Читать онлайн книгу "กลายร่าง"
กลายร่าง
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ #1
กลายร่าง (เล่ม 1 а№ѓаё™аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё” аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ) กลายร่าง аё„аё·аёаё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаё—ี่จะมาเป็นคู่แข่ง TWILIGHT และ VAMPIRE DIARIES เป็นเรื่аёаё‡аё—ี่จะทำให้คุณаёаёўаёІаёЃаёа№€аёІаё™а№„аё›а№ЂаёЈаё·а№€аёаёў ๆ จนถึงหน้าสุดท้าย! ถ้าคุณชаёаёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аёЃаёІаёЈаёњаё€аёЌаё аё±аёў ความรักและแวมไพร์ аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰а№Ђаё«аёЎаёІаё°аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё„аёёаё“! Vampirebooksite. com аё‚аёІаёўаё”аёµаё—аёµа№€аёЄаёёаё”аёаё±аё™аё”аё±аёљ 1! กลายร่าง аё„аё·аёаё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎ 1 а№ѓаё™аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё” аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ аё—аёµа№€аё‚аёІаёўаё”аёµаё—аёµа№€аёЄаёёаё”аёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 โดยมีทั้งหมด 11 เล่ม (และยังคงมีต่аё) กลายร่าง (เล่ม 1 а№ѓаё™аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё” аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ) เป็นเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё‚аёаё‡ เคทลิน а№Ђаёћаё™ аёаёІаёўаёё 18 аё›аёµ аёЉаёµаё§аёґаё•аё—аёµа№€а№ЃаёЄаё™аёЄаёёаё‚аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё–ูกทำลายลง а№ЂаёЎаё·а№€аёа№ЃаёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡аёўа№‰аёІаёўаёља№‰аёІаё™аёаёµаёЃаё„รั้ง а№Ђаё?аёаё–ูกบังคับให้เข้าโรงเรียนมัаё?аёўаёЎа№ѓаё™аё™аёґаё§аёўаёаёЈа№ЊаёЃаё—аёµа№€аёаё±аё™аё•аёЈаёІаёў แสงสว่างเดียวท่ามกลางสภาพแวดล้аёаёЎа№ѓаё«аёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё„аё·аёа№‚аё€аё™аёІаё«а№Њ а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аёЈа№€аё§аёЎаёЉаё±а№‰аё™аё—ี่รู้สึกชаёаёља№Ђаё?аёаё•аё±а№‰аё‡а№Ѓаё•а№€а№Ђаё€аёаё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аё™аёЃа№€аёаё™аё—аёµа№€а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аё„аё§аёІаёЎаёЈаё±аёЃаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°а№Ђаёља№€аё‡аёљаёІаё™ เคทลินค้นพบว่าร่างกายขаёаё‡а№Ђаё?аёаёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё›аёҐаёµа№€аёўаё™а№„аё› а№Ђаё?аёаё–аё№аёЃаё„аёЈаёаёљаё‡аёіаё”้วยพลังเหนืаёаёЎаё™аёёаё©аёўа№Њ аёа№€аёаё™а№„аё«аё§аё•а№€аёа№ЃаёЄаё‡а№Ѓаё”аё” ความรู้สึกหิวโหยกำลังทวีความรุนแรง а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡аё„้นหาคำตаёаёљаё§а№€аёІа№ЂаёЃаёґаё”аёаё°а№„รขึ้นกับเаё?ภและความกระหายนี้นำเаё?аёа№„аё›аёЄаё№а№€аёЃаёІаёЈаёаёўаё№а№€аёњаёґаё”ที่ผิดเวลา а№Ђаё?аёа№„ด้เจаёаёЃаё±аёљаёаёµаёЃа№‚ลกที่ซ่аёаё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё•а№‰аёќа№€аёІа№Ђаё—้าขаёаё‡а№Ђаё?аё аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аё‹а№€аёаё™а№ЂаёЈа№‰аё™аёаёўаё№а№€а№Ђаёљаё·а№‰аёаё‡аёҐа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аёЎаё«аёІаё™аё„аёЈаё™аёґаё§аёўаёаёЈа№ЊаёЃаёаё±аё™аёЈаёёа№€аё‡а№ЂаёЈаё·аёаё‡ а№Ђаё?аёа№„ด้เข้าไปพัวพันกับเผ่าพันаё?аёёа№ЊаёЄаёаё‡аёЃаёҐаёёа№€аёЎаё—аёµа№€аёаё±аё™аё•аёЈаёІаёў ท่ามกลางสงครามขаёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„พร์ช่วงเวลานี้เаёаё‡аё—ี่เคทลินได้พบกับคาเลป แวมไพร์ผู้ลึกลับและทรงพลัง а№Ђаё‚аёІаёЉа№€аё§аёўа№Ђаё?аёа№ѓаё«а№‰аёћа№‰аё™аё€аёІаёЃаёћаёҐаё±аё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аё„аё§аёІаёЎаёЎаё·аё” เขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰а№Ђаё?аёаё™аёіаё—างไปสู่การค้นหาสิ่งประดิษฐ์โบราณที่หายสาบสูญ а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈаё„аёіаё•аёаёља№ЃаёҐаё°аёЃаёІаёЈаё„ุ้มครаёаё‡аё€аёІаёЃа№Ђаё‚аёІ ทั้งคู่ต้аёаё‡аёЈа№€аё§аёЎаёЃаё±аё™аё„้นหาคำตаёаёљаё—аёµа№€аёЄаёіаё„аё±аёЌ а№ѓаё„аёЈаё„аё·аёаёћа№€аёаё—ี่แท้จริงขаёаё‡а№Ђаё?аё? แต่เคทลินพบว่าตัวเаё?аёаё•аёЃаёаёўаё№а№€аёЈаё°аё«аё§а№€аёІаё‡аёњаё№а№‰аёЉаёІаёўаёЄаёаё‡аё„аё™ บนทางที่ไม่аёаёІаё€а№ЂаёҐаё·аёаёЃа№„ด้ และบางаёаёўа№€аёІаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№ЂаёЃаёґаё”ขึ้นระหว่างพวกเขา аёЎаё±аё™аё„аё·аёаё„วามรักต้аёаё‡аё«а№‰аёІаёЎ аё„аё§аёІаёЎаёЈаё±аёЃаё•а№€аёІаё‡а№Ђаёња№€аёІаёћаё±аё™аё?ุ์ที่จะทำให้ทั้งคู่ต้аёаё‡аёЎаёµаё аё±аёўаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёў สถานการณ์จะบังคับให้พวกเขาต้аёаё‡аё•аё±аё”สินใจว่าจะเสี่ยงไปด้วยกันหรืаёа№„аёЎа№€.. กลายร่าง เป็นเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё—аёµа№€а№Ђаё«аёЎаёІаё°аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё™аё±аёЃаёа№€аёІаё™аёЈаёёа№€аё™а№ЂаёўаёІаё§а№Њ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์ аё—аёіаёаёаёЃаёЎаёІа№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡аё”ีเยี่ยมในการเพิ่มความน่าสนใจให้แตกต่างจากนิยายแวมไพร์ทั่วไป เนื้аёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№Ѓаё›аёҐаёЃа№ѓаё«аёЎа№€а№ЃаёҐаё°а№„аёЎа№€а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№ѓаё„аёЈ กลายร่าง аёЎаёµаёаё‡аё„а№Њаё›аёЈаё°аёЃаёаёљаё„ลาสสิคที่สามารถพบได้ในชีวิตประจำวันขаёаё‡аё§аё±аёўаёЈаёёа№€аё™ аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё” аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ เล่ม 1 จะเน้นเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё•а№€аёІаё‡ ๆ аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё”็กผู้หญิงคนหนึ่ง.. เรียกได้ว่าเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่аё?аёЈаёЈаёЎаё”аёІ! .. аёЃаёІаёЈаё”аёіа№Ђаё™аёґаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё‚аёаё‡ กลายร่าง เป็นไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЃаёЈаё°аёЉаё±аёља№ЃаёҐаё°аё™а№€аёІаё•аёґаё”аё•аёІаёЎ.. แนะนำสำหรับผู้ที่ชаёаёљаёа№€аёІаё™аё™аёґаёўаёІаёўа№Ѓаё™аё§а№Ђаё«аё™аё·аёаё?аёЈаёЈаёЎаёЉаёІаё•аёґ โรแมนติค และเป็นเรทที่เหมาะกับทุกช่วงаёаёІаёўаёё The Romance Reviews กลายร่าง аё”аё¶аё‡аё”аё№аё”аё„аё§аёІаёЎаёЄаё™а№ѓаё€аё‚аёаё‡аё‰аё±аё™аё•аё±а№‰аё‡а№Ѓаё•а№€а№ЃаёЈаёЃа№ЃаёҐаё°аё—ำให้ฉันไม่аёаёўаёІаёЃаёҐаё°аёЄаёІаёўаё•аёІа№ЂаёҐаёўаё€аёЈаёґаё‡ ๆ.. а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰аё€аё°а№ЂаёЃаёµа№€аёўаё§аёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈаёњаё€аёЌаё ัยที่น่าตื่นเต้น аё”аёіа№Ђаё™аёґаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วและมีฉากต่аёаёЄаё№а№‰аё•аё±а№‰аё‡а№Ѓаё•а№€аёЉа№€аё§аё‡а№ЃаёЈаёЃ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์ ทำผลงานаёаёаёЃа№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡аёўаёаё”а№Ђаёўаёµа№€аёўаёЎ สามารถพาผู้аёа№€аёІаё™а№Ђаё‚้าไปสู่เรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё•а№€аёІаё‡ ๆ ทำให้ตัวละครเคทลินมีความโดดเด่น และนำเสนаёаё„วามสิ้นหวังที่จะส่งผลให้เаё?аёаё›аёЈаё°аёЄаёљаё„วามสำเร็จในการค้นหาความจริงได้аёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµа№Ђаёўаёµа№€аёўаёЎ.. ฉันกำลังรаёаёа№€аёІаё™а№ЂаёҐа№€аёЎаё—аёµа№€аёЄаёаё‡аёаёўаё№а№€ Paranormal Romance Guild
กลายร่าง
(เล่นที่ 1 а№ѓаё™аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё” аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ)
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
คำนิยมสำหรับ กลายร่าง
“กลายร่าง เป็นเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё—аёµа№€а№Ђаё«аёЎаёІаё°аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё™аё±аёЃаёа№€аёІаё™аёЈаёёа№€аё™а№ЂаёўаёІаё§а№Њ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์ аё—аёіаёаёаёЃаёЎаёІа№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡аё”ีเยี่ยมในการเพิ่มความน่าสนใจให้แตกต่างจากนิยายแวมไพร์ทั่วไป เนื้аёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№Ѓаё›аёҐаёЃа№ѓаё«аёЎа№€а№ЃаёҐаё°а№„аёЎа№€а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№ѓаё„аёЈ กลายร่าง аёЎаёµаёаё‡аё„а№Њаё›аёЈаё°аёЃаёаёљаё„ลาสสิคที่สามารถพบได้ในชีวิตประจำวันขаёаё‡аё§аё±аёўаёЈаёёа№€аё™ аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё” аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ เล่ม 1 จะเน้นเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё•а№€аёІаё‡ ๆ аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё”็กผู้หญิงคนหนึ่ง...เรียกได้ว่าเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่аё?аёЈаёЈаёЎаё”аёІ!...аёЃаёІаёЈаё”аёіа№Ђаё™аёґаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё‚аёаё‡ กลายร่าง เป็นไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЃаёЈаё°аёЉаё±аёља№ЃаёҐаё°аё™а№€аёІаё•аёґаё”аё•аёІаёЎ...แนะนำสำหรับผู้ที่ชаёаёљаёа№€аёІаё™аё™аёґаёўаёІаёўа№Ѓаё™аё§а№Ђаё«аё™аё·аёаё?аёЈаёЈаёЎаёЉаёІаё•аёґ โรแมนติค และเป็นเรทที่เหมาะกับทุกช่วงаёаёІаёўаёёвЂќ
--The Romance Reviews
“กลายร่าง аё”аё¶аё‡аё”аё№аё”аё„аё§аёІаёЎаёЄаё™а№ѓаё€аё‚аёаё‡аё‰аё±аё™аё•аё±а№‰аё‡а№Ѓаё•а№€а№ЃаёЈаёЃа№ЃаёҐаё°аё—ำให้ฉันไม่аёаёўаёІаёЃаёҐаё°аёЄаёІаёўаё•аёІа№ЂаёҐаёўаё€аёЈаёґаё‡ ๆ...а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰аё€аё°а№ЂаёЃаёµа№€аёўаё§аёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈаёњаё€аёЌаё ัยที่น่าตื่นเต้น аё”аёіа№Ђаё™аёґаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วและมีฉากต่аёаёЄаё№а№‰аё•аё±а№‰аё‡а№Ѓаё•а№€аёЉа№€аё§аё‡а№ЃаёЈаёЃ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์ ทำผลงานаёаёаёЃа№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡аёўаёаё”а№Ђаёўаёµа№€аёўаёЎ สามารถพาผู้аёа№€аёІаё™а№Ђаё‚้าไปสู่เรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё•а№€аёІаё‡ ๆ ทำให้ตัวละครเคทลินมีความโดดเด่น และนำเสนаёаё„วามสิ้นหวังที่จะส่งผลให้เаё?аёаё›аёЈаё°аёЄаёљаё„วามสำเร็จในการค้นหาความจริงได้аёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµа№Ђаёўаёµа№€аёўаёЎ...ฉันกำลังรаёаёа№€аёІаё™а№ЂаёҐа№€аёЎаё—аёµа№€аёЄаёаё‡аёаёўаё№а№€вЂќ
--Paranormal Romance Guild
“กลายร่าง เป็นเรื่аёаё‡аё—аёµа№€аёа№€аёІаё™а№ЃаёҐа№‰аё§аё€аёЈаёЈа№‚ลงใจ เข้าใจง่าย และสะท้аёаё™аё–ึงด้านมืด а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аёЄаё±а№‰аё™ ๆ นี้ทำให้คุณสามารถаёа№€аёІаё™а№„ด้พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаёаё·а№€аё™ ๆ...คุณจะได้รับความสนุกสนานแน่นаёаё™!”
--books-forlife.blogspot.com
“กลายร่าง аё„аё·аёаё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаё—ี่จะมาเป็นคู่แข่ง TWILIGHT และ VAMPIRE DIARIES เป็นเรื่аёаё‡аё—ี่จะทำให้คุณаёаёўаёІаёЃаёа№€аёІаё™а№„аё›а№ЂаёЈаё·а№€аёаёў ๆ จนถึงหน้าสุดท้าย! ถ้าคุณชаёаёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аёЃаёІаёЈаёњаё€аёЌаё аё±аёў ความรักและแวมไพร์ аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰а№Ђаё«аёЎаёІаё°аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё„аёёаё“!”
--Vampirebooksite.com
“ไรซ์ ทำผลงานаёаёаёЃаёЎаёІа№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡аёўаёаё”а№Ђаёўаёµа№€аёўаёЎ สามารถดึงผู้аёа№€аёІаё™а№Ђаё‚้าไปสู่เนื้аёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№„ด้ตั้งแต่ตаёаё™аё•а№‰аё™ การใช้บทที่มีคุณภาพให้เกิดประโยชน์สูงสุด...พร้аёаёЎаёЃаёІаёЈа№ЂаёЈаёµаёўаёља№ЂаёЈаёµаёўаё‡аё—аёµа№€аёўаёаё”а№Ђаёўаёµа№€аёўаёЎ ทำให้สามารถаёа№€аёІаё™а№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว กลายร่าง เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีขаёаё‡аё™аёґаёўаёІаёўа№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Ња№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№ѓаё«аёЎа№€ สามารถสร้างความประทับใจให้กับผู้аёа№€аёІаё™аё—ี่กำลังมаёаё‡аё«аёІа№Ђаё™аё·а№‰аёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№ЂаёљаёІ ๆ แต่ยังคงเต็มไปด้วยความสนุกสนาน”
--Black Lagoon Reviews
а№ЂаёЃаёµа№€аёўаё§аёЃаё±аёљ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์ เป็นผู้เขียนหนังสืаёаё‚аёІаёўаё”аёµаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ THE VAMPIRE JOURNALS аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё”аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё§аё±аёўаёЈаёёа№€аё™ аё€аёіаё™аё§аё™ 11 เล่ม (ยังมีเล่มต่аёа№„аё›), аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё”аё‚аёІаёўаё”аёµаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ THE SURVIVAL TRILOGY аё™аёґаёўаёІаёўаёЈаё°аё—аё¶аёЃаё‚аё§аё±аёЌ аё€аёіаё™аё§аё™ 2 เล่ม (ยังมีเล่มต่аёа№„аё›) และนิยายชุดมหากาพย์แฟนตาซีขายดีаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё© аё€аёіаё™аё§аё™ 11 เล่ม (ยังมีเล่มต่аёа№„аё›)
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаё‚аёаё‡аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ มีทั้งรูปแบบหนังสืаёа№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№ЃаёҐаё°а№Ђаё›а№‡аё™аёЈаё№аё›а№ЂаёҐа№€аёЎ และแปลเป็นภาษาเยаёаёЈаёЎаё±аё™ аёќаёЈаё±а№€аё‡а№ЂаёЁаёЄ аёаёґаё•аёІа№ЂаёҐаёµаёўаё™ аёЄа№Ђаё›аё™ โปรตุเกส аёЌаёµа№€аё›аёёа№€аё™ аё€аёµаё™ аёЄаё§аёµа№Ђаё”аё™ аё”аё±аё•аёЉа№Њ аё®аё±аё‡аёЃаёІа№ЂаёЈаёµаёўаё™ เช็ค และสโลวัก (และภาษาаёаё·а№€аё™ ๆ аё—аёµа№€аё€аё°аё•аёІаёЎаёЎаёІ)
TURNED (เล่ม1а№ѓаё™аёЉаёёаё” the Vampire Journals), ARENA ONE (เล่ม 1 а№ѓаё™аёЉаёёаё” the Survival Trilogy) และ เส้นทางแห่งวีรบุรุษ (https://play.google.com/store/books/details/Morgan_Rice_A_Quest_of_Heroes_Book_1_in_the_Sorcer?id=0gaU60LcnYMC) (เล่ม 1а№ѓаё™аёЉаёёаё” аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©) มีให้ดาวน์โหลดฟรีแล้วใน Google Play
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™аёаёўаёІаёЃаёџаё±аё‡аё„วามคิดเห็นจากพวกคุณ สามารถเข้าไปเยี่ยมชมเว็บไซต์ www.morganricebooks.com а№Ђаёћаё·а№€аёаёЄаёЎаё±аё„аёЈаёЈаё±аёљаё‚а№€аёІаё§аёЄаёІаёЈаё—аёІаё‡аёаёµа№ЂаёЎаёҐ พร้аёаёЎаёЈаё±аёљаё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аё และขаёаё‡аёЈаёІаё‡аё§аё±аёҐаёЎаёІаёЃаёЎаёІаёў และสามารถดาวน์โหลดแаёаёћаёџаёЈаёµ พร้аёаёЎаё—ั้งรับทราบข่าวสารล่าสุด аё«аёЈаё·аёа№ЂаёЉаё·а№€аёаёЎаё•а№€аёаёња№€аёІаё™а№Ђаёџаё‹аёљаёёаё„และทวีตเตаёаёЈа№Њ โปรดติดตาม!
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаё‚аёаё‡ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©
เส้นทางแห่งวีรบุรุษ (เล่ม 1)
ขบวนแห่งกษัตริย์ (เล่ม 2)
A FATE OF DRAGONS (เล่ม 3)
A CRY OF HONOR (เล่ม 4)
A VOW OF GLORY (เล่ม 5)
A CHARGE OF VALOR (เล่ม 6)
A RITE OF SWORDS (เล่ม 7)
A GRANT OF ARMS (เล่ม 8)
A SKY OF SPELLS (เล่ม 9)
A SEA OF SHIELDS (เล่ม 10)
A REIGN OF STEEL (เล่ม 11)
A LAND OF FIRE (เล่ม 12)
A RULE OF QUEENS (เล่ม 13)
AN OATH OF BROTHERS (เล่ม 14)
THE SURVIVAL TRILOGY
ARENA ONE: SLAVERSUNNERS (เล่ม 1)
ARENA TWO (เล่ม 2)
аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ
กลายร่าง (เล่ม 1)
ความรัก (เล่ม 2)
การทรยศ (เล่ม 3)
พรหมลิขิต (เล่ม 4)
ความปรารถนา (เล่ม 5)
การหมั้นหมาย (เล่ม 6)
คำสาบาน (เล่ม 7)
การค้นหา (เล่ม 8)
ฟื้นคืนชีพ (เล่ม 9)
การโหยหา (เล่ม 10)
โชคชะตา (เล่ม 11)
аёџаё±аё‡ аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё” аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ а№ѓаё™аёЈаё№аё›а№Ѓаёљаёљаё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёЄаёµаёўаё‡!
