Читать онлайн книгу "Atropos"

Atropos
Federico Betti






PГѓВ«r tГѓВ« gjithГѓВ« lexuesit qГѓВ« po presin me padurim tГѓВ« lexojnГѓВ« kГѓВ«to histori



Burri zbriti nga autobusi i linjГѓВ«s 19 te Sheshi BraГѓВ§i nГѓВ« San Laxaro tГѓВ« SavenГѓВ«s, arriti tek kioska e gazetave, bleu njГѓВ« kopje tГѓВ« Resto Del Carlino dhe nisi ta shfletonte. U ul nГѓВ« njГѓВ« nga stolat e Sheshit pГѓВ«r tГѓВ« lexuar gazetГѓВ«n por nuk gjeti ndonjГѓВ« lajm me rГѓВ«ndГѓВ«si: faqet e para ishin tГѓВ« mbushura tГѓВ« tГѓВ«ra me kronikГѓВ«n, ndГѓВ«rsa brenda gjeti lajme nga ekonomia dhe, mГѓВ« tej, faqet me lajme lokale nga krahina bolonjeze, qГѓВ« nga qyteti e deri tek tГѓВ« gjitha rrethinat e tij. I hodhi njГѓВ« sy edhe njoftimeve publicitare, pa gjetur asgjГѓВ« interesante. E palosi gazetГѓВ«n dhe, duke e mbajtur poshtГѓВ« krahut, nisi tГѓВ« ecte pГѓВ«rgjatГѓВ« rrugГѓВ«s Emilia me drejtimin nga Imola.

Arriti tek hyrja e bankës në kryqëzimin me rrugën Jussi, akoma disa qindra metra më përpara, shtyu të parën portë të rëndë prej metali, pastaj të dytën, dhe hyri brenda. Në atë orë të mëngjesit kishte shumë pak klientë dhe, pak minuta pasi kishte hyrë brenda, mundi të paraqitej tek sporteli i parë i arkës që u lirua nga tre sportelet e hapura në atë moment. “Mirëdita”, e përshëndeti punonjësja, “si mund t’ju ndihmoj?” “Do doja të flisja me drejtorin, nëse nuk është i zënë.” “Si të dëshironi. Çfarë ka që nuk shkon?”, e pyeti gruaja, që lëshonte një aromë prej frute aq të rëndë gati sa të sillte të përziera. “Jo, mos u shqetëso. Thjesht po mendoj sesi të investoj më mirë dhe do doja të flisja me të, në mënyrë që të marr një vendim.” “Për këtë gjë janë të gatshëm të gjithë konsulentët tanë financiarë. Besoj se ju mund të flisni shtruar me një prej tyre: të gjithë janë shumë të zotë. Vetëm në rast se dëshironi të flisni posaçërisht me drejtorin ose keni arsye të veçanta për ta shqetësuar” shpjegoi gruaja. “Dëshiroj të flas posaçërisht me drejtorin”.



I



AtГѓВ« ditГѓВ«, Davide Paliarini po kthehej nga palestra ku kalonte nja dy orГѓВ« mbasditeve gjatГѓВ« javГѓВ«s, duke pГѓВ«rfshirГѓВ« edhe fundjavГѓВ«n.

Jetonte vetГѓВ«m, nГѓВ« njГѓВ« kondominio nГѓВ« rrugГѓВ«n Venecia nГѓВ« San Laxaro tГѓВ« SavenГѓВ«s.

E kishte marrГѓВ« atГѓВ« vendim pas njГѓВ« vit fejese dhe njГѓВ« vit bashkГѓВ«jetese me shoqen e tij. Me pГѓВ«lqimin e tГѓВ« dyve i kishin thГѓВ«nГѓВ« mjaft njГѓВ«ri tjetrit, nuk do mundnin mГѓВ« tГѓВ« jetonin bashkГѓВ« pasi, ndryshe nga sa e mendonin nГѓВ« fillim, me sa dukej nuk ishin bГѓВ«rГѓВ« tamam pГѓВ«r njГѓВ«ri tjetrin.

Ritmet e jetГѓВ«s dhe pikГѓВ«pamjet i kishin shumГѓВ« tГѓВ« ndryshme pГѓВ«rsa i pГѓВ«rket manaxhimit tГѓВ« kohГѓВ«s dhe pГѓВ«rdorimit tГѓВ« parave.

Dhe nГѓВ« fund kishin menduar qГѓВ« tГѓВ« pГѓВ«rshГѓВ«ndeteshin dhe secili tГѓВ« vazhdonte jetГѓВ«n e vet.

Pasi mbГѓВ«rriti para derГѓВ«s sГѓВ« jashtme tГѓВ« pallatit, ngjiti shkallГѓВ«t dhe hyri nГѓВ« shtГѓВ«pi.

Apartamenti i tij gjendej nГѓВ« katin e parГѓВ« tГѓВ« njГѓВ« ndГѓВ«rtese jo shumГѓВ« tГѓВ« lartГѓВ« dhe tГѓВ« zhytur nГѓВ« jeshillГѓВ«kun e njГѓВ« oborri plot me bimГѓВ« dhe drurГѓВ« tГѓВ« llojeve tГѓВ« ndryshme, ku njГѓВ« gardh e ndante me ambjentin tjetГѓВ«r tГѓВ« jashtГѓВ«m.

Kishte tГѓВ« paktГѓВ«n tre avantazhe aty: hija qГѓВ« bГѓВ«nin drurГѓВ«t, qГѓВ« mundГѓВ«sonte strehГѓВ« nga temperaturat e larta gjatГѓВ« verГѓВ«s, njГѓВ« grimГѓВ« prej elegance tГѓВ« vetГѓВ« shtГѓВ«pisГѓВ« dhe fakti se njГѓВ« kondominio me oborr tГѓВ« brendshГѓВ«m zor se tГѓВ«rhiqte vГѓВ«mendjen e atyre qГѓВ« merreshin me shpГѓВ«rndarjen e fletГѓВ«palosjeve publicitare.

Pasi mbështeti në tokë çantën sportive që e përdorte në palestër dhe që brenda kishte kryesisht një palë rroba për t’u ndërruar dhe gjithçka që duhej për t’u larë, e hapi dhe e bëri gati për ditën tjetër, dhe pastaj vendosi të lexonte pakëz.

I donte romanet me aventura nga autorë si Klaiv Kasler, edhe pse deri pak muaj më parë zakonisht lexonte edhe thrillerat dhe, në përgjithësi, histori që përshkoheshin nga pasiguritë por, pas aksidentit rrugor që kishte bërë, kishte vendosur që t’i linte këto deri në një moment kur ta vendoste vetë.

Kishte qenë faji i tij, kjo ishte e pamohueshme, dhe nuk mund t’ia falte dot vetes: ajo ngjarje sigurisht që i kishte lënë shenjë në psiqikë.

Mundohej me ГѓВ§do kusht qГѓВ« mos ta sillte ndГѓВ«r mend, dhe shpesh ia dilte mbanГѓВ«, por, atГѓВ«herГѓВ« kur pak e priste, kujtimi i rikthehej duke e mbГѓВ«rthyer sГѓВ«rish fort.

Ah, sikur vetГѓВ«m mos ta kishte marrГѓВ« atГѓВ« pilulГѓВ«...

Por ishte joshur nga e panjohura. I kishin thënë “Do ta shohësh se si do ndihesh. Do të të bëjë që të kapësh yjet. Provoje: mund ta kesh edhe një me zbritje.”

Dhe kГѓВ«shtu e kishte provuar, por duke i thГѓВ«nГѓВ« vetes se nuk do ta provonte mГѓВ« kurrГѓВ«. Thjesht si kureshtje pГѓВ«r tГѓВ« kuptuar se ГѓВ§farГѓВ« pГѓВ«rjetohej me atГѓВ« gjГѓВ«nГѓВ«.

Pasi doli nga diskoteka ku shkonte herë pas here për të kaluar një mbrëmje të shtune ndryshe nga zakonisht dhe me shpresën për të takuar edhe njerëz të rinj që mund edhe t’i bënte miq, ose mundësisht edhe ndonjë shpirtin e vet binjak edhe pse e dinte dhe vetë se do duhej kohë për të stabilizuar një marrëdhënie të këtillë, ishte larguar për tek makina e vet dhe ishte nisur për në shtëpi.

Kishte kaluar tГѓВ« paktГѓВ«n njГѓВ« orГѓВ« qГѓВ« nga marrja e asaj pilule eferveshente (nГѓВ« fakt i ishte kГѓВ«shilluar edhe njГѓВ« gotГѓВ« pije) dhe, kur Davidi po udhГѓВ«tonte nГѓВ« unazГѓВ«n e BolonjГѓВ«s nГѓВ« drejtim tГѓВ« shtГѓВ«pisГѓВ«, filloi tГѓВ« ndihej euforik, si tГѓВ« ishte nГѓВ« qiell tГѓВ« shtatГѓВ«. Shtypi deri nГѓВ« fund pedalin e gazit pasi e ndjente tГѓВ« nevojshme nГѓВ« njГѓВ«farГѓВ« mГѓВ«nyre ta shkarkonte atГѓВ« eufori dhe rezultati qe ai qГѓВ« shpresonte, por nuk kishte marrГѓВ« parasysh tГѓВ« papriturat e mundshme si pasojГѓВ« e tejkalimit tГѓВ« shpejtГѓВ«sisГѓВ«.

Me shumГѓВ« vonesГѓВ« vuri re njГѓВ« fГѓВ«mijГѓВ« qГѓВ« po kalonte rrugГѓВ«n nГѓВ« vijat e bardha, ndГѓВ«rkohГѓВ« qГѓВ« e goditi nГѓВ« krahun e majtГѓВ« duke e pГѓВ«rplasur nГѓВ« tokГѓВ« dhe duke e marrГѓВ« zvarrГѓВ« pГѓВ«r nja njГѓВ«qind metra.

Nuk i kishte kushtuar fare vГѓВ«mendje pranisГѓВ« sГѓВ« prindГѓВ«rve dhe ishte larguar pa u ndalur, me trupin plot adrenalinГѓВ«.

Davide Paliarini mbyllte sytë sa herë që i vinte në mendje ai episod, me shpresën që t’i flakte tutje ato kujtime të dhimbshme dhe shpesh ia dilte mbanë, po jo gjithmonë.

Kur e kuptoi se po afrohej koha e darkГѓВ«s, mbylli romanin qГѓВ« po lexonte atГѓВ« moment, duke u ulur nГѓВ« tavolinГѓВ«n e tГѓВ« ngrГѓВ«nit dhe vuri pГѓВ«rpara njГѓВ« pjatГѓВ« me makarona.

MbrГѓВ«mja kaloi qetГѓВ« dhe para mesnate kishtГѓВ« rГѓВ«nГѓВ« tashmГѓВ« nГѓВ« gjumГѓВ«.



II



Stefano Xamanji qe zgjuar herГѓВ«t nГѓВ« mГѓВ«ngjes dhe kishte mundur tГѓВ« hante mГѓВ«ngjesin me qetГѓВ«si para se tГѓВ« nisej pГѓВ«r punГѓВ«, por nuk e merrte fare me mend se ajo ditГѓВ« do tГѓВ« qe aq stresante pГѓВ«r tГѓВ«.

BГѓВ«ri njГѓВ« dush nГѓВ« fillim, pastaj pГѓВ«rgatiti njГѓВ« filxhan kafe, qГѓВ« e shoqГѓВ«roi me njГѓВ« fetГѓВ« buke tГѓВ« thekur, pastaj doli.

MbГѓВ«rriti nГѓВ« Komisariatin e PolicisГѓВ« nГѓВ« orГѓВ«n 8:30, pas afro gjysГѓВ«m ore rrugГѓВ« nГѓВ« mes tГѓВ« trafikut tГѓВ« rrugГѓВ«s Emilia nГѓВ« segmentin qГѓВ« lidh San Laxaron e SavenГѓВ«s ku banonte, me BolonjГѓВ«n.

I kishtГѓВ« zГѓВ«t bllokimet e trafikut, sidomos nГѓВ«se shkaktoheshin nga turmat e njerГѓВ«zve qГѓВ« nxitonin pГѓВ«r tГѓВ« arritur sa mГѓВ« parГѓВ« nГѓВ« punГѓВ«.

PГѓВ«rse vallГѓВ« nuk dalin pak mГѓВ« pГѓВ«rpara?, pyeste veten herГѓВ« pas here, por pa gjetur kurrГѓВ« njГѓВ« pГѓВ«rgjigje tГѓВ« saktГѓВ«.

Me tГѓВ« mbГѓВ«rritur nГѓВ« zyrГѓВ«, mbi tryezГѓВ« e prisnin shumГѓВ« mesazhe nГѓВ« letГѓВ«r, disa prej tГѓВ« cilave i kishte vГѓВ«nГѓВ« si kujtesГѓВ« njГѓВ« mbrГѓВ«mje mГѓВ« parГѓВ«.

