Читать онлайн книгу "Zaślubiona"

ZaЕ›lubiona
Morgan Rice


Wampirzych DziennikГіw #7
W Zaślubionej (7 części Wampirzych Dzienników) Caitlin i Caleb trafiają do średniowiecznej Szkocji, do roku tysiąc trzysta pięćdziesiątego; czasów rycerzy i lśniących zbroi, zamków i wojowników, poszukiwań Świętego Graala, który podobno zawiera klucz do prawdziwej wampirzej nieśmiertelności. Lądują na brzegach starożytnej wyspy Skye, niewielkiej wysepki położonej na zachód od brzegów Szkocji, gdzie mieszkają i trenują najbardziej elitarni wojownicy świata. I to tam, ku swej wielkiej radości, ponownie jednoczą się z Samem, Polly, Scarlet i Ruth, ludzkim królem i jego wojownikami oraz z całym klanem Aidena. Zanim podejmą się kontynuacji misji i poszukiwań czwartego, ostatniego klucza, przychodzi czas ich zaślubin. Na najbardziej zdumiewającym tle, jakie Caitlin mogłaby sobie wymarzyć, czynione są przygotowania do wampirzego ślubu, łącznie z pradawnymi rytuałami i ceremoniałami, które zazwyczaj temu towarzyszą. Jest to ślub jedyny w swoim rodzaju, drobiazgowo rozplanowany przez Polly i pozostałe osoby, a Caitlin i Caleb są szczęśliwi, jak nigdy dotąd. W międzyczasie, Sam i Polly zakochują się w sobie, ku ich obopólnemu zaskoczeniu. W miarę, jak ich związek dojrzewa, Sam zaskakuje Polly pewnym przyrzeczeniem. Polly zaś zaskakuje go własnymi szokującymi opowieściami. Nie wszystko jednak tak pięknie wygląda. Pojawia się Blake, a jego głęboka miłość do Caitlin może zagrozić jej związkowi na dzień przed ślubem. Pojawia się również Sera i poprzysięga zniszczyć to, czego sama mieć nie może. Również Scarlet znajduje się w niebezpieczeństwie, kiedy odkryte zostaje źródło jej głębokich mocy – wraz z ujawnieniem, kim są jej prawdziwi rodzice. Najgorsze jest jednak to, że Kyle cofnął się w czasie i wyśledził Rynda, swego dawnego protegowanego, zamierzając zmusić go do użycia jego zdolności, jego zmiennokształtności, aby odszukał i zabił Caitlin i jej bliskich. Kiedy wpadają w jego wymyślne sidła, Caitlin i pozostałym zaczyna grozić większe niebezpieczeństwo niż kiedykolwiek dotychczas. Rozpoczyna się wyścig po ostatni klucz, a stawką jest życie wszystkich drogich jej sercu osób. Tym razem musi podjąć najtrudniejsze decyzje i poświęcić to, co w jej życiu najważniejsze.





Morgan Rice

ZaЕ›lubiona (CzД™Е›Д‡ 7 Wampirzych DziennikГіw)





przekЕ‚ad: MichaЕ‚ GЕ‚uszak




Wybrane komentarze Wampirzych DziennikГіw

Rice udaje się wciągnąć czytelnika w akcję już od pierwszych stron, wykorzystując genialną narrację wykraczającą daleko poza zwykłe opisy sytuacji… PRZEMIENIONA to dobrze napisana książka, którą bardzo szybko się czyta,



    – Black Lagoon Reviews (komentarz dotyczącyPrzemienionej)

Idealna opowieść dla młodych czytelników. Morgan Rice zrobiła świetną robotę budując niezwykły ciąg zdarzeń… Orzeźwiająca i niepowtarzalna. Skupia się wokół jednej dziewczyny… jednej niezwykłej dziewczyny! Wydarzenia zmieniają się w wyjątkowo szybkim tempie. Łatwo się czyta. Zalecany nadzór rodzicielski.



    – The Romance Reviews (komentarz dotyczący Przemienionej)

Zawładnęła moją uwagą od samego początku i do końca to się nie zmieniło… To historia o zadziwiającej przygodzie, wartkiej i pełnej akcji od samego początku. Nie ma tu miejsca na nudę.



    – Paranormal Romance Guild (komentarz dotyczący Przemienionej)

Kipi akcjД…, romansem, przygodД… i suspensem. SiД™gnij po niД… i zakochaj siД™ na nowo.



    – vampirebooksite.com (komentarz dotyczący Przemienionej)

Wspaniała fabuła. To ten rodzaj książki, którą ciężko odłożyć w nocy. Zakończona tak nieoczekiwanym i spektakularnym akcentem, iż będziesz natychmiast chciał kupić drugą część, tylko po to, aby zobaczyć, co będzie dalej.



    – The Dallas Examiner (komentarz dotyczący Kochany)

Rywal ZMIERZCHU oraz PAMIД?TNIKГ“W WAMPIRГ“W. Nie bД™dziesz mГіgЕ‚ oprzeД‡ siД™ chД™ci czytania do ostatniej strony. JeЕ›li jesteЕ› miЕ‚oЕ›nikiem przygody, romansu i wampirГіw to ta ksiД…Ејka jest wЕ‚aЕ›nie dla ciebie!



    – Vampirebooksite.com (komentarz dotyczący Przemienionej)

Morgan Rice udowadnia kolejny już raz, że jest szalenie utalentowaną autorką opowiadań… Jej książki podobają się szerokiemu gronu odbiorców łącznie z młodszymi fanami gatunku fantasy i opowieści o wampirach. Kończy się niespodziewanym akcentem, który pozostawia czytelnika w szoku.



    – The Romance Reviews (komentarz dotyczący Kochany)



O autorce

Morgan Rice plasuje siД™ na samym szczycie listy USA Today najpopularniejszych autorГіw powieЕ›ci dla mЕ‚odzieЕјy. Morgan jest autorkД… bestsellerowego cyklu fantasy KRД„G CZARNOKSIД?Е»NIKA, zЕ‚oЕјonego z siedemnastu ksiД…Ејek; bestsellerowej serii WAMPIRZE DZIENNIKI, zЕ‚oЕјonej, do tej pory, z jedenastu ksiД…Ејek; bestsellerowego cyklu thrillerГіw post-apokaliptycznych THE SURVIVAL TRILOGY, zЕ‚oЕјonego, do tej pory, z dwГіch ksiД…Ејek; oraz najnowszej serii fantasy KRГ“LOWIE I CZARNOKSIД?Е»NICY, skЕ‚adajД…cej siД™ z dwГіch czД™Е›ci (kolejne w trakcie pisania). PowieЕ›ci Morgan dostД™pne sД… w wersjach audio i drukowanej, w ponad 25 jД™zykach.

PRZEMIENIONA (KsiД™ga 1 cyklu Wampirzych DziennikГіw), ARENA ONE (KsiД™ga 1 cyklu Survival Trilogy), WYPRAWA BOHATERГ“W (KsiД™ga 1 cyklu KrД…g CzarnoksiД™Ејnika) oraz POWRГ“T SMOKГ“W (KsiД™ga 3 KrГіlowie i CzarnoksiД™Ејnicy) dostД™pne sД… nieodpЕ‚atnie.

Morgan czeka na wiadomoЕ›Д‡ od Ciebie. OdwiedЕє jej stronД™ internetowД… www.morganricebooks.com i doЕ‚Д…cz do listy mailingowej, a otrzymasz bezpЕ‚atnД… ksiД…ЕјkД™, darmowe prezenty, darmowД… aplikacjД™ do pobrania i dostД™p do najnowszych informacji. DoЕ‚Д…cz do nas na Facebooku i Twitterze i pozostaЕ„ z nami w kontakcie!



KsiД…Ејki autorstwa Morgan Rice

KRГ“LOWIE I CZARNOKSIД?Е»NICY

POWRГ“T SMOKГ“W (CZД?ЕљД† #1)

POWRГ“T WALECZNYCH (CZД?ЕљД† #2)

POTД?GA HONORU (CZД?ЕљД† #3)



KRД„G CZARNOKSIД?Е»NIKA

WYPRAWA BOHATERГ“W (CZД?ЕљД† 1)

MARSZ WЕЃADCГ“W (CZД?ЕљД† 2)

LOS SMOKГ“W (CZД?ЕљД† 3)

ZEW HONORU (CZД?ЕљД† 4)

BLASK CHWAЕЃY (CZД?ЕљД† 5)

SZARЕ»A WALECZNYCH (CZД?ЕљД† 6)

RYTUAЕЃ MIECZY (CZД?ЕљД† 7)

OFIARA BRONI (CZД?ЕљД† 8)

NIEBO ZAKLД?Д† (CZД?ЕљД† 9)

MORZE TARCZ (CZД?ЕљД† 10)

Е»ELAZNE RZД„DY (CZД?ЕљД† 11)

KRAINA OGNIA (CZД?ЕљД† 12)

RZД„DY KRГ“LOWYCH (CZД?ЕљД† 13)

PRZYSIД?GA BRACI (CZД?ЕљД† 14)

SEN ЕљMIERTELNIKГ“WВ  (CZД?ЕљД† 15)

POTYCZKI RYCERZY (CZД?ЕљД† 16)

ЕљMIERTELNA BITWA (CZД?ЕљД† 17)



THE SURVIVAL TRILOGY

ARENA ONE: SLAVERSUNNERS (CZД?ЕљД† 1)

ARENA TWO (CZД?ЕљД† 2)



WAMPIRZYCH DZIENNIKГ“W

PRZEMIENIONA (CZД?ЕљД† 1)

KOCHANY (CZД?ЕљД† 2)

ZDRADZONA (CZД?ЕљД† 3)

PRZEZNACZONA (CZД?ЕљД† 4)

POЕ»Д„DANA (CZД?ЕљД† 5

ZARД?CZONA (CZД?ЕљД† 6)

ZAЕљLUBIONA (CZД?ЕљД† 7)

ODNALEZIONA (CZД?ЕљД† 8)

WSKRZESZONA (CZД?ЕљД† 9)

UPRAGNIONA (CZД?ЕљД† 10)

NAZNACZONA (CZД?ЕљД† 11)












PosЕ‚uchaj cyklu Wampirze Dzienniki w formacie audio!


Copyright В© 2012 Morgan Rice

Wszelkie prawa zastrzeżone. Poza wyjątkami dopuszczonymi na mocy amerykańskiej ustawy o prawie autorskim z 1976 roku, żadna część tej publikacji nie może być powielana, rozpowszechniana, ani przekazywana w jakiejkolwiek formie lub w jakikolwiek sposób, ani przechowywana w bazie danych lub systemie wyszukiwania informacji bez wcześniejszej zgody autora.

Niniejsza publikacja elektroniczna została dopuszczona do wykorzystania wyłącznie na użytek własny. Nie podlega odsprzedaży ani nie może stanowić przedmiotu darowizny, w którym to przypadku należy zakupić osobny egzemplarz dla każdej kolejnej osoby. Jeśli publikacja została zakupiona na użytek osoby trzeciej, należy zwrócić ją i zakupić własną kopię. Dziękujemy za okazanie szacunku dla ciężkiej pracy autorki publikacji.

Niniejsza praca jest dzieЕ‚em fikcji. Wszelkie nazwy, postaci, miejsca i wydarzenia sД… wytworem wyobraЕєni autorki. Wszelkie podobieЕ„stwo do osГіb prawdziwych jest caЕ‚kowicie przypadkowe i niezamierzone.

Na okЕ‚adce: Jennifer Onvie. Fotograf: Adam Luke Studios, Nowy Jork. MakijaЕј: Ruthie Weems. Kontakt: Morgan Rice.



FAKT:

Odosobniona wyspa Skye (z nordyckiego: wyspa mgieЕ‚) leЕјД…ca przy zachodnim wybrzeЕјu Szkocji, to staroЕјytne miejsce, w ktГіrym mieszkali i walczyli dawni wЕ‚adcy, gdzie nadal stojД… zamki i gdzie przez setki lat trenowali najbardziej elitarni wojownicy Е›wiata.


FAKT:

Na wyspie Skye, na tle malowniczego krajobrazu, istnieje miejsce zwane Faerie Glen, gdzie, jak powiadają, jeśli wypowiesz życzenie, to ono musi się spełnić.


FAKT:

Znajdująca się w niewielkim szkockim miasteczku kaplica Rosslyn jest podobno miejscem wiecznego spoczynku Świętego Graala, który ponoć jest ukryty za kamiennym murem, w krypcie, na najniższej kondygnacji.


JULIA: JakiegoЕј wiД™cej chcesz zaspokojenia?

ROMEO: Zamiany twoich zapewnieЕ„ na moje.

JULIA: JuЕјem ci daЕ‚a je, nimeЕ› zaЕјД…daЕ‚:
Radabym jednak one mieć na powrót.
Bo moja miЕ‚oЕ›Д‡ rГіwnie jest gЕ‚Д™bokД…,
Jak morze, rГіwnie jak ono bez koЕ„ca;
Im wiД™cej ci jej udzielam, tym wiД™cej
CzujД™ jej w sercu.

В В В В William Shakespeare, Romeo i Julia






ROZDZIAЕЃ PIERWSZY




Highlands, Szkocja

(1350)


Caitlin obudził blask krwistoczerwonego słońca. Wypełniał całe niebo, promieniując od wielkiej kuli zawisłej nad horyzontem. Na jej tle stała samotna postać, osoba, którą według jej zmysłów mógł być jedynie jej ojciec. Wyciągnął ręce, jakby chciał, by do niego pobiegła.

Chciała tego rozpaczliwie. Lecz kiedy spróbowała usiąść, spojrzała w dół i zauważyła, że jest przykuta łańcuchem do skały. Żelazne obręcze przytrzymywały jej ręce i nogi w miejscu. W jednej dłoni trzymała trzy klucze – te, które były jej potrzebne, by odnaleźć ojca – a w drugiej swój naszyjnik z małym, srebrnym krzyżykiem zwisającym ku ziemi. Starała się ze wszystkich sił, jednak nie mogła się poruszyć.

ZamrugaЕ‚a powiekami, a ojciec pojawiЕ‚ siД™ tuЕј przy niej. UЕ›miechaЕ‚ siД™. WyczuЕ‚a miЕ‚oЕ›Д‡, jakД… jД… darzyЕ‚. UklД™knД…Е‚ i delikatnie uwolniЕ‚ jД… z kajdan.

NachyliЕ‚a siД™ i objД™Е‚a go rД™koma. PoczuЕ‚a jego ciepЕ‚o, pokrzepienie. Tak dobrze byЕ‚o znaleЕєД‡ siД™ w jego ramionach. CzuЕ‚a spЕ‚ywajД…ce po policzkach Е‚zy.

– Przepraszam, ojcze. Zawiodłam cię.

OdsunД…Е‚ siД™, spojrzaЕ‚ na niД… i, uЕ›miechajД…c siД™, wpatrzyЕ‚ w jej oczy.

– Zrobiłaś wszystko, czego mógłbym się spodziewać, a nawet więcej – odparł. – Jeszcze tylko jeden, ostatni klucz i będziemy razem. Już na zawsze.

Caitlin mrugnД™Е‚a powiekami, a kiedy ponownie otworzyЕ‚a oczy, ojca juЕј nie byЕ‚o.

Na jego miejscu pojawiЕ‚y siД™ dwie postacie. Obydwie leЕјaЕ‚y nieruchomo na pЕ‚askiej skale. Caleb i Scarlet.

Nagle Caitlin coЕ› sobie przypomniaЕ‚a. Oboje byli chorzy.

Spróbowała odsunąć się od skały, jednak wciąż była do niej przykuta i choć próbowała ze wszystkich sił, nie mogła dosięgnąć tych dwojga. Zamrugała i nagle zauważyła nad sobą Scarlet. Spoglądała w dół na nią.

