‰аёаёЎа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„аёЈаёІаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аё™ แล้วหаёаёљаё«аёІаёўа№ѓаё€ аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аё—аёіа№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™ เขารู้สึกว่ากล้ามเนื้аёаё—ุกส่วนในร่างกายสั่นระริกและรู้สึกขаёаёљаё„ุณที่ได้พัก เขาล้มตัวลง аёа№‰аёІаё›аёІаёЃаё«аёІаёўа№ѓаё€а№ЃаёҐаё°аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёња№€аёаё™аё„ลายกล้ามเนื้аёаё—ี่ปวดร้าว аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№ЂаёЈаё·аёаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าลаёаёўаёҐаёіа№„ปสู่น่านน้ำใหม่
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аёЎаёµа№ЃаёЈаё‡аё‚ึ้นаёаёµаёЃаё„รั้ง แล้วยืนขึ้นมаёаё‡аё”аё№аёЈаёаёљ ๆ а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„ปในน้ำ และเห็นว่าสีขаёаё‡аё™а№‰аёіа№Ђаё›аёҐаёµа№€аёўаё™а№„аё› аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёЎаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёµа№Ѓаё”аё‡аё€аёІаё‡ ๆ เป็นประกาย พวกเขามาถึงทะเลที่แปลกไปแล้ว
“ทะเลมังกร” เจ้าชายรีซตรัสаёаёўаё№а№€аё‚้างเขา ขณะกำลังทаёаё”พระเนตรลงไปด้วยความพิศวง “พวกเขาบаёаёЃаё§а№€аёІаёЎаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёµа№Ѓаё”งด้วยโลหิตจากเหยื่аёаёЎаё±аё‡аёЃаёЈвЂќ
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„аё› аёЎаёµаёџаёаё‡аёњаёёаё”พรายตรงนั้นตรงนี้ สัตว์ประหลาดโผล่ขึ้นมาเหนืаёаё™а№‰аёіаёЉаё±а№€аё§аё„аёЈаё№а№€аё«аё™аё¶а№€аё‡ แล้วดำหายไป ไม่มีตัวใดโผล่ขึ้นมานานพаёа№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡а№„ด้เต็มตา แต่เขาก็ไม่аёаёўаёІаёЃаё€аё°аёҐаёаё‡аё”ีแล้วก้มลงไปดูใกล้ขึ้น
аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™аёЎаёІ аё‹аё¶аёЎаё‹аё±аёљаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡а№„ว้ด้วยความงุนงง аё—аёёаёЃаёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аё™аёµа№€ аё—аёµа№€аёаёµаёЃаё”้านขаёаё‡аёЃаёіа№Ѓаёћаё‡аё™а№‰аёіаё”ูแปลกและแตกต่างไป มีแม้กระทั่งหมаёаёЃаёЄаёµа№Ѓаё”аё‡аё€аёІаё‡ ๆ ลаёаёўаёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаёћаё·а№‰аё™аё™а№‰аёі а№Ђаё‚аёІаёЄаёіаёЈаё§аё€аё—аёµа№€аё‚аёаёљаёџа№‰аёІа№ЃаёҐаё°а№Ђаё«а№‡аё™а№ЂаёЃаёІаё°а№ЂаёҐа№‡аёЃ ๆ หลายสิบเกาะ аёЃаёЈаё°аё€аёІаёўаёаёўаё№а№€а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё«аёґаё™аё—аёІаё‡а№Ђаё”аёґаё™аё—аёµа№€аё‚аёаёљаёџа№‰аёІ
สายลมแรงพัดขึ้น аё„аёаёҐа№Њаё„ก้าวมาข้างหน้าแล้วตะโกน
“กางใบเรืаё!”
аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаё°а№‚ดดเข้าไปพร้аёаёЎаёЃаё±аёља№Ђаё”็กหนุ่มคนаёаё·а№€аё™ ๆ аёЈаёаёљаё•аё±аё§ คว้าเชืаёаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§аё”аё¶аё‡а№ѓаёља№ЂаёЈаё·аёаё‚ึ้นรับลม а№ЂаёЎаё·а№€аёа№ѓаёља№ЂаёЈаё·аёаёЃаёґаё™аёҐаёЎ กระแสลมก็พาพวกเขาไป аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІа№ЂаёЈаё·аёа№ЃаёҐа№€аё™аё‰аёґаё§а№ЂаёЈа№‡аё§аёЃаё§а№€аёІаё—аёµа№€а№Ђаё„аёў พวกเขามุ่งหน้าไปยังหมู่เกาะ а№ЂаёЈаё·аёа№‚ยนตัวไปบนคลื่นลูกใหญ่ที่โผล่มาจากที่ใดไม่รู้ แล้วโยกโยนเป็นจังหวะนุ่มนวล
аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё”ินไปยังหัวเรืภพิงราวลูกกรงแล้วมаёаё‡а№„аё›аёЈаёаёљ ๆ เจ้าชายรีซเสด็จมาข้างเขา โดยมีโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њаёаёўаё№а№€аёаёµаёЃаё‚้าง ทั้งหมดยืนаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างกัน аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аё”ูหมู่เกาะใกล้เข้ามาเร็วขึ้น аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™а№Ђаё‡аёµаёўаёљ ๆ аёаёўаё№а№€аё™аёІаё™ аё?аёаёЈа№Ња№ЂаёћаёҐаёґаё”เพลินกับสายลมเปียกชื้นขณะที่ร่างกายรู้สึกผ่аёаё™аё„ลาย
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаёћаё§аёЃа№Ђаё‚ากำลังมุ่งหน้าไปยังเกาะแห่งหนึ่งโดยเฉพาะ มันเริ่มใหญ่ขึ้น аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё«аё™аёІаё§аёЄаё°аё—้านเมื่аёаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё„аё·аёаё€аёёаё”หมายปลายทางขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ
“เกาะแห่งหมаёаёЃвЂќ เจ้าชายรีซตรัสаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёіа№ЂаёЃаёЈаё‡
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аё”аё№аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёў аёЎаё±аё™а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™а№Ђаё›а№‡аё™аёЈаё№аё›а№Ђаё›а№‡аё™аёЈа№€аёІаё‡ เป็นหินและชะง่аёаё™аёњаёІ ดูแห้งแล้ง และทаёаё”ตัวเหยียดยาวไปหลายไมล์ในทุกทิศทุกทาง ยาวและแคบ аёЈаё№аё›аёЈа№€аёІаё‡а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёља№ЂаёЃаё·аёаёЃаёЎа№‰аёІ คลื่นลูกใหญ่ซัดกระแทกชายหาด เสียงดังจนได้ยินจากตรงนี้ а№ЂаёЃаёґаё”аёџаёаё‡аё„ลื่นซัดสาดเมื่аёаёЎаё±аё™аё‹аё±аё”กระแทกหินก้аёаё™а№ѓаё«аёЌа№€ มีแนวพื้นดินเล็ก ๆ ด้านหลังแนวก้аёаё™аё«аёґаё™ จากนั้นจึงเป็นหน้าผาสูงชันเสียดฟ้า аё?аёаёЈа№Ња№„ม่เห็นทางเลยว่าเรืаёаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าจะสามารถเข้าเทียบได้аёаёўа№€аёІаё‡аё›аёҐаёаё”аё аё±аёў
аё«аёЎаёаёЃаёЄаёµа№Ѓаё”งที่ลаёаёўаёа№‰аёаёўаёаёґа№€аё‡аёаёўаё№а№€аё—ั่วเกาะนี้ а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё™а№‰аёіаё„้างที่เป็นประกายในแสงแดด ยิ่งทำให้มันดูแปลกประหลาด ให้ความรู้สึกน่าขนลุก аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё–аё¶аё‡аёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่โหดร้ายและเหนืаёаё?รรมชาติในเกาะแห่งนี้
“พวกเขาบаёаёЃаё§а№€аёІаёЎаё±аё™аёаёўаё№а№€аёЈаёаё”มาหลายล้านปี” โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёљаёаёЃ “มันเก่าแก่กว่าаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ และเก่าแก่ยิ่งกว่าจักรวรรดิเสียаёаёµаёЃвЂќ
“มันเป็นขаёаё‡аёЎаё±аё‡аёЃаёЈвЂќ а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นเสริม พลางก้าวมายืนข้างเจ้าชายรีซ
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЎаёаё‡аёаёўаё№а№€аё™аё±а№‰аё™ аё€аё№а№€ ๆ аёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њаё”аё§аё‡аё—аёµа№€аёЄаёаё‡аёЃа№‡а№Ђаё„ลื่аёаё™а№„ปเร็วบนท้аёаё‡аёџа№‰аёІ ในไม่ช้าเวลากลางวันที่มีแสงแดดและสดใสก็กลายเป็นยามаёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њаёаё±аёЄаё”аё‡ ท้аёаё‡аёџа№‰аёІа№Ѓаё•а№‰аёЎа№„ปด้วยสีแดงและม่วง เขาไม่аёаёўаёІаёЃаё€аё°а№ЂаёЉаё·а№€аёа№ЂаёҐаёў аё?аёаёЈа№Ња№„ม่เคยเห็นดวงаёаёІаё—ิตย์เคลื่аёаё™аё—ี่เร็วเช่นนี้มาก่аёаё™ а№Ђаё‚аёІаёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІаёЎаёµаёаё°а№„รที่แตกต่างไปаёаёµаёЃа№ѓаё™аёЄа№€аё§аё™аё™аёµа№‰аё‚аёаё‡а№‚ลก
“มังกรаёаёІаёЁаё±аёўаёаёўаё№а№€аё—ี่เกาะนี้หรืаё?” аё?аёаёЈа№Њаё–аёІаёЎ
а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นส่ายหน้า
“เปล่า ข้าได้ยินว่ามันаёаёІаёЁаё±аёўаёаёўаё№а№€а№ѓаёЃаёҐа№‰ ๆ นี้ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёљаёаёЃаё§а№€аёІаё«аёЎаёаёЃаёЄаёµа№Ѓаё”งเกิดจากลมหายใจขаёаё‡аёЎаё±аё‡аёЃаёЈ มันหายใจในยามราตรีที่เกาะแห่งหนึ่งใกล้ ๆ และลมได้พัดพาลมหายใจมังกรมาปกคลุมเกาะนี้ในยามกลางวัน”
аё?аёаёЈа№Ња№„ด้ยินเสียงดังขึ้น аё•аёаё™а№ЃаёЈаёЃаёџаё±аё‡аё„ล้ายเสียงสะเทืаёаё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёџа№‰аёІаёња№€аёІ ดังและยาวพаёаё—ี่จะทำให้เรืаёаёЄаё°а№Ђаё—аё·аёаё™ โครห์นที่ยังаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№ЂаёЄаё·а№‰аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ มุดหัวลงไปพลางส่งเสียงคราง
аё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ ต่างหันไปมаёаё‡ а№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аёљаё?аёаёЈа№Њ ที่ไหนสักแห่งตรงขаёаёљаёџа№‰аёІ เขาคิดว่าเขาเห็นเงาร่างจาง ๆ аё‚аёаё‡а№Ђаё›аёҐаё§а№„ฟแลบเลียаёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њаёаё±аёЄаё”аё‡ จากนั้นจึงหายไปหลังควันสีดำ а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё ูเขาไฟลูกเล็ก ๆ ที่ปะทุขึ้น
“มังกร” เจ้าชายรีซตรัส “เราаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№Ђаё‚аё•а№Ѓаё”аё™аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™а№ЃаёҐа№‰аё§вЂќ
аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐаё·аё™аё™а№‰аёіаёҐаёІаёўаёћаёҐаёІаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёў
“แล้วพวกเราจะปลаёаё”аё аё±аёўаёаёўаё№а№€аё—ี่นี่ได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?” โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њаё–ามขึ้น
“เจ้าจะไม่ปลаёаё”ภัยไม่ว่าที่ใด” มีเสียงดังก้аёаё‡аё‚ึ้น
аё?аёаёЈа№Њаё«аёЎаёёаё™аё•аё±аё§а№„ปเห็นคаёаёҐа№Њаё„กำลังยืนаёаёўаё№а№€ аёЎаё·аёа№Ђаё—้าสะโพก พลางมаёаё‡аё”аё№аё‚аёаёљаёџа№‰аёІаё‚้ามไหล่พวกเขาไป
“นั่นคืаёа№Ђаё›а№‰аёІаё«аёЎаёІаёўаё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈаёќаё¶аёЃаёЈа№‰аёаёўаё§аё±аё™ а№Ђаёћаё·а№€аёаёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡аё•аёІаёўаё—аёёаёЃаё§аё±аё™ นี่ไม่ใช่การฝึกฝน аёЎаё±аё‡аёЃаёЈаёаёІаёЁаё±аёўаёаёўаё№а№€а№„ม่ไกล และไม่มีаёаё°а№„รจะห้ามไม่ให้มันโจมตีได้ แต่เป็นไปได้ว่ามันจะไม่ทำ а№ЂаёћаёЈаёІаё°аёЎаё±аё™аё«аё§аё‡аёЄаёЎаёљаё±аё•аёґаёљаё™а№ЂаёЃаёІаё°аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™ มังกรไม่ชаёаёљаё—ิ้งสมบัติไว้โดยไม่ปกป้аёаё‡ แต่พวกเจ้าจะได้ยินคำรามและเห็นเปลวไฟขаёаё‡аёЎаё±аё™а№ѓаё™аёўаёІаёЎаёЈаёІаё•аёЈаёµ และหากเราทำให้มันโกรаё? ไม่มีใครบаёаёЃа№„ด้ว่าจะเกิดаёаё°а№„รขึ้น”
аё?аёаёЈа№Ња№„ด้ยินเสียงดังаёаёµаёЃ และเห็นเปลวไฟปะทุขึ้นаёаёµаёЃаё—аёµа№€аё‚аёаёљаёџа№‰аёІ เขาเฝ้ามаёаё‡аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№ЂаёЈаё·аёа№Ђаё‚้าไปใกล้เกาะมากยิ่งขึ้น เห็นคลื่นซัดกระแทก เขาเงยหน้ามаёаё‡аё”ูหน้าผาชัน และกำแพงหิน แล้วสงสัยว่าพวกเขาจะขึ้นไปยังยаёаё”а№Ђаё‚аёІ ไปยังที่ราบและพื้นดินได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ
“แต่ข้าไม่เห็นมีตรงไหนที่เรืаёаё€аё°а№Ђаё‚้าเทียบได้เลย” аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐа№€аёІаё§
นั่นมันจะง่ายเกินไป” аё„аёаёҐа№Њаё„โต้กลับ
“ถ้าเช่นนั้นเราจะขึ้นไปที่เกาะได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?” โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њаё–аёІаёЎ
аё„аёаёҐа№Њаё„ยิ้ม เป็นรаёаёўаёўаёґа№‰аёЎаё—ี่น่ากลัว
“พวกเจ้าต้аёаё‡аё§а№€аёІаёўаё™а№‰аёіа№„ป” а№Ђаё‚аёІаёљаёаёЃ
аё?аёаёЈа№ЊаёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІа№Ђаё‚าคงจะล้аёа№ЂаёҐа№€аё™аёаёўаё№а№€аё„аёЈаё№а№€аё«аё™аё¶а№€аё‡ แล้วจึงเห็นได้จากสีหน้าว่าเขาไม่ได้พูดเล่น аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐаё·аё™аё™а№‰аёіаёҐаёІаёў
“ว่ายน้ำหรืаё?” เจ้าชายรีซทวนคำ аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЎа№€аёаёўаёІаёЃа№ЂаёЉаё·а№€аё
“ในน้ำทะเลนั่นเต็มไปด้วยสัตว์ประหลาด!” а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นบаёаёЃ
“โаёа№‰ นั่นยังเป็นเรื่аёаё‡а№ЂаёҐа№‡аёЃвЂќ аё„аёаёҐа№Њаё„พูดต่ภ“กระแสน้ำนั่นไม่น่าไว้ใจ แล้วน้ำวนพวกนั้นยังจะดูดเจ้าจมลงไป คลื่นพวกนั้นจะซัดกระแทกเจ้าเข้าหาหินแหลมนั่น น้ำยังร้аёаё™аё”้วย และหากพวกเจ้าสามารถผ่านก้аёаё™аё«аёґаё™а№„ปได้ พวกเจ้าต้аёаё‡аё«аёІаё—างปีนหน้าผาขึ้นไปยังพื้นดินแห้ง หากพวกสัตว์ทะเลไม่จัดการเจ้าไปเสียก่аёаё™аё™аё° аё‚аёаё•а№‰аёаё™аёЈаё±аёљаёЄаё№а№€аёља№‰аёІаё™а№ѓаё«аёЎа№€вЂќ
аё?аёаёЈа№Њаёўаё·аё™а№ЂаёЃаёІаё°аёЈаё±а№‰аё§аёҐаё№аёЃаёЃаёЈаё‡аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ аёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„аё›аёўаё±аё‡аёћаёЈаёІаёўаёџаёаё‡аё‚аёаё‡аё—ะเลเบื้аёаё‡аёҐа№€аёІаё‡ น้ำหมุนวนаёаёўаё№а№€аё‚้างล่างราวกับมีชีวิต กระแสน้ำรุนแรงมากขึ้นทุกวินาที аё‹аё±аё”а№ЂаёЈаё·аёа№‚คลงไปมาทำให้ยากที่พวกเขาจะทรงตัว ต่ำลงไปเบื้аёаё‡аёҐа№€аёІаё‡ กระแสน้ำเกรี้ยวกราด аё›аё±а№€аё™аё›а№€аё§аё™ เป็นสีแดงสว่างเหมืаёаё™аёЃаё±аёља№Ђаё›а№‡аё™а№‚ลหิตจากนรก ที่แย่ไปกว่านั้น а№ЂаёЎаё·а№€аёаё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аё”аё№аёаёўа№€аёІаё‡а№ѓаёЃаёҐа№‰аёЉаёґаё” เขาเห็นสัตว์ทะเลโผล่ขึ้นมาที่ผิวน้ำทุก ๆ аёЄаёаё‡аёЄаёІаёЎаёџаёёаё• โผล่ขึ้นมาаёа№‰аёІаё›аёІаёЃаё—аёµа№€аёЎаё±аё™аёџаё±аё™аёўаёІаё§ แล้วมุดจมหายไป
ทันใดนั้นเรืаёаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าก็ทаёаё”аёЄаёЎаёа№„กลจากฝั่ง аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐаё·аё™аё™а№‰аёіаёҐаёІаёў а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аё”ูก้аёаё™аё«аёґаё™аё—ี่ล้аёаёЎаёЈаёаёља№ЂаёЃаёІаё° และสงสัยว่าพวกเขาจะไปถึงที่นั่นได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ เสียงคลื่นซัดกระแทกดังขึ้นทุกวินาที ทำให้พวกเขาต้аёаё‡аё•аё°а№‚аёЃаё™аё„аёёаёўаёЃаё±аё™
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЎаёаё‡аё”ูนั้น เขาเห็นเราพายลำเล็กหลายลำถูกหย่аёаё™аёҐаё‡а№„ปในน้ำ จากนั้นจึงถูกน้ำไปห่างจากเรืаёаё›аёЈаё°аёЎаёІаё“สามสิบหลา พวกเขาคงจะไม่ยаёаёЎа№ѓаё«а№‰аёЎаё±аё™аё‡а№€аёІаёўаё”ายเช่นนั้น ทุกคนจะต้аёаё‡аё§а№€аёІаёўаё™а№‰аёіа№„аё›аёўаё±аё‡а№ЂаёЈаё·аё
а№ЂаёЎаё·а№€аёаё„аёґаё”аё–аё¶аё‡а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰аёЃа№‡аё—ำให้ท้аёаё‡а№„ส้ขаёаё‡аё?аёаёЈа№Њаё›аё±а№€аё™аё›а№€аё§аё™
“กระโดด!” аё„аёаёҐа№Њаё„ตะโกน
เป็นครั้งแรกที่аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаёЃаёҐаё±аё§ เขาสงสัยว่านั่นจะทำให้เขาเป็นทหารยุวชนน้аёаёўаёҐаё‡ เป็นนักรบน้аёаёўаёҐаё‡аёЃаё§а№€аёІаё„аё™аёаё·а№€аё™аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€ เขารู้ว่านักรบไม่ควรกลัวไม่ว่าเมื่аёа№„аёЈ แต่เขาต้аёаё‡аёўаёаёЎаёЈаё±аёљаёЃаё±аёљаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё§а№€аёІаё•аёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё‚ารู้สึกกลัว เขาเกลียดความจริงที่ว่าเขากลัว และหวังให้เป็นаёаёўа№€аёІаё‡аёаё·а№€аё™ แต่เขาก็กลัวจริง ๆ
а№Ѓаё•а№€аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡а№„аё›аёЈаёаёљ ๆ เขาเห็นใบหน้าหวาดหวั่นขаёаё‡а№Ђаё”็กหนุ่มคนаёаё·а№€аё™ ๆ ก็รู้สึกดีขึ้น аё—аёёаёЃаё„аё™аёЈаёаёљаё•аё±аё§а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аёЉаёґаё”ราวลูกกรง ตัวแข็งด้วยความกลัว จ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„ปยังพื้นน้ำเบื้аёаё‡аёҐа№€аёІаё‡ เด็กหนุ่มคนหนึ่งดูหวาดกลัวเป็นพิเศษจนตัวสั่น เขาเป็นเด็กหนุ่มจากการฝึกโล่ คนที่กลัว คนที่ถูกบังคับให้วิ่งเพิ่มรаёаёљ
аё„аёаёҐа№Њаё„คงจะรู้สึกได้ เพราะเขาเดินตรงไปหาเด็กหนุ่มคนนั้น аё„аёаёҐа№Њаё„аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№„ม่ได้รับผลกระทบаёаё°а№„รเลย а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЄаёІаёўаёҐаёЎаёћаё±аё”аёњаёЎаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าปลิว ขณะที่เดินไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง ดูพร้аёаёЎаё—ี่จะเผชิญหน้ากับаё?аёЈаёЈаёЎаёЉаёІаё•аёґ เขาก้าวไปยืนข้างเด็กหนุ่มทำหน้าขมึงทึงยิ่งขึ้น
“กระโดด!” аё„аёаёҐа№Њаё„ตะโกน
“ไม่!” เด็กหนุ่มตаёаёљ “ข้าทำไม่ได้ ข้าไม่ทำ ข้าว่ายน้ำไม่เป็น พาข้ากลับบ้าน!”