I lexoi shpejt, pastaj i hodhi nГѓВ« koshin e mbeturinave.

“Si ia çoni, inspektor?”, e pyeti një agjent që po kalonte andej si rastësisht.

“Mirë, faleminderit”, iu përgjigj me përzemërsi. “Po ju? Gjithçka mirë?”

“Po, faleminderit.”

“Shkëlqyeshëm. Atëherë ju uroj një ditë të mbarë, dhe shpresojmë që të jeni i qetë deri në mbrëmje.”

“Të shpresojmë”, tundi kokën agjenti, duke u përshëndetur.

Pak minuta mГѓВ« vonГѓВ«, kapiteni i Seksionit tГѓВ« Krimeve u paraqit nГѓВ« zyrГѓВ«n e Xamanjit, dhe nga pamja qГѓВ« kishte marrГѓВ« nГѓВ« fytyrГѓВ« nuk dukej se po vinte pГѓВ«r ta pГѓВ«rshГѓВ«ndetur.

“Përshëndetje Xamanji, kam nevojë për ju”, foli duke hyrë direkt në temë.

“Duhet të përgatitem për më të keqen?”, e pyeti inspektori.

“Uroj vetëm mos të jetë ndonjë gjë e komplikuar, por me siguri do jetë diçka e pakëndshme. Morëm një telefonatë nga një person që thotë se kishte mbërritur në shtëpinë e vajzës dhe e kishte gjetur atë pa jetë.”

“Do kisha preferuar ta filloja ditën ndryshe”, u shpreh Xamanji, “A dihet ndonjë informacion më shumë? Dua të them, referuar nga ky personi që ka telefonuar.”

“Zonja tha se kishte mbërritur në shtëpinë e vajzës së saj dhe se ajo nuk ia kishte hapur derën pavarësisht se zilja kishte rënë disa herë, kështu që zonja, që me sa duket kishte çelësat e apartamentit, u kthye në shtëpinë e vet, mori çelësat dhe, kur hapi derën, e gjeti atë të shtrirë në dysheme në dhomën e ndenjes.”

“Kuptova.”, tha Xamanji dhe, pas një pauze të shkurtër, shtoi: “E pse duhet të jetë vrasje? Nuk mund të ketë vdekur nga shkaqe natyrale? Një aksident?”.

“Nuk e di”, iu përgjigj kapiteni, “Besoj se gjëja më e mirë është të shkojmë në vendngjarje dhe të mundohemi të kuptojmë diçka më shumë për atë që ka ndodhur... Zonja që telefonoi, po pret që të shkojmë atje dhe unë i thashë që të rrinte në dispozicion për çdo gjë.”

“Dakort.”, tundi kokën Xamanji, “Tani po shkoj që të kontrolloj.”



Vajza gjendej akoma e shtrirГѓВ« mbi dysheme, pikГѓВ«risht nГѓВ« po atГѓВ« pozicion ku e kishte gjetur e ГѓВ«ma.

“Nuk kam prekur asgjë, mund t’ju siguroj për këtë”, tha zonja sikur të shfajësohej menjëherë për diçka që nuk e kishte bërë, pasi i pa ata t’i tregonin distinktivin e policisë.

“Keni qenë në rregull”, iu përgjigj Xamanji. “A mund ta di si e keni emrin?”

“Kiara. Kiara Balxani.”, u prezantua ajo. ”Dhe ajo është vajza ime”, shtoi më tej, duke u kthyer nga trupi i vajzës, sikur të qe akoma gjallë.

“E kuptoj. A mund të na thoni edhe emrin e vajzës suaj, ju lutem?”

“Oh.. sigurisht, më duhet t’ju kërkoj ndjesë. Jam akoma e tronditur për atë çfarë ka ndodhur. Quhet... quhej... Luçia Mistroni.”

“Ju faleminderit.”, foli Xamanji, dhe pastaj shtoi: “A mund ta di se cila është arsyeja që nuk hezituat të njoftoni policinë? Dua të them, e ndjera mund të ketë pasur ndonjë infarkt apo mund të ketë vdekur nga ndonjë lloj tjetër shkaku natyral, apo jo?”. Dhe, duke u kthyer nga agjenti Marko Finoki që kishte afër, tha: “Të marrim shënim çdo gjë.”

Agjenti tundi kokГѓВ«n.

“Pyetja juaj është e drejtë, por siç duket vajza ime kishte ca kohë që merrte telefonata kërcënuese. Prandaj mendja më shkoi menjëherë te një vdekje jo natyrale, dhe kështu që ju telefonova.”

“Telefonata kërcënuese? Po dihet se kush i telefononte?”

“Jo, edhe pse kam patur gjithmonë dyshimin ose edhe bindjen, nëse mund ta quani kështu, dhe kjo ishte edhe ndjesia e vajzës sime, se ai që e telefononte qe një ish i fejuar i saj.”, sqaroi gruaja. “Marrëdhënia e tyre kishte përfunduar në mënyrën më të shëmtuar, ishin grindur vërtet shumë keq. Në periudhën e fundit të fejesës ata grindeshin shpesh.”

“E kuptoj”, tundi kokën Xamanji, “Do na nevojitet që të dimë çdo gjë mbi vajzën tuaj. Mosha, ça pune bënte, pasionet që kishte, adresat dhe emrat e miqve të saj. Po ky ish i fejuari i saj? A dini të na thoni emrin e tij? Çdo lloj informacioni që dini rreth atij. Dhe... diçka tjetër: aktualisht vajza juaj ishte e martuar? E fejuar? Beqare? E shikoni pra, nuk mund të përjashtojmë asnjë pistë hetimi”

“Me aq sa di unë, tani Luçia ishte beqare.”

Inspektori bГѓВ«ri njГѓВ« pauzГѓВ« tГѓВ« shkurtГѓВ«r pГѓВ«r tГѓВ« vГѓВ«shtruar rreth e rrotull.

Apartamenti, i vendosur nГѓВ« katin e parГѓВ« tГѓВ« njГѓВ« pallati tГѓВ« vogГѓВ«l i ndГѓВ«rtuar rishtazi nГѓВ« periferi tГѓВ« BolonjГѓВ«s, dukej elegant, nga ata modernГѓВ«t, me njГѓВ« arredim thuajse minimal dhe kombinime tГѓВ« krijuara me goxha shije. NГѓВ«pГѓВ«r dritare nuk kishte grila dhe, gjatГѓВ« ditГѓВ«s, drita e diellit ndriГѓВ§onte pГѓВ«rsosmГѓВ«risht ГѓВ§do pjesГѓВ« tГѓВ« tij.

“Apartamenti ishte në pronësinë e vajzës suaj?”, pyeti agjenti Finoki.

“Po, sigurisht.” Me sa dukej, zonjës Balxani kjo i dukej një pyetje fare pa lidhje.

Vajza ime e kishte paguar plotГѓВ«sisht apartamentin, sqaroi e ГѓВ«ma.

Dhe mГѓВ« tej sqaroi edhe se LuГѓВ§ia Mistroni kishte njГѓВ« pozicion goxha tГѓВ« rГѓВ«ndГѓВ«sishГѓВ«m nГѓВ« kompaninГѓВ« ku punonte, edhe pse e bija kurrГѓВ« nuk e kishte saktГѓВ«suar mirГѓВ« se cili qe pozicioni i saj.

“Atëherë? A mund të na thoni emrin e ish të fejuarit të vajzës suaj?”, pyeti Xamanji.

“Po, më falni.”, tha zonja Balxani. “Personi që kërkoni quhej Paolo Karnevali. Nëse nuk ka lëvizur prej andej, banesa e tij gjendej në rrugën Krakovia, në krah të Parco dei Cedri, numri... 10, besoj”.

“Shkëlqyeshëm. Për momentin ju faleminderit zonjë. Kini parasysh se çdo lloj informacioni që do të dini, do të jetë me vlerë për hetimin. Edhe diçka tjetër: Policia Kriminalistike do duhet të kontrollojë çdo centimetër të këtij apartamenti, me shpresë se kjo mund t’i shërbejë gjetjes së autorit të këtij krimi, për të cilin do jetë krejtësisht e pamundur hyrja e tij këtu brenda gjatë ditëve në vazhdim. Do vendosim menjëherë shenjat vulosëse.”

Zonja tundi kokГѓВ«n nГѓВ« shenjГѓВ« dakordГѓВ«sie.

“Do të bëj të pamundurën për të gjetur vrasësin.”

Pasi u pГѓВ«rshГѓВ«ndetГѓВ«n dhe zbritГѓВ«n pГѓВ«rsГѓВ«ri nГѓВ« rrugГѓВ«, inspektori Xamanji dhe agjenti Finoki u nisГѓВ«n nГѓВ« drejtim tГѓВ« zyrave tГѓВ« QendrГѓВ«s Operative.



III



Nuk ishte kushedi se ГѓВ§farГѓВ«, por tani ndoshta kishte gjetur njГѓВ« pistГѓВ« hetimi, nГѓВ« pritje pГѓВ«r tГѓВ« mГѓВ«suar rezultatet nga kontrolli nГѓВ« apartamentin e LuГѓВ§ia Mistronit.

Nga orari i drekГѓВ«s, inspektori Xamanji bashkГѓВ« me Marko Finokin, u paraqitГѓВ«n tГѓВ« dy nГѓВ« apartamentin numГѓВ«r 10 nГѓВ« rrugГѓВ«n Krakovia pГѓВ«r tГѓВ« folur me Paolo Karnevalin.

I ranГѓВ« ziles pa marrГѓВ« pГѓВ«rgjigje, pritГѓВ«n ca minuta dhe arritГѓВ«n tГѓВ« hynin nГѓВ« pallat nГѓВ« sajГѓВ« tГѓВ« njГѓВ« zonje tГѓВ« moshuar qГѓВ« po kthehej nga shГѓВ«titja me qenin e saj.

“A mund të hyjmë, zonjë?”, pyeti Zamanji.

“Më vjen keq, nuk pranojmë shitësa derë më derë. Prandaj, nëse ju jeni ndonjë nga ata, mund të më kurseni mundimin dhe të ndryshoni destinacion.”

“Po kërkojmë zotin Karnevali. E njihni?”

“Kush e kërkon?”, dëshironte të dinte zonja, ndoshta duke mos dashur që të kishte të bënte me të panjohur.

“Kemi nevojë të flasim me të. Nuk kemi për qëllim që ta bezdisim ose t’i bëjmë keq”, sqaroi inspektori, duke i treguar kartën identifikuese.

“Oh, ça dreqin..”, ishte reagimi i të moshuarës, “Ça ka ngatërruar ai djalë? Më duket në rregull ai djalë.”

“Mos u shqetësoni”, e qetësoi agjenti Finoki, “Duam vetëm të flasim me të.”

“Sidoqoftë besoj se ai është në punë në këtë orë”, sqaroi gruaja.

“Por kur mund ta gjejmë? A keni ndonjë ide se kur kthehet?”

“Vetëm në rast se nuk ka ndonjë angazhim të veçantë pas pune, përgjithësisht e takoj nga ora 18 apo 18:15 në çdo ditë të javës. Dal me Tobin për shëtitjen para mbrëmjes dhe, kur kthehem, ai gjendet duke parkuar ose duke zbritur shkallët.”

“A dini të na thoni se çfarë makine ka zoti Karnevali?”

Kjo pyetje e gjeti tГѓВ« papГѓВ«rgatitur zonjГѓВ«n, pasi nuk ishte fare eksperte nГѓВ« fushГѓВ«n e automjeteve. TГѓВ« vetmet mjete transporti qГѓВ« njihte mirГѓВ« ishin autobuzГѓВ«t qГѓВ« i pГѓВ«rdorte kur shkonte nga shtГѓВ«pia deri nГѓВ« qendrГѓВ«n e qytetit tГѓВ« dielГѓВ«n mbasdite.

“Ju faleminderit përsëri, zonjë.”, tha Xamanji, “Do kalojmë prapë këtej në mbrëmje.”

Përshëndetën të dy zonjën dhe Tobin, që do t’i shkonte nga pas për të marrë të paktën disa përkëdhelje prej ndonjërit prej tyre, dhe pastaj u kthyen tek makina me të cilën kishin ardhur.

Nuk do kishte kuptim qГѓВ« tГѓВ« prisnin shumГѓВ« orГѓВ« deri nГѓВ« mbГѓВ«rritjen e Paolo Karnevalit, kГѓВ«shtu qГѓВ« vendosГѓВ«n tГѓВ« shkonin nГѓВ« QendrГѓВ«n Operative dhe Xamanji do tГѓВ« pГѓВ«rfitonte kГѓВ«shtu pГѓВ«r tГѓВ« marrГѓВ« ndonjГѓВ« lajm tГѓВ« mundshГѓВ«m nga Kriminalistika dhe nga pathologu qГѓВ« qe ngarkuar pГѓВ«r tГѓВ« kryer autopsinГѓВ«.