– Mamusiu? – spytała.

Scarlet uśmiechnęła się i Caitlin poczuła niemal otulającą ją ze wszech stron miłość dziewczynki. Chciała ją objąć i choć starała się, ile mogła, nie zdołała się uwolnić.

– Mamusiu? – spytała ponownie Scarlet i wyciągnęła w jej kierunku niewielką dłoń.

Caitlin usiadЕ‚a sztywno wyprostowana.

Ciężko oddychając, przesunęła dłońmi po bokach. Próbowała zorientować się, czy nadal krępowały ją łańcuchy, czy może jednak była wolna. Poruszyła swobodnie dłońmi i nogami, rozejrzała się i nie zauważyła żadnych śladów kajdan. Podniosła wzrok i zauważyła krwistoczerwone słońce na horyzoncie. Rozejrzała się wokół i zobaczyła, że znajdowała się na skalnym płaskowyżu. Dokładnie, jak w swoim śnie.

Właśnie wstawał świt. Jak daleko wzrokiem sięgnąć, widać było spowite mgłą szczyty gór, w bezkresie piękna odbijające się od przestworzy nieba. Spojrzała pod stonowane światło brzasku, starając się zorientować w swoim położeniu i w jednej chwili jej serce zabiło mocniej. Oto w oddali zauważyła dwie postaci leżące bez ruchu na ziemi. Wyczuła natychmiast, kim były: Caleb i Scarlet.

Skoczyła na nogi, podbiegła bliżej, uklękła między nimi i, położywszy dłonie na ich piersiach, potrząsnęła delikatnie. Jej serce biło mocno, kiedy usiłowała przypomnieć sobie wydarzenia z poprzedniego życia. W jej umyśle pojawiały się okropne obrazy, jeden po drugim, kiedy powoli przypominała sobie, jak poważnie byli chorzy, Scarlet pokryta wrzodami i Caleb umierający z powodu wampirzej trucizny. Ostatnim razem, kiedy ich widziała, wydawało się, że najpewniej oboje umrą.

Caitlin siД™gnД™Е‚a dЕ‚oniД… do szyi i poczuЕ‚a dwie niewielkie blizny. PrzypomniaЕ‚a sobie tД™ ostatniД… chwilД™, kiedy Caleb siД™ niД… poЕјywiЕ‚. Czy podziaЕ‚aЕ‚o? Czy przywrГіciЕ‚o go to do Ејycia?

Caitlin potrzД…snД™Е‚a kaЕјdym z nich rozpaczliwie.

– Caleb! – krzyknęła głośno – Scarlet!

Poczuła, jak łzy nabiegły jej do oczu, kiedy usilnie próbowała nie myśleć o życiu bez nich. Nie mogła znieść samej myśli o tym. Jeśli nie mogli być z nią, to i ona nie mogła żyć dalej.

Nagle Scarlet poruszyЕ‚a siД™. Serce Caitlin zabiЕ‚o Ејywiej, kiedy dostrzegЕ‚a, jak dziewczynka przesunД™Е‚a siД™ i powoli, stopniowo uniosЕ‚a rД™ce i przetarЕ‚a dЕ‚oЕ„mi oczy. SpojrzaЕ‚a na Caitlin. Caitlin zauwaЕјyЕ‚a, Ејe skГіra dziewczynki byЕ‚a wyleczona, a jej bЕ‚Д™kitne oczy bЕ‚yszczaЕ‚y i lЕ›niЕ‚y.

UЕ›miechnД™Е‚a siД™ szeroko, napeЕ‚niajД…c serce Caitlin radoЕ›ciД….

– Mamusiu! – powiedziała. – Gdzie byłaś?

Caitlin wybuchnД™Е‚a pЕ‚aczem ze szczД™Е›cia, przyciД…gnД™Е‚a Scarlet do siebie i przytuliЕ‚a. Ponad ramieniem dodaЕ‚a

– Dokładnie tutaj, skarbie.

– Śniło mi się, że nie mogłam ciebie znaleźć – powiedziała. – I że byłam chora.

Caitlin odetchnД™Е‚a z ulgД…, wyczuwszy, Ејe Scarlet caЕ‚kowicie wyzdrowiaЕ‚a.

– To tylko zły sen – powiedziała Caitlin. – Już dobrze. Wszystko w porządku.

Nagle rozległo się ujadanie. Caitlin odwróciła się i zauważyła wybiegającą zza rogu i pędzącą ku nim Ruth. Ucieszyła się bardzo, że również jej udało się przetrwać podróż w czasie. Była zdziwiona, jak Ruth urosła, że stała się w pełni rozwiniętym wilkiem. A mimo to wciąż zachowywała się jak szczenię. Merdając ogonem z podekscytowania, rzuciła się Scarlet w ramiona.

– Ruth! – krzyknęła dziewczynka, oderwała się od Caitlin i uściskała Ruth.

Ruth nie potrafiła ukryć entuzjazmu. Natarła na Scarlet z taką siłą, że ścięła ją z nóg.

Scarlet odbiła się od ziemi i zaczęła śmiać się krzykliwie z radości.

– Co to za zamieszanie? – usłyszały głos.

GЕ‚os Caleba.

Caitlin odwróciła się na pięcie, czując, jak przeszył ją dreszcz na dźwięk jego głosu. Stał nad nią i uśmiechał się. Nie mogła uwierzyć. Wyglądał tak młodo i zdrowo, lepiej niż kiedykolwiek dotąd.

Skoczyła i uściskała go, wdzięczna ze wszech miar, że przeżył. Poczuła jego silne mięśnie, kiedy ją przytulił. Tak dobrze było znów być w jego ramionach. Nareszcie wszystko było na swoim miejscu. Jakby cała reszta była tylko długim, złym snem.

– Tak bardzo się bałam, że umarłeś – powiedziała nad jego ramieniem.

OdchyliЕ‚a siД™ i spojrzaЕ‚a na niego.

– Pamiętasz? – spytała. – Pamiętasz, że byłeś chory?

ZmarszczyЕ‚ brwi.

– Jak przez mgłę – odparł. − Jakby to był sen. Pamiętam… Jade’a. I… jak się tobą karmiłem. Nagle spojrzał na nią szeroko otwartymi oczyma. − Ocaliłaś mnie – powiedział oniemiały z wrażenia.

NachyliЕ‚ siД™ i przytuliЕ‚ jД… mocno.

– Kocham cię – wyszeptała do jego ucha, kiedy trzymał ją w ramionach.

– Ja ciebie też – odparł.

– Tatusiu!

Caleb uniГіsЕ‚ Scarlet, serdecznie jД… Е›ciskajД…c. Potem schyliЕ‚ siД™ i pogЕ‚askaЕ‚ Ruth. Caitlin zrobiЕ‚a to samo.

Ruth nie posiadała się z radości, będąc w centrum uwagi – podskakiwała i skomlała, próbując odwzajemnić ich serdeczność.

Po chwili Caleb chwyciЕ‚ dЕ‚oЕ„ Caitlin. OdwrГіcili siД™ i razem spojrzeli na horyzont. Bezkresne niebo tonД™Е‚o w delikatnej, porannej poЕ›wiacie jaЕ›niejД…cej nad przetykanym szczytami gГіr horyzontem. WszД™dzie zalegaЕ‚a mgЕ‚a, przez ktГіrД… przebijaЕ‚y siД™ rГіЕјane promienie. Szczyty gГіr ciД…gnД™Е‚y siД™ hen wysoko, a kiedy Caitlin spojrzaЕ‚a w dГіЕ‚, zauwaЕјyЕ‚a, Ејe znajdowali siД™ na wysokoЕ›ci tysiД™cy stГіp nad ziemiД…. ZastanawiaЕ‚a siД™, gdzie do diaska byli.

– O tym samym myślałem – powiedział Caleb, odczytawszy jej myśli.

Zlustrowali horyzont, obracajД…c siД™ wokГіЕ‚ wЕ‚asnej osi.

– Rozpoznajesz cokolwiek? – spytała Caitlin.

Powoli potrzД…snД…Е‚ gЕ‚owД….

– Cóż. Wygląda na to, ze mamy tylko jeden wybór – ciągnęła Caitlin. – W górę, lub w dół. Jesteśmy już dość wysoko, więc może pójdźmy w górę. Zobaczymy, co widać ze szczytu.

Caleb skinął głową. Caitlin sięgnęła po dłoń Scarlet i cała trójka zaczęła wspinać się po zboczu.

Na tej wysokoЕ›ci byЕ‚o zimno, a Caitlin nie byЕ‚a ubrana odpowiednio do takiej pogody. MiaЕ‚a czarne, skГіrzane buty, czarne, obcisЕ‚e spodnie i dopasowanД…, czarnД… koszulД™ z dЕ‚ugimi rД™kawami, ktГіrych uЕјywaЕ‚a w Anglii podczas Д‡wiczeЕ„. Nie byЕ‚y to jednak rzeczy, ktГіre zapewniЕ‚yby jej ochronД™ przed gГіrskim, zimnym wiatrem.

Przyspieszyli, wspinajД…c siД™ coraz wyЕјej, przytrzymujД…c siД™ gЕ‚azГіw i podciД…gajД…c siД™ do gГіry.

Kiedy słońce podniosło się na niebie i Caitlin zaczęła zastanawiać się, czy podjęli słuszną decyzję, cała trójka dotarła na najwyższy szczyt.

Pozbawieni tchu, przystanęli i zaczęli rozglądać się po okolicy, mogąc nareszcie dojrzeć, co leżało za górskim łańcuchem.

Widok zaparЕ‚ im dech w piersiach. Przed nimi rozpoЕ›cieraЕ‚a siД™ jak okiem siД™gnД…Д‡ druga strona gГіrskiego pasma. A dalej, ocean. W oddali, wЕ›rГіd jego wГіd, dojrzeli gГіrzystД…, skalistД… wyspД™, tonД…cД… w zieleni. Prastara wyspa wystawaЕ‚a z wГіd oceanu i jawiЕ‚a siД™ Caitlin jako najbardziej malownicza ze wszystkich miejsc, jakie do tej pory widziaЕ‚a. WyglД…daЕ‚a, jak bajkowa kraina, zwЕ‚aszcza w tej wczesnej, porannej poЕ›wiacie, spowita niesamowitД… mgЕ‚Д…, mieniД…cД… siД™ pomaraЕ„czowo i fioletowo.

Jeszcze bardziej spektakularnie przedstawiało się jedyne połączenie wyspy ze stałym lądem – bezkresny linowy most, który kołysał się gwałtownie w porywach wiatru i wyglądał, jakby wisiał tam już od setek lat. Pod nim istniała jedynie głęboka na setki stóp przepaść. W dole zaś ocean.

– Tak – powiedział Caleb. – To jest to. Rozpoznaję tę wyspę. Przyjrzał się jej badawczo z podziwem.

– Gdzie jesteśmy? – spytała Caitlin.

Caleb obejrzał się jeszcze raz na wyspę z szacunkiem, po czym odwrócił się i stanął przed nią. W jego oczach widać było ekscytację.

– Skye – powiedział. – Legendarna wyspa Skye. Siedziba wojowników i naszego rodzaju, od wielu setek lat. Jesteśmy w takim razie w Szkocji – powiedział – w pobliżu przejścia do Skye. Najwyraźniej to tam mamy się udać. To święte miejsce.

– Polećmy – powiedziała Caitlin, czując swe rozwijające się skrzydła.

Caleb potrzД…snД…Е‚ gЕ‚owД….

– Skye jest jednym z tych nielicznych miejsc na ziemi, gdzie nie jest to możliwe. Z pewnością będą tam wampirze straże, a co ważniejsze, przed bezpośrednim nalotem, wyspy strzeże energetyczna tarcza. Woda tworzy afektywną barierę. Żaden wampir nie dostanie się do wnętrza bez zaproszenia. Odwrócił się i spojrzał na nią. – Będziemy musieli skorzystać z trudniejszej opcji: wejdziemy linowym mostem.

Caitlin spojrzaЕ‚a na most huЕ›tajД…cy siД™ na wietrze.

– Ale to niebezpieczne – powiedziała.

Caleb westchnД…Е‚.

– Skye nie przypomina żadnego innego miejsca na ziemi. Tylko godna osoba może się tam dostać. Większość ludzi, którzy próbują do niej podejść, spotyka śmierć, tak czy owak.

Caleb spojrzaЕ‚ na niД….

– Możemy zawrócić – zaoferował.

Caitlin zamyЕ›liЕ‚a siД™. I potrzД…snД™Е‚a gЕ‚owД….

– Nie – odparła z determinacją. – Trafiliśmy tu nie bez powodu. Zróbmy to.




ROZDZIAЕЃ DRUGI


Sam poderwał się ze snu. Świat wirował wokół niego, potem zakołysał się gwałtownie. Nie mógł zrozumieć, gdzie był, ani co się działo. Leżał na plecach, tyle wiedział na pewno, na czymś przypominającym drewno, w niewygodnej pozycji. Patrzył w niebo i dostrzegał przepływające w nieregularnym tempie chmury.

Wyciągnął dłoń, przytrzymał się czegoś drewnianego i podciągnął do góry. Usiadł, mrugając powiekami. Wszystko kręciło się wokół, kiedy starał się zorientować w swoim położeniu. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Był na łodzi, niewielkiej, wiosłowej, drewnianej łodzi, leżąc na jej pokładzie, pośrodku oceanu.

KoЕ‚ysaЕ‚a siД™ gwaЕ‚townie wraz z falami, ktГіre unosiЕ‚y jД…, to znowu wciД…gaЕ‚y w odmД™ty. ЕЃГіdЕє skrzypiaЕ‚a i trzeszczaЕ‚a z kaЕјdym ruchem, podskakujД…c, koЕ‚yszД…c siД™ na obie strony. Sam zauwaЕјyЕ‚ spienionД…, morskД… wodД™, ktГіra napЕ‚ywaЕ‚a falami ze wszystkich stron, zaЕ‚amujД…c siД™ wokГіЕ‚ niego. Na twarzy i we wЕ‚osach poczuЕ‚ zimnД…, sЕ‚onД… bryzД™. ByЕ‚ wczesny ranek, a w zasadzie Е›witaЕ‚o, niebo mieniЕ‚o siД™ niezliczonymi barwami. ZastanawiaЕ‚ siД™, jak u diaska trafiЕ‚ w to miejsce.

Obrócił się i zlustrował wzrokiem wnętrze łodzi. W odległym końcu, oświetlona słabym, porannym światłem, leżała postać zwinięta w kłębek i przykryta chustą. Zastanawiał się, kto to mógł być. Kto utknął wraz z nim na tej niewielkiej łodzi pośrodku bezkresnych wód? I wtedy to wyczuł. Przeszyło go to niczym elektryczny wstrząs. Nie musiał oglądać jej twarzy.

Polly.

Każda cząstka ciała mu to mówiła. Był zdumiony, z jaką pewnością to poczuł, jak silna więź łączyła go z nią, jak głębokimi uczuciami ją darzył – jakby byli niemal jednością. Nie mógł zrozumieć, jak tak szybko mogło się to stać.

SiedzД…c tak i spoglД…dajД…c na niД…, doznaЕ‚ dziwnego uczucia. Nie wiedziaЕ‚, czy ЕјyЕ‚a, czy nie, ale w jednej chwili uЕ›wiadomiЕ‚ sobie, jak bardzo byЕ‚by zdruzgotany, gdyby jednak nie ЕјyЕ‚a. I wЕ‚aЕ›nie wtedy wreszcie zdaЕ‚ sobie sprawД™, Ејe kochaЕ‚ jД… bez dwГіch zdaЕ„.