аё„аёаёҐа№Њаё„เดินไปหาเด็กหนุ่มที่กำลังถаёаёўаё«а№€аёІаё‡аё€аёІаёЃаёЈаёІаё§аёҐаё№аёЃаёЃаёЈаё‡ แล้วคว้าคаёа№ЂаёЄаё·а№‰аёа№Ђаё‚าไว้ ยกเขาสูงขึ้นจากพื้น
“งั้นเจ้าก็ควรจะหัดว่ายน้ำ!” аё„аёаёҐа№Њаё„аё•аё°аё„аёаёЃ แล้วจากนั้นเขาก็โยนเด็กหนุ่มаёаёаёЃа№„аё›аё™аёаёЃаёҐаёіа№ЂаёЈаё·аё аё‹аё¶а№€аё‡аё?аёаёЈа№Ња№„аёЎа№€аёаёўаёІаёЃа№ЂаёЉаё·а№€аёа№ЂаёҐаёў
เด็กหนุ่มคนนั้นลаёаёўа№„аё›а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁ กรีดเสียงร้аёаё‡аё‚ณะที่ร่วงลงไปราวสิบห้าฟุตสู่ทะเลที่แตกเป็นฟаёаё‡ เขาหล่นตูมลงไป จากนั้นจึงลаёаёўаё‚ึ้นมาที่ผิวน้ำ аё«аёЎаё”а№ЃаёЈаё‡ аёа№‰аёІаё›аёІаёЃаё«аёІаёўа№ѓаё€
“ช่วยด้วย!” เขาตะโกน
“กฎข้аёа№ЃаёЈаёЃаё‚аёаё‡аё—аё«аёІаёЈаёўаёёаё§аёЉаё™аё„аё·аёаёаё°а№„аёЈ?” аё„аёаёҐа№Њаё„ตะโกนถาม а№ЂаёЎаё·а№€аёаё«аё±аё™аёЎаёІаё«аёІа№Ђаё”็กหนุ่มคนаёаё·а№€аё™ ๆ บนเรืภโดยไม่สนใจคนที่аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё™а№‰аёі
аё?аёаёЈа№Ња№Ѓаё—บไม่รู้คำตаёаёљ เพราะภาพเด็กหนุ่มคนนั้น аё•аё°а№ЂаёЃаёµаёўаёЃаё•аё°аёЃаёІаёўаёаёўаё№а№€аё”้านล่างดึงความสนใจไปเกินกว่าจะตаёаёљ
“ช่วยเพื่аёаё™аё—หารยุวชนที่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё„วามช่วยเหลืаё!” а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นตะโกนบаёаёЃ
“แล้วเขากำลังต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё„วามช่วยเหลืаёа№„аё«аёЎ?” аё„аёаёҐа№Њаё„ตะโกน พลางชี้ลงไปที่เด็กหนุ่มในน้ำ
เขาชูแขนขึ้น аё•аё°а№ЂаёЃаёµаёўаёЃаё•аё°аёЃаёІаёўаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё™а№‰аёі ขณะที่เด็กหนุ่มคนаёаё·а№€аё™аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аёљаё™аё”าดฟ้าเรืภจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„аё› ทุกคนกลัวเกินกว่าที่จะโดดลงไป
а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аё±а№‰аё™а№Ђаёаё‡ аёЎаёµа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”เกิดขึ้นกับаё?аёаёЈа№Њ ขณะที่เขากำลังสนใจเด็กหนุ่มที่กำลังจมน้ำ аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё«аёІаёўа№„аё›аё«аёЎаё” аё?аёаёЈа№Ња№„ม่ได้คิดถึงตัวเаёаё‡аёаёµаёЃаё•а№€аёа№„аё› аё„аё§аёІаёЎаё€аёЈаёґаё‡аё—аёµа№€аё§а№€аёІа№Ђаё‚аёІаёаёІаё€аё€аё°аё•аёІаёўа№„ม่ได้รบกวนจิตใจ ทะเล สัตว์ประหลาด กระแสน้ำ…ทุกаёаёўа№€аёІаё‡аё«аёІаёўа№„аё›аё«аёЎаё” а№Ђаё‚аёІаё„аёґаё”аёаёаёЃа№Ѓаё•а№€а№Ђаёћаёµаёўаё‡аё•а№‰аёаё‡аёЉа№€аё§аёўа№Ђаё«аёҐаё·аёаё„аё™аёаё·а№€аё™
аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‰аёІаё§аё‚ึ้นไปยืนบนกราบเรืаёаёЃаё§а№‰аёІаё‡аё—ี่ทำจากไม้โаёа№‰аё„ аё‡аёа№Ђаё‚่าแล้วกระโจนขึ้นไปสูงในаёаёІаёЃаёІаёЁ аёЃа№€аёаё™аё€аё°аёћаёёа№€аё‡аё«аё±аё§аёҐаё‡а№„ปในน้ำทะเลสีแดงที่แตกเป็นฟаёаё‡а№Ђаёљаё·а№‰аёаё‡аёҐа№€аёІаё‡а№‚ดยไม่ได้คิด
บทที่ ห้า
ราชากาเร็аё?ประทับบนบัลลังก์ขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”าในท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡а№ѓаё«аёЌа№€ ถูพระหัตถ์ไปตามเท้าพระกรเรียบลื่น аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё—аёаё”พระเนตรภาพตรงหน้า ประชาชนหลายพันคนแаёаёаё±аё”аёЃаё±аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«а№‰аёаё‡ ผู้คนหลั่งไหลมาจากทุกมุมขаёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ а№Ђаёћаё·а№€аёаёЈа№€аё§аёЎаёЉаёЎа№Ђаё«аё•аёёаёЃаёІаёЈаё“์ครั้งสำคัญในชีวิต а№Ђаёћаё·а№€аёаё”ูว่าราชากาเร็аё?จะสามารถยกดาบประจำราชวงศ์ได้หรืаёа№„аёЎа№€ а№Ђаёћаё·а№€аёаё”аё№аё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё„аё·аёаёњаё№а№‰аё—ี่ถูกเลืаёаёЃа№ѓаёЉа№€аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€ นับตั้งแต่พระบิดาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ยังทรงเยาว์ชันษาที่ประชาชนได้มีโаёаёЃаёІаёЄаё”аё№аёћаёґаё?аёµаёўаёЃаё”аёІаёљ และไม่มีใครаёаёўаёІаёЃаё€аё°аёћаёҐаёІаё”аёћаёґаё?ีนี้ ความตื่นเต้นаёаё§аёҐаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№ЂаёЎаё†
ราชากาเร็аё?ทรงตัวแข็งด้วยความคาดหวัง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”พระเนตรผู้คนทะยаёаёўа№Ђаё‚้ามาในห้аёаё‡аёЎаёІаёЃаё‚ึ้นเรื่аёаёў ๆ аё—аёЈаё‡а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІаёљаёЈаёЈаё”аёІаё—аёµа№€аё›аёЈаё¶аёЃаё©аёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаёћаё№аё”аё–аё№аёЃаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€ และมันไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จัดพิаё?ียกดาบในท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡а№ѓаё«аёЌа№€ และเปิดให้ประชาชนเข้ามาร่วมด้วยใช่หรืаёа№„аёЎа№€ аёћаё§аёЃаё—аёµа№€аё›аёЈаё¶аёЃаё©аёІаё‚аёа№ѓаё«а№‰аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё€аё±аё”аёћаёґаё?ีในห้аёаё‡аё”าบเล็กส่วนพระаёаё‡аё„а№Њ พวกเขามีเหตุผลว่าหากพระаёаё‡аё„์ทรงทำไม่สำเร็จ ก็จะมีผู้รู้เห็นเพียงไม่กี่คน แต่ราชากาเร็аё?ไม่ไว้วางพระทัยคนขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ ทรงรู้สึกเชื่аёаёЎаё±а№€аё™а№ѓаё™аёЉаё°аё•аёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаёљаёЈаёЈаё”าผู้аёаёІаё§аёёа№‚аёЄаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰аё—ั้งаёаёІаё“าจักรเป็นสักขีพยานความสำเร็จขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ เป็นสักขีพยานว่าพระаёаё‡аё„а№Њаё„аё·аёаёњаё№а№‰аё—ี่ถูกเลืаёаёЃаё•аёаё™аё—ี่มันเกิดขึ้น аё—аёЈаё‡аёаёўаёІаёЃа№ѓаё«а№‰аёЉа№€аё§аё‡аё™аёµа№‰а№Ђаё§аёҐаёІаё™аё±а№‰аё™аё–ูกบันทึกไว้ ช่วงเวลาที่โชคชะตะขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡аёЎаёІаё–аё¶аё‡
ราชากาเร็аё?เสด็จเยื้аёаё‡аёўа№€аёІаё‡а№Ђаё‚้าไปในท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡ พร้аёаёЎаё”้วยบรรดาที่ปรึกษาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ทรงมงกุฏและฉลаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์คลุมไร้แขน พร้аёаёЎаё„аё—аёІа№ѓаё™аёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–а№Њ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёаёўаёІаёЃа№ѓаё«а№‰аёћаё§аёЃа№Ђаё‚ารู้ว่าพระаёаё‡аё„а№Њаё„аё·аёаёЈаёІаёЉаёІаё—ี่แท้จริง ไม่ใช่พระบิดาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ และทรงเป็นแม็คกิลที่แท้จริง เป็นаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงคาดไว้ มันใช้เวลาไม่นานเลยที่พระаёаё‡аё„์จะทรงรู้สึกว่านี่คืаёаё›аёЈаёІаёЄаёІаё—аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ และทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰аёћаё§аёЃа№Ђаё‚ารู้สึกในตаёаё™аё™аёµа№‰ аё™аёµа№€аё„аё·аёаёЃаёІаёЈа№ЃаёЄаё”аё‡аёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаёаёіаё™аёІаё€а№ѓаё«а№‰а№Ђаё›а№‡аё™аё—ี่ประจักษ์ทั่วไป หลังจากวันนี้ไปพวกเขาจะได้รู้аёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё™а№€аёЉаё±аё”аё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเป็นราชาที่แท้จริงเพียงหนึ่งเดียวขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ
แต่ขณะที่ราชากาเร็аё?аё›аёЈаё°аё—аё±аёљаёаёўаё№а№€а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёҐаёіаёћаё±аё‡аёљаё™аёљаё±аёҐаёҐаё±аё‡аёЃа№Њ พลางทаёаё”พระเนตรขาตั้งเหล็กที่ยังว่างเปล่า аё‹аё¶а№€аё‡аё§аёІаё‡аёаёўаё№а№€аёЃаёҐаёІаё‡аё«а№‰аёаё‡ аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёЈаёаё‡аёЈаё±аёљаё”аёІаёљаё›аёЈаё°аё€аёіаёЈаёІаёЉаё§аё‡аёЁа№Њ โลหะเป็นประกายสะท้аёаё™а№ЃаёЄаё‡аёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њаё—аёµа№€аёЄа№€аёаё‡аёҐаё‡аёЎаёІаё€аёІаёЃа№Ђаёћаё”аёІаё™В аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กลับไม่แน่พระทัยนัก น้ำหนักขаёаё‡аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กำลังจะทรงทำกดทับพระаёаё‡аё„์ไว้ มันคงจะเป็นก้าวที่ไม่สามารถถаёаёўаё«аёҐаё±аё‡аёЃаёҐаё±аёља№„ด้аёаёµаёЃ ไม่สามารถหันหลังกลับได้аёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§ аё—аёµа№€аё€аёЈаёґаё‡аё«аёІаёЃаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทำไม่สำเร็จล่ะ? ราชากาเร็аё?ทรงผลักความคิดนั้นаёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаёћаёЈаё°аё—аё±аёў
аё›аёЈаё°аё•аё№аёљаёІаё™а№ѓаё«аёЌа№€аё—аёµа№€аёаёµаёЃаёџаёІаёЃаё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡аё—้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡а№Ђаё›аёґаё”аёаёаёЃаёћаёЈа№‰аёаёЎа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёҐаё±а№€аё™а№Ђаёаёµа№‰аёўаё”аёа№‰аёІаё” มีเสียงสัญญาณให้аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎаёЄаё‡аёљ ทั้งท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡аё€аё¶аё‡аё•аёЃаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎа№Ђаё‡аёµаёўаёљаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёаё„аёаёў เจ้าพนักงานที่แข็งแรงที่สุดในราชสำนักจำนวนสิบสаёаё‡аё„นเชิญดาบเดินเป็นขบวนเข้ามาаёаёўа№€аёІаё‡аё—ุลักทุเลด้วยน้ำหนักขаёаё‡аё”аёІаёљ โดยแบ่งเป็นด้านละหกคน เดินเข้ามาช้า ๆ ทีละก้าว а№Ђаёћаё·а№€аёа№ЂаёЉаёґаёЌаё”าบตรงไปยังแท่นวาง
ราชากาเร็аё?พระหทัยเต้นเร็วขณะทаёаё”พระเนตรขวบนเคลื่аёаё™а№Ђаё‚้ามาใกล้มากขึ้นเรื่аёаёў ๆ аё„аё§аёІаёЎаёЎаё±а№€аё™а№ѓаё€аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์วูบไหวไปชั่วแวบหนึ่ง หากชายทั้งสิบสаёаё‡аё„นนี้ ซึ่งตัวใหญ่กว่าใครที่ทรงเคยพบยังแทบจะยกมันไม่ไหว แล้วพระаёаё‡аё„์จะทรงมีโаёаёЃаёІаёЄаёаё°а№„аёЈаёЃаё±аё™? แต่ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аё›аё±аё”аёЎаё±аё™аёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаё„аё§аёІаёЎаё„аёґаё” аё™аёаёЃаё€аёІаёЃаё™аёµа№‰аё”าบเล่มนี้ยังเป็นเรื่аёаё‡аё‚аёаё‡а№‚аёЉаё„аёЉаё°аё•аёІ ไม่ใช่พละกำลัง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёљаё±аё‡аё„аё±аёљаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№ѓаё«а№‰аё€аё”จำว่าเป็นโชคชะตาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ที่ได้มาที่นี่ ทรงเป็นโаёаёЈаёЄаёаё‡аё„а№Ња№ЃаёЈаёЃаё‚аёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„กิล และได้เป็นราชา ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аё—аёаё‡аё«аёІаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™а№ѓаё™аё«аёЎаё№а№€аёЉаё™ ด้วยเหตุผลบางаёаёўа№€аёІаё‡аё—ำให้พระаёаё‡аё„์ทรงปรารถนาจะได้คำแนะนำจากเขาаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡аёЃаёҐа№‰аёІаё‚ึ้นมาในทันใด นี่เป็นเวลาที่ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё‚аёІаёЎаёІаёЃаё—аёµа№€аёЄаёёаё” ด้วยเหตุผลบางаёаёўа№€аёІаё‡аё—ำให้พระаёаё‡аё„์ไม่สามารถคิดถึงผู้аёаё·а№€аё™а№„ด้ а№Ѓаё•а№€а№Ѓаё™а№€аё™аёаё™аё§а№€аёІа№Ђаё‚าไม่аёаёўаё№а№€а№ѓаё«а№‰аёћаёљ
ในที่สุดชายทั้งสิบสаёаё‡аё„นก็เดินไปถึงกลางท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡ เชิญดาบเข้าไปสู่ลำแสงаёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њ แล้ววางลงบนขาตั้งเหล็ก เกิดเสียงแคร้งดังก้аёаё‡ เกิดคลื่นเสียงสะท้аёаё™а№„аё›аё—аё±а№€аё§ แล้วทั้งท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚รงก็ตกаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎа№Ђаё‡аёµаёўаёљаёЄаё™аёґаё—
аёќаё№аё‡аёЉаё™а№Ѓаё«аё§аёЃа№Ђаё›аёґаё”аё—аёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё№а№‰аё‡аёІаё™ ให้ราชากาเร็аё?เสด็จลงมาเพื่аёаёҐаёаё‡аёўаёЃаё”аёІаёљ
ราชากาเร็аё?ประทับยืนขึ้นช้า ๆ а№Ђаёћаё·а№€аёаё”аё¶аё‡аё”аё№аё”аё„аё§аёІаёЎаёЄаё™а№ѓаё€аё€аёІаёЃаё—аёёаёЃаё„аё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกว่าสายตาทุกคู่จับจ้аёаё‡аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ทรงรู้ว่าช่วงเวลาเช่นนี้คงจะไม่มีมาаёаёµаёЃ ที่ทั้งаёаёІаё“าจักรต่างเฝ้ามаёаё‡аё”аё№аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўа№€аёІаё‡аёћаёЈа№‰аёаёЎа№ЂаёћаёЈаёµаёўаё‡ аё€аёЈаёґаё‡аё€аё±аё‡ และวิเคราะห์ทุกย่างก้าวที่พระаёаё‡аё„์เสด็จไป ราชากาเร็аё?เคยคิดถึงช่วงเวลานี้มาแล้วหลายครั้งในความคิด นับตั้งแต่ทรงพระเยาว์ และตаёаё™аё™аёµа№‰аёЎаё±аё™аёЃа№‡аёЎаёІаё–ึงแล้ว аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёаёўаёІаёЃа№ѓаё«а№‰аёЎаё±аё™аё”ำเนินไปช้า ๆ
ราชากาเร็аё?เสด็จลงบันไดบัลลังก์ аё„а№€аёаёў ๆ ก้าวทีละก้าว ดื่มด่ำกับทุกย่างก้าว ทรงดำเนินไปตามพรมแดง รู้สึกถึงความนุ่มขаёаё‡аёћаёЈаёЎа№ѓаё•а№‰аёћаёЈаё°аёљаёІаё— ใกล้ลำแสงดวงаёаёІаё—ิตย์เข้าไปเรื่аёаёў ๆ มุ่งหน้าไปยังดาบ ขณะที่ทรงดำเนินไปนั้น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกราวกับเป็นความฝัน ทรงรู้สึกเหมืаёаё™а№„аёЎа№€а№ѓаёЉа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡ а№ѓаё€аё«аё™аё¶а№€аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกเหมืаёаё™а№Ђаё”ินบนพรมแดงนี้มาแล้วครั้งหลาย ได้ยกดาบเล่มนี้มาเป็นล้านครั้งในความฝัน ทำให้พระаёаё‡аё„์ทรงรู้สึกมากยิ่งขึ้นว่าโชคชะตากำหนดให้พระаёаё‡аё„์ยกดาบเล่มนี้ และกำหนดให้พระаёаё‡аё„์เสด็จสู่โชคชะตา
ราชากาเร็аё?ทรงวาดภาพในใจว่ามันจะเป็นเช่นไร аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะก้าวаёаёўа№€аёІаё‡аёаё‡аёаёІаё€ ยื่นพระหัตถ์ข้างหนึ่งаёаёаёЃа№„аё› และขณะที่ประชาชนเаёаё™аёЃаё±аё™а№Ђаё‚้ามา ทันทีนั้นพระаёаё‡аё„์จะทรงชูดาบขึ้นสูงเหนืаёаёћаёЈаё°а№ЂаёЁаёµаёўаёЈаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว ทุกคนจะต้аёаё‡аёа№‰аёІаё›аёІаёЃаё„้าง ก้มหน้าและประกาศว่าพระаёаё‡аё„а№Њаё„аё·аёаёњаё№а№‰аё–ูกเลืаёаёЃ เป็นราชาแม็คกิลที่สำคัญที่สุดที่เคยครаёаё‡аёЈаёІаёЉаёўа№ЊаёЎаёІ เป็นราชาที่ชะตากำหนดมาให้ปกครаёаё‡аё•аёҐаёаё”ไป ประชาชนจะต้аёаё‡аёЈа№€аёіа№„ห้ด้วยความยินดีกับภาพนั้น ทุกคนจะต้аёаё‡аё«аёЎаёаёљаёЃаёЈаёІаёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ด้วยความกลัว และขаёаёљаё„ุณพระเจ้าที่พวกเขาได้มีชีวิตаёаёўаё№а№€а№Ђаё›а№‡аё™аёЄаё±аёЃаё‚ีพยานในเหตุการณ์นี้ ทุกคนจะต้аёаё‡аёљаё№аёЉаёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ราวกับเป็นพระเจ้า
аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёЈаёІаёЉаёІаёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё?เสด็จเข้าไปใกล้ดาบ аё›аёЈаё°аё—аё±аёљаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡аёЈаёІаё§аё«аё™аё¶а№€аё‡аёџаёёаё• аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์รู้สึกพระหทัยสั่น ขณะที่ดำเนินเข้าสู่ลำแสงดวงаёаёІаё—ิตย์นั้น แม้จะทรงเคยเห็นดาบเล่มนี้มาหลายครั้งแล้ว а№Ѓаё•а№€аё„аё§аёІаёЎаё‡аёІаёЎаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аёЃа№‡аёўаё±аё‡аё—ำให้ทรงตกตะลึง ราชากาเร็аё?ไม่เคยได้รับаёаё™аёёаёЌаёІаё•а№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚้าใกล้ได้ขนาดนี้มาก่аёаё™ และมันทำให้พระаёаё‡аё„์ทรงประหลาดพระทัย аёЎаё±аё™аёЉа№€аёІаё‡аё•аё¶аё‡а№Ђаё„аёЈаёµаёўаё” ดาบเล่มนี้ทำจากวัตถุที่ไม่มีใครรู้จัก เป็นดาบเล่มยาวส่аёаё‡аё›аёЈаё°аёЃаёІаёў มีด้ามดาบที่หรูหราที่สุดที่ทรงเคยทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈ หุ้มด้วยผ้าคล้ายไหมเนื้аёаё”аёµ ประดับด้วยаёаё±аёЌаёЎаё“аёµаё—аёёаёЃаёЉаё™аёґаё” และมีตราสัญลักษณ์นกเหยี่ยว аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงก้าวเข้าไปаёаёµаёЃаёЃа№‰аёІаё§ ประทับชะโงกаёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаёЎаё±аё™ ทรงรู้สึกถึงพลังแข็งแกร่งที่แผ่аёаёаёЃаёЎаёІ จนทำให้พระหทัยสั่น ทรงแทบจะหายพระทัยไม่аёаёаёЃ аёаёµаёЃаёаё¶аё”ใจเดียวมันก็จะаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–а№Њ аёЉаё№аёаёўаё№а№€аёЄаё№аё‡а№Ђаё«аё™аё·аёаёћаёЈаё°а№ЂаёЁаёµаёўаёЈ เปล่งประกายในแสงаёаёІаё—ิตย์ให้ทั้งโลกได้เห็น
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์คืภราชากาเร็аё?аёЎаё«аёІаёЈаёІаёЉ
ราชากาเร็аё?ทรงยื่นพระหัตถ์ข้างขวาаёаёаёЃа№„аё› аё„а№€аёаёў ๆ аёЃаёіаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–а№ЊаёЈаёаёљаё”้ามดาบ ทรงรู้สึกถึงаёаё±аёЌаёЎаё“ีทุกเม็ด ทุกเส้นสายโครงร่างขณะที่กำด้ามดาบไว้ด้วยความตื่นเต้น พลังงานรุนแรงแผ่ผ่านมาสู่พระหัตถ์ ไล่ขึ้นมาตามพระพาหา และแผ่ไปทั่วพระวรกาย มันช่างไม่เหมืаёаё™аёЄаёґа№€аё‡а№ѓаё”аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเคยรู้สึก аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё„аё·аёа№Ђаё§аёҐаёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ เป็นช่วงเวลาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ตลаёаё”กาล
ราชากาเร็аё?จะไม่ทรงเสี่ยง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёўаё·а№€аё™аёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–а№ЊаёаёµаёЃаё‚้างจับด้ามดาบไว้ด้วย แล้วทรงหลับพระเนตร หายพระทัยเข้าสั้น ๆ
หากพระเจ้าทรงยินดี โปรดให้ข้ายกมันได้ด้วยเถิด โปรดส่งสัญญาณบаёаёЃаё‚้า แสดงให้ข้าเห็นว่าข้าคืаёаёЈаёІаё„аёІ แสดงให้ข้าเห็นว่าข้าเกิดมาเพื่аёаё„аёЈаёаё‡аёљаё±аёҐаёҐаё±аё‡аёЃа№Њ
ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аё аёІаё§аё™аёІа№Ђаё‡аёµаёўаёљ ๆ และรаёаё„аёаёўаёЃаёІаёЈаё•аёаёљаёЈаё±аёљ аёЈаёаё”ูสัญญาณสำหรับช่วงเวลาที่เหมาะสม แต่วินาทีผ่านไป аё€аё™аё–аё¶аё‡аёЄаёґаёљаё§аёґаё™аёІаё—аёµ ทั้งаёаёІаё“าจักรกำลังเฝ้ามаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กลับไม่ได้ยินสิ่งใด
ทันใดนั้นเаёаё‡ ราชากาเร็аё?ทรงเห็นพระพักตร์พระบิดา аё—аёЈаё‡аёЎаёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўа№€аёІаё‡аёљаё¶а№‰аё‡аё•аё¶аё‡
พระราชาทรงลืมพระเนตรขึ้นด้วยความหวาดกลัว ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёҐаёљаё าพนั้นаёаёаёЃаё€аёІаёЃаё„аё§аёІаёЎаё„аёґаё” ราชากาเร็аё?พระหทัยเต้นแรง ทรงรู้สึกว่านี่คืаёаёҐаёІаё‡аёЈа№‰аёІаёў
แต่ถ้าไม่ทรงทำตаёаё™аё™аёµа№‰аёЃа№‡а№„ม่ต้аёаё‡аё—аёіаёаёµаёЃаё•аёҐаёаё”ไป
ราชากาเร็аё?а№Ђаёаё™аёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёўа№„ปแล้วพยายามยกดาบขึ้นมาด้วยพละกำลังทั้งหมด аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎаё—аёµа№€ จนสั่นกระตุกไปทั้งพระวรกาย
แต่ดาบกลับไม่ขยับเขยื้аёаё™ а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё€аё°а№Ђаё„ลื่аёаё™аёўа№‰аёІаёўаёЈаёІаёЃаёђаёІаё™аё‚аёаё‡а№‚ลก
ราชากาเร็аё?ยังทรงพยายามมากยิ่งขึ้น มากขึ้นเรื่аёаёў ๆ аё€аё™а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเปล่งเสียงร้аёаё‡а№ЃаёҐаё°аё„аёіаёЈаёІаёЎаёаёаёЃаёЎаёІ
аё„аёЈаё№а№€аё•а№€аёаёЎаёІаёЃа№‡аё—รงล้มทรุดลง
ดาบไม่ขยับแม้เพียงสักนิ้ว
เสียงร้аёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡аё”ังไปทั่วท้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚аёЈаё‡а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงล้มลงกับพื้น ที่ปรึกษาหลายคนรีบเข้ามาถวายความช่วยเหลืภตรวจดูว่าพระаёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЄаёљаёІаёўаё”аёµаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€ аё‹аё¶а№€аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ผลักไสพวกเขาаёаёаёЃа№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡ พระราชาทรงประทับยืนขึ้นด้วยพระบาททั้งสаёаё‡аё‚้างด้วยความаёаё±аёљаёаёІаёў
ราชากาเร็аё?аё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаё”аё№аё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ด้วยความเสียหน้า аё—аёЈаё‡аёаёўаёІаёЃаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈа№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰
พวกเขาต่างหันหลังหนี аёћаёІаёЃаё±аё™аё—аёўаёаёўа№Ђаё”аёґаё™аёаёаёЃаё€аёІаёЃаё—้аёаё‡аёћаёЈаё°а№‚รงไป ราชากาเร็аё?ทรงเห็นความผิดหวังบนใบหน้าขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ ทรงเห็นว่าพระаёаё‡аё„์เป็นเพียงราชาаёаёµаёЃаёаё‡аё„์หนึ่งซึ่งทำไม่สำเร็จในสายตาขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าแต่ละคนได้รู้แล้วว่าพระаёаё‡аё„์ไม่ใช่ราชาที่แท้จริง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่ใช่แม็คกิลผู้ที่โชคชะตากำหนดมา และเป็นผู้ที่ถูกเลืаёаёЃ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่มีสิ่งใดเลย เป็นเพียงเจ้าชายаёаёµаёЃаёаё‡аё„์หนึ่งที่ช่วงชิงบัลลังก์มาได้
ราชากาเร็аё?ทรงรุ่มร้аёаё™аё”้วยความаёаё±аёљаёаёІаёў аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวเท่าช่วงเวลานี้ ทุกสิ่งที่ทรงคิดไว้นับตั้งแต่ทรงพระเยาว์เป็นเรื่аёаё‡а№‚аёЃаё«аёЃ เป็นภาพหลаёаё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡а№ЂаёЉаё·а№€аёа№ѓаё™аё™аёґаё—านหลаёаёЃа№Ђаё”็กขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡
และมันทำให้พระаёаё‡аё„์ต้аёаё‡аё‚ายหน้า
аёљаё—аё—аёµа№€ аё«аёЃ
ราชากาเร็аё?ทรงพระดำเนินไปมาаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«а№‰аёаё‡аёљаёЈаёЈаё—มด้วยความว้าวุ่น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ยังทรงตกพระทัยกับความล้มเหลวในการยกดาบ ทรงพยายามที่จะประมวลผลที่เกิดขึ้น ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аё„аёґаё”аёаё°а№„รไม่аёаёаёЃ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์แทบไม่аёаёўаёІаёЃа№ЂаёЉаё·а№€аёаё§а№€аёІаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аёЉа№€аёІаё‡а№Ђаё‚ลาที่พยายามจะยกดาบประจำราชวงศ์เล่มนั้น ซึ่งไม่เคยมีแม็คกิลคนใดยกได้มาเจ็ดชั่วаёаёІаёўаёёа№ЃаёҐа№‰аё§ ทำไมพระаёаё‡аё„а№Њаё€аё¶аё‡аё„аёґаё”аё§а№€аёІаё—аёЈаё‡аёЎаёµаё”аёµаёЃаё§а№€аёІаёљаёЈаёЈаёћаёљаёёаёЈаёёаё©? ทำไมพระаёаё‡аё„а№Њаё€аё¶аё‡аё—аёЈаё‡аё„аёґаё”аё§а№€аёІаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё™а№€аёІаё€аё°а№Ѓаё•аёЃаё•а№€аёІаё‡?