ลิขสิทаё?аёґа№Њ В© 2011 โดย аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
สงวนลิขสิทаё?ิ์ทั้งหมด ยกเว้นได้รับаёаё™аёёаёЌаёІаё•аё ายใต้พระราชบัญญัติลิขสิทаё?аёґа№Њ аё„.аёЁ. 1976 аё‚аёаё‡аё›аёЈаё°а№Ђаё—аёЁаёЄаё«аёЈаё±аёђаёа№ЂаёЎаёЈаёґаёЃаёІ ห้ามนำส่วนใดขаёаё‡аёЃаёІаёЈаё•аёµаёћаёґаёЎаёћа№Њаё™аёµа№‰а№„ปทำซ้ำ แจกจ่ายและเผยแพร่ในรูปแบบใด ๆ аё«аёЈаё·аёа№‚аё”аёўаёЃаёІаёЈаёЃаёЈаё°аё—аёіа№ѓаё” ๆ аё«аёЈаё·аёаё€аё±аё”เก็บในฐานข้аёаёЎаё№аёҐ аё«аёЈаё·аёаёЈаё°аёљаёљаёЄаё·аёљаё„้น โดยไม่ได้รับการаёаё™аёёаёЌаёІаё•аё€аёІаёЃаёњаё№а№‰а№Ѓаё•а№€аё‡
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаёаёµаёљаёёаё„นี้ аёаё™аёёаёЌаёІаё•а№Ђаёћаё·а№€аёаё„аё§аёІаёЎаёљаё±аё™а№Ђаё—аёґаё‡аёЄа№€аё§аё™аё•аё±аё§аё‚аёаё‡аё„ุณเท่านั้น และаёаёµаёљаёёаё„เล่มนี้ไม่аёаё™аёёаёЌаёІаё•а№ѓаё«а№‰аё™аёіа№„аё›аё€аёіаё«аё™а№€аёІаёўаё•а№€аёаё«аёЈаё·аёаёўаёЃа№ѓаё«а№‰аёЃаё±аёљаёљаёёаё„คลаёаё·а№€аё™ ถ้าคุณต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ѓаёља№€аё‡аё›аё±аё™аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰аёЃаё±аёљаёљаёёаё„คลаёаё·а№€аё™ โปรดสั่งซื้аёаё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№Ђаёћаёґа№€аёЎа№Ђаё•аёґаёЎаёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№Ѓаё•а№€аёҐаё°аё„аё™ ถ้าคุณกำลังаёа№€аёІаё™аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰а№ЃаёҐаё°а№„ม่ได้ซื้ภหรืаёа№„ม่ได้ซื้аёа№ѓаё™аё™аёІаёЎаё‚аёаё‡аё„аёёаё“ โปรดส่งคืนและดำเนินการสั่งซื้аёа№ѓаё™аё™аёІаёЎаё‚аёаё‡аё„аёёаё“а№Ђаёаё‡ аё‚аёаёљаё„ุณที่ให้ความเคารพกับผลงานที่ผู้แต่งได้ทุ่มเท
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№Ѓаё•а№€аё‡ ชื่ภตัวละคร аё?аёёаёЈаёЃаёґаё€ аёаё‡аё„а№ЊаёЃаёЈ аёЄаё–аёІаё™аё—аёµа№€ а№Ђаё«аё•аёёаёЃаёІаёЈаё“а№Њ และสถานการณ์ต่าง ๆ ล้วนเกิดจากจินตนาการขаёаё‡аёњаё№а№‰а№Ѓаё•а№€аё‡ аё«аёЈаё·аёа№„ด้รับการแต่งขึ้นมา ความคล้ายคลึงใด ๆ ที่เกี่ยวข้аёаё‡аёЃаё±аёљаёљаёёаё„คลจริง ทั้งที่มีชีวิตаёаёўаё№а№€аё«аёЈаё·аёа№ЂаёЄаёµаёўаёЉаёµаё§аёґаё•а№„ปแล้ว เป็นเหตุบังเаёаёґаёЌаё—ั้งสิ้น
Jacket Image В©iStock.com/Bliznetsov
“มันเป็นสิ่งที่ดีต่аёаёЄаёёаё‚аё аёІаёћаё«аёЈаё·аё
аё€аё¶аё‡аёЎаёІа№Ђаё”аёґаё™аёаёаёЃаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—аёаё”аёаёІаёЈаёЎаё“а№Њ และสูดаёаёІаёЃаёІаёЁ
ยามเช้าаёаё±аё™аёаё±аёљаёЉаё·а№‰аё™? ให้สงสัยว่าบรูตัสคงจะป่วย
аё™аёµа№€а№Ђаё‚аёІаё€аё°а№ЃаёаёљаёҐаёёаёЃаё€аёІаёЃа№Ђаё•аёµаёўаё‡а№ЃаёЄаё™аёЄаёљаёІаёў
а№Ђаёћаё·а№€аёа№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡аёЃаё±аёљаёЎаё§аёҐа№‚รคร้ายมหาภัยยามราตรีหรืаё?
--วิลเลียม เชกสเปียร์, จูเลียส ซีซาร์
аёЄаёІаёЈаёљаё±аёЌ
аёљаё—аё—аёµа№€аё«аё™аё¶а№€аё‡ (#uec010d77-ee68-5898-879c-e683f2060e56)
аёљаё—аё—аёµа№€аёЄаёаё‡ (#u3448eacd-3e7e-574e-9812-3785548e8598)
аёљаё—аё—аёµа№€аёЄаёІаёЎ (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€аёЄаёµа№€ (#litres_trial_promo)
บทที่ห้า (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€аё«аёЃ (#litres_trial_promo)
บทที่เจ็ด (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€а№Ѓаё›аё” (#litres_trial_promo)
บทที่เก้า (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€аёЄаёґаёљ (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€аёЄаёґаёља№Ђаёа№‡аё” (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€аёЄаёґаёљаёЄаёаё‡ (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€аёЄаёґаёљаёЄаёІаёЎ (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€аёЄаёґаёљаёЄаёµа№€ (#litres_trial_promo)
บทที่สิบห้า (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€аёЄаёґаёљаё«аёЃ (#litres_trial_promo)
บทที่สิบเจ็ด (#litres_trial_promo)
аёљаё—аё—аёµа№€аё«аё™аё¶а№€аё‡
เคทลิน а№Ђаёћаё™ аёЎаё±аёЃаё§аёґаё•аёЃаёЃаё±аёљаё§аё±аё™а№ЃаёЈаёЃаё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈа№„ปโรงเรียนใหม่ аё‹аё¶а№€аё‡аёЎаёµа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЄаёіаё„ัญเกิดขึ้นหลายаёаёўа№€аёІаё‡ а№ЂаёЉа№€аё™ аёЃаёІаёЈаёћаёља№Ђаёћаё·а№€аёаё™а№ѓаё«аёЎа№€ аё„аёЈаё№аё„аё™а№ѓаё«аёЎа№€ การเรียนรู้เส้นทางเดินใหม่ และยังมีเรื่аёаё‡а№ЂаёҐа№‡аёЃ ๆ น้аёаёў ๆ а№ЂаёЉа№€аё™ การได้ล็аёаёЃа№ЂаёЃаёаёЈа№Ња№ѓаё«аёЎа№€ กลิ่นаёаёІаёўаё‚аёаё‡аёЄаё–аёІаё™аё—аёµа№€а№ѓаё«аёЎа№€ а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЈаёаёљаё‚้างที่เกิดขี้น а№Ђаё«аё™аё·аёаёЄаёґа№€аё‡аёаё·а№€аё™а№ѓаё” а№Ђаё?аёаёЃаёҐаё±аё§аёЃаёІаёЈаё€а№‰аёаё‡аёЎаёаё‡ а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІаё—аёёаёЃаё„аё™а№ѓаё™аёЄаё–аёІаё™аё—аёµа№€а№Ѓаё«а№€аё‡а№ѓаё«аёЎа№€аёЎаё±аёЃаё€аё°аёЎаёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€а№Ђаё?аёаё•аёҐаёаё”เวลา ทั้งหมดที่เаё?аёаё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈаё„аё·аёаёЃаёІаёЈаёаёўаё№а№€а№Ѓаёљаёља№„аёЎа№€аёЎаёµаё•аё±аё§аё•аё™ а№Ѓаё•а№€аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЎаё±аё™аё€аё°а№„ม่เคยเป็นเช่นนั้นเลย
เคทลินไม่เข้าใจว่าทำไมเаё?аёаё€аё¶аё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё—аёµа№€аёЄаё°аё”аёёаё”аё•аёІ а№Ђаё?аёаёЄаё№аё‡ 5 аёџаёёаё• 5 นิ้ว ซึ่งไม่ได้สูงมากนัก а№Ђаё?аёаёЎаёµаёњаёЎаёЄаёµаё™а№‰аёіаё•аёІаёҐа№ЃаёҐаё°аё”วงตาสีน้ำตาล (และน้ำหนักаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№ЂаёЃаё“аё‘а№Њаё›аёЃаё•аёґ) а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІа№Ђаё?аёа№Ђаё›а№‡аё™а№Ѓаё„่เด็กทั่วไป เคทลินไม่ได้สวยเหมืаёаё™аёЃаё±аёља№Ђаё”็กผู้หญิงคนаёаё·а№€аё™ а№Ђаё?аёаёаёІаёўаёё 18 аё›аёµ แม้ว่าจะดูแก่กว่าเล็กน้аёаёўа№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё—ียบกับเด็กรุ่นเดียวกัน แต่นั่นไม่ได้เป็นเหตุผลเพียงพаёаё—ี่จะทำให้เаё?аёаё”ูโดดเด่น
аёЎаё±аё™аёўаё±аё‡аёЎаёµаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё™аёаёЃа№Ђаё«аё™аё·аёаё€аёІаёЃаё™аё±а№‰аё™ аёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёµа№€аёўаё§аёЃаё±аёљаё•аё±аё§а№Ђаё?аёаё—ี่ทำให้ผู้аёаё·а№€аё™аё•а№‰аёаё‡аё«аё±аё™аёЎаёІаёЎаёаё‡а№Ђаё?аёаё–аё¶аё‡аёЄаёаё‡аё„รั้ง ลึก ๆ แล้วเаё?аёаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІа№Ђаё?аёа№Ѓаё•аёЃаё•а№€аёІаё‡аё€аёІаёЃаёњаё№а№‰аёаё·а№€аё™ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаёЃа№‡а№„аёЎа№€а№Ѓаё™а№€а№ѓаё€аё™аё±аёЃаё§а№€аёІаё„аё·аёаёаё°а№„аёЈ
หากจะมีสิ่งที่เลวร้ายกว่าการไปโรงเรียนวันแรก аёЎаё±аё™аё„аё·аёаёЃаёІаёЈа№Ђаё‚้าเรียนที่ใหม่ในช่วงกลางเทаёаёЎ หลังจากที่คนаёаё·а№€аё™ ๆ ได้ทำความรู้จักกันเรียบร้аёаёўа№ЃаёҐа№‰аё§ วันนี้เป็นวันแรกขаёаё‡аёЃаёІаёЈа№„ปโรงเรียนใหม่ในกลางเดืаёаё™аёЎаёµаё™аёІаё„аёЎ ซึ่งกำลังจะเป็นวันที่เลวร้ายที่สุด а№Ђаё?аёа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°аёЈаё±аёљаёЈаё№а№‰а№„ด้
а№ѓаё™аё€аёґаё™аё•аё™аёІаёЃаёІаёЈаёаё±аё™аёҐа№‰аёіаёҐаё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё?ภแม้ว่าเаё?аёа№„ม่เคยคาดคิดว่ามันจะเลวร้ายเช่นนี้ а№Ђаё?аёа№Ђаё€аёаёЄаёґа№€аё‡аё•а№€аёІаё‡ ๆ аёЎаёІаёЎаёІаёЃаёЎаёІаёў ไม่มีаёаё°а№„аёЈаё—аёµа№€а№Ђаё?аёа№„ม่เคยเห็น а№Ђаё?аёа№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаё•аё±аё§аёЈаё±аёљаёЎаё·аёаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёЄаёґа№€аё‡аё™аёµа№‰а№ЃаёҐа№‰аё§
เคทลินยืนаёаёўаё№а№€аё™аёаёЃаёЈаё±а№‰аё§а№‚аёЈаё‡а№ЂаёЈаёµаёўаё™а№ѓаё«аёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?ภโรงเรียนรัฐบาลขนาดใหญ่ในเมืаёаё‡аё™аёґаё§аёўаёаёЈа№ЊаёЃ ท่ามกลางบรรยากาศตаёаё™а№ЂаёЉа№‰аёІаёаё±аё™аё«аё™аёІаё§а№Ђаё«аё™а№‡аёљаё‚аёаё‡а№Ђаё”аё·аёаё™аёЎаёµаё™аёІаё„аёЎ และสงสัยว่า ทำไมต้аёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё‰аё±аё™? а№Ђаё?аёа№Ѓаё•а№€аё‡аё•аё±аё§аёЎаёІаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЈаёµаёўаёљаё‡а№€аёІаёў ใส่เพียงแค่เสื้аёаёЃаё±аё™аё«аё™аёІаё§аёЃаё±аёљаёЃаёІаё‡а№ЂаёЃаё‡а№ЂаёҐаёЃаёЃаёґа№‰аё‡ และไม่ได้เตรียมตัวมาสำหรับเสียงดังวุ่นวายที่กำลังรаёа№Ђаё?аёаёаёўаё№а№€а№Ђаёљаё·а№‰аёаё‡аё«аё™а№‰аёІ เด็กหลายร้аёаёўаё„аё™аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™ กำลังส่งเสียงดัง ตะโกน และผลักกันไปมา аёЎаёаё‡аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёҐаёІаё™аёЃаёґаё€аёЃаёЈаёЈаёЎа№ѓаё™а№ЂаёЈаё·аёаё™аё€аёіа№„аёЎа№€аёЎаёµаёњаёґаё”
ที่นี่เต็มไปด้วยความโกลาหล เด็กเหล่านี้หัวเราะและด่าทаёаёЃаё±аё™а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё”ังมากเกินไป พวกเขาผลักกันаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡ а№Ђаё?аёа№ЂаёЃаё·аёаёљаё€аё°аё„аёґаё”аё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё„аё·аёаёЃаёІаёЈаё—ะเลาะวิวาทครั้งใหญ่ ถ้าเаё?аёа№„ม่ได้สังเกตเห็นรаёаёўаёўаёґа№‰аёЎа№ЃаёҐаё°аёЃаёІаёЈаё«аё±аё§а№ЂаёЈаёІаё°аё«аёўаёаёЃаёҐа№‰аё เด็กพวกนี้มีพลังเยаёаё°а№ЂаёЃаёґаё™а№Ђаё«аё•аёё และเаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№Ђаё«аё™аё·а№€аёаёўаёҐа№‰аёІ หนาวเหน็บ аёћаё±аёЃаёња№€аёаё™а№„ม่เพียงพภไม่เข้าใจว่ามันมาจากไหน а№Ђаё?аёаё«аёҐаё±аёљаё•аёІаёҐаё‡а№ЃаёҐаё°аё«аё§аё±аё‡аё§а№€аёІаё„วามวุ่นวายทั้งหมดนี้จะหายไป
а№Ђаё?аёаёҐа№‰аё§аё‡аёЎаё·аёаёҐаё‡а№„ปในกระเป๋าเสื้аёа№ЃаёҐаё°аёЄаё±аёЎаёњаё±аёЄаёЃаё±аёљаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡ ใช่แล้ว ไаёаёћаёаё”аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё™аё±а№€аё™а№Ђаёаё‡ а№Ђаё?аёа№ЂаёЄаёµаёўаёљаё«аё№аёџаё±аё‡а№ЃаёҐаё°а№Ђаё›аёґаё”เพลง а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—ี่จะกลบเสียงทั้งหมดนี้
а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёа№„ม่ได้ยินаёаё°а№„รเลย а№Ђаё?аёаёЃа№‰аёЎаёҐаё‡аёЎаёаё‡а№ЃаёҐаё°а№Ђаё«а№‡аё™аё§а№€аёІа№Ѓаёљаё•а№Ђаё•аёаёЈаёµа№€аё«аёЎаё” เยี่ยมไปเลย
а№Ђаё?аёа№ЂаёЉа№‡аё„โทรศัพท์ หวังว่าจะพบกับสิ่งที่ทำให้เаё?аёаё«аёІаёўаёџаёёа№‰аё‡аё‹а№€аёІаё™ แต่ก็ว่างเปล่า ไม่มีข้аёаё„วามใหม่เลย
а№Ђаё?аёа№Ђаё‡аёўаё«аё™а№‰аёІаё‚ึ้น аё—аёаё”аёЄаёІаёўаё•аёІаёЎаёаё‡а№„ปยังกลุ่มเด็กหน้าใหม่ а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№‚аё”аё”а№Ђаё”аёµа№€аёўаё§ ไม่ใช่เพราะเаё?аёа№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаё”็กผู้หญิงผิวขาวเพียงคนเดียว аёаё±аё™аё—аёµа№€аё€аёЈаёґаё‡а№Ђаё?аёаёЃа№‡аё«аё§аё±аё‡а№ѓаё«а№‰а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™ а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аёЄаё™аёґаё—аёљаёІаё‡аё„аё™аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё—ี่โรงเรียนเก่าเป็นคนผิวสี аё„аё™аёЄа№Ђаё›аё™ а№Ђаёа№ЂаёЉаёµаёў аёаёґаё™а№Ђаё”аёµаёў และเพื่аёаё™аё«аё§аё±аё‡аё”ีประสงค์ร้ายที่สุดเป็นคนผิวขาว ดังนั้นเรื่аёаё‡аёЄаёµаёњаёґаё§аё—ี่แตกต่างจึงไม่ใช่เรื่аёаё‡а№ѓаё«аёЌа№€аёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№Ђаё?аё а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№‚аё”аё”а№Ђаё”аёµа№€аёўаё§а№ЂаёћаёЈаёІаё°аёЃаёІаёЈаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№ЂаёЎаё·аёаё‡а№ѓаё«аёЌа№€а№ЂаёЉа№€аё™аё™аёµа№‰ а№Ђаё?аёаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™аё„аёаё™аёЃаёЈаёµаё• เสียงกริ่งดังขึ้น ถึงเวลาที่เаё?аёаё€аё°аё•а№‰аёаё‡а№Ђаё‚้าสู่ “พื้นที่สันทนาการ” แห่งนี้ а№Ђаё?аёаёЃа№‰аёІаё§аёња№€аёІаё™аё›аёЈаё°аё•аё№а№Ђаё«аёҐа№‡аёЃаё‚аё™аёІаё”а№ѓаё«аёЌа№€ аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё?аёаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЃаёЈаёаёљаёЄаёµа№€а№Ђаё«аёҐаёµа№€аёўаёЎаё—ี่ล้аёаёЎаёЈаёаёљаё”้วยรั้วเหล็กขนาดใหญ่ ด้านบนขึงด้วยลวดหนาม а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№„ม่ต่างกับนักโทษที่เดินเข้าสู่เรืаёаё™аё€аёі
а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡а№„ปที่โรงเรียนขนาดใหญ่ เหล็กดัดและลูกกรงที่ติดаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё«аё™а№‰аёІаё•а№€аёІаё‡аё—аёёаёЃаёљаёІаё™ ไม่ได้ทำให้เаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё”ีขึ้นเลย а№Ђаё?аёаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–ปรับตัวเข้ากับโรงเรียนใหม่ได้аёаёўа№€аёІаё‡аё‡а№€аёІаёўаё”ายเสมภทั้งโรงเรียนขนาดใหญ่และขนาดเล็ก แต่ทั้งหมดตั้งаёаёўаё№а№€аё™аёаёЃа№ЂаёЎаё·аёаё‡ โรงเรียนเหล่านั้นมีสนามหญ้า ต้นไม้ และท้аёаё‡аёџа№‰аёІ แต่ที่นี่ไม่มีаёаё°а№„รเลยนаёаёЃаё€аёІаёЃа№ЂаёЎаё·аёаё‡а№ѓаё«аёЌа№€аёаё±аё™аё§аёёа№€аё™аё§аёІаёў а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё?аёаё«аёІаёўа№ѓаё€а№„аёЎа№€аёаёаёЃ มันทำให้เаё?аёаё«аё§аёІаё”กลัว
а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёаёаё”ดังขึ้นаёаёµаёЃаё„รั้ง а№Ђаё?аёа№Ђаё”ินหลบหลีกไปตามทางที่เต็มไปด้วยเด็กจำนวนหลายร้аёаёўаё„аё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№ЂаёЃаё·аёаёљаё–ึงหน้าประตู а№Ђаё?аёаёЉаё™аёЃаё±аёља№Ђаё”็กผู้หญิงตัวโตคนหนึ่งและทำสมุดบันทึกขаёаё‡а№Ђаё?аёаё«аёҐа№€аё™ а№Ђаё?аёаё«аёўаёґаёљаёЎаё±аё™аё‚ึ้นมา (аёњаёЎаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё”аё№аёўаёёа№€аё‡а№Ђаё«аёўаёґаё‡) และเงยหน้ามаёаё‡аё”ูว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะขаёа№‚аё—аё©а№Ђаё?аёаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€ แต่ก็ไม่เห็นเด็กคนนั้นเพราะเаё?аёа№Ђаё”ินหายเข้าไปในฝูงชนเรียบร้аёаёўа№ЃаёҐа№‰аё§ เคทลินได้ยินเสียงหัวเราะดังаёаёаёЃаёЎаёІ แต่ไม่สามารถบаёаёЃа№„ด้ว่าเสียงนั้นตรงมาที่เаё?аё
а№Ђаё?аёаё–аё·аёаёЄаёЎаёёаё”аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№„ว้แน่น มันเป็นสิ่งที่มีความหมายกับเаё?аё а№Ђаё?аёаё€аё°аё™аёіаёЄаёЎаёёаё”บันทึกเล่มนี้ไปกับเаё?аёаё—аёёаёЃаё—аёµа№€ а№Ђаёћаё·а№€аёаёљаё±аё™аё—аё¶аёЃа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§а№ЃаёҐаё°аё§аёІаё”аё аёІаёћаё—аёёаёЃаёЄаё–аёІаё™аё—аёµа№€аё—аёµа№€а№Ђаё?аёа№„аё› аёЎаё±аё™аё„аё·аёа№Ѓаёњаё™аё—ี่ชีวิตในวัยเด็กขаёаё‡а№Ђаё?аё
ในที่สุดก็มาถึงทางเข้า а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡а№Ѓаё—аёЈаёЃаё•аё±аё§а№Ђаёћаё·а№€аёа№Ђаё”ินผ่านเข้าไป аёљаёЈаёЈаёўаёІаёЃаёІаёЁаёЉа№€аёІаё‡а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈа№Ђаё‚้าสู่รถไฟในชั่วโมงเร่งด่วน а№Ђаё?аёаё«аё§аё±аё‡аё§а№€аёІаёЃаёІаёЈа№Ђаё‚้าไปด้านในจะทำให้เаё?аёаёаёљаёаёёа№€аё™аё‚ึ้น แต่ลมที่พัดมาจากประตูด้านหลัง ทำให้เаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё«аё™аёІаё§а№Ђаё‚้าไปаёаёµаёЃ
เจ้าหน้าที่รักษาความปลаёаё”аё аё±аёўаёЈа№€аёІаё‡а№ѓаё«аёЌа№€аёЄаёаё‡аё„аё™аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё«аё™а№‰аёІаё›аёЈаё°аё•аё№аё—างเข้า ขนาบข้างด้วยเจ้าหน้าที่ตำรวจนิวยаёаёЈа№ЊаёЃаёЄаёаё‡аё™аёІаёўа№ѓаё™аёЉаёёаё”แต่งกายเต็มยศ พร้аёаёЎаё›аё·аё™аё‚นาบข้าง
“เดินเข้าไป!” หนึ่งในพวกเขาสั่งการ
а№Ђаё?аёа№„ม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าหน้าที่ตำรวจพร้аёаёЎаёаёІаё§аёёаё?ต้аёаё‡аёЎаёІаёўаё·аё™аё„ุมที่ประตูทางเข้าโรงเรียนมัаё?ยมปลาย ความรู้สึกวิตกกังวลขаёаё‡а№Ђаё?аёа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЃа№€аёаё•аё±аё§аё‚ึ้น มันแย่เข้าไปаёаёµаёЃа№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё?аёаёЎаёаё‡аё‚ึ้นไปและเห็นว่าเаё?аёаё•а№‰аёаё‡а№Ђаё”аёґаё™аёња№€аёІаё™а№Ђаё„аёЈаё·а№€аёаё‡аё•аёЈаё§аё€а№‚ลหะที่มีลักษณะเหมืаёаё™аёЈаё°аёљаёљаёЈаё±аёЃаё©аёІаё„วามปลаёаё”аё аё±аёўаё‚аёаё‡аёЄаё™аёІаёЎаёљаёґаё™
เจ้าหน้าที่ตำรวจพร้аёаёЎаёаёІаё§аёёаё?аёаёµаёЃаёЄаёµа№€аё„аё™аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё„นละฝั่งขаёаё‡а№Ђаё„аёЈаё·а№€аёаё‡аё•аёЈаё§аё€ พร้аёаёЎаё”้วยเจ้าหน้าที่รักษาความปลаёаё”аё аё±аёўаёаёµаёЃаёЄаёаё‡аё„аё™
“เаёаёІаё‚аёаё‡а№ѓаё™аёЃаёЈаё°а№Ђаё›а№‹аёІаёаёаёЃаёЎаёІа№ѓаё«а№‰аё«аёЎаё”!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลаёаё”ภัยตะโกนบаёаёЃ
เคทลินสังเกตเห็นว่าเด็กคนаёаё·а№€аё™ ๆ аё™аёіаё‚аёаё‡аёаёаёЃаё€аёІаёЃаёЃаёЈаё°а№Ђаё›а№‹аёІа№ЃаёҐа№‰аё§а№ѓаёЄа№€аёҐаё‡а№„ปในกล่аёаё‡аёћаёҐаёІаёЄаё•аёґаёЃа№ЂаёҐа№‡аёЃ ๆ а№Ђаё?аёаё—аёіа№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว а№Ђаё?аёа№ѓаёЄа№€а№„аёаёћаёаё” กระเป๋าสตางค์ และกุญแจขаёаё‡а№Ђаё?аёаёҐаё‡а№„ปในนั้น
а№Ђаё?аёа№Ѓаё—аёЈаёЃаё•аё±аё§аёња№€аёІаё™а№Ђаё„аёЈаё·а№€аёаё‡аё•аёЈаё§аё€ และเสียงเตืаёаё™аёЃа№‡аё”ังขึ้น
“เаё?аё!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลаёаё”аё аё±аёўаё•аё°аё„аёаёЃаёаёаёЃаёЎаёІ “аёаёаёЃа№„ปด้านข้าง!”