PodniГіsЕ‚ siД™ na nogi, potknД…Е‚ siД™, kiedy nadpЕ‚ynД™Е‚a fala i uniosЕ‚a Е‚ГіdЕє, po czym zdoЕ‚aЕ‚ przejЕ›Д‡ kilka krokГіw i uklД™knД…Д‡ u jej boku. SiД™gnД…Е‚ po chustД™, delikatnie jД… zsunД…Е‚ i potrzД…snД…Е‚ jД… za ramiona. Nie zareagowaЕ‚a. Jego serce biЕ‚o mocno, a on wciД…Еј czekaЕ‚.

– Polly? – spytał.

Nic.

– Polly – powiedział bardziej stanowczo. – Obudź się. To ja, Sam.

Ale ona nie poruszyła się. Sam musnął skórę na jej ramieniu − wydała mu się zbyt zimna. Jego serce stanęło. Czy to mogła być prawda?

Nachylił się i objął jej twarz dłońmi. Była taka piękna. Dokładnie taką ją pamiętał. Jej skóra miała odcień półprzezroczystej bieli, włosy były jasnobrązowe, a rysy twarzy perfekcyjnie zarysowane w świetle wczesnego poranka. Spojrzał na jej idealne, pełne usta, niewielki nos, duże oczy i długie brązowe włosy. Przypomniał sobie chwilę, kiedy te oczy były otwarte, ich niewiarygodny, kryształowy błękit niczym oceanicznych wód. Zatęsknił za ich widokiem. Zrobiłby wszystko, by ponownie je ujrzeć. Pragnął zobaczyć jej uśmiech, usłyszeć jej głos, jej śmiech. W przeszłości, jej nadmierne gadulstwo przeszkadzało mu trochę, lecz teraz oddałby wszystko, by usłyszeć jej głos.

Jej skóra była jednak zbyt zimna. Lodowata. Zaczął tracić nadzieję, że otworzy oczy jeszcze kiedykolwiek.

– Polly! – krzyknął, a zrobiwszy to, usłyszał w swoim głosie rozpacz, która uniosła się pod niebo i stopiła z krzykiem ptaka fruwającego powyżej.

Sam pogrążał się w rozpaczy. Nie wiedział, co robić. Potrząsał nią coraz mocniej, ale Polly po prostu na nic nie reagowała. Wrócił myślami do ostatniej chwili i ostatniego miejsca, w którym ją widział. Pałac Sergeia. Pamiętał, że ją uwolnił. Wrócili razem do zamku Aidena i znaleźli Caitlin, Caleba i Scarlet leżących na łożu, pozbawionych jakichkolwiek oznak życia. Aiden powiedział, że cofnęli się w czasie bez nich. Sam błagał, żeby Aiden ich również odesłał do przeszłości. Aiden potrząsnął głową i powiedział, że nie było im to pisane, że igraliby z przeznaczeniem. Ale Sam nalegał.

W koЕ„cu, Aiden przeprowadziЕ‚ rytuaЕ‚.

CzyЕјby umarЕ‚a w trakcie podrГіЕјy?

SpuЕ›ciЕ‚ wzrok i ponownie potrzД…snД…Е‚ Polly. Nadal bez skutku.

W koЕ„cu przyciД…gnД…Е‚ Polly do siebie. OdgarnД…Е‚ jej dЕ‚ugie, piД™kne wЕ‚osy z twarzy, podparЕ‚ jej gЕ‚owД™ dЕ‚oniД… i przysunД…Е‚ twarz do swojej. NachyliЕ‚ siД™ i pocaЕ‚owaЕ‚ jД….

Zastygł w długim, pełnym pocałunku, złożonym na jej ustach. Zdał sobie sprawę, że był to dopiero ich drugi pocałunek. Jej usta były takie miękkie, takie idealne. Ale również zbyt zimne, całkiem pozbawione życia. Całując ją, skupił się na tym, by przekazać jej swoją miłość, zmusić ją, by powróciła do życia. W myślach sformułował bardzo wyraźną wiadomość. Zrobię wszystko. Zapłacę każdą cenę. Zrobię wszystko, byś do mnie wróciła. Po prostu wróć do mnie.

– ZAPЕЃACД? KAЕ»DД„ CENД?! – krzyknД…Е‚, odchyliwszy siД™ do tyЕ‚u.

Jego krzyk wydawał się wznieść pod same niebiosa i tam napotkać stado ptaków, które zawtórowały mu, przelatując nad łodzią. Sam poczuł dreszcz, który przeniknął jego ciało. Wyczuł bowiem, że jakaś wyższa siła usłyszała jego wołanie i odpowiedziała mu. Zrozumiał, w tej jednej chwili, że Polly miała rzeczywiście odzyskać życie. Mimo, że nie było jej to pisane. Że wymusił to, zmienił boski plan dotyczący całego wszechświata. I że rzeczywiście miał zapłacić za to cenę.

SpuЕ›ciЕ‚ wzrok i nagle zauwaЕјyЕ‚, Ејe oczy Polly otworzyЕ‚y siД™ powoli. ByЕ‚y niebieskie i cudowne, dokЕ‚adnie takie, jak zapamiД™taЕ‚, i wpatrywaЕ‚y siД™ w niego. Przez chwilД™ byЕ‚y pozbawione jakiegokolwiek wyrazu, ale wkrГіtce ujrzaЕ‚ w nich bЕ‚ysk rozpoznania. A potem, niczym najwspanialszy pokaz magii, powoli zakwitЕ‚ w kД…cikach jej ust uЕ›miech.

– Próbujesz wykorzystać dziewczynę, kiedy śpi? – spytała swoim charakterystycznym, kpiącym tonem.

Sam mimowolnie uЕ›miechnД…Е‚ siД™, szczerzД…c zД™by. Polly wrГіciЕ‚a. Nic wiД™cej nie miaЕ‚o znaczenia. SprГіbowaЕ‚ odepchnД…Д‡ od siebie niepokojД…ce uczucie, Ејe oto przeciwstawiЕ‚ siД™ przeznaczeniu, Ејe czekaЕ‚y go jakieЕ› konsekwencje.

Polly usiadła, na powrót wesoła i zwinna, wyglądając też na zażenowaną, że jeszcze przed chwilą leżała bezradnie w jego ramionach, próbując pokazać, jaka to była silna i niezależna. Rozejrzała się po otoczeniu i chwyciła burty, kiedy jakaś fala uniosła łódź wysoko i potem cisnęła w morze.

– Nie nazwałabym tego romantyczną przejażdżką – powiedziała, wyglądając nieco blado i starając się złapać równowagę w rozkołysanej łódce. – Gdzie my jesteśmy? I co to takiego na horyzoncie?

Sam odwrГіciЕ‚ siД™ i spojrzaЕ‚ we wskazanym kierunku. Nie zauwaЕјyЕ‚ tego wczeЕ›niej. O kilkaset jardГіw dalej wznosiЕ‚a siД™ skalista wyspa. WystawaЕ‚a z morskich wГіd, pnД…c siД™ wysoko w postaci bezlitosnych klifГіw. WyglД…daЕ‚a na starД…, niezamieszkaЕ‚Д…, ze skalistym podЕ‚oЕјem i caЕ‚kowicie wymarЕ‚Д….

OdwrГіciЕ‚ siД™ i zlustrowaЕ‚ horyzont. WyglД…daЕ‚o na to, Ејe byЕ‚a to jedyna wyspa w obrД™bie setek mil.

– Wygląda na to, że płyniemy wprost na nią – powiedział.

– Mam taką nadzieję – powiedziała Polly. – Ta łódka przyprawia mnie o mdłości.

Nagle nachyliЕ‚a siД™ nad burtД… i zwymiotowaЕ‚a. I potem jeszcze raz.

Sam podszedЕ‚ do niej i poЕ‚oЕјyЕ‚ dЕ‚oЕ„ na jej plecach w dodajД…cym otuchy geЕ›cie. W koЕ„cu Polly wstaЕ‚a, wytarЕ‚a usta kraЕ„cem rД™kawa i, speszona, odwrГіciЕ‚a wzrok.

– Przepraszam – powiedziała. – Te fale są nie do wytrzymania. Podniosła wzrok i ze wstydem spojrzała mu w oczy. – To musiało wyglądać nieciekawie.

Lecz Sam wcale tak nie uwaЕјaЕ‚. WrД™cz przeciwnie, uЕ›wiadomiЕ‚ sobie, Ејe darzyЕ‚ jД… wiД™kszym uczuciem, niЕјby siebie o to podejrzewaЕ‚.

– Dlaczego tak na mnie patrzysz? – spytała Polly. – Aż tak ohydnie to wyglądało?

Sam szybko odwrГіciЕ‚ wzrok, zorientowawszy siД™, Ејe gapiЕ‚ siД™ na niД….

– Wcale tak nie pomyślałem – powiedział, czerwieniejąc na twarzy.

I w tym momencie coЕ› im przeszkodziЕ‚o. Na wyspie pojawiЕ‚o siД™ kilku wojownikГіw, stojД…cych na szczycie klifu. Po chwili doЕ‚Д…czyli do nich inni i wkrГіtce caЕ‚y horyzont zaroiЕ‚ siД™ od ich sylwetek.

Sam zaczął przeszukiwać swoje ubranie, chcąc sprawdzić, jaką broń miał pod ręką, ale z rozczarowaniem stwierdził, że nie zabrał niczego ze sobą.

Horyzont ciemniał od coraz większej ilości wampirzych wojowników, a Sam zauważył, że morski prąd popychał ich łódź wprost w ich ręce. Dryfowali ku zasadzce i nie mogli nic zrobić, by temu zaradzić.

– Spójrz – powiedziała Polly. – Przychodzą, aby się z nami przywitać.

Sam przyjrzaЕ‚ siД™ im dokЕ‚adnie i doszedЕ‚ do caЕ‚kiem innego wniosku.

– Nie – powiedział. – Przychodzą, by nas sprawdzić.

ROZDZIAЕЃ TRZECI

Caitlin stała przed linowym mostem prowadzącym na wyspę Skye. Caleb stanął tuż obok, a Scarlet i Ruth zatrzymały się za nimi. Obserwowała zniszczoną linę, która kołysała się w szalonym rytmie wygrywanym przez gwiżdżący wśród skał wiatr i załamujące się setki stóp poniżej fale. Most był mokry i śliski. Zsunięcie się z niego oznaczało natychmiastową śmierć dla Scarlet i Ruth, a Caitlin nie zdążyła jeszcze sprawdzić swoich skrzydeł. Pokonanie mostu było ryzykiem, jakiego niezbyt chętnie chciała się podjąć – z drugiej strony jednak, wydało jej się to oczywiste, że musieli iść na wyspę Skye.

Caleb obejrzaЕ‚ siД™ na niД….

– Nie mamy dużego wyboru – powiedział.

– Więc nie ma na co czekać – odparła. – Ja wezmę Scarlet, ty Ruth?

Caleb skinął z zaciętą miną i kiedy Caitlin podniosła Scarlet i posadziła na swoich plecach, Caleb wziął Ruth w ramiona. Ruth zaczęła się wiercić, chcąc z powrotem stanąć na ziemi, ale Caleb przytrzymał ją stanowczo. Coś w jego uścisku sprawiło, że Ruth uspokoiła się.

Nie mieli wyboru. Musieli pГіjЕ›Д‡ po wД…skim moЕ›cie jedno za drugim. Caitlin poszЕ‚a pierwsza.

Postawiła pierwszy, niepewny krok i od razu wyczuła, jak śliskie były spryskane wodą deski. Sięgnęła dłońmi do linowej poręczy, chcąc przytrzymać się jej i złapać równowagę, ale most zakołysał się wraz z nią, a linowe wsparcie rozleciało się w jej dłoniach na kawałki.

Zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech i skoncentrowała się. Wiedziała, że nie może polegać na wzroku, ani też na zmyśle równowagi. Musiała odwołać się do czegoś głębszego. Wróciła myślami do lekcji Aidena, przywołała jego słowa. Przestała próbować walczyć z mostem: zamiast tego starała się z nim zjednoczyć.

Zaufała wewnętrznemu instynktowi i zrobiła kilka kroków. Powoli otworzyła oczy, a kiedy zrobiła kolejny, deska umknęła jej spod stopy. Scarlet krzyknęła i Caitlin straciła na chwilę równowagę – po czy szybko zrobiła kolejny krok i ją odzyskała. Wiatr ponownie zakołysał mostem. Miała wrażenie, jakby szła po nim całą wieczność, kiedy jednak podniosła wzrok, zauważyła, że przeszli jedynie dziesięć stóp. Instynkt podpowiadał jej, że nigdy im się to nie uda.

OdwrГіciЕ‚a siД™ i spojrzaЕ‚a na Caleba. ZauwaЕјyЕ‚a jego dziwne spojrzenie i wiedziaЕ‚a, Ејe myЕ›laЕ‚ dokЕ‚adnie to samo. ChciaЕ‚a, bardziej niЕј czegokolwiek, po prostu rozwinД…Д‡ skrzydЕ‚a i unieЕ›Д‡ siД™ w powietrzu, ale kiedy sprГіbowaЕ‚a, wyczuЕ‚a, Ејe coЕ› jД… blokowaЕ‚o i zrozumiaЕ‚a, Ејe Caleb miaЕ‚ racjД™: wyspД™ naprawdД™ otaczaЕ‚a jakaЕ› niewidoczna, energetyczna tarcza i dotarcie na niД… z powietrza bez zaproszenia byЕ‚o niemoЕјliwe.

Wiatr znowu zakołysał mostem i w serce Caitlin zaczęła wkradać się rozpacz. Przeszli już zbyt daleko, by zawrócić.

PodjД™Е‚a bЕ‚yskawicznД… decyzjД™.

– Skaczemy na trzy. Złap linę po swojej stronie i pozwól, by zaniosła cię na drugi brzeg! – krzyknęła do Caleba. – To jedyny sposób!

– A co, jeśli puści!? – odkrzyknął.

– Nie mamy wyboru! Jeśli pójdziemy dalej, zginiemy!

Caleb nie dyskutowaЕ‚.

– RAZ! – krzyknęła, wziąwszy głęboki oddech. – DWA! TRZY!

SkoczyЕ‚a na prawo i zobaczyЕ‚a, jak Caleb skoczyЕ‚ w lewo. SЕ‚yszaЕ‚a krzyk Scarlet i skomlenie Ruth, kiedy wszyscy razem runД™li w dГіЕ‚. SiД™gnД™Е‚a po linД™ i chwyciЕ‚a jД… mocno, modlД…c siД™, by tym razem wytrzymaЕ‚a. ZauwaЕјyЕ‚a, Ејe Caleb zrobiЕ‚ to samo.

Chwilę później, trzymając się liny, lecieli w powietrzu z pełną prędkością, wśród słonej, morskiej wody, a fale załamywały się nad ich głowami. Przez chwilę Caitlin nie była w stanie stwierdzić, czy nadal leciała na rozkołysanej linie, czy też opadała w dół.

Po kilku sekundach poczuЕ‚a jednak, Ејe lina naprД™ЕјyЕ‚a siД™ w jej dЕ‚oni i nie spadaЕ‚y juЕј w dГіЕ‚, ale pomknД™Е‚y w kierunku odlegЕ‚ych klifГіw. Lina wytrzymaЕ‚a.

Caitlin zebraЕ‚a siЕ‚y. Lina, dziД™ki Bogu, trzymaЕ‚a, ale jednoczeЕ›nie lecieli z wielkД… szybkoЕ›ciД… wprost na skalnД… Е›cianД™. WiedziaЕ‚a, Ејe uderzenie o niД… bД™dzie bolesne.

PrzesunД™Е‚a ramiД™ i usadowiЕ‚a Scarlet za sobД… tak, Ејeby przejД…Д‡ na siebie caЕ‚Д… siЕ‚Д™ uderzenia. ObejrzaЕ‚a siД™ i zobaczyЕ‚a, Ејe Caleb zrobiЕ‚ to samo, trzymajД…c teraz Ruth jednД… rД™kД… za sobД… i nachylajД…c siД™ ramieniem w kierunku lotu. Oboje przygotowali siД™ na uderzenie.