PrindГѓВ«rit e tij ishin vГѓВ«rtet tГѓВ« lumtur pГѓВ«r tГѓВ«, e shihnin tГѓВ« kГѓВ«naqur, dhe ndiheshin krenarГѓВ« edhe tek tГѓВ« afГѓВ«rmit dhe miqtГѓВ« e familjes.

PГѓВ«rveГѓВ§se shkonte nГѓВ« shkollГѓВ«, kryente edhe ndonjГѓВ« punГѓВ« tГѓВ« vlefshme dhe fitimprurГѓВ«se, pГѓВ«r aq pak para sa mund tГѓВ« merrte.

Nuk do tГѓВ« ishte shumГѓВ«, por pГѓВ«r njГѓВ« djalГѓВ« qГѓВ« studion ГѓВ«shtГѓВ« gjithnjГѓВ« mГѓВ« mirГѓВ« sesa asgjГѓВ« fare.

Kjo ishte ajo ГѓВ§ka tregonin pГѓВ«r punГѓВ«n qГѓВ« kishte gjetur i biri.

SiГѓВ§ dukej nuk ishte i vetmi, dhe kГѓВ«shtu kishte njohur edhe disa bashkГѓВ«moshatarГѓВ« tГѓВ« tjerГѓВ« tГѓВ« tij me tГѓВ« cilГѓВ«t herГѓВ« pas here dilnin shГѓВ«titje, shkonin tek Kopshtet Margerita ose nГѓВ« Sheshin Maxhore tГѓВ« shtunГѓВ«n mbasdite, argГѓВ«toheshin, dhe ndonjГѓВ«herГѓВ« qГѓВ«ndronin edhe jashtГѓВ« pГѓВ«r darkГѓВ« sГѓВ« bashku.

Me ato pak që fiton, arrin t’i dalë për zot vetes edhe pa i dhënë para ne.

Ishte njГѓВ« punГѓВ« e thjeshtГѓВ«, bГѓВ«hej fjalГѓВ« vetГѓВ«m pГѓВ«r tГѓВ« shpГѓВ«rndarГѓВ« fletГѓВ«palosje. E kush nuk do dinte ta bГѓВ«nte njГѓВ« punГѓВ« tГѓВ« tillГѓВ«? Mjaftonte vetГѓВ«m tГѓВ« shpГѓВ«rndante fletГѓВ«palosje publicitare rreth e rrotull. NГѓВ« apartamente, nГѓВ« vendet publike ose edhe vetГѓВ«m nГѓВ« rrugГѓВ«, dhe loja kishte mbaruar. Nuk i qe kГѓВ«rkuar asgjГѓВ« tjetГѓВ«r, asnjГѓВ« lloj tjetГѓВ«r detyrimi.

E lehtГѓВ«, e lehtГѓВ« si tГѓВ« pish njГѓВ« gotГѓВ« ujГѓВ«.

Dhe kjo ishte ajo që bënte çdo mbasdite, një orë ose maksimumi dy orë në ditë, vetëm në ditët mes javës, pasi kishte mbaruar shkollën dhe kishte bërë detyrat. Fundjavave do të çlodhej, argëtohej, dhe do të shpenzonte një shumë minimale nga paratë e fituara: si fëmijë këmbëngulës që qe, ishte marrë vesh me prindërit që t’i mbanin gjysmën; tani që kishte mundësi, donte të kontribuonte në shpenzimet e shtëpisë, me aq sa do të mundte.

Vazhdonte kГѓВ«shtu punГѓВ«n me lehtГѓВ«sinГѓВ« tipike tГѓВ« moshГѓВ«s sГѓВ« vet, pa pyetur veten as se ГѓВ§farГѓВ« po reklamonte.



IV



MbrГѓВ«mjen e po asaj dite, nГѓВ« orГѓВ«n 18:30, inspektori Xamanji dhe agjenti Finoki u kthyen nГѓВ« rrugГѓВ«n Krakovia pГѓВ«r tГѓВ« biseduar me Paolo Karnevalin.

I ranГѓВ« ziles dhe pas pak minutash u gjendГѓВ«n nГѓВ« apartamentin e tij.

“U njoftova pak më parë për ardhjen tuaj.”, shpjegoi djali. “Po ju prisja. Hyni këtu në dhomën e ndjenjes.”

U ulГѓВ«n nГѓВ« njГѓВ« tavolinГѓВ« katrore me dimensione mesatare dhe, pas prezantimit, Xamanji filloi tГѓВ« fliste.

“Më falni që erdhëm në këtë orë. Nuk e di nëse jeni mësuar të darkoni shpejt, por sidoqoftë kemi për qëllim vetëm t’ju marrim pak nga koha juaj.”

“Mos u bëni merak”, iu përgjigj Karnevali. “Në fakt doja të dija arsyen e kësaj vizite.”

“Duam të bisedojmë në lidhje me Luçia Mistronin.”

ГўВЂВњГѓВ‡farГѓВ« ka bГѓВ«rГѓВ«? I ka ndodhur ndonjГѓВ« gjГѓВ«?ГўВЂВќ

Dukej se nuk dinte asgjГѓВ« se ГѓВ§farГѓВ« i kishte ndodhur ish tГѓВ« fejuarГѓВ«s sГѓВ« tij ose, nГѓВ«se edhe e dinte, e fshihte mirГѓВ«.

“Këtë mëngjes, është gjetur e vdekur nga e ëma brenda në apartamentin e saj.”

Paolo Karnevali mbylli sytë për disa çaste, pastaj i hapi prapë dhe tha: “Më vjen shumë shumë keq. Si ndodhi? A keni zbuluar ndonjë gjë? Ma ha mendja se, përderisa jeni këtu, është akoma herët për të dhënë ndonjë emër.”

“Jemi duke punuar për këtë”, sqaroi Xamanji, “Për momentin dimë vetëm se e ëma kishte shkuar në shtëpinë e të bijës dhe, pasi nuk kishte marrë asnjë përgjigje, ishte kthyer të merrte kopjen e saj të çelësave. Kur kishte hapur derën e apartamentit, Luçia Mistroni gjendej e shtrirë mbi dysheme.”

TГѓВ« paktГѓВ«n pГѓВ«r momentin nuk tha asgjГѓВ« nГѓВ« lidhje me telefonatat kГѓВ«rcГѓВ«nuese.

“Shpresoj që të mund ta gjeni shpejt autorin. Përse keni ardhur të flisni me mua? Unë nuk e shihja më Luçian që kur u ndamë disa muaj më parë.”

“Duhet të ndjekim çdo pistë dhe ajo e ish të fejuarit është një nga pistat.”

“Ashtu siç ju thashë, unë nuk di asgjë. Nuk e shihja Luçian që prej disa muajsh.”

“Dimë se kohët e fundit grindeshit shpesh”, tha inspektori.

“Jua tha e ëma?”

“Po.”

“E kuptoj. Në rregull, kohët e fundit të fejesës sonë grindeshim shpesh, por kjo nuk do të thotë se jam unë autori.”

“Nuk duam të themi këtë. Ashtu siç jua thashë, duhet të ndjekim çdo pistë që mund të na çojë tek ai që e ka bërë. Përse ziheshit?”

Pati një pauzë të shkurtër, në të cilën Paolo Karnevali u mendua, para se të përgjigjej: “Mund të themi se çdo pretekst ishte i mirë për të filluar një debat të fortë mes nesh. Marrëdhënia, për ndonjë arsye apo tjetër, kishte marrë këtë rrjedhë gjatë muajve të fundit. Grindeshim edhe për gjërat më banale.”

Agjenti Finoki po mbante shГѓВ«nime, duke regjistruar edhe gjГѓВ«nГѓВ« mГѓВ« tГѓВ« vogГѓВ«l.

“E kuptoj.”, foli inspektori. “Me sa duket kishte disa kohë që zonjusha Mistroni merrte telefonata kërcënuese. E keni idenë se kush mund t’i bënte? Çfarë dini ju, kush mund të ishte ai që mund të shkonte deri këtu? Ndonjëri që e njihte Lucian dhe me të cilin kishte ndodhur ndonjë gjë e papëlqyeshme.”

“Nuk di si t’ju ndihmoj, më vjen keq.”

Me sa dukej, nga zoti Karnevali nuk do tГѓВ« shkГѓВ«pusnin ndonjГѓВ« gjГѓВ« tjetГѓВ«r, tГѓВ« paktГѓВ«n tani pГѓВ«r tani.

“Në rregull. Në rast se ju vjen në mend çfarëdolloj gjëje në lidhje me zonjusha Mistronin, na telefononi dhe më kërkoni mua.”

Djali tundi kokГѓВ«n.

“Ah, dhe një gjë të fundit.”, foli inspektori Xamanji duke u përshëndetur, menjëherë para se të zbriste shkallët, “Rrini në dispozicion.”

V



“A mund të paguaj me bankomat?”, pyeti gruaja.

“Sigurisht”, iu përgjigj nënpunësja e palestrës.

“Shkëlqyeshëm. Çfarë formulari duhet të plotësoj për t’u regjistruar?”

“Ja ku është. Plotësojeni në çdo pjesë dhe, nëse keni paqartësi, më pyesni.”, i sugjeroi bjondja nga mbrapa banakut. “Shkruani me gërma shtypi.”

Gruaja tjetГѓВ«r tundi kokГѓВ«n dhe mori stilolapsin qГѓВ« e gjeti tГѓВ« lidhur me njГѓВ« fije.

“Mariolina Spaxhezi? Mirë e lexoj?”, pyeti nënpunësja.

“Po.”

“Dhe banoni në rrugën San Vitale numri 12, saktë?”

“Po, e saktë.”

“Në rregull. Do thoja se është gjithçka krejt e lexueshme.”

Pastaj i dha njГѓВ« fletГѓВ« ku ishte specifikuar rregullorja e palestrГѓВ«s.

Mariolina Spaxhesi e palosi, e vuri nГѓВ« ГѓВ§antГѓВ« dhe, duke dalГѓВ«, e pГѓВ«rshГѓВ«ndeti gruan tjetГѓВ«r, pГѓВ«r tГѓВ« marrГѓВ« pastaj rrugГѓВ«n pГѓВ«r nГѓВ« shtГѓВ«pi.

Mezi po priste orГѓВ«n pГѓВ«r tГѓВ« filluar: prej shumГѓВ« kohГѓВ«sh i kishte premtuar prapГѓВ« vetes qГѓВ« tГѓВ« frekuentonte lirisht njГѓВ« palestГѓВ«r, pa qenГѓВ« e detyruar nga oraret dhe mГѓВ« nГѓВ« fund atГѓВ« ditГѓВ« kishte vendosur tГѓВ« kalonte andej.

Kalonte aty para thuajse ГѓВ§do ditГѓВ« pasi palestra gjendej nГѓВ« rrugГѓВ«n qГѓВ« lidhte shtГѓВ«pinГѓВ« e saj me vendin ku punonte dhe shpesh preferonte mГѓВ« shumГѓВ« tГѓВ« bГѓВ«nte njГѓВ« shГѓВ«titje sesa tГѓВ« pГѓВ«rdorte mjetet publike. I konsideronte si pГѓВ«rГѓВ§uese tГѓВ« sГѓВ«mundjeve gripale dhe fundja, tГѓВ« ecurit i bГѓВ«nte mirГѓВ« shГѓВ«ndetit, ashtu si kishin thГѓВ«nГѓВ« gjithmonГѓВ«.

AtГѓВ« mbrГѓВ«mje mbГѓВ«rriti nГѓВ« shtГѓВ«pi dhe, pasi kishte tГѓВ«rhequr postГѓВ«n dhe kishte konsumuar njГѓВ« darkГѓВ« tГѓВ« shpejtГѓВ« me njГѓВ« picГѓВ« qГѓВ« ia sollГѓВ«n nГѓВ« shtГѓВ«pi, vajti tГѓВ« flinte nГѓВ« orГѓВ«n 9 tГѓВ« darkГѓВ«s: e zuri gjumi nГѓВ« ГѓВ§ast duke qenГѓВ« shumГѓВ« e lodhur nga dita e rГѓВ«ndГѓВ« e punГѓВ«s.

Kur u zgjua tГѓВ« nesГѓВ«rmen, kontrolloi nГѓВ« mГѓВ«ngjes postГѓВ«n qГѓВ« e kishte vendosur mbrГѓВ«mjen e kaluar nГѓВ« tavolinГѓВ«n e ndenjies.

Disa broshura reklamuese, njГѓВ« kartolinГѓВ« e dГѓВ«rguar nga njГѓВ« mike e saj qГѓВ« gjendej me pushime nГѓВ« veri tГѓВ« EvropГѓВ«s dhe njГѓВ« zarf i bardhГѓВ« ku pГѓВ«rsipГѓВ«r qe shkruar X MARIOLINA SPAXHEZI dhe adresa e shkruar me gГѓВ«rma tГѓВ« mГѓВ«dha.