แล้วก็เป็นаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€аё„аёґаё”
เด็กทุกคนจ้аёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€а№Ђаё?аёаё‹аё¶а№€аё‡аё–ูกบังคับให้ยกแขนขึ้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลаёаё”ภัยใช้เครื่аёаё‡аё„้นหาโลหะไล่ขึ้นลงไปตามร่างกายขаёаё‡а№Ђаё?аё
“เаё?аёа№ѓаёЄа№€а№Ђаё„аёЈаё·а№€аёаё‡аё›аёЈаё°аё”ับรึเปล่า”
а№Ђаё?аёаёЄаёіаёЈаё§аё€аё‚้аёаёЎаё·аёа№ЃаёҐаё°аё„аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?ภแล้วเаё?аёаёЃа№‡аё™аё¶аёЃаё‚ึ้นมาได้ว่า ไม้กางเขนขаёаё‡а№Ђаё?аё
“ถаёаё”аёЎаё±аё™аёаёаёЃаёЎаёІвЂќ เจ้าหน้าที่ตะคаёаёЃа№ѓаёЄа№€
аёЎаё±аё™аё„аё·аёаёЄаёЈа№‰аёаёўаё„аёаё‚аёаё‡аё„ุณย่าที่ให้เаё?аёа№„ว้ก่аёаё™аё€аё°аё€аёІаёЃа№„аё› ไม้กางเขนเงินขนาดเล็ก สลักด้วยคำในภาษาลาติน аё‹аё¶а№€аё‡а№Ђаё?аёа№„ม่เคยแปลมัน аё„аёёаё“аёўа№€аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёљаёаёЃаё§а№€аёІа№„ม้กางเขนนี้ถูกส่งต่аёаёЃаё±аё™аёЎаёІаё€аёІаёЃаё„аёёаё“аёўа№€аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёаёµаёЃаё—аёµ เคทลินไม่ได้เคร่งศาสนาและเаё?аёа№„ม่เข้าใจนักว่าทั้งหมดนี้หมายความว่าаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰а№Ѓаё„а№€аё§а№€аёІаёЎаё±аё™аёЎаёµаёаёІаёўаёёаё«аёҐаёІаёўаёЈа№‰аёаёўаё›аёµ และถืаёаё§а№€аёІаёЎаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аёЎаёµаё„а№€аёІаёЎаёІаёЃаё—аёµа№€аёЄаёёаё”аёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№Ђаё?аё
เคทลินนำสร้аёаёўаё„аёаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃа№ЂаёЄаё·а№‰аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?ภชูไว้ในมืภแต่ไม่ได้ถаёаё”аёаёаёЃ
“ฉันขаёа№„аёЎа№€аё–аёаё”สร้аёаёўаёаёаёЃвЂќ а№Ђаё?аёаё•аёаёљ
เจ้าหน้าที่รักษาความปลаёаё”ภัยจ้аёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€а№Ђаё?аё аёЄаёІаёўаё•аёІа№Ђаёўаё·аёаёЃа№Ђаёўа№‡аё™аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё™а№‰аёіа№Ѓаё‚็ง
ทันใดนั้น ความสับสนวุ่นวายก็เกิดขึ้น มีเสียงตะโกนจากตำรวจซึ่งกำลังจับเด็กคนหนึ่งร่างผаёаёЎаёЄаё№аё‡а№ЃаёҐаё°аёњаёҐаё±аёЃа№Ђаё‚าเข้าหากำแพง а№Ђаёћаё·а№€аёаё›аёҐаё”มีดขนาดเล็กจากกระเป๋าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
เจ้าหน้าที่รีบเข้าไปช่วยเหลืภเคทลินจึงใช้โаёаёЃаёІаёЄаё™аёµа№‰а№Ѓаёаёља№Ђаё‚้าไปаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёќаё№аё‡аёЉаё™аё‹аё¶а№€аё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё„ลื่аёаё™аё•аё±аё§а№„ปยังห้аёаё‡а№‚аё–аё‡
ยินดีต้аёаё™аёЈаё±аёља№Ђаё‚้าสู่โรงเรียนรัฐบาลนิวยаёаёЈа№ЊаёЃ เคทลินคิดในใจ аёЈаёаё”ตัวแล้ว
а№Ђаё?аёа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё™аё±аёљаё–аёаёўаё«аёҐаё±аё‡аё§аё±аё™аё—ี่จะสำเร็จการศึกษา
*
аё—аёІаё‡а№Ђаё”аёґаё™а№ѓаё™аёаёІаё„ารมีขนาดกว้างขวางที่สุดเท่าที่เаё?аёа№Ђаё„ยเห็น а№Ђаё?аёа№„ม่คิดว่ามันจะเต็มได้ а№Ѓаё•а№€аё–аё¶аё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™аёЎаё±аё™аёЃа№‡а№Ѓаёаёаё±аё”ไปด้วยเด็ก ๆ ที่เดินไหล่ชนกัน ทางเดินนี้ต้аёаё‡аёЎаёµа№Ђаё”็กหลายพันคนаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё™а№€аё™аёаё™ ฝูงชนที่เต็มไปด้วยใบหน้าแผ่ขยายаёаёаёЃа№„аё›аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№„ม่มีที่สิ้นสุด เสียงที่สะท้аёаё™аёЃаё±аёљаёЃаёіа№Ѓаёћаё‡а№ѓаё™аёЄаё–านที่แห่งนี้ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаёЉа№‰аёЎаё·аёаё›а№‰аёаё‡аё«аё№аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№Ђаёћаё·а№€аёа№ѓаё«а№‰а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№ЂаёљаёІаёҐаё‡ แต่มันไม่มีพื้นที่เพียงพаёа№ЃаёЎа№‰а№Ѓаё•а№€аё€аё°аёўаёЃа№Ѓаё‚аё™аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё‚ึ้น а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаёаё¶аё”аёаё±аё”เต็มที
เสียงระฆังดังขึ้น และผู้คนเริ่มเร่งฝีเท้า
มันสายแล้ว
а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡аё”ูหมายเลขห้аёаё‡а№ЂаёЈаёµаёўаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёаёµаёЃаё„รั้งและพบว่าห้аёаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёўаё±аё‡аёаёўаё№а№€аёаёµаёЃа№„กล а№Ђаё?аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎа№Ѓаё—รกตัวผ่านฝูงชนนี้ไป แต่ก็ไม่สามารถขยับตัวได้ หลังจากพยายามหลายครั้ง а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№Ђаё?аёа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё•аёЈаё°аё«аё™аё±аёЃа№„ด้ว่าเаё?аёаё•а№‰аёаё‡а№ѓаёЉа№‰аё„аё§аёІаёЎаёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡аёЄаё±аёЃаё«аё™а№€аёаёў а№Ђаё?аёа№ЂаёЈаёґа№€аёЎа№ѓаёЉа№‰аё‚้аёаёЁаёаёЃаё”ันและกระแทกกลับ และแล้วเаё?аёаёЃа№‡аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–เดินผ่านเด็กเหล่านี้ที่аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«а№‰аёаё‡а№‚аё–аё‡аё‚аё™аёІаё”а№ѓаё«аёЌа№€ а№Ђаё?аёаёњаёҐаё±аёЃаё›аёЈаё°аё•аё№аёаё±аё™аё«аё™аё±аёЃаёаё¶а№‰аё‡а№„ปยังห้аёаё‡а№ЂаёЈаёµаёўаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё?аё
а№Ђаё?аёаё•аё±а№‰аё‡аёЄаё•аёґаёЃаё±аёљаёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€а№Ђаё?аёаё€аё°аё•а№‰аёаё‡а№Ђаё€аё а№Ђаё?аёа№Ђаё›а№‡аё™аё™аё±аёЃа№ЂаёЈаёµаёўаё™а№ѓаё«аёЎа№€аё—ี่เข้าชั้นเรียนสาย ครูจะต้аёаё‡аё”аёёа№Ђаё?аёа№Ѓаё™а№€аё™аёаё™аё—ี่รบกวนห้аёаё‡а№ЂаёЈаёµаёўаё™аёаё±аё™а№Ђаё‡аёµаёўаёљаёЄаё‡аёљаё™аёµа№‰ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡а№Ѓаё›аёҐаёЃа№ѓаё€а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёљаё§а№€аёІаёЎаё±аё™а№„аёЎа№€а№ѓаёЉа№€аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€а№Ђаё?аёаё€аёґаё™аё•аё™аёІаёЃаёІаёЈа№ЂаёҐаёў ห้аёаё‡а№ЂаёЈаёµаёўаё™аё™аёµа№‰аёаёаёЃа№ЃаёљаёљаёЎаёІаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё™аё±аёЃа№ЂаёЈаёµаёўаё™ 30 аё„аё™ แต่ในห้аёаё‡аёЎаёµаё™аё±аёЃа№ЂаёЈаёµаёўаё™аё›аёЈаё°аёЎаёІаё“ 50 аё„аё™аё—аёµа№€аёаё±аё”а№Ѓаё™а№€аё™аёЃаё±аё™аёаёўаё№а№€ เด็กบางคนนั่งаёаёўаё№а№€аё—ี่โต๊ะ บางคนกำลังเดินไปมาและตะโกนด่าทаёа№ѓаёЄа№€аёЃаё±аё™ аёЎаё±аё™аё„аё·аёаё„วามโกลาหล
เสียงระฆังเข้าชั้นเรียนดังเมื่аёаё«а№‰аёІаё™аёІаё—аёµаё—аёµа№€аёња№€аёІаё™аёЎаёІ แต่คุณครูที่ผมเผ้าพะรุงพะรัง а№ѓаёЄа№€аёЄаё№аё—аёўаё±аёљаёўаё№а№€аёўаёµа№€ ไม่มีแม้แต่ท่าทีที่จะเริ่มทำการสаёаё™ เขานั่งวางเท้าไว้บนโต๊ะ กำลังаёа№€аёІаё™аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аё และไม่สนใจใครทั้งนั้น
เคทลินเดินไปหาเขาและวางบัตรประจำตัวใหม่ขаёаё‡а№Ђаё?аёаёљаё™а№‚аё•а№Љаё° а№Ђаё?аёаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё—ี่นั่นและรаёа№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚าเงยหน้าขึ้น แต่เขาไม่ก็มаёаё‡
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№Ђаё?аёаёЃа№‡а№Ђаёа№€аёўаёаёаёЃа№„аё›
“ขаёа№‚ทษนะคะ”
а№Ђаё‚аёІаё§аёІаё‡аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаёћаёґаёЎаёћа№ЊаёҐаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่เต็มใจ
“ฉันชื่ภเคทลิน а№Ђаёћаё™ ฉันเป็นนักเรียนใหม่ ฉันคิดว่าฉันคงต้аёаё‡а№ѓаё«а№‰аёЄаёґа№€аё‡аё™аёµа№‰аёЃаё±аёљаё„ุณ”
“ฉันแค่มาแทน” а№Ђаё‚аёІаё•аёаёљ และยกหนังสืаёаёћаёґаёЎаёћа№Њаё‚ึ้นаёа№€аёІаё™аё•а№€аё
а№Ђаё?аёаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™ รู้สึกสับสน
“คืаёаё§а№€аёІвЂќ а№Ђаё?аёаё–аёІаёЎ “...คุณไม่ได้สаёаё™аёЉаё±а№‰аё™а№ЂаёЈаёµаёўаё™аё™аёµа№‰аё«аёЈаё?”