ChwilД™ potem wyrЕјnД™li w Е›cianД™ i poczuli napЕ‚ywajД…cy bГіl. SiЕ‚a uderzenia pozbawiЕ‚a Caitlin tchu i na chwilД™ caЕ‚kowicie jД… ogЕ‚uszyЕ‚a. UtrzymaЕ‚a siД™ jednak na linie i zauwaЕјyЕ‚a, Ејe Caleb rГіwnieЕј. WisiaЕ‚a otumaniona przez kilka sekund, sprawdzajД…c, czy wszystko w porzД…dku ze Scarlet i z Calebem. Nic im siД™ nie staЕ‚o.

Powoli gwiazdy zniknęły jej sprzed oczu. Uniosła rękę i zaczęła wspinać się po linie, podciągać się w górę po skalnym urwisku. Spojrzała w górę i zauważyła, że do szczytu zostało jej jeszcze ze trzydzieści jardów. Potem popełniła błąd, gdyż spojrzała w dół: czekał ich niebezpieczny upadek, gdyby lina puściła. Runęliby setki stóp w dół, wprost na ostre skały.

Caleb doszedł do siebie i również zaczął się wspinać po swojej linie. Wspinali się naprawdę szybko, nawet mimo tego, że wciąż ślizgali się po porośniętych mchem skałach.

Nagle Caitlin usЕ‚yszaЕ‚a przeraЕјajД…cy dЕєwiД™k. OdgЕ‚os pД™kajД…cej powoli liny.

ZebraЕ‚a siД™ w sobie, przygotowujД…c na chwilД™, kiedy runie w dГіЕ‚ na spotkanie Е›mierci, lecz wkrГіtce uЕ›wiadomiЕ‚a sobie, Ејe to nie jej lina pД™kaЕ‚a. Natychmiast obejrzaЕ‚a siД™ i zauwaЕјyЕ‚a strzД™py na linie Caleba.

To jego lina siД™ rozrywaЕ‚a.

Caitlin ruszyła z miejsca. Odepchnęła się kopniakiem od ściany i przesunęła bliżej niego, wyciągając otwartą dłoń. Zdołała chwycić dłoń Caleba w chwili, kiedy leciał już w dół. Trzymała go mocno, zwisając bezwładnie w powietrzu. Potem, z najwyższym wysiłkiem podniosła go kilka stóp, ku głębokiej, skalnej szczelinie. Caleb, trzymając wciąż Ruth w jednej ręce, zdołał stanąć pewnie na skalnym występie i przytrzymać się wyżłobionego w skalistej powierzchni uchwytu.

Kiedy byЕ‚ juЕј bezpieczny, Caitlin zauwaЕјyЕ‚a, jak odetchnД…Е‚ z ulgД….

Nie mieli jednak czasu na rozmyЕ›lania. Caitlin odwrГіciЕ‚a siД™ natychmiast i ruszyЕ‚a pospiesznie w gГіrД™. Jej lina rГіwnieЕј mogЕ‚a pД™knД…Д‡ w kaЕјdej chwili, a przecieЕј wciД…Еј miaЕ‚a na sobie Scarlet.

W końcu dotarła na szczyt. Szybko wskoczyła na pokryty trawą płaskowyż i ściągnęła Scarlet na ziemię. Poczuła niewysłowioną ulgę, kiedy z powrotem znalazła się na stałym lądzie – ale nie traciła czasu. Przetoczyła się, sięgnęła po linę i wyrzuciła ją mocno, tak, by zawisła tuż obok stojącego poniżej Caleba.

Spojrzała w dół i zauważyła, że obserwował linę uważnie i kiedy zakołysała się nad nim, sięgnął i schwycił, trzymając Ruth w drugiej ręce. Zaczął szybko wspinać się w górę. Caitlin obserwowała uważnie każdy jego krok, modląc się, by lina wytrzymała.

W koЕ„cu dotarЕ‚ na szczyt i przetoczyЕ‚ siД™ na trawД™ tuЕј obok niej. Odskoczyli szybko od urwiska i padli sobie w ramiona. Scarlet objД™Е‚a Ruth, a Caitlin Caleba.

Caitlin czuЕ‚a przepeЕ‚niajД…ce jej ciaЕ‚o poczucie ulgi, dokЕ‚adnie tak samo jak Caleb.

– Ocaliłaś mi życie – powiedział. – Znowu.

OdwzajemniЕ‚a siД™ szybkim uЕ›miechem.

– Ty ocaliłeś moje już wiele razy – powiedziała. – Jestem ci winna przynajmniej kilka.

UЕ›miechnД…Е‚ siД™ do niej.

Po czym odwrócili się wszyscy i zlustrowali otoczenie. Wyspa Skye. Była zachwycająca, zapierająca dech w piersiach, mistyczna, zjawiskowa i opustoszała. Jawiła się w postaci górskich szczytów, dolin, wzgórz i płaskowyżów, niektórych skalistych i jałowych, innych- pokrytych zielonym mchem. A wszystko to spowijała niebiańska mgła, która wdzierała się do każdego zakamarka i w porannym słońcu mieniła się barwami pomarańczy, czerwieni i żółci. Wyspa wyglądała jak miejsce ze snów. Ale też jak takie, w którym żaden człowiek nie mógłby nigdy zamieszkać.

Kiedy obserwowali horyzont, nagle pojawił się, niczym zjawa, tuzin wampirów, które schodząc powoli ze wzgórza, wychynęły z mgły, kierując się wprost na nich. Caitlin nie mogła uwierzyć własnym oczom. Przygotowała się do walki, lecz Caleb położył jej dłoń na ramieniu w uspokajającym geście i wszyscy wstali.

– Nie martw się – powiedział. − Wyczuwam ich. Są przyjaźnie nastawieni.

Kiedy wampiry podeszЕ‚y bliЕјej, Caitlin dostrzegЕ‚a ich rysy twarzy i przekonaЕ‚a siД™, Ејe miaЕ‚ racjД™. W gruncie rzeczy doznaЕ‚a szoku, kiedy ich zobaczyЕ‚a.

Oto staЕ‚o przed niД… kilkoro jej starych znajomych.




ROZDZIAЕЃ CZWARTY


Sam przygotowaЕ‚ siД™ na najgorsze, kiedy ich Е‚ГіdЕє, koЕ‚yszД…c siД™ jak oszalaЕ‚a, w peЕ‚nym pД™dzie sunД™Е‚a ku skalistemu brzegowi. CzuЕ‚ strach Polly, kiedy dziesiД…tki wojownikГіw pomknД™Е‚o w dГіЕ‚ po stromych klifach w ich kierunku.

– I co teraz? – spytała, kiedy łódź znalazła się kilka stóp od brzegu.

– Nie ma innej drogi – odparł Sam. – Stawimy im tu opór.

To powiedziawszy, nagle wyskoczył z łodzi, trzymając jej dłoń i ciągnąc za sobą. Przeskoczyli kilka stóp w powietrzu i wylądowali na skraju wody. Sam doznał szoku, kiedy jego bose stopy zanurzyły się w lodowatej wodzie, wywołując u niego dreszcz, który całkowicie go obudził. Zorientował się, że wciąż miał na sobie swój bitewny strój z Londynu – obcisłe, czarne spodnie i koszulę, grubo usztywnioną w okolicach barków i ramion. Spojrzał na Polly i zauważył, że ona również miała na sobie podobny strój.

Nie miał jednak czasu, by zauważyć cokolwiek innego. Na brzegu pojawiły się dziesiątki wojowników – ludzi, szarżujących wprost na nich. Ubrani w kolczugi i zbroje od stóp do głów, z mieczami i tarczami w dłoniach, byli klasycznym przykładem rycerzy w lśniącej zbroi, których książkowe podobizny Sam widział przez całe swoje dzieciństwo. Sam chciał kiedyś zostać jednym z nich. Ubóstwiał ich, jako dziecko. Teraz jednak, będąc wampirem, wiedział, że był od nich o wiele silniejszy, że nigdy nie zdołaliby dorównać jego sile, czy szybkości, ani jego bitewnej wprawie. Dlatego też, nie zląkł się ani trochę.

PoczuЕ‚ jednak troskД™ o Polly. Nie miaЕ‚ pojД™cia o stopniu zaawansowania bitewnych zdolnoЕ›ci Polly, a juЕј zupeЕ‚nie nie spodobaЕ‚a mu siД™ broЕ„ dzierЕјona przez ludzi. Miecze i tarcze nie przypominaЕ‚y Ејadnych, jakie Sam widziaЕ‚ do tej pory w swym Ејyciu. DostrzegЕ‚ jedynie, Ејe lЕ›niЕ‚y w Е›wietle poranka. WyglД…daЕ‚o na to, Ејe byЕ‚y pokryte srebrem. Przeznaczone do zabijania wampirГіw.

Wiedział, że tego zagrożenia nie mógł zlekceważyć.

SД…dzД…c po ich minach, Sam widziaЕ‚, Ејe ci ludzie nie byli skorzy do ЕјartГіw. Ich Е›ciЕ›le skoordynowane formacje oznaczaЕ‚y, Ејe byli Е›wietnie wyszkoleni. Jak na ludzi, byli to prawdopodobnie najlepsi wojownicy tych czasГіw. Byli rГіwnieЕј Е›wietnie zorganizowani, szarЕјujД…c na niego z obu stron.

Sam nie pozwoliЕ‚, by pierwsi go zaatakowali.

RuszyЕ‚ na nich, biegnД…c szybko, zbliЕјajД…c siД™ do nich szybciej, niЕј oni do niego.

Najwyraźniej nie spodziewali się tego. Wyczuł, że się zawahali, nie wiedzieli, jak zareagować.

Nie dał im jednak czasu na zastanowienie. Jednym susem przeskoczył ponad ich głowami, używając swych skrzydeł, by przelecieć dalej, aż pokonał całą grupę i wylądował za nimi. Wyrwał włócznię z rąk ostatniego rycerza i lądując, zamachnął się nią szeroko, powalając kilku z koni na ziemię, tylko jednym tym wypadem.

Konie zaczęły rżeć i natarły na resztę grupy, wprowadzając zamieszanie.

Mimo to, rycerze byli dobrze wyćwiczeni i nie pozwolili, by to zepsuło im szyki. Inni rozproszyliby się natychmiast, ci jednak, ku zaskoczeniu Sama, odwrócili się i przegrupowali, po czym ruszyli na Sama w jednym rzędzie.

Sam zdumiał się na ich widok i zaczął zastanawiać, gdzie trafił. Czyżby wylądował w jakimś królestwie elitarnych wojowników?

Nie miał czasu się nad tym zastanowić. Nie chciał też zabić tych ludzi. Coś mu mówiło, że nie przybyli tu, by ich zabić, że przyszli stoczyć walkę i być może ich pojmać. Lub też, co bardziej prawdopodobne, przetestować. Jakby nie patrzeć, Sam i Polly wylądowali na ich ziemi: Sam przeczuwał, że chcieli sprawdzić, z kim mieli do czynienia.

Przynajmniej udało się mu odwrócić ich uwagę od Polly. Tym razem natarli tylko na niego.

Wziął zamach włócznią, wycelował w ich przywódcę i rzucił, zamierzając go tylko ogłuszyć, nie zabić.

TrafiЕ‚ idealnie. WybiЕ‚ mu tarczД™ z rД™ki i strД…ciЕ‚ z wierzchowca. Rycerz upadЕ‚ z gЕ‚oЕ›nym szczД™kiem metalu.

Sam podskoczyЕ‚ i wyrwaЕ‚ mu z rД…k miecz i tarczД™. W samД… porД™, gdyЕј w nastД™pnym momencie otrzymaЕ‚ kilka uderzeЕ„. ZablokowaЕ‚ je wszystkie, po czym siД™gnД…Е‚ po cep bojowy trzymany przez innego rycerza. ChwyciЕ‚ za dЕ‚ugi, drewniany trzon i zatoczyЕ‚ szeroki krД…g groЕєnД… metalowД… kulД… na Е‚aЕ„cuchu. RozlegЕ‚ siД™ donoЕ›ny szczД™k metalu, kiedy kula wybiЕ‚a miecze z rД…k dziesiД…tki rycerzy. Sam krД™ciЕ‚ dalej, uderzajД…c w tarcze kilku kolejnych i powalajД…c ich na ziemiД™.

Jednak znowu zaskoczyli Sama. Inni wojownicy z pewnoЕ›ciД… rozbiegliby siД™ w panice; lecz nie ci mД™ЕјczyЕєni. Ci, ktГіrzy pospadali z koni ogЕ‚uszeni atakiem Sama, przegrupowali siД™, podnieЕ›li broЕ„ z piasku i otoczyli Sama pierЕ›cieniem. Tym razem utrzymywali wiД™kszД… odlegЕ‚oЕ›Д‡, wystarczajД…cД…, by Sam nie dosiД™gnД…Е‚ ich swojД… broniД….

Niepokojące było to, że nagle wszyscy wyciągnęli zza pleców kusze i wycelowali prosto w niego. Sam zauważył, że ostrza ich grotów pokryte były srebrem. Wszystkie miały za zadanie go zabić. Wyglądało na to, że był zbyt pobłażliwy.

Nie wystrzelili, ale trzymali go w śmiertelnej pułapce. Sam zorientował się, że znalazł się w trudnym położeniu. Nie mógł w to uwierzyć. Jeden pochopny ruch mógł oznaczać jego śmierć.

– Opuśćcie broń – odezwał się ktoś lodowatym, surowym tonem.

Ludzie odwrГіcili powoli gЕ‚owy i Sam postД…piЕ‚ podobnie.

Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Oto stała przed nimi, po zewnętrznej stronie otaczającego go pierścienia, Polly. Trzymała jednego z rycerzy w śmiertelnym uścisku, owinąwszy rękę dookoła jego szyi, trzymając przy gardle niewielki, srebrny sztylet. Wojownik stał unieruchomiony uściskiem Polly, z oczami szeroko otwartymi ze strachu i wyrazem twarzy człowieka, który miał za chwilę zginąć.

– Inaczej – kontynuowała Polly − tego mężczyznę czeka śmierć.

Sam byЕ‚ zdumiony tonem jej gЕ‚osu. Nigdy nie widziaЕ‚ Polly w roli wojownika, takiej oziД™bЕ‚ej i zdecydowanej. Jakby zobaczyЕ‚ caЕ‚kowicie innД… osobД™. ByЕ‚ naprawdД™ pod wraЕјeniem.

Ludzie najwidoczniej teЕј. Powoli, z ociД…ganiem rzucili kusze na ziemiД™, jeden po drugim na piaszczyste podЕ‚oЕјe.

– Z koni – rozkazała.

Powoli usЕ‚uchali i zsiedli. DziesiД…tki wojownikГіw staЕ‚o zdane na Е‚askД™ Polly, ktГіra trzymaЕ‚a jednego z nich jako zakЕ‚adnika.

– A więc dziewczyna ratuje chłopaka? – odezwał się nagle czyjś donośny, radosny głos, a potem rozległ się rubaszny śmiech i głowy wszystkich odwróciły się w jego kierunku.

ZnikД…d pojawiЕ‚ siД™ nagle olbrzymi wojownik na koniu. Odziany w futra, z koronД… na gЕ‚owie, jechaЕ‚ w otoczeniu tuzina kolejnych rycerzy. NajwyraЕєniej, sД…dzД…c po ich spojrzeniach, mД™Ејczyzna byЕ‚ ich krГіlem. MiaЕ‚ zmierzwione rude wЕ‚osy, gД™stД… rudД… brodД™ i bЕ‚yszczД…ce, szelmowskie, zielone oczy. OdchyliЕ‚ siД™ i zaЕ›miaЕ‚ serdecznie, patrzД…c na nich.