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์น่าจะทรงรู้ดี аё™а№€аёІаё€аё°аё—аёЈаё‡аёЈаё°аё§аё±аё‡ ไม่ควรจะประเมินพระаёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡аёЄаё№аё‡а№ЂаёЃаёґаё™а№„ปเลย น่าจะทรงพаёа№ѓаё€аёЃаё±аёљаёЈаёІаёЉаёљаё±аёҐаёҐаё±аё‡аёЃа№Њаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ ทำไมพระаёаё‡аё„์จึงต้аёаё‡аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё—ำด้วย?
аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёљаёЈаёЈаё”าพสกนิกรต่างรู้ว่าพระаёаё‡аё„์ไม่ใช่ผู้ที่ถูกเลืаёаёЃ аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰аё„งจะทำให้การครаёаё‡аёЈаёІаёЉаёўа№Њаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ต้аёаё‡аёЄаё±а№€аё™аё„ลаёаё™ บางทีพวกนั้นаёаёІаё€аё€аё°аёЎаёµа№Ђаё«аё•аёёаёњаёҐа№ѓаё«а№‰аёЄаё‡аёЄаё±аёўаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№ЂаёЃаёµа№€аёўаё§аёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈаёЄаё§аёЈаёЈаё„аё•аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเห็นว่าทุกคนมаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё•аёЃаё•а№€аёІаё‡а№„аё› а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเป็นผีดิบ а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаё—аёёаёЃаё„аё™а№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаё•аё±аё§аёЈаёаёЈаёІаёЉаёІаёаё‡аё„а№Њаё•а№€аёа№„ปกันแล้ว
ที่ร้ายไปกว่านั้นราชากาเร็аё?ทรงไม่แน่พระทัยในตัวเаёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё„รั้งแรกในชีวิต ตลаёаё”аёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№ЊаёЉаёµаёћаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёЉаё°аё•аёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўа№€аёІаё‡аёЉаё±аё”а№Ђаё€аё™ аё—аёЈаё‡аёЎаё±а№€аё™а№ѓаё€аё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ถูกกำหนดมาให้แทนที่พระบิดา а№Ђаёћаё·а№€аёаё„аёЈаёаё‡аёЈаёІаёЉаёўа№Ња№ЃаёҐаё°аёўаёЃаё”าบขึ้นมาได้ аё„аё§аёІаёЎаёЎаё±а№€аё™а№ѓаё€аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์สั่นคลаёаё™аёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€аёЄаёёаё” аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่แน่พระทัยในทุกสิ่ง
และที่แย่ที่สุดคืаёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่สามารถหยุดการมаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё аёІаёћаёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ ที่ทรงเห็นก่аёаё™аё€аё°аёўаёЃаё”аёІаёљ аё™аёµа№€аё„аё·аёаёЃаёІаёЈа№ЃаёЃа№‰а№Ѓаё„้นขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™аё«аёЈаё·аё?
“ไชโย” มีเสียงเยาะเย้ยดังขึ้นช้า ๆ
ราชากาเร็аё?ทรงหันไปаёаёўа№€аёІаё‡аё•аёЃаёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё—аёµа№€аёЎаёµаё„аё™аёаё·а№€аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«а№‰аёаё‡аё™аёµа№‰аё”้วย аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงจำเสียงนี้ได้ทันที เป็นเสียงที่ทรงคุ้นเคยมากมาหลายปี เป็นเสียงที่พระаёаё‡аё„์ทรงดูแคลน аёЎаё±аё™аё„аё·аёа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёЉаёІаёўаёІ
เฮเลนา
аё™аёІаё‡аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё—ี่มุมห้аёаё‡аёаёµаёЃаёџаёІаёЃ аёЎаёаё‡аё”аё№аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์พลางสูบกล้аёаё‡аёўаёІаёќаёґа№€аё™ นางหายใจเข้าลึกแล้วกลั้นไว้ จากนั้นจึงค่аёаёўаёња№€аёаё™аёаёаёЃаёЉа№‰аёІ ๆ аё”аё§аё‡аё•аёІаё™аёІаё‡а№Ѓаё”аё‡аёЃа№€аёі аё‹аё¶а№€аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้ว่านางสูบฝิ่นมานานเกินไป
“เจ้ามาทำаёаё°а№„аёЈаё—аёµа№€аё™аёµа№€?” аёЈаёІаёЉаёІаё•аёЈаё±аёЄаё–аёІаёЎ
“นี่มันก็ห้аёаё‡аё«аёаё‚аёаё‡аё‚้าเหมืаёаё™аёЃаё±аё™вЂќ аё™аёІаё‡аё•аёаёљ “ข้าаёаёўаёІаёЃаё€аё°аё—аёіаёаё°а№„รที่นี่ก็ได้ ข้าเป็นชายาท่านและเป็นราชินีขаёаё‡аё—а№€аёІаё™ аёаёўа№€аёІаёҐаё·аёЎаёЄаёґ ข้าปกครаёаё‡аёаёІаё“าจักรนี้เท่ากับท่าน แต่หลังจากความล้มเหลวขаёаё‡аё—่านในวันนี้แล้ว ข้าคงจะใช้คำว่าปกครаёаё‡а№„ด้ไม่เต็มปากนักหรаёаёЃвЂќ
ราชากาเร็аё?พระพักตร์ร้аёаё™ เฮเลนามักจะมีวิаё?ีโจมตีพระаёаё‡аё„์ด้วยวิаё?аёµаё™аёаёЃаёЃаё•аёґаёЃаёІаё—ี่สุดเสมภในจังหวะที่ไม่เหมาะสมที่สุดด้วย аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงดูแคลนนางยิ่งกว่าสตรีใดในชีวิต แทบไม่аёаёўаёІаёЃа№ЂаёЉаё·а№€аёаё§а№€аёІаё—аёЈаё‡аё•аёаёљаё•аёЃаёҐаё‡а№Ѓаё•а№€аё‡аё‡аёІаё™аёЃаё±аёљаё™аёІаё‡
“аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™аё«аёЈаё·аё?” ราชากาเร็аё?аё•аё°аё„аёаёЃ ทรงหันหลังแล้วเสด็จไปหานางด้วยความกริ้ว “เจ้าลืมรึว่าข้าเป็นราชา นางโสเภณี ข้าสั่งขังเจ้าได้ а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ а№ѓаё™аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё‚аёаё‡аё‚้า ไม่ว่าเจ้าจะเป็นชายาขаёаё‡аё‚้าหรืаёа№„ม่ก็ตาม”
аё™аёІаё‡аё«аё±аё§а№ЂаёЈаёІаё° พ่นลมหายใจทางจมูกаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаёўа№‰аёўаё«аёўаё±аё™
“แล้วаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈаё•а№€аёа№ЂаёҐа№€аёІ?” аё™аёІаё‡аёЃаёЈаё°аёЉаёІаёЃа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё–аёІаёЎ “ประชาชนขаёаё‡аё—а№€аёІаё™аёЄаё‡аёЄаё±аёўа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёЄаё™аёґаёўаёЎаё—аёІаё‡а№ЂаёћаёЁаё‚аёаё‡аё—่านบ้างไหม? ไม่สิ ข้าล่ะสงสัยเรื่аёаё‡аё™аёµа№‰аё€аёЈаёґаё‡В คงไม่มีаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№‚ลกแห่งแผนการขаёаё‡аёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё?аёЄаёґаё™аё° คงไม่аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎаё„аёґаё”аё‚аёаё‡аёЉаёІаёўаёњаё№а№‰аё—ี่กังวลมากกว่าใคร аё§а№€аёІаё„аё™аёаё·а№€аё™аё€аё°аёЎаёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„ร”
ราชากาเร็аё?ประทับนิ่งตรงหน้านาง ทรงรู้ว่านางมีวิаё?аёµаёЎаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ได้ทะลุปรุโปร่ง ซึ่งนั่นทำให้พระаёаё‡аё„์ทรงหงุดหงิดไปถึงแก่น ทรงเข้าใจคำขู่ขаёаё‡аё™аёІаё‡а№ЃаёҐаё°аёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаёЃаёІаёЈа№‚ต้เถียงด้วยจะไม่มีผลดี ดังนั้นจึงทรงประทับนิ่งаёаёўаё№а№€а№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё‡аёµаёўаёљ ๆ และรаёаё„аёаёў ทั้งที่ทรงกำหมัดแน่น
“เจ้าต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёаё°а№„аёЈ?” ราชากาเร็аё?ตรัสถามช้า ๆ аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё„аё§аёљаё„аёёаёЎаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡аё€аёІаёЃаё„วามหุนหันพลันแล่น “เจ้าคงไม่มาหาข้าหรаёаёЃ หากเจ้าไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёаё°а№„ร”
นางหัวเราะแห้ง ๆ เป็นหัวเราะที่เสแสร้ง
“ถ้าข้าаёаёўаёІаёЃа№„ด้аёаё°а№„รข้าก็จะเаёаёІ ข้าไม่จำเป็นต้аёаё‡аёЎаёІаё‚аёаёаё°а№„аёЈаё€аёІаёЃаё—а№€аёІаё™аё«аёЈаёаёЃ แต่ข้าаёаёўаёІаёЃаё€аё°аёљаёаёЃаёаё°а№„аёЈаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЃаё±аёљаё—а№€аёІаё™ ทั้งаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё‚аёаё‡аё—่านเพิ่งได้เป็นสักขีพยานความล้มเหลวในการยกดาบขаёаё‡аё—а№€аёІаё™ เรามาถึงไหนกันแล้วล่ะ?”
“เจ้าหมายความว่าаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ аё—аёµа№€аё§а№€аёІа№ЂаёЈаёІ?” аёЈаёІаёЉаёІаё•аёЈаё±аёЄаё–аёІаёЎ พลางสงสัยว่านางจะมาไม้ไหนเรื่аёаё‡аё™аёµа№‰
“ตаёаё™аё™аёµа№‰аё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё‚аёаё‡аё—่านก็ได้รู้ในสิ่งที่ข้ารู้มานานแล้ว ว่าท่านผู้ล้มเหลว ท่านไม่ใช่ผู้ที่ถูกเลืаёаёЃ аё‚аёа№ЃаёЄаё”งความยินดีด้วย аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаёЃа№‡а№„ด้รู้กันаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё—างการแล้ว”
ราชากาเร็�พระพักตร์บึ้งตึง
“พระบิดาก็ทรงยกดาบไม่สำเร็จ นั่นไม่ได้เป็นаёаёёаё›аёЄаёЈаёЈаё„аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёЃаёІаёЈаё›аёЃаё„аёЈаёаё‡аё—аёµа№€аёЎаёµаё›аёЈаё°аёЄаёґаё—аё?ิภาพในฐานะราชา”
“แต่มันมีผลกับการเป็นราชาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์” аё™аёІаё‡аёЄаё°аёљаё±аё”а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё•аёаёљ “ทุกช่วงเวลาขаёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё›а№‡аё™аёЈаёІаёЉаёІвЂќ
“ถ้าเจ้าไม่มีความสุขกับการไร้ความสามารถขаёаё‡аё‚้านัก” ราชากาเร็аё?ทรงกริ้ว “ทำไมเจ้าไม่ไปจากที่นี่เสียล่ะ? ทิ้งข้าไปสิ ทิ้งการแต่งงานจаёаёЎаё›аёҐаёаёЎаё‚аёаё‡а№ЂаёЈаёІа№ЂаёЄаёµаёў аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё‚้าเป็นราชาแล้ว ข้าไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё€а№‰аёІаёаёµаёЃаё•а№€аёа№„ปแล้ว”
“ข้าดีใจที่ท่านพูดเรื่аёаё‡аё™аёµа№‰аё‚ึ้นมา” аё™аёІаё‡аёљаёаёЃ “เพราะนั่นคืаёаёЄаёІа№Ђаё«аё•аёёаё—ี่ทำให้ข้ามาที่นี่ ข้าаёаёўаёІаёЃа№ѓаё«а№‰аё—а№€аёІаё™аёўаёёаё•аёґаёЃаёІаёЈа№Ѓаё•а№€аё‡аё‡аёІаё™аё‚аёаё‡а№ЂаёЈаёІаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё—аёІаё‡аёЃаёІаёЈ ข้าต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё«аёўа№€аёІ มีชายคนหนึ่งที่ข้ารัก ชายที่แท้จริง ที่จริงเขาเป็นаёаё±аёЁаё§аёґаё™аё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡аё—а№€аёІаё™ เขาเป็นนักรบ а№ЂаёЈаёІаёЈаё±аёЃаёЃаё±аё™ เป็นรักแท้ ไม่เหมืаёаё™аё„วามรักที่ข้าเคยมี หย่ากับข้าเสีย ข้าจะได้ยุติความสัมพันаё?์ลับ ๆ นี้ ข้าаёаёўаёІаёЃа№ѓаё«а№‰аё„аё§аёІаёЎаёЈаё±аёЃаё‚аёаё‡а№ЂаёЈаёІа№Ђаё›аёґаё”а№Ђаёњаёў และข้าаёаёўаёІаёЃаё€аё°а№Ѓаё•а№€аё‡аё‡аёІаё™аёЃаё±аёља№Ђаё‚า”
ราชากาเร็аё?ทรงจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аё™аёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡ รู้สึกใจหายราวกับถูกแทงด้วยมีดสั้นเข้าที่พระаёаёёаёЈаё° ทำไมเฮเลนาถึงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё›аёґаё”а№Ђаёњаёў? ทำไมต้аёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰ จากเวลาไหนก็ได้? มันมากเกินไปสำหรับพระаёаё‡аё„а№Њ ทรงรู้สึกเหมืаёаё™а№‚ลกกำลังซ้ำเติมตаёаё™аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ล้ม
ราชากาเร็аё?а№Ђаёаё‡аёЃа№‡аё—รงประหลาดพระทัยที่รู้ว่าพระаёаё‡аё„์มีความรู้สึกลึกซึ้งบางаёаёўа№€аёІаё‡аёЃаё±аёља№Ђаё®а№ЂаёҐаё™аёІ а№ЂаёћаёЈаёІаё°а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—รงได้ยินคำพูดขаёаё‡аё™аёІаё‡аё—аёµа№€аё‚аёаё«аёўа№€аёІ มันทำให้พระаёаё‡аё„์รู้สึกบางаёаёўа№€аёІаё‡ และทำให้ไม่พаёаёћаёЈаё°аё—аё±аёў มันทำให้พระаёаё‡аё„์ทรงรู้ว่าไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё«аёўа№€аёІаё‚аёІаё”аё€аёІаёЃаё™аёІаё‡ หากเป็นพระประสงค์ขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡аё™аё±а№€аё™аёЃа№‡а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡ แต่หากเป็นความต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аё™аё±а№€аё™аё€аё¶аё‡а№Ђаё›а№‡аё™аёаёµаёЃа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰аё™аёІаё‡аёЎаёµаё—аёІаё‡аё‚аёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡ มันไม่ง่ายเช่นนั้น
ที่สำคัญที่สุดราชากาเร็аё?ทรงสงสัยว่าการหย่าจะมีผลต่аёаё„วามเป็นราชาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ ราชาที่ทรงหย่าคงจะทำให้เกิดคำถามมากมาย และพระаёаё‡аё„์ทรงพบว่ารู้สึกหึงหวงаёаё±аёЁаё§аёґаё™аё„นนี้ และไม่พаёа№ѓаё€аё—ี่นางโยนการขาดความเป็นชายขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№ѓаёЄа№€аёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ЃаёЃа№‰а№Ѓаё„้นคนทั้งคู่
“เจ้าจะไม่ได้аёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё«аёЈаёаёЃвЂќ аёЈаёІаёЉаёІаё•аё§аёІаё” “เจ้าผูกมัดаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё‚้า ต้аёаё‡аё•аёґаё”аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё‚้าในฐานะภรรยา ข้าจะไม่มีวันปล่аёаёўа№ѓаё«а№‰а№Ђаё€а№‰аёІа№Ђаё›а№‡аё™аёаёґаёЄаёЈаё° และหากข้าได้เจаёаё•аё±аё§аёаё±аёЁаё§аёґаё™аё—ี่เจ้าลаёаёља№Ђаё›а№‡аё™аёЉаё№а№‰аё”้วย ข้าจะจับมันทรมานและประหารเสีย”
เฮเลนาร้аёаё‡аё‚ึ้นаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёЈаёµа№‰аёўаё§аёЃаёЈаёІаё”
“ข้าไม่ใช่ภรรยาขаёаё‡аё—а№€аёІаё™! ท่านไม่ใช่สามีขаёаё‡аё‚้า ท่านไม่ใช่ผู้ชาย аёЃаёІаёЈа№Ѓаё•а№€аё‡аё‡аёІаё™аё‚аёаё‡а№ЂаёЈаёІаёЎаё±аё™а№„аёЎа№€аёЁаё±аёЃаё”аёґа№ЊаёЄаёґаё—аё?аёґа№Њ นับตั้งแต่วันที่มันถูกกุขึ้นมา เป็นแค่การร่วมมืаёаёЃаё±аё™аё—ี่จัดขึ้นเพื่аёаёаёіаё™аёІаё€В а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—ั้งหมดนี้ทำให้ข้าขยะแขยงมาตลаёаё” และมันทำลายโаёаёЃаёІаёЄа№Ђаё”аёµаёўаё§аё‚аёаё‡аё‚้าที่จะได้แต่งงานаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё—้จริง”
аё™аёІаё‡аё«аёаёљаё«аёІаёўа№ѓаё€ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№‚ทสะพลุ่งพล่านขึ้น
“ท่านจะต้аёаё‡аё«аёўа№€аёІа№ѓаё«а№‰аё‚้า ไม่เช่นนั้นข้าจะเปิดเผยให้ทั้งаёаёІаё“าจักรได้รู้ว่าท่านเป็นผู้ชายแบบไหน ท่านเลืаёаёЃа№ЂаёаёІвЂќ
แล้วเฮเลนาก็หมุนตัวหันหลังให้พระаёаё‡аё„а№Њ แล้วเดินаёаёаёЃа№„аё›аё—аёІаё‡аё›аёЈаё°аё•аё№аё—аёµа№€а№Ђаё›аёґаё”аёаёўаё№а№€ โดยไม่สนใจจะปิดประตูตามหลัง
ราชากาเร็аё?аё›аёЈаё°аё—аё±аёљаёаёўаё№а№€а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёҐаёіаёћаё±аё‡а№ѓаё™аё«а№‰аёаё‡аёњаё™аё±аё‡аё«аёґаё™ ฟังเสียงสะท้аёаё™аё‚аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёќаёµа№Ђаё—้านาง และทรงรู้สึกเย็นไปทั่วพระวรกายаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ไม่аёаёІаё€аё€аё°аёЄаёҐаё±аё”ทิ้งได้ аёўаё±аё‡аёЎаёµаёЄаёґа№€аё‡а№ѓаё”аёЎаё±а№€аё™аё„аё‡аёћаёаё€аё°а№ѓаё«а№‰аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёўаё¶аё”аё–аё·аёа№„ว้ได้аёаёўаё№а№€аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€?
ราชากาเร็аё?аё›аёЈаё°аё—аё±аёљаёаёўаё№а№€а№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™ พระวรกายสั่นสะท้าน аё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаё›аёЈаё°аё•аё№аё—аёµа№€а№Ђаё›аёґаё”аёаёўаё№а№€ ทรงประหลาดพระทัยที่เห็นใครคนаёаё·а№€аё™аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё”ินเข้ามา аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ยังไม่ทันได้มีเวลาบันทึกการสนทนากับเฮเลนา ยังไม่ทันได้วิเคราะห์คำขู่ขаёаё‡аё™аёІаё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№ѓаёљаё«аё™а№‰аёІаё—ี่คุ้นเคยกำลังเดินเข้ามา а№ЂаёџаёґаёЈа№Њаё?аё™аё±а№€аё™а№Ђаёаё‡ การก้าวเดินаёаёўа№€аёІаё‡аёЈа№€аёІа№ЂаёЈаёґаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าหายไปขณะที่เดินเข้ามาаёаёўа№€аёІаё‡аёҐаё±аё‡а№ЂаёҐ สีหน้ามีความรู้สึกผิด
“กาเร็�?” เขาทูลถามน้ำเสียงไม่มั่นใจ
а№ЂаёџаёґаёЈа№Њаё?จ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ด้วยดวงตาเบิกกว้าง ซึ่งราชากาเร็аё?ทรงเห็นว่าเขารู้สึกแย่เพียงใด аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์คิดว่าเขาควรจะรู้สึกแย่ аёаёўа№€аёІаё‡а№„รก็ตามมันเป็นเพราะเฟิร์аё?ที่ผลักดันให้พระаёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёўаёЃаё”аёІаёљ เป็นคนที่โน้มน้าวพระаёаё‡аё„а№Ња№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” เป็นคนที่ทำให้พระаёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё„аёґаё”аё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เป็นมากกว่าที่เป็นаёаёўаё№а№€ หากไม่มีเสียงกระซิบขаёаё‡а№ЂаёџаёґаёЈа№Њаё? ใครจะรู้? บางทีราชากาเร็аё?аёаёІаё€аё€аё°а№„ม่ลаёаё‡аёўаёЃаё”аёІаёљаё™аё±а№€аё™
ราชากาเร็аё?ทรงหันไปหาเขาด้วยความกริ้ว ในที่สุดก็ทรงพบเหตุผลที่จะระบายโทสะทั้งหมดใส่เฟิร์аё? เขาเป็นคนปลงพระชนม์พระบิดา เป็นเฟิร์аё? เด็กเลี้ยงม้าโง่เง่าที่พาพระаёаё‡аё„а№ЊаёЎаёІаёЄаё№а№€а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё§аёёа№€аё™аё§аёІаёўаё—ั้งหลายนี้ аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเป็นเพียงผู้สืบราชบัลลังก์แม็คกิลที่ล้มเหลวаёаёµаёЃаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аё№
“ข้าเกลียดเจ้า” ราชากาเร็аё?ทรงกริ้ว “ตаёаё™аё™аёµа№‰аё€аё°аёЄаё±аёЌаёЌаёІаёаё°а№„аёЈаёаёµаёЃа№ЂаёҐа№€аёІ? ไหนล่ะความมั่นใจขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё§а№€аёІаё‚้าจะสามารถยกดาบนั่นได้?”
а№ЂаёџаёґаёЈа№Њаё?กลืนน้ำลาย ดูเป็นกังวลаёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёІаёЃ เขาพูดไม่аёаёаёЃ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีаёаё°а№„รจะกล่าว
“ข้าขаёа№‚аё—аё© ฝ่าบาท” เขาทูล “ข้าผิดไปแล้ว”
“เจ้าผิดหลายเรื่аёаё‡а№ЂаёЉаёµаёўаё§аёҐа№€аё°вЂќ ราชากาเร็аё?аё•аё§аёІаё”
ที่จริงแล้วยิ่งราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аё„аёґаё”а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰аёЎаёІаёЃаё‚ึ้นเท่าไร ก็ยิ่งรู้ว่าเฟิร์аё?аёњаёґаё”аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ หากไม่ใช่เพราะเฟิร์аё? พระบิดาก็คงยังมีพระชนม์ชีพаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё§аё±аё™аё™аёµа№‰ และพระаёаё‡аё„์จะไม่ต้аёаё‡а№Ђаё€аёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё§аёёа№€аё™аё§аёІаёўаёћаё§аёЃаё™аёµа№‰ аё аёІаёЈаё°аё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё›а№‡аё™аёЈаёІаёЉаёІаёЃа№‡аё€аё°а№„аёЎа№€аё•аёЃа№ѓаёЄа№€аёћаёЈаё°а№ЂаёЁаёµаёўаёЈ а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—ั้งหลายนี้จะไม่ผิดพลาด аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё§аё±аё™аё?аёЈаёЈаёЎаё”аёІ ๆ аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่ได้เป็นราชา а№ЂаёЎаё·а№€аёаё•аёаё™аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаёўаё±аё‡аёаёўаё№а№€ ทรงปรารถนาให้ทุกสิ่งกลับมาและเป็นเหมืаёаё™а№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”ิมขึ้นมาทันใด แต่ก็ทรงทำไม่ได้ аёаёўа№€аёІаё‡а№„รก็ตามพระаёаё‡аё„์ทรงโทษเฟิร์аё?аёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—ั้งหมดนี้
“เจ้ามาทำаёаё°а№„аёЈаё—аёµа№€аё™аёµа№€?” ราชากาเร็аё?аё•аёЈаё±аёЄаё–аёІаёЎ
а№ЂаёџаёґаёЈа№Њаё?аёЃаёЈаё°а№ЃаёаёЎ ดูกังวลаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё«а№‡аё™а№„ด้ชัด
“ข้าได้ยิน…ข่าวลืаёвЂ¦а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё‹аёёаёљаё‹аёґаёљаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃаё„นรับใช้คุยกัน มีข่าวมาถึงข้ามาаёаё™аёёаёЉаёІа№ЃаёҐаё°аё‚аё™аёґаё©аёђаёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กำลังมีคำถาม มีคนเห็นทั้งสаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ในพื้นที่ขаёаё‡аё„นรับใช้ กำลังสำรวจปล่аёаё‡аё—ิ้งปฏิกูลเพื่аёаё«аёІаёаёІаё§аёёаё?аёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈ มีดสั้นที่ข้าใช้ปลงพระชนม์พระบิดาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์”
ราชากาเร็аё?พระวรกายเย็นเฉียบเมื่аёа№„ด้ยินคำพูดนั้น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงตัวแข็งด้วยความตกพระทัยและความกลัว วันนี้จะมีаёаё°а№„รเลวร้ายไปกว่านี้аёаёµаёЃаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€?