“ครูขаёаё‡а№Ђаё?аёаё€аё°аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаё§аё±аё™аё€аё±аё™аё—ร์” а№Ђаё‚аёІаё•аёаёљаёЃаёҐаё±аёљ “เขาจะจัดการเаёаё‡вЂќ
а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЈаё№а№‰аё•аё±аё§аё§а№€аёІаёЃаёІаёЈаёЄаё™аё—นาจบลงแล้ว เคทลินจึงเаёаёІаёљаё±аё•аёЈаё›аёЈаё°аё€аёіаё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІ
а№Ђаё?аёаё«аё±аё™аё«аёҐаё±аё‡аёЃаёҐаё±аёља№ЃаёҐаё°аёЎаёаё‡а№„ปในชั้นเรียน ความโกลาหลยังคงаёаёўаё№а№€ а№Ѓаё•а№€аёћаёаё€аё°аё—ำให้เаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаёња№€аёаё™аё„ลายได้บ้าง а№ЂаёћаёЈаёІаё°аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаёЃа№‡а№„аёЎа№€аёЎаёµа№ѓаё„аёЈаё€аё±аёљаё•аёІаё”аё№а№Ђаё?ภไม่มีใครในห้аёаё‡аё™аёµа№‰аёЄаё™а№ѓаё€а№Ђаё?аёа№ЂаёҐаёў ไม่แม้แต่จะสังเกตเห็นเаё?аё
ในทางกลับกัน а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЎаёаё‡а№„ปยังห้аёаё‡а№ЂаёЈаёµаёўаё™аё—аёµа№€а№Ѓаёаёаё±аё” аёЎаё±аё™аёЉа№€аёІаё‡аёЉаё§аё™аё›аёЈаё°аёЄаёІаё—а№ЂаёЄаёµаёў аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№„ม่มีที่นั่งเหลืаёаёаёўаё№а№€а№ЃаёҐа№‰аё§
а№Ђаё?аёаёЄаё№аё”หายใจและถืаёаёЄаёЎаёёаё”аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№„ว้แน่น แล้วเดินไปตามช่аёаё‡аё—аёІаё‡а№Ђаё”аёґаё™ а№Ђаё?аёаёЄаё°аё”ุ้งเล็กน้аёаёўа№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё”аёґаё™аёаёўаё№а№€аёЈаё°аё«аё§а№€аёІаё‡а№Ђаё”็กเกเรที่กำลังตะโกนใส่กัน а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё?аёа№Ђаё”ินไปถึงหลังห้аёаё‡ а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№Ђаё?аёаёЃа№‡аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё«а№‰аёаё‡а№ЂаёЈаёµаёўаё™аё—ั้งหมดได้
ไม่มีที่นั่งเหลืаёа№ЃаёҐа№‰аё§
а№Ђаё?аёаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ รู้สึกเหมืаёаё™аё„นโง่ และรู้สึกว่าเด็กคนаёаё·а№€аё™ ๆ เริ่มจะสังเกตเห็นเаё?аё а№Ђаё?аёа№„ม่รู้ว่าต้аёаё‡аё—аёіаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ а№Ѓаё™а№€аё™аёаё™аё§а№€аёІа№Ђаё?аёа№„ม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—аёµа№€аё€аё°аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аё•аёҐаёаё”ชั่วโมงการสаёаё™ และครูที่มาแทนดูเหมืаёаё™аё€аё°а№„аёЎа№€аёЄаё™а№ѓаё€а№Ђаё?аёа№ЂаёҐаёў а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡аё«аёІаё—аёµа№€аё™аё±а№€аё‡аёаёµаёЃаё„รั้ง аёЎаёаё‡аё«аёІаёаёўа№€аёІаё‡а№„ร้ความหวัง
а№Ђаё?аёа№„ด้ยินเสียงคนหัวเราะจากทางเดินที่ห่างаёаёаёЃа№„ปเล็กน้аёаёў และแน่ใจว่าเสียงนั้นตรงมาที่เаё?аё а№Ђаё?аёа№„ม่ได้แต่งตัวเหมืаёаё™а№Ђаё”็กพวกนี้ และเаё?аёаё”ูไม่เหมืаёаё™аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ แก้มขаёаё‡а№Ђаё?аёа№ЂаёЈаёґа№€аёЎа№Ѓаё”аё‡аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё—аёµа№€а№Ђаё?аёаё–аё№аёЃаё€аё±аёљаё•аёІаёЎаёаё‡
а№Ђаё?аёаёћаёЈа№‰аёаёЎаё—аёµа№€аё€аё°а№Ђаё”аёґаё™аёаёаёЃа№„ปจากชั้นเรียน และаёаёІаё€аё€аё°аёаёаёЃаё€аёІаёЃа№‚รงเรียนแห่งนี้ แต่เสียงหนึ่งดังขึ้นมา
“ตรงนี้”
а№Ђаё?аёаё«аё±аё™аёЃаёҐаё±аёља№„аё›
เสียงดังมาจากแถวสุดท้ายริมหน้าต่าง เด็กผู้ชายตัวสูงยืนขึ้นจากโต๊ะขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
“มานั่งนี่สิ” а№Ђаё‚аёІаёћаё№аё” “มาเถаёаё°вЂќ
ภายในห้аёаё‡а№ЂаёЈаёµаёўаё™а№Ђаё‡аёµаёўаёљаё‚ึ้นเล็กน้аёаёў เด็กคนаёаё·а№€аё™ ๆ กำลังรаёаё”аё№аё§а№€аёІа№Ђаё?аёаё€аё°аё•аёаёљаёЃаёҐаё±аёљаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ
а№Ђаё?аёа№Ђаё”ินตรงไปที่เขา พยายามที่จะไม่มаёаё‡аё”วงตากลมโตสีเขียวเป็นประกายขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаёЃа№‡аёаё”ไม่ได้ที่จะมаёаё‡
а№Ђаё‚аёІаё”аё№аёЄаё‡а№€аёІаё‡аёІаёЎ а№Ђаё‚аёІаёЎаёµаёњаёґаё§аёЄаёаё‡аёЄаёµаё—аёµа№€а№ЂаёЈаёµаёўаёља№Ђаё™аёµаёўаё™ а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёљаёаёЃа№„ด้ว่าเขาเป็นชาวผิวสี аёЉаёІаё§аёЄа№Ђаё›аё™ аёЉаёІаё§аёњаёґаё§аё‚аёІаё§аё«аёЈаё·аёаёњаёЄаёЎ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёа№„ม่เคยเห็นผิวที่เรียบเนียนและаёа№€аёаё™аё™аёёа№€аёЎа№ЂаёЉа№€аё™аё™аёµа№‰аёЎаёІаёЃа№€аёаё™ พร้аёаёЎаё”้วยแนวกรามที่ได้รูป аёњаёЎаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าสั้นและสีน้ำตาล аёЈаё№аё›аёЈа№€аёІаё‡аёњаёаёЎ аёЎаё±аё™аёЎаёµаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёµа№€аёўаё§аёЃаё±аёља№Ђаё‚аёІ аёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€аё”аё№аёњаёґаё”аё—аёµа№€аёњаёґаё”аё—аёІаё‡ а№Ђаё‚аёІаё”аё№а№Ђаё›аёЈаёІаё°аёљаёІаё‡ เขาคงจะเป็นพวกศิลปิน
มันไม่เหมืаёаё™аёЃаё±аёљаё„วามรู้สึกที่ถูกผู้ชายจีบ а№Ђаё?аёа№Ђаё„ยเห็นเพื่аёаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё«аёҐаё‡аёЈаё±аёЃа№ѓаё„аёЈаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаёЃа№‡а№„ม่เคยเข้าใจ аё€аё™аёЃаёЈаё°аё—аё±а№€аё‡аё•аёаё™аё™аёµа№‰
“แล้วเаё?аёаё€аё°аё™аё±а№€аё‡аё—ี่ไหน?” เคทลินถาม
а№Ђаё?аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё„วบคุมน้ำเสียงขаёаё‡а№Ђаё?ภแต่ก็ฟังดูไม่ค่аёаёўаё›аёЃаё•аёґаё™аё±аёЃ а№Ђаё?аёаё«аё§аё±аё‡аё§а№€аёІа№Ђаё‚าจะไม่รู้ว่าเаё?аёаё•аё·а№€аё™а№Ђаё•а№‰аё™аёЎаёІаёЃа№Ѓаё„่ไหน
เขายิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันที่สมบูรณ์แบบ
“ตรงนี้ไง” а№Ђаё‚аёІаёљаёаёЃ และย้ายไปนั่งบนขаёаёљаё?รณีหน้าต่างบานใหญ่ аё«а№€аёІаё‡аёаёаёЃа№„ปไม่กี่ฟุต
а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡а№„аё›аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІ และเขามаёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІ аёЄаёІаёўаё•аёІаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าไม่аёаёІаё€аёҐаё°аёаёаёЃаё€аёІаёЃаёЃаё±аё™ а№Ђаё?аёаёљаёаёЃаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№ѓаё«а№‰аёЎаёаё‡а№„аё›аё—аёІаё‡аёаё·а№€аё™ แต่ก็ไม่สามารถทำได้
“ขаёаёља№ѓаё€аё™аё°вЂќ а№Ђаё?аёаёћаё№аё”аёаёаёЃаёЎаёІ และรู้สึกโมโหตัวเаёаё‡аё—аё±аё™аё—аёµ
аё‚аёаёља№ѓаё€? аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаё—ั้งหมดที่ฉันพูดได้หรаё? аё‚аёаёља№ѓаё€а№Ђаё™аёµа№€аёўаё™аё°!?
“ทำถูกแล้ว аёљаёІаёЈаё±аё„!” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้น “ยกที่นั่งขаёаё‡аё™аёІаёўа№ѓаё«а№‰аёЃаё±аёљаёЄаёІаё§аё™а№‰аёаёўаёњаёґаё§аё‚าวผู้แสนดี!”
а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё«аё±аё§а№ЂаёЈаёІаё°аё•аёІаёЎаёЎаёІ และความวุ่นวายก็กลับมาаёаёµаёЃаё„รั้ง ขณะนี้ทุกคนไม่ได้สนใจพวกเขาแล้ว
เคทลินเห็นเขาก้มหน้าаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё‚аёґаё™аёаёІаёў
“บารัค?” а№Ђаё?аёаё–аёІаёЎ “นั่นคืаёаёЉаё·а№€аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё«аёЈаё?”
“เปล่า” а№Ђаё‚аёІаё•аёаёљаёЃаёҐаё±аёљаё«аё™а№‰аёІа№Ѓаё”аё‡ “นั่นคืаёаёЉаё·а№€аёаё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№ЂаёЈаёµаёўаёЃаё‰аё±аё™ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё„аёґаё”аё§а№€аёІаё‰аё±аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№‚аёаёљаёІаёЎа№€аёІвЂќ
а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡а№Ђаё‚าใกล้ ๆ และสังเกตเห็นว่าเขาดูเหมืаёаё™аё€аёЈаёґаё‡ ๆ
“เพราะว่าฉันเป็นลูกครึ่งผิวดำกับผิวขาวและมีเชื้аёаёЄаёІаёўа№Ђаё›аёаёЈа№Ња№‚ตริโก”
“หรภฉันคิดว่านั่นเป็นคำชมนะ” а№Ђаё?аёаёљаёаёЃ
“มันไม่ใช่ในแบบที่พวกเขาพูดаёаёаёЃаёЎаёІвЂќ а№Ђаё‚аёІаё•аёаёљ
а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аё‚аёаёљаё?รณีหน้าต่าง а№Ђаё?аёаёЄаё±аё‡а№ЂаёЃаё•а№Ђаё«а№‡аё™аё§а№€аёІаё„аё§аёІаёЎаёЎаё±а№€аё™а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าลดลง และเаё?аёаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёљаёаёЃа№„ด้ว่าเขาเป็นคนаёа№€аёаё™а№„аё«аё§ аёа№€аёаё™а№Ѓаё เขาไม่ได้аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЃаёҐаёёа№€аёЎаё‚аёаё‡а№Ђаё”็กพวกนี้ นี่มันบ้าชัด ๆ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаёаёўаёІаёЃаё›аёЃаё›а№‰аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
“ฉันชื่ภเคทลิน” а№Ђаё?аёаёћаё№аё” พร้аёаёЎаёўаё·а№€аё™аёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№ЃаёҐаё°аёЎаёаё‡а№„аё›аё—аёµа№€аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
เขาเงยหน้าขึ้นมаёаё‡ ประหลาดใจและยิ้มกลับ
“โจนาห์” а№Ђаё‚аёІаё•аёаёљ
а№Ђаё‚аёІаё€аё±аёљаёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№Ѓаё™а№€аё™ ความรู้สึกวูบวาบแผ่ไปตามแขนขаёаё‡а№Ђаё?аё а№Ђаё?аёаёЄаё±аёЎаёњаё±аёЄа№„ด้ถึงผิวаёаё±аё™а№ЂаёЈаёµаёўаёља№Ђаё™аёµаёўаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าที่กำลังห่аёаё«аёёа№‰аёЎаёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?аё а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё?аёаё–ูกหลаёаёЎаёҐаё°аёҐаёІаёўа№„аё›а№ѓаё™аё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ а№Ђаё‚аёІаё€аё±аёљаёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё™аёІаё™а№ЂаёЃаёґаё™а№„аё› และเаё?аёаёўаёґа№‰аёЎаё•аёаёљаёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№€аё§аёўа№„ม่ได้
*
ช่วงเวลาที่เหลืаёаё‚аёаё‡аёЉа№€аё§аё‡а№ЂаёЉа№‰аёІа№„аёЎа№€аё„а№€аёаёўаёЎаёµаёаё°а№„аёЈ และเคทลินรู้สึกหิวเมื่аёа№Ђаё?аёаёЎаёІаё–ึงโรงаёаёІаё«аёІаёЈ а№Ђаё?аёа№Ђаё›аёґаё”ประตูบานคู่และต้аёаё‡аёњаё‡аё°аёЃаё±аёљаё«а№‰аёаё‡аё‚аё™аёІаё”аёЎаё«аё¶аёЎаёІ เสียงดังเซ็งแซ่จากเด็กที่ดูเหมืаёаё™аё€аё°аёЎаёµаё«аёҐаёІаёўаёћаё±аё™аё„аё™ ทั้งหมดกำลังแผดเสียง аёљаёЈаёЈаёўаёІаёЃаёІаёЁа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё‚้าไปในโรงยิม เพียงแต่ที่นี่จะมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลаёаё”аё аё±аёўаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё—аёёаёЃаёўаёµа№€аёЄаёґаёљаёџаёёаё•а№ѓаё™аё—аёІаё‡а№Ђаё”аёґаё™ аё„аёаёўа№Ђаёќа№‰аёІаё”аё№аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё°аёЎаё±аё”аёЈаё°аё§аё±аё‡
а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё„аёў а№Ђаё?аёа№„ม่รู้ว่าต้аёаё‡а№„ปที่ไหน а№Ђаё?аёаёЄаёіаёЈаё§аё€аё«а№‰аёаё‡аё‚นาดใหญ่นี้ และในที่สุดก็พบชั้นวางถาด а№Ђаё?аёаё«аёўаёґаёљаёЎаё±аё™аё‚ึ้นมา และเข้าไปยืนตรงที่เаё?аёаё„ิดว่าเป็นแถวรаёаёаёІаё«аёІаёЈ
“аёаёўа№€аёІаёЎаёІа№Ѓаё‹аё‡аё‰аё±аё™ ยัยโง่!”
เคทลินหันไปมаёаё‡а№ЃаёҐаё°аёћаёљаёЃаё±аёља№Ђаё”็กผู้หญิงร่างใหญ่ น้ำหนักเกิน аёЄаё№аё‡аёЃаё§а№€аёІа№Ђаё?аёаё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡ ทำหน้าบึ้งใส่
“ฉันขаёа№‚аё—аё© ฉันไม่รู้ ----”
“แถวаёаёўаё№а№€аё”้านหลังโน่น!” เด็กผู้หญิงаёаёµаёЃаё„นตะโกนаёаёаёЃаёЎаёІ พร้аёаёЎаёЉаёµа№‰аё™аёґа№‰аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё?аё
เคทลินมаёаё‡аё”ูและพบว่าหางแถวยาวаёаёаёЃа№„аё› มีเด็กยืนаёаёўаё№а№€аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаёЈа№‰аёаёўаё„аё™ аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё§а№€аёІаё•а№‰аёаё‡аёЈаёаё›аёЈаё°аёЎаёІаё“аёўаёµа№€аёЄаёґаёљаё™аёІаё—аёµ
а№Ђаё?аёа№Ђаё”ินตรงไปที่ท้ายแถว เด็กที่аёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№Ѓаё–วผลักเด็กаёаёµаёЃаё„аё™ ทำให้เขาลаёаёўаёЎаёІаё‚้างหน้าเаё?ภและตกลงบนพื้นаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡
เด็กคนแรกกระโดดขึ้นคร่аёаёЎаёаёµаёЃаё„นและเริ่มชกลงที่ใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
โรงаёаёІаё«аёІаёЈа№Ђаё•а№‡аёЎа№„ปด้วยการส่งเสียงตะโกนจากความตื่นเต้น เด็กหลายสิบคนเข้ามามุง
“ต่аёаёўа№ЂаёҐаёў! аё•а№€аёаёўа№ЂаёҐаёў!”
เคทลินถаёаёўаё«аёҐаё±аё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё«аёҐаёІаёўаёЃа№‰аёІаё§ ยืนดูความน่ากลัวในเหตุการณ์รุนแรงที่аёаёўаё№а№€а№Ђаёљаё·а№‰аёаё‡а№Ђаё—้าขаёаё‡а№Ђаё?аё
ในที่สุดเจ้าหน้าที่รักษาความปลаёаё”ภัยสี่คนก็เข้ามาห้ามปราม แยกเด็กสаёаё‡аё„аё™аёаёаёЃаё€аёІаёЃаёЃаё±аё™а№ЃаёҐаё°аёћаёІаёаёаёЃа№„аё› พวกเขาดูไม่รีบร้аёаё™аёаё°а№„аёЈ
หลังจากที่เคทลินได้รับаёаёІаё«аёІаёЈ а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡а№„аё›аёЈаёаёљаё«а№‰аёаё‡ аё«аё§аё±аё‡аё§а№€аёІаё€аё°а№Ђаё€аёа№‚аё€аё™аёІаё«а№Њ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёа№„ม่เห็นเขาเลย
а№Ђаё?аёа№Ђаё”ินลงไปตามทางเดิน ผ่านโต๊ะแล้วโต๊ะเล่า ทุกโต๊ะเต็มหมด มีที่นั่งว่างเพียงไม่กี่แห่ง และที่ว่างนั้นก็ดูไม่ค่аёаёўаё™а№€аёІаё™аё±а№€аё‡ а№ЂаёћаёЈаёІаё°аёЎаё±аё™аёаёўаё№а№€аё•аёґаё”กับกลุ่มเด็กขนาดใหญ่
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№Ђаё?аёаёЃа№‡а№„ด้นั่งที่โต๊ะว่างทางด้านหลัง มีเด็กนั่งаёаёўаё№а№€аёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡а№Ђаёћаёµаёўаё‡аё„аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§ เด็กผู้ชายชาวจีนดูขี้โรค ตัวเตี้ย สวมกำไลข้аёаёЎаё·аё а№Ѓаё•а№€аё‡аё•аё±аё§аёЎаёаёЎа№ЃаёЎаёЎ ซึ่งกำลังก้มหน้าและสนใจแต่аёаёІаё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№‚аё”аё”а№Ђаё”аёµа№€аёўаё§ а№Ђаё?аёаёЃа№‰аёЎаёҐаё‡а№ЃаёҐаё°аёЎаёаё‡аё”ูโทรศัพท์มืаёаё–аё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?ภมีข้аёаё„วามในเฟซบุ๊กไม่กี่ข้аёаё„аё§аёІаёЎаё€аёІаёЃа№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№ЂаёЎаё·аёаё‡аёЃа№€аёаё™аё«аё™а№‰аёІаё™аёµа№‰ พวกเขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІа№Ђаё?аёаёЉаёаёља№ЂаёЎаё·аёаё‡а№ѓаё«аёЎа№€аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€ аёаёўа№€аёІаё‡а№„รก็ตาม а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІа№„аёЎа№€аёаёўаёІаёЃаё•аёаёљаёЃаёҐаё±аёљ เพราะไม่ค่аёаёўаёЄаё™аёґаё—аёЃаё±аёљаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ
เคทลินทานаёаёІаё«аёІаёЈаёаёўа№€аёІаё‡аёЃаёҐа№‰аёіаёЃаёҐаё·аё™ ความรู้สึกชวนคลื่นไส้ในวันแรกยังคงเกิดขึ้นกับเаё?аё а№Ђаё?аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё„аёґаё”а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёаё·а№€аё™ а№Ђаё?аёаё«аёҐаё±аёљаё•аёІаёҐаё‡ аё™аё¶аёЃаё–аё¶аё‡аёаёћаёІаёЈа№Њаё—а№ЂаёЎаё™аё—а№Ња№ѓаё«аёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?ภห้аёаё‡аёћаё±аёЃаёљаё™аёЉаё±а№‰аё™аё«а№‰аёІа№ѓаё™аё•аё¶аёЃаёЄаёЃаё›аёЈаёЃаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёљаё™аё–นนหมายเลข 132 นั่นยิ่งทำให้аёаёІаёЃаёІаёЈаё„ลื่นไส้ขаёаё‡а№Ђаё?аёа№Ѓаёўа№€а№Ђаё‚้าไปаёаёµаёЃ а№Ђаё?аёаё«аёІаёўа№ѓаё€аёҐаё¶аёЃ ๆ ภาวนาให้ตัวเаёаё‡аёЎаёµаёЄаёЎаёІаё?аёґаёЃаё±аёљаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡ а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аё”аёµ ๆ а№ѓаё™аёЉаёµаё§аёґаё•аё‚аёаё‡а№Ђаё?аё
น้аёаё‡аёЉаёІаёўаё„นเล็กขаёаё‡а№Ђаё?аё аёЉаё·а№€аёа№Ѓаё‹аёЎ аёаёІаёўаёё 14 аё›аёµ а№Ѓаё•а№€аё—аёіаё•аё±аё§а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё„аё™аёаёІаёўаёё 20 แซมไม่คิดว่าเขาคืаёаё™а№‰аёаё‡аёЉаёІаёўаё„นเล็ก เขามักจะทำตัวเป็นพี่ชายคนโต เขาเติบโตขึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёІаёЃаёҐаёіаёљаёІаёЃа№ЃаёҐаё°а№„аёЎа№€аёЄаё™а№ѓаё€аёЃаё±аёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аё—ี่เกิดขึ้นรаёаёљаё•аё±аё§ ตั้งแต่การจากไปขаёаё‡аёћа№€аёа№ЃаёҐаё°аёЃаёІаёЈа№ЂаёҐаёµа№‰аёўаё‡аё”аё№аё‚аёаё‡а№ЃаёЎа№€ а№Ђаё?аёа№Ђаё«а№‡аё™а№„ด้ชัดว่าสิ่งเหล่านี้มีผลกับเขา เขาเริ่มปิดกั้นตัวเаёаё‡ а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—ะเลาะวิวาทรายวันที่โรงเรียนขаёаё‡а№Ђаё‚าไม่ได้ทำให้เаё?аёаё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”а№ѓаё€ а№Ђаё?аёа№Ђаёћаёµаёўаё‡а№Ѓаё•а№€аёЃаёҐаё±аё§аё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё€аё°а№Ѓаёўа№€а№„ปกว่านี้
แต่ถ้าเป็นเรื่аёаё‡а№ЂаёЃаёµа№€аёўаё§аёЃаё±аёља№Ђаё„ทลิน а№Ѓаё‹аёЎаёЈаё±аёЃа№Ђаё?аёаёЎаёІаёЃ และเаё?аёаёЃа№‡аёЈаё±аёЃа№Ђаё‚аёІа№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™ а№Ђаё‚аёІаё„аё·аёаё—аёµа№€аёўаё¶аё”а№Ђаё«аё™аёµа№€аёўаё§а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёЄаёґа№€аё‡а№Ђаё”аёµаёўаё§а№ѓаё™аёЉаёµаё§аёґаё•аё‚аёаё‡а№Ђаё?аё аё„аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аё—аёµа№€а№Ђаё?аёаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–พึ่งพาได้ аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё‚าจะยังคงเก็บความаёа№€аёаё™а№‚ยนในโลกนี้ไว้สำหรับเаё?аё а№Ђаё?аёа№Ѓаё™а№€аё§а№Ѓаё™а№€аё—ี่จะทำให้ดีที่สุดเพื่аёаё›аёЃаё›а№‰аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
“เคทลิน?”