– Imponujące – ciągnął, zdając się rozbawiony całym tym zajściem. – Doprawdy, wielce imponujące.

Zsiadł z konia i w tej samej chwili wszyscy jego ludzie rozstąpili się, a on podszedł do środka okręgu. Sam poczuł, że się zaczerwienił, kiedy zdał sobie sprawę, iż wyglądało na to, że nie potrafił dać sobie rady; że byłby bezradny, gdyby nie pomoc Polly. Co, przynajmniej częściowo, rzeczywiście było prawdą. Lecz nie zdenerwował się zanadto, gdyż jednocześnie był jej wdzięczny za ocalenie życia.

PotД™gujД…c jedynie jego zaЕјenowanie, krГіl zignorowaЕ‚ go i podszedЕ‚ wprost do Polly.

– Możesz go puścić – powiedział, wciąż się uśmiechając.

– Dlaczego miałabym to zrobić? – spytała, spoglądając raz na niego, raz na Sama, wciąż zachowując ostrożność.

– Ponieważ nie zamierzaliśmy was skrzywdzić. To był zaledwie test. Mający pokazać, czy zasługujecie na to, by przebywać na Skye. Wszak – powiedział z uśmiechem – wylądowaliście na naszym brzegu!

KrГіl ponownie wybuchnД…Е‚ gromkim Е›miechem, a kilku jego ludzi podeszЕ‚o do niego i podaЕ‚o dwa dЕ‚ugie, wysadzane klejnotami miecze. Rubiny, szafiry i szmaragdy iskrzyЕ‚y siД™ w porannym sЕ‚oЕ„cu, zadziwiajД…c Sama kompletnie: oto miaЕ‚ przed sobД… dwa najpiД™kniejsze miecze, jakie w Ејyciu widziaЕ‚.

– Zdaliście nasz test – ogłosił król. – To dla was. Podarunek.

Sam podszedЕ‚ do Polly, ktГіra powoli wypuЕ›ciЕ‚a zakЕ‚adnika z uchwytu. Oboje siД™gnД™li po miecze, przyglД…dajД…c siД™ inkrustowanym klejnotami rД™kojeЕ›ciom. Sam nie mГіgЕ‚ wyjЕ›Д‡ z podziwu dla kunsztu ich wykonania.

– Dla dwojga wielce godnych wojowników – powiedział król. – To zaszczyt gościć was tutaj.

Odwrócił się, by odejść. Sam i Polly mieli najwyraźniej podążyć za nim. Król natomiast powiedział tubalnym głosem:

– Witajcie na naszej wyspie Skye.




ROZDZIAЕЃ PIД„TY


Caitlin i Caleb przemierzali energicznie wyspę Skye wraz z podążającymi za nimi Scarlet i Ruth, a po ich obu stronach szli Taylor, Tyler i kilku innych członków klanu Aidena. Caitlin była niezmiernie uradowana ich widokiem. Po początkowym, trudnym lądowaniu w tej epoce i miejscu, Caitlin nareszcie poczuła spokój i swobodę, wiedząc, że trafili dokładnie tam, gdzie mieli trafić. Taylor, Tyler i cała reszta klanu Ardena również ucieszyła się z ich przybycia. Dziwnie było zobaczyć ich w tych innych czasach i miejscu, w tym zimnym klimacie, na tej surowej i jałowej wyspie, na końcu świata. Caitlin dostrzegała, że miejsca i czas zmieniały się, ale ludzie pozostawali sobą.

Taylor i Tyler wziД™li ich na krГіtkД… wycieczkД™ po wyspie i szli juЕј tak kilka godzin. Caitlin spytaЕ‚a ich od razu, czy mieli jakieЕ› wieЕ›ci o Samie i Polly, a kiedy zaprzeczyli, poczuЕ‚a zawГіd. Е»ywiЕ‚a nadziejД™, Ејe oni rГіwnieЕј cofnД™li siД™ w czasie.

Taylor wprowadziła ich w rytuały i zwyczaje klanu oraz nowe metody treningu; wyjaśniła wszystko, czego tylko Caitlin chciałaby się dowiedzieć. Caitlin uświadomiła sobie, że Skye była niezwykła, że była najpiękniejszym miejscem, jakie kiedykolwiek widziała. Głazy wyrastające z ziemi, wzgórza pokryte mchem, górskie jeziora, w których odbijały się promienie porannego słońca i przepiękna mgła spowijająca niemal wszystko na wyspie sprawiały, że Skye zdawała się niemal starożytna, pierwotna.

– Mgła nigdy nas nie opuszcza – powiedział Tyler z uśmiechem, odczytując jej myśli.

Caitlin zarumieniła się, jak zwykle speszona faktem, z jaką łatwością przychodziło innym czytać jej myśli.

– W zasadzie, właśnie stąd wyspa wzięła nazwę: Skye oznacza „wyspę spowitą we mgle” – powiedziała Taylor. – Wszystkiemu tutaj nadaje dość dramatyczne tło, nie sądzisz?

Caitlin skinД™Е‚a gЕ‚owД…, przeczesujД…c wzrokiem krajobraz.

– I przydaje się w pokonywaniu wrogów – wtrącił Tyler. – Nie mówiąc o tym, że nikt nie śmie zbliżać się do naszych brzegów.

– Wcale im się nie dziwię – powiedział Caleb. – To wcale nie przypominało ciepłego powitania.

Taylor i Tyler uЕ›miechnД™li siД™.

– Tylko ktoś godny może tu się dostać. To test. Długie lata minęły, od kiedy ostatni raz ktoś próbował nas odwiedzić – a jeszcze dłużej trwało, zanim zaliczyli test i dotarli żywi na nasz brzeg.

– Tylko ktoś godny przetrwa i będzie mógł tu trenować – powiedziała Taylor. – I otrzyma tu najlepsze wyszkolenie ze wszystkich na świecie.

– Skye to miejsce bezlitosne – dodał Tyler – to miejsce pełne skrajności. Klan Aidena jest tu niebywale zżyty, bardziej niż kiedykolwiek dotąd. Rzadko opuszczamy wyspę. Trenujemy razem niemal przez cały dzień w najbardziej ekstremalnych warunkach – chłodzie, mgle, deszczu, na klifach, górskich szczytach, mroźnych jeziorach i skalistych wybrzeżach – czasami również w oceanie. Nie zostało zbyt wiele technik, w których nas jeszcze nie trenował. I jesteśmy zaprawieni w boju bardziej niż kiedykolwiek.

– I nie ćwiczymy tu sami – dodał Tyler. – Mieszkają tu też ludzcy wojownicy. Na ich czele stoi McCleod, ich król. Mają swój zamek i legion wojowników. Wszyscy razem żyjemy tu i trenujemy. Niespotykana to rzecz, aby wampiry i ludzie wspólnie ćwiczyli. Ale żyjemy tu w bliskich relacjach. Wszyscy jesteśmy wojownikami i wszyscy przestrzegamy kodeksu wojownika.

– Choć, oczywiście, nie przekraczamy granic i nie łączymy się w pary – powiedział Tyler. Wielu z nich chciałoby posiadać nasze możliwości, lecz Aiden kieruje się bezwzględnymi zasadami dotyczącymi przemieniania ludzi. Dlatego też muszą godzić się z faktem, że nigdy nie zostaną jednymi z nas. Żyjemy i trenujemy razem w harmonii. Dzięki nam doskonalą swe umiejętności, osiągając poziom, o którym inni mogą tylko marzyć. Oni natomiast dają nam schronienie i bezpieczeństwo. Dysponują całym arsenałem okutej srebrem broni i jeśli jakikolwiek klan zdecyduje się nas zaatakować, ludzie staną w naszej obronie.

– Zamek? – spytała nagle Scarlet. – Prawdziwy zamek?

Taylor spojrzaЕ‚a na niД… i uЕ›miechnД™Е‚a siД™ szeroko. WziД™Е‚a wolnД… dЕ‚oЕ„ Scarlet i poszЕ‚a razem z niД….

– Tak, kochanie. Właśnie tam idziemy. W zasadzie – powiedziała, kiedy wyminęły wzgórze i wskazała palcem – leży o, tam.

Zatrzymali siД™ wszyscy i spojrzeli w tym kierunku. Caitlin zdumiaЕ‚a siД™ na widok, ktГіry pojawiЕ‚ siД™ przed niД…: rozlegЕ‚e wzgГіrza, gГіry, jeziora, a w oddali, nad niewielkim urwiskiem staroЕјytny zamek poЕ‚oЕјony na skraju ogromnego jeziora.

– Zamek Dunvegan – oznajmiła Taylor. – Siedziba szkockich królów od wielu pokoleń.

– No! No! – wrzasnęła Scarlet. – Mamusiu, zamieszkamy w zamku!

Caitlin uЕ›miechnД™Е‚a siД™ mimowolnie, podobnie jak pozostali. Entuzjazm Scarlet byЕ‚ zaraЕєliwy.

– Czy Ruth też może? – spytała Scarlet. Caitlin rzuciła okiem na Taylor, a ta skinęła głową. – Oczywiście, że tak, kochanie.

Scarlet pisnД™Е‚a z zachwytu i uЕ›ciskaЕ‚a Ruth, po czym wszyscy ruszyli w dГіЕ‚ zboczem w kierunku odlegЕ‚ego zamku.

PrzyglД…dajД…c siД™ mu, Caitlin poczuЕ‚a, Ејe jego mury skrywaЕ‚y jakieЕ› tajemnice, sekrety, ktГіre mogЕ‚y pomГіc jej w poszukiwaniach ojca. Ponownie odniosЕ‚a wraЕјenie, Ејe znajdowaЕ‚a siД™ we wЕ‚aЕ›ciwym miejscu.

– Jest tu gdzieś Aiden? – Caitlin spytała Tylera.

– Sami zastanawialiśmy się nad tym od jakiegoś czasu – odparł Tyler. – Nie widziałem go od tygodni. Czasami znika. Wiesz, jaki on jest.

Caitlin wiedziała. Naprawdę. Wróciła myślami do tych wszystkich momentów, wszystkich miejsc, w których była razem z klanem Aidena. Musiała z nim teraz porozmawiać. Potrzebowała go rozpaczliwie, musiała dowiedzieć się, dlaczego wylądowali w tych czasach i w tym miejscu, czy u Sama i Polly wszystko w porządku oraz gdzie był ostatni klucz – a najważniejsze, czy jej ojciec przebywał teraz na tej wyspie. Miała tak wiele ważnych pytań, które musiała mu zadać. Jak na przykład, co stało się w Londynie po tym, jak cofnęli się w czasie? Czy Kyle zdołał przeżyć?

Kiedy podeszli bliżej do zamku, Caitlin zaczęła podziwiać jego architekturę – piął się na pięćdziesiąt stóp, zbudowany wielopoziomowo na planie prostokąta z kwadratowymi wieżami i blankami. Spoczywał dumnie i odważnie nad urwiskiem, górując nad rozległym jeziorem i otwartym niebem. W przeciwieństwie do innych zamków, ten był jasny, przestronny i widny, wyposażony w tuziny okien. Samo podejście do zamku sprawiało ogromne wrażenie. Szeroka, kamienna droga prowadziła wprost do frontowej bramy i imponującego, sklepionego wejścia. Z pewnością nie było to miejsce, które z łatwością można by podejść. Caitlin zauważyła ludzkich strażników pełniących wartę na wszystkich zamkowych wieżach, obserwujących ich z najwyższą uwagą.

Kiedy podeszli do wejЕ›cia, nagle rozlegЕ‚ siД™ dЕєwiД™k trД…b, a potem tД™tent koЕ„skich kopyt.

Caitlin odwrГіciЕ‚a siД™. Na horyzoncie pojawiЕ‚y siД™ dziesiД…tki ludzkich wojownikГіw. Ubrani w zbroje, pД™dzili w jej kierunku. Na ich czele jechaЕ‚ imponujД…cy czЕ‚owiek o rudej brodzie, ubrany w futra, otoczony przez sЕ‚ugi i obnoszД…cy siД™ jak krГіl. MiaЕ‚ Е‚agodne rysy twarzy i wyglД…daЕ‚ na skorego do Е›miechu. OtaczaЕ‚a go wielka Е›wita wojownikГіw, na widok ktГіrej Caitlin spiД™Е‚aby siД™, gdyby nie swoboda, z jakД… potraktowali ich Taylor i Tyler. NajwyraЕєniej byli ze sobД… w przyjaznych stosunkach.

Kiedy ЕјoЕ‚nierze zatrzymali siД™ przed nimi i rozstД…pili na boki, Caitlin wrosЕ‚a w ziemiД™ zaskoczona.

Oto, pośrodku całej grupy, zsiadając z wierzchowców, pojawiły się dwie osoby, które kochała najbardziej na świecie. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Zamrugała powiekami kilkakrotnie. To naprawdę byli oni.

Stali przed niД… i szczerzyli zД™by w uЕ›miechu. Sam i Polly.


*

Caitlin i Sam wyszli z szeregu i stanД…wszy przed obiema grupami wojownikГіw, rzucili siД™ sobie w ramiona. Caitlin poczuЕ‚a wielkД… ulgД™, przytuliwszy brata, widzД…c i czujД…c, Ејe ЕјyЕ‚ i naprawdД™ byЕ‚ tu razem z niД…. Potem przechyliЕ‚a siД™ i uЕ›ciskaЕ‚a Polly. Caleb podszedЕ‚ i rГіwnieЕј uЕ›ciskaЕ‚ ich oboje.

– Polly! – krzyknęła Scarlet i podbiegła do niej razem ze skomlącą obok Ruth. Polly uklękła i uściskała ją mocno, po czym podniosła do góry.

– Myślałam, że już nigdy więcej cię nie zobaczę! – powiedziała Scarlet.

Polly rozpromieniЕ‚a siД™.

– Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz!

Ruth zaskomlała i Polly nachyliła się, by ją uściskać, kiedy Sam objął Scarlet.

Caitlin mimowolnie zaczęła upajać się błogim ciepłem, które przepełniło ją, kiedy cała rodzina i ukochane osoby były z powrotem przy niej. Wróciła myślami do Londynu, do tych wszystkich chorych i umierających ludzi, do czasów, kiedy taka szczęśliwa chwila nie mogłaby się wydarzyć. Czuła niewysłowioną wdzięczność, że wszystko zdawało się z powrotem na miejscu. Nie mogła się też nadziwić, jak wiele różnych żywotów już przeżyła. Była ogromnie wdzięczna za nieśmiertelność. Nie mogła sobie nawet wyobrazić, jak niewiele mogłaby zrobić tylko z jednym życiem.

– Co się z wami stało? – Caitlin spytała Sama. – Ostatnim razem, kiedy się widzieliśmy, obiecaliście, że nie opuścicie Caleba i Scarlet, a kiedy wróciłam, was nie było.

Caitlin wciД…Еј byЕ‚a na nich zЕ‚a za to, Ејe zdradzili jej zaufanie.

Sam i Polly spuЕ›cili wzrok na ziemiД™ ze wstydu.

– Tak mi przykro – powiedział Sam. – To moja wina. Polly została uprowadzona i opuściłem ich, by ją ratować.

– Nie, to moja wina – powiedziała Polly. – Sergei powiedział, że istnieje lekarstwo dla Caleba i Scarlet i że muszę polecieć z nim, aby je dostać. Byłam taka głupia – uwierzyłam mu. Sądziłam, że ich uratuję. Ale złamałam daną ci obietnicę. Wybaczysz mi kiedykolwiek?

– I mnie? – spytał Sam.