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЃаёЈаё°а№ЃаёаёЎ
“แล้วพวกเขาพบаёаё°а№„รไหม?” аёЈаёІаёЉаёІаё•аёЈаё±аёЄаё–аёІаёЎ аёћаёЈаё°аёЁаёа№Ѓаё«а№‰аё‡аёњаёІаёЃ แทบจะเปล่งคำพูดаёаёаёЃаёЎаёІа№„ม่ได้
เฟิร์�ส่ายหน้า
“ข้าไม่รู้ аёќа№€аёІаёљаёІаё— ที่ข้ารู้คืаёаё—ั้งสаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กำลังสงสัยบางаёаёўа№€аёІаё‡вЂќ
ราชากาเร็аё?ทรงรู้สึกเกลียดเฟิร์аё?ขึ้นมาаёаёµаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ไม่ทรงรู้เลยว่าจะสามารถรู้สึกได้ หากไม่ใช่เพราะความผิดพลาดขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё«аёІаёЃа№Ђаё‚аёІаёЃаёіаё€аё±аё”аёаёІаё§аёёаё?аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёЎаё„วรแล้ว аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็คงไม่ต้аёаё‡аёЎаёІаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаё–านการณ์เช่นนี้ а№ЂаёџаёґаёЈа№Њаё?ทำให้พระаёаё‡аё„์ต้аёаё‡а№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡
“ข้าจะพูดเพียงครั้งเดียวเท่านั้น” ราชากาเร็аё?аё•аёЈаё±аёЄ พลางก้าวเข้าไปหาเฟิร์аё? แล้วยื่นพระพักตร์เข้าไปใกล้ аё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈа№Ђаё‚аёІаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЎа№€аёћаёаёћаёЈаё°аё—ัยด้วยสีหน้าเคร่งเครียดที่สุด “ข้าไม่аёаёўаёІаёЃа№Ђаё«а№‡аё™аё«аё™а№‰аёІа№Ђаё€а№‰аёІаёаёµаёЃаё•а№€аёа№„ปแล้ว เจ้าเข้าใจไหม? ไปให้พ้นหน้าข้า และаёаёўа№€аёІаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаёаёµаёЃ ข้าจะลดตำแหน่งเจ้าไปให้ไกลจากที่นี่ และหากเจ้าเหยียบย่างเข้ามาในกำแพงปราสาทนี้аёаёµаёЃ аё‚аёа№ѓаё«а№‰а№Ѓаё™а№€а№ѓаё€а№„ด้เลยว่าข้าจะสั่งขังเจ้า”
“ไปได้แล้ว!” ราชากาเร็�ทรงตวาด
а№ЂаёџаёґаёЈа№Њаё?น้ำตาคลаёаё«аё™а№€аё§аёў หันหลังและวิ่งаёаёаёЃа№„ปจากห้аёаё‡ เสียงฝีเท้าขаёаё‡а№Ђаё‚าดังก้аёаё‡аёаёўаё№а№€аё™аёІаё™аё«аёҐаё±аё‡аё€аёІаёЃаё—ี่เขาวิ่งไปตามทางเดิน
ราชากาเร็аё?ทรงหวนกลับไปคิดเรื่аёаё‡аё”аёІаёљ คิดถึงความพยายามที่ล้มเหลวขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аё—аёЈаё‡аёаё”คิดไม่ได้ว่าพระаёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё«аёІа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№Ђаё”аё·аёаё”ร้аёаё™а№ѓаё«а№‰аёЃаё±аёљаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡ ทรงรู้สึกเหมืаёаё™аёњаёҐаё±аёЃаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё•аёЃаё€аёІаёЃаё«аё™а№‰аёІаёњаёІ และนับจากนี้เป็นต้นไปพระаёаё‡аё„а№Њаё€аё°аё—аёЈаё‡аёћаёља№Ѓаё•а№€аё„аё§аёІаёЎа№ЂаёЄаё·а№€аёаёЎа№ЂаёЄаёµаёў
аёЈаёІаёЉаёІаё›аёЈаё°аё—аё±аёљаё™аёґа№€аё‡аёаёўаё№а№€а№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™ ราวกับหยั่งรากลงพื้นหินทามกลางความเงียบที่ก้аёаё‡аёаёўаё№а№€ ในห้аёаё‡аёљаёЈаёЈаё—аёЎаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ ทรงตัวสั่นและสงสัยว่าพระаёаё‡аё„์ทรงจัดการให้เกิดเรื่аёаё‡аёаё°а№„รขึ้นบ้าง พระราชาไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยว ไม่มั่นใจในตัวเаёаё‡а№ЂаёЉа№€аё™аё™аёµа№‰аёЎаёІаёЃа№€аёаё™
аё™аёµа№€аё„аё·аёаё„аё§аёІаёЎаё«аёЎаёІаёўаё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё›а№‡аё™аёЈаёІаёЉаёІаёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™аё«аёЈаё·аё?
*
ราชากาเร็аё?รีบเสด็จขึ้นไปตามบันไดวน ทรงรีบขึ้นไปชั้นแล้วชั้นเล่า а№Ђаёћаё·а№€аёа№„ปยังเชิงเทินชั้นบนสุดขаёаё‡аё›аёЈаёІаёЄаёІаё— аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёаёІаёЃаёІаёЁаёљаёЈаёґаёЄаёёаё—аё?аёґа№Њ ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё§аёҐаёІа№ЃаёҐаё°аёћаё·а№‰аё™аё—аёµа№€а№Ђаёћаё·а№€аёаё„аёґаё” ราชากาเร็аё?ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЎаёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ในมุมกว้าง ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№‚аёаёЃаёІаёЄаё—ี่จะได้เห็นราชสำนักและประชาชนขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ а№Ђаёћаё·а№€аёаё€аё”จำว่าทั้งหมดนี้เป็นขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ แม้จะมีเหตุการณ์ที่เป็นเหมืаёаё™аёќаё±аё™аёЈа№‰аёІаёўаёЎаёІаё•аёҐаёаё”ทั้งวัน а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็ยังคงเป็นราชาаёаёўаё№а№€аё™аё±а№€аё™а№Ђаёаё‡
ราชากาเร็аё?ทรงไม่สนพระทัยบรรดามหาดเล็กและวิ่งไปเพียงลำพัง ทรงก้าวขึ้นบันไดไปขั้นแล้วขั้นเล่า พลางหаёаёљаё«аёІаёўа№ѓаё€ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงหยุดที่ชั้นหนึ่งระหว่างทาง ทรงก้มพระวรกายและหаёаёљ น้ำพระเนตรไหลลงมาตามพระปราง ราชากาเร็аё?аёўаё±аё‡аё„аё‡аё—аёаё”พระเนตรเห็นพระบิดาทำพระพักตร์ถมึงทึงใส่พระаёаё‡аё„а№Њаёаёўаё№а№€аё•аёҐаёаё”аё—аёІаё‡
“ข้าเกลียดท่าน!” ทรงตะโกนกับаёаёІаёЃаёІаёЁаё—ี่ว่างเปล่า
ราชากาเร็аё?ทรงสาบานได้ว่าพระаёаё‡аё„์ได้ยินเสียงหัวเราะเย้ยหยันตаёаёљаёЃаёҐаё±аёљаёљаёЎаёІ พระบิดาทรงพระสรวล
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№„аё›аё€аёІаёЃаё—аёµа№€аё™аёµа№€ พระราชาทรงหันหลังและวิ่งต่аёа№„аё› พุ่งไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วจนกระทั่งในที่สุดพระаёаё‡аё„์ก็ไปถึงชั้นบนสุด аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กระโจนผ่านประตูаёаёаёЃа№„аё›аёЄаё№а№€аёаёІаёЃаёІаёЁаёЄаё”ชื่นในฤดูร้аёаё™аё—аёµа№€аё›аё°аё—аё°аёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њ
ราชากาเร็аё?ทรงสูดหายใจลึก พยายามหายใจให้ทัน аё—аёЈаё‡аёћаёаёћаёЈаё°аё—ัยที่ได้аёаёўаё№а№€аё—่ามกลางแสงаёаёІаё—ิตย์และสายลมаёаё±аё™аёаёљаёаёёа№€аё™ аё—аёЈаё‡аё–аёаё”ฉลаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё•аё±аё§аё™аёаёЃаёаёаёЃ ซึ่งเป็นฉลаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ แล้วโยนลงกับพื้น аёаёІаёЃаёІаёЁаёЈа№‰аёаё™а№ЂаёЃаёґаё™а№„аё› และพระаёаё‡аё„์ไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЄаё§аёЎаёЎаё±аё™аёаёµаёЃаё•а№€аёа№„аё›
ราชากาเร็аё?รุดไปยังริมเชิงเทินแล้วทรงยึดกำแพงหินไว้ พลางหаёаёљаё«аёІаёўа№ѓаё€ และทаёаё”พระเนตรลงไปด้านล่างยังเขตราชฐาน аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเห็นฝูงชนมากมายกำลังทยаёаёўаёаёаёЃаё€аёІаёЃаё›аёЈаёІаёЄаёІаё— พวกเขากำลังаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёћаёґаё?аёµ аёћаёґаё?аёµаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ทรงแทบจะรู้สึกได้ถึงความผิดหวังขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าจากตรงนี้ พวกนั้นดูตัวเล็กมาก аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงประหลาดพระทัยที่พวกเขาทั้งหมดаёаёўаё№а№€а№ѓаё•а№‰аёЃаёІаёЈаё„аё§аёљаё„аёёаёЎаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
แต่นานเท่าไรกันเล่า?
“การเป็นราชานี่ช่างน่าขัน” มีเสียงดังขึ้น
ราชากาเร็аё?ทรงหันมาและต้аёаё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”พระทัยที่เห็นаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ ห่างไปราวหนึ่งฟุต เขาสวมเสื้аёаё„ลุมสีขาวมีผ้าคลุมศีรษะและถืаёа№„ม้เท้า аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёЎаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўаё№а№€ аёЎаёµаёЈаёаёўаёўаёґа№‰аёЎаё—аёµа№€аёЎаёёаёЎаё›аёІаёЃ แต่ดวงตาเขาไม่ได้ยิ้มด้วย มันเปล่งประกายจ้аёаё‡аё•аёЈаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўа№€аёІаё‡аё—ะลุปรุโปร่ง ซึ่งทำให้ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аёЈаё°аё§аё±аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёЎаёІаёЃа№ЂаёЃаёґаё™а№„аё›
มีหลายสิ่งที่ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аёаёўаёІаёЃаёљаёаёЃаёЃаё±аёљаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ аё—аёЈаё‡аёаёўаёІаёЃаё–аёІаёЎа№Ђаё‚аёІ а№Ѓаё•а№€аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё«аёҐаё±аё‡аё€аёІаёЃаё—ี่ทรงยกดาบไม่สำเร็จ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กลับนึกเรื่аёаё‡аё—ี่ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё–ามไม่аёаёаёЃаёЄаё±аёЃаё‚้аёа№Ђаё”аёµаёўаё§
“ทำไมท่านถึงไม่บаёаёЃаё‚้า?” ราชากาเร็аё?ทรงโаёаё”аё„аёЈаё§аёЌ น้ำเสียงแฝงด้วยความสิ้นหวัง “ท่านน่าจะบаёаёЃаё‚้าว่าข้าไม่ได้ถูกกำหนดมาให้ยกดาบเล่มนั้น ท่านควรจะช่วยไม่ให้ข้าต้аёаё‡аёаё±аёљаёаёІаёўвЂќ
“แล้วทำไมข้าต้аёаё‡аё—ำเช่นนั้น?” аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё–аёІаёЎ
ราชากาเร็�ทรงพระพักตร์บึ้งตึง
“ท่านไม่ใช่ที่ปรึกษาที่แท้จริงขаёаё‡аёЈаёІаёЉаёІвЂќ аёЈаёІаёЉаёІаё—аёЈаё‡аё•аёЈаё±аёЄ “ท่านаёаёІаё€аё€аё°а№ѓаё«а№‰аё„ำปรึกษาที่ถูกต้аёаё‡а№ЃаёЃа№€аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё‚аёаё‡аё‚้า แต่ไม่ใช่กับข้า”
“аёаёІаё€а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёћаёЈаёІаё°аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё‚аёаё‡аё—่านทรงสมควรได้รับคำแนะนำที่ถูกต้аёаё‡вЂќ аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё•аёаёљ
ราชากาเร็аё?ทรงกริ้วаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเกลียดชายผู้นี้ และทรงโทษเขา
“ข้าไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё«а№‡аё™аё—่านแถวนี้аёаёµаёЃвЂќ ราชากาเร็аё?аё•аёЈаё±аёЄ “ข้าไม่รู้ว่าทำไมพระบิดาถึงทรงจ้างท่านไว้ แต่ข้าไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—а№€аёІаё™а№ѓаё™аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃаё‚аёаё‡аё‚้า”
аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё«аё±аё§а№ЂаёЈаёІаё° น้ำเสียงแหบต่ำน่ากลัว
“พระบิดาขаёаё‡аё—่านไม่ได้จ้างข้า เจ้าหนุ่มผู้โง่เขลา” а№Ђаё‚аёІаёљаёаёЃ “พระаёаё±аёўаёЃаёІаё‚аёаё‡аё—่านด้วย ข้าถูกกำหนดให้มาที่นี่ аё—аёµа№€аё€аёЈаёґаё‡аё€аё°аёљаёаёЃаё§а№€аёІаё‚้าจ้างพวกเขาก็คงได้”
аё€аё№а№€ ๆ аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёЃа№‡аёЃа№‰аёІаё§аёЎаёІаё‚้างหน้า และจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЎаёаё‡аё—ะลุไปถึงวิญญาณขаёаё‡аёЈаёІаёЉаёІаёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё?
“จะบаёаёЃа№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™аёЃаё±аёљаё—่านได้ไหม?” аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё–аёІаёЎ “ท่านถูกกำหนดให้มาที่นี่หรืаёа№Ђаё›аёҐа№€аёІ?”
аё„аёіаёћаё№аё”аё‚аёаё‡а№Ђаё‚ากระทบใจราชากาเร็аё? ทำให้ทรงเย็นวาบไปทั่วพระวรกาย นั่นเป็นสิ่งที่ราชากาเร็аё?а№Ђаёаё‡аё—аёЈаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёў аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЃаё±аё‡аё‚аёІаё§а№€аёІаё™аёµа№€аё„аё·аёаё„аёіаё‚аё№а№€аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€
“ผู้ที่ครаёаё‡аёЈаёІаёЉаёўа№Њаё”้วยโลหิตจะปกครаёаё‡аё”้วยโลหิต” аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё›аёЈаё°аёЃаёІаёЁ และเมื่аёаёћаё№аё”จบเขาก็หันหลังและเดินจากไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว
“เดี๋ยวก่аёаё™!” ราชากาเร็аё?ทรงตะโกน ไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚าจากไป аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё„аёіаё•аёаёљ “ท่านหมายความว่าаёаёўа№€аёІаё‡а№„ร”
ราชากาเร็аё?аё—аёЈаё‡аёаё”รู้สึกไม่ได้ว่าаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЄа№€аё‡аё‚้аёаё„аё§аёІаёЎаё–аё¶аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะไม่ได้ปกครаёаё‡аёаёўаё№а№€аё™аёІаё™аё™аё±аёЃ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаёљаёаёЃа№ѓаёЉа№€аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€
ราชากาเร็аё?ทรงวิ่งตามเขาไป а№Ѓаё•а№€а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚้าไปใกล้ аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёЃаёҐаё±аёљаё«аёІаёўаё•аё±аё§а№„аё›аё•а№€аёаё«аё™а№‰аёІаё•а№€аёаё•аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
ราชากาเร็аё?ทรงหันหาไปรаёаёљ ๆ แต่ไม่พบаёаё°а№„аёЈ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงได้ยินเสียงหัวเราะแหบต่ำดังมาจากที่ไหนสักแห่งในаёаёІаёЃаёІаёЁ
“аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™!” ราชากาเร็аё?ทรงตะโกน
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё«аё±аё™аё«аёІаёаёµаёЃаё„รั้ง แล้วเงยพระพักตร์ขึ้นไปสู่สวรรค์ คุกพระชานุลงข้างหนึ่ง และหงายพระพักตร์ขึ้น พลางตะโกนก้аёаё‡
“аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™!”
บทที่ เจ็ด
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„เดินไปพร้аёаёЎаё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„ แบรนด์ทและคณะผู้ติดตามขаёаё‡аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„аёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўаёЄаёґаёљаё„аё™ ทั้งหมดเดินไปตามถนนคดเคี้ยวในเมืаёаё‡аё‹аёІаё§аёІа№ЂаёЈаёµаёў ผู้คนเริ่มรวมตัวกันเมื่аёаё—ั้งขบวนมุ่งหน้าไปยังบ้านที่สาวรับใช้นางนั้นаёаёІаёЁаё±аёўаёаёўаё№а№€ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ยืนกรานที่จะไปพบนางโดยไม่รаёаёЉа№‰аёІ และท่านดยุคต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—ี่จะนำทางไปด้วยตัวเаёаё‡ และเมื่аёаё—่านดยุคไปที่ใด ทุกคนก็จะตามไปด้วย аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЎаёаё‡а№„аё›аёЈаёаёљ ๆ เห็นคณะผู้ติดตามที่ใหญ่ขึ้นทุกทีแล้วรู้สึกаёаёІаёў а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІа№Ђаё‚าจะไปถึงบ้านนางโดยมีขบวนผู้คนติดสаёаёљаё«а№‰аёаёўаё•аёІаёЎа№„ปด้วย
นับตั้งแต่เขาได้พบนางครั้งแรก аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ก็ไม่สามารถคิดถึงสิ่งаёаё·а№€аё™а№„ด้аёаёµаёЃа№ЃаёЎа№‰а№Ђаёћаёµаёўаё‡а№ЂаёҐа№‡аёЃаё™а№‰аёаёў เขาสงสัยว่านางเป็นใคร นางดูสูงศักดิ์แต่กลับทำงานเป็นสาวรับใช้ในราชสำนักขаёаё‡аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„? ทำไมนางจึงรีบหลบเขามา? ทำไมตลаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё•аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าที่ได้พบกับสตรีสูงศักดิ์มากมาย มีเพียงนางเท่านั้นที่จับหัวใจขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ?
เขาถูกห้аёаёЎаёҐа№‰аёаёЎаё”้วยราชนิกูลมาตลаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё• ทั้งในฐานะที่เป็นโаёаёЈаёЄаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№Ђаёаё‡ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёљаёаёЃа№„ด้ทันทีว่าใครเป็นราชนิกูล และเขารู้สึกได้นับตั้งแต่ที่ได้พบนางว่านางสูงศักดิ์กว่าที่เป็นаёаёўаё№а№€аёЎаёІаёЃаёЎаёІаёўаё™аё±аёЃ เขารุ่มร้аёаё™аё”้วยความใคร่รู้ว่านางคืаёа№ѓаё„аёЈ аёЎаёІаё€аёІаёЃаё—аёµа№€а№ѓаё” และมาทำаёаё°а№„аёЈаё—аёµа№€аё™аёµа№€ а№Ђаё‚аёІаёаёўаёІаёЃаё€аё°а№Ђаё«а№‡аё™аё™аёІаё‡аёаёµаёЃаё„รั้ง аёаёўаёІаёЃаё€аё°аёЈаё№а№‰аё§а№€аёІа№Ђаё‚าเพียงแต่คิดไปเаёаё‡аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІа№Ђаё‚ายังรู้สึกเช่นเดิม
“คนรับใช้ขаёаё‡аё‚้าบаёаёЃаё§а№€аёІаё™аёІаё‡аёаёІаёЁаё±аёўаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аёЉаёІаё™а№ЂаёЎаё·аёаё‡вЂќ аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„аёаё?ิบายให้ฟังขณะที่เดินไป ผู้คนทั้งสаёаё‡аё‚้างทางต่างเปิดหน้าต่างและมаёаё‡аё”аё№аё‚аёљаё§аё™аё—аёµа№€аёња№€аёІаё™аёЎаёІаёаёўа№€аёІаё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”ใจที่ได้เห็นท่านดยุคและผู้ติดตามในย่านถนนаё?รรมดาเช่นนี้
“รู้กันว่านางเป็นสาวรับใช้ให้กับเจ้าขаёаё‡а№‚аёЈаё‡а№ЃаёЈаёЎ ไม่มีใครรู้จักเทืаёаёЃа№Ђаё–าเหล่ากаёаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡ ไม่รู้ว่านางมาจากไหน ที่พวกเขารู้กันคืаёаё™аёІаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё‚аёаё‡а№ЂаёЈаёІа№ѓаё™аё§аё±аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡ และมาทำสัญญาเป็นคนรับใช้ให้กับเจ้าขаёаё‡а№‚รงแรมนี้ аёаё”аёµаё•аё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аё”ูจะเป็นปริศนา”
ทั้งหมดเลี้ยวไปยังถนนаёаёµаёЃаё”้าน ถนนหินกรวดใต้เท้าเริ่มขรุขระมากขึ้น а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าเดินไป บ้านเรืаёаё™аё«аёҐаё±аё‡а№ЂаёҐа№‡аёЃаёўаёґа№€аё‡аё•аё±а№‰аё‡аёаёўаё№а№€аёЉаёґаё”กันและทรุดโทรมมากขึ้น аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„аёЃаёЈаё°а№ЃаёаёЎ
“ข้าให้นางมาทำงานรับใช้ในราชสำนักในโаёаёЃаёІаёЄаёћаёґа№ЂаёЁаё©аё•а№€аёІаё‡ ๆ นางเป็นคนเงียบ ๆ เก็บตัว ไม่มีใครรู้เรื่аёаё‡аё™аёІаё‡аёЎаёІаёЃаё™аё±аёЃаё«аёЈаёаёЃ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„” аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„аёљаёаёЃ และหันมาหาаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” พลางจับข้аёаёЎаё·аёа№Ђаё‚าไว้ “ท่านแน่ใจเรื่аёаё‡аё™аёµа№‰аё«аёЈаё·аё? สตรีนางนี้ ไม่ว่านางจะเป็นใครก็ตาม ก็เป็นเพียงสามัญชนคนหนึ่ง ท่านสามารถเลืаёаёЃаёЄаё•аёЈаёµаё™аёІаё‡а№ѓаё”ก็ได้ในаёаёІаё“าจักร”
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЎаёаё‡аё•аёаёљаё—่านดยุคด้วยความจริงจังเท่าเทียมกัน
“ข้าต้аёаё‡аёћаёљаё™аёІаё‡аёаёµаёЃаё„รั้ง ข้าไม่สนใจว่านางจะเป็นใคร”
аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„аёЄа№€аёІаёўаёЁаёµаёЈаё©аё°аёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่เห็นด้วย аё‚аёљаё§аё™аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№Ђаё”аёґаё™аё•а№€аёа№„аё› แล้วเลี้ยวไปตามถนนสายต่าง ๆ аёња№€аёІаё™аё•аёЈаёаёЃаё‹аёаёЃаё‹аёаёўаё„ดเคี้ยวและแคบ ขณะที่พวกเขาผ่านไปนั้น บ้านเรืаёаё™а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё—รุดโทรมมากยิ่งขึ้น ถนนหนทางมีแต่พวกขี้เมา เต็มไปด้วยสิ่งสกปรก มีไก่และสุนัขเดินหากินไปทั่ว аё‚аёљаё§аё™аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าผ่านร้านเหล้าหลายแห่ง เสียงลูกค้าร้аёаё‡аё•аё°а№‚аёЃаё™аё”аё±аё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё—аёµа№€аё–аё™аё™ ขี้เมาหลายคนเดินโซเซаёаёўаё№а№€аё”้านหน้า аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёўаёІаёЎаёЈаёІаё•аёЈаёµа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЎаёІа№Ђаёўаё·аёаё™ ถนนทุกสายเริ่มมีแสงคบไฟที่ถูกจุดขึ้น
“เปิดทางให้ท่านดยุค!” аёћа№€аёаёља№‰аёІаё™аё‚аёаё‡аё—่านดยุคตะโกน รีบวิ่งนำหน้าไปและผลักพวกขี้เมาаёаёаёЃа№„ปพ้นทาง คนขี้เมาตัวเหม็นที่เดินไปมาบนถนนเปิดทางให้และมаёаё‡аё”ูด้วยความประหลาดใจ ที่เห็นท่านดยุคผ่านไป พร้аёаёЎаё”้วยаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” พวกเขาก็มาถึงโรงแรมเล็ก ๆ และเรียบง่าย สร้างจากปูน มุงหลังคาด้วยหินชนวนลาดเаёаёµаёўаё‡ аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЎаё±аё™аё€аё°аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–จุลูกค้าได้ราวห้าสิบคนในร้านเหล้าชั้นล่าง และมีห้аёаё‡аёћаё±аёЃаёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№Ѓаё‚กที่ชั้นบนаёаёµаёЃа№„ม่กี่ห้аёаё‡ ประตูด้านหน้าบิดเบี้ยว หน้าต่างบานหนึ่งพัง โคมที่แขวนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё—างเข้าเаёаёµаёўаё‡аёЃаё°а№Ђаё—а№€а№ЂаёЈа№€ แสงไฟวูบไหว ขี้ผึ้งเหลืаёаё™а№‰аёаёўаёЎаёІаёЃ เสียงคนเมาดังลаёаё”аёаёаёЃаёЎаёІаё—างหน้าต่าง аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё—аёёаёЃаё„аё™аё«аёўаёёаё”аёаёўаё№а№€аё—ี่หน้าประตู
аёЄаё•аёЈаёµаё—аёµа№€аёљаёаёљаёљаёІаё‡а№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™аё—ำงานในสถานที่แบบนี้ได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ? аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ทั้งสงสัยและตกใจ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№„ด้ยินเสียงตะโกนและคำพูดเหยียดหยันดังมาจากด้านใน аё«аё±аё§а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าร้าวรานเมื่аёаё„аёґаё”аё–аё¶аё‡а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰В аё„аёґаё”аё–аё¶аё‡аё„аё§аёІаёЎаёаё”สูที่นางต้аёаё‡а№ЂаёњаёЉаёґаёЌа№ѓаё™аёЄаё–านที่เช่นนี้ а№Ђаё‚аёІаё„аёґаё”аё§а№€аёІ มันช่างไม่ยุติаё?аёЈаёЈаёЎ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ตั้งใจที่จะช่วยพานางไปจากที่นี่
“ทำไมท่านถึงมาหาเจ้าสาวในที่ที่แย่ที่สุดเช่นนี้?” аё”аёўаёёаё„аё–аёІаёЎ พลางหันมาหาаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„
แบรนด์ทก็หันมาหาเขาด้วย
“โаёаёЃаёІаёЄаёЄаёёаё”ท้ายแล้ว สหายข้า” แบรนด์ทกล่าว “ที่ปราสาทมีสตรีสูงศักดิ์มากมายกำลังรаёа№Ђаё€а№‰аёІаёаёўаё№а№€вЂќ
а№Ѓаё•а№€аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„กลับส่ายหน้าаёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёёа№€аё‡аёЎаё±а№€аё™
“เปิดประตู” เขาสั่ง
аё„аё™аё‚аёаё‡аё”ยุคคนหนึ่งรีบก้าวаёаёаёЃа№„ปและกระชากประตูเปิดаёаёаёЃ กลิ่นเหล้าเаёаёҐаё„ละคลุ้งโชยаёаёаёЃаёЎаёІ ทำให้เขาผงะ
ด้านในมีพวกขี้เมาที่บ้างก็ซบаёаёўаё№а№€аё—ี่โต๊ะขายเครื่аёаё‡аё”аё·а№€аёЎ บ้างก็นั่งเรียงรายаёаёўаё№а№€аё•аёІаёЎа№‚ต๊ะไม้ ส่งเสียงตะโกนโหวกเหวก аё«аё±аё§а№ЂаёЈаёІаё° аё”а№€аёІаё—аёа№ЃаёҐаё°аёЉаёЃаё•а№€аёаёўаёЃаё±аё™ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЎаёаё‡аёаёаёЃаё—ันทีว่าคนพวกนี้เป็นพวกดิบเถื่аёаё™ аёЎаёµаёћаёёаё‡а№ѓаё«аёЌа№€ หนวดเคราไม่โกน เสื้аёаёња№‰аёІа№„ม่ได้ซัก ไม่มีใครเป็นนักรบเลยสักคน
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„เดินเข้าไปหลายก้าว พลางมаёаё‡аё«аёІаё™аёІаё‡ เขาคิดไม่аёаёаёЃа№ЂаёҐаёўаё§а№€аёІаёЄаё•аёЈаёµа№ЂаёЉа№€аё™аё™аёІаё‡аё€аё°аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–ทำงานในสถานที่เช่นนี้ได้ а№Ђаё‚аёІаёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёІаё€аё€аё°аёЎаёІаёњаёґаё”аё—аёµа№€
“ขаёа№‚аё—аё©аё—аёµ аё—а№€аёІаё™ ข้ากำลังตามหาสตรีนางหนึ่ง” аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёљаёаёЃаёЃаё±аёљаёЉаёІаёўаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аё—аёµа№€аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё‚้างเขา เขาเป็นชายร่างสูงใหญ่ มีพุงใหญ่และไม่โกนหนวดเครา
“аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™аё«аёЈаё·аё?” ชายคนนี้ตะโกนаёаёўа№€аёІаё‡аёҐа№‰аёа№ЂаёҐаёµаёўаё™ “แหม ท่านคงมาผิดที่แล้วล่ะ! ที่นี่ไม่ใช่ร้านนางโลม а№Ѓаё•а№€аёЎаёµаёаёўаё№а№€аёЈа№‰аёІаё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аё—аёµа№€аёаёµаёЃаёџаёІаёЃаё‚аёаё‡аё–аё™аё™ ข้าได้ยินว่านางโลมที่นั่นทั้งขาวทั้งаёаё§аёљ!”