Nuk e dinte se kush qe dërguesi, sepse mesa dukej nuk kishte dashur ta bënte të ditur ose sepse ndoshta do t’ia bënte të ditur në ndonjëfarë mënyre brenda zarfit, ose edhe për ndonjë arsye tjetër që Mariolinës nuk i binte ndërmend.

Vendosi filxhanin e kafes me qumësht mbi tavolinë dhe hapi zarfin, gjithë kureshtje rreth asaj se ç’mund të kishte brenda.

Me aq e lehtГѓВ« sa dukej dhe, nГѓВ« pГѓВ«rgjithГѓВ«si nga pamja e jashtme, dukej se nuk kishte gjГѓВ« brenda.

NГѓВ« fakt, kishte diГѓВ§ka aty, dhe pikГѓВ«risht njГѓВ« kartГѓВ«vizitГѓВ«. Aty shkruhej:



MASSIMO TROVAIOLI

Drejtor Marketingu

Tecno Italia S.r.l.



NГѓВ« fund tГѓВ« kartГѓВ«vizitГѓВ«s kishte njГѓВ« numГѓВ«r telefoni i firmГѓВ«s, njГѓВ« celular, me sa duket po i firmГѓВ«s, dhe njГѓВ« adresГѓВ« emaili personale.

Me duart qГѓВ« i dridheshin, MariolinГѓВ«s i ra zarfi nГѓВ« dysheme dhe kartГѓВ«vizita pГѓВ«r njГѓВ« ГѓВ§ast, fluturoi nГѓВ« ajГѓВ«r para se tГѓВ« binte nГѓВ« dysheme. E lexoi prapГѓВ« edhe njГѓВ« herГѓВ« tjetГѓВ«r gjithГѓВ« sa shkruhej aty, ku pas saj iu desh tГѓВ« ulej nГѓВ« pГѓВ«rpjekje pГѓВ«r tГѓВ« kuptuar atГѓВ« ГѓВ§ka po provonte.







VI



Rezultatet nga kontrolli i PolicisГѓВ« Kriminalistike nГѓВ« apartamentin e LuГѓВ§ia Mistronit dhe nga autopsia e saj mbГѓВ«rritГѓВ«n shumГѓВ« shpejt dhe gati nГѓВ« kohГѓВ«n qГѓВ« pritej.

NГѓВ« shtГѓВ«pinГѓВ« e vajzГѓВ«s me sa dukej nuk ishte gjetur asnjГѓВ« gjГѓВ« me interes, tГѓВ« paktГѓВ«n nga njГѓВ« kontroll i parГѓВ«.

Sido që të jetë, t’i mbajmë akoma shenjat vulosëse deri në përfundim të kësaj historie, kishte specifikuar Xamanji, sepse e dinte që pastrimi i vendit të krimit do të kishte goxha probabilitet në çorientimin e hetimeve dhe në vonesën e zgjidhjes. Dhe akoma më tepër, mund të kishin nevojë gjithmonë për t’u kthyer në atë apartament për kontrolle të mëtejshme.

Apartamenti i qe dukur krejt nГѓВ« rregull, pa ndonjГѓВ« gjГѓВ« anormale. Kjo mund tГѓВ« tregonte se autori i atij krimi nuk kishte kГѓВ«rkuar asgjГѓВ« preГѓВ§ize kur kishte vajtur nГѓВ« shtГѓВ«pinГѓВ« e LuГѓВ§ias.

Dhe, mbi tГѓВ« gjitha, brava e derГѓВ«s sГѓВ« jashtme rezultonte nГѓВ« rregull, pa ndonjГѓВ« shenjГѓВ« thyerje.

KГѓВ«shtu qГѓВ« kishte tГѓВ« ngjarГѓВ« qГѓВ« LuГѓВ§ia Mistroni e njihte vrasГѓВ«sin.

Autopsia nuk kishte nxjerrГѓВ« nГѓВ« pah shenja tГѓВ« ndonjГѓВ« pГѓВ«rleshjeje. Gruaja kishte goditur kokГѓВ«n nГѓВ« mГѓВ«nyrГѓВ« fatale, dhe si rrjedhojГѓВ«, ndoshta kishte rГѓВ«nГѓВ« nГѓВ« tokГѓВ«.

“Ajo çka kemi deri më tani nuk na çon askund”, tha inspektori Xamanji duke biseduar me kapitenin Luci në zyrën e tij.

“Propozoj që më mirë të kërkojmë midis të afërmve, miqve apo të njohurve të saj”, foli kapiteni. “Kështu pak a shumë do të arrijmë të marrim ndonjë informacion më shumë lidhur me vajzën.”

“Jam dakord.”

“Do t’ju ndihmojë agjenti Finoki. Ndani detyrat, si fillim. Shkoni prapë bashkë tek e ëma pastaj, në bazë të asaj që do t’ju thotë, bisedoni me personat që njihnin vajzën e saj.”

Pasi mbarimit tГѓВ« bisedГѓВ«s, Xamanji dhe Finoki dolГѓВ«n pГѓВ«r tГѓВ« shkuar dhe folur pГѓВ«rsГѓВ«ri me mamanГѓВ« e LuГѓВ§ia Mistronit.

Trafiku rrugor atГѓВ« mГѓВ«ngjes ishte i papГѓВ«rballueshГѓВ«m, sidoqoftГѓВ« ia arritГѓВ«n tГѓВ« mbГѓВ«rrinin nГѓВ« destinacion brenda njГѓВ« kohe tГѓВ« pranueshme. Zonja u kishte dhГѓВ«nГѓВ« adresГѓВ«n e saj menjГѓВ«herГѓВ« fill se tГѓВ« dilte nga apartamenti i vajzГѓВ«s njГѓВ« ditГѓВ« mГѓВ« parГѓВ«.

Kur gruaja i pa dy policГѓВ«t, u bГѓВ« gati tГѓВ« hynte prapГѓВ« nГѓВ« shtГѓВ«pi pasi po dilte tek dyqani i fruta zarzavateve.

I la tГѓВ« hynin nГѓВ« shtГѓВ«pi dhe i pyeti nГѓВ«se do tГѓВ« dГѓВ«shironin diГѓВ§ka pГѓВ«r tГѓВ« pirГѓВ«.

“Jeni shumë e sjellshme”, e falenderoi inspektori, “E pranoj me kënaqësi një gotë ujë.”

“Gjithashtu edhe për mua, faleminderit”, tha Marko Finoki.

Gruaja e hodhi ujin nГѓВ« dy gota tГѓВ« mГѓВ«dha qelqi dhe ua dha dy mysafirГѓВ«ve.

“Kemi përsëri nevojë për ndihmën tuaj”, ia nisi inspektori pasi kishte pirë një gllënjkë.

“Më thuaj.”

“A mund të më bëni një listë të të gjithë përsonave që njihte vajza juaj? E kam fjalën për të afërmit, miqtë dhe të njohurit. Përsa i përket vendit të punës mjafton që të na thoni emrin e firmës.”

Gruaja mori një fletë letre, filloi të shkruante dhe, me të mbaruar, të dy policët e kuptuan se do t’u duhej të bënin goxha punë për të arritur të flisnin me të gjithë në një kohë sa më shkurtër.

Xamanji e mori fletГѓВ«n, e palosi dhe e vuri nГѓВ« xhep.

“Nga hera e fundit që jemi parë, a ju ka ardhur ndërmend ndonjë gjë që mendoni se mund të na ndihmojë në punën tonë?”, e pyeti më pas.

“Për momentin jo, por nuk e kam harruar. Sapo të kem ndonjë gjë për ju, nuk do të hezitoj t’ju telefonoj.”

“Ju falenderojmë.”, tha Marko Finoki.

“Tani është më mirë që të largohemi, zonjë. Na pret puna.” Këtë herë ishte inspektori Xamanji ai që foli.

TГѓВ« dy policГѓВ«t u ngritГѓВ«n gati nГѓВ« njГѓВ« kohГѓВ«, pГѓВ«rshГѓВ«ndetГѓВ«n gruan dhe dolГѓВ«n.

Fleta qГѓВ« u kishte dhГѓВ«nГѓВ« gruaja, panГѓВ« se ishte shumГѓВ« e hollГѓВ«sishme: pГѓВ«r ГѓВ§do emГѓВ«r nГѓВ« listГѓВ«, qe specifikuar lloji i njohjes apo i lidhjes dhe, pГѓВ«rbri qe shГѓВ«nuar edhe adresa e atyre qГѓВ« u dihej.

Xamanji vendosi që të fillonte me emrat e atyre për të cilët kishte të dhëna të plota dhe do t’ua linte si detyrë agjentëve në zyrë që të plotësonin listën me të dhënat që mungonin.

Inspektori do tГѓВ« merrej me tГѓВ« afГѓВ«rmit dhe agjenti Finoki me miqtГѓВ«.

Para se tГѓВ« fillonin punГѓВ«n e vГѓВ«shtirГѓВ« tГѓВ« mbledhjes sГѓВ« informacionit, kaluan prapГѓВ« nga stacioni i policisГѓВ« dhe Xamanji pГѓВ«rfitoi nga rasti pГѓВ«r tГѓВ« bГѓВ«rГѓВ« dy fotokopje tГѓВ« listГѓВ«s qГѓВ« kishte pГѓВ«rpiluar gruaja: njГѓВ« kopje ia la agjentit Finoki, njГѓВ« ia dha agjentit tГѓВ« ngarkuar pГѓВ«r kГѓВ«rkimin e tГѓВ« dhГѓВ«nave qГѓВ« mungonin dhe origjinalin Xamanji e vuri prapГѓВ« nГѓВ« xhep.



VII



Atë mëngjez autobuzi ishte më shumë se i mbushur me njerëz: shumë studentë po shkonin në shkollë dhe zinin pjesën më të madhe të vendeve të autobuzit. Në asnjë rast burri nuk e kishte problem të rrinte në këmbë, pasi e dinte se rruga që do t’i duhej të bënte, qe mjaft e shkurtër.

Pasi arriti nГѓВ« stacionin qГѓВ« gjendej mГѓВ« afГѓВ«r me destinacionin ku i duhej tГѓВ« shkonte, zbriti dhe eci nГѓВ« kГѓВ«mbГѓВ« nГѓВ«pГѓВ«r trotuare.

Kaloi unazГѓВ«n dhe nisi tГѓВ« pГѓВ«rshkonte RrugГѓВ«n Maxhore nГѓВ« drejtim tГѓВ« qendrГѓВ«s sГѓВ« qytetit. Pas afro pesГѓВ«qind metrash, u kthye nga e djathta pГѓВ«r tГѓВ« shkuar nГѓВ« rrugГѓВ«n San Vitale dhe hyri nГѓВ« oborrin e njГѓВ« dyqani lulesh.

“Mirëdita.”, tha si fillim, “Po mendoj për të blerë ca lule. I dërgoni edhe në shtëpi, apo jo?”

“Sigurisht”, iu përgjigj vajza.

“Në rregull.”

“Dhe për çfarë lulesh e keni fjalën?”

“Krizantemë”, ia ktheu burri, “Një tufë të madhe me lule krizantemë.”

Vajza heshti pГѓВ«r njГѓВ« ГѓВ§ast, duke analizuar me mend kГѓВ«rkesГѓВ«n, pastaj filloi tГѓВ« pГѓВ«rgatiste tufГѓВ«n me lule.

ГўВЂВњГѓВ‹shtГѓВ« e mundur tГѓВ« flas me titullarin?ГўВЂВќ

“Nuk është për momentin.”

“Kur mund ta gjej?”

“Në përgjithësi kalon nga dyqani mbasdite, andej nga mbrëmja.”

ГўВЂВњГѓВ‡do ditГѓВ«?ГўВЂВќ

“Zakonisht po, vetëm nëse nuk ka ndonjë angazhim të veçantë që e pengon.”

“Faleminderit për informacionin dhe për lulet. A mund t’i mbani këtu deri sot në mbrëmje?”

“Sigurisht.”

“Në rregull, atëherë në mbrëmje.”

“A njiheni?”, pyeti vajza, duke e patur fjalën për titullaren e saj dhe burrin që e kishte kërkuar. “Nëse marr lajm prej saj, ndoshta edhe mund t’i them paraprakisht se ju erdhët këtu dhe do të kaloni prapë në fund të ditës.”

“Mos u bëj merak, nuk ka problem. Mund të kaloj fare mirë dhe pa i thënë ndonjë gjë ju paraprakisht.”

Vajza tundi kokГѓВ«n, dhe kur burri kishte dalГѓВ« prej pak minutash, u mendua prapГѓВ« pГѓВ«r sjelljen e tij jonormale.