Caitlin spojrzała na ich twarze i zauważyła bijącą z nich szczerość. W zasadzie nadal była zła, że złamali obietnicę i narazili Scarlet i Caleba na pewną śmierć. Z drugiej strony, jej nowa, rozwijająca się dopiero natura podpowiadała, by całkowicie im przebaczyć i puścić to w niepamięć.

Wzięła głęboki wdech i skupiła się, chcąc jak najszybciej o tym zapomnieć. Wypuściła powietrze i skinęła głową.

– Tak, wybaczam wam obojgu – powiedziała.

UЕ›miechnД™li siД™ do niej w odpowiedzi.

– Ty może i im wybaczysz – powiedział król McCleod, zsiadając z wierzchowca i podchodząc bliżej – lecz ja im nie wybaczę, że w taki sposób zadrwili z moich ludzi! – powiedział i wybuchnął gromkim śmiechem. – Zwłaszcza Polly. Wasza dwójka zawstydziła moich najlepszych wojowników. Najwyraźniej musimy się wiele od was nauczyć, podobnie jak od reszty tutaj. Wampiry przeciwko ludziom. To nigdy nie będzie sprawiedliwa walka – powiedział, potrząsając głową i śmiejąc się serdecznie po raz wtóry.

McCleod zrobił kilka kroków, podchodząc do Caitlin i Caleba. Król spodobał się jej. Był skory do śmiechu, miał głęboki, podnoszący na duchu głos i zdawał się wprowadzać wszystkich w dobry nastrój.

– Witajcie na naszej wyspie – powiedział, po czym wziął dłoń Caitlin i, ukłoniwszy się, złożył na niej pocałunek. Później sięgnął po dłoń Caleba, objął ją swoimi i uściskał w ciepłym powitaniu. – Na wyspie Skye. Drugiego takiego miejsca nie ma na całej ziemi. Ostatnia przystań dla najwybitniejszych wojowników. Ten zamek należy do mojej rodziny od wielu pokoleń. Zamieszkajcie z nami. Aiden będzie uradowany. Moi ludzie również. Oficjalnie witam was w moim zamku! – powiedział niemal krzycząc, a wszyscy jego ludzie wiwatowali.

Caitlin była pod wrażeniem jego gościnności. Nie wiedziała, jak zareagować.

– To dla nas wielki zaszczyt – powiedziała.

– I dziękujemy za okazaną nam łaskawość – powiedział Caleb.

– Jesteś królem? – spytała Scarlet, kiedy podeszła nieco bliżej. − Jest tu prawdziwa królewna?

KrГіl spojrzaЕ‚ na niД… i wybuchnД…Е‚ haЕ‚aЕ›liwym Е›miechem, donoЕ›niejszym i gЕ‚Д™bszym niЕј kiedykolwiek dotД…d.

– Cóż, jestem królem, to prawda – ale obawiam się, że nie ma tu królewny. Tylko my, sami mężczyźni. Ale może ty to naprawisz, moja piękna! – powiedział przez śmiech, po czym podszedł dwa kroki, chwycił Scarlet i zakręcił z nią koło. – I jakież ty możesz mieć imię?

Scarlet zarumieniЕ‚a siД™, nagle onieЕ›mielona sЕ‚owami krГіla.

– Scarlet – powiedziała, spuściwszy wzrok. – A to jest Ruth – dodała, wskazując niżej.

Ruth zaskomlaЕ‚a, jakby w odpowiedzi. McCleod postawiЕ‚ Scarlet na ziemi, po czym pogЕ‚askaЕ‚ Ruth.

– Jestem pewien, że wszyscy umieracie z głodu – powiedział. – Do zamku! – krzyknął. – Czas to uczcić!

Jego ludzie zawtГіrowali okrzykiem, odwrГіcili siД™ jak na komendД™ i skierowali ku wejЕ›ciu na zamek. W tej samej chwili caЕ‚e rzД™dy straЕјnikГіw stanД™Е‚y na bacznoЕ›Д‡.

Sam objął Caitlin ramieniem, a Caleb Polly i razem ruszyli do zamku. Caitlin, choć wiedziała, że nie powinna, pozwoliła sobie ponownie mieć nadzieję, że znaleźli wreszcie dom, miejsce, w którym wszyscy mogli zamieszkać w spokoju.

ROZDZIAЕЃ SZГ“STY

Było to najmilsze i najbardziej wystawne powitanie, jakie Caitlin mogła sobie wyobrazić. Ich pobyt był niczym jedno, wielkie świętowanie. Spotykali coraz to innego członka klanu, co rusz zauważali nowe twarze, których nie widzieli od niepamiętnych czasów – Barbarę, Caina i wielu innych. Wszyscy zasiedli do obiadu przy ogromnym, biesiadnym stole, w ogrzanym, kamiennym zamku, mając pod nogami futra, w świetle zatkniętych na murach pochodni, przy odgłosach huczącego w kominku ognia i biegających wokół psów. Sala sprawiała wrażenie przytulnej i ciepłej i dopiero teraz Caitlin uzmysłowiła sobie, że na zewnątrz było zimno – był już koniec października, według tego, co jej powiedzieli. Tysiąc trzysta pięćdziesiąty rok. Caitlin nie mogła w to uwierzyć. Cofnęła się w czasie niemal siedemset lat, od dwudziestego pierwszego wieku.

Zawsze próbowała wyobrazić sobie, jak mogło wyglądać życie w tym okresie, w czasach rycerzy, noszenia zbroi, mieszkania w zamkach…, ale nigdy nie przyszło jej na myśl coś podobnego. Pomimo całkowitej zmiany otoczenia, braku miast i mniejszych miejscowości, ludzie wciąż byli serdeczni, bardzo inteligentni, bardzo życzliwi i szlachetni. W wielu kwestiach nie różnili się od tych, których znała w dwudziestym pierwszym wieku.

Caitlin czuЕ‚a siД™ tu jak w domu. CaЕ‚ymi godzinami rozmawiaЕ‚a z Samem i Polly, nadrabiajД…c zalegЕ‚oЕ›ci, sЕ‚uchajД…c ich opowieЕ›ci, ich wersji wydarzeЕ„ w Anglii. Ze zgrozД… wysЕ‚uchaЕ‚a relacji o tym, co zaszЕ‚o miД™dzy Polly i Sergeiem. ByЕ‚a dumna z Sama, kiedy dowiedziaЕ‚a siД™, iЕј uratowaЕ‚ Polly.

I przez caЕ‚y ten wieczГіr mimowolnie co rusz zauwaЕјaЕ‚a, Ејe Sam praktycznie nie spuszczaЕ‚ Polly z oczu. Jako starsza siostra wyczuЕ‚a, Ејe zaszЕ‚a w nim duЕјa zmiana. Nareszcie dojrzaЕ‚ i po raz pierwszy prawdziwie siД™ zakochaЕ‚.

Polly natomiast zdawała się nieco bardziej powściągliwa. Caitlin z trudem przychodziło określić jej stanowisko, jej uczucia względem Sama. Może dlatego, że Polly bardziej się pilnowała. A może dlatego, że tym razem Polly rzeczywiście się przejmowała. Caitlin wyczuła, w głębi serca, że Sam przesłaniał Polly cały świat, i że była podwójnie ostrożna, nie chciała okazać swych uczuć i zepsuć wszystkiego. Caitlin zauważyła, że kiedy Sam odwracał wzrok, Polly spoglądała na niego ukradkiem, po czym szybko odwracała głowę, aby Sam jej nie przyłapał.

Caitlin czuЕ‚a, wiedziaЕ‚a ponad wszelkД… wД…tpliwoЕ›Д‡, Ејe jej brat i przyjaciГіЕ‚ka byli na najlepszej drodze do zostania parД…. ЕљwiadomoЕ›Д‡ tego sprawiaЕ‚a jej ogromnД… radoЕ›Д‡. A ich widok, wypierajД…cych siД™ przed caЕ‚ym Е›wiatem uczucia, udajД…cych wrД™cz coЕ› przeciwnego, bawiЕ‚ jД… niezmiernie.

Przy stole zasiadali również nowo poznani, serdeczni ludzie i Caitlin poznała wielu, z którymi połączyły ją bliskie więzi. Wszyscy oni byli wojownikami. Król zasiadał u szczytu stołu w otoczeniu dworzan i rycerzy. Przez całe popołudnie raczyli wszystkich pijackimi przyśpiewkami, głośnym śmiechem i licznymi opowieściami o stoczonych przez siebie bitwach i odbytych wyprawach łowieckich. Caitlin z łatwością zauważyła, że ludzie ci byli serdeczni, przyjacielscy, gościnni, że uwielbiali pić i byli świetnymi gawędziarzami. A mimo to, byli też szlachetnymi, dumnymi i wspaniałymi wojownikami.

Uczta i towarzyszące jej opowieści przeciągnęły się do późnego popołudnia. Pochodnie gasły i trzeba było zapalać je na nowo; do kominka dołożono wiele ogromnych polan; na stołach pojawiły się kadzie powtórnie napełnione winem. W końcu nawet psy się zmęczyły i ułożyły na dywanach do snu. Scarlet również usnęła, położywszy głowę na kolanach Caitlin, a Ruth zwinęła się w kłębek tuż obok niej. Ruth najadła się do syta dzięki Scarlet, która nie ustawała w podsuwaniu jej pod nos kawałków mięsa. Wokół stołu kręciło się wiele psów, ale miały na tyle rozumu, by trzymać się od Ruth z daleka. Zadowolona Ruth również nie była nimi zainteresowana.

Niektórzy wojownicy, znużeni jadłem i piciem, również w końcu przysnęli na swych futrach. Caitlin zaczęła odpływać, zwracać się myślami ku innym czasom, miejscom i sprawom. Zaczęła się zastanawiać, jaka będzie jej następna wskazówka; czy jej tata będzie w tej epoce i miejscu; dokąd wyruszy w następną wyprawę. Jej oczy zaczęły powoli się zamykać, kiedy nagle usłyszała swoje imię.

KrГіl McCleod zwrГіciЕ‚ siД™ do niej osobiЕ›cie ponad gwarД… rozmГіw.

– A co ty o tym sądzisz, Caitlin? – spytał jeszcze raz.

Kiedy to zrobił, cały wesoły nastrój wyparował. Wszyscy ucichli i zaczęli odwracać się w jej stronę.

Caitlin byЕ‚a zaЕјenowana, bo nie przysЕ‚uchiwaЕ‚a siД™ rozmowie. KrГіl spojrzaЕ‚ na niД… jakby oczekiwaЕ‚ odpowiedzi. W koЕ„cu odchrzД…knД…Е‚.

– Co myślisz o Świętym Graalu? – spytał powtórnie.

ЕљwiД™tym Graalu? zdziwiЕ‚a siД™ Caitlin. Czy to o tym wЕ‚aЕ›nie rozmawiali?

Nie miała pojęcia. Święty Graal w ogóle nie zaprzątał jej myśli. Nie wiedziała nawet, co to takiego. Pożałowała teraz, że nie przysłuchiwała się ich konwersacji. Próbowała przypomnieć sobie, co to było, wróciła myślami do opowieści z czasów dzieciństwa, mitów i legend. Opowieści o królu Arturze. O Excaliburze. Świętym Graalu…

Powoli wszystko do niej docierało. Jeśli dobrze pamiętała, Święty Graal był ponoć kielichem lub czarą, która zawierała wyjątkowy płyn… Tak, powoli przypominała sobie coraz więcej. Byli ludzie, którzy twierdzili, że Święty Graal zawierał krew Chrystusa, a wypicie jej czyniło każdego nieśmiertelnym. Jeśli dobrze pamiętała, rycerze poświęcili całe wieki na odnalezienie Graala, narażając życie, wędrowali na koniec świata. I żaden go nie znalazł.

– Myślisz, że ktoś go kiedyś znajdzie? – spytał ponownie McCleod.

Caitlin odchrzД…knД™Е‚a. Wszyscy biesiadnicy wpatrywali siД™ w niД…, czekajД…c na odpowiedЕє.

– Hm… – zaczęła. – Nigdy tak naprawdę nie zastanawiałam się nad tym – odparła. – Lecz jeśli rzeczywiście istnieje… to w takim razie nie widzę powodu, dla którego nie miałoby się go odnaleźć.

StГіЕ‚ zagrzmiaЕ‚ okrzykiem w wyrazie aprobaty.

– Widzicie – powiedział McCleod do jednego z rycerzy. – Jest optymistką. Ja również sądzę, że zostanie kiedyś odnaleziony.

– Babskie gadanie – powiedział rycerz.

– A co z nim zrobisz, kiedy już go znajdziesz? – spytał inny rycerz. – Oto właściwe pytanie.

– Cóż, zyskam nieśmiertelność – odparł król i wybuchnął serdecznym śmiechem.

– Do tego nie potrzebny ci Święty Graal – powiedział kolejny rycerz. – Wystarczy, że cię przemienią.

WokГіЕ‚ stoЕ‚u zapadЕ‚a nagle peЕ‚na napiД™cia cisza. NajwyraЕєniej ten rycerz siД™ zagalopowaЕ‚. PrzekroczyЕ‚ granicД™ i wspomniaЕ‚ o czymЕ› zakazanym. SpuЕ›ciЕ‚ gЕ‚owД™ ze wstydu, zdawszy sobie sprawД™ z popeЕ‚nionego bЕ‚Д™du.

Caitlin dostrzegЕ‚a nagle mroczny wyraz twarzy McCleoda i w jednej chwili zdaЕ‚a sobie sprawД™, jak bardzo poЕјД…daЕ‚ przemiany. Е»e ЕјywiЕ‚ wielkД… urazД™ do klanu Aidena o to, Ејe nie wyЕ›wiadczyЕ‚ mu tej przysЕ‚ugi. NajwyraЕєniej rycerz poruszyЕ‚ draЕјliwy temat, jedyny powГіd zarzewia miД™dzy obiema rasami.

– I jaka ona jest? – spytał na głos król, kierując z jakiegoś powodu swe pytanie do Caitlin. – Ta nieśmiertelność?

Caitlin zaczęła się zastanawiać. Dlaczego akurat ją o to musiał zapytać, spośród wszystkich wampirów obecnych na sali? Nie mógł wybrać kogoś innego?

Caitlin zaczęła się nad tym zastanawiać. Jaka tak naprawdę była? Co miała powiedzieć? Z jednej strony uwielbiała nieśmiertelność, ceniła, że mogła żyć w tych wszystkich czasach i miejscach, spotykać swoją rodzinę i przyjaciół wciąż na nowo, za każdym razem w innym, nowym miejscu i czasie. Z drugiej strony, żałowała trochę, że nie mogła wieść zwykłego, prostego życia, że nic nie toczyło się swoim rytmem. Najbardziej jednak zdziwiła się, kiedy uprzytomniła sobie, jak ulotna zdawała się jej nieśmiertelność: z jednej strony była niczym wiekuiste życie – ale z drugiej − Caitlin wciąż odnosiła wrażenie, że brakowało jej na wszystko czasu.

– Nie wydaje się aż tak trwała, jak być może to sobie wyobrażasz.

Reszta biesiadnikГіw skinД™Е‚a gЕ‚owami z uznaniem.

McCleod nagle wstaЕ‚ od stoЕ‚u. W tej samej chwili wszyscy stanД™li na bacznoЕ›Д‡.

Caitlin zaczęła rozważać nagłą zmianę w królewskim zachowaniu, zastanawiając się, czy aby go nie rozzłościła, kiedy nagle poczuła za sobą jego obecność. Odwróciła się i zobaczyła go nad sobą.

– Twa mądrość wykracza poza twój wiek – powiedział. – Chodź ze mną. Zabierz też swoich przyjaciół. Muszę ci coś pokazać. Coś, co czekało tu na ciebie od bardzo długiego czasu.

Caitlin zdumiała się. Nie miała pojęcia, co to mogło być.