ชายคนดังกล่าวหัวเราะเสียงดังใส่หน้าаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ โดยมีเพื่аёаё™аёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўаё„นผสมโรงด้วย
“ข้าไม่ได้ตามหาร้านนางโลม” аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аё•аёаёљ ไม่ตลกด้วย “แต่ข้าตามหาสตรีนางหนึ่ง ที่ทำงานที่นี่”
“งั้นเจ้าคงหมายถึงคนรับใช้ขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё‚аёаё‡а№‚รงแรม” аёЎаёµа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёаёµаёЃаё„นร้аёаё‡аёљаёаёЃ เขาเป็นขี้เมาร่างใหญ่аёаёµаёЃаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡ “นางаёаёІаё€аё€аё°аёаёўаё№а№€аё—ี่ไหนสักแห่งด้านหลัง аёаёІаё€аё€аё°аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё‚ัดพื้น น่าเสียดาย…ข้าаёаёўаёІаёЃа№ѓаё«а№‰аё™аёІаё‡аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€ บนตักข้าเนี่ย!”
บรรดาขี้เมาต่างระเบิดเสียงหัวเราะаёаёаёЃаёЎаёІ ขำขันกับมุขตลกขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„หน้าแดงเมื่аёаё„аёґаё”аё–аё¶аё‡аёЎаё±аё™ เขารู้สึกаёаёІаёўа№Ѓаё—аё™аё™аёІаё‡ ที่ต้аёаё‡аёЎаёІаёЈаё±аёља№ѓаёЉа№‰аё„นประเภทนี้ аёЎаё±аё™аёЉа№€аёІаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаёЁаё±аёЃаё”аёґа№ЊаёЁаёЈаёµа№ЂаёЃаёґаё™аёЃаё§а№€аёІаё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаё€аё°аё„аёґаё”аё–аё¶аё‡
“แล้วเจ้าเป็นใครกัน?” มีเสียงถามขึ้น
ชายคนหนึ่งก้าวаёаёаёЃаёЎаёІ а№Ђаё‚аёІаё•аё±аё§а№ѓаё«аёЌа№€аёЃаё§а№€аёІаё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ มีเคราและดวงตาดำ หน้าบึ้งตึง กับขากรรไกรกว้าง аёЎаёµаёЉаёІаёўаё—а№€аёІаё—аёІаё‡аё‹аёаёЎаё‹а№€аёаё«аёҐаёІаёўаё„นตามมาด้วย ร่างกายเขามีกล้ามเนื้аёаёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІа№„аё‚аёЎаё±аё™ เขาก้าวมาหาаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ด้วยท่าทีคุกคาม แสดงตัวเป็นเจ้าขаёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё«а№‡аё™а№„ด้ชัด
“นี่เจ้าพยายามจะขโมยสาวใช้ขаёаё‡аё‚้าаёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™аё«аёЈаё·аё?” а№Ђаё‚аёІаё–аёІаёЎ “аёаёаёЃа№„ปจากที่นี่เลย!”
เขาก้าวมาข้างหน้าแล้วเаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёаё«аёЎаёІаёўаё€аё°аё„ว้าตัวаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ไว้
а№Ѓаё•а№€аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ซึ่งแข็งแกร่งจากการฝึกฝนมาหลายปี และเป็นаёаё±аёЁаё§аёґаё™аё—аёµа№€аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€аё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№ѓаё™аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈ аё•аёаёља№‚ต้аёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ชายคนนี้ไม่คิดฝัน аё—аё±аё™аё—аёµаё—аёµа№€аёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёЄаё±аёЎаёњаё±аёЄаё•аё±аё§аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„เด้งตัวลงมืаёа№‚ดยคว้าข้аёаёЎаё·аёа№Ђаё‚าไว้ แล้วหมุนชายร่างใหญ่ด้วยความเร็วราวสายฟ้าแลบ аё€аё±аёљаё„аёа№ЂаёЄаё·а№‰аёа№Ђаё‚าไว้แล้วผลักข้ามห้аёаё‡а№„аё›
ชายร่างใหญ่ลаёаёўаё„ว้างไปเหมืаёаё™аёҐаё№аёЃаё›аё·аё™а№ѓаё«аёЌа№€ аёЃаё§аёІаё”а№ЂаёаёІаёЉаёІаёўаё«аёҐаёІаёўаё„นล้มระเนระนาดไปบนพื้นด้วยเหมืаёаё™аёћаёґаё™а№‚บว์ลิ่ง
ทั้งห้аёаё‡а№Ђаё‡аёµаёўаёљаёЄаё™аёґаё— а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—ุกคนหยุดนิ่งและมаёаё‡аё”аё№
“ตีกัน! ตีกัน!” พวกผู้ชายส่งเสียงเป็นจังหวะ
เจ้าขаёаё‡а№‚аёЈаё‡а№ЃаёЈаёЎаё—аёµа№€аёўаё±аё‡аёЎаё¶аё™аё‡аё‡ ตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนได้ ก็พุ่งเข้าใส่аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„พลางส่งเสียงตะโกน
ครั้งนี้аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ไม่รภเขาก้าวเข้าหาผู้โจมตี ยกแขนขึ้นแล้วฟันศаёаёЃа№ѓаёЄа№€а№ѓаёљаё«аё™а№‰аёІаё‚аёаё‡аёЉаёІаёўаё„นนั้น ทำให้จมูกเขาหัก
เจ้าขаёаё‡а№‚аёЈаё‡а№ЃаёЈаёЎа№Ђаё‹аё–аёаёўаё«аёҐаё±аё‡а№„ปแล้วล้มหงายหลังลงบนพื้น
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ก้าวเข้าหา ดึงเขาลุกขึ้นแม้จะตัวใหญ่กว่า โดยยกเขาขึ้นสูงเหนืаёаёЁаёµаёЈаё©аё° аёЃа№€аёаё™аё€аё°аёЃа№‰аёІаё§а№„ปแล้วเหวี่ยงชายคนนี้ลаёаёўа№„аё›а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁ аёЃаё§аёІаё”а№ЂаёаёІаё„นครึ่งห้аёаё‡аёҐа№‰аёЎа№„ปกับเขาด้วย
ทุกคนในห้аёаё‡аё«аёўаёёаё”аёЉаё°аё‡аё±аёЃ เสียงตะโกนเป็นจังหวะเงียบลง аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё•аё°аё«аё™аё±аёЃаё§а№€аёІаёЎаёµаё„аё™аёћаёґа№ЂаёЁаё©аёЎаёІаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«аёЎаё№а№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าแล้ว ทันใดนั้นคนขายเหล้าพุ่งตัวаёаёаёЃаёЎаёІ พร้аёаёЎа№Ђаё‡аё·а№‰аёаё‚วดแก้วขึ้นเหนืаёаё«аё±аё§ аё«аёЎаёІаёўаё€аё°аёџаёІаё”а№ѓаёЄа№€аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„เห็นเหตุการณ์และยื่นมืаёа№„аё›аё€аё±аёљаё”аёІаёљ а№Ѓаё•а№€аёЃа№€аёаё™аё—аёµа№€аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аё€аё°аёЉаё±аёЃаё”аёІаёљаёаёаёЃаёЎаёІ а№ЃаёљаёЈаё™аё”а№Њаё—аёЄаё«аёІаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าก็ก้าวаёаёаёЃаёЎаёІаёўаё·аё™аё‚้างเขา พลางชักมีดสั้นаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃа№Ђаё‚็มขัด แล้วจ่аёаё›аёҐаёІаёўаёЎаёµаё”เข้ากับลำคаёаё‚аёаё‡аё„นขายเหล้า
คนขายเหล้าวิ่งเข้าใส่แล้วต้аёаё‡аё«аёўаёёаё”аёЉаё°аё‡аё±аёЃ аё„аёЎаёЎаёµаё”а№ЂаёЃаё·аёаёљаё€аё°а№Ѓаё—งเข้าเนื้аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ เขาได้แต่ยืนนิ่ง ตาเบิกกว้างด้วยความกลัว а№Ђаё«аё‡аё·а№€аёа№Ѓаё•аёЃ ขวดชะงักค้างаёаёўаё№а№€аёЃаёҐаёІаё‡аёаёІаёЃаёІаёЁ ทั้งห้аёаё‡а№Ђаё‡аёµаёўаёљаёЄаё™аёґаё—จนสามารถได้ยินเสียงเข็มหล่น
“วางขวดลง” แบรนด์ทสั่ง
คนขายเหล้าทำตาม ทิ้งขวดลงกระแทกพื้น
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЉаё±аёЃаё”аёІаёљаёаёаёЃаёЎаёІ เสียงโลหะดังก้аёаё‡ และเดินเข้าหาเจ้าขаёаё‡а№‚аёЈаё‡а№ЃаёЈаёЎаё—аёµа№€аё™аёаё™а№‚аёаё”โаёаёўаёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™ аё€а№€аёаё›аёҐаёІаёўаё”าบเข้าที่คаёаё«аёаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
“ข้าจะพูดเพียงครั้งเดียวเท่านั้น” аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аё›аёЈаё°аёЃаёІаёЁ “аёаёаёЃа№„ปจากห้аёаё‡аё™аёµа№‰а№ѓаё«а№‰аё«аёЎаё”аё—аёёаёЃаё„аё™ аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё‚้าขаёаёћаёљаё™аёІаё‡аёњаё№а№‰аё™аё±а№‰аё™а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёҐаёіаёћаё±аё‡вЂќ
“ท่านดยุค!” ใครคนหนึ่งตะโกนขึ้น
ทั้งห้аёаё‡аё•а№€аёІаё‡аё«аё±аё™аёЎаёІа№ЃаёҐаё°аё€аёіаё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„аё‹аё¶а№€аё‡аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё—างเข้าพร้аёаёЎаё”้วยผู้ติดตามได้ ทั้งหมดรีบถаёаё”аё«аёЎаё§аёЃаёаёаёЃа№ЃаёҐаё°а№‚ค้งคำนับ
“หากข้าพูดจบแล้วยังมีใครаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«а№‰аёаё‡аё™аёµа№‰вЂќ аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„аё›аёЈаё°аёЃаёІаёЁ “พวกเจ้าแต่ละคนจะต้аёаё‡аё–ูกจับไปขังทันที”
เกิดความโกลาหลขึ้นในห้аёаё‡а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—ุกคนต่างรีบร้аёаё™аё—аёµа№€аё€аё°аёаёаёЃа№„аё› พากันกรูผ่านท่านดยุคและаёаёаёЃа№„ปทางประตูหน้า ทิ้งขวดเหล้าเаёаёҐаё—ี่ยังดื่มไม่เสร็จไว้аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™
“เจ้าก็аёаёаёЃа№„ปด้วย” а№ЃаёљаёЈаё™аё”а№Њаё—аёљаёаёЃаёЃаё±аёљаё„นขายเหล้า ลดมีดสั้นลง จิกผมเขาไว้แล้วผลักаёаёаёЃаё›аёЈаё°аё•аё№а№„аё›
ห้аёаё‡аё—аёµа№€аёаё¶аёЃаё—аё¶аёЃаёаёўаё№а№€а№ЂаёЎаё·а№€аёаё„аёЈаё№а№€аёЃа№€аёаё™ аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёЃаёҐаё±аёљаё§а№€аёІаё‡а№Ђаё›аёҐа№€аёІа№ЃаёҐаё°а№Ђаё‡аёµаёўаёљаёҐаё‡ เหลืаёа№Ђаёћаёµаёўаё‡аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ а№ЃаёљаёЈаё™аё”а№Њаё— аё—а№€аёІаё™аёаёўаёёаё„และคนสนิทаёаёµаёЃаёЄаёґаёљаёЃаё§а№€аёІаё„аё™ พวกเขากระแทกประตูปิดตามหลังเสียงดังก้аёаё‡
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„หันมาหาเจ้าขаёаё‡а№‚аёЈаё‡а№ЃаёЈаёЎ аё—аёµа№€аёўаё±аё‡аё™аё±а№€аё‡аёЎаё¶аё™аё‡аё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™ พลางเช็ดเลืаёаё”аё€аёІаёЃаё€аёЎаё№аёЃ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ดึงเสื้аёа№ЂаёЉаёґа№‰аё•аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าไว้แล้วดึงให้ยืนขึ้นด้วยสаёаё‡аёЎаё·аё аёЃа№€аёаё™аё€аё°аё›аёҐа№€аёаёўа№ѓаё«а№‰аё™аё±а№€аё‡аёҐаё‡аёљаё™аёЎа№‰аёІаё™аё±а№€аё‡аё§а№€аёІаё‡аё•аё±аё§аё«аё™аё¶а№€аё‡
“เจ้าทำให้аё?аёёаёЈаёЃаёґаё€аё‚аёаё‡аё‚้าในคืนนี้เสียหายหมด” เจ้าขаёаё‡а№‚รงแรมโаёаё”аё„аёЈаё§аёЌ “เจ้าต้аёаё‡аёЉаё”ใช้”
ท่านดยุคก้าวมาข้างหน้าแล้วตบเข้าด้วยหลังมืаё
“ข้าสั่งประหารเจ้าได้ด้วยซ้ำที่บังаёаёІаё€а№Ѓаё•аё°аё•а№‰аёаё‡аёЉаёІаёўаёњаё№а№‰аё™аёµа№‰вЂќ аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„аё•аё§аёІаё” “เจ้าไม่รู้เลยใช่ไหมว่าเขาเป็นใคร? аё™аёµа№€аё„аё·аёаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ аёўаёаё”аёаё±аёЁаё§аёґаё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаёІ แชมเปี้ยนแห่งกаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™ เขาสามารถฆ่าเจ้าได้ตаёаё™аё™аёµа№‰а№ЂаёҐаёўаё”้วยซ้ำหากเขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈвЂќ
เจ้าขаёаё‡а№‚รงแรมเงยหน้ามаёаё‡аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ และเป็นครั้งแรกที่ความกลัวปรากฏบนสีหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ а№Ђаё‚аёІа№Ѓаё—аёљаё€аё°аё•аё±аё§аёЄаё±а№€аё™аёаёўаё№а№€аёљаё™а№ЂаёЃа№‰аёІаёаёµа№‰
“ข้าไม่รู้เลย ท่านไม่ได้ประกาศตัว”
“นางаёаёўаё№а№€аё—ี่ไหน?” аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЄаё±а№€аё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё«аёЎаё”аё„аё§аёІаёЎаёаё”аё—аё™
“นางаёаёўаё№а№€аё”้านหลัง กำลังขัดห้аёаё‡аё„аёЈаё±аё§ ท่านต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёаё°а№„аёЈаё€аёІаёЃаё™аёІаё‡аё«аёЈаё·аё? นางขโมยаёаё°а№„аёЈаёЎаёІаё€аёІаёЃаё—а№€аёІаё™аё«аёЈаё·аёа№Ђаё›аёҐа№€аёІ? นางเป็นเพียงแค่สาวใช้รับจ้างคนหนึ่งเท่านั้นเаёаё‡вЂќ
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ชักมีดสั้นаёаёаёЃаёЎаёІа№ЃаёҐа№‰аё§аё€а№€аёа№Ђаё‚้าที่คаёаё«аёаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё‚аёаё‡а№‚аёЈаё‡а№ЃаёЈаёЎ
“ถ้าเรียกนางว่า вЂ?สาวใช้’ аёаёµаёЃаё„รั้ง” аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„а№Ђаё•аё·аёаё™ “ขаёа№ѓаё«а№‰аёЎаё±а№€аё™а№ѓаё€а№„ด้เลยว่าข้าจะปาดคаёаё«аёаёўа№Ђаё€а№‰аёІа№ЂаёЄаёµаёў เจ้าเข้าใจไหม?” а№Ђаё‚аёІаё–аёІаёЎаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё™аё±аёЃа№Ѓаё™а№€аё™аё‚ณะที่กดคมมีดเข้าที่ผิวขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё‚аёаё‡а№‚аёЈаё‡а№ЃаёЈаёЎ
аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡аёЉаёІаёўаёЈа№€аёІаё‡а№ѓаё«аёЌа№€аё„ลаёаё”้วยน้ำตา ขณะที่เขาพยักหน้าช้า ๆ
“พานางมาที่นี่ แล้วก็รีบด้วย” аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЄаё±а№€аё‡ กระชากเขายืนขึ้นแล้วผลักเขาถลาไปทางประตูหลัง
а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё€а№‰аёІаё‚аёаё‡а№‚аёЈаё‡а№ЃаёЈаёЎаёаёаёЃа№„аё› มีเสียงหม้аёаёЃаёЈаё°аё—บกันดังมาจากด้านหลังประตู มีเสียงตะโกนดังแว่วมา แล้วครู่ต่аёаёЎаёІаё›аёЈаё°аё•аё№аёЃа№‡а№Ђаё›аёґаё”аёаёаёЃ มีสตรีหลายคนในชุดผ้าขี้ริ้ว สวมเสื้аёаё„ลุมและหมวกคลุมผมตัวเปื้аёаё™аё„ราบมันจากในครัวเดินเข้ามา สามนางนั้นаёаёІаёўаёёаёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё§аё±аёўаё«аёЃаёЄаёґаёљ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„สงสัยขึ้นมาแวบหนึ่งว่าเจ้าขаёаё‡а№‚รงแรมรู้หรืаёа№„аёЎа№€аё§а№€аёІа№Ђаё‚аёІаёћаё№аё”аё–аё¶аё‡а№ѓаё„аёЈ
แล้วตаёаё™аё™аё±а№‰аё™аё™аёІаё‡аёЃа№‡а№Ђаё”аёґаё™аёаёаёЃаёЎаёІ และทำให้หัวใจขаёаё‡аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„หยุดเต้นаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёаёЃа№Ђаё‚аёІ
เขาแทบหายใจไม่аёаёаёЃ аё™аёІаё‡аё™аё±а№€аё™а№Ђаёаё‡
นางสวมผ้ากันเปื้аёаё™аё—ี่เลаёаё°а№„ปด้วยคราบมัน ก้มหน้าต่ำ аё”аё№аёаёІаёўаё—ี่จะเงยหน้าขึ้น аёњаёЎаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аё–ูกมัดไว้และคลุมไว้ด้วยผ้า แก้มทั้งสаёаё‡аё‚้างเลаёаё°аё„аёЈаёІаёља№Ђаё‚аёЎа№€аёІ แต่ก็ยังทำให้аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„а№ѓаё€аёЄаё±а№€аё™ аёњаёґаё§аёћаёЈаёЈаё“аё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аёЉа№€аёІаё‡аёа№€аёаё™а№ЂаёўаёІаё§а№Ња№ЃаёҐаё°а№„ร้ที่ติ นางมีโหนกแก้มสูงและขากรรไกรได้รูป จมูกเล็ก ๆ เต็มไปด้วยกระ аёЈаёґаёЎаёќаёµаё›аёІаёЃаёаёґа№€аёЎа№Ђаё•а№‡аёЎ หน้าผากกว้างดูสูงศักดิ์ และผมสีทаёаё‡аёЄаё§аёўаё‡аёІаёЎаё«аёҐаёёаё”ลุ่ยаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаёња№‰аёІаё„ลุมผม
นางเหลืаёаёљаёЎаёаё‡а№Ђаё‚าแวบหนึ่งด้วยดวงตายาวรีสีเขียวงดงาม ซึ่งสะท้аёаё™а№ЃаёЄаё‡а№„ฟแล้วเปลี่ยนเป็นสีฟ้าใสก่аёаё™аё€аё°аёЃаёҐаё±аёља№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё”аёґаёЎ ทำให้เขาชะงักนิ่งаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё—аёµа№€ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ประหลาดใจที่รู้ว่าตаёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё‚ายิ่งหลงใหลนางมากกว่าเมื่аёаё•аёаё™а№„ด้พบกันครั้งแรกเสียаёаёµаёЃ
เจ้าขаёаё‡а№‚รงแรมเดินตามหลังนางаёаёаёЃаёЎаёІ หน้าตาบึ้งตึง ยังคงเช็ดเลืаёаё”аё€аёІаёЃаё€аёЎаё№аёЃ สาวน้аёаёўа№Ђаё”ินมาข้างหน้าаёаёўа№€аёІаё‡аёҐаё±аё‡а№ЂаёҐ พร้аёаёЎаё”้วยสตรีสูงวัยคนаёаё·а№€аё™ ๆ аё•аёЈаё‡аёЎаёІаё«аёІаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ และถаёаё™аёЄаёІаёўаёљаё±аё§а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚้ามาใกล้ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёўаё·аё”аё•аё±аё§аёўаё·аё™аё•аёЈаё‡аё•а№€аёаё«аё™а№‰аёІаё™аёІаё‡ เช่นเดียวกับผู้ติดตามคนаёаё·а№€аё™ ๆ аё‚аёаё‡аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„
“ใต้เท้า” นางกล่าวเสียงนุ่มหวาน ทำให้หัวใจаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёаёґа№€аёЎа№ЂаёаёЎ “โปรดบаёаёЃаё‚้าทีว่าข้าทำสิ่งใดให้ท่านขุ่นเคืаёаё‡ ข้าไม่รู้ว่าได้ทำสิ่งใดลงไป แต่ข้าขаёаёаё ัยในสิ่งที่ได้ทำจนเป็นเหตุทำให้ท่านดยุคต้аёаё‡аёЎаёІаё–ึงที่นี่”
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ยิ้ม ทั้งคำพูด ภาษาและสำเนียงขаёаё‡аё™аёІаё‡ ทำให้เขาаёаёІаёЈаёЎаё“а№Њаё”аёµаёаёµаёЃаё„รั้ง เขาไม่аёаёўаёІаёЃа№ѓаё«а№‰аё™аёІаё‡аё«аёўаёёаё”พูดเลย
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„а№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёа№„ปแตะปลายคางขаёаё‡аё™аёІаё‡а№ЃаёҐа№‰аё§аё”ันให้เงยหน้าขึ้นจนดวงตาаёа№€аёаё™а№‚аёўаё™аё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аёЄаёљаёЃаё±аёља№Ђаё‚аёІ аё«аё±аё§а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าเต้นรัวเร็วเมื่аёаёЎаёаё‡а№Ђаё‚้าไปในดวงตาขаёаё‡аё™аёІаё‡ аёЎаё±аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаё«аёҐаё‡а№Ђаё‚้าไปในห้วงทะเลสีฟ้า
“แม่หญิง เจ้าไม่ได้ทำสิ่งใดให้ขุ่นเคืаёаё‡ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะสามารถทำให้รำคาญใจได้หรаёаёЃ ข้ามาที่นี่ไม่ใช่ด้วยความโกรаё? แต่ด้วยความรักต่างหาก นับตั้งแต่ได้พบเจ้า ข้าก็ไม่аёаёІаё€аё„аёґаё”аё–аё¶аё‡аёЄаёґа№€аё‡аёаё·а№€аё™а№„ด้аёаёµаёЃвЂќ
аё™аёІаё‡аё”аё№аё›аёЈаё°аё«аёЎа№€аёІ และหลบตาลงมаёаё‡аёћаё·а№‰аё™аё—ันทีพลางกระพริบตาหลายครั้ง аё™аёІаё‡аёљаёґаё”аёЎаё·аёаё”ูกังวลаёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёІаёЃ เห็นได้ชัดว่านางไม่คุ้นเคยกับเรื่аёаё‡аё™аёµа№‰
“ได้โปรดเถิด а№ЃаёЎа№€аё«аёЌаёґаё‡ аёљаёаёЃаё‚้าที เจ้าชื่аёаёаё°а№„аёЈ?”
“аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊвЂќ аё™аёІаё‡аё•аёаёљаёаёўа№€аёІаё‡аёа№€аёаё™аё™а№‰аёаёЎ
“аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊвЂќ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аё—аё§аё™аё„аёіаёаёўа№€аёІаё‡аё›аёҐаё·а№‰аёЎаё›аёЈаёґа№€аёЎ มันเป็นชื่аёаё—ี่ไพเราะที่สุดที่เขาเคยได้ยิน
“แต่ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดชื่аёаё‚аёаё‡аё‚้าจึงควรเป็นที่รู้จักขаёаё‡аё—่าน” аё™аёІаё‡аёљаёаёЃаё•а№€аёаёаёўа№€аёІаё‡аё™аёёа№€аёЎаё™аё§аёҐ ยังคงก้มมаёаё‡аёћаё·а№‰аё™ “ท่านเป็นขุนนาง และข้าเป็นเพียงสาวใช้”
“นางเป็นคนรับใช้ขаёаё‡аё‚้า ถ้าจะพูดให้ถูก” เจ้าขаёаё‡а№‚аёЈаё‡а№ЃаёЈаёЎа№Ђаёа№€аёўаё‚ึ้น พลางก้าวมาข้างหน้าаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЎа№€аёћаёа№ѓаё€ “นางมีสัญญาаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё‚้า นางลงชื่аёа№ѓаё™аёЄаё±аёЌаёЌаёІа№ЂаёЎаё·а№€аёаё«аёҐаёІаёўаё›аёµаёЃа№€аёаё™ ที่นางสัญญาไว้คืаёа№Ђаё€а№‡аё”аё›аёµ โดยข้าให้аёаёІаё«аёІаёЈа№ЃаёҐаё°аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёІаёЈаё•аёаёља№Ѓаё—аё™ นางทำมาสามปีแล้ว ท่านเห็นไหมล่ะ ว่านี่มันเสียเวลาเปล่า นางเป็นขаёаё‡аё‚้า ข้าเป็นเจ้าขаёаё‡аё™аёІаё‡ аё—а№€аёІаё™аё€аё°а№ЂаёаёІаё•аё±аё§аё™аёІаё‡а№„ปไม่ได้ นางเป็นขаёаё‡аё‚้า ท่านเข้าใจไหม?”
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„รู้สึกเกลียดชายเจ้าขаёаё‡а№‚รงแรมยิ่งกว่าที่เคยรู้สึกกับใคร а№ѓаё€аё«аё™аё¶а№€аё‡а№Ђаё‚аёІаёаёўаёІаёЃаё€аё°аёЉаё±аёЃаё”аёІаёљаёаёаёЃаёЎаёІа№Ѓаё—аё‡аё—аёµа№€аё«аё±аё§а№ѓаё€аё‚аёаё‡аёЉаёІаёўаё„นนี้และจบเรื่аёаё‡аёЃаё±аёља№Ђаё‚аёІа№ЂаёЄаёµаёў แต่แม้เขาสมควรจะโดนเช่นนั้นเพียงใด аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ก็ไม่аёаёўаёІаёЃаё€аё°аё—аёіаёњаёґаё”аёЃаёЋаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаёІ аё™аёаёЃаё€аёІаёЃаё™аёµа№‰аёЃаёІаёЈаёЃаёЈаё°аё—аёіа№ѓаё”аё‚аёаё‡а№Ђаё‚ายังส่งผลไปถึงพระราชาด้วย
“กฎขаёаё‡аёЈаёІаёЉаёІаёўа№€аёаёЎа№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёЋаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІвЂќ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёљаёаёЃа№Ђаё€а№‰аёІаё‚аёаё‡а№‚аёЈаё‡а№ЃаёЈаёЎаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё™аё±аёЃа№Ѓаё™а№€аё™ “ข้าไม่มีเจตนาจะละเมิด แต่พรุ่งนี้การแข่งขันจะเริ่มขึ้น และข้าได้รับสิทаё?ิเช่นเดียวกับบุรุษทุกคนที่จะเลืаёаёЃа№Ђаё€а№‰аёІаёЄаёІаё§аё‚аёаё‡аё‚้าได้ аё‚аёа№ѓаё«а№‰аёЈаё№а№‰аёЃаё±аё™а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№ЂаёҐаёўаё§а№€аёІаё‚้าเลืаёаёЃаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊвЂќ
ทุกคนในห้аёаё‡аёа№‰аёІаё›аёІаёЃаё„้าง แล้วหันมаёаё‡аё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡аё•аёЃа№ѓаё€
“เป็นเช่นนั้น” аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„กล่าวต่ภ“หากนางยินยаёаёЎвЂќ
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЎаёаё‡аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё”้วยใจเต้นรัว ขณะที่นางยังคงก้มหน้ามаёаё‡аёћаё·а№‰аё™ เขาเห็นว่านางหน้าแดง
“เจ้ายินยаёаёЎаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€ а№ЃаёЎа№€аё«аёЌаёґаё‡?” а№Ђаё‚аёІаё–аёІаёЎ
ทั้งห้аёаё‡аё•аёЃаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎа№Ђаё‡аёµаёўаёљ
“ใต้เท้า” аё™аёІаё‡аёљаёаёЃа№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№ЂаёљаёІ “ท่านไม่รู้เลยว่าข้าเป็นใคร มาจากที่ไหน аё«аёЈаё·аёаё—ำไมข้าจึงมาที่นี่ และข้าเกรงว่าข้าไม่аёаёІаё€аёљаёаёЃа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№Ђаё«аёҐа№€аёІаё™аё±а№‰аё™а№ЃаёЃа№€аё—่านได้”
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„จ้аёаё‡аёЎаёаё‡аё™аёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёћаёґаёЁаё§аё‡
“ทำไมเจ้าจึงบаёаёЃаё‚้าไม่ได้?”
“ข้าไม่เคยบаёаёЃа№ѓаё„รนับตั้งแต่มาถึงที่นี่ ข้าได้ตั้งปฏิญาณไว้”
“แต่ทำไมกันเล่า?” เขารุกถามด้วยความаёаёўаёІаёЃаёЈаё№а№‰
а№Ѓаё•а№€аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№„аёЎа№€аё•аёаёљ ก้มหน้าаёаёўаё№а№€а№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™
“เป็นความจริง” เสียงสาวใช้คนหนึ่งดังแทรกขึ้นมา “นางไม่เคยเล่าให้พวกเราฟังว่านางเป็นใคร аё«аёЈаё·аёаё—ำไมจึงมาที่นี่ аё™аёІаё‡аё›аёЏаёґа№ЂаёЄаё?ที่จะเล่า พวกเราพยายามมาหลายปีแล้ว”
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„รู้สึกประหลาดใจаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡ แต่นั่นเพียงแค่ทำให้นางมีปริศนาเพิ่มขึ้น
“หากข้าไม่аёаёІаё€аёЈаё№а№‰а№„ด้ว่าเจ้าเป็นใคร เช่นนั้นข้าก็จะไม่รู้” аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёљаёаёЃ “ข้าเคารพคำปฏิญาณขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІ แต่นั่นไม่ได้เปลี่ยนแปลงความรักขаёаё‡аё‚้าที่มีต่аёа№Ђаё€а№‰аёІ а№ЃаёЎа№€аё«аёЌаёґаё‡ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร หากข้าชนะการแข่งขัน ข้าจะเลืаёаёЃа№Ђаё€а№‰аёІа№Ђаё›а№‡аё™аёЈаёІаё‡аё§аё±аёҐ เจ้าเท่านั้น аё€аёІаёЃаёЄаё•аёЈаёµаёаё·а№€аё™ ๆ а№ѓаё™аёаёІаё“าจักรนี้ ข้าขаёаё–аёІаёЎаёаёµаёЃаё„รั้ง เจ้าจะยินยаёаёЎаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€?”
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№ЂаёаёІа№Ѓаё•а№€аёЃа№‰аёЎаё«аё™а№‰аёІаёЎаёаё‡аёћаё·а№‰аё™ аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЎаёаё‡аёаёўаё№а№€аё™аё±а№‰аё™ เขาเห็นน้ำตาไหลลงไปตามพวงแก้ม
ทันใดนั้น นางก็หันหลังแล้ววิ่งหนีаёаёаёЃа№„ปจากห้аёаё‡ โดยปิดประตูตามหลัง
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёўаё·аё™аё™аёґа№€аё‡ а№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аёљаё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ ที่ต่างตะลึงงัน เขาไม่รู้ว่าควรจะแปลท่าทีการตаёаёљаёЄаё™аёаё‡аё‚аёаё‡аё™аёІаё‡а№ЂаёЉа№€аё™а№„аёЈ
“ท่านเห็นไหมล่ะ ท่านทำให้ตัวเаёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўа№Ђаё§аёҐаёІ เวลาขаёаё‡аё‚้าด้วย” เจ้าขаёаё‡а№‚аёЈаё‡а№ЃаёЈаёЎаёљаёаёЃ “นางบаёаёЃаё§а№€аёІа№„аёЎа№€ ท่านก็аёаёаёЃа№„ปได้แล้ว”
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„นิ่วหน้าตаёаёљ
“นางไม่ได้บаёаёЃаё›аёЏаёґа№ЂаёЄаё?” แบรนด์ทแทรกขึ้น “นางยังไม่ได้ตаёаёљвЂќ
“นางมีสิทаё?ิที่จะใช้เวลาคิด” аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аё•аёаёљаёаёўа№€аёІаё‡аё›аёЃаё›а№‰аёаё‡ “ถึงаёаёўа№€аёІаё‡а№„รก็มีหลายаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ต้аёаё‡аёћаёґаё€аёІаёЈаё“аёІ аё™аёІаё‡а№Ђаёаё‡аёЃа№‡а№„ม่รู้จักข้าเหมืаёаё™аёЃаё±аё™вЂќ
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€а№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™ а№ѓаё„аёЈа№€аё„аёЈаё§аёЌаё§а№€аёІаё€аё°аё—аёіаёаё°а№„аёЈ
“ข้าจะพักที่นี่ในคืนนี้” аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёљаёаёЃаё‚ึ้นในที่สุด “เจ้าต้аёаё‡аё€аё±аё”ห้аёаё‡а№ѓаё«а№‰аё‚้าที่นี่ ฟากเดียวกับห้аёаё‡аё™аёІаё‡ а№ѓаё™аё•аёаё™а№ЂаёЉа№‰аёІаёЃа№€аёаё™аёЃаёІаёЈа№Ѓаё‚่งขันจะเริ่มต้น ข้าจะถามนางаёаёµаёЃаё„รั้ง аё«аёІаёЃаё™аёІаё‡аёўаёґаё™аёўаёаёЎа№ЃаёҐаё°аё«аёІаёЃаё‚้าชนะ นางจะเป็นเจ้าสาวขаёаё‡аё‚้า หากเป็นเช่นนั้นข้าจะไถ่ตัวนางจากการเป็นทาสรับใช้เจ้า และนางจะไปจากที่นี่พร้аёаёЎаё‚้า”
เห็นได้ชัดว่าเจ้าขаёаё‡а№‚รงแรมไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёаёўаё№а№€а№ѓаё•а№‰аёЉаёІаёўаё„аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ แต่เขาไม่กล้าจะพูดаёаё°а№„аёЈ ได้แต่หันหลังและกระทืบเท้าаёаёаёЃа№„ปจากห้аёаё‡ แล้วกระแทกประตูปิดตามหลัง
“ท่านแน่ใจหรืаёаё§а№€аёІаёаёўаёІаёЃаё€аё°аёћаё±аёЃаё—аёµа№€аё™аёµа№€?” аё—а№€аёІаё™аё”аёўаёёаё„аё–аёІаёЎ “กลับไปที่ปราสาทกับเราเถаёаё°вЂќ
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„พยักหน้าаёаёўа№€аёІаё‡аё€аёЈаёґаё‡аё€аё±аё‡
“ข้าไม่เคยมั่นใจเท่านี้มาก่аёаё™а№ѓаё™аёЉаёµаё§аёґаё•вЂќ
аёљаё—аё—аёµа№€ а№Ѓаё›аё”
аё?аёаёЈа№Њаёћаёёа№€аё‡аё•аё±аё§аёња№€аёІаё™аёаёІаёЃаёІаёЁаё”ำดิ่งลงไป พุ่งศีรษะลงไปในท้аёаё‡аё™а№‰аёіаё›аё±а№€аё™аё›а№€аё§аё™аё‚аёаё‡аё—ะเลแห่งไฟ เขาตกลงไปในน้ำและจมลงไป แล้วต้аёаё‡аё•аёЃа№ѓаё€а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёљаё§а№€аёІаё™а№‰аёіаё™аё±а№‰аё™аёЈа№‰аёаё™
аё?аёаёЈа№ЊаёҐаё·аёЎаё•аёІаё‚ึ้นมาแวบหนึ่งใต้ผิวน้ำ และคิดว่าเขาไม่น่าทำเลย เขาได้เห็นสัตว์ทะเลหน้าตาประหลาดและน่าเกลียดหลายแบบ ทั้งเล็กและใหญ่ หน้าตาพิลึกผิดаё?аёЈаёЈаёЎаё”аёІ аёЎаёµаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЎаё«аёІаёЄаёЎаёёаё—รแห่งนี้เต็มไปหมด เขาได้แต่ภาวนาว่าพวกมันจะไม่โจมตีก่аёаё™аё—ี่เขาจะไปถึงที่ปลаёаё”аё аё±аёўаёљаё™а№ЂаёЈаё·аёаёћаёІаёў
аё?аёаёЈа№Ња№‚ผล่พ้นน้ำขึ้นมาаёа№‰аёІаё›аёІаёЃаё«аёаёљаё«аёІаёўа№ѓаё€ และมаёаё‡аё«аёІа№Ђаё”็กหนุ่มที่กำลังจมน้ำทันที а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™а№Ђаё”็กหนุ่มได้ทันเวลา เขากำลังаёа№€аёаё™а№ЃаёЈаё‡а№ЃаёҐаё°а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё€аё°аё€аёЎаё™а№‰аёі а№ѓаё™аёаёµаёЃа№„ม่กี่วินาทีนี้เขาคงจะจมน้ำลงไปаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё™а№€аё™аёаё™
аё?аёаёЈа№Ња№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёа№„ปคว้าตัวเขาไว้จากทางด้านหลัง จับกระดูกไหปลาร้าขаёаё‡а№Ђаё‚าไว้แล้วเริ่มว่ายน้ำ โดยพยุงให้ศีรษะขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€аёћа№‰аё™аё™а№‰аёі аё?аёаёЈа№Ња№„ด้ยินเสียงร้аёаё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё«аё±аё™а№„ปดูก็ต้аёаё‡аё•аёЃа№ѓаё€аё—ี่เห็นโครห์น มันคงจะกระโดดตามเขามา เจ้าเสืаёаё”าวว่ายน้ำаёаёўаё№а№€аё‚้างเขา ตะกุยน้ำมาหาаё?аёаёЈа№ЊаёћаёҐаёІаё‡аёЈа№‰аёаё‡аё„аёЈаёІаё‡ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№Ѓаёўа№€аё—ี่โครห์นต้аёаё‡аёЎаёІаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўа№ЂаёЉа№€аё™аё™аёµа№‰ แต่เขาไม่มีมืаёаё—ี่จะช่วยมันได้และทำаёаё°а№„รไม่ได้มากนัก
аё?аёаёЈа№ЊаёћаёўаёІаёўаёІаёЎа№„аёЎа№€аёЎаёаё‡а№„аё›аёЈаёаёљаё•аё±аё§ ไม่มаёаё‡аё—้аёаё‡аё™а№‰аёіаёЄаёµа№Ѓаё”аё‡аё›аё±а№€аё™аё›а№€аё§аё™ ไม่มаёаё‡аёЄаё±аё•аё§а№Њаё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”ที่ผลุบโผล่аёаёўаё№а№€аёЈаёаёљ ๆ สัตว์หน้าตาน่าเกลียดสีม่วงมีสี่ขาและสаёаё‡аё«аё±аё§ โผล่ขึ้นมาใกล้ ๆ แล้วส่งเสียงขู่เขาก่аёаё™аё€аё°аёњаёҐаёёаёљаё«аёІаёўа№„аё› ทำให้аё?аёаёЈа№Њаё•а№‰аёаё‡аёњаё‡аё°
аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™а№„ปเห็นเรืаёаёћаёІаёўаёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡а№„ปราวยี่สิบหลา เขาว่ายเข้าหาаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЈа№€аё‡аёЈа№‰аёаё™ โดยใช้แขนข้างเดียวและขาสаёаё‡аё‚้าง ขณะที่ลากเด็กหนุ่มаёаёµаёЃаё„นไปด้วย เด็กหนุ่มคนนั้นตะเกียกตะกายและส่งเสียงร้аёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё‚аё±аё”аё‚аё·аё™ ทำให้аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐаё±аё§аё§а№€аёІа№Ђаё‚าจะดึงจมลงไปด้วยกัน
“аёаёўаё№а№€аё™аёґа№€аё‡ ๆ!” аё?аёаёЈа№Њаё•аё°а№‚аёЃаё™аёљаёаёЃа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЃаёЈаё°аё”้าง аё«аё§аё±аё‡аё§а№€аёІа№Ђаё‚аёІаё€аё°аёџаё±аё‡
ในที่สุดเขาก็หยุด аё?аёаёЈа№Ња№‚ล่งใจได้ครู่เดียว เขาก็ได้ยินเสียงน้ำสาดกระจาย а№ЂаёЎаё·а№€аёаё«аё±аё™а№„аё›аёаёµаёЃаё”้านที่ทางขวาขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ ก็เห็นสัตว์ประหลาดаёаёµаёЃаё•аё±аё§а№‚ผล่ขึ้นมา มันตัวเล็กมีหัวสีเหลืаёаё‡а№ЃаёҐаё°аёЎаёµаё«аё™аё§аё”а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё›аёҐаёІаё«аёЎаё¶аёЃаёЄаёµа№€а№ЂаёЄа№‰аё™ аё«аё±аё§аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аёЈаё№аё›а№Ђаё«аёҐаёµа№€аёўаёЎаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё§а№€аёІаёўаё™а№‰аёіаё•аёЈаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІ พลางส่งเสียงขู่และทำตัวสั่น аёЎаё±аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё‡аё№аё«аёІаё‡аёЃаёЈаё°аё”аёґа№€аё‡аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё—ะเล ยกเว้นหัวขаёаё‡аёЎаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаё«аёҐаёµа№€аёўаёЎа№ЂаёЃаёґаё™а№„аё› аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаё•аё±аё§а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЎаё±аё™а№Ђаё‚้ามาใกล้ เตรียมพร้аёаёЎаё—аёµа№€аё€аё°аё–аё№аёЃаёЃаё±аё” แต่แล้วจู่ ๆ มันก็аёа№‰аёІаё›аёІаёЃаёЃаё§а№‰аёІаё‡а№ЃаёҐаё°аёћа№€аё™аё™а№‰аёіаё—ะเลใส่เขา аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаё°аёћаёЈаёґаёљаё•аёІ พยายามไล่น้ำทะเลที่เข้าตา
เจ้าสัตว์ประหลาดว่ายวนаёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าเป็นวงกลม аё?аёаёЈа№ЊаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё§а№€аёІаёўа№ЂаёЈа№‡аё§аё‚ึ้นเป็นสаёаё‡а№Ђаё—а№€аёІ аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё—аёµа№€аё€аё°аё«аё™аёµ
เขาเข้าไปใกล้เรืаёаёЎаёІаёЃаё‚ึ้นแล้ว แต่ทันใดนั้นสัตว์аёаёµаёЃаё•аё±аё§аёЃа№‡а№‚ผล่ขึ้นมาที่аёаёµаёЃаё”้าน มันมีลำตัวแคบและยาวสีส้ม มีก้ามสаёаё‡аё‚้างаёаёўаё№а№€аё—ี่ปากและมีขาเล็ก ๆ หลายสิบขา และมันยังมีหางยาวสะบัดไปทุกทิศทุกทาง มันดูคล้ายกุ้งมังกรที่ยืนตัวตรง เจ้าสัตว์ประหลาดว่ายаёаёўаё№а№€аё•аёІаёЎаёЉаёІаёўаё™а№‰аёіа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№ЃаёЎаё‡аё”аёІ аёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё«аё¶а№€аё‡ ๆ ขณะที่เข้ามาใกล้аё?аёаёЈа№Њ หันข้างให้แล้วสะบัดหาง ฟาดเข้าใส่แขนขаёаё‡аё?аёаёЈа№Њ เขาร้аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё”้วยความเจ็บปวด
เจ้าสัตว์ประหลาดพุ่งตัวไปมา ฟาดหางครั้งแล้วครั้งเล่า аё?аёаёЈа№ЊаёаёўаёІаёЃаё€аё°аёЉаё±аёЃаё”аёІаёљаёаёаёЃаёЎаёІаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёЎаё±аё™ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё‚аёІаёЎаёµаёЎаё·аёаё—ี่ว่างเพียงข้างเดียว และต้аёаё‡а№ѓаёЉа№‰аё§а№€аёІаёўаё™а№‰аёі
โครห์นว่ายน้ำаёаёўаё№а№€аё‚้างเขา มันหันไปขู่เจ้าสัตว์ประหลาด ด้วยเสียงน่ากลัว และขณะที่โครห์นว่ายเข้าไปหามันаёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่กลัว ก็ทำให้เจ้าสัตว์ประหลาดตกใจกลัวและหายลงไปใต้ผิวน้ำ аё?аёаёЈа№Њаё–аёаё™аё«аёІаёўа№ѓаё€аёаёўа№€аёІаё‡а№‚ล่งаёаёЃ จนกระทั่งมันโผล่ขึ้นมาаёаёµаёЃаё„รั้งที่аёаёµаёЃаё”้าน แล้วสะบัดหางใส่เขาаёаёµаёЃ โครห์นหันไปและไล่มันไปรаёаёљ ๆ พยายามจะจับมันให้ได้ โดยไล่งับมันแต่ก็พลาดเป้าทุกครั้ง
аё?аёаёЈа№Њаё§а№€аёІаёўаё™а№‰аёіа№„аё›аёЄаёёаё”аёЉаёµаё§аёґаё• เขารู้ว่าทางเดียวที่จะพ้นจากความวุ่นวายนี้ได้คืаёаё•а№‰аёаё‡а№„ปให้พ้นจากน้ำทะเล หลังจากที่เขาว่ายน้ำаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё™аё±аёЃаё€аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№„ม่สิ้นสุด เขาก็เข้าไปใกล้เรืаёаё—ี่กำลังโยกโยนไปตามคลื่นаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าไปถึง а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аёЃаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаёўаёёаё§аёЉаё™аёЄаёаё‡аё„นที่แก่กว่าเขาและไม่เคยทักทายаё?аёаёЈа№Њаё«аёЈаё·аёа№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёЎаёІаёЃа№€аёаё™ กำลังรаёаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™а№Ђаёћаё·а№€аёаёЉа№€аё§аёўа№Ђаё‚аёІ ทั้งสаёаё‡аё„นก้มตัวลงมาและยื่นมืаёаёЎаёІа№ѓаё«а№‰
аё?аёаёЈа№ЊаёЉа№€аё§аёўа№Ђаё”็กหนุ่มаёаёµаёЃаё„นขึ้นไปก่аёаё™ โดยเаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёа№„ปยกตัวเขาส่งขึ้นไปบนเรืภเด็กหนุ่มที่โตกว่าช่วยจับแขนเขาแล้วลากขึ้นไปบนเรืаё
จากนั้นаё?аёаёЈа№Њаё€аё¶аё‡аё«аё±аё™аёЎаёІаё„ว้าโครห์น โดยจับท้аёаё‡аёЎаё±аё™а№„ว้แล้วเหวี่ยงให้พ้นน้ำขึ้นไปบนเรืภโครห์นหล่นโครมลงไปยืนสี่ขาขณะที่ลื่นไถลไปบนพื้นไม้ขаёаё‡а№ЂаёЈаё·аё ตัวเปียกโชกและสั่นเทา มันไถลไปบนท้аёаё‡а№ЂаёЈаё·аёаё—аёµа№€а№Ђаё›аёµаёўаёЃ аёЃа№€аёаё™аё€аё°аёЃаёЈаё°а№Ђаё”้งตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งกลับมาที่กราบเรืภเพื่аёаёЎаёаё‡аё«аёІаё?аёаёЈа№Њ аёЎаё±аё™аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™а№ЃаёҐа№‰аё§аёЎаёаё‡аёҐаё‡аёЎаёІа№ѓаё™аё™а№‰аёі พลางร้аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«аёҐаёЎ
аё?аёаёЈа№Ња№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёаё‚ึ้นไปจับมืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё”็กหนุ่มคนหนึ่งไว้ และเตรียมจะดึงตัวเаёаё‡аё‚ึ้นไปบนเรืภแต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีบางаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่แข็งแรงเป็นกล้ามเนื้аёаёћаё±аё™аёЈаёаёљаё‚้аёа№Ђаё—้าและต้นขาขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™а№„ปดูแล้วต้аёаё‡а№ѓаё€аё«аёІаёўаё§аёІаёљ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё«а№‡аё™аёЄаёґа№€аё‡аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аё„ล้ายปลาหมึกสีเขียวมะนาว аёћаё±аё™аё«аё™аё§аё”аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аёЈаёаёљаё‚аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
аё?аёаёЈа№ЊаёЈа№‰аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё”้วยความเจ็บปวดเมื่аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІаё«аё™аёІаёЎа№Ѓаё«аёҐаёЎаё—ิ่มเข้าไปในเนื้аё
аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаё«аёІаёЃа№Ђаё‚าไม่ทำаёаё°а№„аёЈаёЄаё±аёЃаёаёўа№€аёІаё‡а№‚ดยเร็ว เขาคงจะต้аёаё‡а№ЂаёЄаёЈа№‡аё€аёЎаё±аё™а№Ѓаё™а№€аё™аёаё™ аё?аёаёЈа№Ња№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёаё‚้างที่ว่างลงไปที่เข็มขัดแล้วดึงมีดสั้นаёаёаёЃаёЎаёІ ก้มตัวลงไปแทงเจ้าสัตว์ประหลาด а№Ѓаё•а№€аё«аё™аё§аё”аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аё«аё™аёІа№ЂаёЃаёґаё™а№„аё› มีดสั้นขаёаё‡а№Ђаё‚าแทงไม่เข้า
มันยิ่งทำให้เจ้าปลาหมึกโกรаё? มันโผล่หัวขึ้นเหนืаёаё™а№‰аёіаё—аё±аё™аё—аёµ ตัวสีเขียวไม่มีตา มีขากรรไกรสаёаё‡аёаё±аё™аёљаё™аё„аёаёўаёІаё§аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™ ปากเรียงซ้аёаё™аёЃаё±аё™аёаёўаё№а№€ аёЎаё±аё™аёа№‰аёІаё›аёІаёЃа№Ђаё«а№‡аё™аёџаё±аё™аё„มราวใบมีดเรียงเป็นแถว ใกล้เข้ามาหาаё?аёаёЈа№Њ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІаёЎаёµа№ЂаёҐаё·аёаё”ไหลจากแผลที่ขา เขารู้ว่าต้аёаё‡аёЈаёµаёљаёҐаё‡аёЎаё·аёа№‚ดยเร็ว แม้เด็กหนุ่มที่โตกว่าบนเรืаёаё€аё°аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё”ึงเขาไว้ а№Ѓаё•а№€аёЎаё·аёаё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аёҐаё·а№€аё™аё«аёҐаёёаё” เขาจมกลับลงไปในน้ำ
โครห์นร้аёаё‡аё„รวญครางเสียงแหลม ขนบนหลังตั้งชันขึ้น มันชะโงกตัวเหมืаёаё™а№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаёћаёЈа№‰аёаёЎаё—ี่จะกระโจนลงมาในน้ำ แต่แม้แต่เจ้าโครห์นก็คงรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ที่จะโจมตีเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้
เด็กหนุ่มที่แก่กว่าคนหนึ่งก้าวаёаёаёЃаёЎаёІа№ЃаёҐаё°аё•аё°а№‚аёЃаё™аёљаёаёЃ
“หลบ!”
аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‰аёЎаё«аё±аё§аёҐаё‡ ขณะที่เด็กหนุ่มคนหนึ่งขว้างหаёаёЃаёҐаё‡аёЎаёІ аёЎаё±аё™аёћаёёа№€аё‡аёња№€аёІаё™аёаёІаёЃаёІаёЁаёЎаёІа№Ѓаё•а№€аёћаёҐаёІаё”เป้า ร่วงลงไปในน้ำаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЎа№€аёЎаёµаёћаёґаё©аёЄаё‡ เจ้าสัตว์ประหลาดตัวผаёаёЎа№ЂаёЃаёґаё™а№„ปและเร็วเกินไป
ทันใดนั้น โครห์นก็กระโจนаёаёаёЃаё€аёІаёЃа№ЂаёЈаё·аёаёЃаёҐаё±аёљаёҐаё‡а№„ปในน้ำ โดยаёа№‰аёІаё›аёІаёЃ аёќаё±аё‡аёџаё±аё™аё„аёЎаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аёҐаё‡аё—аёµа№€аё„аёаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЄаё±аё•аё§а№Њаё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё” โครห์นจับติดแน่น และสะบัดเหวี่ยงมันไปทางซ้ายทีขวาที ไม่ยаёаёЎаё›аёҐа№€аёаёў
แต่มันเป็นการต่аёаёЄаё№а№‰аё—ี่ไม่เห็นทางชนะ аё«аё™аё±аё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё›аёҐаёІаё«аёЎаё¶аёЃаё«аё™аёІа№ЂаёЃаёґаё™а№„ปและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้ภมันเหวี่ยงโครห์นไปทางโน้นทีทางนี้ทีก่аёаё™аё€аё°аёЄаё°аёљаё±аё”มันลаёаёўаёҐаё‡а№„ปในน้ำ ระหว่างนั้นหนวดขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё›аёҐаёІаё«аёЎаё¶аёЃаёћаё±аё™аёЈаё±аё”аё‚аёІаё?аёаёЈа№Ња№Ѓаё™а№€аё™аё‚ึ้นราวกับคีบ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё‚аёІаё”аёаёІаёЃаёІаёЁаё«аёІаёўа№ѓаё€ аё«аё™аё§аё”аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аё—ำให้เจ็บปวดแสนสาหัส аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё‚аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚ากำลังจะถูกฉีกаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёЈа№€аёІаё‡
а№Ђаё‚аёІаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёґа№‰аё™аё«аё§аё±аё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё„รั้งสุดท้าย аё?аёаёЈа№Њаё›аёҐа№€аёаёўаёЎаё·аёаё€аёІаёЃа№Ђаё”็กหนุ่มบนเรืаёа№ЃаёҐа№‰аё§а№ѓаё™аё€аё±аё‡аё«аё§аё°а№Ђаё”ียวกันก็เหวี่ยงตัวเаёаё·а№‰аёаёЎа№„ปหยิบดาบสั้นที่เаёаё§аёаёаёЃаёЎаёІ
แต่เขาไม่ทันคว้าดาบไว้ได้ หมุนคว้างหน้าทิ่มลงไปในน้ำ
аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё–ูกลากห่างаёаёаёЃа№„ปจากเรืภเจ้าปลาหมึกดึงเขาаёаёаёЃа№„ปในทะเล เขาถูกลากถаёаёўаё«аёҐаё±аё‡а№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว และขณะที่เขาไขว้คว้าаёаёўа№€аёІаё‡аё«аёЎаё”аё«аё™аё—аёІаё‡ аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡а№Ђаё«а№‡аё™а№ЂаёЈаё·аёаёћаёІаёўаё«аёІаёўа№„аё›аё•а№€аёаё«аё™а№‰аёІаё•а№€аёаё•аёІ аёЄаёґа№€аё‡аё•а№€аёаёЎаёІаё—ี่เขารู้คืаёа№Ђаё‚ากำลังถูกดึงจมลงไปใต้ผิวน้ำ ลึกลงไปในทะเลแห่งไฟ
บทที่ เก้า
เจ้าหญิงเกว็นโดลีนทรงวิ่งаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё—ุ่งหญ้า โดยมีราชาแม็คกิลผู้เป็นพระบิดาаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้าง เจ้าหญิงยังทรงพระเยาว์ аё™а№€аёІаё€аё°аёЉаё±аё™аё©аёІаёЈаёІаё§аёЄаёґаёљаё›аёµ аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІа№Ђаёаё‡аёЃа№‡аёўаё±аё‡аё—аёЈаё‡аё«аё™аёёа№€аёЎаёаёўаё№а№€аёЎаёІаёЃ а№Ђаё„аёЈаёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ยังสั้นและไม่มีสีดаёаёЃа№ЂаёҐаёІа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№ЂаёЉа№€аё™аё—ี่เป็นในช่วงท้ายขаёаё‡аёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№ЊаёЉаёµаёћ พระฉวียังไม่มีริ้วรаёаёўа№Ђаё«аёµа№€аёўаё§аёўа№€аё™ аё”аё№аёа№€аёаё™а№ЂаёўаёІаё§а№Ња№ЃаёҐаё°а№Ђаё›аёҐа№€аё‡аё›аёҐаё±а№€аё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёћаёЈаё°аёЄаёіаёЈаёІаёЌ ปราศจากความกังวล ทรงพระสรวลаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎаё—ี่ขณะจูงพระหัตถ์เจ้าหญิงและวิ่งไปด้วยกันในทุ่งหญ้า аё™аёµа№€аё„аё·аёаёћаёЈаё°аёљаёґаё”าที่เจ้าหญิงทรงจำได้ พระบิดาที่พระนางทรงรู้จัก
аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё—аёЈаё‡аёаёёа№‰аёЎа№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡аё‚ึ้นเหนืаёаёћаёЈаё°аёаё±аё‡аёЄаёІ แล้วทรงเหวี่ยงเจ้าหญิงไปรаёаёљ ๆ พลางทรงพระสรวลดังขึ้นเรื่аёаёў ๆ เจ้าหญิงเаёаё‡аёЃа№‡аё—รงพระสรวลคิกคักаёаёўа№€аёІаё‡аё‚аёљаё‚аё±аё™ พระนางทรงรู้สึกปลаёаё”аё аё±аёўа№ѓаё™аёа№‰аёаёЎаёћаёЈаё°аёЃаёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ และทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰а№Ђаё§аёҐаёІаё—ี่ได้аёаёўаё№а№€аё”้วยกันเช่นนี้ไม่มีวันสิ้นสุด
а№Ѓаё•а№€а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈаё°аёљаёґаё”าทรงวางพระนางลง аёЎаёµа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”เกิดขึ้น аё€аё№а№€ ๆ เวลากลางวันก็เปลี่ยนจากยามบ่ายที่สดใสเป็นเวลาสนаё?аёўаёІ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈаё°аёљаёІаё—аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™аёЄаё±аёЎаёњаё±аёЄаёћаё·а№‰аё™ กลับไม่มีดаёаёЃа№„ม้ในทุ่งหญ้า แต่พระบาทกลับจุ่มลงไปในโคลนลึกถึงข้аёаёћаёЈаё°аёљаёІаё— аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё—аёЈаё‡аё™аёаё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№‚คลนห่างจากเจ้าหญิงไปไม่กี่ฟุต ทรงชราขึ้นมาก มากเกินไป аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё•аёґаё”аёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№‚คลน аёЎаё‡аёЃаёёаёЋаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เป็นประกายаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№‚คลนห่างаёаёаёЃа№„аё›аёаёµаёЃ
“เกว็นโดลีน” аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё•аёЈаё±аёЄ “ลูกสาวพ่ภช่วยพ่аёаё”้วย”
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงยกพระหัตถ์ขึ้นจากโคลน และยื่นมาหาเจ้าหญิงаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёґа№‰аё™аё«аё§аё±аё‡
เจ้าหญิงทรงเร่งรีบที่จะช่วยพระบิดา ทรงพยายามที่จะไปให้ถึงพระаёаё‡аё„а№Њ а№Ђаёћаё·а№€аёаё€аё±аёљаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์ไว้ а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёљаёІаё—аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№„ม่ขยับเขยื้аёаё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—аёЈаё‡аё—аёаё”พระเนตรดูกลับเห็นโคลนจับตัวแข็งаёаёўаё№а№€а№‚аё”аёўаёЈаёаёљ โคลนแห้งและแตก เจ้าหญิงทรงพยายามบิดаёаё‡аё„а№Ња№Ђаёћаё·а№€аёа№ѓаё«а№‰а№Ђаё›а№‡аё™аёаёґаёЄаёЈаё°
เจ้าหญิงเกว็นทรงกระพริบพระเนตรและพบว่าพระนางกำลังประทับаёаёўаё№а№€аёљаё™а№ЂаёЉаёґаё‡а№Ђаё—аёґаё™а№ѓаё™аё›аёЈаёІаёЄаёІаё— аё—аёаё”พระเนตรลงไปยังเขตราชฐานเบื้аёаё‡аёҐа№€аёІаё‡ аёЎаёµаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёњаёґаё”аё›аёЃаё•аёґ аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёаё”พระเนตรนั้น กลับไม่เห็นความรุ่งโรจน์และงานเฉลิมฉลаёаё‡аё•аёІаёЎаё›аёЃаё•аёґ แต่ทรงเห็นสุสานทаёаё”аё•аё±аё§а№Ђаё«аёўаёµаёўаё”аёўаёІаё§а№Ѓаё—аё™ สถานที่ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นราชสำนักаёаё±аё™аёЈаёёа№€аё‡а№ЂаёЈаё·аёаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаёІ กลับกลายเป็นหลุมฝังศพเพิ่งกลบใหม่มากมายสุดสายตา
เจ้าหญิงทรงได้ยินเสียงฝีเท้า а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—รงหันไปพบมืаёаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈ พระหทัยแทบหยุดเต้น มันสวมเสื้аёаё„ลุมสีดำมีผ้าคลุมศีรษะกำลังเข้ามาใกล้พระนาง มันวิ่งรี่เข้ามาหา พลางเปิดผ้าคลุมศีรษะаёаёаёЃ เผยให้เห็นใบหน้าที่ผิดปกติ ดวงตาหายไปข้างหนึ่ง มีแผลเป็นหนาและขรุขระพาดเบ้าตา аёЎаё±аё™аёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„аёіаёЈаёІаёЎ аёўаёЃаёЎаё·аёаё‚้างหนึ่งขึ้น เห็นมีดสั้นเป็นประกาย มีด้ามสีแดงแวววาว
มันเคลื่аёаё™аё—ี่เร็วมากจนเจ้าหญิงไม่аёаёІаё€аё•аёаёља№‚ต้ได้ทันกาล พระนางจึงเตรียมพร้аёаёЎ ทรงรู้ว่ากำลังจะถูกสังหารเมื่аёаёЎаё±аё™аё€а№‰аё§аё‡а№Ѓаё—งมีดสั้นลงมาเต็มแรง
аё€аё№а№€ ๆ มันก็หยุด ห่างจากพระพักตร์ไปเพียงไม่กี่นิ้ว а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡аёҐаё·аёЎаёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаё‚ึ้นก็เห็นพระบิดาทรงประทับаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ аё‹аёІаёЃаёћаёЈаё°аёЁаёћаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงจับข้аёаёЎаё·аёаё‚аёаё‡аёЎаё·аёаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈа№„ว้ แล้วบีบจนมันทิ้งมีดในมืаёаёҐаё‡ จากนั้นจึงทรงยกตัวมันขึ้นเหนืаёаёћаёЈаё°аёаё±аё‡аёЄаёІа№ЃаёҐа№‰аё§а№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аёҐаё‡а№„аё›аё€аёІаёЃа№ЂаёЉаёґаё‡а№Ђаё—аёґаё™ เจ้าหญิงเกว็นทรงได้ยินเสียงกรีดร้аёаё‡аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аё‚ณะที่ร่วงลงไป
พระบิดาทรงหันมาและทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё€аё±аёљаёћаёЈаё°аёаё±аё‡аёЄаёІаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡а№„ว้แน่นด้วยพระหัตถ์ที่กำลังเน่าเปื่аёаёў аёЄаёµаёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њаё€аёЈаёґаё‡аё€аё±аё‡
“ที่นี่ไม่ปลаёаё”ภัยสำหรับเจ้า” аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё—аёЈаё‡а№Ђаё•аё·аёаё™ “มันไม่ปลаёаё”аё аё±аёў!” аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงตะโกน аёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–а№Њаё€аёґаёЃа№Ѓаё™а№€аё™аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё±аё‡аёЄаёІаё€аё™аё—ำให้เจ้าหญิงทรงร้аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІ
เจ้าหญิงเกว็นทรงตื่นบรรทมพลางส่งเสียงร้аёаё‡ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё›аёЈаё°аё—аё±аёљаё™аё±а№€аё‡аёљаё™аёћаёЈаё°а№Ѓаё—а№€аё™ และมаёаё‡а№„аё›аёЈаёаёљ ๆ ห้аёаё‡аёљаёЈаёЈаё—аёЎ หาผู้ที่จะมาทำร้าย
แต่พระนางกลับพบเพียงความเงียบ ความเงียบงันนิ่งสนิทในยามใกล้รุ่งสาง
เจ้าหญิงพระเสโทไหล และทรงหаёаёљаё«аёІаёўа№ѓаё€ พระนางลุกจากพระแท่น ทรงสวมฉลаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёЉаёёаё”аё™аёаё™аёҐаё№аёЃа№„ม้ และรีบเสด็จไปยังаёа№€аёІаё‡аё«аёґаё™а№ѓаёља№ЂаёҐа№‡аёЃ ทรงวักน้ำขึ้นลูบพระพักตร์ครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้าหญิงทรงเаёаё™аёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёўаёћаёґаё‡аёњаё™аё±аё‡аё«а№‰аёаё‡ ทรงรู้สึกถึงความเย็นจากพื้นหินบนพระบาทเปลืаёаёўа№Ђаё›аёҐа№€аёІа№ѓаё™аёўаёІаёЎа№ЂаёЉа№‰аёІаё‚аёаё‡аё¤аё”ูร้аёаё™ และทรงพยายามตั้งพระสติ
ความฝันนั้นช่างเหมืаёаё™аё€аёЈаёґаё‡ พระนางทรงรู้ว่านี่เป็นมากกว่าความฝัน เป็นคำเตืаёаё™аё€аёІаёЃаёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ เป็นข้аёаё„аё§аёІаёЎ พระนางทรงรู้สึกว่าควรรีบไปจากราชสำนักในตаёаё™аё™аёµа№‰а№ЃаёҐаё°а№„ม่กลับมาаёаёµаёЃ
เจ้าหญิงทรงรู้ว่ามีบางаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ไม่สามารถทำได้ พระนางต้аёаё‡аё•аё±а№‰аё‡аёћаёЈаё°аёЄаё•аёґа№Ђаёћаё·а№€аёа№ѓаё«а№‰а№ЂаёЃаёґаё”аё›аё±аёЌаёЌаёІ แต่ทุกครั้งที่ทรงกระพริบพระเนตร จะเห็นพระพักตร์ขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ ทรงรู้สึกถึงคำเตืаёаё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ เจ้าหญิงต้аёаё‡аё—аёіаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаёћаё·а№€аёаёЄаёҐаё±аё”ภาพฝันนั้นаёаёаёЃа№„аё›
เจ้าหญิงเกว็นทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёаёаёЃа№„ปและทรงเห็นаёаёІаё—ิตย์ดวงแรกกำลังจะพ้นขаёаёљаёџа№‰аёІ พระนางทรงคิดถึงสถานที่เดียวที่จะช่วยให้ทรงสงบพระทัย แม่น้ำแห่งราชา ใช่แล้ว พระนางจะต้аёаё‡а№„аё›аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™
*
เจ้าหญิงเกว็นโดลีนดำผุดดำว่ายаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаёІаёўаё™а№‰аёіа№Ђаёўа№‡аё™а№Ђаё‰аёµаёўаёљаё‚аёаё‡а№ЃаёЎа№€аё™а№‰аёіа№Ѓаё«а№€аё‡аёЈаёІаёЉаёІ ทรงกลั้นหายใจและมุดลงไปใต้น้ำ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё›аёЈаё°аё—аё±аёљаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаёЈаё°аё§а№€аёІаёўаё™а№‰аёіаё?รรมชาติเล็ก ๆ สลักขึ้นจากหิน аё‹а№€аёаё™аё•аё±аё§аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё™а№‰аёіаёћаёёаё”้านบนที่ทรงค้นพบและเสด็จมาเสมаёаё™аё±аёљаё•аё±а№‰аё‡а№Ѓаё•а№€аё—аёЈаё‡аёћаёЈаё°а№ЂаёўаёІаё§а№Њ เจ้าหญิงทรงดำаёаёўаё№а№€а№ѓаё•а№‰аё™а№‰аёіа№ЃаёҐаё°аёа№‰аёаёўаёаёґа№€аё‡аёаёўаё№а№€а№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™ ทรงรู้สึกถึงสายน้ำเย็นที่ไหลผ่านพระเกศา และพระเศียร รู้สึกถึงสายน้ำที่ชำระล้างและทำความสะаёаёІаё”พระวรกายเปลืаёаёўа№Ђаё›аёҐа№€аёІ
พระนางทรงค้นพบสถานที่ส่วนตัวนี้ในวันหนึ่ง аёЎаё±аё™аё‹а№€аёаё™аё•аё±аё§аёаёўаё№а№€аё—่ามกลางหมู่ไม้ สูงขึ้นไปบนภูเขา เป็นที่ราบสูงเล็ก ๆ ที่สายน้ำในแม่น้ำไหลเаёаё·а№€аёаёўа№ЃаёҐаё°аё—ำให้เกิดสระที่ลึกและน้ำนิ่ง а№Ђаё«аё™аё·аёаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё‚ึ้นไปสายน้ำไหลช้า ๆ ส่วนด้านล่างสายน้ำยังคงไหลลงมา а№Ѓаё•а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€ บนที่ราบสูงแห่งนี้ กระแสน้ำไหลช้าที่สุด สระน้ำลึก หินก็เรียบลื่น สถานที่นี้หลบซ่аёаё™аёаёўаё№а№€аёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµ จนพระนางทรงสามารถเปลืаёаёўаёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёўаёЄаёЈаё‡аё™а№‰аёіа№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёћаёҐаёґаё”เพลิน เจ้าหญิงเสด็จมาที่นี่เกืаёаёљаё€аё°аё—ุกเช้าในฤดูร้аёаё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё”аё§аё‡аёаёІаё—ิตย์เริ่มขึ้น а№Ђаёћаё·а№€аёа№ѓаё«а№‰аёћаёЈаё°аё«аё—ัยปลаёаё”โปร่ง และโดยเฉพาะในวันเช่นวันนี้ ที่ความฝันนั้นตามหลаёаёЃаё«аёҐаёаё™аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ เช่นที่มักจะเกิดขึ้น ที่นี่เป็นที่หลบลี้เพียงแห่งเดียวขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡
มันเป็นเรื่аёаё‡аёўаёІаёЃаёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™аё—ี่จะทรงรู้ว่านั่นเป็นเพียงความฝันหรืаёа№Ђаё›а№‡аё™аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаё™аё±а№‰аё™ พระนางจะทรงรู้ได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„รว่าความฝันนั้นเป็นสารบаёаёЃаё‚а№€аёІаё§ เป็นลางบаёаёЃа№Ђаё«аё•аёё? จะทรงรู้หรืаёа№„ม่ว่ามันเป็นเพียงการเล่นตลกขаёаё‡аё„аё§аёІаёЎаё„аёґаё”аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—รงได้รับโаёаёЃаёІаёЄаё—аёµа№€аё€аё°аёЃаёЈаё°аё—аёіаёЃаёІаёЈаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡?