а№Ђаё?аёаёЄаё°аё”ุ้ง
เขากำลังยืนมаёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€а№Ђаё?аё аёЎаё·аёаё‚้างหนึ่งถืаёаё–าดและаёаёµаёЃаё‚้างหนึ่งถืаёаёЃаёЈаё°а№Ђаё›а№‹аёІа№„วโаёаёҐаёґаё™ а№Ђаё‚аёІаё„аё·аёа№‚аё€аё™аёІаё«а№Њ
“จะเป็นаёаё°а№„รมั้ย ถ้าฉันจะขаёаё™аё±а№€аё‡аё”้วย?”
“ไม่ได้ --- ฉันหมายถึงไม่เป็นไรนั่งสิ” а№Ђаё?аёаёЃаёҐа№€аёІаё§аёаёўа№€аёІаё‡аёҐаё™аёҐаёІаё™
ยัยโง่เаёа№Љаёў а№Ђаё?аёаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё„аёґаё” หยุดแสดงความประหม่าได้แล้ว
โจนาห์ยิ้มและนั่งลงตรงข้ามเаё?ภเขานั่งตัวตรงด้วยท่าทางที่สมบูรณ์แบบ และวางไวโаёаёҐаёґаё™а№„ว้ข้างตัวаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё°аёЎаё±аё”аёЈаё°аё§аё±аё‡ а№Ђаё‚аёІаё„а№€аёаёў ๆ аё§аёІаё‡аёаёІаё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าลงบนโต๊ะ аёЎаё±аё™аёЎаёµаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёµа№€аёўаё§аёЃаё±аёља№Ђаё‚аёІ аёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёаё?ิบายได้ а№Ђаё‚аёІа№Ѓаё•аёЃаё•а№€аёІаё‡аё€аёІаёЃаё—аёёаёЃаё„аё™аё—аёµа№€а№Ђаё?аёа№Ђаё„аёўаёћаёљ аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё‚аёІаёЎаёІаё€аёІаёЃаёўаёёаё„аё—аёµа№€а№Ѓаё•аёЃаё•а№€аёІаё‡ เขาไม่ใช่คนที่นี่аёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё™а№€аё™аёаё™
“วันแรกขаёаё‡а№Ђаё?аёа№Ђаё›а№‡аё™аёўаё±аё‡а№„งบ้างล่ะ?” а№Ђаё‚аёІаё–аёІаёЎ
“ไม่ใช่аёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ฉันหวังไว้”
“ฉันรู้ว่าเаё?аёаё«аёЎаёІаёўаё–аё¶аё‡аёаё°а№„ร” а№Ђаё‚аёІаё•аёаёљаёЃаёҐаё±аёљ
“นั่นคืаёа№„วโаёаёҐаёґаё™аё«аёЈаё?”
а№Ђаё?аёаёћаёўаё±аёЃаё«аё™а№‰аёІа№„аё›аё—аёµа№€а№Ђаё„аёЈаё·а№€аёаё‡аё”аё™аё•аёЈаёµаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ เขาเก็บมันไว้ใกล้ตัว และวางมืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าข้างหนึ่งไว้ด้านบน аёаёўа№€аёІаё‡аёЃаё±аёљаё§а№€аёІаёЃаёҐаё±аё§а№ѓаё„รจะมาขโมยไป
“ที่จริงมันคืаёа№„วโаёаёҐа№€аёІ ขนาดใหญ่กว่าไวโаёаёҐаёµаё™ а№Ѓаё•а№€а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё•аёЃаё•а№€аёІаё‡аёЃаё±аё™аёЎаёІаёЃ а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аё€аё°аёа№€аёаё™аё«аё§аёІаё™аёЃаё§а№€аёІвЂќ
а№Ђаё?аёа№„ม่เคยเห็นไวโаёаёҐа№€аёІ หวังว่าเขาจะวางมันบนโต๊ะและโชว์ให้เаё?аёаё”аё№ แต่เขาไม่ทำ และเаё?аёаёЃа№‡а№„ม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЄаёаё”รู้สаёаё”เห็น โจนาห์ยังคงวางมืаёа№„ว้บนไวโаёаёҐа№€аёІ аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё‚ากำลังปกป้аёаё‡аёЎаё±аё™ аёаёўа№€аёІаё‡аёЃаё±аёљаё‚аёаё‡аёЄа№€аё§аё™аё•аё±аё§аё—ี่เป็นความลับ
“เаё?аёаёќаё¶аёЃаёља№€аёаёўаё«аёЈаё?”
โจนาห์ยักไหล่ “วันละไม่กี่ชั่วโมง” เขากล่าวаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аёЃаё±аё™а№Ђаёаё‡
“ไม่กี่ชั่วโมง!? а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡а№ЂаёЃа№€аё‡а№Ѓаё™а№€ ๆ เลย!”
เขายักไหล่аёаёµаёЃаё„รั้ง “ฉันคิดว่าพаёа№ѓаёЉа№‰а№„ด้นะ аёўаё±аё‡аёЎаёµаё„аё™аёаё·а№€аё™аё—ี่เล่นดีกว่าฉัน แต่ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นใบผ่านทางให้ฉันаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёЄаё–านที่แห่งนี้”
“ฉันаёаёўаёІаёЃа№ЂаёҐа№€аё™а№Ђаё›аёµаёўа№‚นมาตลаёаё”” เคทลินพูด
“แล้วทำไมไม่เล่นล่ะ?”
а№Ђаё?аёаё€аё°аёћаё№аё”аё§а№€аёІ ฉันไม่มีเปียโน а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаё«а№‰аёІаёЎаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№„ว้ а№Ђаё?аёаёўаё±аёЃа№„หล่แทนและมаёаё‡аёЃаёҐаё±аёља№„аё›аё—аёµа№€аёаёІаё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№Ђаё?аё
“เаё?аёа№„ม่จำเป็นต้аёаё‡аёЎаёµа№Ђаё›аёµаёўа№‚น” โจนาห์พูดаёаёаёЃаёЎаёІ
а№Ђаё?аёа№Ђаё‡аёўаё«аё™а№‰аёІаё‚ึ้นมаёаё‡ аёаёўа№€аёІаё‡аёЃаё±аёљаё§а№€аёІа№Ђаё‚аёІаёа№€аёІаё™а№ѓаё€а№Ђаё?аёа№„ด้
“โรงเรียนนี้มีห้аёаё‡аё‹а№‰аёаёЎаё”аё™аё•аёЈаёµ а№ѓаё™аёљаёЈаёЈаё”аёІа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№ЂаёҐаё§аёЈа№‰аёІаёўаё—ั้งหมดขаёаё‡аё—аёµа№€аё™аёµа№€ аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаёЃа№‡аёЎаёµа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё”аёµ ๆ แบบนี้аёаёўаё№а№€аёља№‰аёІаё‡ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°аёЄаёаё™а№ѓаё«а№‰а№Ђаё?аёаёџаёЈаёµ аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡аё—аёіаё„аё·аёаёЃаёІаёЈаёҐаё‡аё—ะเบียน”
เคทลินเบิกตากว้าง
“จริงหร�”
“หน้าห้аёаё‡аё”аё™аё•аёЈаёµаё€аё°аёЎаёµа№ѓаёљаёЄаёЎаё±аё„аёЈаёаёўаё№а№€ ถามหาคุณนายเลนนаёаёЃаё‹а№Њ аёљаёаёЃа№„аё›аё§а№€аёІ а№Ђаё?аёаё„аё·аёа№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё‚аёаё‡аё‰аё±аё™вЂќ
а№Ђаёћаё·а№€аёаё™ เคทลินชаёаёљаё„ำนี้ аё„аё§аёІаёЎаёЄаёёаё‚аё„а№€аёаёў ๆ аёЃа№€аёаё•аё±аё§аё‚ึ้นภายในใจขаёаё‡а№Ђаё?аё
а№Ђаё?аёаёўаёґа№‰аёЎаёЃаё§а№‰аёІаё‡ ทั้งคู่สบตากันаёаёўаё№а№€аёћаё±аёЃаё«аё™аё¶а№€аё‡
аёЃаёІаёЈаёЎаёаё‡а№„аё›аё—аёµа№€аё”аё§аё‡аё•аёІаёЄаёµа№Ђаё‚аёµаёўаё§аёаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аё›аёЈаё°аёЃаёІаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ ทำให้เаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё–ูกเผาไหม้ด้วยความปรารถนาที่จะตั้งคำถามนับล้านกับเขา аё„аёёаё“аёЎаёµа№Ѓаёџаё™аё«аёЈаё·аёаёўаё±аё‡? ทำไมคุณช่างเป็นคนดีаёаёўа№€аёІаё‡аё™аёµа№‰? аё„аёёаё“аёЉаёаёљаё‰аё±аё™аёЎаё±а№‰аёў?
а№Ѓаё•а№€а№Ѓаё—аё™аё—аёµа№€аё€аё°аё—аёіаёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™ а№Ђаё?аёаёЃаё±аё”ลิ้นตัวเаёаё‡а№„ว้ และนั่งเงียบแทน
เกรงว่าช่วงเวลานี้จะหมดลง а№Ђаё?аёа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё›аёЈаё°аёЎаё§аёҐаёњаёҐа№ѓаё™аёЄаёЎаёаё‡а№Ђаёћаё·а№€аёаё–аёІаёЎаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЃаё±аёља№Ђаё‚аёІ а№Ђаёњаё·а№€аёаё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё€аё°аёўаё·аё”ระยะเวลาในการสนทนาаёаёаёЃа№„ปได้ а№Ђаё?аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё„аёґаё”аёаё°а№„аёЈаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаёћаё·а№€аёа№ѓаё«а№‰аёЎаё±а№€аё™а№ѓаё€аё§а№€аёІа№Ђаё?аёаё€аё°а№„ด้พบเขาаёаёµаёЃаё„รั้ง а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаёЄаё±аёљаёЄаё™а№ЃаёҐаё°аё•аё±аё§а№Ѓаё‚็งทื่аё
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№Ђаё?аёаёЃа№‡аё•аё±аё”สินใจได้ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё?аёаёа№‰аёІаё›аёІаёЃаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё€аё°аёћаё№аё” ระฆังก็ดังขึ้นทันที
ภายในห้аёаё‡аёаё¶аёЃаё—ึกไปด้วยเสียงและการเคลื่аёаё™а№„аё«аё§ โจนาห์ลุกขึ้นและถืаёа№„วโаёаёҐа№€аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าไว้ในมืаё
“ฉันสายแล้ว” а№Ђаё‚аёІаёћаё№аё” พร้аёаёЎа№ЂаёЃа№‡аёљаё–аёІаё”аёаёІаё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡а№„аё›аё—аёµа№€аё–аёІаё”аёаёІаё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№Ђаё?ภ“ฉันเаёаёІаё–аёІаё”аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№„ปด้วยนะ?”
а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡аёҐаё‡аёЎаёІ และตระหนักได้ว่าเаё?аёаёҐаё·аёЎаёЎаё±аё™а№„ปแล้ว а№Ђаё?аёаёЄа№€аёІаёўаё«аё™а№‰аёІ
“ตกลง” เขาพูด
а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ аёаёўаё№а№€ ๆ а№Ђаё?аёаёЃа№‡аёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№Ђаё‚аёґаё™аёаёІаёў ไม่รู้ว่าต้аёаё‡аёћаё№аё”аёаё°а№„аёЈ
“โаёа№Ђаё„... งั้นไปก่аёаё™аё™аё° แล้วเจаёаёЃаё±аё™вЂќ
“แล้วเจаёаёЃаё±аё™вЂќ а№Ђаё?аёаё•аёаёљаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаёња№€аё§а№ЂаёљаёІ а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё”ังกว่าเสียงกระซิบเล็กน้аёаёў
*
วันแรกในโรงเรียนขаёаё‡а№Ђаё?аёаёЄаёґа№‰аё™аёЄаёёаё”ลง เคทลินเดินаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёаёІаё„аёІаёЈаёЄаё№а№€а№ЃаёЄаё‡аёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њаё аёІаёўаё™аёаёЃ аёўаёІаёЎаёља№€аёІаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё”аё·аёаё™аёЎаёµаё™аёІаё„аёЎ แม้ว่าจะมีลมแรงพัดผ่านมา а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаёЃа№‡а№„ม่รู้สึกหนาวаёаёµаёЃаё•а№€аёа№„аё› เด็ก ๆ аёЈаёаёљаё•аё±аё§а№Ђаё?аёаё—ี่กำลังส่งเสียงดังเаёаё°аёаё° а№Ђаё?аёа№„ม่ได้ใส่ใจกับเสียงที่น่ารำคาญนั่นаёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§ а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёЉаёµаё§аёІа№ЃаёҐаё°аёаёґаёЄаёЈаё° ส่วนที่เหลืаёаё‚аёаё‡аё§аё±аё™аёња№€аёІаё™а№„ปแบบเลืаёаё™аёҐаёІаё‡ а№Ђаё?аёаё€аёіа№„ม่ได้แม้แต่ชื่аёаё„аёЈаё№аё„аё™а№ѓаё«аёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аё
а№Ђаё?аёа№„ม่สามารถหยุดคิดเกี่ยวกับโจนาห์ได้
а№Ђаё?аёаёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІаё—ี่โรงаёаёІаё«аёІаёЈ а№Ђаё?аёаё—аёіаё•аё±аё§а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё„นงี่เง่ารึเปล่า а№Ђаё?аёаёЃаёҐаё·аё™аё„аёіаёћаё№аё”аё‚аёаё‡а№Ђаё?аё а№Ђаё?аёа№ЂаёЃаё·аёаёљаё€аё°аё–аёІаёЎа№Ђаё‚аёІаё—аёёаёЃаё„аёіаё–аёІаёЎ ทั้งหมดที่เаё?аёаё„ิดได้ตаёаё™аё™аё±а№‰аё™аё„аё·аёаё„ำถามเกี่ยวกับไวโаёаёҐа№€аёІа№‚аё‡а№€ ๆ аё™аё±а№€аё™ а№Ђаё?аёаё„аё§аёЈаё€аё°аё–аёІаёЎаё§а№€аёІа№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€аё—ี่ไหน เขามาจากที่ไหน а№Ђаё‚аёІаё€аё°аёЄаёЎаё±аё„аёЈа№ЂаёЈаёµаёўаё™аё•а№€аёаёЎаё«аёІаё§аёґаё—ยาลัยไหน
а№Ђаё«аё™аё·аёаёЄаёґа№€аё‡аёаё·а№€аё™а№ѓаё” ถ้าหากเขามีแฟนแล้วล่ะ аё„аё™аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё‚าต้аёаё‡аё„аёљаёЃаё±аёља№ѓаё„аёЈаёЄаё±аёЃаё„аё™аёаёўаё№а№€а№Ѓаё™а№€аё™аёаё™
ในขณะนั้นเаёаё‡ เด็กผู้หญิงเชื้аёаёЄаёІаёўаёЄа№Ђаё›аё™а№ЃаёҐаё°а№‚ปรตุเกสที่แต่งตัวดีน่ารักเดินผ่านไป เคทลินมаёаё‡а№Ђаё?аёаё•аё±а№‰аё‡а№Ѓаё•а№€аё«аё±аё§аё€аёЈаё”เท้า และสงสัยаёаёўаё№а№€аёЉаё±а№€аё§аё„รู่ว่าถ้านั่นเป็นเаё?аёаёҐа№€аё°
เคทลินเดินไปยังถนนหมายเลข 134 ลืมว่าเаё?аёаёЃаёіаёҐаё±аё‡а№„ปไหน а№Ђаё?аёа№„ม่เคยเดินจากโรงเรียนกลับบ้านมาก่аёаё™ аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё?аёаёЎаё·аё”แปดด้านว่าаёаёћаёІаёЈа№Њаё—а№ЂаёЎаё™аё—а№Ња№ѓаё«аёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёаёўаё№а№€аё—ี่ไหน а№Ђаё?аёаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™аё•аёЈаё‡аё«аё±аё§аёЎаёёаёЎ аё‡аёёаё™аё‡аё‡ เมฆเริ่มลаёаёўаёЎаёІаё›аёЃаё„ลุมพระаёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њ ลมแรงเริ่มก่аёаё•аё±аё§ และเаё?аёаёЃа№‡аёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё«аё™аёІаё§аё‚ึ้นมาаёаёµаёЃаё„รั้ง
“เฮ้ สาวน้аёаёў!”
เคทลินหันกลับไป และพบว่าเаё?аёаёЃаёіаёҐаё±аё‡аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё«аё™а№‰аёІаёЈа№‰аёІаё™аё‚аёІаёўаё‚аёаё‡аёЉаёіаё—аёµа№€аё”аё№аё‹аёаёЎаё‹а№€аё ผู้ชายแต่งตัวโกโรโกโสสี่คนนั่งаёаёўаё№а№€аёљаё™а№ЂаёЃа№‰аёІаёаёµа№‰аё«аё™а№‰аёІаёЈа№‰аёІаё™ เห็นได้ชัดว่ากำลังยิ้มแสยะаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаёўаё·аёаёЃа№Ђаёўа№‡аё™аёЎаёІаё—аёµа№€а№Ђаё?аё аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё§а№€аёІа№Ђаё?аёа№Ђаё›а№‡аё™аёЎаё·а№‰аёаёаёІаё«аёІаёЈаё–ัดไปขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ
“มานี่สิจ๊ะ ที่รัก!” ชายคนหนึ่งตะโกน
และเаё?аёаёЃа№‡аё€аёіа№„ด้
ใช่แล้ว ถนนหมายเลข 132
а№Ђаё?аёаё«аё±аё™аё«аёҐаё±аё‡аёЃаёҐаё±аёљаё—ันทีและเดินаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วไปยังถนนаёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡ а№Ђаё?аёаё«аё±аё™аё«аёҐаё±аё‡а№„аё›аёЎаёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аёЈаё°аёўаё°аё§а№€аёІаёњаё№а№‰аёЉаёІаёўа№Ђаё«аёҐа№€аёІаё™аё±а№‰аё™аё•аёІаёЎа№Ђаё?аёаёЎаёІаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€ โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ตามมา
ลมหนาวที่ผัดผ่านแก้มขаёаё‡а№Ђаё?ภกระตุ้นให้เаё?аёаёЎаёµаёЄаё•аёґ аё„аё§аёІаёЎаё€аёЈаёґаё‡аёаё±аё™а№‚หดร้ายเกี่ยวกับที่พักขаёаё‡а№Ђаё?аёа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё–าโถมเข้ามา а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡а№„аё›аёЈаёаёљ ๆ บริเวณนี้เต็มไปด้วยรถที่ถูกปล่аёаёўаё—ิ้งไว้ กำแพงลายกราฟฟิตี้ ลวดหนาม เหล็กดัดที่ติดаёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аё™а№‰аёІаё•а№€аёІаё‡аё—аёёаёЃаёљаёІаё™ а№Ђаё?аёа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№‚аё”аё”а№Ђаё”аёµа№€аёўаё§а№ѓаё™аё—аё±аё™аё—аёµ และหวาดกลัวเป็นаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡
аёаёµаёЃа№Ђаёћаёµаёўаё‡ 3 ช่วงตึกก็จะถึงаёаёћаёІаёЈа№Њаё—а№ЂаёЎаё™аё—а№Њаё‚аёаё‡а№Ђаё?аё а№Ѓаё•а№€аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЎаё±аё™аёўаёІаё§аё™аёІаё™а№Ђаё«аёҐаё·аёа№ЂаёЃаёґаё™ а№Ђаё?аёаё«аё§аё±аё‡аё§а№€аёІа№Ђаё?аёаё€аё°аёЎаёµа№Ђаёћаё·а№€аёаё™а№Ђаё”ินเคียงข้าง หากเป็นโจนาห์ก็คงจะดี а№Ђаё?аёаёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІа№Ђаё?аёаё€аё°аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–เดินคนเดียวแบบนี้ได้ทุกวันหรืаёа№„аёЎа№€ а№Ђаё?аёа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№‚аёЃаёЈаё?а№ЃаёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?ภทำไมต้аёаё‡аёўа№‰аёІаёўаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№ѓаё«а№‰а№Ђаё?ภผลักไสให้เаё?аёа№„аё›аё—аёµа№€а№ѓаё«аёЎа№€аё—аёµа№€а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€аёЉаёаёља№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ? а№ЂаёЎаё·а№€аёа№„аёЈаёЎаё±аё™аё€аё°аё€аёљ?