AtГѓВ« mbrГѓВ«mje, pa patur asnjГѓВ« njoftim paraprak tГѓВ« shitГѓВ«ses lidhur me vizitГѓВ«n e atij burri nГѓВ« mГѓВ«ngjes, ky i fundit dhe titullarja e dyqanit tГѓВ« luleve folГѓВ«n pГѓВ«r gati njГѓВ« orГѓВ« nГѓВ« barin nГѓВ« krah tГѓВ« dyqanit.

Kur tГѓВ« dy u ndanГѓВ«, titullarja hyri pГѓВ«rsГѓВ«ri nГѓВ« dyqan, mori tufГѓВ«n me lule krizantemГѓВ« dhe e vendosi nГѓВ« dhomГѓВ«n e vogГѓВ«l nГѓВ« fund tГѓВ« dyqanit.



VIII



Inspektori Xamanji dhe agjenti Finoki ndanГѓВ« detyrat: njГѓВ«ri do tГѓВ« merrte kontakt me miqtГѓВ« e LuГѓВ§ia Mistronit, ndГѓВ«rkohГѓВ« qГѓВ« tjetri do tГѓВ« fliste me tГѓВ« afГѓВ«rmit.

PГѓВ«r momentin, gjГѓВ«ja mГѓВ« e rГѓВ«ndГѓВ«sishme ishte tГѓВ« gjente informacione nГѓВ« lidhje me vajzГѓВ«n dhe personat me tГѓВ« cilГѓВ«n kishte mГѓВ« shumГѓВ« kontakte.

Zhvillimet e mundshme do tГѓВ« vinin mГѓВ« tej si rrjedhojГѓВ« llogjike.

E filluan shpejt mëngjesin, duke u telefonuar personave një nga një për të planifikuar takimet: përveçse marrjes së informacioneve të vlefshme, kjo do t’u shërbente edhe për t’i njohur dhe krijuar një ide si fillim.

Stefano Xamanji arriti tГѓВ« takonte, nГѓВ« tГѓВ« njГѓВ«jtГѓВ«n ditГѓВ«, Dario Banjaran dhe Luna Paltrinierin.

TГѓВ« dy i thanГѓВ« se ishin miq tГѓВ« vjetГѓВ«r tГѓВ« vajzГѓВ«s sГѓВ« vdekur, dhe tГѓВ« dy mbetГѓВ«n pa fjalГѓВ« sapo morГѓВ«n lajmin.

Zoti Banjara ishte agjent imobiliar qГѓВ« punonte nГѓВ« njГѓВ« filial nГѓВ« RrugГѓВ«n Della Barca.

Ai dhe inspektori lanГѓВ« takim nГѓВ« zyrГѓВ«n e tГѓВ« parit, ku Xamanji arriti nГѓВ« kohГѓВ« pavarГѓВ«sisht trafikut.

“Përshëndetje, ju jeni Dario Banjara?”, tha Xamanji si fillim.

“Po, unë jam.”

“Kënaqësi që ju njoh. Më quajnë Xamanji... Stefano.”

“Mirëdita. Si mund t’ju ndihmoj?”, pyeti agjenti imobiliar. “Mua më erdhi krejt papritur. Jam akoma i tronditur. Më kënaqësi do t’ju ndihmoja, me aq sa mundem.”

“Faleminderit”, tha Xamanji, “Ndërkohë mund të më tregoni se si njiheshit me Luçia Mistronin dhe prej sa kohësh e njihnit.”

“Prej shumë kohësh”, iu përgjigj Banjara, “Ishim shokë shkollë në lice.”

“E kuptoj. Pra mund ta imagjinoj se njiheshit fare mirë.”

“Padyshim që po.”

“Dhe kur mbaruat liceun? A vazhduat të shiheshit si zakonisht?”

“Po, edhe pse jo me ndonjë shpeshtësi të vazhdueshme. Organizonim ndonjë mbrëmje së bashku, mes miqsh. Unë, ajo dhe Luna, një shoqja tjetër e jona e shkollës në lice. Po thoja se shpeshtësia me të cilën shiheshim nuk ishte e vazhdueshme pasi, që kur ishte fejuar me Paolon, shpesh qëllonte që të dilnin vetëm ata të dy bashkë.”

“Kur jeni parë për herë të fundit?”

“Javën e kaluar. Ishim ne të tre. Në përgjithësi, Paolo nuk ishte kur takoheshim.”

“E si kështu?”, pyeti inspektori.

“Me pëlqimin e të dyve. Donte të ishte një e dalë mes miqsh, pa të fejuarit apo të fejuarat.”

“Edhe Paolo... Karnevali, donit të thonit?..Edhe ai kishte të njëjtin mendim?”

“Po, për atë e kisha fjalën. Në fillim nuk ishte shumë dakord për faktin që të shiheshim vetëm ne të tre, ndoshta nga xhelozia... nuk di si t’jua them. Por pastaj, me sa duket, kohët e fundit e pranoi pa problem.”

“E kuptoj. Më parë ju përmendët një ... Luna?”

“Po, Luna Paltrinieri. A biseduat edhe me të?”

“Ende jo, por kam një takim pas një ore në barin ku punon.”

Dario Banjara tundi kokГѓВ«n.

“Edhe ajo është një vajzë për së mbari.”

AtГѓВ« moment hyri njГѓВ« klient potencial, qГѓВ« pyeti nГѓВ«se mund tГѓВ« fliste me dikГѓВ« nga agjencia imobiliare. Po kГѓВ«rkonte njГѓВ« apartament nГѓВ« shitje.

“Vetëm një çast dhe erdha”, iu përgjigj Banjara dhe iu drejtua Xamanjit: “Nëse dëshironi, mund t’i kërkoj zonjës që të kthehet më vonë.”

“Mos u bëj merak, bëni qetë qetë punën tuaj. Do të dëgjohemi sërish.”

Agjenti imobiliar e falenderoi Xamanjin dhe, ndГѓВ«rkohГѓВ« qГѓВ« inspektori po dilte, e ftoi klientin tГѓВ« hynte brenda.

NГѓВ« orГѓВ«n e paracaktuar, Stefano Xamanji mbГѓВ«rriti nГѓВ« barin e Luna Patrinierit, nГѓВ« rrugГѓВ«n Andrea Kosta, pak a shumГѓВ« afГѓВ«r agjencisГѓВ« imobiliare ku punonte zoti Banjara.

“Përshëndetje, ju jeni Luna?”, pyeti Xamanji kur nuk kishte klientë.

“Po, unë jam.”

“Inspektori Xamanji.”

“Kënaqësi që po ju takoj. A do donit një kafe?”

“Me kënaqësi, ju faleminderit.”

Vajza i pГѓВ«rgatiti njГѓВ« kafe dhe ia serviri me njГѓВ« bustinГѓВ« me sheqer tГѓВ« bardhГѓВ«, njГѓВ« me sheqer ngjyrГѓВ« kafe dhe njГѓВ« me mjaltГѓВ«.

Duke pirë një kafe të hidhur, Xamanji tha: “Kam nevojë të flas me ju në lidhje me Luçia Mistronin.”

“Do të bëj të pamundurën për t’ju ndihmuar.”

“Faleminderit. Ndërkohë a mund të më thoni çfarë marrëdhënie kishit me vajzën? Di që keni qenë shoqe shkolle në lice.”

“Është e vërtetë. A mund t’ju pyes se nga e morët vesh këtë fakt?”

“Fola pak më parë me zotin Banjara. Ai më tha se ju të tre keni qenë bashkë në shkollë. Shpresoj se nuk përbën problem për ty.”

“E kuptoj. Gjithsesi jo, nuk është problem fare.”

Xamanji piu gllГѓВ«njkГѓВ«n e fundit tГѓВ« kafesГѓВ« dhe baristja, pasi kishte sistemuar filxhanin, pjatГѓВ«n dhe lugГѓВ«n nГѓВ« koshin e lavastovilies, i tregoi inspektorit qГѓВ« faktikisht ata tГѓВ« tre si shokГѓВ« shkolle, kishin rГѓВ«nГѓВ« nГѓВ« sintoni qГѓВ« nГѓВ« fillim tГѓВ« vitit tГѓВ« parГѓВ« tГѓВ« shkollГѓВ«s dhe e kishin ruajtur miqГѓВ«sinГѓВ« edhe me tГѓВ« mbaruar provimet e pjekurisГѓВ«. TГѓВ« gjithГѓВ« nГѓВ« punГѓВ«n e vet, arrinin nГѓВ« njГѓВ«farГѓВ« mГѓВ«nyre qГѓВ« tГѓВ« shiheshin tГѓВ« paktГѓВ«n njГѓВ« herГѓВ« nГѓВ« javГѓВ«, gjatГѓВ« fundjavave.

“Përsa i përket punës, a dini të më thoni se ku punonte zonjusha Mistroni? E ëma nuk arriti të na thoshte ndonjë gjë të saktë.”

I tha emrin e kompanisë dhe se punonte si përgjegjëse zyre për marketingun e jashtëm, dhe pastaj shtoi: “Duhet të më falni, por tani po trishtohem pa masë kur flas për të.”

Dhe filloi tГѓВ« qante.

“E kuptoj dhe më vjen vërtet shumë keq për atë që ka ndodhur. Por sidoqoftë ne duhet të vazhdojmë të bëjmë punën tonë dhe të gjejmë autorin.”

“E di”, tha vajza, duke tundur kokën. “Shpresoj që ta gjeni shpejt.”

“Uroj.”

“Faleminderit.”

“Asgjë”, tha Xamanji. “A mund të mbështetem në ndihmën tuaj në çdo moment?”

“Sigurisht.”

“Shumë mirë”, e falenderoi inspektori. “Për momentin do thoja se mjafton me kaq. Do të kaloj këndej sapo të kem sërish nevojë për të folur me ju.”

“Do t’ju pres.”

Xamanji u nda nga vajza me një buzëqeshje dhe doli nga bari me shpresën ende të pashuar se do të mbërrinte në zgjidhjen e çështjes.

Ngeleshin për t’u pyetur akoma dy miq të Luçia Mistronit, dhe ndërkohë kishte marrë edhe një informacion të ri: së shpejti do t’i duhej të bënte një vizitë edhe tek punëdhënësi i saj.

GjatГѓВ« rrugГѓВ«s me makinГѓВ« nГѓВ« drejtim tГѓВ« zyrГѓВ«s, Stefano Xamanji pyeti me vete se si po shkonte kГѓВ«rkimi i informacioneve nga ana e agjentit Finoki.



IX



Agjenti Finoki iu fut punГѓВ«s pГѓВ«r tГѓВ« biseduar me tГѓВ« afГѓВ«rmit e LuГѓВ§ia Mistronit.

E ГѓВ«ma i kishte shГѓВ«nuar vetГѓВ«m tГѓВ« vГѓВ«llain Atos, njГѓВ« dajГѓВ« dhe njГѓВ« kushГѓВ«rirГѓВ«.

Rezultoi se tГѓВ« gjithГѓВ« ata ishin tashmГѓВ« nГѓВ« dijeni tГѓВ« fatkeqГѓВ«sisГѓВ« qГѓВ« i kishte rГѓВ«nГѓВ« zonjГѓВ«s Balxani dhe, kur agjenti arriti tГѓВ« fliste me tГѓВ« vГѓВ«llain, ai filloi tГѓВ« qante duke thГѓВ«nГѓВ« se nuk kishte reshtur sГѓВ« qari qГѓВ« prej momentit tГѓВ« marrjes sГѓВ« lajmit.

Banonte vetГѓВ«m nГѓВ« rrugГѓВ«n San FeliГѓВ§e, nГѓВ« njГѓВ« apartament tГѓВ« vogГѓВ«l por funksional.

“A mund të flas me ju për motrën Luçia?”, e pyeti Marko Finoki pas prezantimit.

“Sigurisht, urdhëroni brenda.”

U ulГѓВ«n nГѓВ« dhomГѓВ«n e ndenjes, nГѓВ«n dritГѓВ«n e mГѓВ«ngjesit qГѓВ« ndriГѓВ§onte ambjentin pГѓВ«rmes xhamave tГѓВ« dritares.

“Si ishin marrëdhëniet mes jush?”, donte të dinte agjenti.

“Do thoja të shkëlqyera, edhe pse kohët e fundit nuk shiheshim shpesh, pasi unë kam qenë shumë në lëvizje për shkak të punës.”

“E kuptoj. Çfarë pune bëni, a mund t’ju pyes?”

“Instaloj makina automatike. Jam shpesh në lëvizje dhe shpesh mbetem larg shtëpisë për të paktën një javë.”

“Duhet të jetë një punë interesante, të paktën për vetë faktin se udhëtoni dhe shihni gjithmonë vende të reja.”

“Do të ishte në qoftë se do kisha pak më shumë kohë për të lëvizur sesa të qëndroja i mbyllur brenda kompanisë duke montuar makina automatike nga mëngjesi deri në darkë. I vetmi argëtim që kemi është mbrëmja, kur shkojmë për darkë dhe provojmë gastronominë lokale.”