เจ้าหญิงเกว็นโดลีนทรงโผล่ขึ้นมาหายพระทัย аё—аёЈаё‡аёЄаё№аё”аёаёІаёЃаёІаёЁаёаёёа№€аё™аёўаёІаёЎа№ЂаёЉа№‰аёІа№ѓаё™аё¤аё”ูร้аёаё™ ฟังเสียงนกร้аёаё‡а№ЂаёћаёҐаё‡аёаёўаё№а№€аё•аёІаёЎаё•а№‰аё™а№„ม้รаёаёљ ๆ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ђаёаё™аёаё‡аё„์พิงก้аёаё™аё«аёґаё™ аёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёўаё€аёЎаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё™а№‰аёіаё€аё™аё–аё¶аё‡аёћаёЈаё°аёЁаё аё—аёЈаё‡аё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаёЈаё°а№Ѓаё—а№€аё™аё•аёІаёЎаё?รรมชาติใต้น้ำ พลางคิดทบทวน เจ้าหญิงทรงวักน้ำขึ้นใส่พระพักตร์แล้วลูบพระเกศายาวสีสตรаёа№ЂаёљаёаёЈаёµ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёаё”а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёаё‡аёњаёґаё§аё™а№‰аёіа№ѓаёЄаё—ี่สะท้аёаё™а№Ђаё‡аёІаё—้аёаё‡аёџа№‰аёІ аёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њаё”аё§аё‡аё—аёµа№€аёЄаёаё‡аё—ี่กำลังขึ้น เห็นหมู่ไม้โค้งเป็นซุ้มаёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаёЄаёЈаё°аё™а№‰аёі และเห็นพระพักตร์ขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ђаёаё‡ พระเนตรรูปยาวรีสีฟ้าเป็นประกายกำลังมаёаё‡аё•аёаёљаёЎаёІаё€аёІаёЃа№Ђаё‡аёІаёЄаё°аё—้аёаё™аё—ี่ไหวเป็นระลаёаёЃ เจ้าหญิงทรงเห็นพระบิดาในสิ่งเหล่านี้ พระนางทรงเมินกลับมาแล้วคิดถึงความฝันаёаёµаёЃаё„รั้ง
เจ้าหญิงเกว็นทรงรู้ดีว่าการประทับаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃаё—ั้งที่ยังมีผู้ลаёаёљаё›аёҐаё‡аёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№ЊаёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаёаёўаё№а№€аё™аё±а№‰аё™а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ аёаёµаёЃаё—ั้งยังมีบรรดาสายลับและแผนการต่าง ๆ โดยเฉพาะเมื่аёаёЎаёµаёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё?เป็นราชา а№ЂаёЉаё©аёђаёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™аё„าดเดาไม่ได้ аёњаё№аёЃаёћаёўаёІаёљаёІаё— аё«аё§аёІаё”аёЈаё°а№Ѓаё§аё‡ และขี้аёаёґаё€аё‰аёІ а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аё§а№€аёІаё—ุกคนเป็นภัย โดยเฉพาะพระนาง аёаё°а№„รก็เกิดขึ้นได้ เจ้าหญิงทรงรู้ว่าพระนางไม่ปลаёаё”аё аё±аёў ไม่มีใครปลаёаё”аё аё±аёў
แต่เจ้าหญิงเกว็นไม่ใช่คนที่วิ่งหนี พระนางทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЈаё№а№‰а№ѓаё«а№‰а№Ѓаё™а№€аё§а№€аёІа№ѓаё„аёЈаё„аё·аёаё†аёІаё•аёЃаёЈаё—аёµа№€аёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ และหากเป็นกาเร็аё? เจ้าหญิงจะไม่ทรงหนีจนกว่าจะนำตัวเขามาสู่กระบวนการยุติаё?аёЈаёЈаёЎ ทรงรู้ว่าดวงพระวิญญาณขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”ายังไม่สงบจนกว่าฆาตกรจะถูกจับ аё„аё§аёІаёЎаёўаёёаё•аёґаё?รรมเป็นสิ่งที่พระบิดาทรงเรียกร้аёаё‡аёЎаёІаё•аёҐаёаё”аёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№ЊаёЉаёµаёћ аё‹аё¶а№€аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡аёЃа№‡аё„วรจะได้รับความยุติаё?รรมเช่นเดียวกับคนทั่วไปแม้จะสวรรคตไปแล้ว
เจ้าหญิงเกว็นทรงคิดถึงตаёаё™аё—ี่พระนางและเจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ได้พบกับสเตฟเฟนขึ้นมาаёаёµаёЃ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёЎаё±а№€аё™аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё§а№€аёІаёЄа№Ђаё•аёџа№Ђаёџаё™аё›аёґаё”аёљаё±аё‡аёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„ว้ และทรงสงสัยว่ามันคืаёаёаё°а№„аёЈ а№ѓаё€аё«аё™аё¶а№€аё‡аё—аёЈаё‡аё„аёґаё”аё§а№€аёІа№Ђаё‚аёІаёаёІаё€аё€аё°аёўаёаёЎа№Ђаё›аёґаё”аё›аёІаёЃа№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈа№‰аёаёЎ แต่หากเขาไม่ทำเล่า? เจ้าหญิงทรงรู้สึกว่าต้аёаё‡аёЈаёµаёљаё«аёІаё•аё±аё§аё†аёІаё•аёЃаёЈ แต่ไม่รู้ว่าควรจะมаёаё‡аё«аёІаё—ี่ไหน
เจ้าหญิงเกว็นโดลีนลุกขึ้นจากพระแท่นใต้น้ำในที่สุด พระนางเดินขึ้นฝั่งด้วยพระวรกายเปลืаёаёўа№Ђаё›аёҐа№€аёІ สั่นสะท้านกับаёаёІаёЃаёІаёЁа№ѓаё™аёўаёІаёЎа№ЂаёЉа№‰аёІ аё—аёЈаё‡а№Ѓаёаёља№Ђаё‚้าหลังพุ่มไม้หนา แล้วเаёаё·а№‰аёаёЎаё‚ึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวจากกิ่งไม้เช่นที่ทรงทำเสมаё
а№Ѓаё•а№€а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—аёЈаё‡а№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์ขึ้นไป ก็ต้аёаё‡аё•аёЃаёћаёЈаё°аё—ัยที่ไม่พบผ้าเช็ดตัวаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€а№Ђаё”аёґаёЎ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё›аёЈаё°аё—аё±аёљаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ เปลืаёаёўа№Ђаё›аёҐа№€аёІ เปียกโชกและไม่เข้าพระทัยสิ่งที่เกิดขึ้น พระนางแน่ใจว่าทรงแขวนผ้าไว้ที่นั่นเหมืаёаё™а№ЂаёЉа№€аё™аё—аёµа№€а№Ђаё„аёўаё—аёіа№ЂаёЄаёЎаё
ขณะที่เจ้าหญิงกำลังประหลาดพระทัย สั่นสะท้านและพยายามที่จะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ทันใดนั้นพระนางทรงรู้สึกถึงการเคลื่аёаё™а№„หวที่ด้านหลัง มันเกิดขึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว аё€аё™аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё”ูพร่าเลืаёаё™ ทันใดนั้นเจ้าหญิงทรงรู้สึกเหมืаёаё™аё«аё±аё§а№ѓаё€аё«аёўаёёаё”เต้นเมื่аёаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаёЎаёµаёЉаёІаёўаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё”้านหลังพระนาง
มันเกิดขึ้นเร็วเกินไป ในไม่กี่วินาทีนั้นชายสวมเสื้аёаё„ลุมสีดำมีผ้าคลุมหน้าเหมืаёаё™а№ѓаё™аё„วามฝันก็มาаёаёўаё№а№€аё”้านหลังพระนาง มันคว้าเจ้าหญิงไว้จากทางด้านหลัง ใช้มืаёаёњаёаёЎа№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёЈаё°аё”ูกปิดพระโаёаё©аёђа№Ња№„ว้ ปิดกั้นเสียงกรีดร้аёаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё‚ณะที่มันจับพระวรกายไว้แน่น โดยใช้มืаёаёаёµаёЃаё‚้างรัดไว้ที่บั้นพระаёаё‡аё„а№Њ ดึงเจ้าหญิงเข้าชิดตัวแล้วยกขึ้นพ้นจากพื้น
เจ้าหญิงทรงถีบขาаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁ พยายามกรีดร้аёаё‡аё€аё™аёЎаё±аё™аё§аёІаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёҐаё‡ แต่ยังคงจับไว้แน่น เจ้าหญิงพยายามดิ้นให้พ้นจากการจับกุมแต่มันแข็งแรงมากเกินไป аёЎаё±аё™аёўаё·а№€аё™аёЎаё·аёаёЎаёІа№ЃаёҐаё°а№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™аё—รงเห็นมันถืаёаёЎаёµаё”สั้นที่มีด้ามสีแดงแวววาว а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё—ี่ทรงเห็นในความฝัน аёЎаё±аё™аё„аё·аёаё„аёіа№Ђаё•аё·аёаё™аё™аё±а№€аё™а№Ђаёаё‡
พระนางทรงรู้สึกถึงคมมีดแนบที่พระศภมันถืаёаёЎаёµаё”аё€а№€аёа№Ѓаё™а№€аё™аё€аё™аё«аёІаёЃаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё‚ยับไปทางใด มีดก็คงจะปาดพระศภน้ำพระเนตรไหลลงมาตามพระปรางขณะที่ทรงพยายามหายพระทัย เจ้าหญิงทรงกริ้วพระаёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡аё—ี่ช่างโง่เขลา аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё„аё§аёЈаё€аё°аёЈаёаёљаё„аёаёљаёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаё™аёµа№‰
“ทรงจำข้าได้ไหม?” มันทูลถามขึ้น
มันชะโงกหน้ามา เจ้าหญิงทรงรู้สึกถึงลมหายใจร้аёаё™а№Ђаё«аёЎа№‡аё™аёЄаёІаёљаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аё›аёЈаёІаё‡ และเห็นใบหน้ามัน аёћаёЈаё°аё«аё—аё±аёўаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ѓаё—บหยุดเต้น а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—รงเห็นว่ามันเป็นใบหน้าจากความฝัน ชายคนที่ดวงตาหายไปข้างหนึ่งและแผลเป็น
“ได้” аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё•аёЈаё±аёЄаёљаёаёЃа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЄаё±а№€аё™
มันเป็นใบหน้าที่ทรงรู้จักดี เจ้าหญิงไม่ทรงรู้จักชื่аёаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™а№Ѓаё•а№€аё—รงรู้ว่ามันเป็นаёаё‡аё„รักษ์ชั้นต่ำ аё—аёµа№€аёЎаё±аёЃаё€аё°аё„аёаёўаёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаё•аё±аё§аёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё?นับตั้งแต่ยังเด็ก аёЎаё±аё™аё„аё·аёаёњаё№а№‰аёЄа№€аё‡аёЄаёІаёЈаё‚аёаё‡аёЃаёІа№ЂаёЈа№‡аё? а№ЂаёЉаё©аёђаёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё€аё°аёЄа№€аё‡аёЎаё±аё™а№„ปหาใครก็ตามที่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё‚ู่ให้กลัว аё—аёЈаёЎаёІаё™ аё«аёЈаё·аёаё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈ
“เจ้าเป็นสุนัขรับใช้ขаёаё‡аёћаёµа№€аёЉаёІаёўаё‚้า” เจ้าหญิงตรัสตаёаёљаёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่เกรงกลัว
มันยิ้มเห็นฟันหลаё
“ข้าคืаёаёњаё№а№‰аёЄа№€аё‡аёЄаёІаёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์” มันทูล “และสารขаёаё‡аё‚้ามาพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёаёІаё§аёёаё?พิเศษที่จะช่วยให้พระนางจดจำได้ ข้аёаё„วามจากพระราชาถึงเจ้าหญิงในวันนี้คืภจงหยุดถามคำถาม เป็นสารที่พระนางจะทรงจำได้ดี а№ЂаёћаёЈаёІаё°а№ЂаёЎаё·а№€аёаё‚้าเสร็จสิ้นภารกิจกับพระนางแล้ว аёЈаёаёўа№ЃаёњаёҐаё—ี่ข้าจะทิ้งไว้บนพระพักตร์งดงามขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡аё€аё°аё—ำให้ทรงจำไปตลаёаё”พระชนม์ชีพ”
มันพ่นลมหายใจผ่านจมูกแล้วเงื้аёаёЎаёµаё”ขึ้นสูงก่аёаё™аё€аё°аё€а№€аёаёҐаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њ
“ไม่!” เจ้าหญิงเกว็นทรงกรีดร้аёаё‡
เจ้าหญิงทรงเตรียมรับรаёаёўаёЃаёЈаёµаё”ที่จะเปลี่ยนชีวิตขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡
แต่ขณะที่คมกรีดเคลื่аёаё™аёҐаё‡аёЎаёІаё™аё±а№‰аё™ аёЎаёµаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёґаё”ขึ้น аё€аё№а№€ ๆ ก็มีนกร้аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«аёҐаёЎ บินโฉบลงมาจากท้аёаё‡аёџа№‰аёІ พุ่งเข้าใส่ชายชุดดำ เจ้าหญิงทรงเหลืаёаёљаёЎаёаё‡а№ЃаёҐаё°аё€аёіа№„ด้ในวินาทีสุดท้าย
а№ЂаёаёЄа№‚ตฟิลีส
มันโฉบลงมา กางกรงเล็บаёаёаёЃа№ЃаёҐаё°аё‚่วนที่ใบหน้าขаёаё‡аёЉаёІаёўаёЉаёёаё”ดำขณะที่กำลังลดมีดสั้นลงมา
คมมีดเพิ่งบาดเข้าที่พระปรางและสร้างความเจ็บแปลบให้เจ้าหญิง а№ЂаёЎаё·а№€аёаё€аё№а№€ ๆ ก็เปลี่ยนทิศทาง ชายชุดดำส่งเสียงร้аёаё‡ ทิ้งมีดลงแล้วยกมืаёаё‚ึ้น เจ้าหญิงเกว็นทรงเห็นแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นบนท้аёаё‡аёџа№‰аёІ аё”аё§аё‡аёаёІаё—аёґаё•аёўа№ЊаёЄа№€аёаё‡а№ЃаёЄаё‡аёаёўаё№а№€аё«аёҐаё±аё‡аёЃаёґа№€аё‡а№„ม้ และเห็นเаёаёЄа№‚ตฟิลีสบินจากไป พระนางทรงรู้ว่าพระบิดาทรงส่งเหยี่ยวตัวนี้มา
เจ้าหญิงเกว็นไม่ทรงรаёаёЉа№‰аёІ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё«аёЎаёёаё™аёаё‡аё„а№Њ а№Ђаёаё™а№„ปด้านหลังแล้วทำเหมืаёаё™аё—аёµа№€аё„аёЈаё№аёќаё¶аёЃаёЄаёаё™аёЎаёІ ทรงเตะเข้าที่ช่аёаё‡аё—้аёаё‡аё‚аёаё‡аёЉаёІаёўаёЉаёёаё”аё”аёіаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡аё”้วยพระบาทเปล่า เข้าเป้าаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё«аёЎаёІаё°а№Ђаё€аёІаё° มันทรุดตัวลงรู้สึกถึงแรงเตะจากพระเพลาขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЌаёґаё‡аё‚ณะที่ฟาดเข้าใส่มันเต็มแรง เจ้าหญิงเกว็นทรงจดจำได้นับตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ว่าพระนางไม่จำเป็นต้аёаё‡а№Ѓаё‚็งแกร่งจึงจะตаёаёља№‚ต้ผู้ที่เข้ามาทำร้ายได้ เพียงแต่ต้аёаё‡а№ѓаёЉа№‰аёЃаёҐа№‰аёІаёЎа№Ђаё™аё·а№‰аёаё—ี่แข็งแรงที่สุด аё‹аё¶а№€аё‡аё„аё·аёаёћаёЈаё°а№ЂаёћаёҐаёІ และเล็งให้เข้าเป้า
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёЉаёІаёўаёЉаёёаё”аё”аёіаё—аёЈаёёаё”аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ เจ้าหญิงทรงก้าวไปข้างหน้า กระชากผมมันหงายหน้าแล้วยกพระชานุขึ้น เล็งเป้าให้แม่นยำаёаёµаёЃаё„รั้ง แล้วกระแทกเข้าที่สันจมูกมันаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё«аёЎаёІаё°а№Ђаё«аёЎа№‡аё‡
เจ้าหญิงเกว็นได้ยินเสียงแตกаёаёўа№€аёІаё‡аёћаёаёћаёЈаё°аё—аё±аёў และทรงรู้สึกถึงโลหิตаёаёёа№€аё™а№„หลทะลักเปื้аёаё™аёћаёЈаё°а№ЂаёћаёҐаёІ ขณะที่ชายชุดดำล้มพับลงกับพื้น พระนางทรงรู้ว่าได้กระแทกจมูกขаёаё‡аёЎаё±аё™аё«аё±аёЃ
เจ้าหญิงทรงรู้ว่าควรจะจัดการมันให้เด็ดขาด ใช้มีดสั้นเล่มนั้นแทงเข้าไปในหัวใจขаёаё‡аёЎаё±аё™
แต่พระนางประทับเปลืаёаёўа№Ђаё›аёҐа№€аёІаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ аёЄаё±аёЌаёЉаёІаё•аёЌаёІаё“аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёљаёаёЃа№ѓаё«а№‰аё«аёІа№ЂаёЄаё·а№‰аёаёња№‰аёІаё„ลุมพระวรกายและเสด็จไปจากที่นี่เสีย เจ้าหญิงไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰а№‚ลหิตขаёаё‡аёЉаёІаёўаё„นนี้เปื้аёаё™аёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–а№Њ แม้ว่ามันสมควรจะได้รับเพียงใดก็ตาม
ดังนั้นเจ้าหญิงจึงทรงเаёаё·а№‰аёаёЎа№„аё›аё«аёўаёґаёљаёЎаёµаё”аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™а№ЃаёҐа№‰аё§а№‚ยนลงไปในแม่น้ำ ทรงสวมฉลаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์และเตรียมที่จะหนีไป а№Ѓаё•а№€аёЃа№€аёаё™аё€аё°аё€аёІаёЃаёЎаёІ พระนางทรงหันกลับไป รวบรวมพระกำลังแล้วเตะมันเข้าที่หว่างขาаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡аё—ี่สุดเท่าที่จะทรงทำได้
ชายชุดดำร้аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё”้วยความเจ็บปวด аё‚аё”аё•аё±аё§аё‡аёа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЄаё±аё•аё§а№Њаё—ี่บาดเจ็บ
เจ้าหญิงเกว็นทรงสั่นกลัวаёаёўаё№а№€аё аёІаёўа№ѓаё™ รู้ดีว่าพระนางทรงเฉียดความตายมาเฉียดฉิวเพียงใด аё«аёЈаё·аёаёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаёаёІаё€аё€аё°аёћаёґаёЃаёҐаёћаёґаёЃаёІаёЈ ทรงรู้สึกถึงรаёаёўа№ЃаёњаёҐа№Ђаё€а№‡аёља№Ѓаё›аёҐаёљаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аё›аёЈаёІаё‡ และรู้ว่าаёаёІаё€аё€аё°аёЎаёµаёЈаёаёўа№ЃаёњаёҐа№Ђаё›а№‡аё™аёља№‰аёІаё‡а№ЃаёЎа№‰аё€аё°а№ЂаёҐа№‡аёЃаё™а№‰аёаёў เจ้าหญิงทรงตกพระทัยแต่พระนางไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ЃаёЄаё”งให้มันเห็น เพราะในขณะเดียวกันทรงรู้สึกถึงพละกำลังแปลกใหม่ที่ก่аёаё•аё±аё§аё‚ึ้นในพระวรกาย พลังขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ พลังขаёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№ЃаёЎа№‡аё„กิลทั้งเจ็ดรัชกาล เป็นครั้งแรกที่เจ้าหญิงทรงรู้สึกว่าพระนางเаёаё‡аёЃа№‡а№Ѓаё‚็งแกร่งเช่นเดียวกัน แข็งแกร่งเหมืаёаё™аёћаёµа№€аё™а№‰аёаё‡аё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ แข็งแกร่งไม่แพ้พวกเขาคนใด
аёЃа№€аёаё™аё—ี่เจ้าหญิงจะจากมา พระนางทรงก้มลงไปใกล้เพื่аёа№ѓаё«а№‰аёЉаёІаёўаёЉаёёаё”ดำได้ยินสิ่งที่ทรงตรัสท่ามกลางเสียงร้аёаё‡аё„аёЈаё§аёЌаё„аёЈаёІаё‡аё‚аёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡
“ถ้าเข้ามาใกล้ข้าаёаёµаёЃвЂќ เจ้าหญิงเกว็นทรงตะคаёаёЃ “ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยมืаёаё‚้าเаёаё‡вЂќ
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёґаёљ
аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё€аё°аё–ูกดูดลงไปใต้น้ำและรู้ว่าаёаёµаёЃа№„ม่นานเขาคงจะถูกดึงลึกลงไปและคงจะจมน้ำตาย หากเขาไม่ถูกกินทั้งเป็นเสียก่аёаё™ аё?аёаёЈа№Њаё าวนาด้วยทุกаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаёЎаёµ
ได้โปรด аёаёўа№€аёІа№ѓаё«а№‰аё‚้าตายตаёаё™аё™аёµа№‰а№ЂаёҐаёў ไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ที่แห่งนี้ ไม่ใช่เพราะสัตว์ประหลาดตัวนี้
аё?аёаёЈа№ЊаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёЈаё§аёљаёЈаё§аёЎаёћаёҐаё±аё‡ ไม่ว่ามันจะคืаёаёаё°а№„аёЈ а№Ђаё‚аёІаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎаё—аёµа№€ аёаёўаёІаёЃа№ѓаё«а№‰аёћаёҐаё±аё‡аёћаёґа№ЂаёЁаё©аё™аё±а№€аё™а№„หลมาสู่ตัวเขา ช่วยให้เขาเаёаёІаёЉаё™аё°аёЄаё±аё•аё§а№Њаё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”ตัวนี้ได้ аё?аёаёЈа№Њаё«аёҐаё±аёљаё•аёІа№ЃаёҐаё°аё•аё±а№‰аё‡аёЄаёЎаёІаё?ิให้มันทำงาน
แต่มันกลับไม่มาเมื่аёа№Ђаё‚าต้аёаё‡аёЃаёІаёЈ ไม่มีаёаё°а№„รเกิดขึ้น เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มаё?аёЈаёЈаёЎаё”аёІ ไร้аёаёіаё™аёІаё€аёћаёґа№ЂаёЁаё© เป็นเหมืаёаё™аёЃаё±аёљаё„аё™аёаё·а№€аё™ ๆ พลังขаёаё‡а№Ђаё‚าไปаёаёўаё№а№€а№ЂаёЄаёµаёўаё—ี่ไหนกันตаёаё™аё—ี่เขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЎаё±аё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”? аёЎаё±аё™аёЎаёµаё€аёЈаёґаё‡аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€? аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІаё—ี่ผ่านมานั่นเป็นเรื่аёаё‡аёљаё±аё‡а№ЂаёаёґаёЌ?
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё€аё°а№ЂаёЄаёµаёўаёЄаёЎаёІаё?аёґ аё аёІаёћаё•а№€аёІаё‡ ๆ แวบเข้ามาในความคิด เขาเห็นราชาแม็คกิล а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёЎаёІаёаёўаё№а№€аё—ี่นั่นด้วย กำลังทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаё”аё№а№Ђаё‚аёІ аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё«а№‡аё™аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ แล้วก็เห็นเจ้าหญิงเกว็นโดลีน พระพักตร์สุดท้ายนี้เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้аёаё‡аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€
ทันใดนั้น аё?аёаёЈа№Ња№„ด้ยินเสียงน้ำกระจายที่ด้านหลังเขา แล้วได้ยินเสียงเจ้าสัตว์ประหลาดกรีดร้аёаё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё«аё±аё™а№„аё›аёЎаёаё‡аёЃа№€аёаё™аё—ี่เขาจะจมลงใต้ผิวน้ำ аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё«а№‡аё™а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаё‹аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё™а№‰аёіаё”้านข้างเขา аё”аёІаёљаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё–аё№аёЃаёЉаё±аёЃаёаёаёЃаёЎаёІ และเจ้าชายทรงถืаёаё«аё±аё§аё‚аёаё‡аёЄаё±аё•аё§а№Њаё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”ตัวนั้นไว้ในพระหัตถ์ аё«аё±аё§аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аё–ูกตัดขาดจากลำตัว แต่มันยังคงส่งเสียงร้аёаё‡аё‚ณะที่โลหิตสีเหลืаёаё‡аё—ะลักаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёҐаёіаё•аё±аё§
аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё„а№€аёаёўаё„ลายหนวดที่พันรัดขาเขา เจ้าชายรีซทรงเаёаё·а№‰аёаёЎаё«аё±аё•аё–а№ЊаёЎаёІаёЃаёЈаё°аёЉаёІаёЃаёЎаё±аё™аёаёаёЃаё€аёІаёЃаё•аё±аё§а№Ђаё‚аёІ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№‚ดนไฟเผา เขาหวังและภาวนาаёаёўа№€аёІа№ѓаё«а№‰аёЎаёµаёЃаёІаёЈаёљаёІаё”เจ็บถาวรเกิดขึ้น
аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаё‹аё—รงโаёаёља№„หล่เขาไว้ และรู้สึกว่าถูกดึงถаёаёўаё«аёҐаё±аё‡аёЃаёҐаё±аёља№„аё›аё—аёµа№€а№ЂаёЈаё·аё а№Ђаё‚аёІаёЃаёЈаё°аёћаёЈаёґаёљаё•аёІ สะลึมสะลืภมаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё„ลื่นลูกใหญ่ที่ม้วนตัวаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё—ะเลปั่นป่วนаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёҐаё·аёаё™аёЈаёІаё‡ รู้สึกว่าคลื่นยกตัวขึ้นสูงและลดต่ำลงаёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаё•аё±аё§а№Ђаё‚аёІ
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=43698239) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
Если текст книги отсутствует, перейдите по ссылке
Возможные причины отсутствия книги:
1. Книга снята с продаж по просьбе правообладателя
2. Книга ещё не поступила в продажу и пока недоступна для чтения