เสียงแก้วแตกดังขึ้น
аё«аё±аё§а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё„ทลินเต้นรัว а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё?аёаёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё„วามเคลื่аёаё™а№„аё«аё§аёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё”้านซ้าย аёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё‚аёаё‡аё–аё™аё™ а№Ђаё?аёа№Ђаё”аёґаё™аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วและพยายามก้аёаё•аё±аё§а№ѓаё«а№‰аё•а№€аёіаёҐаё‡ а№Ѓаё•а№€а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё?аёаёўаёґа№€аё‡а№Ђаё‚้าใกล้ а№Ђаё?аёа№„ด้ยินเสียงตะโกนและเสียงหัวเราะแปลก ๆ และทำให้เаё?аёа№Ђаё«а№‡аё™аёЄаёґа№€аё‡аё—ี่กำลังเกิดขึ้น
เด็กผู้ชายร่างใหญ่ 4 аё„аё™ аё™а№€аёІаё€аё°аёаёІаёўаёё 18 аё«аёЈаё·аё 19 аё›аёµ аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёа№Ђаё”็กผู้ชายคนหนึ่ง โดยมีเด็กสаёаё‡аё„นกำลังตรึงแขนขаёаё‡а№Ђаё‚аёІа№ЂаёаёІа№„ว้ และคนที่สามชกเข้าไปที่ท้аёаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ เด็กคนที่สี่เดินเข้าไปและชกที่ใบหน้า เด็กที่โดนทำร้ายน่าจะаёаёІаёўаёёаё›аёЈаё°аёЎаёІаё“ 17 аё›аёµ аёЈаё№аё›аёЈа№€аёІаё‡аёЄаё№аё‡ аёњаёаёЎ และไร้ซึ่งทักษะป้аёаё‡аёЃаё±аё™аё•аё±аё§ เขาล้มลงกับพื้น เด็กผู้ชายสаёаё‡аё„นตรงเข้าไป และเตะใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
เคทลินหยุดเดินและมаёаё‡аё”аё№ а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё«аё§аёІаё”กลัว а№Ђаё?аёа№„ม่เคยเห็นаёаё°а№„รแบบนี้มาก่аёаё™
เด็กаёаёµаёЃаёЄаёаё‡аё„นเดินไปรаёаёљ ๆ เหยื่ภพวกเขายกเท้าขึ้นสูงและกระทืบลงมา
เคทลินกลัวว่าพวกเขาจะเตะเด็กคนนั้นจนเสียชีวิต
“аёаёўа№€аёІ!” а№Ђаё?аёаёЈа№‰аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІ
เสียงบดละเаёаёµаёўаё”ที่น่ากลัวดังขึ้นบนสิ่งที่พวกเขาวางเท้าลงไป
แต่มันไม่เหมืаёаё™аёЃаё±аёља№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЃаёЈаё°аё”аё№аёЃаё«аё±аёЃ คล้ายเสียงขаёаё‡а№„ม้ ไม้ที่ถูกบดละเаёаёµаёўаё” เคทลินมаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё§а№€аёІа№Ђаё”็กพวกนั้นกำลังย่ำเท้าลงบนเครื่аёаё‡аё”นตรีขนาดเล็ก а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡а№Ђаё‚้าไปใกล้ ๆ และเห็นเศษชิ้นส่วนเล็ก ๆ аё‚аёаё‡а№„วโаёаёҐа№€аёІаёЃаёЈаё°аё€аёІаёўаёаёўаё№а№€аё—аё±а№€аё§аё—аёІаё‡а№Ђаё”аёґаё™
а№Ђаё?аёаёўаёЃаёЎаё·аёаё‚ึ้นป้аёаё‡аё›аёІаёЃаё”้วยความตกใจ
“โจนาห์!?”
เคทลินข้ามถนนаёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่ต้аёаё‡аё„аёґаё” ตรงไปยังกลุ่มเด็กผู้ชายที่เริ่มจะสังเกตเห็นเаё?аё аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€а№Ђаё?аё аёЈаёаёўаёўаёґа№‰аёЎаёаё±аё™аёЉаё±а№€аё§аёЈа№‰аёІаёўаё›аёЈаёґаёаёаёЃа№ѓаё™аёЎаёІаё‚ณะที่พวกเขาใช้ศаёаёЃаёЄаё°аёЃаёґаё”а№Ђаёћаё·а№€аёаё™
а№Ђаё?аёа№Ђаё”ินเข้าไปยังเหยื่аёаёњаё№а№‰а№Ђаё„ราะห์ร้ายและเห็นว่าเขาคืаёа№‚аё€аё™аёІаё«а№Њаё€аёЈаёґаё‡ ๆ ใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёІаёља№„ปด้วยเลืаёаё” มีแต่แผลฟกช้ำ และเขาไม่ได้สติ
а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаё—ี่กลุ่มเด็กพวกนั้น ความโกรаё?аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№ЂаёаёІаёЉаё™аё°аё„วามหวาดกลัว а№Ђаё?аёаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аёЈаё°аё«аё§а№€аёІаё‡а№‚จนาห์และพวกเขา
“аёаёўа№€аёІаёЎаёІаёўаёёа№€аё‡аёЃаё±аёља№Ђаё‚аёІ!” а№Ђаё?аёаё•аё°а№‚กนใส่กลุ่มเด็ก
เด็กที่ยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аёЃаёҐаёІаё‡ аёЄаё№аё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёў 6 аёџаёёаё• 4 นิ้ว аёЈа№€аёІаё‡аёЃаёІаёўаёЃаёіаёўаёі หัวเราะกลับมา
“ถ้าไม่ล่ะ?” เขาถามกลับ ด้วยน้ำเสียงที่กวนประสาท
เคทลินรู้สึกเหมืаёаё™а№‚ลกกำลังวิ่งเข้ามาหาเаё?ภและรู้ตัวаёаёµаёЃаё—аёµа№ЂаёЎаё·а№€аёаё–ูกผลักаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡аё€аёІаёЃаё”้านหลัง а№Ђаё?аёаёўаёЃаёЁаёаёЃаё‚ึ้นเมื่аёаёҐа№‰аёЎаёҐаё‡аёЃаёЈаё°а№Ѓаё—аёЃаё„аёаё™аёЃаёЈаёµаё• แต่มันแทบจะไม่ช่วยบรรเทาแรงกระแทก аёЄаёІаёўаё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡а№„ปยังสมุดบันทึกที่กระเด็นаёаёаёЃаёЎаёІ กระดาษกระจัดกระจายไปทั่วทุกที่
а№Ђаё?аёа№„ด้ยินเสียงหัวเราะ และเสียงฝีเท้านั้นกำลังมุ่งมาที่เаё?аё
аё«аё±аё§а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№Ђаё•а№‰аё™аёЈаё±аё§ аёаё°аё”аёЈаёµаё™аёІаёЈаёµаё™аёЄаё№аёљаё‰аёµаё” а№Ђаё?аёаёЃаёҐаёґа№‰аё‡аё•аё±аё§а№ЃаёҐаё°аёЉаёґаё‡аё€аё±аё‡аё«аё§аё°аёўаё·аё™аё‚ึ้นก่аёаё™аё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°аё–аё¶аё‡аё•аё±аё§а№Ђаё?аё а№Ђаё?аёаёаёаёЃаё•аё±аё§аё§аёґа№€аё‡а№„аё›аёўаё±аё‡аё•аёЈаёаёЃ วิ่งโดยไม่คิดชีวิต
พวกมันตามหลังมาติด ๆ
หนึ่งในโรงเรียนหลาย ๆ а№Ѓаё«а№€аё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё?ภเคทลินเคยคิดว่าเаё?аёаё€аё°аёЎаёµаёаё™аёІаё„аё•аёаё±аё™аёўаёІаё§а№„กลที่ไหนสักแห่ง а№Ђаё?аёа№ЂаёҐаё·аёаёЃаё—аёµа№€аё€аё°аё§аёґа№€аё‡ และเаё?аёаё•аёЈаё°аё«аё™аё±аёЃа№„ด้ว่าเаё?аёа№ЂаёЃа№€аё‡аё”้านนี้ а№ЂаёЃа№€аё‡аё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№ѓаё™аё—аёµаёЎ มันไม่ใช่การวิ่งระยะไกล а№Ѓаё•а№€аёЎаё±аё™аё„аё·аёаёЃаёІаёЈаё§аёґа№€аё‡а№Ѓаё‚а№€аё‡а№ѓаё™аёЈаё°аёўаё° 100 หลา а№Ђаё?аёаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–วิ่งเร็วกว่าพวกผู้ชาย และตаёаё™аё™аёµа№‰ การวิ่งก็ผุดเข้ามาในหัวขаёаё‡а№Ђаё?аё
а№Ђаё?аёаё§аёґа№€аё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЎа№€аё„аёґаё”аёЉаёµаё§аёґаё• และพวกผู้ชายก็จะไม่สามารถจับเаё?аёа№„ด้
เคทลินชำเลืаёаё‡аёЎаёаё‡аёЃаёҐаё±аёља№„аё›а№Ђаёћаё·а№€аёаё”аё№аё§а№€аёІаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёаёўаё№а№€а№„กลแค่ไหนแล้ว а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аё”аёµаё§а№€аёІа№Ђаё?аёаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–หนีพวกนั้นได้ а№Ђаёћаёµаёўаё‡а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡а№ЂаёҐаёµа№‰аёўаё§а№„ปยังเส้นทางที่ถูกต้аёаё‡
аё•аёЈаёаёЃаё™аёµа№‰аёЄаёґа№‰аё™аёЄаёёаё”аё—аёµа№€аёЄаёІаёЎа№ЃаёўаёЃ а№Ђаё?аёаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–เลี้ยวไปได้ทั้งด้านซ้ายและด้านขวา а№Ђаё?аёа№„ม่มีเวลาพаёаё—ี่จะเปลี่ยนการตัดสินใจ ถ้าเаё?аёаё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЈаё±аёЃаё©аёІаёЈаё°аёўаё°аё«а№€аёІаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№ЂаёаёІа№„ว้ а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡а№ЂаёҐаё·аёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€аё—аё±аё™аёЎаёаё‡аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё«аё±аё§аёЎаёёаёЎ แล้วเаё?аёаёЃа№‡аё•аё±аё”สินใจเลี้ยวซ้าย
а№Ђаё?аёаё аёІаё§аё™аёІаё‚аёа№ѓаё«а№‰аёЎаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аё•аё±аё§а№ЂаёҐаё·аёаёЃаё—ี่ถูกต้аёаё‡ а№Ђаё–аёаё°аё™а№€аёІ ได้โปรด!
аё«аё±аё§а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№ЂаёЃаё·аёаёљаё«аёўаёёаё”เต้นเมื่аёа№Ђаё?аёа№ЂаёҐаёµа№‰аёўаё§аё‹а№‰аёІаёўа№ЃаёҐаё°аёћаёљаё§а№€аёІаё‚้างหน้านั้นเป็นทางตัน
а№Ђаё?аёа№ЂаёҐаё·аёаёЃаё—аёІаё‡аёњаёґаё”
аё™аёµа№€аёЎаё±аё™аё—аёІаё‡аё•аё±аё™ а№Ђаё?аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёЎаёаё‡аёЈаёаёљаёЃаёіа№Ѓаёћаё‡ аёЎаёаё‡аё«аёІаё—аёІаё‡аёаёаёЃ аё—аёІаё‡аёаёаёЃаёаё°а№„รก็ได้ แต่ก็ไม่มีเลย а№Ђаё?аёаё«аё±аё™аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІ а№Ђаёћаё·а№€аёа№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аёљаёћаё§аёЃаё—ี่จะมาทำร้ายเаё?аё
а№Ђаё?аёаё«аёЎаё”а№ЃаёЈаё‡ а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™а№ЂаёҐаёµа№‰аёўаё§аёња№€аёІаё™аё«аё±аё§аёЎаёёаёЎа№ЃаёҐаё°а№ѓаёЃаёҐа№‰а№Ђаё‚้ามา а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёња№€аёІаё™а№„หล่ขаёаё‡аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™а№„ปยังฝั่งตรงข้าม ถ้าเаё?аёа№ЂаёҐаёµа№‰аёўаё§аё‚аё§аёІ ป่านนี้เаё?аёаё„งจะถึงบ้านаёаёўа№€аёІаё‡аё›аёҐаёаё”ภัยแล้ว คงเป็นเช่นนั้นหากโชคเข้าข้างเаё?аё
“เаёаёІаёҐа№€аё° นังตัวดี” аё«аё™аё¶а№€аё‡а№ѓаё™аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёћаё№аё” “แกจะต้аёаё‡а№Ђаё€а№‡аёљаё•аё±аё§а№Ѓаё™а№€вЂќ
а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІа№Ђаё?аёа№„аёЎа№€аёЎаёµаё—аёІаё‡аёаёаёЃ аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™а№Ђаё”аёґаё™аё•аёЈаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€а№Ђаё?аёаёЉа№‰аёІ ๆ аёаёўа№€аёІаё‡аё®аё¶аёЃа№Ђаё«аёґаёЎ ยิ้มเยาะ และเริงร่ากับความรุนแรงที่จะเกิดขึ้น
เคทลินหลับตาลงและสูดหายใจเข้าลึก ๆ а№Ђаё?аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё€аёґаё™аё•аё™аёІаёЃаёІаёЈаё§а№€аёІа№‚จนาห์จะฟื้นขึ้นมาаёаёўа№€аёІаё‡аё—รงพลัง ปรากฏตัวขึ้นตรงหัวมุม และพร้аёаёЎаё—ี่จะช่วยเหลืаёа№Ђаё?аё а№Ѓаё•а№€а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё?аёаёҐаё·аёЎаё•аёІ а№Ђаё?аёаёћаёљаё§а№€аёІа№Ђаё‚าไม่ได้аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ มีเพียงผู้ที่จะทำร้ายเаё?ภซึ่งกำลังใกล้เข้ามา
а№Ђаё?аёаё„аёґаё”аё–аё¶аё‡а№ЃаёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аё а№Ђаё?аёаё™аё¶аёЃаё–ึงความเกลียดที่มีต่аёа№ЃаёЎа№€ аёЄаё–аёІаё™аё—аёµа№€аё—аёёаёЃа№Ѓаё«а№€аё‡аё—аёµа№€а№Ђаё?аёаё–ูกบังคับให้аёаёІаёЁаё±аёўаёаёўаё№а№€ а№Ђаё?аёаё„аёґаё”аё–аё¶аё‡а№Ѓаё‹аёЎ น้аёаё‡аёЉаёІаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё?аё а№Ђаё?аёаё„аёґаё”аё§а№€аёІаёЉаёµаё§аёґаё•аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™аёаёўа№€аёІаё‡а№„รหลังจากวันนี้
а№Ђаё?аёаё—บทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในชีวิตขаёаё‡а№Ђаё?ภทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมไม่มีใครเข้าใจเаё?ภไม่มีаёаё°а№„รเป็นไปตามที่เаё?аёаё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈ аёЎаёµаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёІаёЄаё°аёЃаёґаё”а№ѓаё€а№Ђаё?аёаё§а№€аёІаё—аёµа№€аёња№€аёІаё™аёЎаёІа№Ђаё?аёа№„ด้รับมันมากเกินไปแล้ว
ฉันไม่ควรได้รับสิ่งนี้ ฉันไม่ควรได้รับสิ่งนี้!