“Sigurisht një punë impenjative”, tundi kokën Finoki, “Kur jeni parë për herë të fundit me motrën tuaj?”

“Afro dy javë më parë.”

“Me ndonjë rast të veçantë?”

“Jo. Sapo kisha ardhur nga një shërbim dhe të dielën vendosëm që të darkonim së bashku. Një picë për t’i rrëfyer njëri tjetrit ndonjë gjë.”

“Dhe si t’u duk ajo atë ditë? E qetë, apo kishte ndonjë gjë që nuk shkonte? Ishte ndoshta e shqetësuar për ndonjë gjë?”

“Më foli për telefonatat që merrte. I shtinin frikën, edhe sepse nuk e kuptonte se nga mund t’i vinin.”

“Nuk e kishte idenë më të vogël se kush mund të ishte?”

“Jo.”

“Nuk e kishte denoncuar në polici?”

“Nuk di si t’ju përgjigjem.”

“E kuptoj.”

“A mund t’ju pyes se si është e mundur që gjendeni në shtëpi në këtë orë të ditës? Në këtë orar përgjithësisht punohet.”

“Kjo është një javë tepër e qetë, pa shërbime, dhe kur jam këtu punoj me turne. Deri të premten do të punoj nga ora dy e drekës deri në dhjetë të darkës.”

“Në rregull. Ju kërkoj që të rrini në dispozicionin tonë në rast se do kemi ende nevojë për ndihmën tuaj.”

“Do bëj çdo lloj gjëje që të mund t’ju ndihmoj për të gjetur autorin.”

“Ju falenderoj.”

Agjenti Finoki u nda me tГѓВ« vГѓВ«llain e LuГѓВ§ia Mistronit dhe doli pГѓВ«rsГѓВ«ri nГѓВ« rrugГѓВ«.

NГѓВ« mbrГѓВ«mje do tГѓВ« takonte dajГѓВ«n dhe kushurirГѓВ«n e vajzГѓВ«s.



LanГѓВ« takim nГѓВ« Komisariatin e policisГѓВ«. Luixhi Mistroni, e bija Laura dhe gruaja e tij Antonia ГѓВ‡ipola hynГѓВ« brenda nГѓВ« sallГѓВ«n e vogГѓВ«l tГѓВ« pritjes dhe filluan tГѓВ« flisnin sapo agjenti Finoki erdhi nga jashtГѓВ«.

“Më vjen keq nëse ju kam shqetësuar në këtë orë të darkës. Sidoqoftë do të mbarojmë shpejt”, foli agjenti si fillim.

“Nuk ka problem”, tha daja i Luçias.

“Po bisedojmë pak me gjithë personat me të cilët mbesa juaj ishte në kontakt të afërt”, sqaroi Marko Finoki duke iu drejtuar dy bashkëshortëve. “Duam të marrim sa më shumë informacion që të jetë mundur pasi kjo mund të na ndihmonte në zgjidhjen e çështjes.”

“Ne jemi të gatshëm t’ju ndihmojmë, me aq pak se mund të bëjmë.”

“Ju falenderoj”, tha Finoki, pastaj bëri një pauzë duke i pyetur të tre nëse do t’u pëlqente të pinin diçka, ujë, kafe, por ata nuk pranuan duke thënë se do të shkonin për darkë pasi të mbaronin me policinë.

“Dakord. Pikësëpari, a mund të më thoni si i kishit marrëdhëniet me Luçian?”

Qe e shoqja që u përgjigj për të tre: “Të mira i kishim, edhe pse nuk shiheshim çdo javë. E dini... gjithkush ka angazhimet e veta. Luçia ishte shumë e zënë me punën, dhe për këtë arsye qëllonte më shumë të flisnim në telefon ose të shiheshim për fundjavë.”

I shoqi dhe e bija tundГѓВ«n kokГѓВ«n, duke i konfirmuar agjentit se tГѓВ« gjitha ato qГѓВ« po thoshte zonja Antonia ishin tГѓВ« vГѓВ«rteta. Hipoteza tjetГѓВ«r ishte se, nГѓВ« rast se njГѓВ«ri nga tГѓВ« tre mund tГѓВ« qe autori, ishin marrГѓВ« vesh tГѓВ« tre pГѓВ«r tГѓВ« mbrojtur njГѓВ«ri tjetrin.

“Prej sa kohësh nuk e shihnit Luçian?”

“Unë... që prej disa javësh”, foli kushurira Laura. “Kishim shkuar për të bërë një xhiro në qendër të Bolonjës një të shtunë mbasdite, për t’u zbavitur disi dhe ngaqë na kishte treguar për telefonatat që merrte, ajo e ndjente të nevojshme të rrinte me dikë që i besonte.”

“Pra u kishte treguar edhe juve për telefonatat.”

“Na kishte treguar gjatë një dreke familjare, afro dy apo tre javë më parë”, sqaroi daja.

“E kuptoj”, tundi Finoki. “Me aq sa dini, a mendoni se kishte ndonjë person që mund të ketë pasur inat apo konflikt me Luçian? Ose edhe me ndonjë që mund të jetë grindur?”

“Nuk na vjen ndërmend ndonjë njeri”, u shpreh zonja Cipola pasi ishin këshilluar nën zë për disa çaste.

“Faleminderit. Për momentin do thoja se mjafton me kaq. Ju kërkoj të rrini në dispozicion. Tani po ju lë të shkoni për darkë.”

U ndanë duke u përshëndetur. Pak pasi daja, e shoqja dhe kushurira e Luçia Mistronit dolën nga Komisariati i policisë, agjenti Finoki u përgatit për t’u kthyer në shtëpi.



X



MГѓВ«ngjesin e ditГѓВ«s sГѓВ« nesГѓВ«rme, kapiten Luci i kГѓВ«rkoi Xamanjit dhe Finokit qГѓВ« ta informonin pГѓВ«r zhvillimet e fundit nГѓВ« lidhje me rastin e LuГѓВ§ia Mistronit.

“Po marrim në pyetje miqtë dhe të afërmit e saj”, e sqaroi inspektori, “pastaj do duhet që të dëgjojmë edhe punëdhënësin e vajzës. Nuk është për t’u përjashtuar fakti se autori mund të jetë edhe ndonjë koleg i saj.”

“Të afërmit që dëgjova”, shtoi agjenti Finoki, “kanë nxjerrë në dritë gjithmonë faktin që me sa duket vajza merrte telefonata kërcënuese. Duket se ajo kishte mjaft frikë, të paktën nga ato që donte të thoshte kushurira e saj.”

“Mirë atëherë, vazhdoni të kërkoni dhe shkoni shpejt tek personat që duhet të merrni akoma në pyetje.” konkludoi Luci.

Xamanji dhe Finoki tundГѓВ«n kokГѓВ«n, dhe pastaj dolГѓВ«n nГѓВ« rrugГѓВ« pГѓВ«r tГѓВ« vajtur tГѓВ« bisedonin me punГѓВ«dhГѓВ«nГѓВ«sin e vajzГѓВ«s dhe dy miqtГѓВ« qГѓВ« figuronin akoma nГѓВ« listГѓВ«n qГѓВ« u kishte dhГѓВ«nГѓВ« e ГѓВ«ma e LuГѓВ§ia Mistronit.

Inspektori filloi nga BeatriГѓВ§e Santini, qГѓВ« administronte njГѓВ« dyqan cigaresh nГѓВ« rrugГѓВ«n San FeliГѓВ§e.

Kur mbГѓВ«rriti aty, nuk gjeti asnjeri tek njГѓВ«sia tregtare.

“Ju shqetesoj?”

ГўВЂВњГѓВ‡farГѓВ« dГѓВ«shironi?ГўВЂВќ, e pyeti shitГѓВ«sja.

Xamanji i tregoi kartГѓВ«n identifikuese tГѓВ« policisГѓВ«, dhe pastaj shtoi se do dГѓВ«shironte tГѓВ« bisedonte me tГѓВ« nГѓВ« lidhje me LuГѓВ§ia Mistronin.

“Ka qenë një goditje e rëndë për mua. Lajmin ma dha e ëma”, foli Beatriçe Santini, që nuk dukej e surprizuar nga vizita e inspektorit të policisë.

“E kuptoj. A mund të më sqaroni me saktësi se si e mësuat?”

“E mësova rastësisht. Kisha vajtur tek shtëpia e vajzës së saj pasi doja t’i bëja nja dy muhabete. Nuk e gjeta dhe, duke ndenjur për pak tek porta e hyrjes, pasi nuk e dija vërtet nëse gjendej në shtëpi apo se ndoshta ishte vonuar të më përgjigjej, pashë që po kalonte e ëma. Sikur rashë nga retë, nuk dija asgjë fare. U ndjeva shumë keq dhe, kur më tha se policia po bënte hetime lidhur më këtë, i kishte dhënë një listë të personave me të cilët kishte njohje Luçia, të afërm, dhe miq të saj të ngushtë, prandaj edhe e prisja vizitën tuaj.”

“E kuptoj. Si i kishe marrëdhëniet me Luçian?”

“Shkonim shumë mirë. Përgjithësisht Luçia nuk zihej kurrë me njeri, ishte një vajzë me karakter të mrekullueshëm.”

Xamanji tundi kokГѓВ«n.

“Mos rastësisht e dini nëse i kishte ndodhur ndonjë gjë kohët e fundit që mund të ketë influencuar në jetën e saj private?”

“Jo. Asgjë, me sa di unë.”

NjГѓВ« klient hyri brenda, kГѓВ«rkoi njГѓВ« paketГѓВ« cigare dhe me tГѓВ« dalГѓВ«, Xamanji u pГѓВ«rshГѓВ«ndet me vajzГѓВ«n.

“Për momentin them se mjafton me kaq. Ju kërkoj që të rrini në dispozicion dhe, në rast se ju vjen në mend ndonjë gjë e veçantë që ju duket me rëndësi, na vini në dijeni.”

Vajza aprovoi duke tundur kokГѓВ«n, dhe ai i la numrin e telefonit tГѓВ« KomandГѓВ«s.

“Mund të më kërkosh mua. Jam inspektori Xamanji.”

“Dakord.”



Numri i fundit i kontaktit qГѓВ« kishte lГѓВ«nГѓВ« e ГѓВ«ma e LuГѓВ§ia Mistronit ishte ai i Fulvio Kostelos, njГѓВ« nГѓВ«npunГѓВ«s i zyrГѓВ«s postare nГѓВ« rrugГѓВ«n Emilia nГѓВ« lagjen Maxini.

Kur mbГѓВ«rriti aty inspektori Xamanji gjeti pak njerГѓВ«z, kГѓВ«shtu qГѓВ« mundi tГѓВ« pyeste pa problem se kush qe pГѓВ«rgjegjГѓВ«si i zyrГѓВ«s, dhe mГѓВ« tej nГѓВ«se mund tГѓВ« fliste pГѓВ«r njГѓВ« moment me punonjГѓВ«sin e tij.

Përgjegjësi i zyrës foli një çast me burrin për t’i shpjeguar situatën, pastaj Fulvio Kostelo u largua nga sporteli dhe vajti në pjesën e mbrapme për të folur me Xamanjin.

“Më falni për shqetësimin. Jam inspektori Xamanji. Do doja të shkëmbeja nja dy fjalë me ju në lidhje me Luçia Mistronin.”

“O perëndi, çfarë i ka ndodhur?”, e pyeti burri, duke pasur dijeni fare për ndodhitë e orëve të fundit.

“Vajti në jetën e përtejme. Më vjen keq që po jua them në këto rrethana. Kemi dyshimin se nuk ka qenë një vdekje natyrale.”

NГѓВ«npunГѓВ«si i postГѓВ«s heshti pГѓВ«r njГѓВ« moment, pastaj pyeti nГѓВ«se kishin ndonjГѓВ« ide mbi autorin.

“Për fat të keq, akoma jo, por po punojmë shumë që ta gjejmë sa më shpejt të mundemi.”

“E kuptoj. Shpresoj që të gjendet shpejt.”

“Ashtu urojmë edhe ne”, foli Xamanji, “Tani do doja t’ju bëja disa pyetje, nëse nuk ju vjen keq.”

“Po, bëjini.”

“Ju faleminderit. Para së gjithash do doja të dija se si jeni njohur me Luçian.”

“Gjatë një udhëtimi në Kanada, rastësisht.”

“E kuptoj. Dhe keni qenë gjithmonë në kontakt.”

Kostelo tundi kokГѓВ«n.

“A dëgjoheshit shpesh?”, e pyeti inspektori.

“Jo çdo javë, por dëgjoheshim shpesh.”

“Para sa kohësh jeni njohur bashkë?”

“Para dy vitesh.”

“Dhe a mund t’ju pyes meqë ra fjala, mos ka patur mes jush ndonjë gjë ndryshe nga miqësia?”

“Përse ma bëni këtë pyetje?”