McCleod odwrГіciЕ‚ siД™ i dumnym krokiem opuЕ›ciЕ‚ salД™. Caitlin, Caleb oraz Sam z Polly wstali z miejsc i podД…Ејyli za nim. SpoglД…dali na siebie ze zdziwieniem.

Pokonali dЕ‚ugД… kamiennД… posadzkД™, idД…c za krГіlem przez ogromnД… salД™ w kierunku bocznego wyjЕ›cia, a stojД…cy przy stole rycerze powoli zajД™li swoje miejsca i kontynuowali posiЕ‚ek.

McCleod szedЕ‚ w ciszy dostojnym krokiem przez wД…skД…, oЕ›wietlonД… pochodniami salД™ wraz z Caitlin, Calebem, Samem i Polly. Wiekowe kamienne sale doprowadziЕ‚y ich w koЕ„cu do schodГіw ginД…cych w dole w kompletnym mroku. Caitlin zastanawiaЕ‚a siД™ przez caЕ‚Д… drogД™, dokД…d tak naprawdД™ ich prowadziЕ‚. Co takiego miaЕ‚ im do pokazania? JakiЕ› rodzaj pradawnej broni?

W koЕ„cu dotarli do podziemi jasno oЕ›wietlonych przez liczne pochodnie. Widok, ktГіry Caitlin tam zastaЕ‚a, zdumiaЕ‚ jД… niebywale. Niski, sklepiony strop skrzyЕ‚ siД™, caЕ‚y powleczony zЕ‚otem. Caitlin zauwaЕјyЕ‚a podobizny Chrystusa, rycerzy, sceny z biblii wymieszane z przerГіЕјnymi dziwnymi symbolami i znakami. PodЕ‚ogД™ pokrywaЕ‚ prastary, wytarty kamieЕ„ i Caitlin bezwiednie poczuЕ‚a, jakby weszli do jakiejЕ› tajemnej komnaty bД™dД…cej skarbcem.

Jej serce zaczęło bić szybciej, kiedy wyczuła, że czekało ich coś doniosłego. Przyspieszyła kroku, chcąc nadążyć za królem.

– Grobowiec ze skarbem klanu McCleod mający setki lat. To tutaj, na dole przechowujemy swój najświętszy skarb, naszą broń i dobytek. Jedna rzecz ma jednak największą wartość, jest ważniejsza od całej reszty.

ZatrzymaЕ‚ siД™ i odwrГіciЕ‚ do niej.

–To skarb, który przechowywaliśmy dla ciebie.

Po czym odwrГіciЕ‚ siД™ ponownie i podniГіsЕ‚ jednД… z pochodni tkwiД…cych w Е›cianie. WГіwczas otworzyЕ‚y siД™ nagle ukryte w kamiennym murze drzwi. Caitlin byЕ‚a zdumiona: nigdy by ich nie zauwaЕјyЕ‚a.

McCleod odwrГіciЕ‚ siД™ i poprowadziЕ‚ ich kolejnym krД™tym korytarzem. W koЕ„cu zatrzymali siД™ w niewielkiej alkowie. Przed nimi znajdowaЕ‚ siД™ tron, a na nim spoczywaЕ‚ jeden przedmiot: niewielka zdobiona klejnotami skrzynia. OЕ›wietlaЕ‚ jД… pЕ‚omieЕ„ migoczД…cej powyЕјej pochodni. McCleod siД™gnД…Е‚ po szkatuЕ‚Д™ ostroЕјnie i podniГіsЕ‚ jД….

Powoli uniósł wieko. Caitlin nie mogła uwierzyć własnym oczom.

Wewnątrz spoczywał pojedynczy skrawek starodawnego pergaminu, wyblakłego, pomarszczonego i przedartego w połowie. Był pokryty delikatnym odręcznym pismem w języku, którego Caitlin nie rozpoznawała. Wzdłuż krawędzi ciągnęły się kolorowe litery, rysunki i symbole, a na środku widniał półkolisty wzór. Wziąwszy jednak pod uwagę, że pergamin był przedarty w połowie, Caitlin nie potrafiła powiedzieć, co takiego przedstawiał.

– Dla ciebie – powiedział król, podnosząc go ostrożnie i wyciągając w jej kierunku.

Caitlin schwyciła skrawek pergaminu, czując jak zmarszczył się pod dotykiem jej palców i podniosła go do światła pochodni. Była to wydarta strona, być może z jakiejś księgi. Z całą tą delikatną symboliką wyglądała niemal jak dzieło sztuki sama w sobie.

– To brakująca część Świętej Księgi – wyjaśnił McCleod. – Kiedy znajdziesz księgę, odkryjesz resztę tej strony. A wówczas odnajdziesz relikwię, której wszyscy szukamy.

OdwrГіciЕ‚ siД™ i stanД…Е‚ zwrГіcony do niej twarzД….

– Święty Graal.

ROZDZIAЕЃ SIГ“DMY

Caitlin siedziaЕ‚a przy sekretarzyku w wielkiej komnacie zamku Dunvegan, spoglД…dajД…c przez okno na niebo gasnД…ce wraz z zachodem sЕ‚oЕ„ca. BadaЕ‚a wzrokiem podartД… stronicД™, ktГіrД… wrД™czyЕ‚ jej McCleod, trzymajД…c jД… do gГіry pod Е›wiatЕ‚o. Powoli przesunД™Е‚a palcami po wypukЕ‚ych, Е‚aciЕ„skich literach. WyglД…daЕ‚y i sprawiaЕ‚y wraЕјenie bardzo starych. CaЕ‚a strona byЕ‚a przepiД™knie i drobiazgowo zapisana. Caitlin podziwiaЕ‚a z zachwytem skomplikowanД… mozaikД™ barw zdobiД…cych kraЕ„ce strony. ZdaЕ‚a sobie sprawД™, Ејe w dawnych czasach ksiД…Ејki powstawaЕ‚y z zamysЕ‚em stworzenia dzieЕ‚a sztuki samego w sobie.

Caleb leЕјaЕ‚ na ich Е‚oЕјu, a Scarlet i Ruth odpoczywaЕ‚y na stosie futer uЕ‚oЕјonych przy kominku w odlegЕ‚ym rogu komnaty. Komnata byЕ‚a zaЕ› tak przestronna, Ејe Caitlin czuЕ‚a siД™ osamotniona w Е›wiecie swych myЕ›li mimo, Ејe byli tam razem z niД…. WiedziaЕ‚a teЕј, Ејe w przylegЕ‚ej izbie przebywali Sam i Polly. To byЕ‚ dЕ‚ugi dzieЕ„ i wielogodzinna uczta spД™dzona razem z klanem Aidena i krГіlewskimi ludЕєmi, a teraz wszyscy przygotowywali siД™ do snu.

Caitlin nie mogła oderwać myśli od wydartej stronicy, od wskazówki, dokąd miała ją zaprowadzić i czy dzięki temu odnajdzie czwarty klucz. Czy tym razem spotka tam ojca? Czy było możliwe, że czekał na nią nieopodal? Serce zabiło jej szybciej na samą tę myśl. Czy oznaczało to, że w końcu odnajdzie tarczę? Że to wszystko miało wkrótce się skończyć? Co wówczas zrobi? Dokąd się uda?

Zbytnio ją to wszystko przytłaczało. Czuła, że musiała jedynie skupić się na wskazówce, podążać krok za krokiem. Pomyślała o tym, co McCleod powiedział jej o Świętym Graalu. Wspomniał, że wraz ze swymi ludźmi poświęcił całe życie na poszukiwania. Że zgodnie z legendą miała pojawić się kobieta i zaprowadzić ich do niego. Wierzył, że to ona, Caitlin, była tą kobietą. I z tego to powodu przekazał jej swoją cenną wskazówkę, starodawny skrawek pergaminu.

Caitlin jednak nie byЕ‚a o tym przekonana. Czy Graal nie byЕ‚ tylko mitem? A moЕјe naprawdД™ istniaЕ‚? I w jaki sposГіb byЕ‚ zwiД…zany z jej poszukiwaniami?

Nie wiedziała, dokąd to wszystko prowadziło, ale kiedy już się nad tym zastanowiła, zdała sobie sprawę, że w końcu znalazła miejsce, tu, w tym zamku, u boku tych ludzi, gdzie miała wrażenie spokoju i psychicznego komfortu. Czuła się na Skye jak w domu, w tym zamku, z tym królem, z jego rycerzami i oczywiście ponownie z klanem Aidena. Była zachwycona, że znów była razem z Calebem, Scarlet, Samem i Polly. Wreszcie, znowu, wszystko było na swoim miejscu. Na zewnątrz było zimno i wietrznie, wewnątrz zaś ogień buchał w kominku, dzięki czemu było przytulnie. Caitlin nie miała ochoty wypuszczać się na poszukiwania kolejnych wskazówek. Chciała zostać tu, na miejscu. Oczami wyobraźni widziała, jak razem z Calebem, Scarlet i Ruth tworzą tutaj własny dom.

Gdyby zdecydowali się kontynuować od razu misję, jak odbiłoby się to na jej relacjach z Calebem? Lub nawet naraziło Scarlet i Ruth na niebezpieczeństwo? Wyglądało no to, że za każdym razem, kiedy zbliżała się do kolejnego klucza, zło wkraczało do jej świata.

Odłożyła powoli kruchy pergamin i zamiast tego wpatrzyła się w spoczywający przed nią na sekretarzyku jej zamknięty dziennik. Był poprzecierany, napęczniały od częstego używania i sam wyglądał jak relikt. Sięgnęła po niego i zaczęła powoli przewracać strony tak długo, aż dotarła niemal do końca. Uświadomiła sobie z obawą, że nie zostało już zbyt wiele pustych stron. Nie mogła w to uwierzyć. Kiedy zaczynała go pisać, wydawało się jej, że wieki miną zanim dotrze do końca.

Podniosła pióro, zanurzyła w atramencie i zaczęła gryzmolić.

Nie mogę uwierzyć, że dziennik jest już prawie skończony. Spoglądam na poprzednie zapiski, te z Nowego Jorku, i mam wrażenie, że minęły od tego czasu całe wieki. Ale jednocześnie czuję również, jakby to wszystko wydarzyło się zaledwie wczoraj.

Wracam myślami do tego wszystkiego, przez co przeszłam i nie wiem nawet, od czego zacząć. Czuję, że tak wiele się zdarzyło, że nie zdołam wszystkiego ci opisać. Wprowadzę cię zatem tylko w najważniejsze szczegóły.

Caleb Ејyje. PrzetrwaЕ‚ swД… chorobД™. JesteЕ›my z powrotem razem. I zamierzamy wziД…Д‡ Е›lub. Nic nie uszczД™Е›liwi mnie bardziej.

W naszym Ејyciu pojawiЕ‚a siД™ Scarlet, najpiД™kniejsza oЕ›miolatka na Е›wiecie i zostaЕ‚a naszД… cГіrkД…. Ona rГіwnieЕј przeЕјyЕ‚a swД… chorobД™. Tak bardzo siД™ cieszД™.

Nie wspominając o Ruth, która podrosła i stała się silniejsza niż Róża kiedykolwiek była. Może też być najbardziej oddanym i opiekuńczym zwierzęciem, jakie kiedykolwiek widziałam. Jest członkiem naszej rodziny na równi ze Scarlet i Calebem.

I cieszД™ siД™ ogromnie, Ејe znowu jesteЕ›my wszyscy razem, z Samem i Polly. Nareszcie czujД™, Ејe caЕ‚a moja rodzina zjednoczyЕ‚a siД™ ponownie, Ејe jesteЕ›my wszyscy pod jednym dachem.

Denerwuję się z powodu mojego ślubu. Nie mieliśmy jeszcze z Calebem czasu o tym porozmawiać, ale czuję, że to wkrótce nastąpi. Kiedy byłam młodsza, zawsze wyobrażałam sobie dzień swojego ślubu. Nigdy jednak nie wyobrażałam sobie, nawet w najmniejszym stopniu, czegoś podobnego. Ślub wampirów? Jak w ogóle to będzie przebiegać?

Mam nadziejД™, Ејe kocha mnie wciД…Еј tak bardzo, jak ja jego. Wyczuwam, Ејe tak jest. Zastanawiam siД™, czy i on denerwuje siД™ z powodu Е›lubu?

SpoglД…dam w dГіЕ‚ na pierЕ›cieЕ„, ten, ktГіry otrzymaЕ‚am od niego, taki piД™kny, zdobiony tymi wszystkimi bЕ‚yszczД…cymi kamieniami. Zdaje siД™ taki nieprawdziwy. W ogГіle. Ale jednoczeЕ›nie mam wraЕјenie, Ејe zostaЕ‚am z nim zЕ‚Д…czona na wiecznoЕ›Д‡.

Chcę znaleźć tatę. Naprawdę tego chcę. Ale nie mam ochoty już więcej go szukać. Nie chcę też, by cokolwiek się teraz zmieniło. Nic a nic. Chcę być z Calebem. Chcę wziąć z nim ślub. Czy to źle, że przedkładam nasz ślub nad wszystko inne?

ZamknД™Е‚a dziennik i odЕ‚oЕјyЕ‚a piГіro. WciД…Еј zagubiona w Е›wiecie swych myЕ›li zamrugaЕ‚a powiekami i rozejrzaЕ‚a siД™ po izbie. CiekawiЕ‚o jД…, ile czasu minД™Е‚o od chwili, w ktГіrej pogrД…ЕјyЕ‚a siД™ we wspomnieniach; wyjrzaЕ‚a przez okno i zauwaЕјyЕ‚a, Ејe juЕј zmierzchaЕ‚o. PrzebiegЕ‚a wzrokiem po komnacie i zobaczyЕ‚a, Ејe Scarlet i Ruth wciД…Еј spaЕ‚y gЕ‚Д™boko. Po drugiej stronie komnaty, przy Е›wietle pochodni, leЕјaЕ‚ Caleb i rГіwnieЕј wyglД…daЕ‚ na pogrД…Ејonego we Е›nie.

Caitlin uświadomiła sobie, że również była senna. Czuła, że musiała oczyścić umysł, zaczerpnąć świeżego powietrza. Wstała od sekretarzyka i po cichu przeszła przez komnatę, zamierzając wymknąć się z niej chyłkiem. Po drodze chwyciła futrzany szal i owinęła nim ramiona. Kiedy jednak dotarła do drzwi, usłyszała ciche chrząknięcie.

ObejrzaЕ‚a siД™ i zauwaЕјyЕ‚a wpatrujД…cego siД™ w niД… jednym okiem Caleba, przywoЕ‚ujД…cego jД… gestem do siebie.

OdwrГіciЕ‚a siД™ i podeszЕ‚a do niego, a kiedy poklepaЕ‚ Е‚ГіЕјko, usiadЕ‚a obok niego.

UЕ›miechnД…Е‚ siД™, otwierajД…c powoli oczy. Jak zwykle uderzaЕ‚a jД… jego uroda. Jego rysy twarzy byЕ‚y idealne, takie nieskalane i Е‚agodne, z wydatnД… liniД… szczД™ki i koЕ›ciami policzkowymi, peЕ‚nymi i gЕ‚adkimi ustami i idealnym, kanciastym nosem. ZamrugaЕ‚ dЕ‚ugimi rzД™sami, po czym wyciД…gnД…Е‚ dЕ‚oЕ„ i przesunД…Е‚ po jej wЕ‚osach.

– Nie mieliśmy nawet okazji porozmawiać – powiedział.

– Wiem – powiedziała z uśmiechem.

– Chcę, żebyś wiedziała, że nadal bardzo cię kocham – powiedział.

Caitlin uЕ›miechnД™Е‚a siД™.

– Ja ciebie również.

– I że nie mogę doczekać się naszego ślubu – dodał z jeszcze szerszym uśmiechem.