ทันใดนั้นเаёаё‡ а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё–аё¶аё‡аёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡
аёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё„ลื่น а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€а№Ђаё„аёўа№Ђаё€аёаёаё°а№„รแบบนี้มาก่аёаё™а№ѓаё™аёЉаёµаё§аёґаё• аёЎаё±аё™аё„аё·аёаё„ลื่นแห่งความเกรี้ยวกราดที่กำลังถาโถมเข้ามาสู่ตัวเаё?ภสูบฉีดเลืаёаё”аё‚аёаё‡а№Ђаё?ภรวมจุดศูนย์กลางаёаёўаё№а№€аё—ี่ท้аёаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё?ภและกระจายаёаёаёЃа№„аё› а№Ђаё?аёаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–รับรู้ถึงฝีเท้าขаёаё‡а№Ђаё?аёаё—ี่หยั่งลงบนพื้น аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё§а№€аёІа№Ђаё?аёа№ЃаёҐаё°аё„аёаё™аёЃаёЈаёµаё•аё«аёҐаёаёЎаёЈаё§аёЎа№Ђаё›а№‡аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™ จากนั้นรู้สึกความแข็งแรงแบบป่าเถื่аёаё™а№„ด้เข้าครаёаёљаё‡аёіа№Ђаё?ภแผ่ไปตามข้аёаёЎаё·аё аёња№€аёІаё™а№Ѓаё‚аё™ และตรงไปยังหัวไหล่ขаёаё‡а№Ђаё?аё
เคทลินปล่аёаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„ำรามที่น่ากลัวаёаёаёЃаёЎаёІ แม้แต่ตัวเаё?аёа№Ђаёаё‡аёЃа№‡аёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™ เด็กคนแรกเดินเข้ามาและใช้มืаёаёа№‰аё§аё™ ๆ аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าจับที่ข้аёаёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?аё а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡аё”аё№аёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё•аёаёљаёЄаё™аёаё‡аё”้วยตัวขаёаё‡аёЎаё±аё™а№Ђаёаё‡ аёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё€аё±аёља№„ปที่ข้аёаёЎаё·аёаё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё—ี่จะมาทำร้ายเаё?аёа№ЃаёҐаё°аёљаёґаё”กลับไปด้านหลังด้วยаёаё‡аёЁаёІаё—ี่ถูกต้аёаё‡ สีหน้าขаёаё‡а№Ђаё”็กคนนั้นบิดเบี้ยวด้วยความตกใจ ข้аёаёЎаё·аёа№ЃаёҐаё°а№Ѓаё‚аё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаё–аё№аёЃаё«аё±аёЃаёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёаё‡аё—а№€аёаё™
เขาคุกเข่าลงบนพื้นแล้วกรีดร้аёаё‡
аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё”็กаёаёµаёЃаёЄаёІаёЎаё„นเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
เด็กที่ตัวโตที่สุดในบรรดาสามคนนั้นพุ่งตรงมาที่เаё?аё
“แก ไаёа№‰----”
аёЃа№€аёаё™аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаё€аё°аёћаё№аё”аё€аёљ а№Ђаё?аёаёЃаёЈаё°а№‚ดดขึ้นไปในаёаёІаёЃаёІаёЁа№ЃаёҐаё°аё§аёІаё‡а№Ђаё—้าทั้งสаёаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёаёўа№€аёІаё‡аёћаёаё”ีลงบนหน้าаёаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ ทำให้เขาลаёаёўаёЃаёЈаё°а№Ђаё”็นไปประมาณสิบฟุตและชนเข้ากับถังขยะโลหะ
а№Ђаё‚аёІаё™аёаё™а№Ѓаё™а№€аё™аёґа№€аё‡ ไม่ขยับ
เด็กаёаёµаёЃаёЄаёаё‡аё„аё™аёЎаёаё‡аё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аё™ รู้สึกตกใจและหวาดกลัวเป็นаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡
เคทลินก้าวไปข้างหน้า รู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่ไม่ใช่มนุษย์ไหลเวียนаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЈа№€аёІаё‡аёЃаёІаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё?аё а№Ђаё?аёа№„ด้ยินเสียงตัวเаёаё‡аё„аёіаёЈаёІаёЎаёаёаёЃаёЎаёІа№ѓаё™аё‚ณะที่กำลังจับเด็กสаёаё‡аё„นที่เหลืภ(แต่ละคนมีขนาดตัวใหญ่กว่าเаё?аёаёЄаёаё‡а№Ђаё—а№€аёІ) แล้วยกแต่ละคนลаёаёўаё‚ึ้นเหนืаёаёћаё·а№‰аё™аё«аёҐаёІаёўаёџаёёаё•аё”้วยมืаёа№Ђаёћаёµаёўаё‡аё‚้างเดียว
พวกเขาถูกแขวนลаёаёўаёаёўаё№а№€аёЃаёҐаёІаё‡аёаёІаёЃаёІаёЁ а№Ђаё?аёа№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าไปมา และเหวี่ยงมาชนกันด้วยแรงที่เหลืаёа№ЂаёЉаё·а№€аё เด็กทั้งคู่สลบลงบนพื้น
เคทลินยืนаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™ สูดลมหายใจ ครุกรุ่นด้วยความเกรี้ยวกราด
аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё”็กผู้ชายทั้งสี่คนไม่เคลื่аёаё™а№„аё«аё§
а№Ђаё?аёа№„ม่รู้สึกโล่งใจ ตรงกันข้าม а№Ђаё?аёаёЃаёҐаё±аёљаё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаё™аёµа№‰ а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰ และต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№‚аёўаё™аёЈа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёµаёЃ
аё™аёаёЃаё€аёІаёЃаё™аёµа№‰а№Ђаё?аёаёўаё±аё‡аё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈаёљаёІаё‡аёЄаёґа№€аё‡аёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡
ทันใดนั้นวิสัยทัศน์ขаёаё‡а№Ђаё?аёаёЃа№‡аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё าพได้ทะลุปรุโปร่ง а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡а№Ђаё‚้าไปยังคаёаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ а№Ђаё?аёаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёЎаёаё‡аёҐаё¶аёЃаёҐаё‡а№„аё› а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™а№„ด้จากจุดที่เаё?аёаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€ เส้นเลืаёаё”เหล่านั้นกำลังสูบฉีด а№Ђаё?аёаё›аёЈаёІаёЈаё–аё™аёІаё—аёµа№€аё€аё°аёЃаё±аё”аёЎаё±аё™а№Ђаёћаё·а№€аёаё”аё·а№€аёЎ
а№Ђаё?аёа№„ม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับเаё?аё а№Ђаё?аёа№Ђаё‡аёўаё«аё™а№‰аёІаё‚ึ้นและปล่аёаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЈа№‰аёаё‡аё—ี่น่าประหลาด สะท้аёаё™а№„ปทั่วตึกและตามตรаёаёЃаё‹аёаёЃаё‹аёаёўаё•а№€аёІаё‡ ๆ аёЎаё±аё™аё„аё·аёа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЈа№‰аёаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аёЉаё±аёўаёЉаё™аё°аё‚аёаё‡аёЄаё±аё•аё§а№Њаё›а№€аёІ และความเกรี้ยวกราดที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่аёаёў
аёЎаё±аё™аё„аё·аёа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЃаёЈаёµаё”ร้аёаё‡аё‚аёаё‡аёЄаё±аё•аё§а№Њаё—аёµа№€аёўаё±аё‡аё„аё‡аёЃаёЈаё°аё«аёІаёў
аёљаё—аё—аёµа№€аёЄаёаё‡
เคทลินยืนаёаёўаё№а№€аё«аё™а№‰аёІаёаёћаёІаёЈа№Њаё—а№ЂаёЎаё™аё—а№Ња№ѓаё«аёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?ภจ้аёаё‡аёЎаёаё‡а№„аё›аё—аёµа№€аё›аёЈаё°аё•аё№ และรับรู้ได้ทันทีว่าเаё?аёаёаёўаё№а№€аё—ี่ไหน а№Ђаё?аёа№„ม่รู้ว่าเаё?аёаёЎаёІаё—ี่นี่ได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ สิ่งสุดท้ายที่เаё?аёаё€аёіа№„ด้คืаёа№Ђаё?аёаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё•аёЈаёаёЃаё™аё±а№‰аё™ จะด้วยวิаё?ีใดก็ตาม аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўа№Ђаё?аёаёЃа№‡аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёћаёІаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаёља№‰аёІаё™а№„ด้
а№Ђаё?аёаё€аё”จำสิ่งที่เกิดขึ้นในตรаёаёЃа№„ด้ทุกวินาที а№Ђаё?аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёҐаёљаёЎаё±аё™аёаёаёЃаё€аёІаёЃаё«аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё?ภแต่ไม่สามารถทำได้ а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡аёҐаё‡аёЎаёІаё—ี่แขนและมืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё?ภคิดว่าจะเห็นมันแตกต่างจากที่เคย а№Ѓаё•а№€аёЎаё±аё™аё”аё№аё›аёЃаё•аёґ аёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ควรจะเป็น ความโกรаё?เกรี้ยวครаёаёљаё‡аёіа№Ђаё?ภเปลี่ยนแปลงร่างกายขаёаё‡а№Ђаё?ภแล้วมันก็หายไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว
แต่ผลกระทบจากเหตุการณ์นั้นคงаёаёўаё№а№€ а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№‚аё«аё§аё‡а№Ђаё«аё§аё‡ аёЎаё¶аё™аё‡аё‡ และยังมีаёаёµаёЃаё„วามรู้สึกที่เаё?аёа№Ђаёаё‡аёЃа№‡а№„аёЎа№€аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёљаёаёЃа№„ด้ว่ามันคืаёаёаё°а№„аёЈ ภาพนั้นลаёаёўа№Ђаё‚้ามาในจิตใจขаёаё‡а№Ђаё?ภภาพที่เผยให้เห็นต้นคаёаё‚аёаё‡аё„аё™аё—аёµа№€аёЎаёІаёЈаё±аё‡а№ЃаёЃа№Ђаё?аё аё аёІаёћаёЉаёµаёћаё€аёЈаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ และเаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё«аёґаё§аёЃаёЈаё°аё«аёІаёў а№ЂаёЃаёґаё”аё„аё§аёІаёЎаё›аёЈаёІаёЈаё–аё™аёІаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡
เคทลินไม่аёаёўаёІаёЃаёЃаёҐаё±аёљаёља№‰аёІаё™ а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€аёаёўаёІаёЃа№Ђаё€аёа№ЃаёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?ภโดยเฉพาะวันนี้ а№Ђаё?аёа№„ม่ต้аёаё‡аёЈаё±аёљаёЎаё·аёаёЃаё±аёљаёља№‰аёІаё™а№ѓаё«аёЎа№€ การจัดข้าวขаёаё‡ ถ้าไม่ใช่เพราะแซมаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™ а№Ђаё?аёаёаёІаё€аё€аё°аё«аё±аё™аё«аёҐаё±аё‡аёЃаёҐаё±аёља№ЃаёҐаё°а№Ђаё”ินจากไป แม้ไม่รู้ว่าจะที่ไหน а№Ѓаё•а№€аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўа№Ђаё?аёаёЃа№‡аёаёўаёІаёЃа№Ђаё”аёґаё™аёаёаёЃа№„аё›
а№Ђаё?аёаё«аёІаёўа№ѓаё€а№Ђаё‚้าลึก ๆ และปล่аёаёўаёаёаёЃаёЎаёІ аё§аёІаё‡аёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёљаё™аёҐаё№аёЃаёљаёґаё” ไม่รู้ว่าลูกบิดนั้นаёаёёа№€аё™аё«аёЈаё·аёаёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№Ђаёўа№‡аё™аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё™а№‰аёіа№Ѓаё‚็ง
เคทลินเข้ามาในаёаёћаёІаёЈа№Њаё—เมนท์ที่ดูสว่างเกินไป а№Ђаё?аёа№„ด้กลิ่นаёаёІаё«аёІаёЈаё€аёІаёЃа№Ђаё•аёІаёаёљ аё«аёЈаё·аёаёаёІаё€аё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™а№„มโครเวฟ แซมมักกลับมาบ้านก่аёаё™а№Ђаё?аёа№ЂаёЄаёЎаёа№ЃаёҐаё°аё—аёіаёаёІаё«аёІаёЈа№Ђаёўа№‡аё™аё”้วยตัวเขาเаёаё‡ а№ЃаёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё€аё°а№„аёЎа№€аёаёўаё№а№€аё—ี่บ้านเป็นเวลาหลายชั่วโมง
“ดูเหมืаёаё™аё§аё±аё™а№ЃаёЈаёЃаё€аё°а№„аёЎа№€аё„а№€аёаёўаё”ี”
เคทลินหันกลับมา และตกใจกับเสียงขаёаё‡а№ЃаёЎа№€ а№Ђаё?аёаё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ บนเก้าаёаёµа№‰ กำลังสูบบุหรี่ และมаёаё‡а№Ђаё?аёаё”้วยสายตารังเกียจ
“аёаё°а№„аёЈаёЃаё±аё™ นี่แกทำเสื้аёаёЃаё±аё™аё«аё™аёІаё§аё‚าดแล้วหรаё?”
เคทลินมаёаё‡аёҐаё‡аёЎаёІа№ЃаёҐаё°а№Ђаёћаёґа№€аё‡аёЄаё±аё‡а№ЂаёЃаё•а№Ђаё«а№‡аё™аё§а№€аёІаёЎаёµаё„аёЈаёІаёљаёЄаёЃаё›аёЈаёЃаё•аёґаё”аёаёўаё№а№€ аёаёІаё€а№ЂаёЃаёґаё”ขึ้นตаёаё™аёЉаё™аёЃаё±аёљаё‹аёµа№ЂаёЎаё™аё•а№Њ
“ทำไมแม่กลับบ้านเร็ว?” เคทลินถาม
“วันแรกขаёаё‡аё‰аё±аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аё™ แกรู้มั้ย” а№Ђаё?аёаё•аё°аё„аёаёЃаёаёаёЃаёЎаёІ “ไม่ใช่แกคนเดียว ที่ทำงานมีงานน้аёаёў หัวหน้าเลยให้ฉันกลับบ้านเร็ว”
เคทลินไม่สามารถทนต่аёаё™а№‰аёіа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё—аёµа№€аё™а№€аёІаёЈаё±аё‡а№ЂаёЃаёµаёўаё€аё‚аёаё‡а№ЃаёЎа№€ а№ЃаёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёЎаё±аёЃаё«аёўаёІаёљаё„аёІаёўаёЃаё±аёља№Ђаё?аёа№ЂаёЄаёЎаё และคืนนี้ เคทลินไม่аёаёўаёІаёЃаё—аё™ а№Ђаё?аёаё•аё±аё”สินใจที่จะให้แม่เаё?аёаёҐаёґа№‰аёЎаёЈаёЄаёўаёІаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёља№‰аёІаё‡
“เยี่ยม” เคทลินตะโกนกลับมา “นี่หมายความว่าเราต้аёаё‡аёўа№‰аёІаёўаёља№‰аёІаё™аёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§а№ѓаёЉа№€аёЎаё±а№‰аёў?”
а№ЃаёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёҐаёёаёЃаё‚ึ้นยืนทันที “นี่แก аёЈаё°аё§аё±аё‡аё›аёІаёЃаё‚аёаё‡а№ЃаёЃаё«аё™а№€аёаёўаё™аё°!” а№Ђаё?аёаёЃаёЈаёµаё”ร้аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІ
เคทลินรู้ว่าแม่ขаёаё‡а№Ђаё?аёаёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЈаёаё—ี่จะหาข้аёаёа№‰аёІаё‡аё”а№€аёІаё—аёа№Ђаё?аё а№Ђаё?аёаё„ิดว่ามันจะดีกว่าถ้าหลаёаёЃаёҐа№€аёа№Ђаё?аёа№ЃаёҐаё°аё›аёҐа№€аёаёўа№ѓаё«а№‰а№Ђаё?аёаё—аёіаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈ
“แม่ไม่ควรสูบบุหรี่ใกล้ ๆ แซม” เคทลินตаёаёљаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаёўа№‡аё™аёЉаёІ แล้วเดินเข้าห้аёаё‡аё™аёаё™а№ЂаёҐа№‡аёЃ ๆ аё‚аёаё‡а№Ђаё?ภปิดประตูเสียงดังและล็аёаёЃаёЎаё±аё™
ทันใดนั้นเаёаё‡ а№ЃаёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё—аёёаёљаё›аёЈаё°аё•аё№
“แกаёаёаёЃаёЎаёІа№Ђаё”ี๋ยวนี้นะ ไаёа№‰а№Ђаё”็กบ้า! аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаё§аёґаё?аёµаё—аёµа№€а№ЃаёЃаёћаё№аё”аёЃаё±аёља№ЃаёЎа№€аё‚аёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё«аёЈаё!? ใครเป็นคนวางขนมปังบนโต๊ะขаёаё‡а№ЃаёЃ...”
คืนนี้ เคทลินรู้สึกว้าวุ่นใจ แทนที่จะรู้สึกโมโหกับน้ำเสียงขаёаё‡а№ЃаёЎа№€ а№Ђаё?аёаёЃаёҐаё±аёљаё™аё¶аёЃаё–ึงเหตุการณ์ในวันนี้ а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё«аё±аё§а№ЂаёЈаёІаё°аё‚аёаё‡а№Ђаё”็กพวกนั้น เสียงเต้นขаёаё‡аё«аё±аё§а№ѓаё€аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё—аёµа№€аё”аё±аё‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«аё№аё‚аёаё‡а№Ђаё?ภและเสียงคำรามขаёаё‡а№Ђаё?аё
аёЎаё±аё™а№ЂаёЃаёґаё”аёаё°а№„รขึ้นกันแน่? а№Ђаё?аёа№„ด้รับความแข็งแกร่งแบบนั้นได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ? มันเป็นเพียงการสูบฉีดขаёаё‡аёаё°аё”аёЈаёµаё™аёІаёЈаёµаё™аё«аёЈаё·аёа№Ђаё›аёҐа№€аёІ? а№ѓаё€аё™аё¶аё‡а№Ђаё?аёаёЃа№‡аё«аё§аё±аё‡а№ѓаё«а№‰аёЎаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™ а№Ѓаё•а№€аёаёµаёЃа№ѓаё€аё™аё¶аё‡а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аё”ีว่ามันไม่ใช่ แล้วเаё?аёа№Ђаё›а№‡аё™аёаё°а№„аёЈ?
เสียงทุบประตูห้аёаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёўаё±аё‡аё„аё‡аё”аё±аё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё•а№€аёа№Ђаё™аё·а№€аёаё‡ แต่เคทลินแทบจะไม่ได้ยินมัน โทรศัพท์ขаёаё‡а№Ђаё?аёаё§аёІаё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™а№‚аё•а№Љаё° กำลังสั่นไม่หยุด หน้าจаёаё‚ึ้นข้аёаё„аё§аёІаёЎаёЄаё™аё—аё™аёІ аёаёµа№ЂаёЎаёҐ а№ЃаёЉаё— а№Ђаёџаё‹аёљаёёа№ЉаёЃ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаёЃа№‡а№Ѓаё—บจะไม่ได้ยินมันเช่นกัน
а№Ђаё?аёаёўаёЃаё«аё™а№‰аёІаё•а№€аёІаё‡аёљаёІаё™а№ЂаёҐа№‡аёЃаё‚ึ้นและมаёаё‡аёҐаё‡а№„аё›аё—аёµа№€аёЎаёёаёЎаё‚аёаё‡аё–аё™аё™аёаё±аёЎаёЄа№Ђаё•аёаёЈа№Њаё”аё±аёЎ а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№ѓаё«аёЎа№€аё—аёµа№€аёња№€аёаё™аё„ลายผุดขึ้นในใจขаёаё‡а№Ђаё?аё аёЎаё±аё™аё„аё·аёа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡а№‚аё€аё™аёІаё«а№Њ аё аёІаёћаёЈаёаёўаёўаёґа№‰аёЎаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ น้ำเสียงที่аёа№€аёаё™аё™аёёа№€аёЎ สุขุมและไพเราะ а№Ђаё?аёаё™аё¶аёЃаё–ึงความละเаёаёµаёўаё”аёа№€аёаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ เขาช่างเป็นคนบаёаёљаёљаёІаё‡ แล้วเаё?аёаёЃа№‡а№Ђаё«а№‡аё™аё аёІаёћа№Ђаё‚аёІаё™аёаё™аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™ เต็มไปด้วยเลืаёаё” а№Ђаё„аёЈаё·а№€аёаё‡аё”นตรีชิ้นสำคัญขаёаё‡а№Ђаё‚าแตกเป็นเสี่ยง ๆ คลื่นแห่งความโกรаё?เกรี้ยวครั้งใหม่พัดเข้ามาаёаёµаёЃаё„รั้ง
ความโกรаё?аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёЃаёҐаёІаёўа№Ђаё›а№‡аё™аё„วามกังวล а№Ђаё?аёаёЃаё±аё‡аё§аёҐаё§а№€аёІа№Ђаё‚าปลаёаё”аё аё±аёўаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€ ถ้าเขาเดินหนีไป ถ้าเขาสามารถกลับบ้านได้ а№Ђаё?аёаё€аёґаё™аё•аё™аёІаёЃаёІаёЈаё§а№€аёІа№Ђаё‚ากำลังเรียกเаё?ภเคทลิน เคทลิน
“เคทลิน?”
а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№ѓаё«аёЎа№€аё€аёІаёЃаё™аёаёЃаё›аёЈаё°аё•аё№аё«а№‰аёаё‡аё”ังขึ้นมา а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё”็กผู้ชาย
а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаёЄаё±аёљаёЄаё™ พยายามตั้งสติ
“นี่แซมเаёаё‡ ให้ฉันเข้าไปหน่аёаёўвЂќ
а№Ђаё?аёа№Ђаё”ินไปและพิงศีรษะลงบนประตู
“แม่ไปแล้ว” а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё€аёІаёЃаёаёµаёЃаё”้านขаёаё‡аё›аёЈаё°аё•аё№аёћаё№аё” “ลงไปซื้аёаёљаёёаё«аёЈаёµа№€ ให้ฉันเข้าไปหน่аёаёўаё™аё°вЂќ
а№Ђаё?аёа№Ђаё›аёґаё”аё›аёЈаё°аё•аё№
а№Ѓаё‹аёЎаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™ จ้аёаё‡аёЎаёаё‡а№Ђаё?ภใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚าเต็มไปด้วยความกังวล а№Ђаё‚аёІаёаёІаёўаёёа№Ђаёћаёµаёўаё‡ 15 а№Ѓаё•а№€а№Ђаё‚аёІаё”аё№а№ЃаёЃа№€аёЃаё§а№€аёІаёаёІаёўаёё เขาโตเร็ว аёЄаё№аё‡а№ЂаёЃаё·аёаёљаё«аёЃаёџаёёаё• แต่ยังเป็นเด็กаёаёўаё№а№€ เขาเป็นคนแปลกและงุ่มง่าม เขามีผมสีดำและดวงตาสีน้ำตาลขаёаё‡а№Ђаё‚านั้นคล้ายกับขаёаё‡а№Ђаё?аё аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аё™аёЎаёІаёЃ а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё„วามกังวลบนใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ а№Ђаё‚аёІаёЈаё±аёЃа№Ђаё?аёаёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаёЄаёґа№€аё‡а№ѓаё”ทั้งหมด
а№Ђаё?аёа№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚าเข้ามาในห้аёаё‡а№ЃаёҐаё°аё›аёґаё”аё›аёЈаё°аё•аё№аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว
“โทษที” а№Ђаё?аёаёЃаёҐа№€аёІаё§ “คืนนี้ฉันแค่ทนแม่ไม่ได้”
“เกิดаёаё°а№„รขึ้นกับพวกเаё?аёаё—ั้งสаёаё‡аё„аё™?”
“เรื่аёаё‡аё›аёЃаё•аёґ а№ЃаёЎа№€а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё«аёІа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё‰аё±аё™аё•аё±а№‰аё‡а№Ѓаё•а№€аё§аёґаё™аёІаё—ีที่ฉันเข้ามา”
“ฉันคิดว่าแม่คงเจаёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё«аё™аё±аёЃаёЎаёІаё—ั้งวัน” а№Ѓаё‹аёЎаёћаё№аё” พยายามผูกมิตรระหว่างพวกเขาเช่นทุกครั้ง “ฉันหวังว่าเขาจะไม่ไล่แม่аёаёаёЃаёаёµаёЃвЂќ
“ใครสนล่ะ? аё™аёґаё§аёўаёаёЈа№ЊаёЃ аёаёЈаёґа№‚аё‹аё™а№€аёІ เท็กซัส...а№ѓаё„аёЈаёЄаё™аё§а№€аёІаё•а№€аёа№„ปจะเป็นที่ไหน? การย้ายบ้านขаёаё‡аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІа№„ม่มีทางสิ้นสุดหรаёаёЃвЂќ
แซมขมวดคิ้ว เขานั่งลงบนเก้าаёаёµа№‰аё—ี่โต๊ะทำงานขаёаё‡а№Ђаё?ภทำให้เаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№„ม่ดีขึ้นมาทันที บางครั้งเаё?аёа№Ђаёаё‡аёЃа№‡аёЎаёµаё™а№‰аёіа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё«аёўаёІаёљаёЃаёЈаё°аё”้าง аёћаё№аё”аёаёаёЃа№„ปโดยไม่ทันคิด а№Ђаё?аёаё«аё§аё±аё‡аё§а№€аёІаё€аё°аё›аёЈаё±аёљаёљаёЈаёЈаёўаёІаёЃаёІаёЁа№ѓаё«а№‰аё”ีขึ้น
“วันแรกขаёаё‡а№Ђаё?аёа№Ђаё›а№‡аё™аёўаё±аё‡а№„งบ้าง?” เคทลินถาม พยายามเปลี่ยนหัวข้аёаёЃаёІаёЈаёЄаё™аё—аё™аёІ
เขายักไหล่ “ก็ดี ฉันคิดว่างั้นนะ” เขาวางเท้าลงบนเก้าаёаёµа№‰
เขาเงยหน้าขึ้น “แล้วพี่ล่ะ?”