“Kemi nevojë për informacione për të zgjidhur një çështje si kjo, dhe po i kërkojmë kudo ku të jenë.”

“E kuptoj. Por jo nuk ka patur.”

“Në rregull. Dhe mos ndoshta keni ndonjë ide nëse ndokush ka patur arsye për ta vrarë? Ose ndonjë diçka që ka ndodhur, që mund të ketë çuar në një fund të këtillë?”

“Jo”, u përgjigj burri, pasi ishte menduar për një minutë. “Për fat të keq nuk mund t’ju ndihmoj në lidhje me këtë. Në rast se më vjen ndërmend diçka, do t’ju vë në dijeni.”

“Ju faleminderit.”

Përgjegjësi i zyrës postare zgjati kokën tek dera që shihte për nga pjesa e mbrapme. “Fulvio?”

Burri u kthye dhe tha: “Besoj se tani më duhet të kthehem në vendin tim të punës.”

“Në rregull.”, i tha Xamanji, duke e kuptuar situatën, “Ju kërkoj vetëm të qëndroni në dispozicion dhe të mos hezitoni të na kontaktoni në rast se ju vjen në mend ndonjë gjë që mund të jetë me vlerë.”

“Pa problem fare”, iu përgjigj nënpunësi postar.

Inspektori tundi kokГѓВ«n, pastaj u pГѓВ«rshГѓВ«ndet dhe doli pГѓВ«rsГѓВ«ri jashtГѓВ« nГѓВ« rrugГѓВ«.

Tani i mbetej vetГѓВ«m qГѓВ« tГѓВ« dГѓВ«gjonte atГѓВ« ГѓВ§ka do i tregonte punГѓВ«dhГѓВ«nГѓВ«si i zonjushГѓВ«s Mistroni, dhe mГѓВ« pas do kishte ndoshta mjaft material mbi tГѓВ« cilin tГѓВ« niste tГѓВ« hidhte ndonjГѓВ« hipotezГѓВ« apo mendim.



XI



Davide Paliarini me zor e hiqte nga mendja atë aksident. I dilte natën në ëndërr, si një makth i vazhdueshëm, por sigurisht që ai nuk do donte t’i kishte ndodhur kjo.

Idiot, pГѓВ«rsГѓВ«riste me vete, jam njГѓВ« idiot, vrava njГѓВ« fГѓВ«mijГѓВ«!

Ishte nГѓВ« pritje tГѓВ« gjykimit, me shpresГѓВ«n se me anГѓВ« tГѓВ« njГѓВ« avokati tГѓВ« zotГѓВ«, do tГѓВ« arrinte tГѓВ« ulte dГѓВ«nimin. NdГѓВ«rkohГѓВ«, i kalonte ditГѓВ«t me ndГѓВ«rgjegje tГѓВ« vrarГѓВ«.

Pak pasi kishte kaluar mГѓВ«ngjesi i asaj dite, atij i ra zilja e shtГѓВ«pisГѓВ«.

“Kush është?”, pyeti në citofon.

“Një letër rekomande. Duhet të firmosni.”

Postieri.

Paliarini zbriti tek hyrja e pallatit, firmosi, mori zarfin dhe u ngjit pГѓВ«rsГѓВ«ri nГѓВ« apartamentin e tij.

E dГѓВ«rgonte Gjykata e BolonjГѓВ«s.

Objekti: njoftim paraqitje.

Hapi zarfin dhe mësoi se i duhej të paraqitej fiks pas dy javësh në dhjetë dhe se, nëse nuk do gjente vetë një avokat mbrojtës, atëherë do t’i jepnin një nga zyra.

Vuri zarfin mbi tavolinГѓВ«n e dhomГѓВ«s sГѓВ« ndjenjies, pastaj formoi numrin e telefonit tГѓВ« avokatit tГѓВ« tij mbrojtГѓВ«s.

“Po vjen dita”, i tha Paliarini, pasi sekretarja e kishte transferuar telefonatën tek zyra e avokatit.

“Mjafton të rrimë të qetë dhe do ta shohësh që do t’ia hedhim.”

Avokati ishte tashmГѓВ« nГѓВ« dijeni tГѓВ« gjithГѓВ« ngjarjes, pasi ia kishte rrГѓВ«fyer vetГѓВ« Paliarini nГѓВ« telefon njГѓВ« ditГѓВ« pasi kishte ndodhur incidenti.

Do mГѓВ« dГѓВ«nojnГѓВ«, i kishte thГѓВ«nГѓВ«, nuk kam asnjГѓВ« kartГѓВ« qГѓВ« ta luaj nГѓВ« favorin tim.

Avokati, edhe këtë herë, ishte përpjekur ta qetësonte klientin e vet duke i thënë se do gjente ndonjë gjë që ta ndihmonte të paktën për të arritur një dënim më të zbutur, fundja pse jo edhe të paguante vetëm ndonjë gjobë. Edhe pse qe i vetëdijshëm se do kishte qenë diçka e papëlqyeshme t’ua tregonte të afërmve të viktimës.

Do t’ia dalim, i kishte përsëritur avokati, do ta shohësh se do t’ia dalim.

Shpejt do ta zbulonte: ajo ditГѓВ« kishte pГѓВ«r tГѓВ« ardhur, dhe Davide Paliarini ishte shumГѓВ« i merakosur, pavarГѓВ«sisht atyre qГѓВ« i thoshte avokati.

Ranë dakord për t’u takuar një ditë më vonë dhe të flisnin më mirë në detaje.



Kur Paliarini dhe avokati u takuan nГѓВ« zyrГѓВ«n e kГѓВ«tij tГѓВ« fundit, e para gjГѓВ« qГѓВ« bГѓВ«nГѓВ« ishte njГѓВ« ripГѓВ«rsГѓВ«ritje e ngjarjes.

“Kisha dalë nga diskoteka. Kur gjendesha në unazën e Bolonjës isha euforik, shtypa në fund pedalin e gazit, pa qenë i ndërgjegjshëm për shpejtësinë e makinës. Me të arritur në një kryqëzim, ku semafori ishte jeshil, godita një fëmijë që po kalonte mespërmes rrugën në vijat e bardha.”

“Ai fëmijë po kalonte mespërmes rrugën, edhe pse e dinte që nuk duhej ta bënte në atë moment. Semafori për këmbësorin duhej të ketë qenë i kuq, ma ha mendja.”

Paliarini tundi kokГѓВ«n, me shpresГѓВ«n se ajo ГѓВ§ka i kujtohej ishte e vГѓВ«rtetГѓВ« dhe jo e mjegulluar nga efekti i drogГѓВ«s.

“Ja pra e sheh, e kemi gjetur tashmë një pikë në favorin tonë.”

“Në rregull”, tha Paliarini, “ por si do ta paraqesim me faktin që unë nisa të ngisja makinën pasi mora një nga ato pilulat e mallkuara? Ça dreqin dhe unë, nuk i mora vetë, ma hodhi ai tipi atje brenda, ai ma dha. Më tha 'Do ta shohësh që do ndihesh më mirë' dhe mua m’u mbush mendja.”

PГѓВ«r njГѓВ« ГѓВ§ast avokati ra nГѓВ« mendime.

“Puna e pilulës nuk dëshmon në favorin tënd”, tha ai në fund, “por në njëfarë mënyre do t’ia dalim. Duhet të kesh besim tek mua.”

“Të shpresojmë. Dhe çfarë duhet të bëj unë këto ditë? Ndonjë gjë të veçantë? Ju duhet ndonjë deklaratë prej meje?”

“Tani për tani, jo. Do të them për të gjitha në gjyq, përpiqu të rrish i qetë dhe do ta shohësh se gjithçka do të zgjidhet fare mirë.”

“Kam besim në eksperiencën tënde.”

“Shkëlqyer. Tani kthehu në shtëpi dhe çlodhu. Do bëhem unë i gjallë në njëfarë mënyre.”

“Ju falenderoj pa masë.”

“Asgjë. E kam për detyrë.”

Pasi u përshëndetën, avokati nisi të mendonte sesi ta ndiqte këtë çështje në gjykatë, dhe Davide Paliarini u kthye në shtëpi. Do të zbatonte këshillën që i ishte dhënë: çlodhje absolute deri në ditën e paraqitjes në gjyq.







XII



HerГѓВ«t nГѓВ« mГѓВ«ngjesin e po asaj dite, Mariolina Spaxhezi dГѓВ«gjoi zilen qГѓВ« binte, vajti tek citofoni dhe pyeti se kush ishte.

“Kam sjellë lule për ju, zonjë”, ishte përgjigja.

“Ngjituni”, tha gruaja, duke nisur të hamendësonte se kush qe dërguesi i mundshëm i kësaj dhurate të këndshme.

Kur pa luleshitГѓВ«sin me tufГѓВ«n e luleve nГѓВ« dorГѓВ«, i ndryshoi fytyra.

“Po..hajdeni..hyni”, i tha duke belbëzuar burrit që gjendej para. I dukej se e kishte parë më parë, ndoshta qe luleshitësi që gjendej pak më larg shtëpisë së saj, në po atë rrugë.

“Vëreni aty sipër.”

Burri kapërceu pragun e apartamentit, ndoqi udhëzimet që sapo i ishin dhënë, pastaj u përshëndet shpejt duke u shprehur se do t’i duhej të kthehej në dyqan pasi gjendej vetëm dhe kishte lënë një letër tek hyrja që i njoftonte klientët e mundshëm për kthimin e tij pas pak minutave.

Mariolina Spaxhezi mbylli prapГѓВ« portГѓВ«n dhe u drejtua me shpejtГѓВ«si pГѓВ«r nga tufa e luleve qГѓВ« sapo kishte marrГѓВ«.

NjГѓВ« tufГѓВ« lulesh krizantemГѓВ«?, mendoi.

Pa se tek letra qГѓВ« mbГѓВ«shtillte lulet ishte ngjitur njГѓВ« zarf prej letre ku qe shkruar PГѓВ‹R MARIOLINГѓВ‹N.

E hapi dhe brenda gjeti vetГѓВ«m njГѓВ« kartГѓВ«vizitГѓВ« prej kartoni.



MASSIMO TROVAIOLI

Drejtor Marketingu

Tecno Italia S.r.l.



Gruaja ndjeu një si gjendje të fikëti dhe iu desh të ulej për ta evituar që kjo t’i ndodhte vërtet.

Ktheu kartГѓВ«vizitГѓВ«n dhe pa se nГѓВ« pjesГѓВ«n mbrapa ishte shkruar me stilolaps SГѓВ‹ SHPEJTI!.

Pas ca minutash u ngrit nga karrigia, mori njГѓВ« gotГѓВ« dhe e mbushi dy herГѓВ« me ujГѓВ«. Kishte nevojГѓВ« tГѓВ« pinte.

Njomi gojГѓВ«n, pastaj vajti nГѓВ« banjГѓВ« pГѓВ«r tГѓВ« freskuar fytyrГѓВ«n.

Si ishte e mundur?

Sipas njГѓВ« thГѓВ«nie tГѓВ« urtГѓВ« popullore qГѓВ« i ishte mГѓВ«suar pak a shumГѓВ«, ajo gjithnjГѓВ« i kishte lidhur krizantemat me tГѓВ« vdekurit, dhe Massimo Trovaioli...

Mori telefonin dhe i ra 113-ГѓВ«s.

“Unë po... persekutohem...”, arriti menjëherë të thoshte, kur dikush iu përgjigj nga ana tjetër e telefonit.

“Qetësohuni, zonjë”, i tha agjenti në telefon. “dhe sqarohuni më mirë.”

“Unë... po persekutohem... nga një i vdekur!”

ГўВЂВњГѓВ‹shtГѓВ« e pamundur. Jeni e sigurt se ndiheni mirГѓВ«?ГўВЂВќ

“Po, po, mirë jam”, tha ajo. “Unë po përsekutohem.. nga një i vdekur!”, ulëriti.

“Ku banoni?”, e pyeti agjenti në fund, duke u përpjekur t’i binte shkurt, “Po dërgoj dikë aty.”

Gruaja i dha adresГѓВ«n ku banonte dhe mbylli telefonatГѓВ«n duke iu lutur qГѓВ« tГѓВ« vinin shpejt.

Kur dy agjentГѓВ«t e patrullimit mbГѓВ«rritГѓВ«n nГѓВ« banesГѓВ«, e gjetГѓВ«n Mariolina Spaxhezin gati nГѓВ« prag paniku.

“Mundohu të qetësohesh, zonjë. Do donim të na tregoje qartë se ça po ndodh”, i shpjegoi një nga dy agjentët.

Gruaja iu tregoi pГѓВ«r zarfin qГѓВ« kishte marrГѓВ« disa ditГѓВ« mГѓВ« parГѓВ« dhe pГѓВ«r lulet qГѓВ« kishte marrГѓВ« nГѓВ« mГѓВ«ngjes.