UsiadЕ‚ na Е‚ГіЕјku i pocaЕ‚owaЕ‚ jД…. I caЕ‚owali siД™ dЕ‚ugo przy Е›wietle pochodni.

Caitlin poczuła, jak w sercu zrobiło się jej od razu cieplej. Dokładnie te słowa chciała usłyszeć. Zadziwiające było, z jaką łatwością udawało mu się odczytać jej myśli.

– Teraz, kiedy już tu jesteśmy, chcę się z tobą ożenić. Zanim wyruszymy w dalsze poszukiwania. Tu. W tym miejscu. Zaczął przyglądać się jej twarzy. – Co o tym myślisz?

Spojrzała na niego z mocno bijącym sercem i mieszanymi uczuciami. Dokładnie tego chciała. Ale też bała się. Nie wiedziała, jak zareagować.

W koЕ„cu wstaЕ‚a.

– Gdzie idziesz? – spytał.

– Wkrótce wrócę – powiedziała. – Muszę tylko oczyścić umysł.

Pocałowała go ostatni raz, po czym odwróciła się i wyszła na zewnątrz, cicho zamykając za sobą drzwi. Wiedziała, że gdyby została, skończyłaby w jego ramionach, w łóżku. A naprawdę potrzebowała teraz pozbierać myśli. Nie, żeby miała co do niego jakieś wątpliwości. Czy też do ich ślubu. Lecz wciąż czuła się rozdarta na myśl o tym, że powinna w tej chwili być gdzieś tam i kontynuować swoją misję. Czy była egoistką, przedkładając nad to swój ślub?

Idąc opustoszałym, kamiennym korytarzem i wybijając stopami niesiony echem rytm, Caitlin zauważyła schody pnące się gdzieś w górę i sączące się stamtąd naturalne światło. Uzmysłowiła sobie, że był to zamkowy dach, miejsce, które w sam raz nadawało się by zaczerpnąć powietrza i nacieszyć się prywatnością.

Pospieszyła schodami w górę i na zewnątrz, w osnute mrokiem powietrze. Było zimniej, niż mogła przypuszczać. Późny, październikowy wiatr dął mocno, więc Caitlin zacisnęła futro wokół siebie, wdzięczna za ciepło, które jej dawało.

Idąc powoli wałem, spojrzała na zewnątrz, na krajobraz widoczny w tej resztce światła, która jeszcze pozostała. Jego piękno zapierało dech w piersiach. Po jednej stronie, zamek spoczywał nad rozległym, pokrytym mgłą jeziorem. Po drugiej – widniały wielkie połacie drzew, wzgórz i dolin. Miejsce to tchnęło magią.

Caitlin podeszła do krawędzi muru i spojrzała na zewnątrz, chłonąc każdym zmysłem elementy krajobrazu – kiedy nagle wyczuła obecność kogoś jeszcze. Nie mogła pojąć, jak to było możliwe, jako że cały dach był pusty. Powoli odwróciła się, nie wiedząc, czego się spodziewać.

Nie mogła uwierzyć.

Na odległym krańcu dachu stała samotna postać, odwrócona do niej plecami, spoglądając na jezioro. Caitlin poczuła, jak przeszył ją prąd. Nie musiała widzieć jego długiej, opływowej szaty, jego długich, srebrzystych włosów, ani też laski u jego boku, by wiedzieć, kto to.

Aiden.

Czy to naprawdę było możliwe? zaczęła się zastanawiać. Czy też było to tylko złudzenie?

Powoli pokonaЕ‚a dach i podeszЕ‚a bliЕјej, po czym zatrzymaЕ‚a siД™ w odlegЕ‚oЕ›ci kilku stГіp. StaЕ‚ nieruchomo. Jego wЕ‚osy rozwiewaЕ‚a bryza. Nie odwracaЕ‚ siД™. Przez chwilД™ Caitlin pomyЕ›laЕ‚a, Ејe nie byЕ‚ prawdziwy. Potem dotarЕ‚ do niej jego gЕ‚os.

– Daleko zaszłaś – powiedział, wciąż odwrócony tyłem do niej.

Powoli odwrócił się i stanął twarzą w twarz. Jego wielkie oczy lśniły błękitem nawet w tym przyćmionym świetle i zdawały się prześwietlać ją na wskroś. Jak zwykle jego twarz była pozbawiona jakiegokolwiek wyrazu. Z wyjątkiem powagi.

Caitlin była uradowana jego widokiem. O tyle rzeczy chciała go zapytać i, jak zwykle, pojawił się akurat w chwili, kiedy najbardziej potrzebowała jego rady.

– Nie wiedziałam, czy cię jeszcze kiedykolwiek zobaczę – powiedziała.

– Zawsze mnie zobaczysz – odparł. – Czasami osobiście, a czasami inaczej – odparł zagadkowo.

Między nimi zaległa cisza, w miarę, jak Caitlin próbowała pozbierać myśli.

– Został już tylko jeden klucz – powiedziała bez zastanowienia. – Czy to oznacza, że wkrótce zobaczę swego ojca?

ZlustrowaЕ‚ jД… wzrokiem, po czym odwrГіciЕ‚ gЕ‚owД™.

W koЕ„cu powiedziaЕ‚:

– To zależy od twych czynów, prawda?

Jego zwyczaj odpowiadania pytaniem na pytanie zawsze doprowadzał ją do szału. Musiała spróbować inaczej.

– Ta nowa wskazówka – powiedziała. Ta strona. Wydarta stronica. Nie wiem, dokąd prowadzi. Nie wiem, czego mam szukać. Ani też gdzie.

Aiden tkwiЕ‚ wpatrzony w horyzont.

– Czasami to wskazówka szuka ciebie – odparł. – Wiesz już o tym. Czasami musisz poczekać, aż to zostanie tobie ujawnione.

Caitlin zamyśliła się nad tymi słowami. Czy kazał jej nic nie robić?

– W takim razie… mam nic nie robić? – spytała.

– Masz wiele do zrobienia – odparł Aiden.

Odwrócił się twarzą do niej i powoli, po raz pierwszy od niepamiętnej chwili, uśmiechnął się do niej. – Musisz zaplanować wesele.

Caitlin uЕ›miechnД™Е‚a siД™.

– Chciałam, ale sądziłam, że to będzie zbyt błahe. Że powinnam dać na wstrzymanie. Że powinnam przede wszystkim kontynuować poszukiwania.

Aiden powoli potrzД…snД…Е‚ gЕ‚owД….

– Ślub wampirów nie jest czymś błahym. To godne czci wydarzenie. To zjednoczenie dwóch wampirzych dusz. Przysparza mocy wam obojgu i całemu naszemu klanowi. I pogłębi tylko twój rozwój, twoje umiejętności. Jestem z ciebie dumny. Wiele już zyskałaś. Ale jeżeli chcesz się rozwijać, wspiąć się na następny poziom, potrzebujesz tego ślubu. Każdy związek wnosi własną moc. Zarówno dla pary, jak i pojedynczej osoby.

Caitlin poczuła ulgę i podekscytowanie – ale też i podenerwowanie.

– Ale nie wiem, jak planować taki ślub. Nie wiem nawet, jak zorganizować ludzki.

Aiden uЕ›miechnД…Е‚ siД™.

– Masz wielu przyjaciół, którzy ci pomogą. Ja natomiast będę przewodniczył ceremoniałowi. Uśmiechnął się. – Wszakże jestem kapłanem.

Caitlin uЕ›miechnД™Е‚a siД™ szeroko. SpodobaЕ‚ siД™ jej ten pomysЕ‚.

– Co więc mam teraz zrobić? – spytała podekscytowana, podenerwowana, nie wiedząc, od czego zacząć.

UЕ›miechnД…Е‚ siД™.

– Idź do Caleba. I powiedz tak. I niech miłość zatroszczy się o resztę.

ROZDZIAЕЃ Г“SMY

Kyle wД™drowaЕ‚ bagnami poЕ‚udniowej Szkocji, kipiД…c nienawiЕ›ciД…. Z kaЕјdym krokiem wpadaЕ‚ w coraz wiД™kszy szaЕ‚ na myЕ›l o Caitlin, ktГіra wymykaЕ‚a mu siД™ i zwodziЕ‚a w kaЕјdym kolejnym stuleciu, w kaЕјdym nowym miejscu. RozmyЕ›laЕ‚ nad sposobami schwytania jej i zabicia, wziД™cia odwetu.

Wyczerpał już niemal wszystkie możliwości, które przychodziły mu na myśl, a ona zawsze zdołała mu się wyśliznąć. Co prawda, zdołał zemścić się, trując jej rodzinę. Uśmiechnął się do siebie na samą myśl o tym.

Lecz to mu nie wystarczyło. Za długo to wszystko już trwało. O wiele za długo. Ostatnim razem, kiedy się spotkali, pokonała go. Musiał to przyznać. Był zszokowany jej siłą, jej bitewnymi umiejętnościami. W zasadzie − walczyła lepiej od niego. Nie spodziewał się tego.

W jakiejś mierze obawiał się jej siły i dlatego zadał sobie tyle trudu, by ją otruć, by uniknąć bezpośredniej konfrontacji. Ale i ten plan nie wypalił. Przez przypadek otruł Caleba, Miał pewność, że trucizna go zabiła, lecz nie mógł tego potwierdzić, jako że musiał ratować się ucieczką po nocnym niebie.

Kyle przyrzekł sobie, że był to ostatni raz i ostatnie miejsce, kiedy coś takiego się wydarzyło, kiedy musiał ją ścigać. Zamierzał albo zabić ją tym razem już na pewno, albo samemu umrzeć, próbując tego dokonać. Nie było odwrotu. Ani poddawania się. Żadnych kolejnych stuleci, ani nowych miejsc. Zamierzał stoczyć walkę na śmierć i życie. Tu, w Szkocji.

W tym celu opracował świetną strategię, najlepszą ze wszystkich. Trucizna wampirów była dobrym pomysłem, jak na tamtą chwilę, lecz z perspektywy czasu wiązała się z za dużym ryzykiem, pozostawiała zbyt wiele miejsca na przypadek. Jego nowy pomysł nie powinien zakończyć się niepowodzeniem.

Uknuł swój plan, wróciwszy myślami do wszystkich chwil i miejsc, kiedy zdołał osaczyć Caitlin, kiedy przypomniał sobie moment, w którym był najbliższy jej zabicia. Doszedł do wniosku, że było to w Nowym Jorku, kiedy uwięził jej brata Sama; kiedy miał go pod kontrolą i użył jego zdolności zmiany kształtu, by przechytrzyć Caitlin. Wtedy prawie mu się udało.

Zdał sobie sprawę, że zmiennokształtność była kluczem. Przy pomocy takiego podstępu mógł nabrać Caitlin, zyskać jej zaufanie i wtedy raz na zawsze z nią skończyć.

Problem polegaЕ‚ na tym, Ејe Kyle nie posiadaЕ‚ tej umiejД™tnoЕ›ci. ZnaЕ‚ jednak kogoЕ›, w tych czasach i miejscu, kto je miaЕ‚.

Jego dawny protegowany.

Rynd.

Wieki temu Kyle wytrenował zgraję najbardziej bestialskich, sadystycznych wampirów, jakie kiedykolwiek włóczyły się po ziemi. Rynd stał się jednym z najlepszych z jego uczniów. Stał się jednak zbyt bezwzględny nawet jak dla Kyle’a i ten w końcu musiał się go pozbyć.

Ostatnim razem, kiedy Kyle o nim słyszał, Rynd żył w tej epoce, zaszyty w odległych, południowych krańcach Szkocji. Kyle zamierzał go teraz odnaleźć. Jakby nie było, nauczył go wszystkiego, co sam umiał i pomyślał, że Rynd był mu coś winien. Przynajmniej tyle mógł zrobić dla swego dawnego mentora. Kyle chciał jedynie, by Rynd wykorzystał dla niego swą zmiennokształtność, tylko jeden raz.

Tkwiąc po kostki w błocie, Kyle uśmiechnął się na samą tę myśl. Właśnie tak, Rynd był dokładnie tym, czego Kyle potrzebował, by oszukać Caitlin i skończyć z nią raz na zawsze. Tym razem obmyślił plan, który nie mógł go zawieść.

Podniósł wzrok i ogarnął nim okolicę. Było zimno i wietrznie, a wilgoć unosząca się w powietrzu przenikała go do kości. Był zmierzch, jego ulubiona pora dnia, i nad pradawną puszczą zawisła gęsta mgła. Taki dzień odpowiadał mu najbardziej. Jeśli istniało cokolwiek, co Kyle lubił bardziej niż zmierzch, to była to mgła. Kyle czuł się wręcz jak w domu.

Nagle, jego zmysЕ‚y ostrzegЕ‚y go o czymЕ›. PoczuЕ‚, jak wЕ‚osy zjeЕјyЕ‚y siД™ mu na gЕ‚owie. CoЕ› mu podpowiadaЕ‚o, Ејe Rynd czaiЕ‚ siД™ gdzieЕ› w pobliЕјu.

Kiedy wszedЕ‚ w mgЕ‚Д™, usЕ‚yszaЕ‚ delikatne skrzypienie, podniГіsЕ‚ wzrok i zauwaЕјyЕ‚ jakiЕ› ruch. Kiedy mgЕ‚a ustД…piЕ‚a, Kyle dostrzegЕ‚ jaЕ‚owy las obumarЕ‚ych drzew, a kiedy przyjrzaЕ‚ siД™ dokЕ‚adniej, zauwaЕјyЕ‚ coЕ› zwisajД…cego z gaЕ‚Д™zi.

Kiedy podszedł bliżej i przyjrzał się lepiej, zdał sobie sprawę, że były to ciała – ludzi – nieżywych, wiszących do góry nogami, uwiązanych liną za kostki do gałęzi. Zwłoki bujały się powoli na wietrze, a w powietrzu rozlegał się odgłos ocierających się o drzewa, skrzypiących lin. Sądząc po ich wyglądzie, wydawało się, że zostali zabici dawno temu; ich skóra była sina, a w szyjach widniały znamienne otwory. Kyle zorientował się, że posłużyli jako pokarm, że wyssano z nich całą krew.

Robota Rynda.

Kiedy mgła ustąpiła jeszcze bardziej, Kyle zauważył setki – nie, tysiące – ciał, wszystkie powieszone na drzewach. Najwyraźniej przez jakiś czas utrzymywano ich przy życiu, powoli torturowano całymi dniami. Był to czyn sadystyczny i nikczemny.

Kyle byЕ‚ zachwycony. ByЕ‚o to coЕ›, co sam chД™tnie by uczyniЕ‚ w swoim najlepszym okresie.

Wiedział, że Rynd musiał być bardzo, bardzo niedaleko.

Nagle z mgły wyłoniła się samotna postać i powoli zaczęła zbliżać się do niego. Kyle zmrużył oczy, starając się dostrzec, kto to.

A kiedy siД™ zorientowaЕ‚, jego serce zatrzymaЕ‚o siД™.

Nie, to niemoЕјliwe.

Stała przed nim jego matka. Jego prawdziwa matka, ludzka, ta sprzed jego przemiany. Była tą, którą kochał najbardziej na świecie, tą, która pamiętała jeszcze, jaki był życzliwy, zanim został przemieniony – i tą, która przypominała mu o jego ludzkim pochodzeniu.

Kyle poczuЕ‚, jakby coЕ› przeszyЕ‚o jego serce. PoczuЕ‚ wyrzuty sumienia, ktГіre rozdarЕ‚y jego Е›wiat na dwoje.




Конец ознакомительного фрагмента.


Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=43696391) на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.



Если текст книги отсутствует, перейдите по ссылке

Возможные причины отсутствия книги:
1. Книга снята с продаж по просьбе правообладателя
2. Книга ещё не поступила в продажу и пока недоступна для чтения