а№Ђаё?аёаёўаё±аёЃа№„หล่ аёЃаёІаёЈа№ЃаёЄаё”аё‡аёаёаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡аёЎаёµаёаё°а№„аёЈаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡ เพราะแซมยังคงจ้аёаё‡аёаёўаё№а№€ а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡а№Ђаё?аёа№„ม่ละสายตา
“เกิดаёаё°а№„รขึ้น?”
“ไม่มีаёаё°а№„ร” а№Ђаё?аёаёћаё№аё”ป้аёаё‡аёЃаё±аё™аё•аё±аё§ หันหลังและเดินไปที่หน้าต่าง
а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№„ด้ว่าเขากำลังมаёаё‡а№Ђаё?аёаёаёўаё№а№€
“พี่ดู...แปลกไปนะ”
а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡аёаёаёЃа№„аё›аё™аёаёЃаё«аё™а№‰аёІаё•а№€аёІаё‡ аёЎаёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„ร้จุดหมาย ผู้ชายที่аёаёўаё№а№€аё”้านนаёаёЃаёЈа№‰аёІаё™аё‚аёІаёўаё‚аёаё‡аёЉаёіаё•аёЈаё‡аё«аё±аё§аёЎаёёаёЎаёЃаёіаёҐаё±аё‡аёўаё·а№€аё™аё–ุงให้คนซื้аё
“ยังไงหร�”
а№Ђаё‡аёµаёўаёљ
“ฉันก็ไม่รู้หรаёаёЃвЂќ ในที่สุดเขาก็ตаёаёљаёаёаёЃаёЎаёІ
а№Ђаё?аёаё«аёўаёёаё”аёЉаё°аё‡аё±аёЃ สงสัยว่าเขารู้หรืаёа№„аёЎа№€ สงสัยว่ารูปลักษณ์ภายนаёаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёЎаёµаёаё°а№„รเปลี่ยนไปหรืаёа№Ђаё›аёҐа№€аёІ а№Ђаё?аёаёЃаёҐаё·аё™аё™а№‰аёіаёҐаёІаёў
“ฉันเกลียดที่ใหม่นี่” เขาพูด
а№Ђаё?аёаё«аё±аё™аёЃаёҐаё±аёља№„ปและมаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
“ฉันก็ไม่ชаёаёљвЂќ
“ฉันเคยคิดที่จะ...” เขาลดหัวต่ำลง “...аё«аё™аёµаёаёаёЃа№„ป”
“เаё?аёаё«аёЎаёІаёўаё„วามว่ายังไง?”
เขายักไหล่ให้
а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡аё«аё™а№‰аёІа№Ђаё‚аёІ เขาดูเป็นทุกข์аёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡
“ไปที่ไหน?” а№Ђаё?аёаё–аёІаёЎ
“บางที...аёаёІаё€аё€аё°аё•аёІаёЎаёћа№€аёа№„ป”
“ยังไงล่ะ? เราไม่รู้เลยว่าพ่аёаёаёўаё№а№€а№„หน”
“ฉันควรลаёаё‡ ฉันสามารถหาเขาได้”
“ทำยังไง?”
“ฉันไม่รู้...แต่ฉันจะลаёаё‡вЂќ
“แซม เท่าที่เรารู้เขาаёаёІаё€аё•аёІаёўа№„ปแล้วก็ได้”
“аёаёўа№€аёІаёћаё№аё”แบบนั้นนะ!” เขาโพล่งаёаёаёЃаёЎаёІ ใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІа№Ѓаё”аё‡аёЃа№€аёі
“ขаёа№‚ทษ” а№Ђаё?аёаёћаё№аё”
เขาสงบลง
“แต่เаё?аёа№Ђаё„ยคิดบ้างมั้ยว่าถ้าเราเจаёаёћа№€аё аёћа№€аёаёаёІаё€аё€аё°а№„ม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ЂаёЈаёІаёЃа№‡а№„ด้ аёћа№€аёаё—ิ้งพวกเราไป และไม่เคยคิดติดต่аёаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІа№ЂаёҐаёўвЂќ
“аёаёІаё€а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёћаёЈаёІаё°а№ЃаёЎа№€а№„ม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰аёћа№€аёаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІвЂќ
“หรืаёаёљаёІаё‡аё—аёµаёћа№€аёа№Ђаёћаёµаёўаё‡а№Ѓаё„่ไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ЂаёЈаёІвЂќ
แซมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดในขณะที่แตะเท้าลงบนพื้น “ฉันตามหาเขาบนเฟซบุ๊ก”
аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё„ทลินเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
“เаё?аёа№Ђаё€аёа№Ђаё‚ามั้ย?”
“ฉันไม่แน่ใจ аё„аё™аё—аёµа№€аёЉаё·а№€аёа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёћа№€аёаёЎаёµаёаёўаё№а№€аё„аё™ 4 ในจำนวนนั้นมี 2 คนที่ตั้งเป็นส่วนตัวและไม่มีรูป ฉันส่งข้аёаё„วามไปหาทั้งคู่”
“แล้ว?”
а№Ѓаё‹аёЎаёЄа№€аёІаёўаё«аё±аё§
“ฉันไม่ได้รับการติดต่аёаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІа№ЂаёҐаёўвЂќ
“พ่аёа№„ม่น่าจะเล่นเฟซบุ๊ก”
“พี่รู้ได้ไง” а№Ђаё‚аёІаё•аёаёља№Ѓаёўа№‰аё‡аёаёµаёЃаё„รั้ง
เคทลินถаёаё™аё«аёІаёўа№ѓаё€ เดินไปที่เตียงขаёаё‡а№Ђаё?аёа№ЃаёҐаё°а№Ђаёаё™аё•аё±аё§аёҐаё‡аё™аёаё™ а№Ђаё?аёаёЎаёаё‡а№„ปที่เพดานสีเหลืаёаё‡аё—ี่กำลังลаёаёЃ และสงสัยว่าพวกเขาขึ้นไปทาสีบนนั้นได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ а№Ђаё?аёаё™аё¶аёЃаё–аё¶аё‡а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№Ђаё„аёўаёаёўаё№а№€аёЃаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаёЄаёёаё‚ аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё›а№‡аё™аёЉа№€аё§аё‡а№Ђаё§аёҐаёІаё—аёµа№€а№ЃаёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаёЄаёёаё‚аё—аёµа№€аёЄаёёаё” ช่วงที่แม่กำลังคบกับผู้ชายคนนั้น аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўа№Ђаё?аёаёЃа№‡аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаёЄаёёаё‚а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёћаёаё—ี่จะทิ้งเคทลินไว้เพียงลำพัง
а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё—аёµа№€а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёља№ЂаёЎаё·аёаё‡аёЃа№€аёаё™аё«аё™а№‰аёІаё™аёµа№‰ ทั้งเаё?аёа№ЃаёҐаё°а№Ѓаё‹аёЎаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–สร้างเพื่аёаё™аё—ี่ดีได้ ที่แห่งนี้ดูเหมืаёаё™аё§а№€аёІаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าจะปักหลักаёаёўаё№а№€аё€аёЈаёґаё‡ ๆ аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаёЃа№‡аё™аёІаё™аёћаёаё—ี่จะสำเร็จการศึกษา และหลังจากนั้นทุกаёаёўа№€аёІаё‡аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°аёЈаё§аё”เร็วไปหมด а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡а№ЂаёЃа№‡аёљаё‚аёаё‡аёаёµаёЃаё„รั้ง กล่าวคำаёаёіаёҐаёІ การมีชีวิตวัยเด็กเหมืаёаё™аё„аё™аёаё·а№€аё™аёЎаё±аё™аёўаёІаёЃаё™аё±аёЃаё«аёЈаё·аё?
“ฉันควรย้ายกลับไปโаёа№ЉаёЃаё§аёґаёҐаёҐа№ЊвЂќ аё€аё№а№€ ๆ แซมก็พูดขึ้นมา а№Ђаё?аёаё«аёўаёёаё”аё„аё§аёІаёЎаё„аёґаё”а№ЂаёЃаёµа№€аёўаё§аёЃаё±аёља№ЂаёЎаё·аёаё‡аё—ี่แล้วขаёаё‡а№Ђаё?ภมันน่าแปลกที่เขามักจะรู้ว่าเаё?аёаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё„аёґаё”аёаё°а№„аёЈаёаёўаё№а№€ “ฉันสามารถаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёља№Ђаёћаё·а№€аёаё™а№„ด้”
วันนี้มีหลายเรื่аёаё‡а№ЂаёЃаёґаё”ขึ้นกับเаё?ภมันหนักมากเกินไป а№Ђаё?аёаё„аёґаё”аёаё°а№„รไม่аёаёаёЃ และในความสิ้นหวังนี้ аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€а№Ђаё?аёа№„ด้ยินคืаёа№Ѓаё‹аёЎаёћаёЈа№‰аёаёЎаё—ี่จะทิ้งเаё?аёа№„аё›а№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™ а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё‚าไม่สนใจเаё?аёаёаёµаёЃаё•а№€аёа№„ปแล้ว
“ก็ไปสิ!” а№Ђаё?аёаё•аё°аё„аёаёЃаёаёаёЃаёЎаёІа№‚ดยไม่ได้ตั้งใจ аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё§а№€аёІа№ѓаё„аёЈаё„аё™аёаё·а№€аё™аёћаё№аё”аёЎаё±аё™аёаёаёЃаёЎаёІ а№Ђаё?аёа№„ด้ยินถึงความโกรаё?аё—аёµа№€а№Ѓаёќаё‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё™а№‰аёіа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё?ภและเаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№ЂаёЄаёµаёўа№ѓаё€
ทำไมเаё?аёаёћаё№аё”แบบนั้นаёаёаёЃаёЎаёІ? ทำไมเаё?аёа№„аёЎа№€аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аё„аё§аёљаё„аёёаёЎаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№„ด้?
ถ้าเаё?аёаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№‚аё«аёЎаё”аё—аёµа№€аёаёІаёЈаёЎаё“์ดีกว่านี้ ถ้าเаё?аёа№ѓаё€а№Ђаёўа№‡аё™аёЃаё§а№€аёІаё™аёµа№‰а№ЃаёҐаё°а№„ม่ได้มีเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аёЎаёІаёЃаёЎаёІаёўаё–าโถมเข้ามา а№Ђаё?аёаё„งจะไม่พูดแบบนี้аёаёаёЃа№„аё› аё«аёЈаё·аёа№Ђаё?аёаёаёІаё€аё€аё°аёћаё№аё”ได้นุ่มนวลกว่านี้ а№ЂаёЉа№€аё™ ฉันรู้ว่าเаё?аёаё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈаё€аё°аёћаё№аё”аёаё°а№„аёЈ а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€а№Ђаё„аёўаёаёўаёІаёЃаёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаё—аёµа№€аё™аёµа№€ ไม่ว่ามันจะเลวร้ายแค่ไหน а№ЂаёћаёЈаёІаё°а№Ђаё?аёа№„ม่สามารถทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง ไม่สามารถปล่аёаёўа№ѓаё«а№‰аё‰аё±аё™а№Ђаё€аёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёћаё§аёЃаё™аёµа№‰аё„аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§ аё‰аё±аё™аёЈаё±аёЃа№Ђаё?аёа№ЃаёҐаё°аё‰аё±аё™аё€аё°а№„ม่ทิ้งเаё?аёа№„аё›а№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™ ชีวิตวัยเด็กที่วุ่นวายขаёаё‡аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІ аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўа№ЂаёЈаёІаёЃа№‡аёЎаёµаёЃаё±аё™а№ЃаёҐаё°аёЃаё±аё™ аё‹аё¶а№€аё‡а№Ђаё?аёаё™а№€аёІаё€аё°аёћаё№аё”แบบนี้аёаёаёЃа№„аё›а№Ѓаё—аё™ аёаёІаёЈаёЎаё“а№Њаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё—ำให้เаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№Ѓаёўа№€ มันทำให้เаё?аёа№ЃаёЄаё”งความเห็นแก่ตัว และตะคаёаёЃаёаёаёЃа№„аё›
а№Ђаё?аёаёҐаёёаёЃаё‚ึ้นนั่งและมаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё„วามเจ็บปวดบนใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ а№Ђаё?аёаёаёўаёІаёЃаё–аёаё™аё„аёіаёћаё№аё” а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈаёљаёаёЃаё§а№€аёІа№Ђаё?аёа№ЂаёЄаёµаёўа№ѓаё€ аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаёа№€аёаёҐа№‰аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё€аёґаё•а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аё а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аё›аёЈаёґаё›аёІаёЃаёаёаёЃаёЎаёІа№„ด้
а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎа№Ђаё‡аёµаёўаёљаё‡аё±аё™ а№Ѓаё‹аёЎаё„а№€аёаёў ๆ ลุกขึ้นจากเก้าаёаёµа№‰ а№Ђаё”аёґаё™аёаёаёЃаё€аёІаёЃаё«а№‰аёаё‡а№ЃаёҐаё°аё›аёґаё”аё›аёЈаё°аё•аё№аёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаёња№€аё§а№ЂаёљаёІ
นังโง่ а№Ђаё?аёаё„аёґаё” ฉันมันโง่จริง ๆ ทำไมฉันต้аёаё‡аё—аёіаё•аё±аё§а№Ѓаёљаёља№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аёљаё—аёµа№€а№ЃаёЎа№€аё—аёіаёЃаё±аёља№Ђаё‚аёІ?
а№Ђаё?аёаёҐа№‰аёЎаё•аё±аё§аёҐаё‡аё™аёаё™ аёЎаёаё‡а№„аё›аёўаё±аё‡а№Ђаёћаё”аёІаё™ а№Ђаё?аёаё•аёЈаё°аё«аё™аё±аёЃа№„ด้ว่ามันมีаёаёµаёЃа№Ђаё«аё•аёёаёњаёҐаё«аё™аё¶а№€аё‡аё—аёµа№€а№Ђаё?аёаё•аё°аё„аёаёЃаёаёаёЃаёЎаёІ а№Ђаё‚аёІаёЈаёљаёЃаё§аё™аё„аё§аёІаёЎаё„аёґаё”аё‚аёаё‡а№Ђаё?ภและаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЉа№€аё§аё‡аё—ี่พวกเขากำลังแย่ аё„аё§аёІаёЎаё„аёґаё”аёаё±аё™аёЎаё·аё”มนกำลังเข้ามาในใจขаёаё‡а№Ђаё?ภและเขาตัดบทเаё?аёаёЃа№€аёаё™аё—аёµа№€а№Ђаё?аёаё€аё°аё„аёґаё”аёаёаёЃ
аёЄаёІаёЎа№ЂаёЎаё·аёаё‡аёЃа№€аёаё™аё«аё™а№‰аёІаё™аёµа№‰ аёЉа№€аё§аё‡аё—аёµа№€а№ЃаёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаёЄаёёаё‚ а№Ѓаёџаё™а№ЂаёЃа№€аёІаё‚аёаё‡а№ЃаёЎа№€аёЉаё·а№€аё а№ЃаёџаёЈаё‡аё„а№Њ а№Ђаё‚аёІаёаёІаёўаёё 50 аё›аёµ รูปร่างเตี้ย аёа№‰аё§аё™ หัวล้าน аё•аё±аё§аё«аё™аёІаёаёўа№€аёІаё‡аёЃаё±аёљаё—а№€аёаё™аё‹аёёаё‡ กลิ่นเหมืаёаё™аё™а№‰аёіаё«аёаёЎаёЈаёІаё„аёІаё–аё№аёЃ аё•аёаё™аё™аё±а№‰аё™а№Ђаё?аёаёаёІаёўаёё 16 аё›аёµ
а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ђаё?аёаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«а№‰аёаё‡аё‹аё±аёЃаёЈаёµаё”เล็ก ๆ กำลังพับเสื้аёаёња№‰аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё?ภแฟรงค์ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู เขาดูน่ากลัว а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€а№Ђаё?ภก้มลงและหยิบชุดชั้นในขаёаё‡а№Ђаё?аёаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™ а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё–аё¶аё‡аё„аё§аёІаёЎа№Ђаё‚аёґаё™аёаёІаёўа№ЃаёҐаё°аё„วามโกรаё? เขาชูขึ้นและแสยะยิ้ม
“เаё?аёаё—ำหล่น” เขาพูดและยิ้ม а№Ђаё?аёаёЈаёµаёљаё„ว้ามาจากมืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
“คุณต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёаё°а№„аёЈ?” а№Ђаё?аёаё•аё°аё„аёаёЃаёЃаёҐаё±аёљ
“นั่นคืаёаё§аёґаё?аёµаёћаё№аё”аё€аёІаёЃаё±аёљаёћа№€аёа№ЂаёҐаёµа№‰аёўаё‡аё„аё™а№ѓаё«аёЎа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё«аёЈаё?”
เขาใกล้เข้ามาаёаёµаёЃаё„รึ่งก้าว
“คุณไม่ใช่พ่аёа№ЂаёҐаёµа№‰аёўаё‡аё‚аёаё‡аё‰аё±аё™вЂќ
“แต่ฉันกำลังจะเป็น ---- เร็ว ๆ นี้”
а№Ђаё?аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёЃаёҐаё±аёља№„ปพับผ้าขаёаё‡а№Ђаё?аёаё•а№€аё แต่เขาก้าวเข้ามาаёаёµаёЃ มันใกล้จนเกินไป аё«аё±аё§а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё•а№‰аё™а№ЃаёЈаё‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«аё™а№‰аёІаёаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё?аё
“ฉันคิดว่ามันถึงเวลาที่เราจะทำความรู้จักกันให้มากขึ้น” เขาพูดพร้аёаёЎаё–аёаё”เข็มขัดขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёаёЃ “เаё?аёаё§а№€аёІа№„аё‡?”
а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё«аё§аёІаё”กลัว аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё€аё°а№Ѓаё—аёЈаёЃаё•аё±аё§аёња№€аёІаё™а№Ђаё‚аёІ а№Ђаёћаё·а№€аёа№„аё›аёўаё±аё‡аё—аёІаё‡аёаёаёЃаё›аёЈаё°аё•аё№ а№Ѓаё•а№€а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё?аёаё—ำเช่นนั้น а№Ђаё‚аёІаё›аёґаё”аё—аёІаё‡а№Ђаё?ภและจับเаё?аёаёњаёҐаё±аёЃа№Ђаё‚้ากับกำแพง
และนั่นคืаёаёЄаёґа№€аё‡аё—ี่เกิดขึ้น
ความเกรี้ยวกราดถาโถมเข้ามาหาเаё?ภความโกรаё?а№ѓаё™а№Ѓаёљаёљаё—аёµа№€а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€а№Ђаё„аёўаёћаёљаёЎаёІаёЃа№€аёаё™ а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІаёЈа№€аёІаё‡аёЃаёІаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёҐаёёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™а№„аёџ ความร้аёаё™а№Ѓаёња№€аё€аёІаёЃа№Ђаё—้าขаёаё‡а№Ђаё?аёаё‚ึ้นไปสู่ศีรษะ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าใกล้เข้ามา а№Ђаё?аёаёЃаёЈаё°а№‚ดดและใช้เท้าสаёаё‡аё‚้างเตะไปบนหน้าаёаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
แม้ว่าขนาดตัวขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаё€аё°а№ѓаё«аёЌа№€аёЃаё§а№€аёІ ขณะนี้เขากระเด็นไปด้านหลัง аёЉаё™аёЃаё±аёљаёљаёІаё™аё›аёЈаё°аё•аё№ аёња№€аёІаё™аё›аёЈаё°аё•аё№ และยังคงลаёаёўа№„аё›аё•а№€аёаёаёµаёЃаёЄаёґаёљаёџаёёаё• เข้าไปยังаёаёµаёЃаё«а№‰аёаё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡ ราวกับปืนใหญ่ที่ยิงเขาทะลุบ้าน
เคทลินยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ аё•аё±аё§аёЄаё±а№€аё™а№Ђаё—аёІ а№Ђаё?аёа№„ม่เคยเป็นคนที่รุนแรงมาก่аёаё™ а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€а№Ђаё„аёўаё•а№€аёаёўа№ѓаё„аёЈ аё—аёµа№€аёЄаёіаё„аё±аёЌа№Ђаё?аёа№„ม่ได้ตัวใหญ่หรืаёа№Ѓаё‚็งแรง а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аё§аёґаё?ีเตะเขาแบบนั้นได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ? а№Ђаё?аёаёЎаёµаё„วามแข็งแรงแบบนี้ได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ? а№Ђаё?аёа№„ม่เคยเห็นใครบินลаёаёўаёЃаёҐаёІаё‡аёаёІаёЃаёІаёЁаё«аёЈаё·аёаё—ะลุประตู ความแข็งแรงขаёаё‡а№Ђаё?аёаёЎаёІаё€аёІаёЃа№„аё«аё™?
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=43698231) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
Если текст книги отсутствует, перейдите по ссылке
Возможные причины отсутствия книги:
1. Книга снята с продаж по просьбе правообладателя
2. Книга ещё не поступила в продажу и пока недоступна для чтения