“Kush është Massimo Trovaioli?”, e pyeti një agjent.

“Ish i dashuri im.”

“Dhe ai mund të kishte ndonjë gjë kundra teje? Kur u ndatë, u ndatë keq?”

“Ai...ka vdekur!”, ulëriti gruaja. “Ai... i vdekur... po më persekuton!”

Spaxhezi vazhdonte tГѓВ« ulГѓВ«riste, duke e theksuar gjithnjГѓВ« e mГѓВ« shumГѓВ« fjalГѓВ«n i vdekur sa herГѓВ« qГѓВ« e pГѓВ«rmendte.

“Na falni”, foli agjenti tjetër, “Nuk e kishim ende të qartë këtë detaj. Duhet të na falni. Na vjen keq.”

“Nuk ka gjë”, iu përgjigj gruaja, pas një momenti heshtjeje ku u përpoq të ç’tensiononte nervat.

“A e patë se kush ua solli këto lule?”, e pyetën, kur të dy agjentët u siguruan se kishte kaluar momenti ku gjendeshin pa rrugëdalje.

“Më dukej... se ishte... luleshitësi... ai këtu poshtë, përgjatë rrugës San Vitale, por nuk jam e sigurt. Kur jam në lëvizje, eci gjithmonë shpejt dhe nuk i vërej shumë dyqanet.”

“Do të kontrollojmë ne”, e siguroi një nga dy agjentët e patrullës, duke u drejtuar nga kolegu i tij me një shenjë dakordësie. “Ju ndërkohë duhet të rrini e qetë. Na e premton?”

“Do të përpiqem”, iu përgjigj gruaja. “Do të përpiqem.”

“Në rregull. Ne do të merremi menjëherë për të zbuluar diçka mbi këtë çështje. Ndoshta do të jetë ndonjë keqkuptim.”

“Kam frikë”, tha Spaxhezi, “Bëni ndonjë gjë, ju lutem”, iu lut ajo, sikur të mos i kishte dëgjuar fjalët e fundit të dy agjentëve.

“Qetësohu dhe pi një gotë ujë të freskët.”

Agjenti qГѓВ« gjendej mГѓВ« afГѓВ«r ГѓВ§ezmГѓВ«s sГѓВ« ujit, mori njГѓВ« gotГѓВ« qГѓВ« gjeti pГѓВ«rbri, e mbushi dhe ia dha gruas.

“Pijeni gllënjka gllënjka dhe do ta shohësh se do të të ndihmojë të ndihesh më mirë.”

Gruaja e piu sipas këshillës që iu dha dhe, duke ndenjur prapë ulur, i pyeti nëse do ta kishin problem sikur mos t’i shoqëronte deri tek porta kur të dilnin.

“Nuk ka problem, zonjë.”

Mariolina Spaxhezi mbeti vetëm, duke ndenjur ulur dhe palëvizur dhe duke menduar prapë për ato ça kishin ndodhur, e qetësuar nga fjalët e dy agjentëve: ata do merreshin vetë me çështjen, me shpresë për ta zgjidhur.



Kur dy agjentГѓВ«t, sipas rrГѓВ«fimit tГѓВ« Spaxhezit, mbГѓВ«rritГѓВ«n tek dyqani i luleve, gjetГѓВ«n aty njГѓВ« letГѓВ«r tek dera: KTHEHEM SHPEJT.

NjГѓВ« njeri qГѓВ« me gjasa duhet tГѓВ« ishte titullari erdhi aty me hapa tГѓВ« shpejtГѓВ«, duke i pГѓВ«rshpejtuar nГѓВ« metrat e fundit tek pa dy agjentГѓВ«t qГѓВ« po prisnin.

“Po më kërkoni mua?”, pyeti, “Ka ndonjë diçka për të cilën mund të jem i nevojshëm?”

“A mund të hyjmë?”, foli njëri nga dy agjentët.

“Ju lutem, ju lutem, patjetër.”

Burri hapi derГѓВ«n me xham dhe i ftoi dy agjentГѓВ«t tГѓВ« hynin brenda.

“Më thoni atëhërë. Çfarë ka? Unë nuk ju kam thirrur. Nuk më kanë vjedhur ndonjë gjë.”

“Nuk gjendemi këtu për këtë”, ia preu shkurt njëri nga agjentët.

“Atëherë më sqaroni.”

“Një person thotë se ka marrë një tufë lulesh nga një i vdekur”, nisi të tregonte agjenti që kishte më shumë vite karrierë në polici.

“E pamundur”, tha luleshitësi, “Të vdekurit nuk i dërgojnë lule asnjeriut.”

“Thotë se tufën e luleve ia keni dhënë ju apo një person që punon për ju.”

VГѓВ«shtrimi i burrit u bГѓВ« akoma mГѓВ« i zymtГѓВ«.

“Nuk po e kuptoj se ku doni të dilni.”

“Duam vetëm të kuptojmë se çfarë ka ndodhur”, i shpjegoi agjenti më i ri në moshë. “Ky person është jashtëzakonisht i tmerruar.”

“E kur ka ndodhur kjo?”

“Pak më parë... le të themi para dy orësh?”

“Më lini të mendohem për një çast.”

LuleshitГѓВ«si heshti pГѓВ«r pak, dhe pastaj nisi tГѓВ« fliste pГѓВ«rsГѓВ«ri.

“Unë punoj vetëm, këtu nuk kam as ndihmës as ndonjë njeri tjetër të këtij lloji. Nuk mund ta përballoj dot. E bëj unë gjithçka: pres klientët, i shërbej atyre dhe, nëse është nevoja, i çoj dërgesat deri në banesë.”

“Kur ne erdhëm, ju nuk ishit këtu. Po çonit ndonjë dërgesë?”

“Sigurisht që po.”

“Asgjë nuk është e sigurt për profesionin tonë”, tha njëri nga agjentët, si për t’i dhënë të kuptonte se nuk ishin duke i bërë një vizitë kortezie.

“Më falni”, foli burri, “Në njëfarë mënyre po, u largova që këtu për dhjetë, ose ndoshta edhe pesëmbëdhjetë minuta, për të çuar një dërgesë.”

“Në rregull. Tani mund të na thoni nëse keni çuar ndonjë dërgesë rreth dy orë më parë?”

Pas një heshtjeje të shkurtër, luleshitësi iu përgjigj: “Besoj se po. Ishte një zonjë, a ndoshta zonjushë. Nuk di ta them me saktësi: nuk futem në jetën private të klientëve të mi. Në të gjitha rastet ishte një grua.”

“Ju kujtohet emri?”

“Jo, më vjen keq.”

“Mendohu mirë. Mendohuni edhe për pak momente. Këto informacione mund të na hyjnë në punë.”

“Po ju konfirmoj se nuk më kujtohet”, foli pas një minute, “Për fat të keq shoh shumë njerëz gjatë ditës dhe shpesh nuk më kujtohen emrat.”

“Në rregull gjithsesi”, e siguroi agjenti. “A ju kujtohet të paktën se kush e porositi dërgesën?”

“Një burrë. Po, ishte një burrë.”

“A dini të na thoni ndonjë hollësi më shumë?”

“Mmm... i hijshëm. Ishte një burrë i hijshëm.”

“Ndonjë hollësi tjetër?”

“Duhet ta mendoj. E dini, ky personi erdhi këtu dje në mbrëmje ndërkohë që isha gati të mbyllja dyqanin, kështu që ka kaluar pak kohë.”

“Mos u shqetësoni, keni gjithë kohën që ju duhet. Nëse ju vjen në mend diçka, mos hezitoni të na informoni.”

“Mund të rrini të sigurt”, foli burri, duke marrë një qëndrim përshëndetës ndaj tyre. “Tani, nëse nuk ju vjen keq, kam punë”, shtoi, duke parë një grua tek po hynte në dyqan.

“Vazhdoni atëherë: klientët kanë përparësi. Na falni për shqetësimin.”

TГѓВ« dy agjentГѓВ«t dolГѓВ«n nga dyqani i luleve dhe u nisГѓВ«n nga oborri i dyqanit nГѓВ« drejtim tГѓВ« Dy Kullave.

“Ky burri nuk na tregon të vërtetën”, foli agjenti më i moshuar, “Sipas meje po na fsheh diçka.”

“Edhe unë i këtij mendimi jam”, e aprovoi tjetri, “por nuk di të them se çfarë.”



XIII



DГѓВ«gjesa e parГѓВ« ku mori pjesГѓВ« Davide Paliarini, dhe ku do tГѓВ« hetohej mbi atГѓВ« fГѓВ«mijГѓВ« tГѓВ« aksidentuar nГѓВ« unazГѓВ«n e BolonjГѓВ«s, qe tepГѓВ«r i sikletshГѓВ«m pГѓВ«r tГѓВ«. DolГѓВ«n nГѓВ« dritГѓВ« faktet dhe, pas kГѓВ«saj, autori u pyet para gjykatГѓВ«sit.

Pas pyetjeve të avokatit të akuzës dhe atyre të avokatit mbrojtës, nga të pranishmit në sallë erdhi një “Të kesh turp” me një ulërimë aq të fortë sa tingëlloi shumë çjerrëse.

Paliarini u zverdh dhe ngriu i ulur aty nГѓВ« karrige, pa ditur nga tГѓВ« hidhte sytГѓВ«; do kishte dashur tГѓВ« zhytej thellГѓВ«, a ndoshta mГѓВ« mirГѓВ« tГѓВ« zhdukej se sa ta gjente veten nГѓВ« atГѓВ« moment.

Pas pak ГѓВ§astesh, u kthye nga avokati i tij dhe, pa folur fare, vГѓВ«shtrimi i tij lutГѓВ«s thoshte ГѓВ§farГѓВ« duhet tГѓВ« bГѓВ«j?; tjetri, pa hapur gojГѓВ«n fare, iu pГѓВ«rgjigj me njГѓВ« shikim prej hetuesi, pasi edhe ai nuk dinte se ГѓВ§farГѓВ« do ishte mГѓВ« mirГѓВ«: sigurisht tГѓВ« mos i jepte shumГѓВ« rГѓВ«ndГѓВ«si aksidentit tГѓВ« ndodhur, duke marrГѓВ« shkas edhe nga reagimi i sapo bГѓВ«rГѓВ«, do ta bГѓВ«nte situatГѓВ«n shumГѓВ« mГѓВ« pak problematike sesa tГѓВ« shfaqte turp ashtu siГѓВ§ ia kishte kГѓВ«rkuar ai njeri qГѓВ« kishte guxuar tГѓВ« bГѓВ«rtiste para tГѓВ« gjithГѓВ«ve aty brenda sallГѓВ«s sГѓВ« gjyqit.

Në fund, Paliarini u ngrit nga karrigia që përdorej për ata që pyeteshin dhe me hap relativisht të shpejtë u pozicionua në krah të avokatit, por pa shfaqur ndonjë shenjë që t’i linte të kuptonte atij njeriu të panjohur që bërtiti në sallë se kishte goditur në shenjë.

DГѓВ«gjesa nuk konkludoi nГѓВ« ndonjГѓВ« gjГѓВ« pГѓВ«rfundimtare, nГѓВ« pritje tГѓВ« njГѓВ« tjetre nГѓВ« njГѓВ« datГѓВ« tГѓВ« mГѓВ«vonshme.

Avokati e shoqëroi deri sa doli, për të shmangur ndonjë episod të pakëndshëm si ai që ndodhi në sallë, pastaj i tha që do ridëgjoheshin së afërmi për t’u takuar sërish dhe të vendosnin mbi hapat që do ndiqnin deri në dëgjesën e ardhshme.



Inspektori Xamanji dhe agjenti Finoki u nisГѓВ«n bashkГѓВ« pГѓВ«r tГѓВ« folur me punГѓВ«dhГѓВ«nГѓВ«sin e LuГѓВ§ia Mistronit.

Vajza punonte te Piazzi & Co. si nГѓВ«npunГѓВ«se zyre dhe merrej me kontabilitetin.

Pasi folГѓВ«n me recepsionin, tГѓВ« dy u ftuan tГѓВ« uleshin nГѓВ« kolltuqet prej lГѓВ«kure qГѓВ« gjendeshin para dhe, pak minuta mГѓВ« vonГѓВ«, u pritГѓВ«n nga drejtori i firmГѓВ«s.

Ishte një burrë tek të pesëdhjetat, me pamje shumë të thjeshtë dhe me qëndrim as të bezdisshëm dhe as arrogant, i cili shfaqi kënaqësi që t’i ndihmonte funksionarët e policisë në punën e tyre.

“Me çfarë aktiviteti merreni, saktësisht?”, pyeti Xamanji.




Конец ознакомительного фрагмента.


Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=40850357) на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.



Если текст книги отсутствует, перейдите по ссылке

Возможные причины отсутствия книги:
1. Книга снята с продаж по просьбе правообладателя
2. Книга ещё не поступила в продажу и пока недоступна для чтения